Categorieën
Boeken Strips Video Vlog

873. Een goed boek over de Incredible TV-Hulk


You Wouldn’t Like Me When I’m Angry: A Hulk Companion, geschreven door Patrick A. Jankiewicz ben ik nu aan het lezen. Een goed boek over de tv-serie The Incredible Hulk met Bill Bixby en Lou Ferrigno. De klassieke live-action hulk.

Categorieën
Film Video Vlog

SkyShowtime valt me wat tegen….


Sinds dinsdag heb ik een abonnement op de nieuwe streamingdienst SkyShowtime. Ik had echter een veel rijker aanbod verwacht met veel meer klassieke content van Universal Studios.

Categorieën
Film Juniorpress Strips Video Vlog

Reptielen die mensen eten! Oftewel twee comics van de tv serie V


Ondertussen ben ik bezig met de stapel nog te lezen comics te lezen. Op die stapel liggen ook twee comics van Juniorpress over de tv-serie V die in de jaren tachtig op de buis was. Ook in Nederland trouwens. Ik kan me de schok nog herinneren toen bleek dat de aliens die er als mensen uitzien, eigenlijk een stel reptielen op twee benen waren. Echt eng.

Categorieën
Film Frames

Knight Rider: Deadly Maneuvers 2

Vorige week plaatste ik al een screenshot van Deadly Maneuvers, de eerste Knight Rider-aflevering die na de pilot is opgenomen en uitgezonden. Er is echter nog veel meer te laten zien van deze episode.


Zo speelt Michael aan het begin van de aflevering deze game. Als ik me niet vergis had ik deze vroeger ook op de Commodore-64. Weet niet of ik er erg goed in was, maar ik bracht het er in ieder geval beter van af dan Knight. Een voordeel van een auto die zelf rijdt, is dat de bestuurder dus tussendoor andere dingen kan doen. Games spelen, appen of z’n tandenpoetsen.

Het leuke aan Knight Rider is dat ze zo nu en dan beelden uit games gebruiken in scènes. Bijvoorbeeld om de route aan te geven van iemand die ze volgen. Dat bespaarde de specialeffect-makers natuurlijk een hoop tijd. Al zal dat nu niet zo snel meer voorkomen. Stel je voor dat je Star Trek kijkt en op het scherm op de bridge is beeld uit een Atari-game te zien wat dan een ruimteschip moet voorstellen.

Michael helpt een vrouw in nood. In dit geval Lieutenant Robin Mirian Ladd (Devon Ericson). Haar gaat hij ook helpen met het oplossen van de mysterieuze dood van haar vader.

Ik kan erg genieten van de locaties die gebruikt zijn in televisieseries. Vaak zijn dit heel gewone diners, straten en vooral steegjes in Knight Rider. Je kunt zo goed zien hoe de Verenigde Staten er begin jaren tachtig uitzagen. We kunnen helaas niet letterlijk door de tijd reizen, maar door dit soort screenshots te bekijken, krijgen we in ieder geval een goed beeld van toen.

Ik geef toe dat we hier niet zo heel veel zien, maar het fenomeen fast food was volgens mij nog niet ingeburgerd in Nederland. Al had je wel al de snackbar om de hoek. Ketens als McDonald’s kwamen pas later in Nederland.

De eerste keer dat we Bonnie Barstow (Patricia McPherson) mogen aanschouwen. Zij is de monteur van KITT. Wat opvalt aan de aflevering is dat ze verder niet expliciet wordt geïntroduceerd. Sterker nog, het lijkt er op dat het team na de pilot al meerdere avonturen heeft beleefd, want Devon verwijst naar eerder onverantwoord gedrag van Michael. Dat is een beetje vreemd als je weet dat dit de eerste aflevering is die geschreven is na de pilot.


KITT neemt het op tegen de zware artillerie van het leger. Gelukkig kan hij tegen een stootje.

Gelukkig heeft actrice Devon Ericson eraan gedacht om ondergoed aan te doen toen ze naar de set ging.

Categorieën
Film Media Mike's notities

JOMO

Van FOMO, the Fear Of Missing Out, heb ik geen last. Sterker nog, ik voel me oververzadigd als het gaat om tv-series en films die je gezien moet hebben. Sociale media staat vol met recensies van series als The Mandalorian, WandaVision en The Falcon and The Winter Soldier. Maar het laat me allemaal koud.

Na Avengers: Endgame is mijn interesse in de MCU behoorlijk afgenomen.

WandaVision was redelijk onderhoudend, maar niet heel opzienbarend.

Op de middelbare school vroeger was het belangrijk dat je bijbleef en in de pauzes mee kon praten over belangrijke tv-series. Instagram en YouTube zijn wat dat betreft een virtueel schoolplein, maar ik voel me niet meer verplicht om alles te volgen en dus alles te weten.

Dat komt deels omdat alles tegenwoordig een politieke boodschap lijkt te hebben. Het doel van de serie is om je van een standpunt te overtuigen, in plaats van een goed verhaal te vertellen. Grote franchises zijn al slachtoffer geworden van wokeness. Dat merk je aan de woke-casting en slappe verhaallijnen. Ik ben daar allergisch voor.

Daarnaast ben ik inmiddels in de veertig en heb ik alles wel zo’n beetje gezien. Zo vaak begin ik aan een nieuwe serie en zie ik meteen dat dit een combinatie is van elementen die al zo vaak de revue hebben gepasseerd. Een serie als Blacklist bijvoorbeeld. Vakkundig gemaakt, maar wel een combinatie van Silence of the Lambs meets Profiler. Nu kan ik me voorstellen dat als je een tiener bent, je die dingen fantastisch vindt om te kijken. Want veel is dan nieuw en ‘voor het eerst’. Maar ik ben geen tiener meer.

Op dit moment kijk ik Star Trek: Voyager en vermaak me prima met deze serie uit de jaren negentig. En daarvoor bekeek ik drie seizoenen The Walking Dead voordat ik mijn buik vol had van die zombies. Ik voel me eigenlijk vooral thuis bij Retro-series en films. Niet zo gek natuurlijk, want samen met Jacarrino maak ik de vlog/podcast Retro Smash, want vroeger waren bepaalde dingen gewoon beter, leuker en origineler.

De komende tijd zit ik dus minder achter de televisie, maar hopelijk meer in een boek en comic. En daarnaast heb ik nog heel wat afleveringen Knight Rider te kijken voor het boekje dat ik daarover aan het schrijven ben. JOLO dus. The Joy Of Missing Out. Of toch FOMO: The Fun Of Missing Out.

Laat de rest zich maar bezighouden met de huidige tijdsgeest en het aanbod wat daar bij hoort. Ik besteed mijn tijd liever aan dingen die ik nuttig vind.

Categorieën
Film

Undone: Indrukwekkende animatieserie voor volwassenen

Undone is een indrukwekkende animatieserie voor volwassenen waarin Alma ontdekt dat ze ruimte- en tijd kan manipuleren. De Nederlandse animator en schilder Hisko Hulsing deed de regie.

De 28-jarige Alma (Rosa Salazar), een medewerker op een kinderdagverblijf in San Antonio, slaapwandelt ontevreden door haar routinematige leven totdat ze een bijna fataal auto-ongeluk krijgt. Wanneer Alma uit haar coma ontwaakt in het ziekenhuis, krijgt ze bezoek van haar overleden vader. Hij was een theoretisch natuurkundige die jaren geleden door een ongeluk is overleden. Vanaf dat moment ontdekt Alma dat ze losstaat van de realiteit, ruimte en lineaire tijdsbeleving. Met de hulp van haar vader leert ze met haar krachten om te gaan zodat ze kan reizen door de tijd om zijn dood ongedaan te maken.

Udnone: Alma.

Dat is in een notendop de premisse van de indrukwekkende achtdelige animatieserie Undone, van showrunners Kate Purdy en Raphael Bob-Waksberg die eerder BoJack Horseman maakten. De Nederlandse animator en schilder Hisko Hulsing regisseerde de serie en was tevens de production designer.

‘Drie en een half jaar geleden werd ik door de producenten benaderd toen ik in Berkeley jurylid was van een festival,’ vertelt Hulsing telefonisch. ‘Ze hadden Kurt Cobain: Montage of Heck gezien waar ik de animatiesequenties voor gemaakt had en vonden de stijl van mijn olieverfschilderijen goed passen bij het verhaal van Undone. Tijdens een ontbijt pitchten ze de serie. Het waren goede scripts, heel emotioneel, maar ook met humor. Omdat het verhaal serieus was en gericht op volwassenen, dacht ik dat we niet weg zouden komen met een volledig geanimeerde stijl. Toen heb ik voorgesteld om te rotoscopen.’

Rotoscoop
Undone is de eerste televisieserie die volledig met de rotoscoopanimatietechniek is gemaakt. Bij deze techniek worden als eerste de acteurs opgenomen. Daarna wordt de aflevering gemonteerd en trekken animatoren de live-action opnames frame voor frame over met een digitaal potlood. ‘Bij rotoscopen dient de live-action om alle micro-expressies van de acteurs goed vast te kunnen leggen,’ vertelt Hulsing. Vervolgens worden de achtergronden getekend, het beeld ingekleurd en de schaduwen beschilderd. ‘Ik ben zeven keer op en neer gevlogen tussen Los Angeles en Amsterdam, om in Hollywood de acteurs te regisseren. De set zag er uit zoals die in Dogville van Lars von Trier: een studio waar tape op de grond aangeeft waar dingen horen te staan. Verder zijn er alleen belichting en camera’s aanwezig en een prop als daar interactie mee is. Bijvoorbeeld een stoel of een tafel.’

Alle shots zijn van tevoren vastgelegd in storyboards. Vervolgens werden de ruimtes waar het verhaal zich afspeelt en de plattengronden daarvan ontworpen. Dat gebeurde allemaal bij productiehuis Submarine in Amsterdam. ‘Zo kunnen we op de set alles precies uitmeten en markeren zodat de personages niet per ongeluk door de muren heen lopen.’ Het rotoscopen werd gedaan in Austin, Texas, terwijl de animaties zijn afgewerkt in Amsterdam. ‘Het was een enorm samenwerkingsproject. In totaal hebben iets van 150 mensen meegewerkt aan deze productie, waarvan negentig bij Submarine. Allemaal heel goede tekenaars, animatoren en producenten die hier gewoon een Hollywoodserie hebben gemaakt.’

Undone: Alma en haar vader

Meerwaarde
Normaliter schildert Hulsing alle olieverfschilderijen die als achtergronden dienen, maar dat was bij Undone vanwege zijn regisseurstaken onmogelijk. Daarom trainde hij een team van negen schilders om in zijn stijl te werken. De schilderachtige achtergronden van Undone en de animatie versterken de dromerige, surrealistische sfeer van het verhaal. Dagelijkse taferelen en surrealistische scènes vloeien soepel in elkaar over. Bijvoorbeeld wanneer Alma de grip op de realiteit verliest, begint het uitzicht van haar ziekenhuiskamer te bewegen alsof ze in een voertuig zit. De stijl van Undone toont duidelijk de meerwaarde van animatie.

‘In het begin was er discussie of we verscheidene stijlen moesten gebruiken om het verschil tussen dromen, hallucinatie, realiteit, verleden en toekomst aan te geven. Ik wilde dat je dit verschil niet ziet. Nu zijn ook de realistische scènes een beetje verdacht omdat alles getekend is. Alles gebeurt echt, omdat we in het verhaal volledig met Alma meegaan. Zij weet zeker dat ze dit allemaal meemaakt, maar of dat werkelijk zo is of dat Alma schizofreen is, mag de kijker zelf bepalen.’

Undone: Alma.

Traan
Alma ziet zichzelf als een gebroken iemand die nooit relaties kan onderhouden. Ze heeft een pittig karakter en vernietigingsdrang. Een rol met veel emotie die Rosa Salazar (Alita: Battle Angel) vol overtuigingskracht vertolkt. Hoewel Hulsing niet betrokken was bij de casting, is hij erg blij met hoofdrolspelers Salazar en Bob Odenkirk (Better Call Saul) die haar vader speelt. ‘Rosa is een enorm goede actrice, met veel pit. Normaal gesproken als acteurs in Hollywood een film maken, zitten ze twee uur te wachten voordat ze weer tien minuten iets op kunnen nemen. Wij werkten veel sneller. De lichtwisselingen tussen de scènes ging heel snel, dus de acteurs hadden het gevoel dat ze twaalf uur per dag toneel aan het spelen waren. Dat is erg zwaar, maar ook heel leuk. Rosa heeft echt alles gegeven. De scripts verlopen niet lineair; er lopen allerlei dingen door elkaar heen qua tijden. Toch weet Rosa precies waar ze is in het verhaal, en wat haar emotionele toestand moet zijn. De derde dag namen we een ziekenhuisbed-scène op. Tussen de takes door bekeek Rosa kattenfilmpjes op haar telefoon en zat ze te lachen. Op het moment dat er actie werd geroepen, rolde exact op het juiste moment een traan uit haar ogen. Iedere keer. Dat is bijna angstaanjagend goed.’

Undone is vanaf 13 september te zien bij Amazon Prime Video.

Dit artikel is geschreven en gepubliceerd voor VPRO Gids #37 (2019)

Categorieën
Media Video Vlog

Wat kost een BOB ROSS schilderij? | Vlog 181

Wat kost een origineel schilderij van Bob Ross? Hoeveel zijn er eigenlijk? En waarom zien we er zo weinig van in musea hangen en worden er zo weinig te koop aangeboden? Al deze vragen worden beantwoord in een artikel in het Parool van 18 juli 2019.

Het artikel is een verhaal apart, want een vertaling van een stuk uit The New York Times.

Categorieën
Boeken Mike's notities

Dagboek van een Geek: Buffy & Angel oraal

Maandag 29 april 2019
Dit weekend ben ik verder gaan lezen in Slayers & Vampires: The Complete Uncensored, Unauthorized, Oral History of Buffy the Vampire Slayer & Angel. Auteurs Edwar Gross en Mark A. Altman hebben de acteurs en mensen achter de schermen van deze televisieserie gesproken en hun citaten neergezet zodat het een lopend verhaal is geworden.

Jammer vond ik wel dat juist de acteurs die je het graagst hoort praten over de serie het minste aan het woord komen. Weinig Sarah Michelle Gellar, Anthony Stewart Head en Alyson Hannigan. Wel komt James Marsters veel aan het woord, maar je wilt natuurlijk juist van Sarah Michelle allerlei leuke anekdotes horen. Hoe vond zij het om te moeten zingen in de musicalaflevering? Ik weet dat ze niet van zingen houdt, maar niet dankzij dit boek.

Ben nu bij het gedeelte over de Angel tv-serie. Daarin komen de belangrijke acteurs wel vaker aan het woord. Dat stuk vind ik dus eigenlijk leuker om te lezen. En ik heb meteen zin om de serie weer te kijken. Angel heb ik niet op dvd, dus dat opnieuw kijken zal even moeten wachten.

De HD-versie van Buffy schijnt een regelrechte ramp te zijn. De beelden zijn vaak zonder de bijbehorende filters in HD overgezet, waardoor nachtscènes opeens dagscènes zijn geworden. Ook zijn ze heel slordig omgegaan met het beeldratio. Bij het omzetten van 4:3 naar 16:9 hebben ze soms een uitsnede van het beeld gemaakt en soms zie je juist de crew in beeld. Ongelooflijk. Ik ben heel blij dat ik de oorspronkelijke dvd’s nog in huis heb.

Categorieën
Film Strips

Jessica Jones

Het tweede seizoen voor de serie Jessica Jones staat op Netflix. Ik ben hier erg benieuwd naar.

Van alle Marvel-series vind ik die over Jessica Jones en Daredevil het beste. Defenders kon mij maar matig boeien, en Iron Fist vond ik gewoon erg saai. Punisher was erg gewelddadig, maar zeker de moeite waard. En ook Luke Cage raad ik de stripliefhebber aan.

Binnenkort wijden we een aflevering van Geeky Dingen aan Jessica Jones, daarom besloot ik deze week te beginnen met het herkijken van de eerste dertien afleveringen van de serie. Die zag ik in 2015 en dat is alweer drie jaar terug. Misschien is het daarom niet zo gek dat ik veel vergeten was. Belangrijke plotpunten uit de eerste aflevering alleen al, herinnerde ik me niet.

Krysten Ritter.

Ik weet dat Jessica Jones erg goed vond en met veel plezier heb gekeken. Ik heb ik een algemene indruk van de serie in mijn hoofd. Ook kan ik me wel enkele scènes en momenten herinneren. Maar niet heel erg goed dus. Eigenlijk geldt dat wel voor meer dingen die ik kijk. Daarom kan ik denk ik ook makkelijk films een paar keer zien. Mits ze het opnieuw kijken waard zijn, wat natuurlijk lang niet altijd zo is.

Vorige week zag ik bijvoorbeeld de remake van The Day the Earth Stood Still, en daar viel ik toen al bijna bij in slaap. Die hoef ik nooit meer opnieuw te bekijken, want niet de moeite waard.

Jessica Jones is dat wel. De serie gaat over belangrijk thema’s, namelijk psychologische mishandeling en posttraumatische stress-stoornis. Behalve dat het verhaal erg goed geschreven is, vind ik de cast voortreffelijk. Krysten Ritter kende ik niet voor Jessica Jones, maar vanaf de eerste scènes ben ik onder de indruk van haar cynische, onderkoelde performance. En ze ziet er ook nog eens aantrekkelijk uit met haar wipneus en sprekende ogen. Dat geldt ook voor Rachael Taylor als Patricia ‘Trish’ Walker, die overigens ook heel goed acteert.

Rachael Taylor.

Natuurlijk werken er in Hollywood eigenlijk alleen maar aantrekkelijke mensen voor de camera, maar sommige acteurs springer er op dat vlak nog eens extra uit. Veel vriendinnen van me vallen in katzwijm als ze het over David Tennant hebben bijvoorbeeld. Het is even wennen om Tennant als schurk te zien, want ik ken hem vooral als een zekere tijdreizende Doctor.

Voor het tweede seizoen hebben Marvel en Netflix voor iedere aflevering een pulpachtige cover laten tekenen. Je kunt ze hier alle dertien zien. Dit vond ik de mooiste:

Vrouwenwereld
Alle covers zijn getekend door vrouwen. Naar ik heb begrepen zijn alle afleveringen van het tweede seizoen van Jessica Jones geschreven en geregisseerd door vrouwen (op een aflevering na). Er zijn mensen die dat heel belangrijk vinden, en dat snap ik wel. Er moeten meer vrouwen aan de bak in Hollywood, vooral achter de schermen en op de set. Maar een boeiend vrouwenpersonage hoeft niet per se door een vrouw geschreven te worden. Jessica Jones is immers een creatie van Brian Michael Bendis, de stripschrijver die tegenwoordig voor DC Comics werkt.

Uiteindelijk gaat het mij erom of wat er gemaakt is boeit en of het goed gemaakt is. Of de regisseur een man, vrouw, transgender of alien is, maakt mij dan weer geen bal uit.

Categorieën
Strips

Cloak and Dagger

Een aankondiging van de soloserie van Cloak & Dagger uit 1984. Cloak and Dagger doken voor het eerst op in de pagina’s van Spectacular Spider-Man en zijn een creatie van Bill Mantlo en Ed Hannigan. Tyrone en Tandy waren zwerfkinderen op wie de maffia experimentele drugs uitprobeerden. Zij waren de enigen die de proeven overleefden. De drugs gaven ze speciale krachten. Cloak kan mensen in een duistere dimensie opslokken en hun levensenergie afnemen. Ook kan hij teleporteren. Dagger schiet lichtdolken af die vol levensenergie zitten. Ze kunnen iemand verwonden, doden of juist zuiveren van het gif in hun lichaam.

Volgend jaar komt er een tiendelige serie over hen op de buis. Ben benieuwd hoe de seriemakers het verhaal hebben aangepast om het tv-publiek dit concept te verkopen. Ondertussen heb ik zin om die oude comics eens te gaan lezen.

Bron afbeelding: Sean Howe’s Tumblr.

Categorieën
Film Frames

Het einde van Twin Peaks?

Voel je de wind? Het wordt kouder. Gelukkig, het is weer september. Prima tijd om onder de dekens te kruipen en de finale van Twin Peaks te kijken.

[SPOILERS!]

Linda en ik kwamen er dinsdag pas aan toe, en ik weet nog steeds niet wat ik precies gezien heb. Natuurlijk geldt dat voor alles wat met Twin Peaks te maken heeft: om de vertelling multi-interpretabel te noemen is een understatement. Maar dat maakt het nu ook zo’n fascinerende kijkervaring. Dat maakt deze serie echt tot kunst, zoals sommige abstracte schilderijen. Je weet niet altijd wat het precies moet voorstellen, maar het doet wel iets met je. Je kijkt ernaar en ervaart een emotie of gevoel. Het inspireert je. Brengt je op ideeën. Zo is Twin Peaks dus ook voor mij.

Ik weet dat Menno na het zien van een aflevering allerlei theorieën leest op Reddit. Ik nam mijn toevlucht tot YouTubers en kwam enkele interessante ideeën tegen. Deze vond ik vooralsnog het duidelijkst:

Ik vind het echt heel tof om te zien hoe veel Twin Peaks leeft onder de toeschouwers. Er zijn best veel van dit soort vlogs en discussies over de inhoud. Misschien is het ook wel heel fijn om je met een prachtig mysterie bezig te houden zodat de dagelijkse narigheid naar de achtergrond verschoven wordt.

Open
Ik had niet een 100% happy end verwacht van David Lynch, maar het slot van aflevering 18 voelde toch een beetje als een open einde. Er zou nog een vierde seizoen kunnen komen. En is Laura Palmer nu echt gered door Cooper in aflevering 17 of is de tijdreis toch mislukt? Volgens mij mogen we zelf kiezen. Volgens mij is Laura Palmer wel gered en omdat ze nooit vermoord is, is de hele verhaallijn van Twin Peaks schoongeveegd. Maar hoe zit het dan met het uitstapje naar de parallelle wereld in aflevering 18?

Gaaf dat Lucy degene is die Bad Cooper neerschoot trouwens. En dan die opmerking dat ze nu eindelijk mobiele telefoons begrijpt. Kostelijk.

En die scène in de Lucy’s Diner waarin Cooper even drie vervelende kerels uitschakelde. Prachtig! Als een oude wildwestheld die een stadje binnenrijdt en een dame uit de penarie redt.

En toen was het opeens voorbij. Damn.

Linda en ik hebben afgesproken binnenkort het hele derde seizoen opnieuw te kijken. Elke avond een aflevering zodat we de verhaallijnen beter kunnen volgen. Nu was dat soms lastig als Lynch teruggreep naar iets wat een maand geleden was gebeurd.

Maar na het zien van de laatste aflevering is het misschien een goed idee om alles nog eens te gaan kijken en dan te beginnen bij Fire Walk With Me.

Wat vond jij van de Twin Peaks finale?

Legt David Lynch hier de laatste hand aan zijn magnum opus?
Illustratie: Rinaldo Zoontjes.
Categorieën
Media

Mysterie

Donderdag 22 juni stond er een interview met Kyle MacLachlan in de Volkskrant. Dat moest deze Twin Peaks-fan natuurlijk even lezen.

Inmiddels zes afleveringen van het derde seizoen gezien. Moet zeggen dat ik lang niet altijd chocola kan maken van wat David Lynch en Mark Frost ons voorschotelen. Eerlijk gezegd vind ik dat juist een van de leuke dingen aan Twin Peaks. Zoveel series en films zijn verschrikkelijk voorspelbaar en zitten vol met clichés. Een ‘rare’ serie als Twin Peaks is een verademing in het aanbod.

Journalist Berend Jan Bocking vroeg MacLachlan:
Ziet u betekenis in de bizarre momenten van de serie of is het een mysterie dat bestaat bij de gratie van het mysterie?
‘Nee, het mysterie bestaat met een reden. Ik verklaar het tegenover mijzelf als het verhaal van een man die zichzelf probeert terug te vinden, in kleine stapjes. In grotere lijnen gaat de serie over een wereld uit balans, waarin de dingen weer in balans moeten raken.’

Het eerste van wat de acteur hier zegt is duidelijk herkenbaar in de verhaallijn van Twin Peaks. Het tweede gedeelte van zijn antwoord lijkt te slaan op de hele wereld op dit moment.