Categorieën
Film Strips

Dagboek van een Geek #14: Supergirl heeft de broek aan

Donderdag 18 juli
Het grote nieuws in de geekwereld lijkt te zijn dat Supergirls kostuum wordt aangepast. Voor het vijfde seizoen wordt haar rok vervangen voor een lange broek. De Amerikaanse geeksites hebben er allemaal een berichtje over sinds actrice Melissa Benoist een foto van haar nieuwe outfit plaatste op Instagram. Ook lijkt ze een nieuw kapsel te hebben, maar daar hoor ik minder mensen over.

Benoist zegt dat de broek aangeeft dat Supergirl volwassen is geworden. Bovendien is het erg koud om in Canada in een rok en een panty te acteren. Tegen Entertainment Weekly vertelde ze dat ze sinds seizoen één al praten over of ze wel of geen broek moest dragen: ‘We’ve been talking about pants since season 1. Every time a writer from the show has come up, and it’s freezing cold in Vancouver, I’m like, “Guys, please can I not wear tights?” I love [Kara’s old costume]. I haven’t changed it because it so works, and I think it is very Kara. I’ve always felt that — until recently, I’m like, ‘Something’s gotta give.'”

De showrunners Jessica Queller and Robert Rovner zijn er ook blij mee: ‘A lot of us were passionate about getting Supergirl into pants and out of the short skirt, and we felt like that would be a powerful move, and Melissa is really excited about it,’ aldus Queller. ‘So we just had to find the right moment to design the suit and in between seasons gave us a chance. But this is something we’ve been thinking about for a while.’

Ik vind het grappig dat ze toch even moeten zeggen dat dit een powerful move is. Dat riekt toch een beetje het feit dat een vrouw in een broek een feministisch statement is. Nu is Supergirl ook doordrenkt met WOke-ness. De term woke kwam oorspronkelijk van de Afro-Amerikaanse gemeenschap en betekent dat je bewust bent over misstanden op sociale en raciaal vlak. Tegenwoordig worden daar vooral mensen mee bedoeld die goede sier proberen te maken door krampachtig politiek correct te zijn.

Supergirl is helaas krampachtig politiek correct. Natuurlijk wordt het blanke personage Jimmy Olson gespeeld door een zwarte acteur. Dat is een teken van deze tijd: in plaats van nieuwe, boeiende zwarte personages te bedenken, maken ze blanke personages gewoon zwart. In Hollywood zijn ze liever lui dan dat ze met nieuwe personages komen die op natuurlijke wijze in de toekomst voor meer representatie zorgen. Uiteindelijk is een personage dat oorspronkelijk al zwart is of vrouw, zoals bijvoorbeeld Black Panther of Black Widow, veel houdbaarder voor de toekomst dan een blank personage tijdelijk door een zwarte acteur laten spelen, of door een held te genderswappen door er een heldin van te maken.

De rassenmetafoor werd in Supergirl op een gegeven moment echter wel heel erg door de strot geduwd: sommige aardbewoners komen in opstand tegen buitenaardse wezens op aarde en al die wezens worden vertolkt door zwarte acteur. Dat is geen metafoor meer, dat is een mokerhamer van een stijlmiddel.

Ik ben zelf aan het begin van seizoen vier afgehaakt met kijken. De makers tikken alle sociale issues even af alsof ze een lijstje bijhouden. Zo is Kara’s zusje lesbisch en had ze een tijdje een relatie totdat haar partner duidelijk geen kinderen wilde en zij wel. Het gebrek aan een duidelijk transgender personage werd aan het begin van het vierde seizoen goedgemaakt met de introductie van een transvrouw op de nieuwsredactie waar Kara ook werkt. Op dat moment was duidelijk dat Supergirl geen show meer was die de kijkers wilde entertainen, maar op alle sociale issues wilde onderwijzen.

Jammer, want de serie begon best goed. En Supergirl was een mooi rolmodel voor jongen vrouwen. Jammer dat dat niet genoeg was voor de makers.

Ik vond Supergirls oorspronkelijke kostuum, dat veel wegheeft van een cheerleaders outfit, al een beetje achterhaald, maar stoorde me er niet echt aan. (Anderen kennelijk wel.) Al snap ik dat zo’n rokje niet heel erg praktisch is voor een vrouw die constant in actie komt en vaak moet vechten. Ik lig, als niet-kijker, ook niet heel wakker van haar nieuwe outfit, al vind ik haar van een afstand nu wel heel veel op een Superman met lang blond haar lijken. Maar misschien is dat ook precies de bedoeling.

Sommige fans zien al jaren de humor van Kara’s cheerleader outfit in en maken daar grappige illustraties over, zoals MickLee99:

Superhelden, zowel de mannen als vrouwen, zijn voor mensen vaak ook sekssymbolen en soms ook fetisjobject. Daar verandert een broek meer of minder eigenlijk niets aan.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips Video Vlog

Filmrecensie CAPTAIN MARVEL | Vlog 119

Captain Marvel, de nieuwste Marvelfilm, zag ik weliswaar al op 28 februari, tot 5 maart 15:00 uur mocht ik er niets over zeggen.

Net als alle andere journalisten had ik zwijgplicht opgelegd door Disney. Hoe dat precies zat, vertel ik in deze vlog. En wat ik van Captain Marvel vind natuurlijk. Is het een feministische film? En zo ja, is dat erg?

Categorieën
Boeken Minneboo leest Strips

The Secret History of Wonder Woman

Dit is de originele ontwerptekening van Wonder Woman van stripmaker Harry G. Peter. Hij was de eerste stripmaker die met Wonder Woman aan de slag ging.

De aantekeningen in zwart zijn van hem, de rode tekst is afkomstig van William Moulton Marston, die man die Wonder Woman bedacht. Charles Moulton was zijn pseudoniem.

Dit is trouwens de instructie die Harry G. Peter van Marston kreeg bij het ontwerpen van Wonder Woman:

‘Draw a woman who’s as powerful as Superman, as sexy as Miss Fury, as scantily clad a Sheena the jungle queen and as patriotic as Captain America.’

Daarna tekende hij bovenstaande Wonder Woman. Marston kon zich goed in de tekening vinden maar was het niet eens met de sandalen en zag Wonder Woman liever laarzen dragen.

Boekwerk
De tekening staat op het schutblad van het boek The Secret History of Wonder Woman, geschreven door Jill Lepore. Dit is niet alleen de geschiedenis van dit beroemde stripfiguur, maar juist ook een biografie van Marston en zijn twee vrouwen Sadie Elizabeth Holloway en Olive Byrne. Het boek geeft ook duidelijk het verhaal weer van het vroege, Amerikaanse feminisme. Je leert bijvoorbeeld veel over de belangrijke spelers daarvan en hoe vrouwen in 1919 eindelijk stemrecht kregen.

Marston was op het gebied van psychologie een beetje een charlatan, iemand die heel goed was in zelfpromotie en in staat was goed gebakken lucht te verkopen. Met deze beschrijving doe ik hem iets tekort, maar niet veel. Toch kan ik hem ook wel weer waarderen: hij probeerde zijn ideeën over het feit dat vrouwen superieur zijn aan mannen te verpakken in vermakelijke comics rondom Wonder Woman. Ook stopte hij daar veel van, wat je zijn bondage fetisj kunt noemen, in. In de beschrijving van Lepore heeft Marston uiteindelijk iets aandoenlijks. Bovendien lukte het hem om een tegelijktijdig een relatie te hebben met twee vrouwen, die allebei bij hem in huis woonden en na zijn dood nog jaren samen hebben geleefd.

Ik vond het een fascinerend relaas. Soms raakte ik de weg een beetje kwijt omdat Lepore strooit met heel veel namen en gegevens, maar uiteindelijk ben ik een stuk wijzer geworden over de man en vrouwen achter Wonder Woman en heb ik wat meer begrepen van de strijd die vrouwen hebben geleverd voor gelijkwaardigheid.

De flaptekst:

A riveting work of historical detection revealing that the origin of Wonder Woman, one of the world’s most iconic superheroes, hides within it a fascinating family story—and a crucial history of twentieth-century feminism

Harvard historian and New Yorker staff writer Jill Lepore has uncovered an astonishing trove of documents, including the never-before-seen private papers of William Moulton Marston, Wonder Woman’s creator. Beginning in his undergraduate years at Harvard, Marston was influenced by early suffragists and feminists, starting with Emmeline Pankhurst, who was banned from speaking on campus in 1911, when Marston was a freshman. In the 1920s, Marston and his wife, Sadie Elizabeth Holloway, brought into their home Olive Byrne, the niece of Margaret Sanger, one of the most influential feminists of the twentieth century. The Marston family story is a tale of drama, intrigue, and irony. In the 1930s, Marston and Byrne wrote a regular column for Family Circle celebrating conventional family life, even as they themselves pursued lives of extraordinary nonconformity. Marston, internationally known as an expert on truth—he invented the lie detector test—lived a life of secrets, only to spill them on the pages of Wonder Woman.

The Secret History of Wonder Woman is a tour de force of intellectual and cultural history. Wonder Woman, Lepore argues, is the missing link in the history of the struggle for women’s rights—a chain of events that begins with the women’s suffrage campaigns of the early 1900s and ends with the troubled place of feminism a century later.

Deze video geeft een aardige weergave van de geschiedenis van Wonder Woman en de ideeën van Marston:

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Wonder Woman

Wonder Woman, de eerste superheldenfilm van DC Comics met een vrouw in de hoofdrol, draait vanaf 8 juni in de Nederlandse bioscopen. Wonder Woman is onderhoudend, maar geen hoogvlieger.

Voor we beginnen: Wonder Woman is natuurlijk niet de eerste superheldin die centraal staat in een film. Dat was Helen Slaters Supergirl uit 1984. Later kwamen daar nog verfilmingen van Catwoman en Elektra bij, hoewel je van die laatste twee kunt zeggen dat het geen superhelden zijn. Al deze drie films zijn overigens geflopt.

Sinds ik vorig jaar bij Met het oog op morgen mocht spreken over het VN ere-ambassadeurschap van Wonder Woman en Lynda Carter en Gal Gadot, de actrices die haar succesvol gestalte gaven, een krachtig pleidooi voor Wonder Woman zag houden, heeft deze stripheldin mijn hart een beetje gestolen.

Wonder Woman werd in 1941 bedacht door psycholoog William Moulton Marston (1893 –1947), ook wel bekend als Charles Moulton. Hij baseerde het personage op zijn vrouw Elizabeth Holloway Marston en zijn geliefde Olive Byrne.

Was het maar waar…!

Onderwerping
Marston zag vrouwen als superieure wezens en dacht dat als mannen zich aan hen zouden onderwerpen, de wereld een betere plek zou zijn. In de strip rond Wonder Woman kon hij veel van zijn ideeën kwijt. De verhalen die Moulton schreef bevatten opvallend veel bondage-elementen: Wonder Woman en de vijanden die ze bestrijdt worden vaak vastgebonden. Fysieke en mentale overgave is een terugkerend thema in die verhalen. Deze thema’s kwamen voort uit zijn eigen filosofieën.

Wonder Womans lasso is een van de belangrijkste wapens: wie daarmee wordt vastgehouden kan alleen nog maar de waarheid spreken. Ook kan de lasso iemands geheugen herstellen en illusies doorbreken en heeft de ‘lasso van de waarheid’ een beschermende functie. Met haar onverwoestbare armbanden kan Wonder Woman kogels en andere projectielen afweren.

Gal Gadot als Wonder Woman.
© 2017 Warner Bros. Ent. All Rights Reserved.

Feministisch?
De film is al een tijdje uit in de VS, en daar zijn critici en fans erg enthousiast over de film geregisseerd door Patty Jenkins. Het feit dat de eerste serieuze vrouwelijke superheld centraal staat en dat de film geregisseerd is door een vrouw, maakt dat de feministes al erg blij zijn met deze film.

Toch vind ik het een beetje onzinnig om te stellen dat alleen een vrouwelijke regisseur een film met een vrouw in de hoofdrol goed kan regisseren. Overigens is het tegenovergestelde ook waar: een vrouw kan prima een film maken met mannen in de hoofdrol. Dat de filmmaatschappij voor Jenkins heeft gekozen, zal wel een soort van lippendienst naar de feministen toe zijn geweest.

Filmjournalist Floortje Smit legt in de Volkskrant Wonder Woman langs de feministische meetlat en schreef een boeiend stuk waar ik me volledig bij aansluit.

Laat ik eerlijk zijn: als superheldenfilm is Wonder Woman heel onderhoudend, maar het is zeker geen hoogvlieger. Een feministisch manifest is het al helemaal niet, maar misschien moeten we de film ook daar niet op beoordelen.

Laat ik vooropstellen: dit is de eerste film sinds jaren van DC Comics die de moeite van het kijken waard is. Dat komt waarschijnlijk omdat Zack Snyder slechts een van de schrijvers van het verhaal was en niet aan het roer van dit project stond. In tegenstelling tot Zacks paranoïde en cynische superheldenfilms heeft Wonder Woman een positieve boodschap, namelijk dat liefde alles overwint.

Diana (Gal Gadot) is een prinses van de Amazones. Ze woont op een verborgen, paradijselijk eiland waar deze onsterfelijke vrouwen samen leven en trainen tot de dag dat de God van de Oorlog weer terugkeert. Een Amerikaanse spion genaamd Steve Trevor (Chris Pine) crasht op het strand van het eiland. Hij is de eerste man die Diana ziet. Steve komt met een verontrustende boodschap over een enorm conflict dat in de buitenwereld gaande is, namelijk een grote oorlog, die later de geschiedenis boeken in zal gaan als de Eerste Wereldoorlog. In haar overtuiging dat ze deze dreiging kan stoppen, besluit Diana haar eiland te verlaten. Vechtend in een allesvernietigende oorlog, zal Diana als Wonder Woman haar volledige krachten en haar ware lot ontdekken.

Wonder Woman en collega-Amazones op hoge hakken.
© 2017 Warner Bros. Ent. All Rights Reserved.

Verse blik
In de film komt Diana op de Westerse mannen als nogal naïef over, maar ze biedt als iemand afkomstig van een andere cultuur juist een frisse kijk op de Westerse. Ze vindt het gek dat het Britse parlement uit alleen mannen bestaat die ook nog eens door elkaar praten. Ze snapt ook niet waarom een vrouw vrijwillig een korset zou dragen om haar buik plat te drukken. Twee legitieme opmerkingen die nu nog steeds gelden. Hoe serieus worden vrouwen tegenwoordig in de politiek of het bedrijfsleven genomen? Zijn we eindelijk zover om de seksen als gelijkwaardig te zien en te behandelen? En waarom moeten vrouwen nog steeds voldoen aan een onhaalbaar en dom schoonheidsideaal?

Trump en co.
Als blijkt dat de Britse regering in aanloop tot een wapenstilstand met de Duitsers besluiten even geen actie te ondernemen, wat tot gevolg heeft dat er nog duizenden onschuldige slachtoffers zullen vallen, is Diana oprecht boos. Hoe durven ze die keuze te maken? Hoe durven ze het leven van anderen onder zichzelf te stellen? Schamen de heren politici zich dan niet? Nee, en hun kinderen sturen ze niet naar het front. Ze gaan er zelf ook niet kijken. Wederom goede vragen die we allemaal aan onze huidige machthebbers mogen stellen. Oorlog is immers goed voor de economie en wordt zelden voor andere reden gevoerd. En de mannen die hun zakken vullen, blijven er ver van weg. Kanonnenvlees, dat zijn de kinderen van de lage inkomens. Dat was vroeger zo en is nu nog steeds zo.

Deze thema’s worden verder niet veel meer uitgewerkt, alleen aangestipt. Ze stemmen tot nadenken. Waarom is onze samenleving zoals die is en waar is er ruimte voor verbetering. Het antwoord op die tweede vraag: die ruimte moeten we met zijn allen creëren. In dat opzicht mogen we best de lessen uit dit soort films en de strips van Wonder Woman en andere superhelden eens serieus bekijken.

Miss Israël
Er valt veel te genieten aan Wonder Woman. De toon is luchtig en de bad guys spreken Engels met een lekker dik Duitsaccent. Lekker ouderwets filmvermaak dat doet denken aan de filmreeks Indiana Jones. Gal Gadot, voormalig Miss Israël, is een goede actrice en bloedmooi. Dat ze zeer aantrekkelijk is, merken de mannelijke personages meermalen op. Ook dat ze verbaasd zijn dat een vrouw zo goed kan vechten. Chris Pine acteert ook prima, maar er zijn ook enkele acteurs die flink de plank misslaan. Zo is er de Spaanse Elena Anaya die Dr. Maru gestalte geeft. Maru is een geleerde in dienst van de Duitser die een verschrikkelijk gifgas probeert te ontwikkelen. Ze is niet alleen een matig en onderontwikkeld personage, het niet-overtuigende spel van Anaya zou niet misstaan in een aflevering van Bassie en Adriaan.

Jenkins trakteert de toeschouwer op veel slow motion beelden van de vrouwen in actie. Ze maakt van het filmbeeld een soort bewegende strip. Helaas vallen op die momenten soms wel op dat het budget voor de special effects wat laag is.

In Wonder Woman is het eindgevecht met de big bad, de God van de Oorlog, behoorlijk grotesk. Zo’n climax lijkt noodzakelijk kwaad in superheldenfilms, en daarom is het jammer dat men niet meer van de standaardformule van dit genre is afgeweken.

Kortom: moet je Wonder Woman nu kijken of niet? Ja, want hoe meer deze film opbrengt, hoe eerder Hollywood geneigd is om meer superheldinnen de hoofdrol te geven. Ook vermaak je je aardig met deze tweeënhalf uur durende film. Maar in vergelijking tot heel goede superheldenfilms als Spider-Man 2, X-Men 2, en The Dark Knight, scoort Wonder Woman niet erg hoog.

Categorieën
Film Frames

Trading Places: ‘The Body’ in beeld

Van de week had ik zo maar weer zin om Trading Places te kijken.

Deze comedy van John Landis stamt uit 1983 en ken ik nog van toen ik kind was. Een film uit de tijd dat Eddie Murphy nog grappig was en men bepaalde typetjes, seksisme en racisme niet schuwde. Sterker nog: je zou met deze film makkelijk een cursus kunnen doen over stereotypen en zaken die nu allemaal niet meer zouden kunnen. Een remake van deze film zou nu anders in elkaar zitten anders blijven ze er op Fakebook over klagen.

trading-places-02

Synopsis:
De rijke zakenlui Randolph (Ralph Bellamy) en Mortimer Duke (Don Ameche) discussiëren over de vraag of de aard van iemand nu bepaald wordt door nature of nurture, oftewel: zit iemands gedrag in iemand ingebakken of wordt die bepaalt door sociale omstandigheden. Om dit te testen sluiten ze een weddenschap af en wisselen ze de levens van zwerver Billy Ray Valentine (Eddie Murphy) en de arrogante Louis Winthorpe III (Dan Aykroyd) compleet om. Ze nemen Winthorpe alles af- zijn werk, reputatie en verloofde – en plaatsen Valentine in Winthorpe’s luxe leventje.
Winthorpe krijgt hulp van prostituee Ophelia.

trading-places-01Aykroyd en Murphy zijn goed op elkaar in gespeeld als de rijkeluisman die alles verliest, maar weer opkrabbelt en de (zwarte) oplichter die met street smarts zich makkelijk staande blijkt te houden als makelaar in grondstoffen op de beurs van New York. Uiteindelijk blijkt er achter de oplichter een gewoon mens schuil te gaan, terwijl Winthorpe natuurlijk leert zijn arrogantie in te ruilen voor een warmere persoonlijkheid.

Trading Places is een klucht en de personages zijn daarom eerder typetjes dan heel ronde karakters.

trading-places-03Jamie Lee Curtis speelt het hoertje met gouden hartje, en valt niet alleen op door haar acteertalent, maar ook omdat ze nonchalant haar naaktheid aan de kijker toont. Je ziet meteen waarom ze jarenlang de bijnaam ‘The Body’ had in Hollywood, want Curtis is een lust voor het oog.

trading-places-curtis trading-places-curtis-02Natuurlijk mogen we dat in het politiekcorrect feministische tijdperk waarin we leven eigenlijk niet zeggen, maar laten we eerlijk zijn: Game of Thrones is ook niet alleen maar populair omdat er zoveel hoofdpersonages de hele tijd worden omgelegd. Dat is ook gewoon te danken aan het feit dat ze vaak uit de kleren gaan.

Zolang beide seksen zich in een productie blootgeven is daar ook niet veel mis mee, lijkt me. (Een beetje afhankelijk of ze ook gelijksoortig in beeld worden gebracht natuurlijk.) Maar dat is in Trading Places niet het geval. Lee is duidelijk een lustobject voor de mannelijke en lesbische blik.

Overigens heeft haar naaktheid ook een narratieve functie. (Ja, echt!) In het begin neemt ze Winthorpe in huis, maar bedekt ze haar borsten als hij naar haar kijkt. Als ze echter naar elkaar toegroeien en Winthorpe doodziek bij haar in bed ligt, komt ze semi-naakt naast hem liggen om hem op te warmen. Ze is vertrouwd genoeg met hem geworden om zich aan hem bloot te geven.

Categorieën
Strips

She-Hulk door John Byrne

Recent kwam ik een paar mooie She-Hulk illustraties tegen van John Byrne.

she-hulk-john-byrne
1993 – She-Hulk by John Byrne, colours by Matt Webb. Bron: marvel1980s.tumblr.com
she-hulk-john-byrne-02
She-Hulk by John Byrne & Matt Webb. 1994. Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com

Ze deden me eraan herinneren dat ik Byrnes run op She-Hulk altijd al een keer heb willen lezen. Van de grote comicmeesters uit de jaren tachtig is Byrne een van mijn helden en strips door hem getekend en geschreven lees ik dan ook graag. Het is prachtig vakwerk en er is veel wat ik tot nu toe nog niet heb kunnen lezen. In de reeks The Sensational She-Hulk (1989-1994) waarvan Byrne enkele deeltjes maakte, is Jennifer Walters zich ervan bewust dat ze een stripfiguur is. (Ja, ja, net als Deadpool, maar dan een decennium of wat eerder.) Het is een eigenlijk een satire op comics en dus zeker het lezen waard.

Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com
Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com
2009. Bron: Johnbyrnedraws.tumblr.com
2009. Bron: Johnbyrnedraws.tumblr.com

Vanwege de rechten
Sowieso vind ik het erg grappig dat She-Hulk oorspronkelijk door Stan Lee en John Buscema bedacht is om ervoor te zorgen dat niemand anders een vrouwelijke variant van de Hulk zou bedenken en daar copyrights op zou hebben. Volgens deze interessante video was dit omdat men bang was dat de producenten van de televisieserie rondom het groene monster wellicht een vrouwelijke variant zouden bedenken en daarvan de rechten zouden bezitten. Een beetje lullige reden om iets te creëren kan dus toch veel moois opleveren.

In dezelfde video wordt ook kort en bondig uitgelegd dat Jennifer Walters haar krachten krijgt doordat een bloedtransfusie van Bruce Banner. De advocate is door een gangster neergeschoten en haar neef Banner is de enige wiens bloed verenigbaar is met haar dna. She-Hulk is echter wel anders dan de Hulk: Walters ziet het haar krachten niet als een vloek en is graag She-Hulk. Ook hoeft ze niet boos te worden om te transformeren in de groene schoonheid. Hoewel ze gezien kan worden als een sexy male fantasy, schuilt er veel meer achter She-Hulk dan je zou vermoeden. Ze is zelfs te beschouwen als een feministisch symbool.

 

Thanos vs Hulk & She-Hulk. Commission 2013. Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com
Thanos vs Hulk & She-Hulk. Commission 2013.
Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com

Tot slot deze krachtige She-Hulk van Frank Cho:

shehulk-frank-cho

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Liberty Meadows #1 – Voor pillen en praatjes

Brandy is nog niet klaar met aankleden, maar dat weerhoudt tekenaar Frank Cho niet om haar alvast op papier vast te leggen.

Cho op Facebook: "Brandy, not quite ready. A cheeky pin-up from my Liberty Meadows calendar"
Cho op Facebook: “Brandy, not quite ready.
A cheeky pin-up from my Liberty Meadows calendar”

Gelukkig maar, want als iemand mooie en goed gevormde vrouwen kan tekenen, is het Cho wel. Iets waar hij wel eens om bekritiseerd wordt, wanneer sommige mensen zijn afbeeldingen te seksistisch vinden. Gelukkig trekt Frank zich daar niets van aan. Sterker nog: hij maakt graag een variant cover voor de lol, om de feministische zuurpruimen een beetje te plagen.

frank cho black cat cheesecakeHet begon eigenlijk met de beruchte Spider-Woman cover van Milo Manara waar Cho op reageerde. Sindsdien is hij niet meer te stoppen, zo lijkt het. Bekijk dit aardige overzicht op Heavy Metal als je nog niet overtuigd bent.

(Overigens snap ik het commentaar op de seksualisering van superheldinnen helemaal. Ben het er alleen niet altijd mee eens, zoals ik al eerder heb geschreven.)

Cho heeft ook comics getekend voor Marvel, waaronder enkele nummers van Spider-Man-series. En behalve pin-ups tekenen, is de Koreaans-Amerikaanse Cho ook erg goed in het meer cartooneske en slapstick werk. Beide stijlen combineert hij op voortreffelijke wijze in de strip Liberty Meadows. Deze humorstrip draait om het rusthuis voor dieren genaamd Liberty Meadows waar dierenpsychiater Brandy en dierenarts Frank zich over de beesten ontfermen.

Grappige beestenboel
liberty meadows1 coverDie dieren hebben uiteenlopende en uitgesproken karakters. Zo is er Ralph, een sensatiebeluste circusbeer met een doodwens, de aan münchhausensydroom lijdende brulkikker Leslie en de zachtmoedige eend Truman die een minderwaardigheidscomplex heeft. Daar heeft Dean, een seskistisch varken dat verslaafd is aan roken, bier en – uiteraard – vrouwen, dan weer geen last van. Ook niet van goede manieren trouwens.

Dat de dieren en mensen ongehinderd met elkaar kunnen praten, kan alleen in strips en Disneyfilms natuurlijk. In ieder geval leveren de strapatsen van de harige patiënten veel hilarische momenten op.

liberty-meadows

Ook is Cho kundig in kleine verwijzigingen naar populaire cultuur, zoals deze duidelijke hint naar de film The Graduate laat zien:

the_graduate-leg liberty-meadows_graduate

Vanaf hun eerste ontmoeting valt Frank als een blok voor de aantrekkelijke Brandy:

liberty meadows sexy brandy

Dat Frank van een beetje schoonheid al rode koontjes krijgt en begint te stamelen, is een running gag in de serie. Franks reacties zijn natuurlijk lekker overdreven maar toch ook pijnlijk herkenbaar.

Dean heeft het er soms ook moeilijk mee...
Dean heeft het er soms ook moeilijk mee…

Eppo
Liberty Meadows
is wat mij betreft ieder nummer weer een hoogtepunt in stripblad Eppo. De strip wordt voor deze publicatie ingekleurd, net zoals Sigmund. Dat wordt verder vakkundig gedaan, al heb ik zelf geen bezwaar tegen zwart-wit strips. Het is ook de gekleurde versie die uitgeverij Don Lawrence Collection recent uitbracht in het eerste album getiteld Voor pillen en praatjes. Fijn, want nu kunnen we een van de beste humorstrips uit de States vanaf het begin lezen. Overigens vind ik de vertaling van de strip goed gedaan. Het is altijd lastig om humorstrips goed te vertalen, maar Ger Apeldoorn en Rob van Bavel komen vaak met slimme oplossingen als het om het vinden van een Nederlands equivalent gaat van iets dat alleen in de Verenigde Staten bekend is.

Neemt niet weg dat als je de Engelse taal machtig bent, je eigenlijk gewoon de oorspronkelijke versie van Liberty Meadows moet lezen. Al is het maar vanwege het mooie lettertype waarin de teksten geschreven zijn. Overigens zag ik in het recentste nummer van Eppo dat het personage Jensen van de strip 40 Hours in Liberty Meadows gephotoshopt is. Van dat soort grappen ben ik minder fan, want deze purist vindt dat het artwork van Cho niet veranderd of aangevuld mag worden als dat voor de vertaling niet strikt noodzakelijk is. En gecensureerd mag het wat mij betreft al helemaal niet worden. Dat is vroeger wel eens voorgekomen toen Liberty Meadows nog via syndikation in kranten verscheen.

Frank Cho. Liberty Meadows #1: Voor pillen en praatjes
Uitgeverij Don Lawrence Collection, € 8,95.

Categorieën
Film Media

Vlijmscherpe meningen

De laatste film die ik in 2015 zag, op oudejaarsavond namelijk, was Avengers: Age of Ultron. Die zag ik eerder al bij de persvoorstelling maanden geleden en ik schreef er een recensie over, waar ik het nu nog steeds mee eens ben. Goede superheldenfilm die zeker een tweede kijkbeurt waard is.

Fijn om deze nu eens in 2D te kunnen kijken, bij de persvoorstelling zag ik de 3D versie, maar zoals je weet, ben ik geen fan van deze techniek.

hulk-and-blackwidow-age-ultronHet viel me weer eens op hoe emotioneel betrokken ik me voel bij deze personages. Als Banner een innerlijke strijd voert met zichzelf nadat de Hulk een halve stad kort en klein heeft geslagen, voel ik met hem mee. Ook de scènes tussen Banner en Black Widow raken een gevoelige snaar. Ik lees die comics dan ook zo lang, ik ken de meeste helden van Marvel beter dan familieleden en met sommige van hen voel ik een innige band.

avengers-2-banner-widowIk kan me herinneren dat er na het uitkomen van Avengers: Age of Ultron ophef was over die scène tussen Hulk en Black Widow. Omdat Black Widow aan Banner vertelt dat ze door de KGB gesteriliseerd is en dus geen kinderen kan krijgen, noemt ze zichzelf een monster, net als hij. Dat was tegen het zere been van een paar feministen die online flink tegen de film begonnen te trappen. Onzinnig, want het is niet alsof de filmmakers hiermee willen zeggen dat vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen monsters zijn noch dat Black Widow dit zo bedoelde. Dit werd echter wel zo opgevat. In dit tijdperk van politieke correctheid staat één personage meteen voor een hele groep personages, en slaat een uitspraak over een personage meteen voor iedereen die op dat personage lijkt.

Ik citeer even Gavia Baker-Whitelaw, maar had ook menig ander stuk kunnen aanhalen en hetzelfde kunnen zeggen:

It makes sense for her to be traumatized by the abuse she experienced during her training, but to compare sterility with inhumanity? WHAT THE HELL. If taken at face value, Black Widow’s statement isn’t just offensive, it’s damaging. She is the most prominent female character in the Avengers franchise, and the only major female character who isn’t a love interest. And now, in a movie that will be watched by millions of impressionable kids (and no doubt many adults with fertility issues), Black Widow says that she feels like a monster because she can’t have biological children. Do I really need to explain why this is was a terrible idea?

Ook anderen vielen Joss Whedon aan omdat hij nu opeens niet meer geëmancipeerd blijkt te zijn.

Vanwege sociale media kan een kleine groep schreeuwers zichzelf heel goed laten horen. Daardoor wordt er wellicht te veel naar deze mensen geluisterd. (Dit verschijnsel kan natuurlijk ook als positief gezien worden natuurlijk: dat een kleine groep onderdrukten eindelijk van zich kan laten horen.)

batgirl coverSowieso vermoeit die feministische lobby mij erg als ze weer een cover willen verbieden omdat de afbeelding erop volgens hen niet politiekcorrect genoeg is. (Denk aan de Batgirl-cover met het Killing Joke tintje.) Of als een outfit van een heldin weer eens als te seksistisch wordt bestempeld. Prima als je mensen wijst op gender rollen en hoe de verbeelding beter kan, want dat is ook vaak nodig. Maar besef ook dat seksisme een onderdeel van het genre is en voor sommige mensen de superhelden juist zo leuk maakt. (Denk aan de kostuums die heldinnen en schurkinnen aan hebben in superheldencomics). Vind je het niks, dan ben je misschien niet de doelgroep van de film of de betreffende comic. Ga dan gewoon lekker Ms. Marvel lezen.

Bashing Star Wars
Opeens worden bepaalde meningen online ook ontzettend mode. Dat zie ik deze week bij The Force Awakens gebeuren. Eerst zien we allerlei vlogs van mensen die naar de film gaan kijken en superenthousiast de zaal uitkomen. Sommige konden bijna niet praten van emoties, zó blij waren ze dat ze nu eindelijk de nieuwe Star Wars hadden gezien. Ik vond dat mooi om te zien, omdat je getuige bent van iemands passie voor deze filmreeks.

Een week of wat later duiken er allemaal vlogs online op waarin mensen ons gaan vertellen wat er allemaal niet goed is aan de film. Als een film voor de release verschrikkelijk gehypet wordt, kan hij ook bijna niet anders dan tegenvallen. En de promotiecampagne voor The Force Awakens was overweldigend en duurde ontzettend lang. (Zoals Hollywood bijna alle films doodhypet tegenwoordig.)

Daarbij denk ik dat de ene vlogger de andere aansteekt wat de kritische toon betreft. Of dat ze wellicht in de voetsporen van George Lucas willen treden die ook kritiek had op The Force Awakens. Al valt het allemaal wel mee wat ome George zegt en worden dit soort dingen erg opgeblazen. Sites willen nu eenmaal clicks scoren om de adverteerders tevreden te houden. Een grapje van Lucas over Disney viel fout en dus nuanceerde hij zijn uitspraken later. Dit is wat George zei over de nieuwe Star Wars-film: ‘They wanted to do a retro movie. I don’t like that. Every movie I work very hard to make them completely different, with different planets, with different spaceships, make it new.’ (Zie hier het hele Lucas-interview met Charlie Rose.)

Ik wil niet zeggen dat de meningen van de vloggers niet legitiem zijn en dat sommige vloggers niet met goede argumenten komen. In tegendeel. Deze vlogger vond ik een aantal goede punten aanstippen bijvoorbeeld:

Neemt niet weg dat ik niet altijd van anderen hoef te horen wat ze van iets vinden. I can make up my own mind. Online wordt veel gezocht maar vooral heel veel gevonden. Soms worden al die meninkjes mij allemaal wat te veel. Soms biedt het web mij te veel mening en te weinig feiten. (Het is een van de redenen waarom ik veel minder op Facebook aanwezig ben tegenwoordig.) Dat is uiteraard mijn probleem. Je kunt namelijk ook zeggen dat het juist heel interessant is om al die verschillende meningen te horen en de argumenten te wegen.

Dus ik neem mijn eigen raad even voor lief: Vind je het niks, dan ben je misschien niet de doelgroep van deze vlogs.

Bashing Fisher? Nee toch?!
Nou ja, sommige meningen gaan mij echt te ver en sommige fans moeten zich schamen. Ik bedoel die Star Wars-fans die Carrie Fisher (1956) de hele tijd bashen omdat ze oud geworden is. Of beter gezegd: minder mooi oud geworden is dan Harrison Ford of Mark Hamill. Gelukkig bijt Fisher van zich af. Als mensen als Fisher aangevallen worden op hun uiterlijk, tja, daar word ik zelfs een beetje feministisch van!

Categorieën
Film Filmrecensie

Dirty Diaries: Zelden opwindende femporn

Wie bij porno voor vrouwen denkt aan sekspartijen waar een nodeloos verhaal aan voorafgaat, zal de meeste korte feministische pornofilms van de dvd Dirty Diaries als een koude douche ervaren.

Dirty Diaries is een initiatief van de Zweedse documentairemaakster Mia Engberg. Engberg veroorzaakte veel ophef met de film Come Together, waarin het gelaat van vrouwen is te zien terwijl ze zichzelf vingeren en klaarkomen. Ze nodigde bevriende filmmaaksters uit hun visie op seksualiteit te tonen. Het resultaat is 12 korte videofilms van wisselende kwaliteit.

Bij de dvd zit een boekje met daarin per film een inleiding van de filmmaaksters. Op de site van Dirty Diaries staat een heus manifest waarin Engberg ten strijde trekt tegen de mannelijke overheersing van seksualiteit, tegen censuur en het schoonheidsideaal. In het manifest staat lettterlijk: ‘We are fed up with the cultural cliché that sexually active and independent women are either crazy or lesbian and therefore crazy.’

Prima, maar bijdragen als Flasher girl on tour, waarin de hoofdrolspeelster te onpas in Parijs in het openbaar masturbeert en nietsvermoedende voorbijgangers met haar kut confronteert, en Authority, waarin een betrapte graffitispuitster met een stereotiep pottenuiterlijk een agente vastbindt en sigarettenas in haar mond deponeert, zullen het clichébeeld van de enge mannenhatende, lesbische feministe dat Engberg in haar manifest wil tegenspreken, eerder bevestigen dan ontkrachten.

Nylonpakken
Wel mooi is Red Like Cherry, waarin door middel van close-ups en onscherpe silhouetten de roes van de opwinding wordt verbeeld. Ook is Skin een van de betere bijdragen. In Skin ontdoen een man en vrouw zich tijdens het vrijen langzaam van vleeskleurige nylonpakken. De twee geliefden geven zich langzaam aan elkaar bloot en transformeren van twee anonieme wezens in individuen. Toch roept de schaar waar de pakken langzaam mee opengeknipt worden juist weer wel het beeld op van de vrouw met penisnijd, maar die interpretatie moet wellicht op het conto van deze mannelijke recensent geschreven worden.

In de anusfilm Fruitcake, waarbij het woord anus als bijvoeglijk naamwoord of als zelfstandig naamwoord beschouwd kan worden, wisselt de filmmaakster onscherpe shots waarin de menselijke uitgang gevingerd wordt af met beelden waarin een vinger een onschuldige kiwi penetreert. Het zal wel avant-gardistisch bedoeld zijn, opwindend is het niet. En porno die niet opwindt is net zo nuttig als een condoom waneer je zwanger wilt raken.

Focus, people, focus!
Hoewel ik sympathie voel voor de doelen van Engberg – wie is er immers niet tegen censuur, het schoonheidsideaal waar geen mens aan kan voldoen en tegen de patriarchale overheersing van vrouwen in de porno-industrie? – is het vooral de uitvoering die teleurstelt. Bijna geen van de filmmaaksters weet haar onderwerp mooi – laat staan scherp – in beeld te brengen, wat het geheel een amateuristisch tintje geeft.

Sterker nog: tussen de grote hoeveelheid amateurporno op het internet zitten, vergeleken bij de ‘kunstenaars’ op deze dvd, de echte Paul Verhoevens van de porno. In dat opzicht is het opmerkelijk dat het Zweedse filminstituut dit project subsidieerde.

Een tip voor alle aspirant pornografen in Nederland: stuur vanaf nu uw onscherpe huisgemaakte porno naar het Filmfonds. Een verhaal, opwindende afloop of interessante seks zijn geen vereisten. Maar vergeet niet er een manifest bij te stoppen om uw werk te verantwoorden.

DIRTY DIARIES, Zweden 2009. Regie: Mia Engberg, e.a.
(Dutch filmworks)
Reeds op DVD verschenen.

Deze recensie is ook gepubliceerd in Zone 5300#89 en het filmblog van Zone 5300.