Dit is een van de twee stapels strips die nog op mij staan te wachten. De afgelopen maanden ben ik praktisch niet aan mijn huiswerk toegekomen omdat ik druk bezig ben met het schrijven van mijn boek Mijn vriend Spider-Man. Zoals je zult begrijpen heb ik daar ook heel veel voor te lezen. De strips die uitgeverijen – meestal ongevraagd – naar mij toesturen, stapelen zich dus op.
Dat is wel jammer, want er zit veel leuk leesvoer tussen.
Ik vrees ook dat het lang niet allemaal in de boekenkast gaat passen. Maar dat probleem pak ik wel aan als ik het manuscript heb ingeleverd over een paar weken.
Grappig dat mijn herinnering aan het lezen van My Boring-Ass Life positiever is dan de recensie die ik toentertijd over het dagboek van Kevin Smith schreef. Kennelijk werkt ons geheugen zo.
Dat vuistdikke boek staat nog steeds in mijn kast: het is zo’n uitgave die ik niet weg kan doen, ook al acht ik de kans dat ik het boek nog eens helemaal ga lezen, heel gering. Toch fascineren autobiografieën, biografieën en dagboeken mij. Dat hoeft niet per se in boekvorm natuurlijk, want een blog kan net zo goed een dagboek zijn.
Het lezen van dagelijkse beslommeringen kan heel meditatief zijn. Juist ook omdat het leven van dag tot dag weinig verschilt. Sowieso is een tijd bijhouden van je leven handig voor jezelf, maar ik geloof ook wel dat anderen daar plezier aan kunnen beleven. Soms omdat het leven van anderen puur leedvermaak kan zijn, waarbij de kleine ongemakken van je eigen leven in het niet vallen. In dat geval word je alleen maar blijer van je eigen dagelijkse beslommeringen.
Anderzijds kan het leven van anderen je juist inspireren om zelf aan de slag te gaan met het project wat je al jaren van plan bent te beginnen, maar waar het tot nu toe nog niet van is gekomen.
Kevin Smith is voor mij zo’n inspirerende bron: hij volgt zijn eigen pad en heeft een geslaagde carrière voor zichzelf gecreëerd. Smith is een van de bekendste geeks in de wereld en geniet duidelijk van de vlogs, podcasts, tv-programma’s en films die hij maakt. Als hij weer een deel van My Boring-Ass Life zou schrijven, zou ik dat boek zeker weer lezen.
Stel dat jij een tijdje een dagboek zou bijhouden… hoe zou dat er dan uitzien? Wat zou je ervan opsteken?
Vrijdag 9 september was het feest in stripwinkel Beeldverhaal Amsterdam, want de winkel bestond 40 jaar. Ook werd de Hal Foster Award uitgereikt.
Die prijs was voor Mara Joustra. Joustra is al jaren actief als (strip)redacteur en ze is de mede-oprichter van de site Drawing the Times waar journalistieke strips op gepubliceerd worden. Ze leerde het klappen van de zweep bij Oog & Blik, de uitgeverij van haar vader Hansje die tegenwoordig Scratch Books bestiert. Mara is ook de drijvende kracht en oprichter van uitgeverij Banafish.
Natasja en Mara.
Mara kreeg de Hal Foster Award uitgereikt van Natasja van Loon, de vorige winnares van de lelijkste wisselbokaal van Nederland. Maar die prijs moet je ook niet op zijn uiterlijk beoordelen, maar juist om waar die voor staat, namelijk een prijs voor mensen die belangrijk werk verrichten in de periferie van het beeldverhaal. Het gaat dus om het idee.
Niet dat ik het Mara niet gun, want ik vind dat ze de prijs terecht heeft gekregen, maar ik vind dat Jeanet van het Beeldverhaal ook een goede kandidaat voor de prijs was geweest, want al veertig jaar een stripwinkel open houden is op zich al een hele prestatie. En zonder stripverkopers komen de lezers niet aan hun strips en verdwijnt het medium in het niets.
Hans en Jeanet.
Het was een gezellige boel daar in het Beeldverhaal vrijdag. De Unborn Brothers, de band waar stripmaker Erik Kriek in speelt, zorgde voor muziek op de achtergrond. Verder was er bier en waren er heel veel stripmakers aanwezig.
Dit vind ik de beste grap uit de nieuwste Suske en Wiske:
Het omgekeerde land is wederom een zeer vermakelijk verhaal van Peter Van Gucht en heerlijk op papier gezet door Luc Morjaeu.
De flaptekst:
Wiske is erg jaloers als Suske er een nieuw speelkameraadje opna houdt. Om stoom af te blazen maakt ze een lange wandeling in het bos en daar ontmoet ze een bijzondere vleermuis. Deze stelt haar voor om zelf ook een nieuw vriendje te maken en neemt haar mee naar sprookjesland. Maar daar zijn vreemde dingen aan de hand. Het is er erg somber en de sprookjesfiguren lijken zichzelf niet te zijn. Bovendien blijkt haar nieuwe vriendin, prinses Elisa, twee gezichten te hebben. Ze besluit Wiske voor altijd bij zich te houden. Tot overmaat van ramp raakt Wiske zélf onder de invloed van de vreselijke vloek die over sprookjesland hangt waardoor ze vreemd verandert…
Kleine spoiler: Die vreemde verandering waar de flaptekst naar verwijst is dat Wiske in het Omgekeerde Land verandert van een meisje naar een jongen, en later Suske verandert in een meisje. Dat biedt allerlei mogelijkheden voor de scenarist om het thema gender aan te pakken, maar echt gaat Van Gucht daar niet op in. Wiske ondergaat de verandering, maar staat daar niet echt bij stil. Suske nog minder, terwijl ik het als man toch heel vreemd en wellicht ook opwindend zou vinden als ik opeens in een vrouw verander.
Van Gucht maakt wel een paar smakelijke grappen over het feit dat Jerom en Lambik in elkaar veranderen.
Toen ik het album uit had, dacht ik eerst dat de scenarist een kans had laten liggen. Ik vind zelf gender-issues namelijk heel interessant, maar toen realiseerde ik me dat de doelgroep van Suske en Wiske helemaal nog niet met dat soort zaken bezig is. Kinderen van zes tot tien jaar zijn niet met gender bezig dus waarom zou je dat als scenarist in een stripalbum verwerken?
Gender
Nou ja, misschien omdat hun ouders zich wel meer bewust mogen worden van dit soort dingen. Daar heb ik laatst nog over geblogd. Als we willen dat vrouwen en mannen als gelijkwaardig worden gezien, en dat willen we in een westerse, niet-religieuze samenleving, dan moeten we ons bewust zijn van standaard genderrollen en hoe we onze kinderen programmeren zich als jongetjes en meisjes te gedragen. We moeten ons bewust zijn dat er meer opties zijn dan deze twee geslachten en dat meisjes ook dingen mogen die we traditioneel als jongensding zien. En dat jongens ook gewoon met speelgoed mogen spelen dat voor meisjes bedoeld is. Dat zaken als identiteit tegenwoordig minder rigide en vloeibaarder zijn en dat dit prima is. De gebeurtenissen van het Omgekeerde land hadden kunnen helpen bij deze bewustwording.
Nogmaals, ik weet niet of we dat van een Suske & Wiske album mogen verwachten. Misschien ben ik als striprecensent wel te oud om kinderalbums goed te kunnen beoordelen, omdat mijn interesses en visies simpelweg niet aansluiten bij de verhalen die voor een jonge doelgroep bedoeld zijn. Het is lang geleden dat ik mij in het perspectief van een kind kon verplaatsen. (Ik ben zelf geen ouder en ik praat weinig met kinderen.)
Het is waar dat populaire cultuur ons belangrijke dingen leert over hoe onze wereld en maatschappij in elkaar steken, maar dat hoeft natuurlijk niet. Iets kan ook gewoon entertainment zijn.
Daarom leg ik de vraag bij jullie beste lezers: vinden jullie dat Suske & Wiske meer de diepte in had moeten gaan om kinderen en ouders meer bewust te moeten maken van genderrollen? Of is het prima zo?
[hr]
Daarom Minneboo leest: Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een interview, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
Liefhebbers van (stripwinkel) het beeldverhaal, u bent alle van harte welkom op het veertigjarig jubileum.
Met live musique van de UNBORN BROTHERS: Erik Kriek en band.
Uitreiking van de prestigieuze HAROLD FOSTER AWARD.
Op 18 april 2014 won een bijzonder aangenaam verraste Natasja van Loon de Hal Foster Award, die toen in Stripwinkel Lambiek in de Kerkstraat aan haar werd uitgereikt door stripdistributeur Ron Poland. Nu, ruim twee jaar later, is ze eindelijk in staat afstand te doen van de lelijkste en meest begeerde wisselbokaal van de Nederlandse stripwereld.
40 jaar Beeldverhaal Amsterdam: vrijdag 9 september vanaf 17 uur.
De stripwinkel is bij mij in de buurt, dus ik ga zeker even kijken. Bovendien kom ik er graag.
Op de binnenkaft van een oude Tex Willer trof ik deze prachtige Spider-Man advertentie aan:
Een tekening gemaakt door John Romita Sr. volgens mij. De lettering boeit mij dit keer in het bijzonder. Het logo van ‘de wonderbaarlijke Spinneman’ vind ik mooi gemaakt en ook de letters van ‘Kom mee!… Naar die fantastische wereld van…’ lijken handwerk te zijn. En natuurlijk ben ik het helemaal eens met de boodschap, want de wereld van Spider-Man is ook fantastisch.
De wonderbaarlijke Spinneman was net als Tex Willer een uitgave van Classics Lektuur B.V. Ik heb nog een paar exemplaren in de kast staan. Deze uitgeverij gaf de comics uit van 1966 tot 1976 voordat Juniorpress in 1979 met de Marvel superhelden begon.
De Classic uitgaven hebben prachtige ronkende titels als De Groene Kabouter leeft weer, Spinnie haalt uit en De kegelkoning slaat terug. De groene kabouter is natuurlijk de Green Goblin, maar klinkt zo in het Nederlands toch een stuk minder…. tja, bedreigend. De Kegelkoning is de letterlijke vertaling van de naam Kingpin, maar doet toch eerder denken aan een bowler dan aan een misdaadbaas. De Hulk werd Rauwe Bonk genoemd.
Dit soort letterlijke vertalingen zijn tegenwoordig soms nog steeds aan de orde. Ik zat van de week op Netflix Star Wars Episode IV: A New Hope te kijken en daar werd the Death Star toch echt Ster des Doods genoemd.
Overigens lees ik Tex Willer normaliter niet. Het boekje zat in een doos met bestelde comics. Kennelijk had Chris van Cheap Comics deze erin gedaan om de strips in de doos in balans te houden. Doorgaans worden bij Cheap de comics goed verpakt zodat ze onbeschadigd aankomen. Nee, ik word niet betaald om dit te melden, maar vind wel dat als iemand goed werk levert, dat best vermeld mag worden.
In comics en superheldenfilms worden heldinnen langzamerhand steeds zichtbaarder. Goed, we kunnen nog lang wachten voordat er een Black Widow film is, maar voor de liefhebbers staan Wonder Woman en Captain Marvel op stapel.
Toch valt er nog een hoop te verbeteren, geeft mediawetenschapper Christopher Bell aan in zijn TedTalk. Want waarom zijn er vrijwel geen action figures van actieheldinnen en geen halloweenkostuums te koop? En waarom wordt een stoere chick als Gamora van Guardians of the Galaxy weggelaten in de merchandise? Tijd dat we het seksistische denken achter ons laten.
Peter de Kock was zo aardig om me op deze talk te wijzen. Hij weet dat ik me graag met superhelden bezighoud en dat beeldvorming en gender ook thema’s zijn die mij aan het hart liggen. Het zijn thema’s waar ik al eerder over heb geschreven.
De komende tijd zal ik hier ongetwijfeld nog meer over schrijven.
Graag zou ik alleen schrijven over schoonheid, over mooie en goede films en strips. Graag zou ik met liefde de wereld aanschouwen. Maar juist negatieve dingen vallen mij vaak als eerste op en voeden mijn onvrede.
Dingen niet kloppen, acties van mensen die fout zijn. Dingen die mij storen zijn zaken die indruisen tegen mijn idee van hoe de wereld in elkaar hoort te zitten. Die dingen vallen mij als eerste op.
Dat geldt bijvoorbeeld voor hoe bedrijven met klanten omgaan tegenwoordig of de politiek met haar kiezers. Dat de kloof tussen de arme bevolking in deze wereld en die paar rijke stinkerds die alle macht hebben, steeds groter wordt.
Dat fietsers in Amsterdam maar eens moeten leren dat zij niet de enigen op de weg zijn.
Maar ook vind ik dat ons huis veel minder gehorig zou moeten zijn dan het nu is en dat ons dak eigenlijk niet hoort te lekken als het hard regent.
Ik stoor me aan veel. Eerst de pijn, dan de schoonheid. In die volgorde ervaar ik de wereld.
Met een beetje pech kom je dan nooit voorbij de pijn en dus nooit aan de schoonheid der dingen toe. De zucht naar perfectionisme levert vooral frustratie op. Het is daarom beter om mijn levensinstelling te veranderen. Niet streven naar perfectionisme, accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn.
De wereld is niet perfect, ik weet het. Maar we moeten dat nu ook weer niet als excuus gebruiken om niets te beteren.
Waar ligt de balans?
Die moet ik ergens in mezelf proberen te vinden. Er valt immers ook nog aan mezelf te verbeteren.
Ik ben toch verdomme meer dan een consument? Die vraag spookte vanmorgen door mijn hoofd toen Linda me op een column in Metrowees.
Over de KLM die je bij het bestellen van een ticket via Facebook-chat benadert… En nog erger:
‘Een Amerikaanse vriendin kreeg na het online inchecken de vraag van haar vliegtuigmaatschappij of ze de andere mensen op haar vlucht wilde zien. Ze verveelde zich en begon te klikken. Op LinkedIn en Facebook zag ze een bonte reeks profielen voorbij komen. Onder andere een chefkok, advocaat, huismoeder, student en sieradenontwerper zaten op haar vlucht.’
WTF? Dus je zit in een vliegtuig en dankzij Fakebook weten andere mensen dat ook. Misschien niet alleen die ook met je meevliegen maar potentiële inbrekers zijn ook meteen op de hoogte dat je de komende twee weken je billen bruint op een buitenlands strand. Lekker dan.
‘U kunt bijvoorbeeld informatie over de status van uw vlucht voor een aankomende reis, een ontvangstbewijs voor een aankoop of een melding van de leveringsdatum van een product ontvangen. Marketingberichten die u kunt ontvangen, kunnen een aanbieding bevatten waar u wellicht in geïnteresseerd bent.’
Poe, wellicht geïnteresseerd… Als ik ergens in geïnteresseerd ben, zoek ik dat vanzelf wel op. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik constant overal ‘nee’ tegen moet zeggen en dat leidt behoorlijk af van wat ik eigenlijk aan het doen was.
En ook op Tumblr plaatsen ze tegenwoordig reclame op je tijdlijn en op je blog. Ik heb vorige week de trailer van Suicide Squad zovaak door mijn strot geduwd gekregen dat ik die film nooit wil gaan zien.
En ja, ik snap dat het veel geld kost om al die servers van fakebook, whatsapp, tumblr en wat dan ook draaiende te houden. Geef mij een alternatief waar ik voor moet betalen zonder commercieel gezeur en ik ga ervoor.
Weet je, ik voel me wel de laatste tijd alleen maar consument. Op social media proberen bedrijven, bots en misschien ook mensen, mij op hun producten te wijzen. De Fakebooktijdlijn was toen ik daar nog op zat niet veel anders. Op straat word ik geregeld aangesproken door mensen die geld van me willen: krantenverkopers en daklozen, soms gecombineerd in één persoon. En overal waar ik kijk zie ik reclame-uitingen. Koop! Koop! Koooooooooop!
De bank en de verzekeringsmaatschappij zijn er niet voor mij, maar zien mij ook als een wandelende portemonnee. Politieke partijen willen niet zo zeer mijn geld, maar wel mijn stem. Ze zijn er niet voor mij, ik ben er voor hen. Weer een zieltje gewonnen.
Ik weet niet precies wat de oplossing voor dit alles is, maar ik weet wel dat ik mijn buikje ervan vol heb.
Het visitekaartje dat ik in 2006 gebruikte om mijn blog te promoten.
Behalve bestaan, wat ik al sinds mijn geboorte doe, is bloggen het langste project waar ik toch nog toe mee bezig ben. Vandaag doe ik dat bijna een kwart van mijn leven, want mijn blog bestaat officieel tien jaar.
Ik schrijf dit overigens niet zonder enig gevoel van trots. Tien jaar is een lange tijd om aan een project te werken. Deze site is dan ook een belangrijk deel van mijn leven geworden. Ik geef toe dat het een kick geeft om mijn dit overzicht in mijn archief te zien:
En de vele video-interviews met stripmakers niet te vergeten. Ik blijf het onwijs leuk vinden om makers te spreken over hun werk en te zien hoe ze een strippagina maken of een stripplaatje tekenen.
En wat doe je op een blogverjaardag? Lekker luieren natuurlijk! (Nou ja, niet echt hoor. Zit gewoon aan mijn Spider-Man boek te tikken vandaag.) Foto: Linda Delis
Het belangrijkste van het hele blogproject is natuurlijk dat ik door bijna iedere dag wat te posten een betere schrijver ben geworden. (Tenminste, dat vind ik.) En de sociale contacten die ik in het afgelopen decennium opdeed. De mensen die ik hiermee bedoel, weten dat. Sociale media worden pas echt warm en vriendschappelijk als je offline met elkaar afspreekt.
Toegegeven: lang niet alle bezoekers van het eerste uur lezen mijn blog nog, maar daar zijn weer anderen voor in de plaats gekomen. Wie tegenwoordig geregeld mijn blog bezoekt en leest: dankjewel! Ik hoop dat je er net zoveel plezier aan beleeft als ik heb bij het maken van de posts.
Het visitekaartje dat ik in 2006 gebruikte om mijn blog te promoten.
Trollen
In de afgelopen tien jaar waren er overigens genoeg momenten dat ik er de brui aan wilde geven. Wanneer het blog aan mijn been als een zware verplichting voelde. Als er weer een dikke stapel strips op me lag te wachten om gerecenseerd te worden bijvoorbeeld. Recenseren is niet het leukste vak kan ik je vertellen. Ik heb die verplichting inmiddels achter me gelaten. Recent nam ik het besluit alleen nog maar te bloggen wanneer ik zin heb over ondewerpen waar ik het over wilde hebben. Dat klinkt heel voor de hand liggend, maar was het voor mij op een gegeven moment niet meer.
Ook heb ik gestreden met online trollen. Ik heb zelfs een vriend die zich als trol gedroeg voorgoed de deur gewezen en een reactieverbod opgelegd.
Uiteraard zal ik hem weer aanzetten op het moment dat ik mijn boek wil promoten: ik wil immers dat zoveel mogelijk mensen weten dat het uit is, en ben bereid daar alle beschikbare middelen voor in te zetten. Dus ook Fakebook. Tenzij mensen tegen die tijd Fakebook massaal verlaten hebben.
Headerontwerp: Merel Barends.
Vrijheid
Geen linkjes doorplaatsen op Fakebook betekent waarschijnlijk minder bezoekers, maar gaf me weer een beetje het oude bloggevoel terug van weleer en dat is onbetaalbaar. Het is niet alsof ik afhankelijk ben van clicks en bezoekersaantallen voor advertentie-inkomsten, dus who cares? De kick van het bloggen is vooral de vrijheid voelen om te maken wat je wilt en dat meteen online te kunnen plaatsen. Dat gevoel is er nog steeds, ook na tien jaar.
Illustratie: Paul Stellingwerf
Ik vind het belangrijk om ieder jaar even bij mijn blogverjaardag stil te staan. Het is leuk om felicitaties te ontvangen van andere bloggers en lezers. Dat vergroot het gevoel van gemeenschap – hoewel ik het idee heb dat er minder saamhorigheid is in de Nederlandstalige blogosfeer dan in de jaren ervoor. Ook iets wat volgens mij komt door Fakebook.
Toekomst
Hoe dan ook, geen voorspellingen over hoe het komende blogjaar eruit ziet. Ik weet vooral wat ik niet meer wil eigenlijk. Ik wil verder zo min mogelijk plannen en wel zien wat er op mijn pad komt en hoe ik daarmee omga.
Een paar weken geleden zat ik op de redactie van uitgeverij SubQ om het auteurscontract voor mijn debuut te tekenen. Mei 2017 komt Mijn vriend Spider-Man uit.
Foto: Bart Wessels.
Natuurlijk ben ik superblij dat ik dit nieuws eindelijk kan melden! De afgelopen maanden was ik druk bezig met schrijven van Mijn vriend Spider-Man en dat zal de komende tijd ook nog wel het geval zijn.
Mijn vriend Spider-Man gaat over wat het betekent om fan te zijn van de stripheld, hoe Spider-Man mijn leven en dat van anderen verrijkt heeft en wat we van de strips kunnen leren. Ik laat experts aan het woord over verschillende onderwerpen, waaronder rouwdeskundige Daan Westerink over de dood van strippersonages en Dan Hassler-Forest over superheldencultuur. Mijn vriend Spider-Man biedt een unieke kijk in de wereld van de stripliefhebber en gaat in bredere zin dus over fancultuur. Mijn ervaringen zijn immers vergelijkbaar met die van fans van andere fictiefiguren, fans van sporters, popartiesten en kunstenaars.
Meer verklap ik nu nog even niet.
Wie is er nu niet fan van Spider-Man?
Met het schrijven en gepubliceerd krijgen van dit boek komt een grote wens uit. Een paar jaar geleden ben ik aan het project begonnen, maar vooral de laatste twee jaar heb ik er veel aan geschreven. De afgelopen maanden heb ik geen freelance klussen meer aangenomen om mij volledig op Spider-Man te richten. Daarom heeft dit blog een stuk minder updates dan anders: aan het einde van de dag ben ik wel een beetje uit geschreven.
Ik ben erg blij met het vertrouwen dat de mensen van SubQ in het boek en mij hebben. De samenwerking verloopt erg goed.
SubQ is een jonge uitgeverij die beeldverhalen en boeken over strips uitbrengt. Ze is een samenwerking tussen Uitgeverij Q en crossmediale productiestudio Submarine. De eerste uitgave van SubQ was het indrukwekkende Deserteur van Halfdan Pisket.
Van de week kwam er weer een leuk pakketje binnen vol met bestellingen. Ook al heb ik een aardige voorraad strips in de kast staan die op me wacht, toch kan ik het vaak niet laten om alvast nieuw leesvoer aan te schaffen.
Wat strips betreft is mijn verzamelwoede er in de loop der jaren niet minder om geworden. Ik vermoed dat ik mezelf inmiddels een jaar kan opsluiten van de buitenwereld en dan genoeg leesvoer heb zonder ook maar iets nieuws aan te schaffen. Ik vind dat wel een leuk idee.
Daarbij vind ik het ook veel te leuk om stripwinkels te bezoeken, om een praatje te maken met de verkoper en om te zien wat er allemaal uit is gekomen. Zelden ga ik dan met lege handen naar huis wat weer vollere kasten betekent.
Nieuwe leesvoorraad.
Ik heb laatst dus veel Marvel Team-Ups gekocht. Lekker ouderwetse superheldenverhalen waarin Spider-Man samenwerkt met een collega of collega’s uit het Marvel Universum. Tenminste, de meeste deeltjes speelt Spidey een hoofdrol.
Toen ik eind vorig jaar stripmaker Steven de Rie bezocht in Antwerpen, zag ik een Essential-bundel van deze reeks in de kast staan. ‘Verdorie, die heb ik nog niet niet,’ zei de verzamelaar in mij. De locale stripwinkel had ze niet, uiteindelijk Cheap Comics wel.
Eigenlijk ben ik niet zo’n heel fan van Essentials: de strips worden gedrukt op goedkoop papier, in zwart-wit. Ik heb een voorkeur voor kleuren herdrukken. Aan de andere kant heb je echt heel veel comics in zo’n Essential-bundel. Ze zijn dus relatief goedkoop. En behalve de trade van Chris Claremont en John Byrne verhalen, die wel in kleur zijn gereproduceerd, heb ik nog een andere Marvel Team-Up trades kunnen vinden. Dus dan toch maar Essentials.
Zwart-wit uitgaven doen me overigens wel weer terugdenken aan comics van Classics en Hip comics indertijd. De eerste Wonderbaarlijke Spinnemannen en Het Monster van Frankenstein kan ik me nog goed herinneren. Stuk gelezen, want ze zaten in de striptas van mijn opa en oma die telkens weer opnieuw uit de kast werd gehaald als we iets wilden lezen.
Fijn hoe nieuwe strips in de kast toch een prettig nostalgisch gevoel kunnen oproepen.
Dit is een van de twee stapels strips die nog op mij staan te wachten. De afgelopen maanden ben ik praktisch niet aan mijn huiswerk toegekomen omdat ik druk bezig ben met het schrijven van mijn boek Mijn vriend Spider-Man. Zoals je zult begrijpen heb ik daar ook heel veel voor te lezen. De strips die uitgeverijen – meestal ongevraagd – naar mij toesturen, stapelen zich dus op.
