Droevig nieuws voor de fans van Nero en het werk van Marc Sleen, want de Belgische stripmeester is zondag 6 november overleden. Hij werd 93 jaar.
Hieronder het bericht dat vandaag door Stichting Marc Sleen en Standaard Uitgeverij is verspreid:
Het is met enorme droefheid dat wij het overlijden van Marc Sleen, alias Marcel Neels, hebben vernomen. Marc Sleen is gisteren, 6 november bij hem thuis in Hoeilaart overleden. In december zou hij 94 worden. Met het heengaan van Marc verliest België een groot stripauteur.
Marc Sleen werd als Marcel Honoree Nestor Neels geboren in Gentbrugge op 30 december 1922. Hij kwam uit een gegoede familie, maar kende een bewogen jeugd. Marc volgde een tekenopleiding aan het Sint-Lucasinstituut in Gent. In 1944 kwam hij in dienst bij de krant De Standaard als politieke karikaturist. Na een tijdje begon hij te experimenteren met het stripverhaal. Zijn eerste strip was de stopcomic De avonturen van Neus. Maar Sleens bekendste creatie is vanzelfsprekend De avonturen van Nero en co. Toen Sleen in 1947 met de reeks startte in De Nieuwe Gids, heette het hoofdpersonage Van Zwam. Nero kwam al voor in het eerste verhaal, ‘Het geheim van Matsuoka’, maar had maar een kleine rol. Na acht verhalen nam Nero de fakkel over van Van Zwam en sindsdien produceerde Sleen al meer dan 200 Nero-verhalen. Het 200ste verhaal ‘De blauwe broertjes’ verscheen op 5 mei 1999. Sleen staat erom bekend dat hij in Nero een enorme hoeveelheid originele personages heeft gecreëerd. De hoofdpersonages getuigen van Sleens buitengewone fantasie en mensenkennis.
De personages uit de strip Nero van Marc Sleen.
In 1997 werd Marc Sleen door koning Albert II tot Ridder benoemd. In 2002, besloot Marc Sleen, nu hij tachtig was een punt te zetten achter de reeks. Het laatste album was Zilveren Tranen. Officieel wenste Marc Sleen niet dat iemand anders de reeks zou verderzetten. In totaal zijn er 217 albums van Nero verschenen. In datzelfde jaar ontving hij uit handen van het Vlaamse Onafhankelijke Stripgilde de StripVos, een prijs voor personen of instellingen die met hun activiteiten van grote betekenis zijn of zijn geweest voor de Vlaamse stripwereld. In 2005 werd Marc Sleen genomineerd als een van de 111 kansmakers op de titel De Grootste Belg in de Vlaamse versie van de wedstrijd. Hij eindigde op nummer 48.
De Stichting en Standaard Uitgeverij betuigen hun oprechte medeleven aan zijn lieve vrouw Catharina, aan zijn familie en naasten. Zoals Marc Sleen zelf het uitdrukkelijk wenste, brengt Standaard Uitgeverij een speciaal hommage album uit, Zilveren Tranen, dat naast de strip uit 2003 heel wat persoonlijke getuigenissen en illustraties bevat, door Marc en zijn onmiddellijke entourage zelf samengesteld.
Jeroen Overstijns, CEO WPG Uitgevers België: ‘Met het overlijden van Marc Sleen is een fundament onder de Vlaamse strip weggeslagen. Hij maakte niet zomaar Nero, niet zomaar De Lustige Kapoentjes. Samen met Willy Vandersteen heeft Marc iets gecreëerd dat onze Vlaamse cultuur richting gegeven heeft. Hij heeft een stempel gedrukt op onze kunst maar meer nog op onze fantasie en op onze humor. Natuurlijk leeft zijn erfenis verder in zijn vele opvolgers. Zij erven van hem de onmiskenbare moppentrommel, het talent om personages te creëren die we zelf willen zijn, en het vermogen om verhalen te vertellen die ons overal naartoe leiden, als ze maar eindigen met wafelenbak. Standaard Uitgeverij en WPG Uitgevers eren de man wiens erfenis we, kapoentjes zijnde, voor altijd zullen koesteren en verder uitdragen.’
Van de week had ik zo maar weer zin om Trading Places te kijken.
Deze comedy van John Landis stamt uit 1983 en ken ik nog van toen ik kind was. Een film uit de tijd dat Eddie Murphy nog grappig was en men bepaalde typetjes, seksisme en racisme niet schuwde. Sterker nog: je zou met deze film makkelijk een cursus kunnen doen over stereotypen en zaken die nu allemaal niet meer zouden kunnen. Een remake van deze film zou nu anders in elkaar zitten anders blijven ze er op Fakebook over klagen.
Synopsis:
De rijke zakenlui Randolph (Ralph Bellamy) en Mortimer Duke (Don Ameche) discussiëren over de vraag of de aard van iemand nu bepaald wordt door nature of nurture, oftewel: zit iemands gedrag in iemand ingebakken of wordt die bepaalt door sociale omstandigheden. Om dit te testen sluiten ze een weddenschap af en wisselen ze de levens van zwerver Billy Ray Valentine (Eddie Murphy) en de arrogante Louis Winthorpe III (Dan Aykroyd) compleet om. Ze nemen Winthorpe alles af- zijn werk, reputatie en verloofde – en plaatsen Valentine in Winthorpe’s luxe leventje.
Winthorpe krijgt hulp van prostituee Ophelia.
Aykroyd en Murphy zijn goed op elkaar in gespeeld als de rijkeluisman die alles verliest, maar weer opkrabbelt en de (zwarte) oplichter die met street smarts zich makkelijk staande blijkt te houden als makelaar in grondstoffen op de beurs van New York. Uiteindelijk blijkt er achter de oplichter een gewoon mens schuil te gaan, terwijl Winthorpe natuurlijk leert zijn arrogantie in te ruilen voor een warmere persoonlijkheid.
Trading Places is een klucht en de personages zijn daarom eerder typetjes dan heel ronde karakters.
Jamie Lee Curtis speelt het hoertje met gouden hartje, en valt niet alleen op door haar acteertalent, maar ook omdat ze nonchalant haar naaktheid aan de kijker toont. Je ziet meteen waarom ze jarenlang de bijnaam ‘The Body’ had in Hollywood, want Curtis is een lust voor het oog.
Natuurlijk mogen we dat in het politiekcorrect feministische tijdperk waarin we leven eigenlijk niet zeggen, maar laten we eerlijk zijn: Game of Thrones is ook niet alleen maar populair omdat er zoveel hoofdpersonages de hele tijd worden omgelegd. Dat is ook gewoon te danken aan het feit dat ze vaak uit de kleren gaan.
Zolang beide seksen zich in een productie blootgeven is daar ook niet veel mis mee, lijkt me. (Een beetje afhankelijk of ze ook gelijksoortig in beeld worden gebracht natuurlijk.) Maar dat is in Trading Places niet het geval. Lee is duidelijk een lustobject voor de mannelijke en lesbische blik.
Overigens heeft haar naaktheid ook een narratieve functie. (Ja, echt!) In het begin neemt ze Winthorpe in huis, maar bedekt ze haar borsten als hij naar haar kijkt. Als ze echter naar elkaar toegroeien en Winthorpe doodziek bij haar in bed ligt, komt ze semi-naakt naast hem liggen om hem op te warmen. Ze is vertrouwd genoeg met hem geworden om zich aan hem bloot te geven.
Vrijdagavond was ik in de Vrije Werkplek om de opening van The Doors of My Mind bij te wonen.
The Doors of My Mind is de tweede solo expositie van Jeroen Huijbregts. Huijbregts (1975) is een grafisch ontwerper, illustrator en een vriend van me. Hij maakt heel toffe mash-ups van popcultuuriconen. Eerder schreef ik al eens over zijn werk.
De kunstenaar naast zijn werk.
Zijn werk bestaat uit het ‘lenen’ van iconische personages en Jeroen interpreteert ze in nieuwe, onverwachte samenstellingen. Dit resulteert in unieke concepten en mash-ups, die vaak worden geschetst in een digitale omgeving en die later uitgewerkt worden op papier of doek door middel van pennen, stiften en verf.
Een paar jaar geleden besloot Jeroen zijn vaste baan op te zeggen om zijn eigen pad te gaan volgen. Slim, want hij heeft inmiddels al wat internationale bekendheid opgedaan en in Austin, Texas geëxposeerd. Begin volgend jaar hangt zijn werk ook in Tokio.
Nu lijkt het wellicht alsof de kunstwerken geprint zijn, maar niets is minder waar. Hoewel Jeroen de mash-ups samenstelt met photoshop, zijn ze allemaal handgemaakt. Dat zie je op deze foto een beetje terug.
Ik vond het leuk om het werk van Jeroen weer even van dichtbij te zien en om hem en de mannen van Moker ontwerp weer te spreken. Als het goed is gaan we volgende week samen naar Doctor Strange. Dat wordt voor mij dan de tweede keer, maar het is altijd leuk om met mede geeks naar zo’n film te gaan. Even lekker met elkaar nerden. Ben benieuwd of Jeroen daarna met een Doctor Strange mash-up komt en hoe die er dan uit zal zien.
Hij heeft namelijk ook werk met superhelden gemaakt, zoals deze Iron Man Duck:
De Vrije Werkplek. Leidsestraat 74, 1017 NX Amsterdam, Nederland. Open tijdens kantooruren.
Van de week vond ik zowaar een pakketje van Frits Jonker in mijn brievenbus. Een mooie verzameling recente Showcases!
Het was een tamelijk sombere dag en donkere wolken dreven door mijn hoofd, dus dan is zo’n pakketje meer dan welkom. Sowieso is het fijn om post te ontvangen, zolang het geen rekeningen of stomme blauwe enveloppen betreft, maar ik word altijd extra vrolijk van het lezen van Jonkers Showcases.
Dat kan ook gewoon online hoor, waar Frits dagelijks blogt, maar Frits maakt daarnaast ook afleveringen op lange papieren stroken die hij naar mensen opstuurt.
Een paar jaar geleden interviewde ik hem hierover voor een video en sindsdien gaan we geregeld ergens koffiedrinken om zaken uit het universum te bespreken.
Ik heb fijn een uurtje op de bank doorgebracht met het lezen van deze afleveringen. Bedankt, Frits!
Omdat ik door het pakketje weer realiseerde hoe fijn het is om post te krijgen, besloot ik Frits niet via een smsje te bedanken, maar zelf ook wat op te sturen. Dus toog ik woensdagmiddag naar ’t Stomerijtje op de Haarlemmerdijk waar ze leuke kaarten verkopen. Dat is maar een kleine wandeling, toch kwam ik net onderweg in een wolkbreuk terecht. De regen viel schuin, waardoor ik ondanks mijn paraplu behoorlijk nat aankwam. Dat mocht verder de pret niet drukken, want de verkoper daar was zeer vriendelijk.
Halloweenachtige kaarten had hij niet, wel andere die volgens mij Frits wel zullen bekoren. De volgende ochtend schreef ik thuis een boodschap op de kaarten. Tegenwoordig schrijf ik weinig met de hand en daarom moet ik altijd extra mijn best doen om leesbaar te schrijven. Een spinnenstempeltje die Linda ooit voor me gemaakt heeft maakte het pakketje af.
Nu nog even denken wie de volgende wordt die ik een kaartje stuur.
Chaos woedt in mijn hoofd waardoor ik me slecht kan concentreren. Het probleem is dat ik uit zoveel dingen kan kiezen, dat ik geen keuze meer kan maken. Wat te lezen bijvoorbeeld? Een grote stapel strips en een iets kleinere rij van recent aangeschafte boeken maken kiezen vrijwel onmogelijk.
Waar wil ik mijn schaarse tijd aan besteden?
De keuzestress levert een berg spanning op.
Misschien komt de spanning die ik voel ook wel omdat deze vanmorgen een afspraak heb met Merel, de redacteur die aan mijn boek meewerkt. We gaan voor het eerst over de inhoud van het boek praten. (Eind september heb ik het manuscript ingeleverd.) Zij is dus de eerste die Mijn vriend Spider-Man van kaft tot kaft heeft gelezen. Ik ben heel benieuwd wat ze van de tekst vindt en wat er allemaal verbeterd moet gaan worden om het boek goed te maken.
Ik vermoed dat ik tot de rest van het jaar dus nog wel met de tekst bezig zal zijn. Voor november staan sowieso nog een overzicht van de beste Spider-Man-verhalen gepland en het schrijven van Peter Parkers biografie. Dat onze held een hoop heeft meegemaakt in de afgelopen 54 jaar zal je niet verbazen, maar om dat allemaal netjes in een lopende tekst op te nemen lijkt een onmogelijke taak. Het wordt een kwestie van kiezen en selecteren. Alles opnemen is ook onnodig.
Schrijven is immers ook vaak een kwestie van keuzen maken. Ik vermoed dan ook dat als ik weer honderd procent met het boek bezig ben en dus weinig tijd overhoud voor andere zaken, veel keuzen vanzelf weg zullen vallen. Dat lost dan een hoop keuzestress op.
Ondertussen kijk ik naar Rutger Lemms pleidooi voor luiheid:
Vanmorgen liep ik met Linda over het Westergasfabriekterrein en kwam ik bij Pacific Park deze Bloody Mary Bar tegen. Nog een beetje Halloween in November dus.
Ik zou een beroerde barman zijn volgens mij, want van drank heb ik weinig verstand. Geen idee hoe je een Bloody Mary maakt bijvoorbeeld. Bovendien ben ik niet zo handig met dienbladen. Ik voorzie veel gebroken glazen.
Grappig genoeg heb ik ooit wel eens voor barman gespeeld. Ik was toen net student aan de HKU en voor een tv-serie zocht men nog figuranten. Daar gaf ik me voor op in de hoop op deze manier vaak op filmsets aanwezig te kunnen zijn om het vak af te kijken en contacten te leggen.
Ik was op een set aanwezig voor een jongerenserie van de EO en de regisseur had nog een barman nodig op de achtergrond. Samen met een andere jongen werd ik voorgesteld en na een korte blik koos de regisseur voor mij. Stond ik daar op de achtergrond een beetje glazen te wassen met een theedoek. Ik geloof niet dat mijn tv-debuut veel indruk maakte.
Door griep miste ik dit jaar de openingsavond van het KLIK! Animatiefestival. Dat is jammer want dan zit je er meestal meteen goed in. Nu bezocht ik het festival alleen vrijdag en zaterdag.
Met andere woorden: ik heb meer niet gezien dan wel, maar twee dagen animatie is natuurlijk ook leuk en beter dan geen dagen animatie. Vooral mijn eerste dag ervoer ik als surreëel, alsof ik alles van een afstandje bekeek zonder er echt te zijn. Dat mocht verder de pret niet drukken want een lezing als die van Piet Kroon was meer dan de moeite waard.
Achtergronden op de voorgrond
Ook de lezing op zaterdag van Aymeric Kevin was erg interessant. Kevin is een background artist en verzorgt dus de achtergronden in animatiefilms en series. Geen makkelijk werk en zeer sfeerbepalend voor de animatie.
Aymeric Kevin krijgt de microfoon aangereikt van Tünde.
Hij werkt veel in de anime-industrie en maakt tijdens producties lange dagen. Vaak schildert hij vijf achtergronden in een werkdag. Dat zijn niet allemaal heel gedetailleerde landschappen trouwens. Hij wisselt dat soort uitgebreid werk af met eenvoudiger achtergronden. Het tempo ligt hoog: een aflevering van de serie Ping Pong, waar Kevin eindverantwoordelijke en coördinator is van het achtergrondteam wordt bijvoorbeeld in een week gemaakt.
Hoe dan ook Kevin maakt prachtig werk en vertelde daar boeiend over. Hier een paar voorbeelden:
Klikmas trees
Dit jaar was het decor ook weer mooi gekozen met dennenbomen op de trappen van Eye die me meteen in de Klikmas spirit brachten. Het subtiele en sfeervolle decor was gemaakt door Laurens Koorevaar.
Het decor paste goed bij de thema’s The world we live in en Reframing Utopia, waarin mens en omgeving centraal stond. Verwant hieraan waren ook de kunstwerken, maquettes en installaties die utopieën en landschappen uitbeelden. Hieronder een paar voorbeelden:
To be Continued van Nils Andersen & Sabina Kim.Vallis City van Rik Smits.Critical Blocks van Maykel Roovers.
Tot slot een foto van showhost Roloff de Jeu die altijd stijlvol gekleed gaat (veel stijlvoller dan ondergetekende in ieder geval) en die je wellicht ook kent van zijnStar Wars verzameling. Binnenkort is een deel van die verzameling te zien in het Museum van de Twintigste Eeuw in Hoorn trouwens.
Het is weer de leukste dag van het jaar: Halloween! Het zijn soms de kleine dingen die je in de juiste sfeer brengen.
31 oktober. Dat betekent dat mijn tijdlijn op Tumblr vandaag vol staat met allerlei toffe Halloweenafbeeldingen. Uiteraard zoek ik de Halloweensfeer ook buiten de monitor, maar in de praktijk valt dat niet altijd even mee. Dat komt deels omdat ik geen feestganger ben en dus de gebruikelijke feestjes dit weekend niet heb bezocht.
Zaterdagavond liepen Linda en ik wel over het terrein van de Westergasfabriek om verkleedde partygangers te spotten. Dit jaar was er echter geen officiële parade omdat de organisatie daar geen sponsor voor kon vinden. We hadden dus gehoopt op een kleurrijke stoet superhelden, want dat was het thema dit jaar, maar zagen nu alleen hier en daar een verloren zombie met een cape rondlopen.
Zondag bezochten we een najaarsmarkt in Amsterdam Oost die Halloween als thema had, maar in de praktijk hadden ze daar niet veel mee gedaan. Er hingen wat spooklampionnen en er stonden wat pompoenen, maar echte leuk Halloweenspulletjes ontbraken.
In het park kwam ik wel dit mysterieuze briefje op een boom tegen.
Kennelijk was er een speurtocht of iets dergelijks. Dat men de moeite neemt om dit soort dingen te organiseren stemt mij vrolijk.
Dat geldt ook voor de etalage van een feestwinkel die uitgedost is met mooie maskers:
Verder was er buiten niet zo heel veel noemenswaardig Halloween. Gelukkig bood Netflix de afgelopen week uitkomst en zag ik meerdere horrorfilms. Toevallig hadden de meeste een weerwolfthema: The Wolfman, Underworld: Evolution en Red Riding Hood. Ik vond de eerste prachtig gedraaid en zeer sfeervol, de tweede kon me echt niet boeien.
Red Riding Hood, wat een moderne versie van Roodkapje is, kwam na een trage start lekker op gang en daardoor wist het verhaal je aardig mee te slepen. Het decor was naar mijn smaak wel iets te gelikt en leek net zo plastic als het acteerwerk. Daarbij leken de ken en barbie-acteurs zo uit een tienersoap gesprongen te zijn. Maar zoals gezegd: toen de actie losbarstte werd Red Riding Hood toch leuk kijkvoer.
Red Riding Hood.
Zondagavond zag ik Grave Halloween. Echt niet de allerbeste horrorfilm ooit, maar deze speelt zich af in een bos in Japan waar veel zelfmoorden plaatsvinden. De setting was dus wel heel boeiend. Het verhaaltje van een paar studenten die een documentaire maken over Maiko, die de geest van haar biologische moeder die zelfmoord heeft gepleegd rust wil geven, was een stuk minder meeslepend dan het decor. Een goed concept matig uitgevoerd.
Het zelfmoordbos.
Soms moet je het bij films van kleine dingen hebben. Als het verhaal wat tegenzit, kun je soms altijd nog van het decor en goed camerawerk genieten.
Westerpark, Halloweenochtend.
Vanmorgen stond ik vroeg op. Ik nam de lange weg naar de supermarkt en kwam in het park deze prachtige boom tegen.
Nee, er staat geen pompoen naast, maar toch is het een fijne Halloweenboom. Al wint Tim Burton het op dat vlak natuurlijk altijd:
Een prachtige illustratie van Sal Buscema vind ik nu, maar als kind had ik het niet zo op zombies en skeletten, dus stopte ik de comic na het lezen diep weg in de kast om er nog maar weinig naar te kijken.
De titel is natuurlijk een parodie op Night of the Living Dead (1968) van George A. Romero. In deze Spidey-comic komen Ned Leeds, Gwen Stacy en Spider-Man bovengronds om het leven van Betty Brant tot een levende hel te maken.
Dit verhaal van Gerry Conway speelt zich af tijdens de Inferno crossovers, waarin demonen New York overspoelen. Uiteindelijk blijkt al het gespook en gezombie veroorzaakt te worden door een stelletje demonen die de gedaanten van Leeds, Stacy en Spidey aan hebben genomen.
Flash Thompson en Betty trotseren en verslaan uiteindelijk zelf de demonen die hen lastig vallen. Voor Betty is het een moment waarin ze eindelijk voor zichzelf op komt en niet langer een slachtoffer wenst zijn. Ze verslaat de demonen door een gaskachel te laten ontploffen. Ik denk niet dat haar huisbaas daar blij mee is, maar ja, waar demonen gehakt worden vallen nu eenmaal spaanders.
Spider-Man horrortrailer Over Spider-Man als horrorverhaal gesproken… Seven Webheads monteerde een trailer alsof Spider-Man (Sam Raimi, 2002) een horrorfilm/thriller zou zijn geweest. Het resultaat is best wel creepy.
Al meer dan twintig jaar werkt regisseur, schrijver en storyboard artist Piet Kroon in Hollywood. Vrijdag 28 oktober vertelde hij op KLIK over het storyboarden.
Kroon regisseerde het animatiesegment in Osmosis Jones en ontwikkelde vele projecten, waaronder Fraidy Cat voor Disney. Als storyboardtekenaar werkte hij mee aan Despicable Me, Iron Giant en Rio 1 en 2. En over die functie vertelde hij vrijdag smakelijk.
Als storyboard artist wordt Kroon in een vroeg stadium van het productieproces van een animatiefilm betrokken. Vaak is er dan nog niet eens een script, hoogstens een synopsis. Het is de taak van mensen als Kroon om op basis van een paar gegevens hele sequenties in het verhaal te bedenken. Hun ideeën presenteren de tekenaars middels storyboards.
Kroon bepaalt camerastandpunten, ontwerpt sets en personages. En hij is dus ook verantwoordelijk voor veel verhaalelementen. ‘Als storyboard artist probeer ik ideeën te bedenken en de ideeën van de regisseur te vertalen,’ legde Kroon uit. Het werk van een storyboard artist is soms best ondankbaar: ‘Het meeste wat ik maak gaat de prullenbank in’.
Kroon had als voorbeeld een scène uit Shrek 2 om dit proces duidelijk te maken. Deze sequentie vindt plaats in de tweede akte van de film. Hij had hiervoor enkele basisgegevens gekregen van de producent: Shrek zit gevangen en zijn vrienden moeten hem hieruit bevrijden. In ieder geval zouden Donkey en Puss in Boots, een nieuw personage, een rol moeten spelen in deze sequentie. Ook was de gevangenis al ontworpen en die bevond zich midden in het water, wat het gebouw moeilijk bereikbaar maakte. De rest moest Kroon maar uitvogelen.
Gedurende een boeiend uur toonde Kroon op welke ideeën hij allemaal gekomen was en hoe hij deze had gevisualiseerd in storyboard sequenties. Kroon bedacht bijvoorbeeld dat ze met de glazen kist van Sneeuwwitje naar de gevangenis zouden varen en onderweg allerlei obstakels tegenkwamen die de trip moeilijker maken. In een versie werden de personages zelfs opgeslokt door de walvis uit het sprookje Pinokkio. ‘Ik probeer zoveel elementen te gebruiken waar we de personages van kennen. Bij de drie biggetjes zijn dat stro, hout en steen. Respectievelijk de materialen waar ze hun huisjes mee bouwen in het sprookje. Je probeert allerlei manieren te bedenken waarop het voor de helden moeilijk is om hun uiteindelijke doel te bereiken. Hoe ze met die moeilijkheden omgaan en hoe ze hun problemen wel of niet oplossen laat veel zien van hoe een personage in elkaar zit.’
Wat Kroon ook bedacht is dat Pinokkio een rol speelde in de scène en dat liegen zijn neus doet groeien. Dit is een van de weinige elementen die uiteindelijk in de film terechtkwam.
Ik had graag meer van Kroons tekenwerk laten zien, maar wist niet of we tijdens de lezing foto’s ervan mochten maken. Copyrights enzo. Hier dus een illustratie van Kroon die op de KLIK site staat.
Wat namelijk vaak gebeurt is dat storyboard artists veel werk voor niets doen omdat er niet altijd even goed gecommuniceerd wordt. Het is voorgekomen dat Kroon zijn sequentie inleverde en dat bleek dat een van de personages bijvoorbeeld een hond was geworden waardoor de hele sequentie in dat licht overgedaan worden. ‘Een simpel telefoontje had me daarvan op de hoogte kunnen stellen.’
In het geval van Shrek 2 bleek uiteindelijk dat niet alleen Shrek gevangen zat, maar ook Donkey en Puss in Boots. Dat gaf de sequentie dus een geheel nieuwe wending.
Roloff de Jeu interviewt Kroon tijdens de Q&A.
Bij de Q&A vroeg iemand of Kroon niet liever met een volledig script zou willen werken, in plaats van de omslachtige manier waarop nu vaak in Hollywood gewerkt wordt. ‘Met een goed script aan de slag gaan is de meest optimale werksituatie, maar vaak werken we dus zoals ik net heb laten zien. Het verhaal wordt dus zo langzaam opgebouwd door verschillende mensen en veel werk gaat verloren. Je hebt in Hollywood ook met heel veel ego’s te maken. Als een storyboarder bijvoorbeeld een leuke grap bedenkt die de regisseur bevalt, dan vindt de scenarist dat weer niet zo leuk en wil dan zelf iets schrijven wat erop lijkt. Dus in plaats van gewoon de credits te nemen voor een goede grap, maken ze zelf iets wat uiteindelijk minder is en is de regisseur wel verplicht die mindere grap dan te gebruiken.’
Soms kom je echte pareltjes op tumblr tegen. Zoals deze foto’s van Chip Kidd van superheldenkostuums van Batman, Batgirl, Robin, Wonder Woman, Catwoman en Superman.
Batman-kostuum van Adam West gedragen in de tv-serie. Ik weet uit zijn autobiografie dat hij in ieder geval een kostuum mee naar huis heeft genomen.Batgirl-kostuum uit de tv-serie gedragen door Yvonne Craig.Robins kostuum uit de tv-serie. Gedragen door Burt Ward.Wonder Woman Lynda Carter droeg dit kostuum in de tv-serie.
Het kostuum van Michelle Pfeiffer uit Batman Returns. Was er ooit een sexier Catwoman?Het kostuum van George Reeves. De Superman uit de jaren vijfitg die zelfmoord pleegde. (Of werd vermoord, dat laatste weten we nog steeds niet zeker.)
Ik weet niet of deze foto’s uit een boek komen of dat hij ze voor zijn privécollectie heeft gemaakt. Maakt verder ook niet uit. Het blijft fascinerend om filmkostuums in het ‘echt’ te kunnen zien. Ze krijgen daardoor vaak toch een handmade quality, vind ik. Ook is het tof om de slijtage op de outfits te zien.
Aan de ene kant maken die kostuums de fictie echter en concreter. Aan de andere kant zie je er juist ook de grenzen van de fictie aan af. Een mooie paradox.
Sowieso zie je in de foto een duidelijke visie van de fotograaf terugkomen: hij gebruikt telkens hetzelfde basisconcept om de kostuums mee in beeld te brengen en dat werkt in zo’n serie heel sterk.
Nog even over Kidd en boekomslagen: in 2012 gaf hij deze lezing op TED. De moeite van het kijken waard. Hij is een rasverteller en heeft veel zinnigs te zeggen over het ontwerpen van boekomslagen:
Doctor Strange krijgt zijn eerste serieuze bioscoopbehandeling en het resultaat valt niet tegen.
Doctor Strange vertelt het verhaal hoe Stephen Strange de sorcerer supreme van onze realiteit wordt. Strange is een briljante neurochirurg die zijn reputatie en ego belangrijker vindt dan zijn patiënten. Totdat de zenuwen in zijn handen bij een ernstig auto-ongeluk onherstelbaar beschadigd raken en hij zijn beroep niet meer kan uitoefenen.
Ten einde raad reist hij af naar een mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Daar krijgt Strange les van onder andere the Ancient One in magie en ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Uiteraard zijn er duistere krachten die vastbesloten zijn onze realiteit te vernietigen. Het is aan Strange, nu gewapend met nieuw verworven magische krachten, om samen met zijn collega-magiërs de wereld te verdedigen tegen deze duistere krachten.
Benedict Cumberbatch zit het kostuum van Doctor Strange als gegoten. In het begin van de film zet hij perfect de arrogante neurochirurg neer. Een optreden waarin we een vleugje Sherlock herkennen. Ook komt hij geregeld grappig uit de hoek met rake oneliners zonder dat dit het drama schaadt, maar juist wat verlichting geeft.
Schone handen
De ontwikkeling die het personage doormaakt wordt slim geïllustreerd door terugkerende scènes. Artsen wassen altijd hun handen grondig voordat ze een operatie beginnen. De film bevat meerdere keren zo’n scène en iedere keer representeert de handeling het stadium waarin Strange zich in zijn ontwikkeling bevindt. De tweede keer zien we hoe zijn handen beschadigd zijn door het ongeluk en blijven trillen. Het zijn de handen van een gebroken man die zich geen raad weet met zijn nieuwe situatie. Aan het einde van de film wast Strange zijn handen nogmaals. Ze zijn nog steeds beschadigd en vol littekens, maar nu heeft hij zijn nieuwe rol in het leven gevonden en is hij bovendien empatischer geworden. Niet alleen heeft hij geleerd magie te beheersen, ook is hij een beter en begripvoller mens geworden.
De scenaristen hebben over het personage Strange dus goed nagedacht. Het is niet alleen het feit dat hij een fotografisch geheugen heeft wat maakt dat Strange heel snel de mystieke kunsten leert te beheersen, het is ook zijn koppigheid en volharding die uiteindelijk maken dat hij de machtigste magiër op aarde zal worden.
Diversiteit
Voor de strippuristen is het wellicht balen dat the Ancient One niet vertolkt wordt door een oudere Aziatische man maar door Tilda Swinton. Doctor Strange werd in 1963 bedacht door Stan Lee en Steve Ditko en het stripverhaal zit daarom vol met clichés over het mystieke Oosten waar we nu onze neus voor ophalen. De casting van een vrouw in deze rol doet het cliché dus wat teniet. Bovendien doet Swinton het echt fantastisch en weet ze, ondanks beperkte screentijd, een boeiend personage neer te zetten.
Dit zijn natuurlijk allemaal aanpassingen waar de gemiddelde bioscoopbezoeker geen weet van heeft en alleen een beperkte groep striplezers de wenkbrauwen doet laten fronsen.
The Ancient One ‘bevrijdt” Stranges astrale lichaam.
Overkill
De special effects zijn werkelijk overdonderend. Dit verhaal had pakweg 15 jaar geleden nog niet zo overtuigend in beeld gebracht kunnen worden. Maar mijns inziens is hier wel een beetje sprake van overkill als de hele wereld letterlijk op zijn kop wordt gezet, gebouwen in beweging komen en we tussendoor ook nog geacht worden de gevechten te volgen. Less was more geweest in dit geval.
Dat laatste geldt nu juist weer niet voor de bad guy in Doctor Strange: Kaecilius. Mads Mikkelsen mag de gebruikelijk toespraakjes houden die we van schurken kennen. Hij staat zijn mannetje tijdens de gevechten, maar blijft verder te veel op de oppervlakte. De reden voor zijn daden legt hij wel uit, maar krijgt nergens echt diepgang. Een belangrijke regel van het scenario schrijven, namelijk ‘show don’t tell’ is weer eens niet toegepast. Helaas geldt dat voor veel superheldenfilms en franchises als Bond eveneens. Kaecilius overstijgt zijn functie in de plot niet en wordt nergens een ‘echt mens’. Jammer.
Strange Tales 110: introductie van Doctor Strange.
Die minpunten nemen niet weg dat Doctor Strange een heel fijne kijkervaring oplevert en dat ik met veel plezier een van mijn favoriete striphelden tot leven heb zien komen op het witte doek. Doctor Strange is een fijne toevoeging aan het cinematografische universum van Marvel en ik hoop dat hij snel weer ergens opduikt. In een solofilm of bij Thor of wie dan ook.
De nieuwste Marvel-verfilming Doctor Strange draait vanaf 27 oktober in de bioscoop.
Hieronder het bericht dat vandaag door Stichting Marc Sleen en Standaard Uitgeverij is verspreid:De Stichting en Standaard Uitgeverij betuigen hun oprechte medeleven aan zijn lieve vrouw Catharina, aan zijn familie en naasten. Zoals Marc Sleen zelf het uitdrukkelijk wenste, brengt Standaard Uitgeverij een speciaal hommage album uit, Zilveren Tranen, dat naast de strip uit 2003 heel wat persoonlijke getuigenissen en illustraties bevat, door Marc en zijn onmiddellijke entourage zelf samengesteld.
