VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn.
Netflix maakte tien april het gehele eerste seizoen in één keer beschikbaar. Zij snappen tenminste hoe modern televisiekijken werkt. Het kostte me ongeveer een week om de dertien afleveringen van het eerste seizoen te bekijken.
Daredevil is natuurlijk een superheld uit het Marvel Universum: overdag is hij de blinde advocaat Matt Murdock, ’s avonds gaat hij op pad in een zwart, ninja-achtig kostuum om de misdaad te bestrijden. Als kind redde Matt een blinde man van een aanrijding met een truck waarop chemisch afval werd vervoerd. Matts ogen kwamen in contact me het goedje, daardoor werd hij blind maar werden zijn andere zintuigen versterkt.
Tot nu toe kennen we drie versies van de held in live-action (de kleine cameo in Jay & Silent Bob Strike Back niet meegerekend): Trial of the Incredible Hulk en de film uit 2003 met Ben Affleck als Matt Murdock.
Kingpin
Ik heb Affleck altijd een goede Daredevil gevonden, waar het bij die film vooral misging was de casting van Foggy Nelson, Kingpin en Bullseye. Bullseye werd door Colin Farrell veel te camp gespeeld waardoor hij alle geloofwaardigheid verloor. En persoonlijk had ik het niet zo op de hip-hop-versie van Kingpin (Michael Clarke Duncan). Ook John Rhys-Davies‘ (Professor Orturo in Sliders) interessante interpretatie van misdaadbaas Kingpin in Trial of the Incredible Hulk is anders dan in de strips: een videoverslaafde voyeur die alles in de gaten houdt via een reeks videoschermen. Ik vind wat dat betreft de versie die Vincent D’Onofrio neerzet in de nieuwe serie, veel interessanter. Een zakenman met een traumatisch verleden die, als hij uit zijn vel springt, levensgevaarlijk is. D’Onofrio lijkt fysiek ook veel meer op Kingpin uit de strips en ik vind het fijn als adaptaties zo trouw mogelijk zijn. Uiteraard is een directe vertaling van de strippagina naar het scherm nooit mogelijk en moeten er altijd dingen worden aangepast. Dat is niet erg zolang als het eindresultaat maar in spirit veel overeenkomt met het bronmateriaal.
Rosario Dawson
Over de casting van de nieuwe serie heb ik niet te klagen, want die is bijna bij elk personage spot on. Charlie Cox zet een zeer serieuze Murdock en Daredevil neer. Een gedreven man die nog precies moet uitvinden hoe hij als Daredevil te werk gaat. Gelukkig krijgt hij aan het eind van het eerste seizoen een kostuum dat meer op dat uit de strips lijkt, al ziet het er nog niet zo goed uit als het kostuum dat Affleck droeg in Daredevil (Mark Steven Johnson, 2003). Rosario Dawson als night nurse is een prachtige vondst en ook Deborah Ann Woll als Karen Page is niet te versmaden.
Onderzoekjournalist Ben Urich wordt gespeeld door zwarte acteur Vondie Curtis-Hall. Hij lijkt fysiek dus niet op de blanke, kettingrokende Urich uit de strip, maar dat lijkt de krant waar hij voor werkt ook niet: The Daily Bugle hoort bij Spider-Man en aangezien die copyrights bij Sony liggen, krijgen we hier te maken met The New York Bulletin zonder J. Jonah Jameson. Ik vind Curtis-Halls versie van Urich een interessant personage dat goed past in de duistere sfeer van de serie, maar hij heeft weinig te maken met de Urich uit de strips.
Gewelddadig
De serie is gecreerd door Drew Goddard en heeft een hoog geweldsgehalte: er worden keiharde klappen uitgedeeld in Daredevil en daar staat geen greintje humor tegenover. Als Spider-Man klappen uitdeelt, maakt hij tussendoor luchtige grapjes, maar bij Daredevil is alles ernstig. De wijk Hell’s Kitchen waar de held opereert, doet haar naam eer aan. Net als in Gotham is de politie corrupt en wordt de stad bestuurd door een groep misdaadbazen. Deze werken allemaal voor Wilson Fisk maar er zijn spanningen onderling die in de loop van de serie worden uitgespeeld.
De grootste shocker is toch wel dat personages die in de strips al jaren meegaan, in de serie plotseling het loodje kunnen leggen. Fijn dat de schrijvers voor de fans die bekend zijn met Daredevil toch nog wat verrassingen hebben kunnen bedenken. Natuurlijk zijn de strips ook vaak gewelddadig en gaat de held daarin constant op de vuist met misdadigers en superschurken, maar in live-action lijken die klappen veel harder aan te komen dan getekend op papier.
Film noir
De serie is ondergedompeld in een film noir-achtige stijl en dat is goed te zien in hoe de beelden zijn uitgelicht: een sterk donker-contrast met opvallend vaak een sterke lichtbron achter de acteurs, waardoor we ze vaak in silhouet zien of een deel van hun gezicht gehuld gaat in schaduwen.
Ik moet wel toegeven dat ik er even in moest komen: de eerste paar afleveringen was het erg wennen aan het harde geweld en de personages. Het is de wereld die we kennen uit de Daredevil-strips van Frank Miller, maar toch ook weer niet. In aflevering 12 klikte alles voor me als Matt Murdock, zonder kostuum en overdag, over daken rent en van dak tot dak springt en een taxi achtervolgt. Als de televisie-Murdock atletisch over de daken van New York danst, lijkt hij eindelijk echt op het evenbeeld uit de strips. Hiervoor hebben we hem vooral gezien als een vechter die het meeste wegheeft van een bokser die ook Oosterse vechtsporten kent.
Persoonlijk vind ik de series Agents of SHIELD en Gotham leuker om naar te kijken, maar ik zal zeker het nu al aangekondigde tweede seizoen van Daredevil opzetten.
Het lijkt wellicht een triviale zaak, maar een goede openingsavond valt of staat in principe met de kwaliteit van de bitterballen. Gisteravond at ik er een paar tijdens de openingsavond van de 29ste editie Imagine Filmfestival en ik kan opgelucht zeggen: met de bitterballen zit het wel snor. Met de openingsfilm die avond trouwens ook: Trance (Danny Boyle, 2013).
In Trance besluit veilingmeester Simon (James McAvoy) om samen te gaan werken met een criminele bende om een zeer kostbaar kunstwerk te stelen. Simon loopt een flinke klap op tijdens de roof en als hij bijkomt, weet hij niet meer waar hij het schilder verstopt heeft. Als zelfs martelen zijn geheugen niet op gang blijkt te brengen, wordt de hulp ingeroepen van een hypnotherapeut. Naarmate zij dieper graaft in Simons beschadigde psyche, vervagen en verdwijnen de grenzen tussen verlangen, realiteit en hypnotische suggestie en blijken de zaken anders in elkaar te steken dan dat ze eerst werden voorgesteld.
Ik vind Trance aan de ene kant een goede openingsfilm, want erg toegankelijk en boeiend voor een breed publiek. Er zit een beetje gore in, maar het is echt meer een slimme thriller dan een volbloed fantastische film, wat het wellicht een wel erg brave keuze maakt voor een festival dat vroeger tot aan de oksels in het horrorbloed stond.
Aan de andere kant biedt deze film interessant frontaal naakt in de vorm van Rosario Dawson, en speelt deze toch al interessante actrice een boeiende rol.
De avond werd overigens ingeleid door zakelijk directeur Liselotte van der Burgt en artistiek directeur Chris Oosterom die in november het stokje overnam van Phil van Tongeren. Van Tongeren, die al vanaf het eerste uur bij het festival betrokken is, was de artistiek directeur vanaf 2007. Ik ben benieuwd welke accentverschillen Oosterom zal leggen. Oosterom gaf Neil Jordan gisteravond de Career Achievement Award, die de filmmaker ietwat schuchter in ontvangst nam. Het korte interview dat erop volgde had hij in ieder geval niet zien aankomen.
Dinsdagmiddag maakte Jordan al een veel ontspanner indruk tijdens de Masterclass over zijn films. ‘Ik ben geïnteresseerd in de botsing tussen de realistische wereld en het fantastische. De echte wereld wordt dan heel onwerkelijk,’ zei de Ierse filmmaker en schrijver, die doorgaans meer realistische films afwisselt met het maken van fantastische films.
Jordans nieuwste Byzantium draait tijdens het festival. Ik heb er nog geen frame van gezien, maar aangezien het allemaal om twee vrouwelijke vampiers draait, wil ik deze film nog wel even meepakken. Evenals het symposium over psychotische vrouwen en de masterclass van stripmaker François Schuiten.
Je begrijpt het al: de komende dagen zit ik in Eye.
De reportage van de avond gemaakt door mensen van Imagine: