Er waren vijf rijen voor de garderobe en ik koos natuurlijk de dame achter de balie die het traagste was. De rij rechts van mij schoot veel meer op, maar wellicht kwam dat omdat er een Joker luidruchtig stond te schreeuwen. Zelfs een imitator Joker kan er bedreigend uitzien. Een Joker tegenkomen, dat kun je op Dutch Comic Con verwachten. Of een Joker of twaalf. Ik keek naar opgemaakte jongen van, denk ik, in de twintig met zijn witte make-up en roodgestifte lippen. Jack Nicholson was hij niet, maar hij ging wel volledig in zijn rol op.
Tof dat mensen zo van bepaalde personages kunnen houden dat ze als die personages rondlopen. Daar heb ik bewondering voor. Comic Con is natuurlijk bij uitstek de plek om als cosplayer helemaal los te gaan. (Ik zie weinig cosplayers in de supermarkt cornflakes uitzoeken, om maar wat te noemen.) Ik zou het alleen zelf nooit doen.
Voor de gelegenheid had ik wel mijn Spider-Man-T-shirt aangedaan. Na mijn afstuderen kreeg ik van Paul het zwarte T-shirt met daarop de witte spin van Spider-Mans zwarte kostuum, of Venoms kostuum als je die prefereert. We zijn inmiddels 12 jaar verder maar door het ding voorzichtig met een wolwasprogramma te wassen, ziet hij er nog redelijk uit. Goed, het witte vlak bevat wat scheurtjes, maar dat heb je al snel bij dat soort T-shirts.
Al sinds ik 8 jaar oud ben, is Spider-Man mijn favoriete stripfiguur. Ik heb daarom ook een paar Spidey-shirts in de kast hangen. Ook van andere Marvel-helden trouwens, en enkele andere stripfiguren. Dat soort T-shirts draag ik vaak als op pad ga als stripjournalist. Het is een beetje mijn uniform. Tenminste, tot voorkort was dat zo. De laatste tijd draag ik steeds meer gewone overhemden als ik als stripjournalist op pad ga. Het zwarte Spider-Man-shirt draag ik wel altijd als ik een lezing over Spider-Man geef, dus Comic Con leek me een geschikt moment. Niet in de laatste plaats omdat Andrew Wildman, die ik vandaag ging interviewen, ook wat Spider-Man-comics heeft getekend.
Toen ik echter aan de beurt was bij de garderobebalie en mijn jas uitdeed, voelde ik me opeens heel zelfbewust. Een man van 37 in een Spider-Man-T-shirt. Natuurlijk kan dat nog wel, denk ik, zeker op een evenement als Comic Con waar je over de cosplayers en fanboys en –girls struikelt. Maar toch voelde het niet goed. Het dragen van het shirt voelde niet oprecht, alsof ik me voordeed als iemand die ik niet was.
Ik ben geen cosplayer en Comic Con is meer deels mijn scene: ik hou van comics, maar hoef niet zonodig (B)-acteurs en actrices te ontmoeten of een originele tekening van een stripmaker te hebben. Overigens kan ik er wel van genieten als ik anderen zo in die cultuur zie opgaan, vooral wat cosplayers betreft.
Hoewel, toen ik nog op de Stripdagen kwam, liep daar altijd een man in een gebreide Spider-Man trui rond. Die trui zag er uit als het rood-blauwe kostuum van Spider-Man. Ik heb altijd vermoed dat zijn moeder die voor hem heeft gebreid. Het zag er tof uit, maar naarmate de man ouder werd, leek die trui minder goed bij hem te passen.
Ik ben als professional met strips bezig en heb dus van een hobby werk gemaakt. Fijn werk. Ik vind het heerlijk om stripmakers en filmmakers te interviewen over hun kunst. Dit werk verrijkt mijn leven aanzienlijk en biedt me een kans om op plekken te komen waar maar een beperkt publiek wordt toegelaten. Maar dat hoeft natuurlijk niet in een strip-T-shirt.
Misschien ben ik veranderd? Nog steeds liefhebber, maar meer verborgen? In plaats van een T-shirt met stripfiguren te dragen, draag ik mijn liefhebberij onder mijn kleren, als een superheld die zijn kostuum onder zijn dagelijkse kloffie draagt? Je kunt je identiteit tonen door je kledingkeuze. Dat zie je heel duidelijk bij punks en goths. In Hoorn had je jarenlang een winkel die gothic-kleding verkocht. Ik heb het altijd grappig gevonden dat je in één winkel een nieuwe identiteit kon aanschaffen. Je gaat er als hipster in, je komt er als volledig gothic uit, als je wilt. Een uurtje shoppen maakt een wereld van verschil.
Misschien ben ik juist zelfverzekerder geworden in wie ik ben en wat ik doe, zodat ik niet meer de behoefte voel dit middels mijn kleding duidelijk te maken. Dat laatste lijkt me beter te passen. Mijn acties maken duidelijk wie en wat ik ben. Ik hou van strips, comics en ik zal altijd Spider-Man-fan zijn. Ik hoef daar geen uniform meer bij te dragen. Neemt niet weg dat een ieder die zich wel lekker voelt in dat soort T-shirts of in een gebreide Spider-Man-trui die dingen gewoon lekker moet blijven dragen natuurlijk.
Hoe dan ook. Een half uur later was ik druk met mijn werk bezig en vergeten wat ik überhaupt aan had getrokken die dag. Toen ik ’s avonds thuiskwam, trok ik mijn Spider-Man-shirt uit en gooide deze in de was. Wie weet wanneer en of ik hem nog aantrek. Misschien heeft hij na jaren trouwe dienst wel wat rust verdiend.
