Categorieën
Film

Natuur en landschappen centraal op KLIK! 2016

Het KLIK! Amsterdam Animation Festival vindt plaats van 25 tot en met 30 oktober in EYE Filmmuseum Amsterdam. Er is speciale aandacht voor het thema Natuur en landschappen.

Zes dagen KLIK! betekent hilarische, maffe, speelse, artistieke, dramatische, overweldigende en ontroerende animatiefilms kijken en speciale themaprogramma’s volgen. Het centrale thema van deze editie is Natuur en landschappen.

'Critical Blocks' geregisseerd door Maykel Roovers.
‘Critical Blocks’ geregisseerd door
Maykel Roovers.

De afgelopen eeuwen is de mens steeds verder van de natuur af komen te staan en heeft hij steeds meer het gevoel gekregen dat hij die kan beheersen. Nu is het echter toch echt tot de meesten van ons doorgedrongen dat de natuur niet iets statisch is, en iets dat we niet zo makkelijk kunnen aanpassen aan onze wensen. Het is tijd om stil te staan bij de natuur, het landschap en de rol van de mens.

Met het themaprogramma The World We Live In vraagt het festival dit jaar aandacht voor animaties waarin het landschap en de rol van de mens centraal staan. Films en speciale evenementen over de relatie tussen de mens en zijn leefomgeving – soms harmonisch, soms uiterst gevaarlijk – geven stof tot nadenken en laten de onuitputtelijke veelzijdigheid van animatie zien. Naast speelfilms, presentaties en compilaties van korte films, komt het thema ook tot uiting in een speciale tentoonstelling over utopische en dystopische visies op onze omgang met het landschap. Ook is het mogelijk om op de fiets Amsterdam-Noord te verkennen en op drie locaties bijzondere films te bekijken die passen bij de omgeving. De films en de omgeving versmelten tot één ervaring.

klik-2016

Exclusieve première van Sync
Tijdens KLIK! gaat de fascinerende documentaire Sync (2016) in première. Makers Joop van den Beucken en Bob van der Houven duiken, samen met de bedenkers van de nostalgische online serie Stemmen van Toen, in de wereld van de Nederlandse nasynchronisatie van animatiefilms en laten zien wat daar allemaal bij komt kijken. Aan de hand van interviews met stemacteurs, regisseurs, vertalers, technici en studiobazen belicht Sync het heden en verleden van deze creatieve bedrijfstak en de impact ervan op onze samenleving. Na de vertoning is er de mogelijkheid om vragen te stellen aan de makers en acteurs.

KLIK draait niet alleen om films maar ook om inspiratie opdoen en zelf creatief zijn. In verschillende presentaties vertellen animatieprofessionals die hun sporen hebben verdiend over hun projecten en carrière. Gasten die komen zijn Piet Kroon (hij vertelt over het feature animation story process aan de hand van Shrek 2), Aymeric Kevin die zijn werkprocess als background director deelt (heeft gewerkt in Europa, Noord-Amerika en Japan aan o.a. de Adventure Time aflevering ‘Food Chain’ – super tof voor liefhebbers van eye candy en experimentele anime), en NEXUS producent Mariano Melman die een presentatie houdt over hoe je een verhaal in 360 graden virtual reality vertelt, aan de hand van hun nieuwe productie Rain or Shine.

Frankie, de mascotte van KLIK!
Frankie, de mascotte van KLIK!

Ook kan je de geweldige digitale kunstenaar Loish aan het werk zien in een live tekensessie. Loish is o.a. bekend van het artwork op de Wacom dozen en haalde bijna een kwart miljoen pond op met haar Kickstarter voor haar eerste publicatie. Daarnaast hebben we diverse workshops en demo’s waarbij je gratis kan aanschuiven (background art schilderen en schilderen met een VR bril op).

Dit is nog maar het topje van de ijsberg wat het programma betreft. Check daarom vooral de website van KLIK! voor meer informatie en de kaartverkoop.

 

Categorieën
Media

Fakeboeken met een filter

Eind juni heb ik mijn fakebookaccount op non-actief gezet omdat ik me op het schrijven van het boek Mijn vriend Spider-Man wilde concentreren zonder afgeleid te worden door het gekeuvel op dat zogenaamde sociale media netwerk. Dat heeft geholpen, want het lukte me om zonder afleiding elke dag aan mijn boek te werken. Heerlijk was dat.

Vorig weekend heb ik voor het eerst weer ingelogd op Fakebook: telkens als ik op een fakebookpagina kwam, werd de helft van mijn scherm namelijk overlapt door een pop-up die mij vertelde dat ik toch echt moest inloggen wilde ik meer zien. Heel vervelend, want zo kon ik af en toe mijn werk niet doen.

Eerst dacht ik dat dit alleen gebeurde als mensen hun pagina zo hadden ingesteld dat deze buiten Fakebook niet zichtbaar mocht zijn, maar dat is niet erg slim als je als bedrijf of uitgeverij alleen een fakebookpagina hebt en geen eigen website. Er zijn immers nog steeds klanten zonder fakebookaccount, al zullen dat er niet zo gek veel zijn.

Nu vermoed ik dat dit een van Zuckerbergs manieren is om je te dwingen een fakebookaccount te openen, ongeacht de instellingen van je account. En dat lukte hem, want vorige week logde ik dus weer voor het eerst in zodat ik die pagina’s eindelijk ongestoord kon lezen.

Ik ontdekte dat mijn account helemaal niet onzichtbaar was geweest in de afgelopen maanden, want volgens mij zo had moeten zijn. (Tenzij ik de instructie van het bedrijf verkeerd begrepen heb, dat kan namelijk ook natuurlijk.)

Hoe dan ook, mijn inbox bevatte aardig wat berichten en gek genoeg had ik 23 vriendschapsverzoeken erbij gekregen. Gek, want drie maanden lang ben ik niet op het ‘sociale’ medianetwerk actief geweest. Hoezo onzichtbaar?

boekenboomWeet je, ik haal mijn schouders erbij op. We weten allemaal wat een onbetrouwbare partner Fakebook is, dat ze onze gegevens verhandelen en de mediatoevoer manipuleren en toch blijven we er allemaal massaal op zitten, als kikkers die in een pannetje waarvan het water langzaam verwarmd wordt.

Ik trek me er niet veel meer van aan. Ik ga wat tijd investeren om de tijdlijn op mijn startpagina zo leuk mogelijk te houden. Dat betekent dat ik het merendeel van mijn 800 contacten niet meer actief ga volgen, zodat mijn tijdlijn alleen nog maar updates bevat van die paar mensen die ik echt ken. Alle politiek correcte sukkels en betweters die met hun vingertje graag naar anderen wijzen, gooi ik eruit. Door te filteren hoop ik mijn verblijf op fakebook zo aangenaam mogelijk te maken. 

Verder ga ik net als ieder ander fakebook gebruiken om mijn boek onder de aandacht te brengen in de hoop dat dit de verkoop stimuleert. We leven nu eenmaal in een cynische wereld en nergens wordt dat zo goed gevoed als op en door Fakebook.

Ondertussen zoek ik het geluk bij individuele blogs en de prachtige papieren bronnen die ik thuis tot mijn beschikking heb.

 

Categorieën
Daily Webhead Minneboo leest Strips Video

Vlog: Signeersessie Floris van Dondermonde

Donderdag 13 oktober was het een gezellig samenzijn in stripwinkel het Beeldverhaal in Amsterdam. Het tweede album van Floris van Dondermonde werd immers gepresenteerd. Makers Remco Polman en Wilfred Ottenheijm voorzagen de albums desgewenst van een tekeningetje.

Floris van Dondermonde is een geslaagde parodie op ridderverhalen en een zekere Floris tv-serie. Droge humor, woordgrappen, ondeugende seksgrappen, anachronismen, literaire verwijzingen en draken… Dat de strip soms dezelfde lachspieren stimuleert als Dirkjan is ook niet vreemd, want zowel Polman als Ottenheijm zijn onderdeel van het team stripmakers dat er al jaren voor zorgt dat Dirkjan zo’n beetje de best lopende strip van Nederland is. Floris van Dondermonde is een van de paradepaardjes van Eppo.

Polman, Ottenheijm en Driessen.
Polman, Ottenheijm en Driessen.

In de stripwereld is er geen tekort aan leuke feestjes en de signeersessie was dan ook een vrolijke boel. Ype Driessen, die ‘autobiografische’ fotostrips maakt, gaf een gevatte toespraak:

‘Goed, Remco en Wilfred zijn dus samen verantwoordelijk voor de tekst, tekeningen en kleur. Bij de tekeningen wil ik niet te lang stilstaan. Ik vind tekeningen eigenlijk altijd het minst interessante aan een strip. Sterker nog, ik denk in veel gevallen; als je die tekeningen nou eens zou vervangen door foto’s, dan zou het allemaal nog veel mooier worden.

Niets ten nadele van de tekeningen van Floris overigens. Die zijn hartstikke mooi. Een beetje Dirkjan-achtig, maar dan mooier.

Waar ik wel nog iets over wil zeggen is de taal in Floris. Ik denk dat ik dat het allerleukste aan de serie vind. In welke andere strip vind je woorden als ‘Kladderadatsj’, bepalingen als ‘Bij ontstentenis’, of verwijzingen naar liedjes als: ‘Drie schuintamboers die kwamen uit het oosten’?

Of een verteller die achteloos een stripje inleidt met: ‘De nacht had reeds haar mantel over het aardse tranendal geworpen’.

Of de geweldige zelfverzonnen anachronismen. De mooiste is toch wel als Heer Floris zegt ‘Watimmer’, waar men tegenwoordig ‘Whatever’ zou zeggen.’

Driessen eindigde zijn relaas met het uitdelen van ‘het eerste’ exemplaar aan de stripmakers.

signeersessie-floris-06
Ottenheijm: ‘Wacht nou even met foto’s maken totdat er meer mensen staan…’

signeersessie-floris-05

Dj’s Tonio van Vugt en Frits Jonker luisterden het geheel op met rake oude popklassiekers waar door sommigen zelfs op gedanst werd.

En er was echte Floris-wijn… Of nu ja, wijn met toffe Floris etiketten. Want van hoofse etiquetten heeft de blonde ridder wel kaas gegeten, zelfs al is hij, voor iemand van adel, niet de meest snuggere.

floris-wijnVoor mij was het alweer een tijd geleden dat ik een boekpresentatie bijwoonde en het was gezellig om bekenden weer te spreken. Het is altijd fijn om Merel Barends (die een prominente rol heeft in bovenstaande video) weer te zien. Guido van Driel vertelde dat hij met de voorbereiding van een nieuwe film bezig is. Met Ger Apeldoorn zette ik onze online dialoog over hokjesgeesten en mainstream versus graphic novels voort tussen de stapels strips om ons heen. Ondertussen zaten Polman en Ottenheijm weer druk te signeren.

'Persmuskiet'. Foto: Merel Barends.
‘Persmuskiet’. Foto: Merel Barends.

Het Beeldverhaal is ook een zeer geschikte locatie voor dit soort happenings met de ruime achtertuin. Sinds Lambiek verhuisd is lijken er ook steeds meer signeersessies bij Het Beeldverhaal plaats te vinden. Tegelijkertijd vond in The American Book Center een presentatie plaats van de Engelse versie van Aimée de Jonghs De terugkeer van de Wespendief.

Floris van Dondermond #2: Heer Floris vraagt erom
Uitgeverij Don Lawrence Collection €8,95

floris-van-dondermonde-2

Categorieën
Strips

She-Hulk door John Byrne

Recent kwam ik een paar mooie She-Hulk illustraties tegen van John Byrne.

she-hulk-john-byrne
1993 – She-Hulk by John Byrne, colours by Matt Webb. Bron: marvel1980s.tumblr.com
she-hulk-john-byrne-02
She-Hulk by John Byrne & Matt Webb. 1994. Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com

Ze deden me eraan herinneren dat ik Byrnes run op She-Hulk altijd al een keer heb willen lezen. Van de grote comicmeesters uit de jaren tachtig is Byrne een van mijn helden en strips door hem getekend en geschreven lees ik dan ook graag. Het is prachtig vakwerk en er is veel wat ik tot nu toe nog niet heb kunnen lezen. In de reeks The Sensational She-Hulk (1989-1994) waarvan Byrne enkele deeltjes maakte, is Jennifer Walters zich ervan bewust dat ze een stripfiguur is. (Ja, ja, net als Deadpool, maar dan een decennium of wat eerder.) Het is een eigenlijk een satire op comics en dus zeker het lezen waard.

Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com
Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com
2009. Bron: Johnbyrnedraws.tumblr.com
2009. Bron: Johnbyrnedraws.tumblr.com

Vanwege de rechten
Sowieso vind ik het erg grappig dat She-Hulk oorspronkelijk door Stan Lee en John Buscema bedacht is om ervoor te zorgen dat niemand anders een vrouwelijke variant van de Hulk zou bedenken en daar copyrights op zou hebben. Volgens deze interessante video was dit omdat men bang was dat de producenten van de televisieserie rondom het groene monster wellicht een vrouwelijke variant zouden bedenken en daarvan de rechten zouden bezitten. Een beetje lullige reden om iets te creëren kan dus toch veel moois opleveren.

In dezelfde video wordt ook kort en bondig uitgelegd dat Jennifer Walters haar krachten krijgt doordat een bloedtransfusie van Bruce Banner. De advocate is door een gangster neergeschoten en haar neef Banner is de enige wiens bloed verenigbaar is met haar dna. She-Hulk is echter wel anders dan de Hulk: Walters ziet het haar krachten niet als een vloek en is graag She-Hulk. Ook hoeft ze niet boos te worden om te transformeren in de groene schoonheid. Hoewel ze gezien kan worden als een sexy male fantasy, schuilt er veel meer achter She-Hulk dan je zou vermoeden. Ze is zelfs te beschouwen als een feministisch symbool.

 

Thanos vs Hulk & She-Hulk. Commission 2013. Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com
Thanos vs Hulk & She-Hulk. Commission 2013.
Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com

Tot slot deze krachtige She-Hulk van Frank Cho:

shehulk-frank-cho

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Scratches Magazine

De (strip)wereld is een nieuw striptijdschrift rijker: Scratches.

Scratches is een Engelstalig striptijdschrift dat eens per jaar zal verschijnen. De hoofdredactie is in handen van Joost Swarte en Hansje Joustra. De heren willen met het magazine Nederlandse en Vlaamse auteurs bij een internationaal publiek onder de aandacht brengen.

Scratches publiceert daarom werk van gevestigde én opkomende Nederlandse, Vlaamse en internationale tekenaars. Het eerste nummer bevat nieuw of ongepubliceerd werk van David B., Daan Botlek, Robert Crumb, Guido van Driel, Charlotte Dumortier, Tim Enthoven, Brecht Evens, Lars Fiske, Ben Gijsemans, Charles Guthrie, Herr Seele, Milan Hulsing, Jeroen Janssen, Bendik Kaltenborn, Kamagurka, Lennard Kok, Aline Kominsky-Crumb, Ever Meulen, Bart Nijstad, Samplerman, Tobias Schalken, Art Spiegelman, Joost Swarte, Tobias Tak, Aart Taminiau, Veiko Tammjärv, Kristina Tzekova, Sam Vanallemeersch, Judith Vanistendael, Brecht Vandenbroucke, Ludwig Volbeda, Chris Ware en Wasco.

Scratches cover door Daan Botlek.
Scratches cover door Daan Botlek.

Geen Eppo-strips
De selectie hangt dus erg naar wat ik maar even gemakshalve de kunstzinnige strip noem, waarbij de makers op grafisch vlak graag experimenteren. Scratches is dus geen magazine voor mensen die alleen van Eppo-strips houden. Het zit eerder in de buurt van RAW en sommige stripmakers kennen we al uit de Zone 5300. Daarmee is Scratches een mooie toevoeging op de stripmarkt. Al vermoed ik dat veel mainstream stripmakers zich zullen beklagen op fakebook omdat ze zich gepasseerd voelen.

Over smaak valt te twisten en niet iedere bijdrage in het magazine kon mij logischerwijs bekoren. Grootste vraagteken heb ik bij de volgorde waar als lezer geen lijn in te zien is. Er staan meerdere strips van Wasco, Crumb en Brecht Vandenbroucke in, maar allemaal verspreid door het blad. Ik had alle afleveringen van een specifieke maker bij elkaar gezet, zodat blad iets meer een geheel geworden was.

bowie-prince-bart-nijstad

Jackson in de hel
Ook mis ik soms duiding waarom iets in het blad staat. Een goed voorbeeld hiervan zijn de twee grote platen van Bart Nijstad. Op de ene plaat zien we Bowie en Prince in een aquarium, op de andere Darth Vader en Michael Jackson in helse omgeving. Dat Jackson in de hel thuishoort snap ik meteen en hoewel ik het mooie illustraties vind, vraag ik me toch af wat ze in Scratches doen en waarom op die plek. Kortom: duiding en een dwingender volgorde had het geheel minder hap-snap gemaakt.

Behalve strips en illustraties bevat de 112 pagina dikke kolos ook drie artikelen over illustratoren: de Nederlandse underground-tekenaar Mark Smeets (1942-1999), Belgische houtsnedekunstenaar Frans Masereel (1889-1972), en de Spaanse grafisch ontwerper Manolo Prieto (1912-1991). Op Smeets werd eerder dit jaar een spotje gezet middels een groot koffietafelboek met daarin zijn werk en een schetsboek, net als Scratches uitgaven van uitgeverij Scratch.

scratches-drukvellen

Het tijdschrift sluit af met biografieën van de makers met de urls van hun websites erbij. Slim, want zo kunnen geïnteresseerden verder kijken en voldoet het magazine aan zijn doel stripmakers te promoten.

Presentaties
Het blad verschijnt ter gelegenheid van de Frankfurter Buchmesse, waar Nederland en Vlaanderen gastland zijn.

Vrijdag 14 oktober wordt Scratches om 18 uur gepresenteerd in The American Book Center in Amsterdam. Swarte leidt de avond in en er zijn stripmakers aanwezig om je exemplaren te signeren.

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: The Beatles – Eight Days a Week

Ron Howard regisseerde een nieuwe documentaire over de toerjaren van The Beatles.

Er is weinig wat we niet al over The Beatles weten. Er zijn denk ik meer boeken over de band verschenen dat over Hitler en Jezus, al kun je met al deze drie onderwerpen een flinke boekenkast vullen. De documentaire The Beatles: Eight Days a Week – The Touring Years heeft dan ook weinig nieuws te vertellen voor verstokte fans, toch is het een mooi document van de toerjaren van The Beatles geworden. Dit komt met name door de opgepoetste beelden en de vele amateuropnames die in de film zijn opgenomen.

Al sinds mijn twaalfde ben ik Beatles-fan. Hun muziek spreekt nog steeds tot mijn verbeelding en ik vond het daarom een groot plezier om dit interessante tijdsdocument te zien. De film wekt een warm nostalgisch gevoel op naar een tijd die lang achter ons ligt. Een tijd ver voor mijn tijd, maar waarvan de muziek al bijna mijn hele leven de soundtrack is. De film biedt een goede introductie op wie de Beatles waren en op wat voor gekte ze toentertijd losmaakten. Behalve mensen die daar bij waren, is de documentaire dus ook geschikt voor bijvoorbeeld de millennials – mensen die zijn opgegroeid met ipods en gestreamde muziek. Niet alleen mensen dus die geboren zijn lang nadat the Beatles in 1970 uit elkaar gingen, ook nog eens luisteraars die wellicht niet bekend zijn met albums.

beatles-docuMuzikale helden
The Beatles waren pioniers op verschillende vlakken. Begonnen als podiumband die urenlang muziek speelde, werden ze een enorme sensatie over de hele wereld. Paul McCartney, John Lennon, George Harrison en Ringo Starr de eerste boyband noemen is accuraat, maar doet hun muzikale erfenis erg te kort. Niet alleen schreven ze hun eigen materiaal, veel van hun nummers zijn klassiekers geworden en behoren tot de beste popmuziek ooit gemaakt. Ze waren ook de eerste band die in stadions optraden, omdat er teveel mensen een kaartje wilden hebben.

Nadat ze jaren getoerd hadden, gaven ze daar in 1966 de brui aan. Niet zonder reden, want ze konden zichzelf niet horen spelen: daarvoor gilde het publiek veel te hard. Dit wordt mooi geïllustreerd door de film heen maar vooral in het 30-minuten durende segment na de aftiteling waarin we The Beatles tijdens hun optreden in Shea Stadium zien.

Minder gegil
De geluid – en beeldrestoratie is goed gelukt en eigenlijk voor het eerst kunnen we in die live-opnames de band goed horen. Ze slagen er wonderwel in goede muziek te maken zonder dat ze monitors hadden en het eigenlijk de vraag was of het publiek überhaupt wel kon horen wat ze zeiden en zongen. Tegelijkertijd maken de Fab Four tijdens het optreden in Shea Stadium ook een enigszins knullige indruk op dat podium. Zeker als je hun show vergelijkt met de gelikte optredens van grote popsterren nu. Niet alleen lijkt het alsof ze ter plekke bedenken wat ze zullen gaan spelen, de tussentekstjes zijn bijna knullig en vooral George staat er wat verloren bij. Let wel: dit is misschien wel de belangrijkste band uit de geschiedenis van de popmuziek.

beatles

Na hun podiumperiode pionierden The Beatles door in de studio, waarin ze experimenteerden met muziek en prachtige albums maakten. Dit is de periode van The Beatles die ik muzikaal het interessantst vind en de albums die ik het vaakst luister. Neemt niet weg dat zelfs in de periode dat ze hap-snap albums opnamen tussen de optredens door, ook prachtige nummers zitten.

Behalve Paul en Ringo komen George en John aan het woord via archiefbeelden. Ook worden er enkele bekende Britten en Amerikanen aan het woord gelaten. Sigourney Weaver was aanwezig bij een van de concerten. Ze had zich extra netjes aangekleed omdat ze hoopte dat de bandleden haar zouden opmerken. Net als alle andere bakvissen in het publiek natuurlijk.

Zwart-wit
Wat de film mijns inziens typisch Amerikaans maakt is de opmerking van Woopi Goldberg die iets zegt in de trant van dat ze zich door The Beatles geaccepteerd voelde als zwarte vrouw. ‘Ik zag The Beatles nooit als vier witte mannen, maar gewoon als mannen’. Interessanter is het concert in Jacksonville waar de vier Beatles weigerden op te treden als blank en zwart inderdaad gesegregeerd in de zaal zou zitten. Toen maakten ze dus al politieke statements. Ze kregen hun zin en traden op voor een gemengde zaal. Een vrouw die aanwezig was bij het concert vertelt hoe bijzonder het voor haar was om zo tussen blanke mensen te kunnen zitten bij een concert. We zijn vijftig jaar later inmiddels, maar dit soort politieke issues zijn nog steeds zeer actueel in de Verenigde Staten.

The Beatles: Eight Days A Week – The Touring Years is vanaf 20 oktober te zien in de bioscoop en wordt uitgebracht door September Film.

Categorieën
Strips

Coverkunst in Stripmuseum Brussel

Een goede cover maken valt nog niet mee en is een kunst op zich. Over die kunst is nu een interactieve tentoonstelling in het Stripmuseum Brussel gecureerd door Valérie Constant.

Constant is persattaché voor verschillende stripuitgeverijen (onder meer Casterman) en stripprojecten.

Elke striplezer herkent het gevoel: op een dag word je getroffen door die ene cover die volledig de lading dekt, dat ene beeld dat de inhoud van de strip perfect weergeeft, dé omslag die je nooit meer loslaat, een beeld voor het leven. Zulke krachtige covers zijn vaak het gevolg van een moeilijke evenwichtsoefening tussen de wensen van de auteur, de uitgever, de art-director en de marketingmanager. Want moet je nu in de eerste plaats de aandacht van de potentiële koper trekken of wil je toch vooral recht doen aan het stripverhaal als kunstvorm en focussen op het verhalende aspect van de beelden? Auteurs en uitgevers staan vrijwel dagelijks voor dit dilemma.

coverkunst-expoVolgens Marc Legendre bezit een goede cover de volgende eigenschappen:

1. Een heel duidelijk leesbaar lettertype
2. Een ijzersterke compositie: hoewel alle elementen belangrijk zijn, vormen ze
een harmonieus geheel.
3. Voldoende geheimzinnig

Duidelijke taal, waar ik het volledig mee eens ben. Ook vind ik dat een cover genoeg van de inhoud moet weergeven en dus de lading van het album moet dekken. Je moet een aardig idee krijgen wat je in huis haalt zonder dat een cover alles hoeft prijs te geven natuurlijk.

Ik vind covers uitermate fascinerend. We zeggen altijd: ‘never judge a book by its cover’ maar net zoals bij mensen beoordelen we boeken en strips in eerste instantie op hun uiterlijk. Als dat er boeiend uitziet, zijn we wellicht bereid om kennis te maken.

Foto: Daniel-Fouss.
Foto: Daniel-Fouss.

Op dit moment heb ik de tentoonstelling Coverkunst nog niet kunnen zien, maar ik ben er wel zijdelings bij betrokken. In de expositie komen ook makers en stripexperts aan het woord. Tijdens de Stripdagen Haarlem interviewde Willem De Graeve mij kort over mijn favoriete cover en waar volgens mij een goede cover aan moet voldoen. De cover die ik voor de korte video heb uitgekozen is van een Spider-Man-comic, maar welke vertel ik later, want dat is leuk genoeg om een aparte blogpost aan te besteden.

Foto: Daniel-Fouss.
Foto: Daniel-Fouss.

Coverzorgen
Op dit moment ben ik toevallig zelf heel druk met de cover van mijn boek Mijn vriend Spider-Man. Moker Ontwerp is bezig met het ontwerpen ervan en er liggen twee voorstellen op mijn bureau waar ik uit kan kiezen. Het is een erg lastige keuze omdat beide voorstellen zo goed zijn.

De expositie Coverkunst is te zien tot 28 mei 2017.

BELGISCH STRIPCENTRUM
Zandstraat 20
1000 Brussel
België

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Classic TV Avengers

Marvelfans hebben het tegenwoordig goed met al die films en tv-series die er gemaakt worden. In mijn jeugd moesten we het doen met Lou Ferrigno als de Hulk, Nicholas Hammond als Spider-Man en Reb Brown als Captain America.

captain_america_1979_tv_movieVaak werden de helden gespeeld door bodybuilders of oud-sporters. Tegenwoordig zien Hollywoodacteurs er steeds meer uit als bodybuilders, maar dat even terzijde.

Toch vind ik die tv-films en series als kind fantastisch. Ja, ik wist niet beter totdat Tim Burton een duit in het zakje deed.

Illustrator Edward Pun (als dat zijn echte achternaam is en geen grapje) maakte deze nepcover van hoe een Avengers team met deze jaren zeventig helden eruit zou zien.

avengers_classic-edward-pun

Van Captain America kwamen er eind jaren zeventig twee tv-films uit. En ja, hij droeg echt een helm op zijn hoofd.

Thor werd vertolkt door Eric Kramer in de tv-film The Incredible Hulk Returns. In de volgende film van het groene monster ontmoet hij Daredevil gespeeld door Rex Smith. De mannen deden echt wel hun best, maar halen het natuurlijk niet bij de huidige vertolkingen.

https://www.youtube.com/watch?v=LR3P4Clb6No

Of vindt een van jullie dat dit televisievoer superieur is aan de huidige Marvelfilms… Nou ja, het werk van Zack Snyder kan er natuurlijk niet aan tippen.

Categorieën
Bloggen

HalloweenCult.com

Vorig jaar ben ik begonnen met de site HalloweenCult.com. Ik vind het altijd leuk om met Halloween bezig te zijn, dus waarom niet het hele jaar door, dacht ik.

halloweencult_header_pumpkiEigenlijk wilde ik dat blog beheren met een vast team van vrienden die van tijd tot tijd een leuke en bijzondere post zouden aanleveren.

Dat liep niet helemaal zoals gepland. Op een paar posts na ben ik toch vooral degene die zich met HalloweenCult bezighoud, wat in de praktijk betekent dat er het afgelopen jaar weinig met het blog gedaan is. Ik was erg druk met mijn boek en daarvoor met freelance opdrachten, waardoor mijn passie voor Halloween noodgedwongen op een lager pitje kwam te staan.

Dat neemt niet weg dat de site nog steeds bestaat en ik het jammer vind om die op te geven. Recent ben ik dus weer voorzichtig begonnen met updaten, al weet ik nog niet precies welke kant het allemaal op gaat.

Eigenlijk ook wel weer leuk, dat onverwachte.

Dus… Mocht je een leuke blogpost willen schrijven over wat jij nu zo tof vindt aan Halloween, of heb je gewoon prachtige illustraties en foto’s die helemaal bij HalloweenCult.com passen, wees welkom om die in te sturen.

Het blog is tweetalig, dus je mag in het Engels of Nederlands aanleveren.

Categorieën
Film Media

Horror in het theater

Zaterdag 1 oktober zat ik voor het eerst in het DeLaMar theater. Nu ben ik geen theaterbeest, maar toen Menno mij vroeg mee te gaan naar Horror, wilde ik wel een blik wagen.

Horror is een theaterstuk van speler, choreograaf en regisseur Jakop Ahlbom die hierin duidelijk zijn liefde voor het genre laat zien. Het stuk zit vol verwijzingen naar allerlei horrorfilms en werd perfect uitgevoerd. De bewegingen van de dansers waren heel precies en gedisciplineerd. Een van hen voerde een overtuigende Spider Walk uit the Exorcist uit. Ook de vele achtervolgingsscènes en vechtscènes waren goed gechoreografeerd.

horror_theater horror_theater-02

Het decor vond ik ook prachtig en sfeervol. De special effects waren ook overtuigend. Hoe een van de hoofdrolspeelsters tot haar elleboog in een bord eten grijpt en een pistool tevoorschijn haalt, is een raadsel. Even als het zwevende lijk onder het laken. Hans Klok meets Evil Dead, zeg maar.

Het verhaal is flinterdun, maar goed, dat geldt ook voor veel horrorfilms:

Een oud huis wordt geteisterd door een tragische familiegeschiedenis.
De jongste zus is weggekomen, maar wat is er met de oudste zus gebeurd?
Als ze terugkeert naar haar ouderlijk huis wordt ze geconfronteerd met een weggestopt verleden.
De enige manier om te overleven is de gruwelijke waarheid onder ogen te zien.

Omdat het verhaal niet veel om het lijf heeft, kreeg ik vooral de indruk naar een mash-up van verschillende horrorscènes te kijken. Dat is niet erg, maar het werd op den duur wat eentonig. Ik vond uiteindelijk de voorstelling wel wat lang duren. In de eerste veertig minuten was er al heel veel voorbij gekomen en daarna ging het geheel dus nog minstens een half uur door. Maar goed, dat ligt ook een beetje aan mij, want in het theater ben ik doorgaans snel verveeld. Ik ben meer een film- en tv-mens.

Zoiets als Horror zien we niet vaak in het theater. De show werd opnieuw uitgevoerd en stamt uit 2014. De zaal zat vol en het publiek was overwegend jong. Wat meer bewijst dat als je jong publiek het theater in wilt krijgen, je iets moet programmeren wat ze aanspreekt.

Horror is vermakelijk en indrukwekkend. En een goede manier om alvast een beetje in de Halloweensfeer te komen.

Check deze trailer voor een impressie:

https://www.youtube.com/watch?v=e7-BiNziy5c

Categorieën
Boeken Spidey's web Strips

Spidey’s web: Boek ingeleverd

‘O, wow!’ dacht ik vrijdag 30 september, toen een euforisch gevoel door mijn lijf gloeide. Ik had net op send gedrukt en een e-mail met al mijn hoofdstukken naar de uitgeverij gestuurd.

ASM-243-vrolijke-spiderman3

De eerste versie van mijn boek Mijn vriend Spider-Man ligt nu dus bij SubQ. Daar is de kous nog lang niet mee af: als het pak papier door de uitgever en redacteur gelezen zijn gaan we de tekst bespreken. Kijken waar de structuur van het boek verbeterd moet worden. Wat er werkt in het verhaal en wat nog niet. En wat er uitgehaald kan worden.

Ik heb vooral heel veel verhalen van Roger Stern opnieuw gelezen. En dat is al een genot op zich.
Ik heb vooral heel veel verhalen van Roger Stern opnieuw gelezen. En dat is al een genot op zich.

Er is dus nog een lange weg te gaan voordat Mijn vriend Spider-Man in mei 2017 in de winkels ligt, maar ik ben erg blij dat ik de afgesproken deadline van 1 oktober netjes heb gehaald.

De afgelopen drie maanden was ik fulltime met het boek bezig, verwaarloosde ik dit blog en voerde ik geen freelance opdrachten uit. Hierdoor kon ik me supergoed op het boek concentreren. Een fijne tijd waarin ik dus volledig met mijn favoriete fictiefiguur bezig was.

Het kost veel energie om een boek te schrijven. In de avonden had ik dan ook maar weinig puf en zat ik vooral te Netflixen. De komende week heb ik mezelf vrij gegeven. Even de innerlijke batterij opladen en tijd om iets anders dan Spider-Man-strips te lezen.

Categorieën
Mike's notities

De weg naar Halloween

Ondertussen is het alweer 1 oktober. Nog dertig dagen voordat het officieel Halloween is.

Normaliter kom ik met de eerste tekenen van de herfst al aardig in de Halloween-mood, maar dit jaar is dat nog niet gebeurd. Het zal te maken komen omdat ik de afgelopen drie maanden diep in het web van Spider-Man verborgen zat. Nu ik een weekje vrij heb van het schrijven van mijn boek, hoop ik niet alleen mijn innerlijke accu weer op te laden, ook hoop ik het Halloween-vuurtje in mij weer aan te steken…

samhain-01-korenveld-halloweenHoe leuk ik dit feestje ook vind, ieder jaar is het weer een beetje zoeken wat te gaan doen op 31 oktober. Ik weet inmiddels dat ik echte Halloweenparty’s niet echt leuk vind. Ik ben niet iemand van het verkleden. Vaak wordt er op die feestjes ook gewoon dancemuziek en house-achtige shit gedraaid en daar ben ik al helemaal niet van.

Nee, Halloween is voor mij toch vooral griezelverhalen lezen bij de open haard. Het liefste in zo’n ouderwetsche luie stoel, kopje thee erbij en een kamerjas aan. Nee, echt.

Andrew-als-storyteller1Helaas, hebben we geen open haard en bezit ik ook al eeuwen geen kamerjas meer. Neemt niet weg dat ik erg benieuwd ben naar Scottish Ghosts, een bundel met spookverhalen die ik een paar jaar geleden in Schotland kocht.

Eigenlijk zou ik wel eens naar Salem in Massachusetts willen afreizen. De architectuur van dit heksendorp en New England spreekt mij aan. En de heksenvervolging is een boeiende en bloedende geschiedenis. Zo’n reis gaat dit jaar niet lukken, maar misschien kan ik wel in Nederland Halloweeneske plekken bezoeken. De komende dagen ga ik daar mijn licht maar eens op schijnen.