Zaterdag liep ik langs Henk Comics & Manga Store en zag dat ze een etalage hadden ingericht met het werk van John Romita Sr. De legendarische stripmaker die 12 juni is overleden.
Tag: Daredevil
Ik ben nog steeds lekker de Fantastic Four specials aan het lezen van Juniorpress, gemaakt door John Byrne. De verhalen zijn veertig jaar oud, maar erg genietbaar.
The Netherlands is again in lockdown because of the pandamic. This situation will be at least until January the 19th 2021. So don’t travel to Holland or Amsterdam. And stay safe wonderful comic nerds outthere!
This is a short video about the comics I bought in December 2020. I hope you enjoy. Like en Subscribe and say ‘Hi’ to a stranger on the street today.
24 en 25 november is levende striplegende Bill Sienkiewicz te gast op de Dutch Comic Con en ik mag hem daar interviewen voor een artikel in de VPRO Gids. Daarom nam ik de afgelopen dagen veel van zijn tekenwerk door.
In deze vlog laat ik daar graag wat van zien, want Bill Sienkiewicz maakt heel bijzondere strips. Hij begon zijn carrière als tekenaar van Moon Knight en later The New Mutants. Die twee series tekende Sienkiewicz nog in de tradionele comicstijl. Op een gegeven moment begon hij echter de comics te schilderen en allerlei verschillende materialen te gebruiken om zijn illustraties mee te maken. Daarin was hij een pionier.
In de vlog laat ik tekeningen zien van Daredevil: Love and War, die Sienkiewicz samen met Frank Miller maakte. Ze werkten hier heel nauw aan samen, evenals aan Elektra: Assasin, dat nog steeds een van de grafische hoogtepunten is in de Amerikaanse comicsindustrie.
Er valt veel te genieten als je naar Sienkiewicz tekenwerk kijkt. Zijn werk vereist wel dat je de platen goed bestudeert en niet alle strips zijn even toegankelijk. Ook schrikken de illustraties soms af, zoals de drie covers van een Spider-Man-verhaal tonen.
Toch intrigeert zijn werk altijd. Niet in de laatste plaats omdat Sienkiewicz er interessante vragen mee oproept. Het zal niet ieders kopje thee zijn, maar dat heb je eigenlijk altijd wel met grafische stijlen die extreem en uitgesproken zijn. Hij spreekt je aan of niet.
Categorieën
San Diego Comic Con 1986
De cover van het programmablad van de San Diego Comic Con in 1986. Een comicliefhebber herkent meteen de elegante stijl van John Romita Sr. Romita was jarenlang de art director bij Marvel en tekende onder andere posters en dit soort speciale covers. Op de cover staan de superhelden die toen erg populair waren. She-Hulk zat toen nog bij de Fantastic Four, dus dat betekent dat John Byrne die strip toen nog maakte. Wat mij betreft was dit het laatste decennium dat Marvel nog echt Marvel was.
Bron afbeelding: Vintage Geek Culture.
Categorieën
Daredevil door Frank Miller
Een snelle, doch rake schets van Daredevil door Frank Miller. Grappig: ondanks alle andere makers die aan Daredevil gewerkt hebben, moet ik bij deze superheld toch als eerste aan de run van Frank Miller denken. Dat blijft mijn favoriete reeks verhalen met Matt Murdock. En natuurlijk Born Again, de strip die Miller samen met David Mazzucchelli maakte.
Bron afbeelding: Marvel Comics Of the 1980s.
Categorieën
Spidey’s web: Classic TV Avengers
Marvelfans hebben het tegenwoordig goed met al die films en tv-series die er gemaakt worden. In mijn jeugd moesten we het doen met Lou Ferrigno als de Hulk, Nicholas Hammond als Spider-Man en Reb Brown als Captain America.
Vaak werden de helden gespeeld door bodybuilders of oud-sporters. Tegenwoordig zien Hollywoodacteurs er steeds meer uit als bodybuilders, maar dat even terzijde.
Toch vind ik die tv-films en series als kind fantastisch. Ja, ik wist niet beter totdat Tim Burton een duit in het zakje deed.
Illustrator Edward Pun (als dat zijn echte achternaam is en geen grapje) maakte deze nepcover van hoe een Avengers team met deze jaren zeventig helden eruit zou zien.
Van Captain America kwamen er eind jaren zeventig twee tv-films uit. En ja, hij droeg echt een helm op zijn hoofd.
Thor werd vertolkt door Eric Kramer in de tv-film The Incredible Hulk Returns. In de volgende film van het groene monster ontmoet hij Daredevil gespeeld door Rex Smith. De mannen deden echt wel hun best, maar halen het natuurlijk niet bij de huidige vertolkingen.
https://www.youtube.com/watch?v=LR3P4Clb6No
Of vindt een van jullie dat dit televisievoer superieur is aan de huidige Marvelfilms… Nou ja, het werk van Zack Snyder kan er natuurlijk niet aan tippen.
Categorieën
Minneboo leest: Marvel Age
Mijn zoektocht naar oude Marvel Age comics bracht me bij verschillende stripwinkels in de afgelopen weken. Bij Henk Comics en Manga Store vond ik een hele stapel en op Dutch Comic Con vond ik nummer 4.
Marvel Age was een uitgave van Marvel waarin nieuwe series, verhalen en andere zaken werden aangekondigd. Met previews, maar vooral ook interviews met de makers. De serie liep van 1983 tot en met 1994 en beslaat 140 comics.
Ik hoef ze niet alle 140 te hebben. Ik concentreer me op dit moment op nummers die opvallen, zoals anniversary specials, mooie covers en interviews met makers die ik bewonder. Vooral de dertigste verjaardag van Marvelhelden werd goed gevierd in Marvel Age. De stukken zijn vaak geen uitgebreide terugblikken, maar meer interviews met hoe men die verjaardag wilde gaan vieren en welke speciale uitgaven eruit zouden komen dat jaar. Ik vond het retrospectief over Daredevil in #106 in ieder geval erg leuk: veel schrijvers en tekenaars die aan deze held gewerkt hebben, komen daarin aan het woord.
Steve Gerber:
‘Gosh, I haven’t even thought about Dardevil in years. At that time he was in San Francisco. The reasoning was that every other super hero was in New York, so Gerry Conway figured it would make Daredevil a little different. I got onto the book sometime after that, and eventually moved him back to New York… mostly because I had never been to San Francisco!
In issue #100, we had a story that had Jann Wenner, editor of Rolling Stone Magazine, wanting to do a story on Daredevil, since he was the town’s only super hero. I was a real avid reader of Rolling Stone, and although we had no idea what he looked like I just described to Gene Colan what I thought he looked like. I met Wenner years later, and Gene’s drawing of him were very close!’
Omdat ik de beroerdste niet ben, heb ik Daredevil #100 er even bij gepakt. Hier is die beruchte ontmoeting tussen Daredevil en Wenner:
Erg leerzaam hoor, die oude Marvel Ages.
Zondag zat ik een paar uurtjes op de bank heerlijk in de stapel te lezen. Hier een selectie van de aangeschafte covers die er wat mij betreft uitspringen. En ja, daar zit voor werk tussen van John Romita Jr. Dat blijft toch mijn favoriete Marvel-tekenaar – ook al tekent hij nu even voor DC Comics. En ja: er zijn vast nog veel meer mooie Marvel Age covers, maar die comics moet ik eerst nog op de kop tikken. Voor een leuke prijs uiteraard, want het moet wel leuk blijven.
Van de week vroeg een vriend van me of de Netflix-serie Daredevil het kijken waard is. Mijn antwoord: jazeker!
Netflix maakte tien april het gehele eerste seizoen in één keer beschikbaar. Zij snappen tenminste hoe modern televisiekijken werkt. Het kostte me ongeveer een week om de dertien afleveringen van het eerste seizoen te bekijken.
Daredevil is natuurlijk een superheld uit het Marvel Universum: overdag is hij de blinde advocaat Matt Murdock, ’s avonds gaat hij op pad in een zwart, ninja-achtig kostuum om de misdaad te bestrijden. Als kind redde Matt een blinde man van een aanrijding met een truck waarop chemisch afval werd vervoerd. Matts ogen kwamen in contact me het goedje, daardoor werd hij blind maar werden zijn andere zintuigen versterkt.
Tot nu toe kennen we drie versies van de held in live-action (de kleine cameo in Jay & Silent Bob Strike Back niet meegerekend): Trial of the Incredible Hulk en de film uit 2003 met Ben Affleck als Matt Murdock.
Kingpin
Ik heb Affleck altijd een goede Daredevil gevonden, waar het bij die film vooral misging was de casting van Foggy Nelson, Kingpin en Bullseye. Bullseye werd door Colin Farrell veel te camp gespeeld waardoor hij alle geloofwaardigheid verloor. En persoonlijk had ik het niet zo op de hip-hop-versie van Kingpin (Michael Clarke Duncan). Ook John Rhys-Davies‘ (Professor Orturo in Sliders) interessante interpretatie van misdaadbaas Kingpin in Trial of the Incredible Hulk is anders dan in de strips: een videoverslaafde voyeur die alles in de gaten houdt via een reeks videoschermen. Ik vind wat dat betreft de versie die Vincent D’Onofrio neerzet in de nieuwe serie, veel interessanter. Een zakenman met een traumatisch verleden die, als hij uit zijn vel springt, levensgevaarlijk is. D’Onofrio lijkt fysiek ook veel meer op Kingpin uit de strips en ik vind het fijn als adaptaties zo trouw mogelijk zijn. Uiteraard is een directe vertaling van de strippagina naar het scherm nooit mogelijk en moeten er altijd dingen worden aangepast. Dat is niet erg zolang als het eindresultaat maar in spirit veel overeenkomt met het bronmateriaal.
Rosario Dawson
Over de casting van de nieuwe serie heb ik niet te klagen, want die is bijna bij elk personage spot on. Charlie Cox zet een zeer serieuze Murdock en Daredevil neer. Een gedreven man die nog precies moet uitvinden hoe hij als Daredevil te werk gaat. Gelukkig krijgt hij aan het eind van het eerste seizoen een kostuum dat meer op dat uit de strips lijkt, al ziet het er nog niet zo goed uit als het kostuum dat Affleck droeg in Daredevil (Mark Steven Johnson, 2003). Rosario Dawson als night nurse is een prachtige vondst en ook Deborah Ann Woll als Karen Page is niet te versmaden.
Onderzoekjournalist Ben Urich wordt gespeeld door zwarte acteur Vondie Curtis-Hall. Hij lijkt fysiek dus niet op de blanke, kettingrokende Urich uit de strip, maar dat lijkt de krant waar hij voor werkt ook niet: The Daily Bugle hoort bij Spider-Man en aangezien die copyrights bij Sony liggen, krijgen we hier te maken met The New York Bulletin zonder J. Jonah Jameson. Ik vind Curtis-Halls versie van Urich een interessant personage dat goed past in de duistere sfeer van de serie, maar hij heeft weinig te maken met de Urich uit de strips.
Gewelddadig
De serie is gecreerd door Drew Goddard en heeft een hoog geweldsgehalte: er worden keiharde klappen uitgedeeld in Daredevil en daar staat geen greintje humor tegenover. Als Spider-Man klappen uitdeelt, maakt hij tussendoor luchtige grapjes, maar bij Daredevil is alles ernstig. De wijk Hell’s Kitchen waar de held opereert, doet haar naam eer aan. Net als in Gotham is de politie corrupt en wordt de stad bestuurd door een groep misdaadbazen. Deze werken allemaal voor Wilson Fisk maar er zijn spanningen onderling die in de loop van de serie worden uitgespeeld.
De grootste shocker is toch wel dat personages die in de strips al jaren meegaan, in de serie plotseling het loodje kunnen leggen. Fijn dat de schrijvers voor de fans die bekend zijn met Daredevil toch nog wat verrassingen hebben kunnen bedenken. Natuurlijk zijn de strips ook vaak gewelddadig en gaat de held daarin constant op de vuist met misdadigers en superschurken, maar in live-action lijken die klappen veel harder aan te komen dan getekend op papier.
Film noir
De serie is ondergedompeld in een film noir-achtige stijl en dat is goed te zien in hoe de beelden zijn uitgelicht: een sterk donker-contrast met opvallend vaak een sterke lichtbron achter de acteurs, waardoor we ze vaak in silhouet zien of een deel van hun gezicht gehuld gaat in schaduwen.
Ik moet wel toegeven dat ik er even in moest komen: de eerste paar afleveringen was het erg wennen aan het harde geweld en de personages. Het is de wereld die we kennen uit de Daredevil-strips van Frank Miller, maar toch ook weer niet. In aflevering 12 klikte alles voor me als Matt Murdock, zonder kostuum en overdag, over daken rent en van dak tot dak springt en een taxi achtervolgt. Als de televisie-Murdock atletisch over de daken van New York danst, lijkt hij eindelijk echt op het evenbeeld uit de strips. Hiervoor hebben we hem vooral gezien als een vechter die het meeste wegheeft van een bokser die ook Oosterse vechtsporten kent.
Persoonlijk vind ik de series Agents of SHIELD en Gotham leuker om naar te kijken, maar ik zal zeker het nu al aangekondigde tweede seizoen van Daredevil opzetten.
Categorieën
Filmrecensie Avengers: Age of Ultron
In Avengers: Age of Ultron blijkt dat goede intenties gruwelijke gevolgen kunnen hebben en dat bad guys soms een goed hart hebben.
Mijn fanboyhartje gaat nog steeds sneller kloppen als ik terugdenk aan de eerste Avengers-film (2012): schrijver en regisseur Joss (Buffy the Vampire Slayer) Whedon was er voor het eerst in geslaagd om dit beroemde superheldenteam uit de comics van Marvel op een meeslepende wijze naar het witte doek te vertalen. Het leuke aan een team als Avengers is dat de ego’s en karakters van de teamleden nogal met elkaar botsen. De superhelden liggen bijna net zo vaak met elkaar overhoop als met de megalomane snoodaards die ze bestrijden. Ondertussen zijn we een paar jaar en enkele solofilms van Captain America, Thor en Iron Man verder en is Marvel ook niet meer van de treurbuis weg te denken met de series Agents of S.H.I.E.L.D., Agent Carter en de pas gelanceerde Daredevil op Netflix. Verplicht kijkvoer, want net als in de stripreeksen staan de films niet op zichzelf. Ze vormen ieder een aflevering in een groot verhaal. Wie alle verwijzingen in Avengers: Age of Ultron wil begrijpen kan maar beter zijn huiswerk hebben gedaan. En wie niet van superhelden houdt, kan maar beter onder een grote dikke steen kruipen, want voorlopig zijn we nog niet van ze af. Gelukkig.
Cyborg
Aan het spectaculaire begin van Avengers: Age of Ultron vallen de Avengers de schuilplaats aan van misdaadorganisatie Hydra en functioneert het team als een geoliede machine. De eensgezindheid brokkelt echter snel af zodra Tony Stark (Robert Downey Jr.) en Bruce Banner (Mark Ruffalo), zonder met de rest van het team te overleggen, een artificieel intelligent wezen creëren dat de aarde moet beschermen tegen een invasie van buitenaardse wezens. De robot Ultron keert zich echter al snel tegen de Avengers en bedreigt de mensheid met de ondergang. Het is aan de Avengers om te voorkomen dat Ultron ons laatste uur inluidt. Gezien het thema had de film niet misstaan op de laatste editie van Imagine.
Net als zijn voorganger heeft Avengers: Age of Ultron een enorme vaart en moet je bij sommige gebeurtenissen niet te veel nadenken: de creatie van Ultron geschiedt voordat je twee keer met je ogen kunt knipperen en hoe het precies in elkaar steekt, ach, wat maakt het uit? Magische wetenschap is part of the fun in de strips van Marvel en wie wil geloven dat een dosis gammastralen wetenschapper Bruce Banner in de enorme groene, agressieve kolos genaamd Hulk kan doen veranderen, zal soortgelijke ontwikkelingen ook in dit nieuwe avontuur voor zoete koek slikken.
Nachtmerrie
In een interview met SFX magazine bekende Whedon dat het een enorme nachtmerrie was om alle leden in de cast ruimte te geven. Behalve de personages die we kennen uit de eerdere Marvel-films en nieuwkomer Ultron (met de stem van James Spader), introduceert Avengers 2 Scarlet Witch (Elizabeth Olsen), Quicksilver (Aaron Taylor-Johnson) en de robot Vision (Paul Bettany). Naar verluidt heeft Whedon flink moeten snijden om de film terug te brengen naar een speelduur van 2 ½ uur. Om de bomvolle plot waarin kleine, persoonlijke momenten worden afgewisseld met grote spektakelstukken, tot een coherent geheel te smeden, gebruikt Whedon running gags en gevatte oneliners. Daarmee slaagt hij er wederom in een zeer onderhoudend verhaal te vertellen waarin iedere Avenger een kans krijgt om een moment te stralen. Een verrassende rol is daarbij weggelegd voor het sociale leven van Hawkeye (Jeremy Renner). Ook tussen Black Widow (Scarlett Johansson) en Banner lijkt iets moois te bloeien. Fijn dat Hawkeye en Widow wat worden uitgediept. Wat ons betreft zijn beide rijp voor een soloavontuur.
Stripplaatjes
De actiescènes zijn door de vele gebeurtenissen soms wat chaotisch en de 3D-techniek maakt het kijken er niet makkelijker op, dus het is maar goed dat Whedon de handelingen soms in slow-motion laat zien. Dit is tevens een mooie ode aan het bronmateriaal van de film, want de poses die de vechtersbazen aannemen hebben ze duidelijk van de strippagina’s afgekeken. In spirit en uitvoering is Avengers: Age of Ultron dus wederom een fijne en vermakelijke Marvel-verfilming.
Vanaf 22 april in de bioscoop.
Deze recensie is geschreven voor en gepubliceerd op SchokkendNieuws.nl.
Categorieën
In Amsterdam droom ik van New York
Om een stad te leren kennen, kun je er het beste een tijd gaan wonen. Je kunt ook stads- en wijkblogs gaan volgen.
In New York zou ik nog wel eens een tijd willen wonen. De stad heeft een enorme aantrekkingskracht op me. Dat komt natuurlijk vanwege de vele films en televisieseries die zich daar afspelen. Om over de grote hoeveelheid Marvel Comics nog maar te zwijgen. In bepaald opzicht kom ik dus al bijna dagelijks in New York, zij het dan de fictieve versie van Marvel.
Om een stad een beetje te leren kennen kun je er het beste een tijd wonen. Als dat even niet mogelijk is, kun je ook online te raden gaan. Er zijn altijd wel stads- en wijkblogs te vinden die over je favoriete stad gaan. Of blogs van individuen die een goed beeld van het leven in die stad geven. Daarom ben ik deze week op zoek gegaan naar blogs over New York. Ik ben niet geïnteresseerd in nieuwe hippe restaurants of winkels, daar wordt veel over gepubliceerd, maar wel in het leven van alledag.
Stadsportretten
New York Potraits is een van de blogs die mijn aandacht trok. Kitty, een architect die in Brooklyn woont met haar verloofde Mark en hun hond, plaatst geregeld een mooie zelfgemaakte foto en schrijft daar iets bij. Zo trakteert de blogbezoeker op mooie stadsgezichten, markante kijkjes in de metro en andere opvallende zaken. Het is een mooie manier om de stad een beetje beter te leren kennen.
Een blog als Humans of New York gaat volledig over de bewoners. Fotograaf Brandon begon zijn Tumblr in 2010 en wilde alle bewoners van de stad portretteren. ‘I started collecting quotes and short stories from the people I met, and began including these snippets alongside the photographs. Taken together, these portraits and captions became the subject of a vibrant blog. With over eight million followers on social media, HONY now provides a worldwide audience with daily glimpses into the lives of strangers in New York City.’
Amsterdam
Er is ook een Nederlands equivalent van dit project, namelijk Humans of Amsterdam. Blogger Debra liet zich inspireren door HONY en verzamelt sinds 2012 bewoners en bezoekers van Amsterdam.
Nu woon ik zelf ook in Amsterdam. Misschien geen New York maar wel een stad waar veel mensen zouden willen wonen. Ik woon dus al in een bijzondere stad waar een hoop over te vertellen valt en waarvan je veel mooie dingen kan laten zien. Daar zou ik ook over kunnen bloggen, net als Debra op Tumblr of de vele anderen die via Instagram foto’s plaatsen van Amsterdam. Ik denk dat een publiek van over de hele wereld daar geïnteresseerd in is. (Dat betekent natuurlijk wel dat er in het Engels geschreven moet worden, maar dat is niet zo’n probleem.)
Er is trouwens al een goed en informatief Nederlands blog over Amsterdam en de verschillende stadsdelen: Amsterdam Centraal. Daar publiceer ik zo nu en dan een van mijn video’s. AC brengt vooral nieuws en weetjes over de stad, terwijl ik voor mijn blog meer een persoonlijke kant op wil.
Op dit moment weet ik nog niet welke vorm zo’n blog moet gaan aannemen. En eerlijk gezegd heb ik voorlopig ook geen tijd om naast mijn freelance artikelen en de werkzaamheden op dit blog aan een compleet nieuw project te beginnen. Maar dat hoeft gelukkig ook niet. Ik kan namelijk ook foto’s van opvallende Amsterdamse taferelen plaatsen op mijn fotoblog Daily Webhead. Dat ligt het meest voor de hand op dit moment.
Mocht je nog leuke blogs over Amsterdam of New York kennen dan haar ik het graag in het reactieformulier.