Er komen vier nieuwe series die zich in het Sandman Universum van Neil Gaiman gaan afspelen. En iedere reeks krijgt zijn eigen creatieve team.
Gaiman schrijft de introductie comic die dit allemaal lanceert: The Sandman Universe. Deze wordt getekend door Bilquis Evely. Het wordt een soort nieuwe imprint van DC Comics.
Schijnbaar laat Gaiman de rest dus over aan anderen. Dan Watters gaat met Lucifer aan de slag. Kat Howard met Book of Magic, een reeks over de jonge tovenaar Tim Hunter. The Dreaming wordt geschreven door Si Spurrier. En Nalo Hopkinson gaat aan de slag met House of Whispers, het nieuwe huis dat aan het universum wordt toegevoegd. Vanaf augustus dit jaar liggen deze comics in de wereld.
Ach weet je, ik laat het Gaiman zelf even vertellen:
Nerdwriter maakte ooit een boeiende video over theSandman:
Maandagmiddag waren Linda en ik even bij boekhandel De Dolfijn op de Haarlemmerdijk. We namen drie nieuwe boeken mee naar huis.
Boud, Een huis vol van Bill Bryson en een boek dat ik vanwege de aanstekelijke titel niet kon laten liggen: Mijn ex, de dood en ik. Deze roman is geschreven door de Duitse muzikant Thees Uhlmann (1974). Het is zijn debuut als romanschrijver. Het omslagontwerp is van Studio Jan de Boer en het omslagbeeld is van Lennard Kok.
De flaptekst belooft veel goeds:
Drie minuten krijgt de verteller om afscheid te nemen van het leven. Maar hij raakt met de Dood verwikkeld in een woordenstrijd over liefde, vriendschap en geloof. Samen gaan ze op weg naar zijn moeder en zoontje en ook zijn ex sluit zich aan. Onderweg wordt de Dood steeds geestdriftiger over het leven.
Mijn ex, de Dood en ikis een scherpe, humoristische en aandoenlijke roman over alles wat in het leven werkelijk telt. Een roadtrip recht naar diegenen die er écht toe doen. Je leest, lacht, smelt en bent immens tevreden dat je erbij kan zijn, bij deze belangwekkende zaak genaamd het leven.
Death van de Endless.
Verhalen waarin de Dood als persoon wordt opgevoerd, boeien mij. Welk karakter geven de schrijvers, filmmakers en stripmakers de Dood mee? Hoe ziet de Dood er eigenlijk uit? Als Neil Gaiman over haar schrijft in de serie Sandman, is de Dood een aantrekkelijke gothic chick. Je zou haar bijna bij je thuis uitnodigen, ware het niet dat dit waarschijnlijk het einde van je leven betekent. In Het zevende Zegel (1957) van Ingmar Bergman is de Dood al een stuk minder aantrekkelijk.
Wellicht dat ik met dit boek de Dood weer op een andere manier kan aanschouwen. Misschien kom ik zelfs zo van mijn doodsangst af, al is dat waarschijnlijk te hoog gegrepen.
Overigens realiseerde ik mij door de aanschaf van dit boek dat ik eigenlijk nooit Duitse schrijvers lees. Nou ja, bijna nooit. Ik heb een vertaald boek over Tim Burton in de kast staan dat door een Duitser is geschreven en een boek over bomen dat door een Germaanse boswachter op papier is gesteld.
Waarschijnlijk lees ik zo weinig Duitsers omdat ik niet veel Duitse literatuur tegenkom in de boekwinkel. En omdat ik er simpelweg geen Duitse schrijvers ken.
Once upon a time, well actually in the nineteen nineties, writer Neil Gaiman enriched the comic book world with his series The Sandman, a wonderful series I’ve written about before. Lucifer Morningstar, aka the Devil, the Fallen One, was one of the characters Gaiman, Sam Kieth, and Mike Dringenberg brought to life in the Sandman comics.
The lord of the Underworld got his own ongoing series after a three issue limited series in 1999 and lasted for 75 issues that ended in August 2006. Mike Carey wrote all issues. Lucifer Book Onecollects issues 1 -13 and the limited series. The stories are illustrated by Peter Gross, Ryan Kelly, Dean Ormston, Scott Hampton, Chris Weston and James Hodgkins.
All these artists have their own distinguished styles and strengths, though I am particularly fond of Warren Pleece’s peculiar drawing style and the painterly quality of Scott Hampton’s illustrations.
The book begins where The Sandman, Vol. 4: Season of Mist ended, with Lucifer Morningstar as the owner of Lux, an elite piano bar in Los Angeles. Lucifer has resigned as the Lord of Hell and subsequently loses his wings. He’s basically enjoying retirement until Heaven recruits him on a quest to stop a group of gods that were ruling humanity before God came around. These old gods feed on people’s desires and grant wishes to mortals. Because this will lead to disaster, it is up to Lucifer to put a stop to these gods. However, the Devil wouldn’t be the Devil if he doesn’t want something in return for his troubles.
It would be no fun to tell you more about the plot, but rest assured that Lucifer has a large scheme in mind to come out on top and ruff the ol’ mighty God, risking a war with Heaven without breaking a sweat.
Lucifer as illustrated by Warren Pleece.
Lucifer Book One contains numerous adventures that are all connected and form one big narrative that lead to the apocalyptic confrontation between Heaven’s Angels and Lucifer. Along the way Lucifer comes across, recruits and uses interesting characters that all have their part to play in his elaborate scheme. I especially liked the plot revolving the teenagers Elaine and Mona. Elaine is able to talk to the dead and has lively conversations with deceased grandmothers. When Mona dies, her ghost turns up in Elaine’s bedroom. Together they figure out how Mona died and discover she was killed. Elaine risks her own life trying to bring the killer to justice.
Honestly, the narrative sometimes gets pretty dark and Carey has no problem showing the dark side of humanity, nor the ruthlessness of Angel Amenadiel who represents Heaven’s rule and is Lucifer’s antagonist. The egotistic Amenadiel doesn’t shy away from making thousands of mortal victims in a charge against Lucifer as long as in the end Heaven prevails.
Lucifer as illustrated by Scott Hampton.
Lucifer’s big beef against God revolves around the fact that in God’s rule there is no such thing as free will and all is predetermined by God, even rebellion and sin. This means that the damnation of sinners is also pre-planned by his royal Highness. Lucifer in this case represents free will and rebels against God’s totalitarian and dictatorial rule. Mike Carey says in the introduction that this is a what-if story in which Lucifer is God’s son; a classical conflict between father and son sits at the heart of this tale.
At least, that’s what I got out of reading this tome that’s almost 400 pages thick and seems to be only the beginning of the Lucifer’s story. I thought Lucifer Book One was a very interesting read, with the writing and art work filled to the brim with fantastical and wonderful details. So much so that it will be worthwhile and necessary to give it a second read somewhere in the near future.
Moreover Lucifer is also the main character in the eponymous TV series that premiered on Fox in January 2016. Since I haven’t seen an episode, I can’t tell whether or not the series by Tom Kapinos is truthful to the character or not. Nor do I really care, for I’ll be busy catching up reading the other four collections of the comic book series that have already come out, so I haven’t got the time to watch any television for the next couple of weeks!
De Scrooge van Deventer. Foto: Jooper. Bron: www.jooper.nl
De afgelopen dagen geniet ik erg van mijn vakantie. Het is heerlijk om ‘s ochtends op te staan en te beseffen dat ik die dag geen verplichtingen heb. Dat was een tijdje geleden. Ik kom nu ook lekker toe aan de stapel comics die ik al tijden wil lezen.
Zo las ik vrijdag en zaterdag The Sandman: Overture van Neil Gaiman en J.H. Williams, met prachtige inkleuring van Dave Stewart. Een enorm genot om deze prequel op de Sandman-serie te lezen. Het was officieel mijn laatste stukje werk, want ik moest er nog een recensie voor het blog van The American Book Center voor schrijven. Dat heb ik dus met plezier gedaan. Het was mijn laatste striprecensie voor dit jaar.
Zondag las ik Locke & Keyvol. 2 en vol. 3. Dat is een van de beste stripseries die ik in jaren las. Binnenkort dus maar snel deel 4 t/m 6 halen, want ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat. Ook las ik zondag de western Stern, met een doodgraver in de hoofdrol. Mooi teken- en kleurwerk en een onderhoudend verhaal.
Maandag ben ik begonnen met het vierde deel van Sandman: Season of Mists. Deze werd me aangeraden door Jitse van de ABC. En tot nu toe stelt ook dit deel van Sandman niet teleur.
Niet dat ik een te kort heb aan strips, maar maandagochtend was ik toch even in stripwinkel Henk te vinden. Ik was op zoek naar Essential Marvel Team-up. Dat is een stripreeks waarin Spider-Man bijna ieder nummer een team-up heeft met een collega uit het Marvel Universum. Ik heb daar nooit zoveel van gelezen en wilde er eens aan beginnen. Die Essentials zijn doorgaans goedkoper dan andere verzamelingen en je hebt meteen een twintigtal afleveringen in een bundel. Wel jammer dat ze zwart-wit worden gedrukt. Henk had helaas geen Essentials meer. Dat wordt dus nog even zoeken. Ondertussen kan ik ze wel gewoon digitaal lezen, maar er gaat toch niets boven papier. Wel vond ik er twee bundels van John Byrne’s Fantastic Four reeks. Dus die gingen mee natuurlijk.
Ik kreeg van Henk ook nog deze sticker opgeplakt:
Ze hebben er ook een voor mensen die The Force Awakens nog niet hebben gezien en absoluut niet gespoilerd willen worden. Er was nog een Amerikaanse in de winkel die naar een voorstelling in de States van de film was geweest. Ze had zich nogal gestoord aan al de meegebrachte lichtsabers. Ook maakten de fans wat haar betreft te veel herrie tijdens de film. Wat dat betreft was mijn kijkervaring een stuk positiever dit keer.
Behalve lezen probeer ik ook zoveel mogelijk met mensen af te spreken en koffie te drinken. Facebook mag dan ballen zuigen, het blijft heerlijk om face to face met mensen af te spreken en te horen hoe het met hun leven staat. Vorige week dinsdag had ik een koffieafspraak met Jitse. We hebben het vooral gehad over hoe je via sociale media je doelgroep kan bereiken. Woensdag was ik met vrienden naar Star Wars Episode VII: The Force Awakens. Donderdag was ik in Hoorn om met mijn moeder bij te praten. Daarna bezochten Linda en ik Irene van Wijk in haar kookwinkel. Vervolgens gingen we even bij Paul en Marlies langs. Ze hadden hun huis al helemaal gezellig in kerstsfeer gebracht.
Vrijdag was ik in Utrecht. Ik had een afspraak met Matt Baaij en Rob van Barneveld. Rood Gras Rob is vanaf januari fulltime zzp’er. Hij maakt toffe strips en illustraties. Zijn servies met kattenkopjes loopt als een tierelier. De heren bleven nog even gezellig zitten toen Peter de Kock bij ons aanschoof. Peter en ik spreken elkaar een paar keer per jaar in Le Journal. Tussendoor houden we via mail en telefoon contact. En via reacties op elkaars blogs natuurlijk.
Maandagavond at ik in de Balie met fotograaf Jooper. Hij is lekker bezig zijn blog nieuw leven in te blazen en postte recent dit fotoverslag van zijn bezoek aan Deventer tijdens het Charles Dickensfestijn. Nooit geweten dat ze in Deventer een weekend lang gekleed gaan als figuren uit de tijd van Charles Dickens, maar nu ik het weet, ga ik zeker een keertje kijken. Veel heb ik nooit van Dickens gelezen, maar A Christmas Carol is een van mijn favoriete verhalen.
De Scrooge van Deventer. Foto: Jooper. Bron: www.jooper.nl
Voor de burgers met Jooper was ik samen met Linda in de Stadschouwburg om de repetitie van 2015 met Lubach bij te wonen. Zondag met Lubach is toch een van de betere televisieprogramma’s bij de NPO op dit moment. Ik vind dat Arjen Lubach de presentatie heel goed doet. Muppet Salamander Klöpping was er gisteren ook bij en we kregen even te zien wie deze muppet bedient. Het is dezelfde man die ook Elmo doet bij Sesamstraat. Jogchem Jalink heet hij.
Op het web is veel mooi beeldmateriaal van Spider-Man te vinden: originele pagina’s, coverontwerpen, schetsen, en tekeningen die stripmakers voor fans hebben gemaakt. Onderstaande illustraties zijn gemaakt door John Romita Sr. en zijn zoon Jr. – twee van mijn favoriete Spider-Man-tekenaars.
Een prachtig portret van Mary Jane en Peter. MJ is getekend door Romita Sr. en Peter door Jr. Zoals ik in een eerdere aflevering vertelde, heeft Sr. het uiterlijk van MJ bedacht. Overigens, de Mike waarnaar de twee tekenaars refereren, ben ik niet. Helaas.Aan de tekenstijl te zien heeft Jr. deze getekend en is zijn werk geïnkt door zijn vader.Een oude pin-up van Black Cat door John Romita Jr. Aan de tekenstijl te zien heeft hij deze ergens in de vroege jaren tachtig getekend.Spider-Man en zijn vijanden Green Goblin, Kingpin en Doctor Octopus. Deze tekening is later gemaakt dan die van Black Cat: Romita Jr. begint hier al wat hoekiger te tekenen.Spider-Man door John Romita Jr.
Volgens mij is het fenomeen hipster alweer op zijn retour. Toch wilde ik je graag deze illustratie van Phillip Sevy laten zien omdat ik hem erg tof vind:
Sevy, die onder de naam The Creator HD publiceert op DeviantArt.com heeft een serie gemaakt waarin hij bekende superhelden als hipsters afbeeldt: X-Men, Batman en Spidey. In zijn Spidey tekening zien we weliswaar geen hipster met baard, en dat is jammer, maar wel grappige interpretaties van Doctor Octopus en The Vulture. Vooral de figuur op de voorgrond, met het zwarte Spider-Man-pak als motief, lijkt helemaal te kloppen en zou je volgens mij zo op straat kunnen tegenkomen. Waar er nog hipsters voorkomen, uiteraard. 😉
De Amerikaanse kunstenaar Mike Alcantara maakt indrukwekkende collages van strippagina’s. Zijn Deviant Art pagina staat er vol mee. Tussen de kunstwerkjes vond ik deze Spider-Man collages:
Zo te zien heeft Alcantara een voorkeur voor oude Spider-Man comics. Ik zie veel werk uit de jaren zestig, zeventig en tachtig in deze platen terug. Nu maar hopen dat hij herdrukken heeft gebruikt, want veel van die comics zijn tegenwoordig behoorlijk wat geld waard. Onbetaalbare kunst dus.
Overigens is Spider-Man niet de enige held die hij verknipt en verplakt heeft. Zijn portfolio zit vol met superhelden van Marvel en DC Comics.
Stan Lee en Steve Ditko creëerden Spider-Man in 1962 voor een kort verhaal in Amazing Fantasy #15. Maar was dit Halloweenkostuum misschien een belangrijke inspiratiebron?
Het bedrijf Ben Cooper, Inc. verkocht sinds 1937 Halloweenkostuums voor kids. Daar zaten bijvoorbeeld kostuums bij op basis van Disneyfiguren, zoals Donald Duck en Sneeuwwitje. In de jaren vijftig verkocht Cooper een kostuum met de naam Spiderman en dat zag er zo uit:
In deze foto zien we een update van het kostuum: men had het masker aangepast zodat kinderen beter konden zien, wat handig is bij het oversteken bijvoorbeeld.
Hoewel het kostuum niet echt lijkt op het ontwerp van Steve Ditko, zijn er wel enkele overeenkomsten te noemen. Sowieso de naam Spiderman natuurlijk. Het kan heel goed dat Stan Lee dat kostuum en de naam gehoord had en deze ergens in zijn onderbewuste zijn blijven hangen toen hij de plot voor Peter Parkers origin story schreef.
De site Hero Envy schrijft uitgebreid over het Ben Cooper-kostuum. Ik had er al eerder kennis van genomen, maar recent plaatste de site Spider-Man Crawlspace een link naar dit verhaal.
Deze video vertelt ongeveer hetzelfde. Hoewel ik het een slecht gemonteerde video vind, is het vooral interessant om de overeenkomst tussen het Spider-Man-masker van Ditko en het Halloweenkostuum te zien:
Overigens bracht Cooper in 1963 een officieel Spider-Man-kostuum uit op basis van het Marvel personage.
Maar hier houdt het verhaal niet op. Er zijn namelijk nog meer bronnen te noemen waarin enkele voorlopers van Spider-Man opduiken.
Voorlopers In het prachtige koffietafelboek Spider-Man: The Icon van Steve Saffel staat een kleine opsomming van Spider-Man prototypes. In 1954 wordt de naam ‘Spider Man’ vermeld op de cover van Uncanny Tales #26: ‘Won’t you step into the parlor, and feast your eyes on “The Spider Man”. Overigens houdt daar de overeenkomst wel op, want dit verhaal draait om een Hongaarse leraar die gigantische spinnen wil kweken de wereld tot zijn slaaf te maken. In Journey into Mystery #73 staat een verhaal van Stan Lee en Jack Kirby dat ‘The Spider Strikes heet en waarin een gewone spin bestraald wordt met radioactiviteit. Hierdoor wordt het beest gigantisch groot, machtig en zeer intelligent. Toegegeven: het heeft allemaal niet veel met Spider-Man te maken.
Overigens, en dat is wel grappig, komen een Tante May en Oom Ben voor in Strange Tales #97 in een verhaal van Stan Lee en Steve Ditko waarin het stel een nichtje opvoedt dat uiteindelijk een zeemeermin wordt. Ook komen namen als Electro en Sandman, later bekende vijanden van Spider-Man ook al eerder voor in de comics van Stan Lee & Co.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat we op basis van deze gegevens, noch naar aanleiding van het Cooper Halloweenkostuum, Spider-Mans officiële ontstaansgeschiedenis hoeven te herschrijven.
Schijnbaar laat Gaiman de rest dus over aan anderen. Dan Watters gaat met Lucifer aan de slag. Kat Howard met Book of Magic, een reeks over de jonge tovenaar Tim Hunter. The Dreaming wordt geschreven door Si Spurrier. En Nalo Hopkinson gaat aan de slag met House of Whispers, het nieuwe huis dat aan het universum wordt toegevoegd. Vanaf augustus dit jaar liggen deze comics in de wereld.
