Tag: Muziek

Categorieën
Daily Webhead Media Video

Video: Ellen ten Damme zingt Ilja Pfeijffer

Ellen ten Damme toert met haar band door de Nederlandse theaters met het programma ‘Durf jij?’. Ze componeerde muziek bij teksten van auteur en poëet Ilja Leonard Pfeijffer. Het is voor het eerst dat Ten Damme zingt in haar moerstaal. Hoe haar dat vergaat en hoe de samenwerking met Pfeijffer verloopt vertellen ze in onderstaande video.

Oplettende kijkers zal opvallen dat ze een klein gedeelte van dit interview al hebben gezien in de registratie van het Weerwoord festival. Voor de liefhebbers van het betere Hollandsche lied en voor de fans van Ellen en Ilja nu dus het hele gesprek. De rest kijkt maar niet.(Ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.)
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Met Borsato in de trein…

Soms is het fijn om op tijd wakker te worden…Ik droomde dat ik na een lange draaidag van 11 uur nog één videoklusje te doen had. Volkszanger Marco Borsato – je kent hem wel: onze eigen wereldverbeteraar die zelfs een acteerklus niet uit de weggaat (helaas) – zou in de trein van Leiden naar Amsterdam een concert in de coupé ten gehore brengen. Dit alles ter promotie van Warchild, legde zijn manager mij uit. Nou ja, het had net zo goed namens de Vereniging voor de Hereniging van Laven in de Efteling kunnen zijn, for that matter. In een droom is immers alles mogelijk. Borsato’s manager, een lange, kale zwarte zakenman in driedelig pak, zei met zijn vriendelijke stem dat hij even wat moest regelen en verliet de coupé.Ik snoot intussen mijn neus, want ik begon aardig verkouden te worden. Op dat moment stapte de Hollandse zangheld de treincoupé binnen. Ik stelde mezelf voor en schudde met mijn kleffe hand de zijne. Borsato zei niet wie hij was, ervan uitgaande dat iedereen dat wel wist. Hij rook naar Old Spice en bitterballen. Op zijn witte kabeltrui zat een lichte koffievlek.
Borsato zou gaan zingen, net op het moment dat ik wakker werd. Opgelucht, want het ‘concert’ gemist: uit de droom ontsnapt voordat deze een nachtmerrie zou worden. Hoewel Borsato die ochtend wel het laatste lachte, want ik werd wakker met het nummer ‘Binnen’ in mijn kop. En dat wilde er de komende uren nog niet uit. —-

Hoe het komt dat ik van Borsato droomde? Psychologen kunnen hier ongetwijfeld een hele studie op loslaten. Ik denk dat het kwam omdat ik de avond ervoor de compilatie-uitzending van DWDD had gekeken. Voor de tweede keer had ik het gedicht van Nico Dijkshoorn over de zanger gehoord. Krachtige poëzie die indruk maakte. Daar kan John Ewbank nog wat van leren.

Categorieën
Mike's notities

Booker T. & The MG’s in de Melkweg: Funky krasse knarren

Donderdagavond 19 maart speelde Booker T. & The MG’s in de Melkweg te Amsterdam. De krasse knarren van de funk speelden het dak eraf. Booker T. & the MG’s is een instrumentale soulband, vooral populair in de zestiger en zeventiger jaren. Booker T. Jones, Steve Cropper , Lewie Steinberg en wijlen Al Jackson Jr. waren van oorsprong sessiemuzikanten voor het Stax platenlabel. Ze zijn te horen op meer dan 500 platen, waaronder albums van Otis Redding en Sam & Dave. In 1965 verliet Steinberg de band en kwam Donald ‘Duck’ Dunn erbij. Dunn en Cropper speelden later ook met The Blues Brothers samen, maar dat even terzijde. In de huidige opstelling speelt drummer Steve Potts mee. Hij is de neef van Al Jackson die in 1975 vermoord werd.
De bekendste hit van Booker T & The MG’s is het nummer ‘Melting Pot’, wat ze gisteravond natuurlijk trouw speelden. Een optreden dat met luid gejuich ontvangen werd in de zaal The Max.
Ik was een van de gefortuneerden die het uitverkochte concert kon bijwonen. Leuk aan Booker T. & The M.G.’s is dat ze een heel divers publiek aantrekken: jong en oud stonden mee te swingen op de overbekende deuntjes die de band speelde. En ze hadden er zelf zichtbaar ook zin in. Krasse knarren die nog steeds strakke funk en soul in je lijf weten te pompen. Het applaus na het concert duurde dan ook ruim tien minuten. Nederlanders willen immers altijd meer, hoe goed of slecht de show ook was.

Maar
Booker T. en zijn MG’s
kwamen
niet
meer
het
podium
op.

Het was al een prima show geweest, waarom nog een toegift geven?Online vond ik een registratie van de hit ‘Green Unions’, gespeeld tijdens dit concert:

Hoe ik Booker T. ontdekte…
Ik hou erg van de muziek van Booker T. & The MG’s. Mijn liefde voor het hammondorgel is met deze band begonnen daar Booker T. Jones himself erop speelt. Stop alle synthesizers maar in je hol, als je soul uit een stel toetsen moet duwen, dan moet je op een hammondorgel spelen. Punt.

Vroeger had mijn vader een cassettetape waar ze op stonden. Of eigenlijk, een tape waarop in mijn ogen een groovy band op stond zonder dat ik wist wie het waren. (Dankzij de film Austin Powers, was het woord ‘groovy’ toen weer in de mode – weet je nog?) Ook The Shadows stonden op dat tapeje dat ergens in de jaren zeventig opgenomen moet zijn. Omdat ik dat bandje zo goed vond heb ik het ooit van hem gekregen. Toen ik op de kunstacademie zat draaide ik het wel eens. Ik word namelijk erg vrolijk van de instrumentale liedjes van Booker T. – een paar tracks van deze band en je hebt geen prozac meer nodig. Eén nummer trok mij in het bijzonder aan. Ik kreeg dankzij het nummer allerlei verhaalideeën (ik raak wel vaker geïnspireerd door muziek) en een ervan werkte ik uit tot een korte film – een detectiveverhaal dat De Schilder heette.Ik wilde het betreffende nummer graag in de film verwerken, maar had geen idee van wie het was. Ik had echter een cd-versie van het liedje nodig, want de tape klonk niet goed genoeg meer. Een maandenlange speurtocht volgde. Mijn vader wist niet meer welk tapeje ik bedoelde. Samen met mijn toenmalige buurman zocht ik zijn uitgebreide muziekcollectie, maar dat mocht niet baten. Als er toen YouTube had bestaan, was het een koud kunstje geweest om de band te achterhalen. Uiteindelijk bleek de oplossing dichterbij dan verwacht. Nog eens goed naar het cassettedoosje kijkend, bleek dat er tussen een stel doorgekraste namen in vage letters ‘The Shadows & Booker T.’ stond geschreven. Ik besloot dit spoor te volgen en liet in de platenzaak een verzamelalbum van Booker T. voor me draaien. En verdomd, het nummer, dat ‘Melting Pot‘ bleek te zijn, stond erop. Mysterie opgelost. Daar moest ik gisteravond even aandenken toen de vier muzikanten met zichtbaar veel plezier hun set deden.

Categorieën
Mike's notities Video

Little Ghost

Het was een uur of vier. Ik hoorde de vloer kraken en opende mijn ogen. Daar stond een vrouwfiguur, in een intens blauwe gloed, een bleke huid door het maanlicht.

Ze keek me aan. Haar hoofd licht gebogen, waardoor haar krullen rechts naar beneden hingen. Haar gelaat leek een beetje op dat van vriendin P, die ik al een paar jaar niet gezien had. Alsof ze een nachtje was blijven logeren omdat ze de laatste trein gemist had.

Ik keek nog eens goed. Haar gezicht veranderde en leek helemaal niet meer op dat van P. Ik kende haar niet.Ze rilde.’Heb je het koud?’ vroeg ik.

Ze knikte schuchter.

‘Zal ik een extra deken voor je pakken?’

Toen deed ik werkelijk mijn ogen open. Er stond niemand in de slaapkamer.
Boven mijn hoofd kraakten de voetstappen van de dolende buren.

Lees ook: Laat me slapen.

Categorieën
Film Mike's notities Video

Kippenvel: Simon & Garfunkel even bij elkaar

Afgelopen weekend traden oude vrienden Paul Simon en Art Garfunkel weer eens samen op. Simon speelde ik het zojuist heropende Beacon Theatre in New York en kondigde na ongeveer negentig minuten Garfunkel op het podium aan. Samen brachten ze ‘The Sound of Silence’, ‘The Boxer’ en ‘Old Friends’.Het duo trad weer voor het eerst op sinds hun reünietoer uit 2004.
Ik was er niet bij, maar gelukkig zijn bestaat het publiek bij concerten allemaal uit amateur-filmers tegenwoordig. Een videoregistratie van het optreden is dus al snel op YouTube te vinden. Hoewel de geluids- en beeldkwaliteit ver onder maat zijn, werd ik toch geraakt toen ik onderstaand fragment zat te kijken.Het duo Simon & Garfunkel is wat mij betreft een harmonieuze stem uit het verleden die de positieve vibe die deels heerste in de jaren zestig representeert. Een tijd van verandering en hoop. Ook toen was ik er niet bij – ik ben zelf een product uit eind jaren zeventig – maar op de een of andere manier hebben de jaren zestig hun weerslag ook op mij gehad. Muziek uit die tijd kan ik erg waarderen en draai ik graag. Het gedachtengoed van verandering, de wens om vrede en het stoppen van nutteloze oorlogen, zijn tegenwoordig net zo relevant als toen.

The Graduate
Mijn eerste echte kennismaking met de muziek van het duo was met de film The Graduate uit 1967 waarvoor ze de soundtrack maakten. Deze film van Mike Nichols is een boeiende klassieker die gaat over het verzet tegen de oudere generatie. In The Graduate zien we hoe Benjamin Braddock (Dustin Hoffman) na zijn eindexamen in het zwarte gat valt na de studie. Na zijn afstuderen leeft Benjamin in een vacuüm van verveling: dagenlang dobbert hij rond op een luchtbed in het zwembad, zoals hij doelloos door het leven drijft. Benjamins toekomstplannen zijn vaag: ‘Ik wil dat mijn toekomst ánders is’, vertrouwt hij zijn vader tijdens zijn afstudeerfeestje toe. Ondertussen verleidt Mrs. Robinson (Anne Bancroft), de stuurloze Benjamin tot een verhouding.

Uiteindelijk wil Benjamin ontsnappen aan het verstikkende milieu van zijn ouders; hij gaat niet naar graduate school, zoals zijn vader wil, en hij kiest voor een toekomst met Elaine (Katharine Ross). Daarmee maakt hij een eind aan de affaire die hij heeft met Mrs. Robinson, haar moeder. Die leidt een ongelukkig leven sinds ze haar studie kunstgeschiedenis opgaf omdat ze zwanger werd.

Ambigu einde
De kinderen willen voor zichzelf een andere toekomst dan voor hun ouders, die vast zitten in een standaardleven en ongelukkig huwelijk – gedoemd om tot het einde der tijden samen te blijven. Het jonge stel wil een betere toekomst voor zichzelf. Elaine trouwt met een ander, een jongen die wél door haar ouders als ideale schoonzoon wordt beschouwd, maar kiest na de huwelijksvoltrekking alsnog voor Ben.Mike Nichols laat aan het einde van de film echter in het midden of dit Benjamin en Elaine gaat lukken. Wanneer Benjamin Elaine voor het huwelijksaltaar heeft weggeroofd, rijden ze weg in de bus, hun toekomst tegemoet. Het is echter de vraag of ze de valkuilen waarin hun ouders zijn gestapt kunnen vermijden. Als de spanning van het moment uit hun lijven is weggeëbd, zwijgen ze. Alsof ze elkaar niets meer te vertellen hebben. Het nummer The Sound of Silence onderstreept dit idee. Voor mij zijn Simon en Garfunkel de stemmen die bovenstaande rebelsheid vertolken. Ook nu ze ruim de leeftijd hebben van de ouders van Benjamin Braddock. Want, ook al komen onze dromen niet altijd uit, ze nastreven ervan zijn we aan onszelf verplicht. Het is die hoopvolle boodschap die ik terughoor als ik naar Simon & Garfunkel luister. Daarnaast klinkt het gewoon goed wat die twee samen maakten.
Maar daar genoeg over. Tijd om te luisteren (en te kijken) naar deze jeugdige oude knakkers.

Vergelijkbare artikelen:

Categorieën
Mike's notities

Concert: Aimee Mann in de Melkweg

Maandagavond 20 oktober was ik samen met L.D. naar het concert van Aimee Mann in de Melkweg. Wie dat is? Luister de soundtrack van Magnolia maar eens.
Aimee Mann was de inspiratiebron voor regisseur Paul Thomas Anderson en hij schreef het script van de film met haar muziek op de achtergrond. Met die soundtrack heb ik al menig troostende uurtjes beleefd. Nu zou ik mezelf niet direct een fan van Mann noemen, maar toen L.D. vroeg of ik mee wilde gaan naar het concert, aarzelde ik niet. Ik was nieuwsgierig naar Aimee Mann live. Autogordels, altijd
Blij dat ik ben gegaan: het was een van de relaxte concerten die ik ooit heb bijgewoond. Mann had het duidelijk naar haar zin en maakte tussen de liedjes door grapjes met het publiek. Zo vertelde ze met een brede grijns dat het nummer ‘Wise Up’ is gebruikt in een Portugese tv-spot om mensen erop te wijzen toch vooral de autogordel om te doen. Ze sloot het nummer dan ook af met de boodschap dat we toch vooral onze autogordels niet moesten vergeten te dragen. Toen halverwege de show de technische staf van de melkweg een microfoon bij het drumstel moest repareren, stond Mann geduldig te wachten samen met het publiek. “No pressure at all….” riep iemand uit het publiek.Toegiften
Mann werd bijgestaan door een driekoppige band die zichtbaar lol in het spelen hadden. De organist leek op het knappe broertje van Herman Brusselmans, terwijl de basgitarist wel wat van een jonge Kees van Kooten weghad. Aan het einde van de show kwamen Mann en haar band nog terug voor een paar warme toegiften, waaronder het verzoeknummer ‘One’ in een relaxte jazzy versie. The Submarines
In het voorprogramma stond de Amerikaanse band The Submarines. Ik had nog nooit iets van deze band gehoord, maar zijn dromerige flowerpowerachtige nummers lagen erg goed in het gehoor. Dus meteen maar een cd’tje gekocht.Nagenieten op YouTube
Vroeger moest je het doen met je herinnering van een concert en de eventueel gekochte cd. Tegenwoordig kun je een dagje later het merendeel van de avond terugvinden op YouTube. Er werd tijdens het concert dan ook ijverig met mobieltjes en andere apparatuur opgenomen. De YouTube-video’s bekijkend besef ik me des te meer wat een meerwaarde het aanwezig zijn in de zaal heeft. Bij een fijn live-optreden zoals gisteravond voel je de warme klanken van Aimees stem in je lijf resoneren. Dat gevoel mis je toch achter de monitor. Aan de andere kant is het wel leuk om nog even digitaal te kunnen nagenieten.Hieronder enkele van de YouTube-video’s:
Save Me:

Red Vines:

31 Today:

Categorieën
Mike's notities

Kroegliedjes: ‘Barstool’ van Gary Jules

Sommige liedjes weten je te ontroeren, zonder dat je precies weet waarom. Het nummer ‘Barstool’ van singer-songwriter Gary Jules is zo’n nummer.
‘Barstool‘ staat op het album Trading Snakeoil for Wolftickets uit 2001. Jules nam het album naar eigen zeggen voor 100 dollar op in een kelder en bracht het in eigen beheer uit. Trading Snakeoil for Wolftickets werd een kritisch succes en werd later door een officieel label in Europa uitgebracht. ‘Barstool’ staat bijna aan het einde van deze makkelijk in het gehoor liggende verzameling liedjes, en wordt gevolgd door het veelbekendere ‘Mad World’ uit de film Donnie Darko (Richard Kelly, 2001). Levenswijs orakel
‘Bartstool’ begint met een relaxte strijk van de vingers over de snaren van een akoestische gitaar. Daarna telt Jules af. Jules zingt over hoe hij een oude man treft aan de bar. Deze man vertelt hem een verhaal in ruil voor een drankje. In het echt zijn dronkaards met wijze raad, wiens woorden rieken naar alcohol, vaak afstotelijk. In liedjes zijn het levenswijze orakels die precies het juiste weten te zeggen. In ieder geval als de woorden zijn opgetekend door Jules.

You just stay in the bar
For as long as you can
As long as you’re drinking
Then you’ve got the world in your hand

De barkruk biedt een vrijhaven van al het gedoe in de wereld. Hier komen gekwetste zielen tot rust, en kunnen ze hun zonden wegdrinken met een glas whisky – of een fles als ze veel hebben weg te spoelen.

There’s no shame in hanging your world by a string
And you know there’s no harm in not thinking a thing
But trying to find a place for yourself in this world
Is like trying to make a wife of an American girl
If you’ll trade me a drink for a story or two
Then you’ll know what you need to do

Comfort in herkenning
Echte antwoorden heeft de oude man niet. Wel spijt en een gebroken hart:

(You know love is for sissies
It’s whiskey that makes you a man)

Had je iets anders verwacht van een dronkaard? Maar dat maakt niet uit. De melodie, de woorden, ze bieden troost. Soms geven holle frasen het juiste comfort. En als je aangeschoten bent, klinken dingen al snel goed.Weten dat anderen net als jij het leven iedere de dag improviseren en niemand echt weet waarom alles is zoals het is, is een geruststellend gegeven. De oude man wankelt, gewapend met drank in zijn buik, de kroeg uit, klaar om de wereld wederom te trotseren. Hij laat Jules achter met de rekening. Jules heeft niet genoeg geld bij zich en schuift aan bij een iets jongere man dan hij die aan de bar zit en begint op zijn beurt een verhaal te vertellen:

You just stay in the bar
For as long as you dare
As long as you’re tipping
Then you’ve got a good friend somewhere

Ijzersterk is het einde van ‘Barstool’: het lijkt plotseling op te houden in een open noot. Na een korte stilte volgt er een coda waarin de piano het thema nog eens herhaald. Net als de geschetste situatie in de woorden. Prachtig nummer vind ik het. Hier een audioclip van YouTube:Lees ook:

Categorieën
Strips

Weblogs: Hallie Lama doet Lowlands

Eventjes een snelle plug voor een nieuwe rubriek op EeuwigWeekend.nl. Hallie Lama zal vanaf deze week plaatjes bespreken in de rubriek Hallie gaat uit z’n platen.
Hallie: ‘Dat kunnen hele versche zijn, hele oude, een discografie van een wat mij betreft onderschatte band of gewoon een juweel van een album.’ Hallie Lama is tekenaar en dj: hij tekent dus plaatjes én draait ze. Deze week maar liefst twee afleveringen op EeuwigWeekend.nl, namelijk een Lowlands-special. Lama stort zich op het aanbod op dat festival en haalt er een paar pittige voorbeelden uit die je niet mag missen als je het festival bezoekt dit weekend. Kun je niet wachten? Lees dan meteen aflevering 1 en aflevering 2.

Hallie Lama denkt zelfs aan de thuisblijvers.

Prijsvraag
En nu ik toch aan het aanprijzen ben. We hebben deze week op EeuwigWeekend ook een prijsvraag. Je kunt er films mee winnen, dus waar wacht je nog op? Je kunt tot vrijdag de 15e reageren, dus wees er snel bij.Goed, en dan nu weer verder met Berlijn.

Categorieën
Mike's notities

Berlijn (1): Street art, nazi’s en Hasselhoff

Zes uur op je kont zitten terwijl je met hoge snelheid door het landschap reist heeft iets onnatuurlijks. Samen met L. in een overvolle treincoupé met Nederlanders, Duitsers, Fransen, Belgen en andere nationaliteiten. Op weg naar Berlijn. Voor het eerst naar de hoofdstad van Germanië.L. is goed gezelschap en het laatste James Bond-boek Devil May Care valt niet tegen. Jengelende kinderen en de hitte negeer ik zoveel mogelijk. Aan het einde van de middag speelt een van de medereizigers een dvd af op zijn laptop. Een drama over racisme met Pierce Brosnan – zo te zien aan de Duitse filmtitels is de dvd nagesynchroniseerd. Vreemde gewoonte is dat, het inspreken van films in de eigen taal. Typisch iets wat ik associeer met Duitsland.

Of je wurst lust. Let op de sms-smiley boven het stalletje :-).

Vooroordelen
Je merkt dat je de grens over bent op het moment dat de conducteur alleen nog in het Duits de stations omroept. Tot aan de Nederlands-Duitse grens gebeurt dat in meerdere talen – service van de zaak. Hierin zie ik mijn tweede vooroordeel jegens de Duitsers bevestigd. Het eerste wat je over Germanië leert op de basisschool, tenminste in mijn tijd, is de holocaust. Een eerste indruk blijft je altijd bij, het is de basis waarop alle andere indrukken geplaatst worden. De associatie tussen Duitsers en nazi’s werd dus vroeg gelegd. Tijdens de studie filmwetenschap bestond Duitse cinema uit drie perioden: het expressionisme in de jaren twintig van de vorige eeuw, Weimar-films en – daar heb je ze weer – de nazi-propaganda van Leni Riefenstahl. En niet te vergeten de derderangs nazi-schurken uit de vele Hollywood-films.

No-nazi’s dus.

Euh, Saunahaus ‘ss’?!

Natuurlijk weet ik ook wel dat dergelijke stereotyperingen de waarheid niet benaderen; toch is het is moeilijk je blik niet te laten beïnvloeden door dat soort beeldvorming. David Hasselhoff als door zichzelf uitgeroepen nationale held van de Oosterburen helpt daar ook niet tegen. Hasselhoff
David Hasselhoff, wat heeft die nu weer met Berlijn te maken, vraag je je wellicht af. The Knight Rocker stond op 31 december 1989 op de restanten van de Berlijnse muur het nummer ‘Looking for Freedom’ te zingen. Sommige Amerikanen denken nog steeds dat de acteur/zanger verantwoordelijk was voor het omvallen van de muur. Muziek
De muur in Berlijn was het symbool van de Koude Oorlog , symbool voor de verdeling tussen Oost- en West-Duitsland. Berlijn is echter meer dan dat. In de dagen voor de reis heb ik naar Lou Reeds album Berlin geluisterd. Ook Low van David Bowie – het eerste van drie albums die de muzikale duizendpoot maakte in het Berlijn van de Muur – draaide menig rondje in de player. Twee grote muzikanten voelden zich geïnspireerd door deze stad en leverden albums af die tot hun beste werk gerekend kunnen worden. Gek genoeg spookt het mindere werk, namelijk het nummer ‘Looking For Freedom’, Hasselhoffs vertaling van het Duitse nummer ‘Auf Der Strasse Nach Suden’, door mijn hoofd als we aankomen op Hauptbahnhof.

Filmgrootheid David Lynch op een muurposter die toch wat doet denken aan het duistere Germaanse verleden.

Aankomst
Misschien heeft iedereen zijn eigen Berlijn. Hoe je de stad ziet is een keuze. Laat je je beïnvloeden door gegevens uit het verleden of stap je anno nu het hotel uit, de stad in. Ik streef naar het laatste. De ontdekking van ‘mijn’ Berlijn kan beginnen. Wordt vervolgd…Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Soul Asylum: Misery & euforie

‘Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’ – High Fidelity, Nick HornbyEcht een favoriete plaat heb ik niet. De favoriet van vandaag is morgen sleets gedraaid en vervangen voor een nieuwe lievelingsschijf. Toch zijn er altijd van die cd’s die meerdere periode meegaan of die je met enige regelmaat graag in de cd-speler stopt. Black Gold: The Best of Soul Asylum is voor mij zo’n plaat.

Soul Asylum anno toen.

Soul Asylum, wie zijn dat ook alweer?, zul je je wellicht afvragen. Deze rockformatie onder leiding van zanger David Pirner is afkomstig uit de Amerikaanse stad Minneapolis. De band is in Nederland het beste bekend door de hit ‘Runaway Train’. Ze brachten in 2006 de plaat The Silver Lining uit.Chasing Amy
Mijn liefde voor deze band, die op dit moment nu niet bepaald de hitlijsten domineert, begon met de film Chasing Amy van Kevin Smith. Toen Kevin Smith de film aan het draaien was, werd hij benaderd door een lokale popartiest die zijn liedje graag ter beschikking wilde stellen. Vlak voordat de film uitkwam trok hij zijn werk terug omdat de soundtrack tegelijk met zijn eigen album zou uitkomen. De platenmaatschappij was bang dat dit de verkoop van zijn album ernstig zou schaden. Dave Pirner (van Soul Asylum) heeft toen de score voor Smith gemaakt en de liedjes geselecteerd. Door die muzikale score kwam ik een paar jaar geleden in aanraking met het oeuvre van Soul Asylum. Het was een plezierige kennismaking die leidde tot het verzamelen van het meeste werk van de band.De compilatie Black Gold: The best of Soul Asylum dateert alweer uit 2000.Valt er iets zinnigs te zeggen over een compilatie-cd die pretendeert het beste te presenteren wat een band ooit gemaakt heeft? Is een compilatie-cd immers niet gespeend van enige samenhang, en dus geen vaste entiteit zoals een album dat kan zijn: een werkje opgenomen in een bepaald tijdbestek, dat de gemoedstoestand van de makers weerspiegelt? Deze bezwaren gaan niet op voor Black Gold: deze cd maakt zijn pretenties waar en presenteert (bijna) al het goede dat deze band in het tijdsbestek van een paar jaar voortbracht. Daarbij is het juíst de diversiteit die deze bloemlezing zo sterk maakt.De schaduwzijde van de Amerikaanse droom
Zanger en tekstschrijver David Pirner toont zich een poëet in de traditie van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Lou Reed. Geen glamour, maar het leven in achterstraatjes en in verpauperde huizen wordt verhaald – de schaduwzijde van The American Dream. In deze wereld is menig wensvervulling in rook opgegaan. De wereld van de loser, het buitenbeentje, de mensen die het net niet haalden, de wereld van de gewone man die er het beste van probeert te maken – kortom, de wereld waarin de meesten van ons leven.Het is de hese, soms schrille stem van Pirner die toch altijd helder klinkt en het leven bezingt zoals we dat allemaal kennen. Geen lieve luisterliedjes over jongetjes die meisjes ontmoeten, eeuwige liefde, bloemen en bijtjes. Natuurlijk heeft Pirner wel verhalen over de liefde, maar dan draait het vooral om de ellende die emoties met zich meebrengen.Ironie
Pirner bezingt vooral ironische verhalen. In ‘Without a Trace’ wordt hij niet verliefd op het mooiste meisje van de klas, maar op een prostituee. Hij verliest zijn hart aan een hoer en zij lacht hem glashard in ’t gezicht uit. In ‘We 3’ wordt hij verliefd op de vriendin van zijn beste vriend. Zij kan hem niet luchten en drijft een wig tussen een vriendschap die al jaren bestaat. Wie dit niet herkent uit zijn eigen leven, kan het zich in ieder geval helder voorstellen. Het leven kent eerder ironie dan euforie, lijken de songs van Soul Asylum te willen zeggen.Pirner geeft abstracte thema’s als liefde, dood en eenzaamheid een gezicht. Eenzame ouderen die bij de telefoon wachten tot er eindelijk weer eens iemand belt in ‘Somebody to Shove‘. De dwingende beat die de naderende dood doet versnellen, laat de oude man in het nummer wild om zich heen dansen – en ik dans met hem mee. Een dans om te bewijzen dat we vol met levenslust zitten en niet klein te krijgen zijn. Samen zingen we alle frustratie eruit. Uitgeput zakken we uiteindelijk op een stoel.

Soul Asylum anno nu

Troost
‘Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’ Dat laatste in ieder geval niet meer na het beluisteren van Black Gold. De herkenbare situaties bieden troost. Ik dompel mij onder in de woorden en de sterke beat die de ruggengraat vormt van alle nummers van Soul Asylum. Ik voel me met iedere maat beter, sterker worden. ‘Misery loves company, we could start a company that makes misery: Frustrated Incorporated!’, zingt Pirner in het nummer ‘Misery’.In de muziek van Soul Asylum wordt zoals gezegd de ironie van het leven bezongen, en daarin klinkt ook een beetje hoop. Wie het leven niet te serieus neemt en om zichzelf kan lachen, die redt het wel. In het Zwarte Goud vind ik troost, plezier en nieuwe zin om er wat van te maken.Hieronder een paar YouTube-samples van de band. De officiële clips op YouTube zijn niet te embedden, maar de linkjes in de tekst verwijzen wel naar de betreffende clips.

Somebody to Shove:

Misery:

Runaway Train:
Deze tekst verscheen in kortere vorm eerder op Frommel.blogspot.com en in huidige vorm ook op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Prince: Some of the best

Er was een tijd dat Prince met gemak van beticht kon worden een geniaal componist te zijn. Tegenwoordig klinkt ieder nieuw nummer dat hij maakt als een opgewarmde sample oud werk. Maar tot het Love Symbol-album leverde hij met regelmaat juweeltjes van liedjes af. Hier een lijstje met een paar van mijn favorieten, met een uitleg waarom deze nummers tot het beste behoort van wat Prince ooit gemaakt heeft.

De albums die de reputatie van Prince bevestigden zijn Purple Rain, Around the World in a Day en Sign O’ the Times. Prince was dan ook aan de top van zijn kunnen in die periode, midden jaren tachtig. Sometimes It Snows In April
Opgenomen op het soundtrackalbum Parade van de film Under the Cherry Moon. De film werd door Prince geregisseerd en geschreven. Deze comedy is luchtig en bij vlagen grappig, maar kan absoluut geen cinematografisch hoogtepunt genoemd worden. Het nummer ‘Sometimes It Snows In April’ gaat over Christopher Tracy, het hoofdpersonage gespeeld door Prince. Aan het eind van de film wordt hij gedood door een jaloerse vader die liever niet ziet dat zijn dochter een relatie krijgt met een feestbeest als Tracy. SISIP is een zachte ballad, met ingetogen piano- en gitaarspel. Prince zingt dat hij zijn vriend Tracy mist die vlak na de burgeroorlog is gestorven. Het is een prachtig nummer over het verlies van een naaste en het verlangen die persoon weer terug te zien. Dit poëtische nummer heb ik altijd als een troost ervaren. Misschien wel het beste nummer wat de Kleine Geile Dwerg ooit schreef.

Sometimes it snows in April
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
and all good things, they say, never last

When you were mine
Soms weet je pas wat je had op het moment dat je het kwijt bent. Prince schreef een gitaarnummer met een tongue-in-cheektekst die bij de oplettende luisteraar toch een glimlach moet oproepen:

I never was the kind to make a fuss,
when he was there,
sleeping in between the to of us

De brug van het nummer bestaat uit een dienstbaar stukje reggae wat de lange tonen van de synthesizer van het refrein mooi onderbreekt.

The Morning Papers
Over een liefde tussen een (te) oude man en een jonge meid. Let vooral op het laatste gedeelte van het nummer, waarin Prince en zijn band The New Power Generation losgaan in een muzikaal stuk. Toen ik voor mijn eindexamen mondeling Engels overhoord werd, kreeg ik twee songteksten van Prince voorgeschoteld. Naast ‘The Morning Papers’ was dat ‘And Got Created Woman’. Twee teksten waarvan de betekenis makkelijk en duidelijk weer te geven zijn:

Why is age more than a number when it comes 2 love?
Should we ask the ones who speculate
When they don’t know what it’s made of?
Should we ask the moonlight on your face or the raindrops in your hair?
Or should we ask the man who wrote it there in the morning papers?

Starfish & Coffee
Dit nummer gaat over een van de meest vreemde meisjes uit het Prince-universum: Cynthia Rose. Dat is vooral te wijten aan haar lunch die bestaat uit Starfish & coffee, maple syrup and jam; butterscotch clouds, a tangerine and a side order of ham. Een rinkelende bel luidt het liedje in en het schaarse instrumentarium beslaat niet meer dan een pianoloopje, knippende vingers, licht aangetikte bekken, en een achterstevoren afgedraaide beat van de drumcomputer. En een omgedraaid vleugje viool.Eclectisch
‘Starfish & Coffee’ staat op het album Sign O’ The Times dat wereldwijd werd uitgebracht op 2 april 1987. Dit album bevat nummers waar Prince in de twee jaar ervoor in verschillende projecten mee bezig was geweest. De liedjes ‘If I Was Your Girlfriend’ , ‘Housequake’ en ‘Strange Relationship’ waren afkomstig van het afgelaste album van zijn alter ego Camille. Dit zijn de nummers waarin de stem van Prince iets zijn versneld. Omdat het album uit verschillend bronmateriaal bestaat, is het nogal eclectisch van aard. Het album is een expositie van de veelzijdigheid die Prince ooit bezat.

Overigens bevat Sign O’ The Times veel muzikale juweeltjes, waaronder het bovengenoemde ‘If I Was Your Girlfriend’, ‘I Could Never Take The Place of Your Man’ en het titelnummer. Ik vind het een fijn album om naar te luisteren, al sla ik de meer funkynummers als ‘Housequake’ en ‘It’ liever over.Purple Rain
Ik weet niet of dit een van de beste nummers van Prince is. Het is in ieder geval het nummer wat bij de meeste luisteraars bekend is en wat de Kleine Geile Grootheid voorgoed op de muzikale kaart zette. Na al die jaren heb ik nog geen sluitend antwoord op wat Prince nu precies bedoelt met die paarse regen, al gaat ook dit nummer over hoe een vriendschappelijke relatie met een vriendinnetje stukliep. Uiteindelijk wil Prince alleen maar dat ze gelukkig is. Beetje flauwe tekst als je hem letterlijk neemt. De kracht ‘Purple Rain’ zit hem dan ook vooral in de sfeer en het gevoel dat de muziek en de muzikale compositie oproepen. En ander noemenswaardig nummer van hetzelfde album is ‘When Doves Cry’.

Kiss
Is eveneens afkomstig van Parade, en een van meest funkynummers die Prince ooit maakte. De basis is een funkyritme waaromheen Prince in kopstem zijn teksten uitschreeuwt. Toen het nummer uitkwam in 1986 werd het nummer snel gecoverd door Tom Jones. Op de basisschool had ik een voorkeur voor diens versie ten opzichte van het origineel. Bewijst maar weer hoe weinig sommige kinderen verstand van muziek hebben.

Meer Prince:

Categorieën
Mike's notities

Column: Dag Jacqueline!

Ik zit in de Zuidtangent die door het opengebroken Haarlem dendert. De zuchtende bus blijkt een voorbode van een zware dag. Zwaarmoedigheid drukt mijn schouders.Verveeld kijk ik uit het raam. Er loopt een slank meisje over straat, ze heeft opvallend lang witblond haar. Het zou toch niet? Ik kijk nog eens goed. Verrek: het is Jacqueline Govaert – de warme stem van Krezip. Ze kijkt wat chagrijnig; houdt haar paraplu stevig vast. Ik wist dat ze in Haarlem woonde, maar dit is de eerste keer dat ik haar in het wild op straat zie lopen. Even denk ik terug aan het jubileumconcert in december – mooie avond was dat. Terwijl Jacqueline door de voortrijdende bus steeds kleiner wordt, groeit er een glimlach op mijn gezicht. Ik voel me een stuk beter dan zojuist. Dag Jacqueline. En bedankt!