Auke Deelstra en Marc de Lobie van Syndikaat krijgen 3.000 euro om hun plan te verwezenlijken: een grote stand bouwen om hun debuterende stripmakers van een plek op de beurs te voorzien die opvalt. ‘Uitgeverij Syndikaat investeert al jaren in risicovolle debuutprojecten. Wij geven talentvolle auteurs een kans zich op een professionele manier te presenteren naar het publiek. Met goed verzorgde albums, nieuwe lezersgroepen en gestructureerde pr. Maar er valt nog veel terrein te winnen. Wij geloven dat een professionele presentatie op beurzen veel bezoekers kan overtuigen van de Nieuwe Striptekenaars van Vandaag. Een stand is erg duur en verdient zich moeilijk terug. Daarom doen wij een aanvraag van € 3.000,- voor het bouwen van een volwaardige stand, zodat we kunnen blijven investeren in nieuw talent’, aldus de aanvraagtekst die Deelstra en De Lobie indienden bij de jury.
De Tilburgse tekstschrijver en freelance redacteur Noël Ummels kreeg de overige 1000 euro voor zijn project om stripmakers uit de Derde Wereld aan het werk te zetten met zijn scenario’s.
Er waren zo’n dertig projecten bij de jury ingediend, onder andere door Kenny Rubenis en Aimée de Jongh. Ook ik had een project voor een serie video-interviews met stripmakers voor de Stripcultuurbeurs ingediend. Via deze weg wil ik de winnaars natuurlijk hartelijk feliciteren.
De onafhankelijke jury bestond uit Maartje de Haan, directeur van Museum Meermanno, Jos van Waterschoot, conservator populaire cultuur van de Universiteit van Amsterdam, en Jan Kamp, galeriehouder in Breda.
Syndikaat was uiteraard aanwezig op het festival. Van Rob van Barneveld is het nieuwe album Rood: Feestje met de regen net verschenen. Ook van Sandra de Haan is haar eerste publicatie bij Syndikaat net uit: Brom & Vlieg: Vliegangst. Dit album bundelt het beste uit vier smallpress boekjes, samen met strips die eerder in Zone 5300 verschenen. Brom & Vlieg zijn twee vliegen die leven op de hondenuitlaatplek in Rotterdam-Zuid waar ze het leven en het nieuws becommentariëren.
Spider-Man Muur in de Meerten Verhoffstraat, Breda. Foto: Michael Minneboo.
De illustratie is gemaakt door Mark Bagley, die heel veel Spider-Man comics heeft getekend. Hij had een aanzienlijke run in Amazing Spider-Man, maar de meeste lezers kennen zijn werk waarschijnlijk van Ultimate Spider-Manwaar hij nummer 1 t/m 111 achter elkaar tekende. Later deed hij nog een paar nummers van deze reeks.
Mark Bagley’s Spider-Man. Bron: Mycomicshop.com.
Hoewel het expressief is en hij in actie een aardige Spider-Man neerzet, ben ik nooit echt een groot fan geweest van Bagleys werk. Vooral in de vroege nummers van Ultimate Spider-Man recyclede hij zijn eigen plaatjes, dikwijls op dezelfde pagina in dialoogscènes. Ik heb dat altijd een cheap shot gevonden, saai om naar te kijken en bovendien een gemiste kans: juist in lange dialoogscènes kunnen kleine nuances in gezichtsexpressies een wereld van verschil maken. Bekijk deze pagina maar eens uit Ultimate Spider-Man #8. De scene waarin Peter voor het eerst foto’s verkoopt aan J. Jonah Jameson:
In Ultimate Spider-Man #13 vertelt Peter aan Mary Jane dat hij Spider-Man is. In deze pagina is de opbouw naar de grote onthulling. Maar liefst drie keer dezelfde tekening van Mary Jane…. Pfffff… lang leve photoshop moet Bagley gedacht hebben. Zo is het makkelijker een deadline halen. De rest van de comic is niet veel beter.
Dat gezegd hebbende, de losstaande tekeningen van Spidey van Bagley zijn meer de moeite waard, zoals de afbeelding die op de muur in de Meerten Verhoffstraat. Misschien moet hij zich beperken tot covers en pin-ups.
Op Stripfestival Breda zat Frits Jonker in de stand van uitgeverij Xtra en om zichzelf en de andere bezoekers bezig te houden had hij een leuk project bedacht, de Comic Balloon Photoshoot: zeg het eerste wat in je opkomt en Frits maakt er een tekstballon van. Daarna ga je met die ballon op de foto.
Hedwig van Driel, mijn collega bij filmblad Schokkend Nieuws, heeft een jaar lang geblogd over de films die ze zag. Ze postte een beeld van de film met daarbij een korte beschrijving. Ze had zichzelf voorgenomen dat ze minstens één zin over de film zou schrijven. Een opmerking was in principe genoeg, ze schreef geen synopsis en was niet verplicht een oordeel over de films te vellen.
Toen ik met deze rubriek begon hield ik mezelf iets soortgelijks voor. Ik wilde bijhouden welke films ik zag door screencaps op mijn blog te plaatsen met daarbij wat opmerkingen. Toch schrijf ik vaak stukken die als recensies gezien kunnen worden. Het bloed kruipt…
Ook blijkt het in de praktijk nogal een opgave te zijn om alle films die ik zie op deze manier te behandelen. De films die ik in het kader van de weg naar Halloween kijk, hou ik netjes bij, maar ik heb nog niets gepubliceerd over Captain America: The Winter Soldier, Thor: The Dark World, en een paar andere films die ik recent zag. Of de dagen zijn te kort, of ik heb te veel te doen en werk niet snel genoeg. Hoe dan ook, het is altijd grappig om te constateren dat dingen anders uitpakken dan je jezelf voorneemt.
Blij verrast was ik door deze thriller uit 1976 met in de hoofdrol een nog jonge Jodie Foster. Dat deze titel op de lijst met Halloween-relateerde films staat heeft te maken met de openingsscène die zich op 31 oktober afspeelt en er kinderen voorkomen die trick or treaten. Verder is The Little Girl Who Lives Down the Lanedus een thriller en geen horror, al vallen er wel wat doden.
Jodie Foster speelt Rynn Jacobs, een meisje dat samen met haar vader een huis is betrokken in het dorp. Haar vader, een dichter en vertaler, lijkt echter nooit thuis te zijn. Daardoor beginnen enkele bemoeizuchtige dorpsbewoners argwaan te krijgen. Mrs. Hallet, de dame die hen het huis verhuurt, wil dolgraag de vader van het kind spreken en vindt het maar vreemd dat het meisje nooit naar school gaat. Haar zoon Frank is de plaatselijke pedofiel en die is dus om andere reden geïnteresseerd in het dertienjarige meisje. Een interessante rol voor Martin Sheen, die de pedo niet ongevaarlijk neerzet en een zekere zenuwachtige energie meegeeft.
Ook pedo’s houden van thee.
Per ongeluk komt de moeizuchtige Mrs. Hallet (Alexis Smith) om het leven in het huis van Rynn. Het meisje sluit vriendschap met een manke tienerjongen die als goochelaar optreedt. Samen laten ze het lijk van Mrs. Hallet én van Rynns moeder verdwijnen. Haar vader is al eerder op natuurlijke wijze gestorven. Voordat hij het aardse verliet hebben ze samen een plan gemaakt zodat Rynn zonder inmenging van volwassenen in huis kon blijven totdat ze meerderjarig zou worden. Dat plan lijkt nu volledig te mislukken. Zeker nu de pedo komt buurten om te zien wat er eigenlijk met zijn moeder is gebeurd.
Het spel van alle acteurs is voortreffelijk en tot het einde aan toe blijft het spannend. Foster bewees al op jonge leeftijd dat ze goed kan acteren en volgens mij is ze in de loop der jaren alleen maar beter geworden.
Wederom heb ik dankzij dit project weer een voor mij onbekende, oudere film gezien die me veel kijkplezier verschafte. Een reden om nog een tijdje met dit project door te gaan.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Little Girl Who Lives Down the Lane keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Burka Basics is alweer het derde deel in de reeks rondom Peter de Wits Burka Babes. Zoals verwacht biedt deze aflevering meer van hetzelfde, dus sterke en scherpe grappen.
Je mag de reeks rondom de Burka Babes gerust een succes noemen. Van het eerste deel werden meer dan 25.000 exemplaren verkocht. Het boek is inmiddels vertaald in het Engels, Spaans, Frans, Tsjechisch en Italiaans. Geen wonder, want De Wit maakt vlijmscherpe grappen in zwart-wit over een thema dat in veel landen speelt, namelijk de multiculturele samenleving en de problemen die daarbij komen kijken. En met de nare uitwassen van het moslimfundamentalisme van tegenwoordig blijft de islam voorlopig een explosief onderwerp.
In 2012 interviewde ik De Wit en vertelde hij: ‘Het is mijn werk om kritisch te zijn en op het randje te lopen. Maar het is geen moslimbashing. Als je hard op de koran inhakt, dan ben je na drie grappen wel klaar. De kracht van de burka babes is juist dat het een vriendelijke strip is. Ik beoog niet iets stichtelijks. Eigenlijk wil ik gewoon lol trappen.’
En lollig is hij dit keer ook weer. En zeer kritisch, want wat te denken van een dialoog tussen twee burka’s, waarvan de linker er nogal verfomfaaid uitziet: ‘Ik ben zojuist in de bus aangerand.’ De rechter burka antwoordt: ‘O, daar hoef ik gelukkig de deur niet voor uit.’
Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
I really dig this video about how to make Pancake Zombies for Halloween or any other ghoulish occasion like birthday parties or, in my case, basically anything that has to do with cooking (I am not a fan of it). (via Maaike Hartjes)
Een foto van cultheld Dale Cooper, want het grote nieuws dat Twin Peaks terugkomt, moet uiteraard gevierd worden:
Twin Peaks, de cultserie van David Lynch en Mark Frost uit de vroege jaren negentig, krijgt een derde seizoen. Maar liefst negen nieuwe afleveringen zullen in 2016 bij Showtime op de buis te zien zijn en allemaal geregisseerd door Lynch zelf.
Sinds zijn introductie in de pilotaflevering van Twin Peaksis Agent Dale Cooper altijd een van mijn favoriete helden geweest. Ik ben dol op de koffiedrinkende en taartverslindende FBI-agent en kan niet wachten om Kyle MacLachlan weer terug in die rol te zien. Die heeft aangegeven er al in zin te hebben, al is officieel nog niets over de cast bekend gemaakt. Wel weten we dat de serie zich ongeveer 25 later afspeelt. In het nu dus.
Feest met koffie en taart
Vriend Menno Kooistra gaf op Facebook aan net begonnen te zijn met het opnieuw bekijken van de oorspronkelijke serie. Toen iemand opperde of hij niet de 30 afleveringen in een montage van één minuut wilde samenvatten, leek het mij een leuk idee als hij alle koffiemomenten aan elkaar zou plakken. Dan Hassler-Forest wist te melden dat die montage natuurlijk allang al bestaat. Wat een feest!
Ik heb nog ergens Het geheime dagboek van Laura Palmer in de kast staan, geschreven door Jennifer Lynch, de dochter van. De Boekerij gaf hier in 1991 een Nederlandse vertaling van uit. Ik weet dat er ook een boek bestaat met daarin de transcripts van de tapes van Cooper, maar die heb ik nooit meer in de tweedehands boekwinkel kunnen vinden. Wel kreeg ik ooit een tape van Natasja met daarop de ingesproken tapes van Cooper. Die moet je natuurlijk beluisteren terwijl je een stevige kop koffie en een stukje kersentaart nuttigt. ‘Damn good, coffee’ uiteraard.
Pieter De Pootere maakte speciaal voor 25 jaar Stripmuseum deze overzichtsplaat
Er was veel belangstelling van de internationale pers bij de verjaardag van het Belgisch Stripmuseum. Ondergetekende was twee dagen in Brussel om nader kennis te maken met het stripmatige karakter van de stad.
Een witte Smurf op mijn bureau houdt nauwgezet mijn vingers op het toetsenbord in de gaten. Het figuurtje met vrolijke blik is een souvenir van mijn bezoek aan Brussel afgelopen weekend. Ik was daar om de 25ste verjaardag te vieren van het Belgisch Stripcentrum, nu ook omgedoopt tot Stripmuseum.
Stripdecor
Samen met een groep collega’s was ik op persreis om de goed bezochte persconferentie bij te wonen, met stripmakers te praten en andere stripgerelateerde plekken in Brussel te bezoeken. Met maar liefst 50 stripmuren, het Marc Sleen Museum, het Comics Café, Het Moof en natuurlijk het Stripcentrum kun je Brussel gerust een toeristische trekpleister voor de stripliefhebber noemen. De stad was dan ook de bakermat voor heel veel stripfiguren en een indrukwekkende lijst aan Belgische stripmakers waren er in het verleden actief. En, zo blijkt onder andere uit de indrukwekkende tentoonstelling Beeldig Brussel, is de stad ook dikwijls het decor in menig stripverhaal. Vroeger vooral als achtergronddecor, maar in de afgelopen 25 jaar speelt Brussel in aardig wat strips op de voorgrond mee. Daarom toont de expositie juist voorbeelden uit die verhalen. Van meer dan 40 tekenaars worden er originele platen getoond, van Sokal, Hulet, Dupré en Servais tot Vanistendael, Goldsmith, De Radiguès en Mariën.
Guust Flater
Een beetje jaloers ben ik wel op de Belgen, want in Nederland is het veel moeilijker om in het openbaar je stripliefde te belijden. In Brussel vind je gewoon een standbeeld van Guust Flater op straat en kijkt men niet gek op als je zegt dat je stripjournalist bent. Sowieso is het Stripcentrum een plek om jaloers op te zijn, als Nederlandse stripliefhebber. Het was jaren geleden sinds ik het instituut voor het laatst had bezocht, maar ik was meer dan blij verrast. Boeiende exposities met prachtig origineel werk biedt het Stripcentrum en een uitgebreide bibliotheek en documentatiecentrum met meer dan 60.000 albums, 38.000 magazines en 4.000 theoretische werken.
Een volle zaal tijdens de persconferentie. Foto copyright Daniel Fouss.
Tijdens de persconferentie vertelden de twee directeuren Jean Auquier en Willem De Graeve over de geschiedenis en nieuwe exposities in het Stripmuseum. Soms keek Auquier mij vriendelijk aan. Ik knikte maar geïnteresseerd terug, terwijl ik geen idee had wat hij zei, want de beste man sprak Frans. Op dat soort momenten voel ik me net een stranger in a strange land en besef ik me dat ik die vier jaar Frans op de middelbare school beter had kunnen opletten in plaats van proberen het leven van mevrouw Van der Poll zo zuur mogelijk te maken. Gelukkig deed De Graeve zijn verhaal in het Nederlands en was de informatie ook terug te lezen in de persmap.
In gesprek met Hec Leemans. Foto copyright Daniel Fouss.
Na de persconferentie heb ik voor een artikel in de VPRO Gids, kort gesproken met Hec Leemans (Bakelandt, FC De Kampioenen) en Pieter De Poortere over het thema striperfgoed. Naar De Poortere is nu een heel auditorium vernoemd in het Stripcentrum omdat zijn creatie Boerke 15 jaar bestaat en een tweede leven in animatie heeft gekregen. Het auditorium is veranderd in de woonkamer van Boerke, waar je uiteraard de animaties kunt bekijken en ook landschapschilderijen hangen waarin het personage zijn opwachting maakt. Die schilderijen laten meteen zien hoe veelzijdig de tekenaar eigenlijk is: De Poortere mengt een romantische schilderstijl met de cartooneske en gestileerde stijl waarin hij doorgaans Boerke tekent.
Pieter De Pootere maakte speciaal voor 25 jaar Stripmuseum deze overzichtsplaat
Smurfenbroekjes
Na het gesprek met De Poortere werd ik zelf geïnterviewd door FM Brussel in het programma De Zoo van Brussel over wat ik in het Stripmuseum kwam doen. Men vroeg me ook om een item uit het museum uit te kiezen en daar iets over te vertellen. Dat moest een tekening van Franquin zijn, vond ik, maar die waren helaas op dat moment in een ruimte die eventjes afgesloten was van de rest. Nu had ik onderweg door de nieuwe Smurfententoonstelling gelopen en zag ik daar een waslijn vol met schone Smurfenbroekjes. Dit vond ik zo grappig, dat ik die even heb aangekaart in de uitzending. ‘Dus, het leukste aan het Stripcentrum vind je het onderbroekje van Smurfin?’ vroeg de presentator. Tja, daar zat ik met een glimlach vol tanden…
Smurfenwas
Stripfiguren op muren
Het was ook wel een beetje een haastklus dat interview, want ondertussen was mijn groep al op pad met stripkenner en gids Kurt Morissens die een rondleiding gaf door het museum. Daar wilde ik natuurlijk bij zijn. Evenals bij de wandeling langs enkele Stripmuren in Brussel. Kurt vertelde op luchtige en aanstekelijke wijze allerlei wetenswaardigheden over de muren en stripfiguren, terwijl we op de zonnige middag door het centrum van Brussel wandelden. Mocht je ooit in de buurt zijn, dan raad ik je een wandeling met Morissens zeker aan. Niet in de laatste plaats omdat hij je weet te winnen voor het beeldverhaal én Brussel.
Daarna was het even uitpuffen in mijn hotelkamer in het luxe Radisson Blu. Op de minibar lonkte een pakje studentenhaver naar me, maar met een prijs van maar liefst tien euro, wist ik toch mijn lekkere trek te bedwingen. Ik mocht dan in Bourgondisch België zijn, ik blijf een zuinige Hollander. Geen idee trouwens hoe je studentenhaver in het Frans zegt, maar aangezien zo’n 90% van de inwoners van Brussel Frans spreekt, zou het eigenlijk wel handig zijn om dit te weten. Door de taalbarrière waande ik me soms eerder in Frankrijk dan in België.
Al had ik daar bij de receptie in het Stripcentrum die avond weinig last van. Deze werd bezocht door zo’n 800 man: veel stripmakers en aanverwante lui die met het beeldverhaal te maken hebben, uit binnen- en buitenland. Sowieso had het museum niet te klagen wat aandacht betreft. Er liepen die dag journalisten uit onder andere België, Frankrijk, Italië, Nederland en China rond. Het zal wel laat geworden zijn, toch ontving adjunct-directeur Willem De Graeve mij de volgende ochtend fris en energiek toen ik aanklopte om hem te interviewen.
In de Brasserie hebben we een goed uur met elkaar gesproken over de geschiedenis van het museum en de functie van het Stripcentrum in het verband met striperfgoed. Voor het resultaat van dit gesprek zul je nog een klein maandje moeten wachten, dan staat het artikel in de VPRO gids.
Na het gesprek met Willem heb ik nog de nieuwe tentoonstelling De kunst van het stripverhaalbezocht. Daar heb ik wat videobeelden van gemaakt, dus binnenkort zie je het Belgisch Stripmuseum terug in een Daily Webhead video.
De nieuwste stripmuur in Brussel is van Robbedoes.
In de Thalys naar Amsterdam besefte ik dat ik tot voor kort Brussel vooral zag als een politiek bolwerk waar het Europese parlement zetelt en waar politici en lobbyisten gezellig vervelende regeltjes proberen te verzinnen om het leven van de gewone burger wat moeilijker te maken. Mijn beeld van de politiek is in die twee dagen niet veranderd, maar wel mijn blik op de Belgische hoofdstad. Brussel is een intrigerende metropool waar het beeldverhaal op allerlei manieren geëerd wordt en waar ik snel nog maar eens naartoe moet gaan.
Wonder Boys van Curtis Hanson is een van mijn favoriete films. In deze aflevering van VoorDeFilm leg ik uit waarom dit nu zo’n cinematografisch juweeltje is.
VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn.
Vorige week schreef ik over hoe de Spider-Cow voor het Art Hotel Amsterdam leidde tot de ontdekking dat dit soort kunstwerken over de hele wereld voorkomen. Een trend die waarschijnlijk zijn oorspong heeft bij de Griekse kunstenares Irene Vergitsi. Stef Vedder, de bedenker van de Nederlandse Spider-Cow, reageerde op de blogpost en vertelde mij het verhaal van zijn kunstwerk.
‘Ik kreeg ergens in 2005 een verzoek van afvalverwerker ICOVA of ik een perscontainer wilde beschilderen zodat zij daarmee het Art Hotel als klant binnen zouden kunnen halen. Ik heb toen voor het thema superhelden gekozen omdat dat op een duidelijke manier kracht uit zou stralen. Dat idee heeft het Art Hotel toentertijd doen besluiten om met ICOVA in zee te gaan. Voor het Art Hotel stonden twee koeien (beschilderd door kunstenaars die aangesloten waren bij galerie Donkersloot) en die waren kapot. Omdat ze onder de indruk waren van de perscontainer hebben ze mij toen gevraagd of ik die koeien opnieuw kon beschilderen. Ze hebben toen twee nieuwe koeien laten komen en die heb ik beschilderd als mijn favoriete superhelden, Superman en Spider-Man. De Spider-Man zag er eerst heel anders uit, maar omdat de grondlaag van de koeien niet goed was, liet de verf los. Ik heb toen de koe bij de poten afgezaagd en hem helemaal beschilderd als een vrije interpretatie van Spider-Man. Ik ben dus niet geïnspireerd door de andere kunstenaars die een Spider-Cow hebben geschilderd. Hij is dus zo beschilderd vanwege de perscontainer. Ik wilde het thema doortrekken en vond de koeien een leuk en absurdistisch onderwerp om dat te doen.’
‘Het is ook wel leuk om te melden dat ik dankzij deze koeien tegenwoordig mijn brood verdien met kunst. Ik heb namelijk een reclamebureau gehad wat zwaar getroffen werd door de crisis. Toen heb ik besloten om het beschilderen van koeien uit de kunstenaarssfeer te halen en het bij bedrijven aan te bieden als de workshop Beestachtig schilderen. Dat gaat op dit moment heel goed. Het biedt mij de mogelijkheid om de kunst te maken die ik wil (kunst met ballen en andere concepten) en mensen de lol te laten beleven die het maken van kunst met zich meebrengt.’
Zo zie je maar dat er een heel interessant verhaal schuil kan gaan achter een Spider-Cow.
Anders is een nieuwe stripreeks van Kristof Spaey (die eerder de trilogie Misschien Ooit Nooit tekende) en tv-scenarist Bart Vaessen. Het eerste deel draait om de verlegen student Lars die grote moeite heeft zijn droomvrouw Ella niet-stamelend aan te spreken.
Het verhaal heeft veel weg van een tienersoap, met alle bekende elementen die daarbij horen. Zo heeft Lars een baldadige vriend die zijn kansen bij de vrouwen overschat en krijgt onze held tegenwerking van de populaire mannen op campus. Aan het eind krijgt het verhaal een wel heel onverwachte wending als een van de personages over superkrachten blijkt te beschikken. En nee, niet het personage dat je wellicht verwacht.
Fre vertelt Lars (rechts) hoe hij de situatie ziet.
In deze video lichten Vaessen en Spaey hun strip toe:
Anders wordt uitgegeven door VOS uitgeverij en KSbooks en richt zich met name op young adult lezers.
Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
Auke Deelstra en Marc de Lobie van Syndikaat krijgen 3.000 euro om hun plan te verwezenlijken: een grote stand bouwen om hun debuterende stripmakers van een plek op de beurs te voorzien die opvalt. ‘Uitgeverij Syndikaat investeert al jaren in risicovolle debuutprojecten. Wij geven talentvolle auteurs een kans zich op een professionele manier te presenteren naar het publiek. Met goed verzorgde albums, nieuwe lezersgroepen en gestructureerde pr. Maar er valt nog veel terrein te winnen. Wij geloven dat een professionele presentatie op beurzen veel bezoekers kan overtuigen van de Nieuwe Striptekenaars van Vandaag. Een stand is erg duur en verdient zich moeilijk terug. Daarom doen wij een aanvraag van € 3.000,- voor het bouwen van een volwaardige stand, zodat we kunnen blijven investeren in nieuw talent’, aldus de aanvraagtekst die Deelstra en De Lobie indienden bij de jury.
