Bekijk hier de uitzending van Stef Vanpoucke met Jacarrino et moi:
Tag: Animatie
Undone is een indrukwekkende animatieserie voor volwassenen waarin Alma ontdekt dat ze ruimte- en tijd kan manipuleren. De Nederlandse animator en schilder Hisko Hulsing deed de regie.
De 28-jarige Alma (Rosa Salazar), een medewerker op een kinderdagverblijf in San Antonio, slaapwandelt ontevreden door haar routinematige leven totdat ze een bijna fataal auto-ongeluk krijgt. Wanneer Alma uit haar coma ontwaakt in het ziekenhuis, krijgt ze bezoek van haar overleden vader. Hij was een theoretisch natuurkundige die jaren geleden door een ongeluk is overleden. Vanaf dat moment ontdekt Alma dat ze losstaat van de realiteit, ruimte en lineaire tijdsbeleving. Met de hulp van haar vader leert ze met haar krachten om te gaan zodat ze kan reizen door de tijd om zijn dood ongedaan te maken.
Dat is in een notendop de premisse van de indrukwekkende achtdelige animatieserie Undone, van showrunners Kate Purdy en Raphael Bob-Waksberg die eerder BoJack Horseman maakten. De Nederlandse animator en schilder Hisko Hulsing regisseerde de serie en was tevens de production designer.
‘Drie en een half jaar geleden werd ik door de producenten benaderd toen ik in Berkeley jurylid was van een festival,’ vertelt Hulsing telefonisch. ‘Ze hadden Kurt Cobain: Montage of Heck gezien waar ik de animatiesequenties voor gemaakt had en vonden de stijl van mijn olieverfschilderijen goed passen bij het verhaal van Undone. Tijdens een ontbijt pitchten ze de serie. Het waren goede scripts, heel emotioneel, maar ook met humor. Omdat het verhaal serieus was en gericht op volwassenen, dacht ik dat we niet weg zouden komen met een volledig geanimeerde stijl. Toen heb ik voorgesteld om te rotoscopen.’
Rotoscoop
Undone is de eerste televisieserie die volledig met de rotoscoopanimatietechniek is gemaakt. Bij deze techniek worden als eerste de acteurs opgenomen. Daarna wordt de aflevering gemonteerd en trekken animatoren de live-action opnames frame voor frame over met een digitaal potlood. ‘Bij rotoscopen dient de live-action om alle micro-expressies van de acteurs goed vast te kunnen leggen,’ vertelt Hulsing. Vervolgens worden de achtergronden getekend, het beeld ingekleurd en de schaduwen beschilderd. ‘Ik ben zeven keer op en neer gevlogen tussen Los Angeles en Amsterdam, om in Hollywood de acteurs te regisseren. De set zag er uit zoals die in Dogville van Lars von Trier: een studio waar tape op de grond aangeeft waar dingen horen te staan. Verder zijn er alleen belichting en camera’s aanwezig en een prop als daar interactie mee is. Bijvoorbeeld een stoel of een tafel.’
Alle shots zijn van tevoren vastgelegd in storyboards. Vervolgens werden de ruimtes waar het verhaal zich afspeelt en de plattengronden daarvan ontworpen. Dat gebeurde allemaal bij productiehuis Submarine in Amsterdam. ‘Zo kunnen we op de set alles precies uitmeten en markeren zodat de personages niet per ongeluk door de muren heen lopen.’ Het rotoscopen werd gedaan in Austin, Texas, terwijl de animaties zijn afgewerkt in Amsterdam. ‘Het was een enorm samenwerkingsproject. In totaal hebben iets van 150 mensen meegewerkt aan deze productie, waarvan negentig bij Submarine. Allemaal heel goede tekenaars, animatoren en producenten die hier gewoon een Hollywoodserie hebben gemaakt.’
Meerwaarde
Normaliter schildert Hulsing alle olieverfschilderijen die als achtergronden dienen, maar dat was bij Undone vanwege zijn regisseurstaken onmogelijk. Daarom trainde hij een team van negen schilders om in zijn stijl te werken. De schilderachtige achtergronden van Undone en de animatie versterken de dromerige, surrealistische sfeer van het verhaal. Dagelijkse taferelen en surrealistische scènes vloeien soepel in elkaar over. Bijvoorbeeld wanneer Alma de grip op de realiteit verliest, begint het uitzicht van haar ziekenhuiskamer te bewegen alsof ze in een voertuig zit. De stijl van Undone toont duidelijk de meerwaarde van animatie.
‘In het begin was er discussie of we verscheidene stijlen moesten gebruiken om het verschil tussen dromen, hallucinatie, realiteit, verleden en toekomst aan te geven. Ik wilde dat je dit verschil niet ziet. Nu zijn ook de realistische scènes een beetje verdacht omdat alles getekend is. Alles gebeurt echt, omdat we in het verhaal volledig met Alma meegaan. Zij weet zeker dat ze dit allemaal meemaakt, maar of dat werkelijk zo is of dat Alma schizofreen is, mag de kijker zelf bepalen.’
Traan
Alma ziet zichzelf als een gebroken iemand die nooit relaties kan onderhouden. Ze heeft een pittig karakter en vernietigingsdrang. Een rol met veel emotie die Rosa Salazar (Alita: Battle Angel) vol overtuigingskracht vertolkt. Hoewel Hulsing niet betrokken was bij de casting, is hij erg blij met hoofdrolspelers Salazar en Bob Odenkirk (Better Call Saul) die haar vader speelt. ‘Rosa is een enorm goede actrice, met veel pit. Normaal gesproken als acteurs in Hollywood een film maken, zitten ze twee uur te wachten voordat ze weer tien minuten iets op kunnen nemen. Wij werkten veel sneller. De lichtwisselingen tussen de scènes ging heel snel, dus de acteurs hadden het gevoel dat ze twaalf uur per dag toneel aan het spelen waren. Dat is erg zwaar, maar ook heel leuk. Rosa heeft echt alles gegeven. De scripts verlopen niet lineair; er lopen allerlei dingen door elkaar heen qua tijden. Toch weet Rosa precies waar ze is in het verhaal, en wat haar emotionele toestand moet zijn. De derde dag namen we een ziekenhuisbed-scène op. Tussen de takes door bekeek Rosa kattenfilmpjes op haar telefoon en zat ze te lachen. Op het moment dat er actie werd geroepen, rolde exact op het juiste moment een traan uit haar ogen. Iedere keer. Dat is bijna angstaanjagend goed.’
Undone is vanaf 13 september te zien bij Amazon Prime Video.
Dit artikel is geschreven en gepubliceerd voor VPRO Gids #37 (2019)
Regisseur Piet Kroon maakte van de stripavonturen van Heinz, de rode kater met licht filosofische inslag, een avondvullende animatiefilm. ‘Als het ingewikkeld wordt, loopt Heinz liever een straatje om.’
‘Heinz is een beschouwelijke figuur die over straat loopt en de dingen die hij meemaakt komen hem min of meer aanwaaien. Soms reageert Heinz daar op en soms helemaal niet,’ vertelt René Windig (1951), samen met Eddie de Jong (1950) de geestelijk vader van het stripfiguur Heinz. Ze maakten de gagstrip die van 1987 tot 2000 in kranten en tijdschriften werd gepubliceerd. ‘”Heinz is Homerus en Carmiggelt in één,” zei iemand in NRC ooit, maar dat citaat hadden ze dan weer van ons,’ zegt Windig lachend. ‘Die twee kent niemand meer, maar Homerus is de Ilias, een groots avontuur, en net als Carmiggelt maakten wij iedere dag een stukkie of een moppie.’
De prettig gestoorde strip Heinz zit vol absurde humor, woordspelingen, zinspelingen naar literatuur en stripfiguren uit de jaren vijftig zoals Kapitein Rob en Eric de Noorman. Voor regisseur Piet Kroon (1960) is het maken van de film een passieproject: ‘Ik vind Heinz een heel leuke strip die volgens mij ook erg Nederlands is, met een bepaald soort droge, zuigende humor die veel te maken heeft met het werk van Wim T. Schippers. Dat is een van mijn helden dus het is ontzettend leuk dat hij het personage Oom Wim heeft ingesproken. Schippers onderzoekt hoe lang hij iets kan laten duren voordat mensen boos weglopen. Ook in Heinz gaan ze soms heel lang door op een bepaalde grap. En ze spelen met clichés.’
Heinz, de graphic novel
Sinds er in 2000 een eind kwam aan de strip, zijn er af en aan pogingen gedaan om een film te maken. Het storyboard, gemaakt door Windig & De Jong, verscheen nog als graphic novel. ‘Toen er een nieuw elan bij het filmfonds was om de lange Nederlandse animatiefilm te gaan stimuleren, vroeg toenmalig intendant Willem Thijssen of ik nog een project wist. Toen heb ik Heinz voorgesteld en Burny Bos benaderd,’ zegt Kroon. De productie ging in 2017 van start in samenwerking met meerdere productiehuizen in Nederland en België, waaronder Submarine en KaChing Cartoons. Kroons korte animatiefilms DaDa en T.R.A.N.S.I.T wonnen internationaal veel prijzen. Daarna werkte hij jarenlang in Hollywood. Hij was onder andere storyboard artist van films als The Iron Giant en Shrek 2 en regisseerde de animatiesequenties van Osmosis Jones. Voor Heinz schreef Kroon ook het scenario. Toch liet de strip zich niet makkelijk vertalen naar een avondvullende animatiefilm.
Kroon: ‘De strip draait om losse gags, en iedere aflevering bestaat uit drie tot vier plaatjes. De humor zit in wat er tussen de plaatjes gebeurt. Die humor zit in het hoofd van de lezer en is voor iedereen dus anders. Als je een film maakt, moet je daarom ontzettend veel dingen invullen. Wat ik bedenk komt niet altijd overeen met wat de Heinz-fan vind. Ik vind dat de stem van cabaretier Ruben van der Meer goed past bij hoe ik het personage Heinz heb ingevuld, maar online was daar veel gemopper over.’
‘Heinz de stripfiguur verschilt nogal van de versie in de film,’ geeft Eddie de Jong toe. ‘Als je op het Weteringplantsoen loopt, zie je een buste van Simon Carmiggelt. Iedereen weet dat het Carmiggelt is, ook al lijkt het beeld er niet echt op. Deze film is een soort standbeeld voor Heinz, alleen lijkt hij niet helemaal precies.’
De stripmakers vinden dat prima. Windig: ‘Dat is helemaal niet erg. Een film is iets anders dan een strip.’
Tegendraads
‘Heinz is geen actieheld en als het ingewikkeld wordt, gaat hij liever een straatje om,’ zegt Kroon. ‘Het filmverhaal draait om de vernietiging van wereldsteden. Heinz raakt daar bij betrokken omdat hij zijn kind kwijt is. Om zijn eigen leventje weer op orde te krijgen, moet Heinz in godsnaam dan maar iets doen aan de vernietiging van de wereld. Die spanning tussen zijn kleine avontuur versus het grote, meeslepende filmavontuur, vond ik heel interessant. Het is ook in de tegendraadse geest van de strip. De film eindigt weliswaar in New York als een Amerikaanse blockbuster met grote clichés, maar aan de andere kant is het juist een film die zich niet aan de regels houdt. Een voorbeeld: in de climax valt de actie stil omdat Oom Wim tussendoor naar het toilet moet.’
Heinz de film bestaat uit een mix van grafische stijlen: de achtergronden zijn vaak driedimensionaal en fotografisch, terwijl de personages juist relatief plat zijn getekend. De layouts en achtergronden zijn ontworpen en uitgevoerd door het Belgische productiehuis Fabrique Fantastique. Co-producent en artdirector Tom van Gestel en zijn team creëerden een verknipte hutspotversie van Amsterdam. Kroon: ‘Je kunt niet letterlijk de locaties uit de film nalopen, maar het is een soort greatest hits van Amsterdam.’
De illustraties binnen de fantasiesequenties zijn weer getekend door René Windig. Zo zit het handschrift van een van de tekenaars toch in de film.
Zijn we met Heinz een stapje dichter bij een volwassen Nederlandse animatie-industrie gekomen? De animatiewereld is in de afgelopen jaren ten goede veranderd, vindt Kroon. Toen hij Nederland verliet, werkten filmmakers allemaal individueel aan hun eigen animaties. ‘Waarom zou je anderen een deel van je subsidiegeld geven, dacht men toen. Tegenwoordig is er veel meer samenwerking en worden er meer verschillende soorten animaties gemaakt. Heinz is ook weer een stapje in de goede richting omdat het een tegendraadse film is die zich op volwassenen richt en niet op kinderen.’
https://www.youtube.com/watch?v=rFatC27EZkg
Heinz draait vanaf 18 april in de bioscoop.
Dit artikel is geschreven voor en gepubliceerd in VPRO GIDS #18 (2019).
Heinz de animatiefilm kwam 18 april 2019 uit, geregisseerd door Piet Kroon. Een mooie reden om eens aan tafel te schuiven bij striptekenaars René Windig en Eddie de Jong, de twee mannen die jarenlang de strip Heinz hebben gemaakt en de stripkat hebben bedacht.
Wat vinden zij van de film? Hoe is Heinz ontstaan? En welk bier drinken zij in de vlog? Alle vragen worden beantwoord.
Spider-Man: Into the Spider-Verse is een zeer vermakelijke animatiefilm van de makers van The Lego Movie, Phil Lord en Christopher Miller, waarin de origin story van Miles Morales centraal staat.
Miles Morales, de Afro-Amerikaanse tiener die net als Peter Parker ook gebeten is door een radioactieve spin, heeft de hoofdrol in deze animatiefilm, maar de makers trommelen meerdere versies op van Spider-Man uit parallelle universa. Ook de recent bedachte Spider-Gwen speelt een rol en zelfs Spider-Ham, het varken met spinnenkrachten. Dat is op zich een slimme zet: als uit de reacties op de film blijkt dat Spider-Gwen het goed doet bij het algemene bioscooppubliek kan Sony de volgende animatiefilm rondom haar personage maken. Of met een van de andere Spider-People die in deze film worden geïntroduceerd. Of zelfs gewoon eentje met Morales. Ze kunnen dus alle kanten op na deze flick.
Het verhaal in het kort: Miles Morales, een zwarte tiener uit Brooklyn van Latijns-Amerikaanse afkomst, die zich moet bewijzen op een eliteschool, krijgt zijn spinnenkrachten vlak voordat Spider-Man overlijdt. Het is nu aan Miles om te voorkomen dat Kingpin een machine aanzet die toegang geeft tot parallelle universa. Een nadeel van de machine is namelijk dat de verschillende dimensies vernietigd worden. Miles krijgt hulp van verschillende Spider-Men en Spider-Gwen uit deze andere dimensies. Met de hulp van een wat oudere, en beetje sukkelige en depressieve Peter Parker uit een andere wereld leert Miles langzaamaan hoe hij Spider-Man moet zijn.
Heel veel Spider-People
Als verstokt Spider-Man-fan – ik schreef een boek over mijn liefde voor Spider-Man en fancultuur – vind ik dat er in de comics van Marvel te veel Spider-Mensen rondlopen de laatste tijd. Het merk Spider-Man is aardig verdund, wat Peter Parker een stuk minder speciaal maakt. Dat komt deels omdat de vraag naar meer representatie vaak wordt beantwoord met de creatie van superhelden met bijvoorbeeld een andere etnische achtergrond dan het blanke ras. Vaak zijn die eigenlijk niet meer dan een kopie van bestaande superhelden maar dan met een ander kleurtje of sekse.
Miles Morales is uit die behoefte geboren. Hij werd geïntroduceerd in de serie Ultimate Spider-Man, en is een creatie van Brian Michael Bendis en Sara Pichelli.
Nu moet ik zeggen dat het strippersonage Morales een geheel eigen identiteit heeft die verschilt van Peter Parker en deze jonge, zwarte Spider-Man heeft dan ook een aardige schare fans opgebouwd in de afgelopen jaren. Van alle nieuwe representatiehelden is hij het geslaagdst, samen met Ms. Marvel. Hoewel ik niet zoveel heb met de Miles uit de comics, vond ik de geanimeerde versie erg goed gedaan en sympathiek. Je leeft echt met deze jonge tiener mee.
Spider-Gwen
Minder gelukkig ben ik met een creatie als Spider-Gwen: in een parallel universum wordt Gwen gebeten door de radioactieve of genetisch gemanipuleerde spin, en sterft Peter Parker. In de oorspronkelijke comics was dat andersom. Gwen was Peters eerste grote liefde en ze stierf doordat de Green Goblin haar van de Brooklyn Bridge gooide. Het lukte Spider-Man niet zijn geliefde te redden. Aangezien Gwens dood een enorme mijlpaal was in de Spider-Man-verhalen en Peter voor het leven tekende, stoort het mij dat er nu een nieuwe versie van haar rondslingert in het Marvel Universum. Dit maakt Gwens dood minder impactvol. Bovendien is Spider-Gwen overbodig, want er zijn al meerdere Spider-Women en -Girls geweest en die voldeden prima aan de wens voor meer vrouwelijke actiehelden. (Al moet daarbij wel gezegd worden dat Marvel nooit een tekort aan stoere, vrouwelijke helden heeft gehad.)
Dat neemt niet weg dat Spider-Gwen, die zich in Into the Spider-Verse gewoon Spider-Woman noemt, goed uit de verf komt en ook een sympathiek personage is. En daarbij komt nog dat bovengenoemde bezwaren de gemiddelde bioscoopbezoeker een worst zal zijn. Die maakt voor het eerst kennis met Morales en Spider-Gwen en weet niet hoe het allemaal op papier in elkaar zit. Wat dat betreft zullen die-hard geeks als ik het altijd afleggen tegen de massa kijkers die Hollywood het liefste bedient. Dankzij Spider-Man: Homecoming denkt iedereen nu immers ook dat Tony Stark Peter Parker heeft opgeleid terwijl dat in de jonge jaren van de Spidey uit de comics allerminst het geval was.
Stripelementen
Er valt veel te genieten in Spider-Man: Into the Spider-Verse: de animatie is knap gedaan: de actiescènes goed uitgevoerd en verschillende tekenstijlen worden speels door elkaar gemixt. Soms bevat een scène captions en gedachteballons zoals in de comics. Er zit veel geslaagde humor in de film.
Hier en daar is er ruimte voor een emotionele noot. De scène waarin Tante May oog in oog staat met de Peter Parker van een parallel universum terwijl haar Peter net is overleden, is net zo ontroerend als de strips waar deze scène uit is geleend. Het tempo van de film is echter hoog, waardoor dit moment weer voorbij is voordat je traan goed en wel uit je ogen is gerold.
Er zitten veel knipoogjes naar de eerdere Spider-Man-films van Sam Raimi en sommige scènes zijn letterlijke citaten. Tot slot is de stemmencast spot on.
Kortom, deze Spider-Man-film heeft een geheel eigen karakter, is erg vermakelijk en smaakt naar meer.
Spider-Man: Into the Spider-Verse draait vanaf 20 december 2018 in de bioscoop in de originele en Nederlandse versie.
Milou Toonder heeft het archief van de Toonder Studio’s geschonken aan het Literatuurmuseum en Eye Filmmuseum. Het Literatuurmuseum verwerft het archief van Toonder Studio’s, met uitzondering van de materialen die betrekking hebben op de Bommelfilm Als je begrijpt wat ik bedoel; die gaan naar Eye.
Marten Toonders kleindochter vond het van groot belang de collectie van de Toonder Studio’s bijeen te houden en voor toekomstig onderzoek beschikbaar te maken.
Hieronder het persbericht:
Met deze schenking verwerft het Literatuurmuseum ruim 25.000 stripstroken van Toonders hoofdreeksen Panda, Kappie en Koning Hollewijn, zo’n 20.000 originele stripstroken van tientallen andere striptitels die door Toonder Studio’s-medewerkers werden gemaakt; onder wie Thé Tjong Khing. Verder bevat de aanwinst onder meer vele opzetten, schetsen en losse illustraties, reclamemateriaal en correspondentie van Marten Toonder.
Zeer bijzonder zijn de originele stripstroken van vroege strips als Don Sombrero, die teruggaan tot 1939. Het bewaard gebleven archief werpt een licht op de samenwerking tussen Toonder en de Toonder Studio’s, ook nadat de kunstenaar in 1965 naar Ierland was verhuisd. Directeur Aad Meinderts is bijzonder verheugd: ‘De collectie is een prachtige toevoeging op het persoonlijk archief van Toonder, dat we reeds in beheer hebben. Met dit archief erbij kan met recht gesteld worden dat ons museum de schatkamer is van Toonders kunstenaarschap’.
Alles wat te maken heeft met de Bommelfilm Als je begrijpt wat ik bedoel, heeft een onderkomen gevonden in de collectie van Eye. Deze film uit 1983 is de eerste avondvullende tekenfilm van Nederlandse bodem. Het aan de cinematografie gewijde centrum verwerft hiermee onder andere meer dan duizend filmcels, honderden potloodschetsen voor achtergronden, en vele storyboards.
https://www.youtube.com/watch?v=tFuEtAMqYNw
Categories
Hisko Hulsing bij Nooit meer slapen
De internationaal gelauwerde animator, schilder en componist Hisko Hulsing was dinsdag 3 juli te gast bij het radioprogramma Nooit meer slapen.
Om dit aan te kondigen schreef ik onderstaande tekst voor de VPRO Gids, gepubliceerd in Gids #26/27.
‘Het mooie aan animatie vind ik dat er verschillende disciplines in samenkomen, ik kan mijn talenten combineren en allemaal in één vorm gieten,’ vertelde Hisko Hulsing in de VPRO gids toen zijn korte film Junkyard (2012) uitkwam. Hulsing (Amsterdam, 1971) is dan ook thuis in veel ambachten: animator, stripmaker, regisseur, schilder, storyboardtekenaar én componist van de soundtrack van zijn films.
Voor zijn animaties haalt hij inspiratie uit eigen ervaringen. In Harry Rents A Room (1999) terroriseert een huisbaas een jonge huurder. Seventeen (2004) draait om een jonge dakdekker die door zijn macho collega’s wordt gepest en niet weet wat hij met zijn ontluikende seksuele gevoelens aan moet. Omgangsvormen tussen mensen is een belangrijk thema in deze verhalen.
In Junkyard spelen noodlot en toeval een grote rol. Wanneer een man tijdens een beroving wordt neergestoken, flitst in de laatste seconden van zijn leven een jeugdvriendschap aan zijn ogen voorbij. We zien hoe het hoofdpersonage steeds meer van zijn beste vriend vervreemd raakt, wanneer deze het criminele pad op gaat. Junkyard werd wereldwijd veelvuldig bekroond, was de Nederlandse inzending voor de Oscars, maar wist gek genoeg een Gouden Kalf nominatie niet te verzilveren.
Behalve zijn eigen verhalen, maakt de Amsterdammer storyboards en illustraties voor reclamebureaus en regisseerde hij leaders voor MTV. Ook verzorgt Hulsing sequenties in films van anderen. Voor Kurt Cobain: Montage of Heck (Brett Morgen, 2015), de eerste geautoriseerde documentaire over het tragische leven van de Nirvana frontman, regisseerde Hulsing twee animatiesequenties op basis van unieke audio-opnamen. Hij werkte samen met 18 animatoren die 6000 tekeningen maakten, en schilderde eigenhandig 60 olieverfschilderijen op canvas die als achtergrond dienden. Deze gedetailleerde en sfeervolle achtergronden zijn kenmerkend voor zijn animaties.
Op dit moment regisseert Hulsing de eerste animatieserie voor volwassen die volgend jaar op Amazon Prime Video zal uitkomen. In Undone overleeft Alma een auto-ongeluk. Met haar nieuwverworven gaven kan ze de tijd manipuleren en probeert ze de waarheid over haar vaders dood te achterhalen. Undone wordt geschreven door Raphael Bob-Waksberg en Kate Purdy (BoJack Horseman).
Van mede-geek Thijs van Domburg kreeg ik laatst een animatiecell van Spider-Man: The Animated Series kado.
Mijn vlog over Thijs’ action-figureverzameling staat hier.
Categories
Imagine 2018: Junk Head
Een van de bijzonderste films die ik dit jaar op Imagine zag was Junk Head, een stop motion klei-animatiefilm van de Japanner TakaHide Hori.
Hori werkte van 2009 tot 2017 aan de film en deed praktisch alles zelf: het scenario, de regie, het camerawerk, de stemmen, muziek en montage. Ik hou erg van dit soort passieprojecten die gemaakt worden door een gedreven auteur. Vooral als ze goed uitpakken.
De plot: In de toekomst leven mensen langer dankzij genetische manipulatie, maar verliezen daarbij wel de mogelijkheid zich voort te planten. Een cyborg-onderzoeker gaat op zoek naar genetische informatie, maar als hij afdaalt in een gigantische ondergrondse ruimte, valt zijn lichaam uit elkaar. Hij wordt gerepareerd met goedkope lichaamsdelen en leeft voort als Junk Head.
De film is opgebouwd uit korte episoden, en fascineert van begin tot eind. Vooral de stemmetjes en fantasietaal die TakaHide Hori inspreekt, werken op een goede manier op de lachspieren. Ondertussen kan Hori veel kwijt over hoe vervelend mensen soms met elkaar kunnen omgaan, en hoe een klein beetje barmhartigheid iemands dag helemaal goed kan maken. Junk Head ontroert daarom ook soms. De prachtige stop-motion-animatie maakt de film sowieso het kijken waard.
In 2013 zette hij het eerste half uur op YouTube en die kun je daar nog steeds zien. De filmmaker kreeg toen veel reacties, onder andere van investeerders die hem geld wilden geven om de film af te maken. Dat weigerde hij echter, omdat Hori zijn autonomie wilde bewaren.
https://www.youtube.com/watch?v=ge18Ieyi9bI
Categories
Zelfmoordpreventie
Wat bezielt iemand om zichzelf van het leven te beroven? Een zware vraag die niet eenduidig te beantwoorden is. In deze animatie gaat stripmaker Merel Barends toch op zoek naar dat antwoord.
https://www.youtube.com/watch?v=M56vTALKqms
Barends broertje pleegde twintig jaar zelfmoord toen hij twaalf jaar oud was. In opdracht van stichting 113 Zelfmoordpreventie bewerkte ze een strip hierover die ze voor Mindshakes maakte tot animatie in samenwerking met animatiestudio Mooves. Het resultaat is informatief en soms schrikbarend. Ik wist niet dat jaarlijks zo’n 94.000 mensen een zelfmoord poging doen in Nederland. Dat zijn er gemiddeld 257 per dag! Gelukkig lukt maar 2% van de pogingen…
Het goede aan de video vind ik dat er ook wordt gepraat over hoe je iemand kunt helpen als je vermoedt dat ze zelfmoord overwegen of als ze al een tijdje erg somber zijn.
Hulp uit directe omgeving lijkt me hard nodig, want ik vraag me af of mensen die zelfmoord overwegen zelf snel naar de telefoon zullen grijpen om 0900 0113 te bellen. Daarvoor is immers een bewuste keuze nodig, een keuze om jezelf tegen te houden. Een vriend of oplettend familielid kan de doemdenker helpen uit zijn duistere gedachten te ontwaken.
Ook goed vind ik de toon van het verhaal: Barends verzaakt niet hier en daar een paar grappige opmerkingen te maken om de boel wat luchtig te houden. Humor is wellicht het beste medicijn tegen alles en het feit dat zelfmoord geen lichtvoetig onderwerp is, betekent niet dat we dit op een heel sombere toon moeten benaderen. Integendeel.
Mijn ideale Knight Rider reboot ziet er zo uit: David Hasselhoff als Michael Knight en de oude bekende Pontiac Trans-Am als KITT.
Kortom, dezelfde serie met dezelfde acteurs. Edward Mulhare is dood, dus die zullen we moeten missen, maar wat mij betreft zien we Patricia McPherson gewoon weer terug als Bonnie Barstow en spreekt William Daniels de stem van KITT in.
So, that one is never going to happen. Daniels, geboren in 1927 is inmiddels 89 jaar en waarschijnlijk met pensioen. McPherson liet het acteren achter zich in 1991. En na alle zelfparodieën van de Hoff die we de afgelopen jaren hebben gezien, zit een semi-serieuze Knight Rider met hem er waarschijnlijk ook niet meer in.
De serie liep van 1982 tot en met 1986 en alle 90 afleveringen zag ik gedurende mijn korte leventje meerdere keren. Ook las ik twee vuistdikke naslagwerken en de autobiografie van David Hasselhoff. De serie heeft voor mij nog maar weinig geheimen.
Michael Knight is altijd een van mijn favoriete actiehelden geweest. Daarom ben ik juist heel benieuwd hoe het Michael zo’n dertig jaar later vergaat. Zit hij nog steeds in KITT de misdaad te bestrijden of heeft hij meer een mentorrol zoals Devon had op zich genomen? Welke upgrades heeft KITT inmiddels ondergaan om bij te tijd te blijven?
De reboot uit 2008 kon me weinig bekoren en had weinig met het origineel te maken. Evenals Team Knight Rider uit de jaren negentig.
Het ergste wat Knight Rider kan overkomen is een filmversie zoals Starsky & Hutch en andere flauwe Hollywood-remakes die we de laatste jaren hebben moeten slikken. Dan liever niets nieuws meer.
Machinima
Nu gaat Knight Rider waarschijnlijk wel een machinima reboot krijgen onder leiding van regisseur Justin Lin (Fast & Furious franchise). Ik mag hopen dat Michael Knight gewoon lekker op Hasselhoff lijkt en dat de Hoff zelf de stem inspreekt. Met minder neemt deze fan geen genoegen.
Ik hoop dus van harte dat de nieuwe serie een beetje in de buurt komt van het origineel, maar vrees dat het op zijn beste een placebo-effect teweeg zal brengen. Met andere woorden: beter dan niets, maar not the genuine article.
Knight Rider strips
Overigens kwam ik laatst deze cover tegen van een Knight Rider manga. Voor zover ik heb begrepen zijn dit stripversies van afleveringen uit de serie. Ben er toch benieuwd naar geworden, dus binnenkort maar eens het web afstruinen naar exemplaren. Ook al ziet Michael Knight er niet erg Hoff-like uit, ik word er wel vrolijk van dat KITT behoorlijk gelijkend is getekend.
Dat is een van de redenen waarom ik de Knight Rider trade paperback geschreven door Geoffrey Thorne en Shannon Eric Denton nog niet gekocht heb. Die KITT ziet er gewoon niet goed uit.
Nu zijn er in het verleden wel Knight Rider strips gemaakt trouwens. Ik vond op de site Knight Rider Archives een hele lijst naar scans van comics uit Look Magazine. Ze stammen allemaal uit de jaren tachtig.
KITT lijkt op KITT en de Hoff lijkt behoorlijk op de Hoff. Daar ga ik dus maar eens induiken…
Tot slot… Hasselhoff was laatst hier in de buurt. Eerst op FACTS en toen in Londen. Ik had hem ook graag geïnterviewd maar kon geen opdrachtgever geïnteresseerd krijgen in zo’n artikel. En nee, dat snap ik ook niet.
Categories
Klik 2016: Klikmas Spirit
Door griep miste ik dit jaar de openingsavond van het KLIK! Animatiefestival. Dat is jammer want dan zit je er meestal meteen goed in. Nu bezocht ik het festival alleen vrijdag en zaterdag.
Met andere woorden: ik heb meer niet gezien dan wel, maar twee dagen animatie is natuurlijk ook leuk en beter dan geen dagen animatie. Vooral mijn eerste dag ervoer ik als surreëel, alsof ik alles van een afstandje bekeek zonder er echt te zijn. Dat mocht verder de pret niet drukken want een lezing als die van Piet Kroon was meer dan de moeite waard.
Achtergronden op de voorgrond
Ook de lezing op zaterdag van Aymeric Kevin was erg interessant. Kevin is een background artist en verzorgt dus de achtergronden in animatiefilms en series. Geen makkelijk werk en zeer sfeerbepalend voor de animatie.
Hij werkt veel in de anime-industrie en maakt tijdens producties lange dagen. Vaak schildert hij vijf achtergronden in een werkdag. Dat zijn niet allemaal heel gedetailleerde landschappen trouwens. Hij wisselt dat soort uitgebreid werk af met eenvoudiger achtergronden. Het tempo ligt hoog: een aflevering van de serie Ping Pong, waar Kevin eindverantwoordelijke en coördinator is van het achtergrondteam wordt bijvoorbeeld in een week gemaakt.
Hoe dan ook Kevin maakt prachtig werk en vertelde daar boeiend over. Hier een paar voorbeelden:
Klikmas trees
Dit jaar was het decor ook weer mooi gekozen met dennenbomen op de trappen van Eye die me meteen in de Klikmas spirit brachten. Het subtiele en sfeervolle decor was gemaakt door Laurens Koorevaar.
Het decor paste goed bij de thema’s The world we live in en Reframing Utopia, waarin mens en omgeving centraal stond. Verwant hieraan waren ook de kunstwerken, maquettes en installaties die utopieën en landschappen uitbeelden. Hieronder een paar voorbeelden:
Sleeping Gold van Grietje Schepers.
Tot slot een foto van showhost Roloff de Jeu die altijd stijlvol gekleed gaat (veel stijlvoller dan ondergetekende in ieder geval) en die je wellicht ook kent van zijn Star Wars verzameling. Binnenkort is een deel van die verzameling te zien in het Museum van de Twintigste Eeuw in Hoorn trouwens.
