Retro Smash op YouTube.
Retro Smash op Spotify.
Tag: Twitter
Oude, verdorde kerstbomen langs de weg, daar word ik nu somber van. Het liefste heb ik gewoon het hele jaar zo’n gezellige boom in de kamer staan. En verder… wat zijn mijn vlogplannen voor 2020?
Of het gebrek daaraan. Een beslissing die ik heb genomen is om te stoppen met Twitter. Van sociale media word ik namelijk al heel lang niet blij, dus het werd de hoogste tijd om daar afscheid van te nemen.
Meer tekeningen van Melissa Halley vind je hier.
Recent was ik samen met mijn vriendin Linda een paar dagen in Bergen aan Zee, een prachtige kustplaats waar je letterlijk kunt uitwaaien. Het was genieten van de frisse zeelucht. In tegenstelling tot Amsterdam, waar de lucht sterk vervuild is, kun je daar gewoon de natuur in de duinen en het zout van de zee ruiken. De rust bood me ruimte om na te denken en hoewel ons verblijf relatief kort was, kwam ik op het strand tot een paar belangrijke conclusies.
De eerste conclusie is dat ik zo snel mogelijk Amsterdam wil verlaten om te wonen op een rustiger plek. De stad is overwoekerd met toeristen en evenementen die bedoeld zijn om zoveel mogelijk geld te verdienen. Veel huizen zijn opgekocht door rijke stinkerds die er een doorlopend airbnb festijn van maken. Een festijn voor de rijke stinkerds en de asociale, dronken toeristen die ze in hun appartementen laten huizen. De stad is vrijwel onleefbaar geworden.
Ik wil wonen op een plek waar veel natuur en rust is. Zodat ik kan genieten van schone lucht en ruimte. En van stilte waardoor ik lekker kan schrijven. Wonen in een kleinere gemeenschap, waar de bewoners elkaar een beetje kennen en voor elkaar klaarstaan.
Een andere conclusie gaat over mijn virtuele leven. Twitter wordt wel eens met een riool vergeleken, en aangezien er veel verbale shit wordt uitgewisseld, vind ik die metafoor best goed passen. En als ik zeg Twitter mag je ook best andere sociale media denken. Het hangt er een beetje vanaf wie je volgt hoor, maar eigenlijk kun je altijd zeggen dat als je er te lang rondhangt, de shit will hit the fan.
Iedereen mag van mij zeggen wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen.
Natuurlijk biedt het internet ook veel moois, maar daar heb ik het nu even niet over.
Een andere belangrijke conclusie die in mij opkwam, is dat te oud ben voor clickbait en alles wat dat behelst. Mensen lokken met zogenaamde prikkelende maar altijd ongenuanceerde koppen of videotitels. Ik weet dat ze ervoor zorgen dat mensen op je linkje klikken, en waarschijnlijk je stukken gaan lezen en je video’s bekijken. Maar wat een enorme onzin is clickbait eigenlijk. Met sensatiezucht komen we echt niet verder.
Ik heb het liever minder kliks en views op mijn youtube-kanaal dan dat ik verantwoordelijk ben voor nog meer onzin in de wereld.
Ook hier geldt dat makers van mij mogen maken wat ze willen, maar dat ik graag mijn eigen weg ga en die dingen maak die ik wil maken. En het maakt me dan niet uit dat ik in een niche opereer of niet.
Sinds ik een paar keer per week vlog heb ik veel video’s gezien met do’s en don’ts. Hoe je de perfecte thumbnail maakt bijvoorbeeld, welke keywords je moet invoeren, en wat je nog meer moet doen om publiek te trekken. Met de regels ben ik bekend maar ik wil alleen de regels toepassen die voor mij echt waarde hebben.
Soms vermoeit het me allemaal zo erg. De regeltjes om zichtbaar te zijn online. De hoepels waar je doorheen moet springen om het algoritme van sociale media te plezieren en te prikkelen, alsof je in de gunst probeert te komen van een lastige en nukkige minnares. Het volgen van al die regels maakt dat we ons zelf steeds meer als computers en robots gaan gedragen.
Die hele ratrace vermoeit me zeer. Misschien komt het omdat ik inmiddels de veertig ben gepasseerd, maar veel mensen maken zich druk om niks, heb ik vaak het idee. Ze lijken verslaafd aan conflict. Daar wil ik niets meer mee te maken hebben.
Misschien klink ik nu somber maar dat ben ik juist niet. Wandelen over het strand en door de duinen gaf me juist een moment van helderheid. Soms moet je weten wat je in ieder geval niet meer wilt om te kunnen ontdekken wat je wel wilt in het leven. Tot die conclusies komen is een goede eerste stap.
I am a fan of the Spider-Man TV Series from the 1970s starring Nicholas Hammond as Spider-Man. The twitteraccount @SpideyTVSeries keeps every one up to date about this first live-action outing of Spider-Man.
Today he posted the location of Peter Parker’s first wallcrawl from the pilot episode. This made me so happy I felt like sharing it. If you’re a fan of the series, please check out https://twitter.com/SpideyTVSeries.
Wat moet ik eigenlijk nog met mijn instagramaccount, vroeg ik me een tijdje af. Tot ik besloot mijn account te gebruiken om alleen nog maar dingen te delen waar ik heel blij van word.
Namelijk fictieve en bestaande helden, en afbeeldingen waar ik een heel positief gevoel van krijg.
En dit is het YouTube-kanaal van de Amazing Spider-Man TV serie.
Categories
Stoppen met bloggen
Eind 2017 had ik het gevoel dat mijn blog wel af was en dat ik na 12½ jaar bloggen alles wel een keer had gezegd. Een keer of tien zelfs in het geval van sommige thema’s. Dus besloot ik afscheid te nemen van het bloggen door in de maand januari iedere dag een post te plaatsen over Spider-Man.
Gezien mijn boek leek me dat een mooie manier. Spider-Man is altijd een terugkerend thema geweest op mijn blog.
Ik begon al met het voorbereiden van deze posts in november en december, zodat er al een behoorlijke voorraad posts klaarstond toen het nieuwe jaar begon.
Eventjes een podcast
Maar toen werd ik een van de panelleden van een podcast. Tja, die wilde ik ook wel op mijn blog zetten zodat mensen wisten dat deze bestond. Dat avontuur is uiteindelijk voor mij een kort verhaal geworden – het hoe en waarom laat ik hier even buiten beschouwing – maar zo kwam het dus wel dat er na januari nog steeds een tijdje posts op mijn site verschenen.
Behalve de podcast-uitzendingen plaatste ik af en toe nog andere berichten op mijn blog, want inmiddels had ik enkele vloggers op YouTube ontdekt die mij boeiden en daar wilde ik dan wel even een stukje over schrijven. Al snel wilde ik dat vloggen zelf ook uitproberen. In mei 2018 begon ik met gemiddeld drie keer per week een video te maken. Het was een idee waar ik al langer mee had rondgelopen, dus besloot ik er simpelweg mee te beginnen. Zonder echt een plan te hebben trouwens, want dat is vaak het leukste met dit soort dingen.
Bijna 100
Inmiddels heb ik alweer 82 vlogs gemaakt dit jaar. Misschien haal ik voor de jaarwisseling de 100 wel. Door de vlogs waren er veel updates op mijn site en eigenlijk ben ik dus automatisch blijven bloggen. Door het maken van vlogs werd het bloggen ook weer leuk. Het vloggen gaf weer nieuwe content aan mijn site en eigenlijk ben ik daardoor dus nooit gestopt met bloggen.
Toch is mijn blik op sociale media en bloggen wel meer veranderd dit jaar. Ik ga in december ook zoveel mogelijk offline van sociale media. Ik blijf vloggen en op de reacties reageren. Ook zal ik nog wel te veel tijd doorbrengen op YouTube, maar ik vind andere vloggers nu eenmaal erg interessant.
Rust
Maar Twitter en Instagram laat ik zoveel mogelijk links liggen. Dat doe ik eigenlijk al een tijdje en dat bevalt me heel goed. Dat geeft me veel rust in mijn hoofd en daar heb ik op dit moment veel behoefte aan.
De laatste paar weken zag ik geregeld vlogs waarin mensen een bepaalde periode offline waren geweest. Ze hadden dan dertig dagen geen sociale media gebruikt. En telkens is de conclusie dat ze het allemaal niet gemist hebben. Dat geeft toch te denken. Als niemand Twitter, Fakebook, Instagram en weetikveelwatnogmeer mist, wat DOEN we daar dan de hele tijd?
Het internet is stuk. Dat beweert Marleen Stikker, directeur van de Amsterdamse Waag Society.
Ze zei dat laatst in Zomergasten, maar al eerder op andere plekken, zoals het YouTube kanaal Fast Moving Targets. Waarom is het internet stuk? Hoe komt dat? Welke rol spelen social media hierin? En wat is volgens mij een begin van een oplossing? Ik bespreek dat in deze vlog en ben benieuwd naar jullie reacties hierop.
Check ook deze videos van Fast Moving Targets met Marleen Stikker: https://youtu.be/FO9jT6GOmzk
en https://youtu.be/3m2y1STc0VU
En deze boeiende TedX toespraak van Jaron Lanier.
Mijn interesse in sociale media als Twitter is significant afgenomen de afgelopen maanden. Het interesseert me niet meer wat iedereen vindt. Bovendien hang ik niet graag in een kroeg waar mensen vooral ruzie lijken te zoeken.
Mijn account heb ik nog niet opgezegd, dan gaat er iemand misschien met mijn naam vandoor. Maar al drie weken heb ik vakantie van Twitter en dat bevalt me prima. Misschien dat ik mijn account gewoon op non-actief zet voor een langere tijd.
Frank Meeuwsen schoonde laatst zijn twitteraccount radicaal op door iedereen te ontvolgen. Daarna begon hij langzaam weer mensen te volgen die hij interessant vindt. Dit verbeterde zijn ervaring op Twitter significant. Frank gebruikt er een programmaatje voor dat mij te ingewikkeld in de oren klinkt. Natuurlijk kan ik vanaf nu heel systematisch de mensen die mij niet meer bevallen ontvolgen, om zo weer een fijne, positieve tijdlijn te krijgen. Maar eigenlijk vermoeid het medium mij daarvoor te veel. Voor mijn werk en anderen vind ik het prima om Twitter te blijven gebruiken, maar voor mezelf niet meer.
Ruis heb ik nog steeds genoeg in mijn leven dankzij Instagram en vooral YouTube. De laatste maanden kijk ik heel veel video’s op YouTube. Ook daar wordt veel ruzie geschopt, maar door het algoritme te leren wat mij bevalt en waar ik niet in geïnteresseerd ben, krijg ik langzaamaan een ander aanbod voorgeschoteld.
En bloggen? Eigenlijk heeft het maken van vlogs mijn geschreven posts vervangen. Ik publiceer hier immers een stuk minder dan voorheen wat betreft foto’s en teksten. Vloggen vind ik een fijne vorm van expressie waar ik me na mijn vakantie verder in ga verdiepen. Ik heb daar heel veel zin in.
Maar als je nu zou beweren dat foto’s posten op Instagram eigenlijk ook een vorm van bloggen is, dan ben ik het daar niet mee oneens. Al is Instagram mijns inziens niet echt geschikt voor lange teksten. Ook is het bloggen op het domein van een derde partij en niet op mijn site. Vroeger nam ik me nog wel eens voor om alles op beide plekken te plaatsen, maar in de praktijk doe ik dat toch meestal niet. Teveel gedoe. Mijn vlogs blijf ik wel hier embedden. Daarvoor vind ik vloggen te leuk.
Categories
Meer algoritmevrij leven
Langzaamaan probeer ik zoveel mogelijk negativiteit uit mijn leven te bannen. Eerst stopte ik al met het kijken van het journaal en nam ik de kranten nog maar heel selectief door.
Eerst ontvriende ik enkele kennissen van Fakebook die altijd zaten te zeuren, daarna gooide ik Fakebook er helemaal uit. Dat was een enorme opluchting. Maar algoritme-vrij leven is moeilijk voor elkaar te krijgen en vrijwel onmogelijk zodra je je online begeeft en gebruikt maakt van sociale media.
Waarom ik dat wil? Algoritmes geven vaak voorrang aan negatieve prikkels, want daar reageren we doorgaans het meeste op. Negativiteit is een verdienmodel, zoals computerfilosoof Jaron Lanier in bovenstaande video haarfijn uitlegt. Zoals je weet zijn de algoritmes er niet voor de gebruiker, maar zijn ze voor het bedrijf erachter. Ze moeten ervoor zorgen dat we zo lang mogelijk op het betreffende platform blijven hangen. Zo voert YouTube mij systematisch negatief geladen video’s, en in de praktijk is het daar lastig uit te ontsnappen. Ik probeer nu heel bewust video’s met een positieve boodschap te liken om het algoritme op te voeden. Ik hoop dat dit uiteindelijk leidt tot een leuker aanbod.
Weg ermee
De volgende stap waar ik nu bewust mee bezig ben, is mensen waar ik niet blij van word, uit mijn leven te bannen. Ik ken aardig wat mensen, en een deel van hem levert mij alleen maar stress op en sombere gevoelens. Soms omdat ze dat bewust doen – doordat ze bijvoorbeeld telkens ongevraagd kritiek op je werk hebben – maar vaak genoeg komt dat voort uit onbewust gedrag.
Die mensen kan ik niet bijsturen of opvoeden, zoals ik misschien wel met een algoritme kan doen, dus die mensen uit mijn leven laten, is dus voor mij de beste oplossing. Dat betekent dat ik niet meer met ze af zal spreken om koffie te drinken en niet meer met ze samenwerk aan projecten – if I can help it.
Morele Gestapo
Ook ga ik een hele berg mensen ontvolgen op Twitter. Op Twitter manifesteert vaak heel naar gedrag, namelijk het retweeten van mensen waar je het niet eens mee bent, en die dan belachelijk maken. Dat levert bij de twitteraar in kwestie vast een gevoel van superioriteit op. Lekker toch, anderen afstraffen omdat ze er anders over denken dan jij? Nou, daar heb ik dus geen zin meer in. Dat vingerwijzen van wezens die zichzelf superior ten opzichte van anderen voelen, vind ik heel naar.
Ik kots op de morele Gestapo, net als Laser 3.14 kennelijk. Politieke correctheid is een ziekte die we serieus moeten bestrijden. Hoe weet ik niet precies. Daarom negeer ik de zieken voorlopig maar tot ik een betere oplossing weet.
Natuurlijk voel ik me zelf ook wel eens superieur aan anderen, maar ik zit niet op sociale media om dat dan te laten blijken. Leven en laten leven. Als je dat niet kan, is het jouw probleem maar niet (langer) het mijne.
De laatste dagen vertellen steeds meer mensen op Instagram of Twitter dat ze zich hebben aangesloten op een nieuw sociaalnetwerk genaamd Vero. Zo op het eerste gezicht lijkt dit een goed alternatief voor Fakebook.
Ik heb het dan vooral over de voorwaarden die aan dit netwerk verbonden zijn en hun business model:
Unlike most of our competitors, Vero’s business model isn’t based on serving advertisements. As a subscription-based service, our users are our customers, not the product we sell to advertisers.
Our subscription model will allow us to keep Vero advertising-free, and to focus solely on delivering the best social experience instead of trying to find new ways to monetize our users’ behavior or tricking them back into the app with notifications.
Als Vero twee jaar geleden was gestart, was ik waarschijnlijk meteen overgestapt van Fakebook naar dit nieuwe, veelbelovende platform. Maar nu ik twee maanden geleden voorgoed afscheid nam van Mark Zuckerberg en zijn niet zo sociale val, ben ik eens goed gaan nadenken over wat sociale media voor mij betekenen. En vooral: wat ze geworden zijn.
Behalve de privacyvraagstukken, het verschrikkelijke domme algortime en andere zaken, is een van de redenen waarom ik niet meer rond wil hangen op Fakebook, dat de toon van de gesprekken steeds scherper wordt. Axel beschreef dat laatst mooi in een mail naar me: ‘Het lijkt alsof je steeds op eieren moet lopen, omdat mensen uitspraken verkeerd interpreteren.’
Daar ben ik het mee eens. Discussies worden veel te zwart-wit gevoerd. Het lijkt soms wel of mensen alleen nog maar zin hebben om te rellen in plaats van een constructieve dialoog aan te gaan. Dit zie je natuurlijk ook op Twitter en ook buiten de virtuele wereld. In de politiek, maar ook op straat en in de krant.
Ik probeer mijn leven zo fijn mogelijk te leiden en dat betekent dat ik geestelijke diarree zoveel mogelijk probeer te mijden. Vrijwel afwezig zijn op sociale media helpt daarbij enorm, dus mij zie je voorlopig niet aanmelden bij een nieuw platform. Al ben ik blij dat de mensen die sociale media wel nog steeds leuk vinden, nu een goed alternatief hebben voor maffiabook.
Ik vrees echter dat mensen hetzelfde gedrag zullen vertonen op dit nieuwe platform en daar hoef ik dus niet tussen te zitten.
Professioneel gebruik
Dat neemt allemaal niet weg dat ik goed weet hoe sociale media werken en dat ik het voor mijn werk geen probleem vind om ze te gebruiken. Als ik voor een opdrachtgever publiciteit moet genereren, vind ik het dus prima om het social media-account van die opdrachtgever te gebruiken om dat te doen. Privé voel ik die behoefte niet.
Bloggen vind ik een fijne vorm van communiceren, dus daar ga ik vooralsnog mee door. Ik lees ook nog steeds graag posts van anderen. Dat is nooit veranderd. Op Twitter en Instagram ben ik nog steeds aanwezig, maar wel veel minder actief. Ik vind het algoritme van beide platforms niks. Ik word niet graag behandeld als kind. En het discours op Twitter zijn vaak net zo erg als op Fakebook.
Less is more (time for other stuff), less is better.
Categories
Algoritmevrij leven
Laatst vroeg iemand mij hoe het bevalt, een Facebook-loos bestaan. Heel goed, is het antwoord. Ik zou niet meer terug willen.
Ook begin ik steeds meer twijfel te voelen bij Instagram. Niet alleen omdat dit ook een bedrijf is van Fakebook, maar vooral omdat ze daar steeds meer aan het stunten zijn. Marloes de Vries viel het laatst op dat ze steeds vaker posts in haar tijdlijn krijgt van mensen die ze helemaal niet volgt. Ik heb het dan niet over gesponsorde reclameposts. Gewoon andere gebruikers worden er opeens doorheen gejast. Kortom, de programmeurs van Instagram bemoeien zich nog meer met wie je wel en niet krijgt te zien. Ik wil gewoon de posts van iedereen zien die ik volg en verder geen gezeur. Algoritmevrij leven. Dat wil ik. Zoveel mogelijk in ieder geval.
Sowieso ben ik de laatste maanden heel erg sociale media-moe. Het vraagt heel veel aandacht en ik kijk terug met een beetje spijt naar hoeveel uren ik het afgelopen decennium verloren heb aan loze zaken. Misschien heeft dat met mijn leeftijd te maken, maar ik wil de toekomst meer besteden aan dingen die voor mij echt belangrijk zijn.
Dat zijn geen wereldschokkende zaken, allerminst eigenlijk. Er is nog heel veel wat ik wil lezen en zien. De boekenkasten hier puilen uit met prachtig leeswerk en er zitten aardig wat boeken en strips bij die ik nog niet heb kunnen inzien.
En het wordt tijd om de lijst met gewilde vakantiebestemming maar eens als leidraad te gaan gebruiken. Daarvoor is dan eerst weer geld nodig, wat ik moet verdienen.
Misschien niet meer als freelancer – de journalistieke markt is volledig kapot bezuinigd – maar er zijn andere manieren om met mijn schrijftalent en aanleg voor beeld een inkomen te verwerven. Hopelijk op een vaste stek ergens met een leuk team.
Tot het zover is staat mijn smartphone steeds meer op stil en kijk ik zo min mogelijk op Whatsapp en Instagram. Ik vind het prima om dat soort apps voor werk te gebruiken – het hoort er nu eenmaal bij. Maar privé wil ik gewoon steeds meer mijn eigen gedachten in mijn hoofd horen en niet een Twitterstroom of ander geneuzel.
Categories
Leegte
Ondertussen denk ik wel eens dat ik met bloggen best wel wat minder hard mijn best kan doen. Ik doe het nu 11½ jaar, en eerlijk gezegd heb ik alles wel gezegd.
Ik probeer deze decembermaand bewust onderwerpen die ik al vaker heb aangesneden te vermijden. Dus geen kerstposts, geen terugblikken of lijstjes over 2017.
Goed. Een post was een overzicht van de negen meest gelikete instagramfoto’s van het afgelopen jaar. Dat vond ik nog wel grappig om te publiceren, simpelweg om te zien wat men dan zo leuk vond. Het waren vooral foto’s van het laatste halfjaar en met merendeel was gerelateerd aan mijn boek.
Dat mensen Mijn vriend Spider-Man en alles daaraan verwant tof vinden, was dus fijn.
Maar geen van de guitige en toffe stripplaatjes die ik via dit platform deel, zaten in de top 9. Dat is natuurlijk geen reden om daarmee te stoppen, maar het geeft wel te denken: waarom deel ik dat soort plaatjes eigenlijk? Je bouwt er misschien geek-creds mee op, maar waarom zou je?
Antwoord: het is vooral leuk voor mezelf om te zien wat ik in het afgelopen jaar allemaal heb gelezen en gezien en nu herinnerd te worden aan wat ik tof of bijzonder vond. Instagram is dus gewoon een fotodagboek. Niets meer, niets minder.
Frank Meeuwsen blogde dat alle sociale media hem een beetje te veel werd en verwijderde veel apps van zijn telefoon. Ik snap die houding volkomen. Als ik zo’n stuk lees en daarna meteen dit bericht op NOS.nl, dan denk ik ook meteen dat ik wel een tijdje van Fakebook af wil. Nu we voor de kerstdagen zitten en ik mijn boek verder niet hoef te promoten, kan dat ook best.
En sowieso, wanneer een voormalig Fakebook manager als Chamath Palihapitiya al waarschuwt voor hoe gevaarlijk dit social media platform is…
Van Twitter word ik meestal toch depressief vanwege alle narigheid die daar gepubliceerd wordt. Vooral dat ik telkens tweets moet zien van mensen die ik zelf niet volg, maar die door anderen geliket worden, vind ik vervelend. Wat moet ik met al die loze informatie? Mijn hoofd zit vol genoeg.