Sinds dinsdag heb ik een abonnement op de nieuwe streamingdienst SkyShowtime. Ik had echter een veel rijker aanbod verwacht met veel meer klassieke content van Universal Studios.
Tag: Netflix
Op Netflix is nu de geslaagde adaptatie van de comicserie Locke & Key te zien.
Na de gewelddadige moord op hun vader, verhuist het gezin Locke naar het huis van hun voorouders. In Keyhouse vinden de drie kinderen Tyler (Connor Jessup), Kinsey (Emilia Jones) en Bode (Jackson Robert Scott) sleutels met magische krachten. Terwijl ze meer over deze sleutels en het verleden van hun vader leren, ontwaakt een demonisch wezen dat koste wat kost de sleutels in bezit wil krijgen.
De serie Locke & Key is een vrije adaptatie van de gelijknamige comicreeks, geschreven door Joe Hill en getekend door Gabriel Rodriguez. Dankzij de levensechte personages en visuele verbeeldingskracht maakten zij een van de beste Amerikaanse comics. Veel scènes en dialogen komen rechtstreeks uit de strip, maar de seriemakers hebben wel het horrorgehalte teruggeschroefd, de verhaalstructuur veranderd en elementen een eigen draai gegeven. Dat geeft niks, want nu kunnen we van beide genieten.
Overeind blijft dat Locke & Key een meeslepend avontuur is. Het ontrafelen van het mysterie stuwt de vertelling voort, maar centraal staat hoe de familieleden op eigen wijze omgaan met de traumatische dood van Rendell Locke (Bill Heck) en hoe ze zich hierdoor ontwikkelen.
Door de driedimensionale personages, het krachtige spel van de voornamelijk jonge cast en overtuigende special effects, zijn de magische elementen geloofwaardig. De sleutels zijn vaak meer dan een amusante gimmick. De Anywhere Key stelt je in staat om overal naar toe te reizen zolang je een beeld hebt van je bestemming en daar een deur aanwezig is. Handig als je opeens moet vluchten. Met de Head Key kun je letterlijk het hoofd van iemand binnengaan. Wanneer de oudste zoon Tyler indruk op een klasgenote wil maken met allerlei feiten over hun woonplaats, hoeft hij simpelweg een boek in zijn hoofd te plaatsen om expert te zijn. Het gebruik van de sleutels heeft soms echter onvoorziene, ernstige consequenties.
Net als Stranger Things, zit Locke & Key vol met speelse popculturele verwijzingen, met name naar het horrorgenre. De Netflix-serie is overigens de derde poging om de strips naar het scherm te brengen. Fox liet in 2011 een pilot maken, maar bestelde uiteindelijk de televisieserie niet. Ook lukte het Universal Pictures niet om er een speelfilm van te maken. Kennelijk is nu toch de sleutel tot een succesvolle adaptatie gevonden.
Locke & Key is sinds 7 februari te zien bij Netflix. De comics worden uitgegeven door IDW Publishing.
Geschreven voor en gepubliceerd in VPRO Gids #7 (2020).
Superman Returns van Bryan Singer uit 2006 staat sinds 1 januari op Netflix. Een mooie gelegenheid deze superheldenfilm nog eens te bekijken en te her-recenseren.
Maandag 2 december 2019
Omdat mijn ‘Mijn lijst’ op Netflix heel veel titels bevatte waar ik maar niet aan toekwam, besloot ik om in de maand november elke dag een film te gaan kijken.
Om mezelf alle rust te gunnen voor dit project, besloot ik er online niets over te zeggen. Mijn eerste impuls was namelijk om elke dag op Instagram te plaatsen welke film ik had gekeken en te zeggen wat ik ervan vond. Maar dan kreeg ik vast van anderen te horen of zij die film leuk vonden of niet, en eerlijk gezegd had ik daar geen trek in. Iedereen mag van alles vinden wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen. Niets vervelenders wanneer je heel blij wordt van een film en iemand moet dan zo nodig vertellen wat er allemaal mis aan is.
Het werd dus een fijn privéproject. Iets voor mezelf. Je hoeft immers niet alles online te knallen.
De voorwaarden die ik mezelf stelde waren dat de film op Mijn lijst van Netflix moest staan, dat ik de film nog niet gezien had en dat ik hem helemaal af zou kijken.
Nu het december is kan ik concluderen dat het goed gelukt is om elke dag een film te kijken. Er waren maar drie avonden dat ik er geen zin in had. En op een van die avonden heb ik vooral veel YouTube-filmpjes gekeken, want daar liep ik toen weer achter mee.
In totaal heb ik 26 films van mijn Netflix-lijst kunnen schrappen en zag ik een film bij mijn maatje Paul: Terminator Genisys.
Een van de films op mijn lijst had ik al eerder gezien, besefte ik na vijf minuten. Toch was The Power of Greyskull: The Definitive Story of He-Man and Masters of the Universe boeiend genoeg om nog eens te kijken.
Het voelde fijn om eens toe te komen aan de films die ik altijd al eens wilde zien. Ze stonden niet voor niets op Mijn lijst. Het voelde alsof ik een taak die ik me had voorgenomen uitvoer en afmaakte. En dat voelde goed.
Ook heb ik me met iedere film goed vermaakt. Zelfs met Terminator. Dat kwam deels doordat ik hem samen met Paul zag, maar ook omdat het Arnold vs Arnold was. En het feit dat je twee uur lang naar Emilia Clarke kunt kijken compenseert volledig het feit dat er qua tijdrijzen geen touw vast viel te knopen aan deze Terminator-aflevering. Logica was ver te zoeken. Laten we eerlijk zijn: na Terminator 2: Judgment Day hadden ze gewoon met deze serie moeten stoppen. Wie nog niet overtuigt is van die stelling, kijkt Dark Fate nog maar eens. Wat een overbodige prul is dat.
Tot slot had ik eindelijk weer eens het gevoel iets te doen met het gegeven dat ik eigenlijk filmwetenschapper ben van beroep. Omdat ik doorgaans voor mijn werk veel moet lezen en tv-series kijk, schiet het filmkijken er vaak bij in. Dat vind ik eigenlijk heel jammer, want ik hou erg van dit medium. Dat is waarschijnlijk de belangrijkste les die ik leerde van deze kijkmaand.
Categories
Filmrecensie: Haunt
Haunt speelt zich niet alleen af tijdens Halloween, maar is ook een perfecte horrorfilm om tijdens Halloween te gaan kijken.
Harper (Katie Stevens) gaat met tegenzin met haar vrienden mee naar een Halloweenfeestje. Ze heeft het net uitgemaakt met haar vriendje die losse handjes heeft. De vriendengroep besluit na het feest een afgelegen spookhuis te bezoeken. Wat begint als een typisch haunted house met standaard schrikmomenten, ontaard al snel in een levensechte nachtmerrie.
In de Verenigde Staten zijn haunted houses een echte traditie rond Halloween. Vaak worden deze gecreëerd door particulieren. De kwaliteit van deze spookhuizen verschilt nogal. De ene is amateuristisch maar goed bedoeld, in de andere waan je je in een huis vol levensechte gevaren. Het is de tweede variant waar Harper en haar vrienden in terechtkomen.
Haunt is geschreven en geregisseerd door Scott Beck en Bryan Woods, bekend van het script van A Quiet Place. Het verhaal begint nogal conventioneel met een groepje aantrekkelijke studenten die erop uitgaan tijdens Halloween. De focus ligt vanaf de eerste scène op Harper die ook een jeugdtrauma te verwerken heeft dat telkens opduikt tijdens de angstige uren in het Haunted House.
Meer dan jump scares
De filmmakers leunen in het begin nogal op standaard jump scares. Een trucje dat in veel gemakzuchtige horrorfilms wordt gebruikt. Toch hebben de jump scares in Haunt een functie: ze geven aan hoe zenuwachtig Harper is. Ze is bang dat haar ex haar stalkt en daarom schrikt ze overal van. Gedurende de film neemt de spanning echter goed toe en komt de horror steeds meer uit de situatie voort. Dat maakt dat Haunt bovengemiddeld scoort op de schrikmeter. Ik zat een paar momenten met zweedhanden in de zaal. Enkele red herrings zorgen ervoor dat het verhaal fris blijft.
De cast zet een overtuigende prestatie neer. Vooral Katie Stevens en Will Brittain vallen op. Stevens begon haar carrière als een kandidaat bij American Idol en eindigde op de achtste plaats in het negende seizoen. Hoe ze klinkt als zangeres weet ik niet, maar acteren kan ze in ieder geval zeker. Ze speelde onder meer in de horror Polaroid. Brittain speelde een rol in Kong: Skull Island.
Haunt is de perfecte horrorfilm om met je vrienden of partner in de bioscoop te gaan zien in de oktobermaand.
Splendid Film
Haunt wordt door Splendid Film gedistribueerd. Eerder bracht Splendid ook het fantastische Maggie uit van Henry Hobson. Hierin wordt Arnold Schwarzeneggers dochter (Abigail Breslin) gebeten door een zombie en zal zij langzaam door het zombievirus veranderen in een mens-etend wezen. De film gaat niet over de zombies, maar is eigenlijk een klein familiedrama over wat er gebeurt als een van de familieleden ongeneeslijk ziek is en snel zal sterven. Schwarzenegger en Breslin spelen allebei fantastisch in deze film. Ook bracht Splendid het vermakelijke en vakkundig gedraaide Jeepers Creepers 3 uit. Beide films staan op Netflix.
Haunt draait vanaf 17 oktober in de bioscoop.
Voordat de film Joker (Todd Phillips) in de bioscoop draaide, veroordeelden mensen de fillm al. Joker zou aanzetten tot geweld, vooral door witte mannen die geen vriendin kunnen krijgen. In de VPRO Gids van deze week staat daar een fantastisch artikel over door Gerhard Busch waarin de argumenten worden weerlegd.
Linkjes:
En bekijk vooral deze fantastische video over de hele zaak van Midnight’s Edge:
https://youtu.be/yLJbIUUYzy4
Ik was deze week te gast bij Super Powerpraat van Power Unlimted om over Joker te praten en over de terugkeer van Spider-Man in de MCU: https://youtu.be/tPVV9n1mPsQ
En tot slot mijn recensie van Joker op mijn website.
Netflix is natuurlijk heel erg leuk, maar net als je die ene film op je lijst wilt kijken, is ie er weer afgehaald. Of je wilt al jaren Creed zien en die komt maar niet op Netflix…. De oplossing voor mij was om mijn oude vertrouwde dvd-collectie maar weer in de kast te zetten. Dat werd een trip down memory lane.
Vrijdag 12 juli [EEN BEETJE SPOILERS!]
Ik hou van de jaren tachtig, het decennium waarin ik kind was en op de basisschool zat. De films en tv-series die ik toen zag, maakten een onuitwisbare indruk op me en hebben deels mijn smaak gevormd. Daarom vind ik de serie Stranger Things zo leuk: die speelt in de jaren tachtig en dat benadrukken de makers ook constant door de mode, de bordspellen die de hoofdrolspelers spelen en de vele verwijzingen naar populaire cultuur uit die tijd.
Stranger Things past perfect in de trend van nostalgische films en series die we al een paar jaar krijgen aangeboden. Smullen voor een nostalgist als ik, al vraag ik me af hoe lang deze trend nog gaat duren, want op een gegeven moment is er sprake van overkill.
Gelukkig is de serie niet alleen maar jaren tachtig, het verhaal dat de Duffer Brothers ons vertellen is ook zeer vermakelijk met monsters uit parallelle universa en een groep vrienden die deze monsters moeten bestrijden. Wie heeft er vroeger immers niet gefantaseerd dat er in het kleine plaatsjes waar je opgroeide een poort schuilging naar een andere dimensie? Of dat je samen met je vrienden bovennatuurlijke krachten moest bestrijden? Ik wel.
In de afgelopen drie seizoenen zagen we de vriendengroep langzaam ouder worden. Het is dus niet zo gek dat de kids in het nieuwe seizoen aan het puberen zijn. Een deel van de vrienden is vooral bezig met meisjes terwijl Will (Noah Schnapp) eigenlijk gewoon nog Dungeons and Dragons wil spelen. Ik kan me dat kruispuntmoment in mijn jeugd nog herinneren. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je te oud bent voor die kinderdingen, of ben je bang dat mensen je kinderachtig gaan vinden omdat je nog met kinderdingen bezig bent. Daar moet ik nu wel een beetje om lachen, want als geek ben ik vooral met dingen uit mijn jeugd bezig. Sterker nog: Mijn vriend Spider-Man is daar een ode aan van 320 bladzijden! Ook schaam ik me er niet meer voor als ik aan mensen vertel dat Knight Rider nog steeds een van mijn favoriete series is.
Deze week hebben Linda en ik ‘s avonds het derde seizoen van Stranger Things gekeken. De Duffer brothers hebben wederom een heel vermakelijk verhaal gemaakt, al moest ik er de eerste paar afleveringen wel een beetje inkomen. De serie is ook zo nu en dan best gewelddadig en hoewel dat hoort bij horror, merk ik dat ik daar meer moeite mee begin te krijgen naarmate ik ouder word. Dat is een thema om later verder te onderzoeken.
Uiteindelijk heb ik genoten van de verhaallijn en van het bizarre idee dat Russen bij het bouwen van een typisch Amerikaanse mall een enorme geheime basis onder dat winkelcentrum hebben gemaakt. Russische mallrats!
Ook de visual effects waren fantastisch. Het monster uit de upside down wereld zag er heel levendig en echt uit. Goed voor een paar nieuwe nachtmerries.
Ook was het genieten van het goede acteerwerk van de gehele cast. Behalve dan van Priah Ferguson die het jongere zusje speelt van Lucas (Caleb McLaughlin, die wel kan acteren). Het personage dat ze speelt is al heel vervelend, maar Fergusons beroerde spel maakte de scènes met haar een verzoeking. Jammer dat haar rol in dit seizoen prominenter was dan ervoor. Als iemand snel door het monster opgegeten had mogen worden, was zij het.
Wel een fijne toevoeging aan de cast vond ik Robin, gespeeld door Maya Hawke. Ze werkt samen met Steve ‘the hair’ Harrington (Joe Keery) in een ijssalon, en gaandeweg leren we steeds meer kanten van haar karakter kennen. Ik vind dat ze haar heel soepel in de plot van de serie hebben gewerkt en op die manier de cast hebben uitgebreid. Meestal wordt de cast van een serie namelijk uitgebreid bij nieuwe seizoenen want nieuw bloed biedt nieuwe mogelijkheden voor drama.
Ook ben ik fan geworden van David Harbour die sheriff Cooper in de serie speelt. Hij liep dit seizoen rond in een fout Hawaii-shirt en nu heb ik meteen zin om mijn hele kast daarmee vol te stoppen. Nu nog even mijn snor laten staan.
In Vlog 54 legde ik uit waarom ik de VENOM film met Tom Hardy eigenlijk niet wilde zien. Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan… Had ik de film maar niet gekeken.
Categories
Dagboek van een Geek #4: Lucifer
woensdag 8 mei
Sinds maandag ben ik getroffen door een nare griep en iets wat op een keelontsteking lijkt. Veel hoesten en in bed liggen. Tussendoor probeer ik wel wat te schrijven, want ik heb een paar leuke klussen liggen waar aan gewerkt moet worden. Maar dat gaat dus wel langzaam.
Een van die klussen is een nieuwe rubriek voor stripblad Eppo waar ik nog niet heel veel over kan vertellen. Het is in ieder geval erg leuk om weer bij Team Eppo te zitten. Afgelopen vrijdag had ik een afspraak met Rob van Bavel, de hoofdredacteur en initiator van Eppo en we hebben een paar uur goed vergaderd en gezellig bijgepraat. Uit dat gesprek kwamen dus allemaal goede projecten waar ik de komende tijd aan hoop te werken. Maar eerst dus eens goed beter worden, want telkens een stukje schrijven en dan weer rusten is ook niet alles. Het stomste van ziek zijn vind ik dat schrijven en begrijpend lezen een stuk slechter gaat.
En vloggen kan ik dus al helemaal even vergeten. Dat klinkt nergens naar met mijn stem en hoestbuien.
Gelukkig gebeuren er ook mooie dingen in de wereld. Zoals het vierde seizoen van Lucifer dat sinds vandaag op Netflix staat. De serie was in Amerika gecanceld na drie seizoenen, de kijkers achterlatend met een enorme cliffhanger en kater. De fans waren zeer actief online met het uiten van hun ongenoegen dat Lucifer zou verdwijnen en het uitspreken dat de serie moest blijven. Netflix heeft toen beloofd voor de productie te betalen. Dat betekent dat er tien nieuwe afleveringen zijn geproduceerd. Niet zo veel als de vorige seizoenen, maar ik ben allang blij dat er weer meer Lucifer is.
De serie draait om Lucifer Morningstar, de heerser van de hel, die besluit dat hij dat baantje maar niks meer vindt. Hij begint een nachtclub in Los Angeles, en wordt een speciale adviseur van de afdeling moordzaken van de politie, en vaste partner van rechercheur Chloe Decker (Lauren German). Dat is zo’n beetje het uitgangspunt van de serie, maar er gebeurt veel meer in dan alleen de moordzaak van de week die opgelost moet worden. Lucifer loopt bij een psycholoog en krijgt te maken met zijn broers en zussen. Een van hen, Amenadiel (D.B. Woodside), moet van hun vader (God) ervoor zorgen dat Lucifer zijn positie als heerser van de hel weer inneemt.
Tom Ellis is de charmantste duivel die je ooit hebt ontmoet. De serie is eerder antireligieus dan religieus. Hoewel dat anti eigenlijk ook wel meevalt, vind ik het heerlijk hoe Lucifer tekeer gaat tegen zijn vader en dat de almachtige eigenlijk maar als een vervelende kerel wordt neergezet. Uiteindelijk blijkt de duivel zo slecht nog niet. En zorgen we meestal voor onze eigen hel. Dat zie je in Lucifer letterlijk terug: de mensen die in de hel terechtkomen worden niet door een hogere macht uitgekozen, ze kiezen er zelf voor omdat ze vinden dat ze er thuishoren. Ze beleven in de hel een bepaalde gebeurtenis waarin ze iets heel fouts hebben gedaan telkens opnieuw, totdat ze zichzelf vergeven. Een mooie interpretatie van wat de hel kan zijn. We maken het onszelf veel moeilijker dan vaak nodig is. Daarbij: in plaats van anderen de schuld te geven, moeten we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen daden. Helemaal geen slechte levenslessen voor een dramady op Netflix.
Ik hoop dat Linda vanavond een beetje op tijd thuis is zodat we samen de eerste aflevering kunnen kijken.