Categorieën
Strips

Stripwinkel Henk bestaat 20 jaar

Henk Comics & Manga Store aan de Zeedijk 101 in Amsterdam viert dit weekend zijn twintigste verjaardag. Gefeliciteerd Henk Lie en personeel!

henk_stripwinkelCome visit us for Free Comic Book Day Saturday and Mega Manga Super Sale Sunday on the 2nd and 3rd of May!
Celebrate with us 20 years of Henk Comics & Manga Store!!!

– Special guest artists Ivan Reis and Joe Prado! These DC comics’ greats will be signing exclusively at Henk! (only on Saturday)

– Free comics! True to our yearly tradition, we’ll be handing out special FCBD comics with every purchase!

– 20 % sale on selected items in the store especially picked by your friendly Henk Staff. Only during our FCBD weekend!

– The inevitable return of Henk’s famous lottery! As always: the more you buy the more you can win!

– Cosplay contest:
Come dressed as you favourite comic/manga/game/movie character and win great prizes! On the day your picture will be taken by our photographer and the winner will be revealed a few days after the event.

– Drawing contest:
Design your own 20th anniversary Henk T-shirt! Show us what you would like to see on a special limited edition Henk T-shirt and the winners will receive a copy of their very own Henk shirt!

– Manga Quiz:
Join our special 20th anniversary 20 seconds Manga quiz and win big prices! You have to know a lot about manga in order to win, but you also need to be quick! Come and test your knowledge.

– A Henk event would not be a Henk event without the presence of our maids of Sparkling Potpourri! These hostesses will make you feel welcome at our store and serve you drinks, snacks and a piece of our very own custom made Henk-cake!

Het is dit weekend trouwens ook weer Free Comic Book Day en hoewel je wel in sommige stripwinkels, zoals Henk dus, gratis Amerikaanse comics kan krijgen, zijn er dit jaar geloof ik geen Nederlandse gratis strips. De winkeliers in Amsterdam, met name de mannen van Lambiek, waren er vorig jaar niet zo happy mee:

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Even More Bad Parenting Advice by Guy Delisle

I am a fan of the work of Canadian comic book artist/animator Guy Delisle (Québec, 1966). He has made a couple of very interesting travelogues about life in faraway countries, such as Burma Chronicles, Jerusalem: Chronicles from the Holy City, Pyongyang: A Journey in North Korea, and Shenzhen. The great thing about these comics is that we experience the cities and local culture through Delisle’s eyes, much like we would experience them ourselves.

Even_More-Delisle_coverSo even though Delisle shares his personal experiences with a nice dose of humor, the things he experiences and his observations are quite universal. This not only makes these travelogues very good reads, but quite educational, too. Thanks to Delisle, we are able to experience every day life, panel by panel, which is more telling than just watching the news and getting the highlights of whatever disaster has taken place in those foreign countries lately. Also, Delisle’s style is quite straightforward and therefore very accessible.

Besides these wonderful travelogues Delisle also produces comics about parenting. Drawn & Quarterly recently published Even More Bad Parenting Advice. This is a sequel to A User’s Guide to Neglectful Parenting. The books are best described as short comical scenes of Delisle parenting his daughter and son, or better said: trying to be a good parent for these kids. As you can imagine, the comic book artist isn’t your typical middle-of-the-road dad, but more like a big kid himself. Actually, this dad is quite lazy and selfish, though despite these characteristics, he really tries to be a good parent.

It seems that all incidents in the book reflect real life, whether it is the father trying to introduce his son to a videogame he once loved and then telling his son exactly what to do without letting the kid discover it for himself, or the father trying to escape from a boring party by convincing his daughter she is tired so they have a reason to leave without insulting their hosts.

When Delisle is easily found by his daughter during a game of hide and seek, he shows his childishness. When she comments he’s a bad hider, he takes offence and tells her in detail why she is also very bad a playing the game. ‘I don’t need a six year-old telling me how to play hide and seek. I’ve been hiding for 47 years! 47!’ he yells, but is put in his place when his daughter replies: ‘Hee-hee! You’re being a bad loser, daddy!’

Even_More-Delisle_02

The comic book reads like a sitcom with great dialogue and well-timed jokes. I only have one beef with Even More Bad Parenting Advice and that’s the scene’s visualizations. You see, Delisle tends to recycle his images. A lot. Whenever he thinks it’s appropriate, he uses the same image as the one that came before. This not only points to lazy draftsmanship, to me this also wastes an opportunity to make the storytelling more nuanced and more alive, because we miss a lot of the character’s little expressions. Another effect of this visual recycling is that as a reader you give the dialogue far more attention than the pictures. Then again, maybe Delisle tries to emulate the static style of sitcom television through this method, in which case, he’s spot on.

Even More Bad Parenting Advice was originally published in French. The English translation is by Helge Dascher and Rob Aspinall.

Written for and published on the wonderful blog of The American Book Center.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Spider-Man-schrijver Dan Slott spreekt!

Mijn vriendin ziet het meteen aan mijn gezicht. ‘Wat kijk je somber… Oh, heb je weer een nieuw nummer van Amazing Spider-Man zitten lezen?’

Dan Slott: © Luigi Novi / Wikimedia Commons
Dan Slott: © Luigi Novi / Wikimedia Commons

En dan heeft ze altijd gelijk: ik word enorm somber van de huidige reeks Amazing Spider-Man-comics. Ik kan er niets aan doen, maar het werk van Dan Slott, de huidige Spider-Man-schrijver, vind ik erg ondermaats. (Hij weet dat inmiddels, want hij heeft met geblocked van zijn twitteraccount, ontdek ik zojuist.)

Daar heb ik al eerder over geschreven, en in het kort komt die kritiek hier op neer: Slotts zet de personages zo naar zijn hand, dat ze in zijn plots passen in plaats van dat zijn verhaallijnen voortkomen uit wat de personages willen. Derhalve zijn Mary Jane Watson, Jameson en andere personages niet meer zoals ze mijns inziens horen te zijn. Zelfs Peter Parker ‘klopt’ niet meer. Daarbij: Slott kan heel aardig grote plotpunten en grote events bedenken, maar de uitvoering van die verhalen vallen altijd tegen. Dat geldt zowel voor Spider Verse als voor Superior Spider-Man. Het uitgangspunt van Superior Spider-Man – zien hoe de arrogante Doctor Octopus he ervan afbrengt als Spider-Man – klinkt best interessant, maar de uitvoering sloeg als een tang op een varken. Daar staat tegenover dat er ook veel lezers zijn die Slotts Spider-Man-verhalen wel kunnen waarderen.

Illustratie: Humberto Ramos.
Illustratie: Humberto Ramos.

Toen Slott nog een van de schrijvers was en onderdeel was van het schrijversteam dat Spider-Man-verhalen schreef, dat was in de tijd van Brand New Day, vond ik zijn verhalen beter. Hoe kan dat toch? heb ik me lang afgevraagd tot ik deze video van Florida Supercon tegenkwam. Een Q&A met Slott waarin hij het een en ander uitlegt.

Overigens ben ik niet de enige die Slotts schrijfwerk haat. De recensenten en reageerders van de site Spider-Man Crawlspace, hebben vaak ook kritiek op zijn werk en die kritiek is niet mals. Ik heb overigens geen hekel aan Slott zelf, de kritiek die ik heb gaat over zijn werk, niet over de man zelf. Ik ken Slott niet persoonlijk maar ik geloof echt wel dat zijn best doet. Maar uit de Q&A blijkt ook simpelweg dat hij de huidige druk niet goed aankan en dat hij door het huidige uitgeefbeleid de verhaallijnen niet in chronologische volgorde kan pennen, maar aan allerlei verhalen tegelijk werkt. Dat verklaart voor mij waarom ik zijn verhalen zo slecht vind. Het is geen excuus, maar wel een verklaring.

Vanaf 4:47 zegt Slott:

‘Life isn’t what you want, life’s what you get. All my life I wanted to write Spider-Man and with any wish you have, you always get the monkey’s paw. That’s the rule of life. Even when you get what you want, you don’t get it the way you want it and a big part of growing up is realising that’s cool. That’s okay. It’s hard to complain about writing Spider-Man when I could be moving boxes and digging ditches instead.

Writing Spider-Man is a great job. Yes, I’m very happy working on Spider-Man but I always wished I could just do one issue a month. Just one issue, finally tune it and take all the time in the world I want on it. I’m so happy with every issue on Silver Surfer because I got to tighten every screw… But with Spider-Man coming out three times a month, coming out two times a month, I’m always working on like three Spider-Man stories at the same time with three different art teams. I’m writing chapter one of this story with you, I’m writing chapter two of the second arc with you., I’m writing the first chapter of the third arc with you and I have to know how all the subplots go through all three issues. So I’m writing it like a giant puzzle at different times and different ways.

And when you’re working on a comic one a month, every month, organic things happen and you think: “that’s cool, I want to explore that!” But me, I’ve already written the next three stories at the same time at different stages… It would be nice to write Spider-Man linearly and write it once a month. So it’s this weird thing, normally you’re writing a comic and if something weird happens, and your train gets derailed you put it back on the rails. But we’re going, we commit and we jump off that cliff with Spider-Man because we HAVE to for the book to come out on time. We have to be a little more fearless and a little more faithful in what we’re doing and stay true to the course where on.

On some levels it works, like, with Amazing Spider-Man #600, by the time that issue was done, I’d commited myself to doing Superior Spider-Man. I’d committed myself to a long, slow burn with Doc Ock is dying and by the end of that he will switch brains with Spider-Man and then we’ll go into the Superior arc. I knew all that from the moment I finished issue 600 I knew what issue 700 was going to be.

Everyone goes “You planned it for a hundred issues, but no I didn’t because I did 600 while I was part of the Amazing Spider-Man Brand New Day Team, and this is getting back to the whole what you want and how you get it… I am not doing Spider-Man the way I would like to do Spider-Man, but I’m so happy I’m doing Spider-Man. And the flip side of it is that I know there’s no other way on earth I could have gotten to do Spider-Man than the way I’m doing it. Just fate and where I was going on the path is the only way I could have gotten there. So I’m really happy about that and the price I pay is that I have to write Spider-Man out of sequence, and I have to do it, you know, way more times a month than I’d like to. I like to just savor it and instead I’m like “here’s the next one, here’s the next one!” At times I can get frantic and scary. And there are times when I get so scary I call up Christos Cage and I go: “Go write some issues with me! Please! Help!”

Categorieën
Boeken Media

Reflections: An Oral History of Twin Peaks

Wie me het boek heeft aangeraden ben ik vergeten, maar toen bekend werd dat er een nieuw seizoen van Twin Peaks zou komen, vertelde iemand me dat ik Reflections: An Oral History of Twin Peaks moest lezen.

reflections-an-oral-history-of-twin-peaksMeteen heb ik het boek besteld bij the American Book Center, maar al snel kreeg ik bericht dat het boek niet voorradig was. Jitse vertelde me later zelfs dat de kans groot was dat het heel lang ging duren voordat Reflections binnen zou komen. Eerlijk gezegd was ik het boek al helemaal vergeten toen ik deze week plotseling bericht kreeg dat het op me lag te wachten.

Dit soort kleine gebeurtenissen maken het leven leuk.

Twin Peaks-fan Brad Dukes sprak met leden van de cast en crew en voert deze sprekend op in een lang interview. Fantastisch om te lezen hoe het er achter de schermen bij Twin Peaks aan toe ging. Ook co-creator Mark Frost en Angelo Badalamenti komen in het boek aan het woord. Alleen de stem van David Lynch ontbreekt vooralsnog. Maar gelukkig heb ik ook het boek Lynch on Lynch van Chris Rodley in de kast staan, waarin de regisseur uitgebreid over Twin Peaks vertelt.

Overigens is het nog niet zeker of de nieuwe Twin Peaks-afleveringen er wel gaan komen en hoe het met Lynch z’n medewerking aan de serie staat.

Twin Peaks komt terug!

Categorieën
Film Media Strips

Marvels Daredevil: Moderne crime noir in superheldenjas

Van de week vroeg een vriend van me of de Netflix-serie Daredevil het kijken waard is. Mijn antwoord: jazeker!

Charlie Cox als Daredevil & Murdock.
Charlie Cox als Daredevil & Murdock.

Netflix maakte tien april het gehele eerste seizoen in één keer beschikbaar. Zij snappen tenminste hoe modern televisiekijken werkt. Het kostte me ongeveer een week om de dertien afleveringen van het eerste seizoen te bekijken.

Daredevil is natuurlijk een superheld uit het Marvel Universum: overdag is hij de blinde advocaat Matt Murdock, ’s avonds gaat hij op pad in een zwart, ninja-achtig kostuum om de misdaad te bestrijden. Als kind redde Matt een blinde man van een aanrijding met een truck waarop chemisch afval werd vervoerd. Matts ogen kwamen in contact me het goedje, daardoor werd hij blind maar werden zijn andere zintuigen versterkt.

Tot nu toe kennen we drie versies van de held in live-action (de kleine cameo in Jay & Silent Bob Strike Back niet meegerekend): Trial of the Incredible Hulk en de film uit 2003 met Ben Affleck als Matt Murdock.

Kingpin

Een pagina uit Daredevil: Man without Fear.
Een pagina uit Daredevil: Man without Fear.

Ik heb Affleck altijd een goede Daredevil gevonden, waar het bij die film vooral misging was de casting van Foggy Nelson, Kingpin en Bullseye. Bullseye werd door Colin Farrell veel te camp gespeeld waardoor hij alle geloofwaardigheid verloor. En persoonlijk had ik het niet zo op de hip-hop-versie van Kingpin (Michael Clarke Duncan). Ook John Rhys-Davies‘ (Professor Orturo in Sliders) interessante interpretatie van misdaadbaas Kingpin in Trial of the Incredible Hulk is anders dan in de strips: een videoverslaafde voyeur die alles in de gaten houdt via een reeks videoschermen. Ik vind wat dat betreft de versie die Vincent D’Onofrio neerzet in de nieuwe serie, veel interessanter. Een zakenman met een traumatisch verleden die, als hij uit zijn vel springt, levensgevaarlijk is. D’Onofrio lijkt fysiek ook veel meer op Kingpin uit de strips en ik vind het fijn als adaptaties zo trouw mogelijk zijn. Uiteraard is een directe vertaling van de strippagina naar het scherm nooit mogelijk en moeten er altijd dingen worden aangepast. Dat is niet erg zolang als het eindresultaat maar in spirit veel overeenkomt met het bronmateriaal.

Kingpin is boos.
Kingpin is boos.

Rosario Dawson
Over de casting van de nieuwe serie heb ik niet te klagen, want die is bijna bij elk personage spot on. Charlie Cox zet een zeer serieuze Murdock en Daredevil neer. Een gedreven man die nog precies moet uitvinden hoe hij als Daredevil te werk gaat. Gelukkig krijgt hij aan het eind van het eerste seizoen een kostuum dat meer op dat uit de strips lijkt, al ziet het er nog niet zo goed uit als het kostuum dat Affleck droeg in Daredevil (Mark Steven Johnson, 2003). Rosario Dawson als night nurse is een prachtige vondst en ook Deborah Ann Woll als Karen Page is niet te versmaden.

Onderzoekjournalist Ben Urich wordt gespeeld door zwarte acteur Vondie Curtis-Hall. Hij lijkt fysiek dus niet op de blanke, kettingrokende Urich uit de strip, maar dat lijkt de krant waar hij voor werkt ook niet: The Daily Bugle hoort bij Spider-Man en aangezien die copyrights bij Sony liggen, krijgen we hier te maken met The New York Bulletin zonder J. Jonah Jameson. Ik vind Curtis-Halls versie van Urich een interessant personage dat goed past in de duistere sfeer van de serie, maar hij heeft weinig te maken met de Urich uit de strips.

Ben Urich & Karen Page.
Ben Urich & Karen Page.

Gewelddadig
De serie is gecreerd door Drew Goddard en heeft een hoog geweldsgehalte: er worden keiharde klappen uitgedeeld in Daredevil en daar staat geen greintje humor tegenover. Als Spider-Man klappen uitdeelt, maakt hij tussendoor luchtige grapjes, maar bij Daredevil is alles ernstig. De wijk Hell’s Kitchen waar de held opereert, doet haar naam eer aan. Net als in Gotham is de politie corrupt en wordt de stad bestuurd door een groep misdaadbazen. Deze werken allemaal voor Wilson Fisk maar er zijn spanningen onderling die in de loop van de serie worden uitgespeeld.

De grootste shocker is toch wel dat personages die in de strips al jaren meegaan, in de serie plotseling het loodje kunnen leggen. Fijn dat de schrijvers voor de fans die bekend zijn met Daredevil toch nog wat verrassingen hebben kunnen bedenken. Natuurlijk zijn de strips ook vaak gewelddadig en gaat de held daarin constant op de vuist met misdadigers en superschurken, maar in live-action lijken die klappen veel harder aan te komen dan getekend op papier.

Film noir
De serie is ondergedompeld in een film noir-achtige stijl en dat is goed te zien in hoe de beelden zijn uitgelicht: een sterk donker-contrast met opvallend vaak een sterke lichtbron achter de acteurs, waardoor we ze vaak in silhouet zien of een deel van hun gezicht gehuld gaat in schaduwen.

Ik moet wel toegeven dat ik er even in moest komen: de eerste paar afleveringen was het erg wennen aan het harde geweld en de personages. Het is de wereld die we kennen uit de Daredevil-strips van Frank Miller, maar toch ook weer niet. In aflevering 12 klikte alles voor me als Matt Murdock, zonder kostuum en overdag, over daken rent en van dak tot dak springt en een taxi achtervolgt. Als de televisie-Murdock atletisch over de daken van New York danst, lijkt hij eindelijk echt op het evenbeeld uit de strips. Hiervoor hebben we hem vooral gezien als een vechter die het meeste wegheeft van een bokser die ook Oosterse vechtsporten kent.

daredevil_dak daredevil_dak_05

Persoonlijk vind ik de series Agents of SHIELD en Gotham leuker om naar te kijken, maar ik zal zeker het nu al aangekondigde tweede seizoen van Daredevil opzetten.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: This One Summer by Mariko Tamaki and Jillian Tamaki

This-One-Summer-coverEver since she was a little girl, Rose and her parents have been going to Awago Beach. The small coastal town is their summer getaway. Rose’s friend Windy always stays there in the summer as well; she’s like the younger sister Rose never had. This year, however, the summer retreat seems not so idyllic.

Rose’s parents are fighting a lot. Their attempts to have another baby have failed, and Rose’s mom doesn’t seem to be recovered from that. Meanwhile, the guy at Brewster’s, practically the only shop in town, who Rose is secretly crushing on, might have gotten his girlfriend pregnant.

This One Summer may be a graphic novel aimed at young adult readers, but it is very enjoyable for older readers as well. Written by Canadian writer and performer Mariko Tamaki and illustrated by her cousin Jillian Tamaki, This One Summer is a lovely dramatic piece about two young girls on the outskirts of adulthood. The characters and their emotional turmoil feel real, therefore the book never gets melodramatic. Previously, the Tamakis published the celebrated graphic novel Skim.

this-one-summer-art-excerpt-1The book reads like a nicely-paced movie and its construction is quite clever. The Tamakis take their time to unfold why Rose’s mom reacts the way she does and what exactly has happened to her. Rose, being the protagonist, is present in every scene. We experience the story through her eyes, so to speak. I especially liked how the authors incorporated the little drama-in-the-making that’s happening to the local teens, and how they linked this to Rose and Windy’s adventures. Whether the girls are visiting the local shop or the Historic Heritage Huron Village, they’re always in the right spot to witness part of the unfolding drama without it feeling contrived in any way. The blind spots Rose and Windy (and the reader) fill in with their own imagination.

this_one_summer

This One Summer won the Ignatz Award for best graphic novel last year. Jillian Tamaki won the Governor General’s Award for Children’s Literature-Illustration for this graphic novel.

Written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie Avengers: Age of Ultron

In Avengers: Age of Ultron blijkt dat goede intenties gruwelijke gevolgen kunnen hebben en dat bad guys soms een goed hart hebben.

Mijn fanboyhartje gaat nog steeds sneller kloppen als ik terugdenk aan de eerste Avengers-film (2012): schrijver en regisseur Joss (Buffy the Vampire Slayer) Whedon was er voor het eerst in geslaagd om dit beroemde superheldenteam uit de comics van Marvel op een meeslepende wijze naar het witte doek te vertalen. Het leuke aan een team als Avengers is dat de ego’s en karakters van de teamleden nogal met elkaar botsen. De superhelden liggen bijna net zo vaak met elkaar overhoop als met de megalomane snoodaards die ze bestrijden. Ondertussen zijn we een paar jaar en enkele solofilms van Captain America, Thor en Iron Man verder en is Marvel ook niet meer van de treurbuis weg te denken met de series Agents of S.H.I.E.L.D., Agent Carter en de pas gelanceerde Daredevil op Netflix. Verplicht kijkvoer, want net als in de stripreeksen staan de films niet op zichzelf. Ze vormen ieder een aflevering in een groot verhaal. Wie alle verwijzingen in Avengers: Age of Ultron wil begrijpen kan maar beter zijn huiswerk hebben gedaan. En wie niet van superhelden houdt, kan maar beter onder een grote dikke steen kruipen, want voorlopig zijn we nog niet van ze af. Gelukkig.

Ultron.
Ultron.

Cyborg
Aan het spectaculaire begin van Avengers: Age of Ultron vallen de Avengers de schuilplaats aan van misdaadorganisatie Hydra en functioneert het team als een geoliede machine. De eensgezindheid brokkelt echter snel af zodra Tony Stark (Robert Downey Jr.) en Bruce Banner (Mark Ruffalo), zonder met de rest van het team te overleggen, een artificieel intelligent wezen creëren dat de aarde moet beschermen tegen een invasie van buitenaardse wezens. De robot Ultron keert zich echter al snel tegen de Avengers en bedreigt de mensheid met de ondergang. Het is aan de Avengers om te voorkomen dat Ultron ons laatste uur inluidt. Gezien het thema had de film niet misstaan op de laatste editie van Imagine.

Net als zijn voorganger heeft Avengers: Age of Ultron een enorme vaart en moet je bij sommige gebeurtenissen niet te veel nadenken: de creatie van Ultron geschiedt voordat je twee keer met je ogen kunt knipperen en hoe het precies in elkaar steekt, ach, wat maakt het uit? Magische wetenschap is part of the fun in de strips van Marvel en wie wil geloven dat een dosis gammastralen wetenschapper Bruce Banner in de enorme groene, agressieve kolos genaamd Hulk kan doen veranderen, zal soortgelijke ontwikkelingen ook in dit nieuwe avontuur voor zoete koek slikken.

Still uit de openingssequentie.
Still uit de openingssequentie.

Nachtmerrie
In een interview met SFX magazine bekende Whedon dat het een enorme nachtmerrie was om alle leden in de cast ruimte te geven. Behalve de personages die we kennen uit de eerdere Marvel-films en nieuwkomer Ultron (met de stem van James Spader), introduceert Avengers 2 Scarlet Witch (Elizabeth Olsen), Quicksilver (Aaron Taylor-Johnson) en de robot Vision (Paul Bettany). Naar verluidt heeft Whedon flink moeten snijden om de film terug te brengen naar een speelduur van 2 ½ uur. Om de bomvolle plot waarin kleine, persoonlijke momenten worden afgewisseld met grote spektakelstukken, tot een coherent geheel te smeden, gebruikt Whedon running gags en gevatte oneliners. Daarmee slaagt hij er wederom in een zeer onderhoudend verhaal te vertellen waarin iedere Avenger een kans krijgt om een moment te stralen. Een verrassende rol is daarbij weggelegd voor het sociale leven van Hawkeye (Jeremy Renner). Ook tussen Black Widow (Scarlett Johansson) en Banner lijkt iets moois te bloeien. Fijn dat Hawkeye en Widow wat worden uitgediept. Wat ons betreft zijn beide rijp voor een soloavontuur.

Nieuwkomers Quicksilver en Scarlet Witch.
Nieuwkomers Quicksilver en Scarlet Witch.

Stripplaatjes
De actiescènes zijn door de vele gebeurtenissen soms wat chaotisch en de 3D-techniek maakt het kijken er niet makkelijker op, dus het is maar goed dat Whedon de handelingen soms in slow-motion laat zien. Dit is tevens een mooie ode aan het bronmateriaal van de film, want de poses die de vechtersbazen aannemen hebben ze duidelijk van de strippagina’s afgekeken. In spirit en uitvoering is Avengers: Age of Ultron dus wederom een fijne en vermakelijke Marvel-verfilming.

Vanaf 22 april in de bioscoop.

Deze recensie is geschreven voor en gepubliceerd op SchokkendNieuws.nl.

 

Categorieën
Film

Imagine 2015 in de achteruitkijkspiegel

Robots, cyborgs en artificiële intelligentie. Dat was zo’n beetje de rode draad van Imagine 2015. Hoewel ik door drukte weinig van de filmprogramma’s heb kunnen zien, pakte ik toch genoeg van het festival mee om er tevreden op terug te kunnen kijken.

Alles over Imagine 2015
Alles over Imagine 2015

Voor mij vond het hoogtepunt van het festival nog voor de openingsavond plaats, namelijk het interviewen van editor Bob Murawski. Het was een genot om een uur met deze prof uit Hollywood te mogen spreken over zijn liefde voor de genrefilm, zijn samenwerking met Sam Raimi en de Spider-Man-films. Zijn masterclass op vrijdag 10 april was ook zeer vermakelijk:

Met Ex Machina opende het festival. Daarin verblijft twintiger Caleb een week in het afgelegen futuristische onderkomen van zijn baas Nathan, de oprichter van internetzoekmachine Bluebook. Nathan blijkt zijn eigen robot te hebben gebouwd, de beeldschone Ava, en vraagt Caleb mee te werken aan een experiment om te testen in hoeverre haar kunstmatige intelligentie zich nog laat onderscheiden van dat van menselijke. Al snel blijken de relaties veel ingewikkelder in elkaar te zitten dan verwacht. Ik vond het een boeiende openingsfilm met een seksistisch tintje. Actrice Alicia Vikander deed me erg denken aan Sean Young uit Blade Runner en dat is vast niet per ongeluk.

Er waren veel interessante lezingen dit jaar. De lezing van Prof.dr. Anneke Smelik over Robots en hartstocht woonde ik bij op zondag. Helaas scheen de zon fel op de muur waarop de filmfragmenten geprojecteerd werden, waardoor die nagenoeg niet te zien waren. Gelukkig kende we de meeste fragmenten al. Wie heeft immers niet The Terminator of The Matrix gezien?

De avond over H.R. Giger vond ik boeiend. Ik ken het werk van Giger vooral uit de eerste Alien-film – hij deed daar de ontwerpen voor – en daarom was het leuk om meer van zijn boeiende werk te zien en om anecdotes van mensen te horen die Giger persoonlijk gekend hebben. Marco Witzig, sinds 2000 Gigers assistent, en de Nederlandse kunstenaar André Lassen, die met Giger samenwerkte, werden door Barend de Voogd geïnterviewd. De documentaire over Giger die erna werd vertoond moest ik helaas skippen: de volgende dag moest ik vroeg mijn bed uit om stripmaker Scott McCloud te interviewen.

De documentaire Lost Soul, The Doomed Journey of Richard Stanley’s Island of Dr. Moreau heb ik gelukkig wel gezien. Prachtig verhaal over hoe Stanley van zijn eigen filmset werd verjaagd door beroepseikels Marlon Brando en Val Kilmer. Goed, Stanley gedroeg zich ook niet helemaal als een regisseur tijdens het project en eenmaal op locatie in Australië weigerde hij praktisch zijn huis uit te komen om met de crew te overleggen. De documentaire is niet heel opzienbarend in elkaar gezet, maar het verhaal dat er verteld wordt is meer dan de moeite waard. Het was een voorstelling geregeld door filmblad Schokkend Nieuws en dat leverde gelukkig meteen wat nieuwe abonnees op. Dat doet mij, als medewerker van dat prachtige tijdschrift, natuurlijk erg goed. Collega Hedwig van Driel leidde de film vakkundig en onderhoudend in.

Verder zag ik nog de film Spring, waarin de Californische Evan in Italie de liefde van zijn leven tegen het ranke lijf loopt. Uiteraard blijkt deze schone veel meer te zijn dan ze lijkt en draagt ze een duister geheim met zich mee. Ware liefde overwint zelfs enge transformaties, blijkt uit Spring.

Het korte filmprogramma Shorts 4: Outrageous, Outlandish, Out of This World kon mij goed bekoren. Vooral de films The Stomach en Dinner for Few waren erg goed, terwijl The Fly erg luchtig en goed uitgevoerd was.

De slotfilm Big Game vond ik vermakelijk en was een fijne en vooral makkelijke afsluiter van het festival. Samuel L. Jackson casten als angsthazige president van de Verenigde Staten was een mooie vondst. Toch vond ik Rare Exports, ook van schrijver en regisseur Jalmari Helander, wel beter.

De leuke reportages over het festival zijn gemaakt door de snelle jongens Lazlo en Dylan Tonk van Dyzlofilm.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Spider-Man getekend door de Romitas

Op het web is veel mooi beeldmateriaal van Spider-Man te vinden: originele pagina’s, coverontwerpen, schetsen, en tekeningen die stripmakers voor fans hebben gemaakt. Onderstaande illustraties zijn gemaakt door John Romita Sr. en zijn zoon Jr. – twee van mijn favoriete Spider-Man-tekenaars.

Een prachtig portret van Mary Jane en Peter. MJ is getekend door Romita Sr. en Peter door Jr.
Een prachtig portret van Mary Jane en Peter. MJ is getekend door Romita Sr. en Peter door Jr. Zoals ik in een eerdere aflevering vertelde, heeft Sr. het uiterlijk van MJ bedacht. Overigens, de Mike waarnaar de twee tekenaars refereren, ben ik niet. Helaas.
greengoblin_jrjr_sr
Aan de tekenstijl te zien heeft Jr. deze getekend en is zijn werk geïnkt door zijn vader.
Een oude pin-up van Black Cat door John Romita Jr. Aan de tekenstijl te zien heeft hij deze ergens in de vroege jaren tachtig getekend.
Een oude pin-up van Black Cat door John Romita Jr. Aan de tekenstijl te zien heeft hij deze ergens in de vroege jaren tachtig getekend.
spidey_villains_jrjr_jrsr_w
Spider-Man en zijn vijanden Green Goblin, Kingpin en Doctor Octopus. Deze tekening is later gemaakt dan die van Black Cat: Romita Jr. begint hier al wat hoekiger te tekenen.
Spider-Man door John Romita Jr.
Spider-Man door John Romita Jr.
Categorieën
Fotoblog

Laundry day

Categorieën
Fotoblog

Scream

Categorieën
Strips

De tekenblokkade van Martin Lodewijk

Stripmaker Martin Lodewijk deed ruim tien jaar over het nieuwe avontuur van Agent 327. De documentaire Martin Lodewijk en de laatste pagina vertelt waarom.

Stiil uit de documentaire.
Still uit de documentaire.

De Daddy Vinci Code, het nieuwste avontuur van stripheld Agent 327, heeft nu al een legendarische status. De fans van stripmaker Martin Lodewijk (Rotterdam, 1939) hebben er namelijk ruim tien jaar op moeten wachten. De publicatie van het album werd al eens aangekondigd, ook in de VPRO gids, maar de strip kwam maar niet af: door persoonlijke omstandigheden kampte Lodewijk met een writer’s block. Regisseur Koert Davidse vond het hoog tijd dat een van de godfathers van de Nederlandse strip in een documentaire werd geportretteerd: ‘Martin Lodewijk is een bijzonder fenomeen. Ik wil laten zien dat hij een geweldige tekenaar is met veel gevoel voor humor en detail. En dat hij anderen inspireert. Toen ik hem voor het project benaderde wist ik niet dat hij al zo lang bezig was met het laatste album, maar tijdens de research en voorgesprekken kwam dat al snel ter sprake. Een spannend gegeven dat de rode draad in de documentaire is geworden. Het opzetten van een project als dit duurt vrij lang, ook de financiering ervan. In de documentaire komt ook naar voren dat Lodewijk nogal berucht is om zijn het soms niet halen van zijn deadlines. Op den duur was ik ook een van zijn deadlines. Veel productiedagen werden opgeschoven omdat Lodewijk ook andere belangrijke dingen te doen had. Hij heeft natuurlijk ook zijn eigen agenda. Lodewijk werkte ook aan de strip en had tussendoor nog andere opdrachten. Hierdoor heeft het veel langer geduurd voordat de film klaar was. In totaal hebben we de opnames in anderhalf jaar gemaakt.’

Lodewijk-Agent-20-Daddy-VinIn Het uur van de wolf: Martin Lodewijk en de laatste pagina zien we de stripmaker letterlijk aan die beruchte laatste pagina werken. ‘Lodewijk had het liever niet over het waarom van zijn writer’s block. Dat komt deels omdat hij er de man niet naar is om erover te praten. Hij vindt de strip belangrijker dan de maker. Hij stipt het wel aan en met de aanvullingen van collega’s als Dick Matena, Jan Kruis en Eric Heuvel wordt wel duidelijk wat er in zijn privé-leven is gebeurd. Op een gegeven moment werd de drempel om weer te beginnen steeds hoger.’

Mooi gevisualiseerd
Lodewijks creatieve blokkade wordt in de documentaire prachtig gevisualiseerd: de stripmaker zit peinzend aan zijn tekentafel in een volledig donkere ruimte, het enige licht komt van zijn bureaulamp. Als het licht der inspiratie gedoofd is, tast de maker in het duister. ‘Die opnames hebben we in de studio gemaakt. Martins werkkamer is namelijk erg klein en staat ook nog eens bomvol met boeken en spullen. We hebben zijn tekentafel naar de studio verplaatst om deze opnames te kunnen maken. De opnames waarin we zien dat Lodewijk aan de laatste pagina werkt, zijn ook in verschillende sessies gemaakt. Hij nam daar echt zijn tijd voor,’ legt Davidse uit.

Ook over de visualisatie van de strips is goed nagedacht. Davidse brengt deze tot leven met verschillende technieken, door elementen uit de plaatjes te bewegen of de tekst in de balloons regel voor regel te laten verschijnen. ‘Ik heb kunstgrepen uitgehaald om de dynamiek van het strip lezen weer te geven. De strips hebben een enorme vaart en bevatten veel actie, en dat ervaar je niet door langzaam met de camera over de strip heen te gaan.’

Eerder werd door Uitgeverij L aangekondigd dat De Daddy Vinci Code 23 april uit zou komen, maar inmiddels ligt het album al in de winkel.

Uur van de wolf: Martin Lodewijk en de laatste pagina
Donderdag 23 april
NPO 2, 23.00 – 23:54 uur

Martin Lodewijk signeert zijn nieuwe album op 1 mei in stripwinkel Het Beeldverhaal in Amsterdam. Van 17 tot 19 uur kun je de stripmaker daar ontmoeten.

Dit artikel is in een iets kortere versie gepubliceerd in VPRO Gids #16 (2015).