Het werd er eens tijd voor vond ik: een interview met blogvriend Marco Raaphorst. De Haagse Raaphorst is muzikant, componist en blogger. Ik gebruik zijn composities dikwijls voor mijn Daily Webhead Video’s: ik vind zijn sound en style goed bij mijn beelden passen. Een interessante samenwerking.
Daarom wilde ik eens een aflevering aan Marco wijden. Het is maar liefst een dubbele geworden: een interview van zes minuten én een blik achter de schermen waarin we de Raaphorst aan het werk zien. Hij zit lekker te jammen in zijn korte broek en vertelt terloops het een en ander over het maakproces.
De tweede video is één lange take waarin we Marco aan het werk zien. Tussendoor stel ik hem ook wat vragen. Voor mij is zo’n lange take ook weer een experiment: een video zonder montage, een moment in de tijd geregistreerd zonder deze te manipuleren.
Kortom: zoek je nog een goede componist die buiten de platgelopen paden opereert, dan zou ik zeker Raaphorst een mailtje sturen.
Hieronder een analyse waarin ik Blogfluit gebruik om enkele tips te geven voor beginnende bloggers.
Richt je op een specifiek onderwerp
Wat ik goed vind is dat Blogfluit zich richt op een specifiek onderwerp. Het is meteen duidelijk waar dit blog over gaat, namelijk opkomende artiesten en bands. (Leuke woordspeling trouwens.)
Schrijf met passie
Ik vind het altijd leuk als mensen vanuit hun passie iets schrijven. Als het goed is werkt die passie aanstekelijk. Een blog is een mooi medium om het vuurtje voor iets bij anderen aan te wakkeren. Bovendien is het nooit moeilijk om onderwerpen te vinden om over te bloggen als je over iets schrijft dat dicht bij je hart ligt.
Hou het eenvoudig
De layout van de site is eenvoudig. Erg fijn, de nadruk ligt hierdoor op de blogposts. Wie aan sociale media wil doen, kan onderaan terecht. Je kunt Anne volgen op twitter en zijn laatste tweets zijn te lezen. Rechts ervan kun je zijn blog liken op Facebook. Ik mis nog wel het e-mailadres van de schrijver of een contactformulier voor mensen die een reactie willen emailen.
Lezersservice: categoriseer verschillende typen blogposts
Op het blog worden blogposts ingedeeld in categorieën. Dat is altijd handig als er op een gegeven moment honderden posts op de site staan en iemand bijvoorbeeld alleen de interviews wil lezen. Er staat echter ook categorie uncategorized tussen die WordPress standaard aanmaakt als je je blogpost nergens onder schaart. Dat vind ik altijd jammer: als je een categorie hebt waar alle posts die nergens anders passen in ondergebracht moeten worden, is het altijd mooier om die categorie toch van een titel te voorzien.
Wat mij opvalt aan de laatste posts is dat er geen gebruik wordt gemaakt van tags. Dat was bij eerdere bijdragen wel het geval. De tags zou ik gebruiken om individuele artiesten, genres en pop podia, etc. aan te duiden. Tags zijn goede lezersservice maar ook voor jezelf handig om in de stroom van blogposts later dingen terug te vinden. Ook merk ik zelf aan mijn statistieken vaak dat Google gebruikmaakt van de tags.
Zorg voor continuïteit
Behalve de indeling in categorieën is er ook een vaste rubriek: Het album van de week. Het is altijd goed om een terugkerende rubriek te hebben waarin je op vaste tijdstrippen over blogt. Een serie zorgt ervoor dat mensen terugkomen op je blog en daar een gewoonte van maken.
Er verschijnen geregeld blogposts op Blogfluit. Continuïteit is erg belangrijk voor een blog. Een regelmatige hartslag van nieuwe posts werkt wat mij betreft het beste om lezers regelmatig terug te laten komen.
Maak je blog persoonlijk
De toon van de posts is persoonlijk. Anne schrijft vanuit zijn perspectief. Bloggen is een persoonlijke bezigheid, dus dat is goed. Wat ik daarom mis aan de site is een about pagina. Ik wil als bezoeker wel weten wie de schrijver is. Een korte bio met een foto of een avatar kan die vraag beantwoorden.
Bloggen is multimediaal: gebruik video en audio
Anne maakt gebruik van youtube video’s om zijn stukken te illustreren. Dat is prima, alleen is het wel zaak om je oude blogposts goed bij te houden. Video’s met muziek waar copyrights op zitten worden geregeld verwijderd van youtube, dus pas erop dat je niet met grote zwarte gaten onder je blogposts zit.
Tot zover mijn twee centen. Misschien dat andere bloggers en nog wat aan toe te voegen hebben.
R.E.M. houdt ermee op en dat mag je spijtig vinden of niet. Ik heb altijd erg van R.E.M.s muziek genoten. Goed, ik draaide hun cd’s niet dagelijks, maar de heren van R.E.M. waren welkome onregelmatige gasten die mijn trommelvliezen mochten kietelen.
Het compacte video-interview geeft een aardig beeld van het werk dat Stipe maakt en zijn visie op kunst. Ik vond het tien boeiende minuten en ben benieuwd naar jouw reactie.
Dr. Sketchy’s: ik had er nog nooit van gehoord, maar stripmaker Margreet de Heer vertelde me er vrijdag over in stripwinkel Lambiek. Dr. Sketchy’s is modeltekenen, maar dan anders. En in september gebeurt het in Amsterdam.
Wat maakt Dr. Sketchy’s dan zo anders dan normaal modeltekenen? Het is een combinatie van burlesque en een tekensessie. Prachtige femmes fatales, maar ook oudere burlesque dames en aparte mannelijke performers geven een optreden, waarna zij met een aantal korte poses het publiek de gelegenheid geven hen te tekenen.
Illustratie: Ingi Jensson
Allerlei genres passeren – letterlijk – de revue: Pin-up, can-can, roaring twenties, gothic, fifties, fetish en fantasy. Ervaren kunstenaars en enthousiaste amateurs, iedereen is welkom met zijn eigen tekenspullen in de feestelijke, informele sfeer van Dr.
Sketchy’s Modeltekensessies. En, misschien niet onbelangrijk, de bar is open.
Crabapple Dr. Sketchy’s Anti-Art School is begonnen in 2005 in New York door de toen 22-jarige kunstenares Molly Crabapple, speciaal voor creatievelingen die zich, net als zij, niet thuis voelden in de gevestigde kunstwereld. Zij organiseerde een mix van theater, cabaret, kunst, alternative lifestyle, verkleedpartijtje en tekenklas, die onmiddellijk aansloeg. Inmiddels zijn er wereldwijd meer dan honderd Dr. Sketchy’s filialen.
(Wat een heerlijke naam trouwens, Crabapple. Die spreekt tot de verbeelding. Ik zie meteen een heel bijdehand stripfiguurtje voor me, maar dat even en geheel terzijde.)
Dr. Sketchy’s Amsterdam wordt gerund vanuit de levendige burlesque-scene, waarin organisator Marco ‘Charley’ Buschman al jarenlang actief is. Hij werkt samen met striptekenares Margreet de Heer van Lambiek, de oudste stripwinkel ter wereld, en Charlotte Wessels, de bekende gothic zangeres van de band Delain.
Vrijdag 16 September 2011 18:00-21:00
Club-8 Admiraal de Ruyterweg 56 Amsterdam
10,- euro entree
Live optredens van: La Cholita (USA) The Diamond Bettys (USA)
Nachtclub zangeres Lady Balladyna
Holland’s First ‘Burlesque gal’: ‘Spanish Anna’
Robin The Boy Wonder.
Tekenles hoeft dus niet saai te zijn. Dat je het even weet.
Vandaag, 34 jaar geleden overleed Elvis Presley. Dat kun je herdenken door zijn platen weer te draaien of, godbetert, een van de musicals waarin hij speelt in de dvd-speler te stoppen. Je kunt echter ook voor Bubba Ho-Tep kiezen.
Een van de beste films over The King is Bubba Ho-Tep. Hierin speelt Bruce Campbell, B-acteur extra-ordinaire, Elvis Presley op leeftijd. Hij heeft ooit van plaats gewisseld met een Elvis-imitator en slijt zijn oude dag in een bejaardentehuis waar niemand natuurlijk gelooft dat hij werkelijk de King of Rock-‘n-roll is. Maar wij weten wel beter. Zijn beste vriend is een zwarte bejaarde die beweert John F. Kennedy te zijn. Nog niet gek genoeg voor je? Er waart ook een eeuwenoude mummie door het huis die zich tegoed doet aan de zielen van de bejaarden.
JFK en Elvis zijn de enige die hun huisgenoten het vege lijf kunnen redden en nemen het op tegen Bubba Ho-Tep.
Bekijk hier een compilatie van scènes waarin Campbell dik aangezet en zeer vermakelijk een Elvis op zijn oude dag speelt.
Wie serieus van het talent van Elvis wil genieten, kan het beste de documentaire Elvis: That’s the way it is opzetten. Prachtige concertregistraties afgewisseld met scènes van Elvis on the road en in de repetitieruimte. Toen de film gemaakt werd, was Elvis nog in goede vorm. Snel daarna kwam hij terecht in de neerwaartse spiraal die leidde tot overgewicht, overmatig drugsgebruik en uiteindelijk zijn dood.
Al een paar dagen klinken liedjes van The Beatles in mijn hoofd en dat komt door Het kleine boek van de Beatles. Een geïllustreerd feitelijk relaas over het leven van de mythische band, gemaakt door fan en stripmaker Hervé Bourhis. Ik vind het een heerlijk boekje.
The Beatles waren al zo’n acht jaar uit elkaar toen ik geboren werd, toch is het mijn favoriete band aller tijden. Dat John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr nog steeds aandacht generen blijkt wel uit de hoeveelheid boeken er nog steeds over hen verschijnen.
Wat het boekje van Bourhis bijzonder maakt, zijn de illustraties. Bourhis tekent in een ontspannen lijn sleutelmomenten uit de Beatlegeschiedenis. Hij baseert zich vaak op bestaande foto’s en albumhoezen, maar door de tekeningen zien die overbekende platen er weer fris uit. Doorgewinterde fans zullen weinig nieuws lezen in dit boekje, maar dankzij de tekeningen krijgen ze dus wel een kans om de geschiedenis van hun favoriete band op een andere manier door te nemen.
Veel Beatle-boeken eindigen op het moment dat de band uit elkaar gaat. Bourhis behandelt ook de solojaren en gaat door tot 2009, het moment dat hij een concert van Paul McCartney bijwoont.
Door de speelse lay-out is het soms niet helemaal duidelijk in welke volgorde de gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Ook had ik een index en paginanummering wel fijn gevonden.
Hervé Bourhis woont in Bordeaux en werkt als illustrator en cartoonist voor een aantal bladen. Hij heeft verschillende titels op zijn naam staan, waaronder Le Petit Livre Rock dat qua aanpak veel wegheeft van het Beatle-boekje.
Recensent
In zijn verhaal schuift de stripmaker zijn eigen mening niet onder stoelen of banken. Hij recenseert de Beatle-platen en voorziet deze van een score. Zo omschrijft hij Rubber Soul – een van de beste platen van het viertal – als volgt: ‘Warm en melancholisch als knappend houtvuur op een zondagmiddag is dit het herfstalbum bij uitstek, en ook van alle andere seizoenen sinds1965.’ Daarentegen is Bourhis minder lovend over de single All you need is love/Baby you’re a rich man: ‘Een lofzang op de universele liefde, irriterend en zo koel als de hel. (…) De b-kant is onverdraaglijk.’ Nou ja, je hoeft het niet met de tekenaar eens te zijn om toch van het boek te kunnen genieten.
Wat ik ook sympathiek vind is dat personages al worden geïntroduceerd voordat ze iets met de band te maken krijgen. Zo geeft de auteur wat achtergrondinformatie over hun latere manager Brian Epstein en Yoko Ono, die enkele jaren later een symbiotische relatie aangaat met John Lennon.
Het kleine boek van de Beatles is fijn leesvoer voor de fans en een ieder die op speelse wijze iets meer willen weten over het legendarische viertal uit Liverpool.
Hervé Bourhis , Het kleine boek van de Beatles ISBN: 978 90 549 2322 0 Oog & Blik/De Bezige Bij, €24,90
Deze recensie is ook op het stripblog van Zone 5300 gepubliceerd.
Blog- en stripvriend en VPRO-collega Menno Kooistra maakt al een tijdje videomontages voor CinemaTV – het filmprogramma van de VPRO dat op het web te zien is. Voor deze montage mixt Menno filmbeelden thematisch door elkaar. Ze gaan als het ware de Mennoblender in. Vaak komt daar dan een aardige video uit. Zijn laatste edit vind ik erg leuk en wil ik graag met je delen.
Vinyl en cinema: het is een combinatie die al veel moois heeft voortgebracht. Achter het romantische beeld van het draaiende zwarte schijfje – de krakende naald waar geluid uit komt, samen luisteren met je geliefde of helemaal in je eentje in de muziek opgaan – gaan veel verhalen schuil.
Zelf vind ik High Fidelity en Almost Famousde mooiste films over popmuziek en de liefde voor vinyl. Maar er zijn nog veel meer films over dit boeiende thema gemaakt. Enkele ervan heeft Menno in zijn montage gestopt. Zoals Ghost World waarin het personage Seymour oude bluesplaten verzamelt en de man waarop dit personage losjes gebaseerd is: Robert Crumb uit de documentaire Crumb.
Je wordt tegenwoordig met verstrippingen om je oren geslagen. Maar het zijn lang niet altijd literatuurverstrippingen. Nu zijn ook Volendamse popliedjes verstript.
De palingsound in stripvorm, het is alsof Jantje Smit zich opeens een echt model of presentator waant. In onderstaande reportage van RTV Noord-Holland gaat over Het Volendam Song- & Stripboek waarin Volendaamse hits van Jantje Smit, Piet Veerman en BZN zijn verstript door Charles Van Den Broek. Frans van der Beek schreef het werkje.
Het boek is deze week gepresenteerd.
(De embedcode laat niet toe dat ik een specifiek startpunt opgeef, dus je krijgt het hele journaal. Het Volendamse avontuur begint op ongeveer het laatste kwart van de aflevering. Maar je kunt ook gewoon hier de video bekijken, dan begint hij wel op het goede punt.)
Het wachten is nu nog op de biografische strip over het leven van Pierre Kartner, voorgelezen door Grote Smurf.
Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks Daily Webhead-video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Marco Raaphorst!
Marco Raaphorst is blogger van het eerste uur, componist en geluidskunstenaar. Hij blogt al sinds 2001 en ik ken hem als een gepassioneerd blogger, iemand die het medium hoog heeft zitten. Toen ik hem interviewde voor deze video had ik dan ook een vurig betoog over het bloggen verwacht. Marco verraste mij die middag door er juist wat laconiek over te praten. Gevraagd waarom mensen zijn site zouden moeten lezen, een van de standaardvragen in deze reeks, antwoordde Raaphorst dat hij dat eigenlijk niet wist: ‘Ik weet zelf niet of ik mijn eigen blog zou lezen. Ik heb niet zo veel te melden, dus nee, volgens mij moet je mijn blog niet gaan lezen.’
Wat ik mooi vind aan interviews is dat het gesprek een momentopname is. Het is net zo goed een registratie van iemands antwoorden als van de omstandigheden waarin het interview plaatsvindt. Een registratie van dat unieke moment in de tijd. Bij een grillige blogger als Raaphorst kun je tijdens zo’n gesprek dus van alles verwachten. Dat lijkt me overigens een prima reden om zijn blog wel te lezen, want je zult altijd verrast worden.
Overigens is Raaphorst ook de man die de muziek heeft gemaakt bij deze reeks en andere Daily Webheads.
Vrijdag was ik samen met vriend Jooper op stap in platenzaak Concerto. Mooi woord is dat trouwens, platenzaak. En passend, want er wordt daar ook nog steeds vinyl verkocht. Naast cd’s, boeken en tegenwoordig ook strips.
Jooper is van het vinyl, ik vind muziek van een plastic schijfje ook prima. Al vind het ik het wel een leuk nostalgisch idee, een pick-up met een draaiende zwarte schijf erop.
Terwijl Jooper met zijn neus in de platen dook, zocht en vond ik tussen de cd’s The Basement Tapes van Bob Dylan en The Band. Het viel me op dat ze in Concerto boeken en cd’s niet gescheiden houden. Naast de cd van The Basement Tapes lag een boek over dit legendarische album uitgestald. In de hoek lagen nog meer Dylan-boeken en die bundeling van strips over The Beatles die vorig jaar bij Silvester Strips verscheen. Ook tussen de cd’s lagen allerlei boeken over de albums en de betreffende artiesten.
Goed, het plaatje is wel duidelijk denk ik. Het equivalent van gerelateerde artikelen onder een blogpost en tips die je krijgt als je online iets aanschaft. Thematisch samenstellen is een goede manier om je waar aan de man te brengen. Ook in een platenzaak.
Zaterdag 30 oktober werd in de Mediaroom in de Melkweg de aparte expositie Hell Awaits geopend.
Hell Awaits is een groepsexpositie rondom de thematiek en esthetiek van metal, samengesteld door kunstenaar-curator Arno Coenen. De naam van de expositie verwijst naar de gelijknamige plaat van Slayer en vormt een ongeremd eerbetoon aan het zwartgallige wereldbeeld dat sinds jaar en dag de toon zet bij metalbands.
Uiteraard was ik aanwezig bij de opening en schoot met mijn cybershotje onderstaande video. (Mensen met epilepsie opgelet: er zitten shots in met een stroboscooplichtshow.)
De expositie werd geopend met een performance waarin twee helse figuren bier drinken en daarna volledig uit hun dak gaan. Het bier werd door Coenen zelf gebrouwen. Een stevig glas dat zo’n 12% alcohol bevat. Over smaak valt niet te twisten, maar volgens mijn smaakpappillen lijkt dit bier een beetje op de zweetsokken smaak van Guinness. Een hels drankje dus.
Overigens, de man die op het laatst wat van het bier tapt en weer tussen het publiek gaat staan, is Coenen zelf.
In 1971 ontvluchtten The Rolling Stones Engeland omdat ze een te hoge belastingaanslag moesten betalen. Ze settelden zich in Frankrijk. Tot chagrijn van Charlie Watts die geen woord Frans sprak. In ballingschap namen ze het album Exhile on Main Street op. Dit album kreeg recent een opgefriste re-release op cd en vinyl. Een schijfje op de 2-cd bevat 10 bonustracks waar oorspronkelijk geen plaats voor was op het dubbelalbum.
Ik heb de cd een paar dagen in huis en ben er zeer in mijn nopjes mee. Mooie, soulvolle tracks, wat bluesachtige nummers, country en een vleugje pop. Een eclectische, maar bovenal sfeervolle plaat. Dit komt mede door het verhaal erachter, wat het geheel een extra romantisch tintje geeft. Romantisch in de zin van Rock-‘n-roll welteverstaan.
Een tijdje geleden zag ik bovenstaande documentaire over hoe dit album tot stand kwam. De Stones voerden hele jamsessies in de kelder van het huis van Richards, een luxe villa met de naam Nellcôte, in Villefranche-sur-Mer, in de buurt van Nice. Daar de kelder uit allemaal kleine ruimtes bestond, stonden de bandleden vaak apart van elkaar te spelen. Net als in een echte studio, maar met dit grote verschil dat de ruimte wat betreft akoestiek te wensen over liet. De nummers werden met mobiele studiowagen opgenomen. Later werden ze af gemixt in een geluidsstudio in Los Angeles.
Opnames vonden vooral ’s nachts plaats, maar lang niet alle Stones waren altijd aanwezig. Zelfs Richards, die dus alleen de trap af hoefde te lopen, was geregeld afwezig door zijn zware heroïnegebruik.
Inspirerend
De documentaire toont boeiende beelden van de Stones in actie. Ik hou erg van dat soort documentaires waarin je kunt zien hoe een creatief werk tot stand komt. De serie Classic Albums heb ik indertijd ook met veel plezier gekeken. Boeken waarin opnamesessie minutieus worden beschreven verslind ik met plezier. Sommige schrijvers weten de gebeurtenissen namelijk zo goed op papier te zetten dat je een duidelijk beeld krijgt van wat zich in de studio heeft afgespeeld. Dat doet de documentaire over Exhile on Main Streetook. Dit soort verhalen inspireren mij weer om zelf dingen te gaan maken.
Als je naar de plaat luistert met de beelden in je achterhoofd, hoor je des te meer de typische akoestiek van de kelderruimte. Je krijgt een impressie van de lange, hete nachten waarin met moeite en passie de tracks aan de analoge tape werden toevertrouwd. Kunst in wording. Kunst gemaakt in ballingschap. Prachtig.
Hieronder een fragment van Nova waarin Mick Jagger nadere uitleg over het album geeft:
Op de wikipagina is meer te lezen over de boeiende ontstaansgeschiedenis van dit album.
Het werd er eens tijd voor vond ik: een interview met blogvriend Marco Raaphorst. De Haagse Raaphorst is muzikant, componist en blogger. Ik gebruik zijn composities dikwijls voor mijn Daily Webhead Video’s: ik vind zijn sound en style goed bij mijn beelden passen. Een interessante samenwerking. 
