Categorieën
Fotoblog Media

TV-portretten

Oké, ik geef toe: ik kijk vooral televisie uit verveling. Vaak zit ik te tekenen of staar ik als een zombie naar de talking heads op het scherm. En soms maak ik een foto.
Nederlandse televisie is perfect om het laatste uurtje van de dag nog even te ontspannen, met het verstand op nul. Ik vermaak me prima met De Wereld Draait Door en de gezellige mannen van Pauw & Witteman. Al fungeren ook zij vaak meer als ruis op de achtergrond. Het hangt vooral van de gast af of een talkshow me boeit of niet.
Onderstaande portretfoto’s maakte ik tijdens het kijken van de bovengenoemde programma’s. Soms is het oordeel van de camera, en vooral van de sluitertijd, genadeloos. En zo nu en dan levert een druk op de knop een strak plaatje op.

Candy D. toont het resultaat van een levenlang op de sax blazen.

Femke Halsema doet een Betty Boop.

Ellen is dit weekend gaan vissen.

Albayrak lijkt bezeten.
Of: Albayrak doet een Verdonk.

Seedorf doet een staarwedstrijd met Paul Witteman…

..Witteman wint.

Van Nieuwkerk hypnotiseert goudvissen op afstand…

…Barend, Pauw en Hendriks zijn ervan onder de indruk.

Categorieën
Mike's notities

Prince: Some of the best

Er was een tijd dat Prince met gemak van beticht kon worden een geniaal componist te zijn. Tegenwoordig klinkt ieder nieuw nummer dat hij maakt als een opgewarmde sample oud werk. Maar tot het Love Symbol-album leverde hij met regelmaat juweeltjes van liedjes af. Hier een lijstje met een paar van mijn favorieten, met een uitleg waarom deze nummers tot het beste behoort van wat Prince ooit gemaakt heeft.

De albums die de reputatie van Prince bevestigden zijn Purple Rain, Around the World in a Day en Sign O’ the Times. Prince was dan ook aan de top van zijn kunnen in die periode, midden jaren tachtig. Sometimes It Snows In April
Opgenomen op het soundtrackalbum Parade van de film Under the Cherry Moon. De film werd door Prince geregisseerd en geschreven. Deze comedy is luchtig en bij vlagen grappig, maar kan absoluut geen cinematografisch hoogtepunt genoemd worden. Het nummer ‘Sometimes It Snows In April’ gaat over Christopher Tracy, het hoofdpersonage gespeeld door Prince. Aan het eind van de film wordt hij gedood door een jaloerse vader die liever niet ziet dat zijn dochter een relatie krijgt met een feestbeest als Tracy. SISIP is een zachte ballad, met ingetogen piano- en gitaarspel. Prince zingt dat hij zijn vriend Tracy mist die vlak na de burgeroorlog is gestorven. Het is een prachtig nummer over het verlies van een naaste en het verlangen die persoon weer terug te zien. Dit poëtische nummer heb ik altijd als een troost ervaren. Misschien wel het beste nummer wat de Kleine Geile Dwerg ooit schreef.

Sometimes it snows in April
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
and all good things, they say, never last

When you were mine
Soms weet je pas wat je had op het moment dat je het kwijt bent. Prince schreef een gitaarnummer met een tongue-in-cheektekst die bij de oplettende luisteraar toch een glimlach moet oproepen:

I never was the kind to make a fuss,
when he was there,
sleeping in between the to of us

De brug van het nummer bestaat uit een dienstbaar stukje reggae wat de lange tonen van de synthesizer van het refrein mooi onderbreekt.

The Morning Papers
Over een liefde tussen een (te) oude man en een jonge meid. Let vooral op het laatste gedeelte van het nummer, waarin Prince en zijn band The New Power Generation losgaan in een muzikaal stuk. Toen ik voor mijn eindexamen mondeling Engels overhoord werd, kreeg ik twee songteksten van Prince voorgeschoteld. Naast ‘The Morning Papers’ was dat ‘And Got Created Woman’. Twee teksten waarvan de betekenis makkelijk en duidelijk weer te geven zijn:

Why is age more than a number when it comes 2 love?
Should we ask the ones who speculate
When they don’t know what it’s made of?
Should we ask the moonlight on your face or the raindrops in your hair?
Or should we ask the man who wrote it there in the morning papers?

Starfish & Coffee
Dit nummer gaat over een van de meest vreemde meisjes uit het Prince-universum: Cynthia Rose. Dat is vooral te wijten aan haar lunch die bestaat uit Starfish & coffee, maple syrup and jam; butterscotch clouds, a tangerine and a side order of ham. Een rinkelende bel luidt het liedje in en het schaarse instrumentarium beslaat niet meer dan een pianoloopje, knippende vingers, licht aangetikte bekken, en een achterstevoren afgedraaide beat van de drumcomputer. En een omgedraaid vleugje viool.Eclectisch
‘Starfish & Coffee’ staat op het album Sign O’ The Times dat wereldwijd werd uitgebracht op 2 april 1987. Dit album bevat nummers waar Prince in de twee jaar ervoor in verschillende projecten mee bezig was geweest. De liedjes ‘If I Was Your Girlfriend’ , ‘Housequake’ en ‘Strange Relationship’ waren afkomstig van het afgelaste album van zijn alter ego Camille. Dit zijn de nummers waarin de stem van Prince iets zijn versneld. Omdat het album uit verschillend bronmateriaal bestaat, is het nogal eclectisch van aard. Het album is een expositie van de veelzijdigheid die Prince ooit bezat.

Overigens bevat Sign O’ The Times veel muzikale juweeltjes, waaronder het bovengenoemde ‘If I Was Your Girlfriend’, ‘I Could Never Take The Place of Your Man’ en het titelnummer. Ik vind het een fijn album om naar te luisteren, al sla ik de meer funkynummers als ‘Housequake’ en ‘It’ liever over.Purple Rain
Ik weet niet of dit een van de beste nummers van Prince is. Het is in ieder geval het nummer wat bij de meeste luisteraars bekend is en wat de Kleine Geile Grootheid voorgoed op de muzikale kaart zette. Na al die jaren heb ik nog geen sluitend antwoord op wat Prince nu precies bedoelt met die paarse regen, al gaat ook dit nummer over hoe een vriendschappelijke relatie met een vriendinnetje stukliep. Uiteindelijk wil Prince alleen maar dat ze gelukkig is. Beetje flauwe tekst als je hem letterlijk neemt. De kracht ‘Purple Rain’ zit hem dan ook vooral in de sfeer en het gevoel dat de muziek en de muzikale compositie oproepen. En ander noemenswaardig nummer van hetzelfde album is ‘When Doves Cry’.

Kiss
Is eveneens afkomstig van Parade, en een van meest funkynummers die Prince ooit maakte. De basis is een funkyritme waaromheen Prince in kopstem zijn teksten uitschreeuwt. Toen het nummer uitkwam in 1986 werd het nummer snel gecoverd door Tom Jones. Op de basisschool had ik een voorkeur voor diens versie ten opzichte van het origineel. Bewijst maar weer hoe weinig sommige kinderen verstand van muziek hebben.

Meer Prince:

Categorieën
Media

TV: Candy Meets…

De intrigerende belevingswereld van Candy & haar muzikale collega’sIn de serie Candy Meets ontmoet saxofonist Candy Dulfer iedere aflevering een andere collega-muzikant. Ze speelt een vloeiend deuntje met Dave Stewart, Mavis Staples, Sheila E., Maceo Parker of pa Hans. Gezellig samen muziekspelen en een praatje maken. Daar lijkt het in deze serie om te gaan. Het is een blik in de wereld van Candy D. die al sinds haar zesde saxofoon speelt. Candy Meets heeft vooral een anekdotisch karakter: mooie verhalen over hoe Candy samenwerkt en waarin vooral haar bewondering voor de collega’s voorrang heeft. Geen kritische noten dus in deze serie interviews. En eigenlijk is dat ook wel prettig. Gewoon lekker keuvelen en af en toe interessante feitjes opsteken. Hoewel keuvelen: Sheila E. vertelt in de eerste aflevering dat ze op haar vijfde seksueel misbruikt is door de oppas. Gelukkig staan de twee dames even later op straat te spelen om geld op te halen voor een stichting van Sheila E.Zo vader, zo dochter
Het plezier en de lol van het muziek maken is de rode draad in de reeks en het leven van Candy. Daarbij levert creatievelingen aan het werk zien dikwijls een interessante ervaring op. Omdat Candy alle muzikanten persoonlijk kent, zijn de gesprekken ongedwongen en leer je de muzikanten ook een beetje kennen. Ze bieden een blik in hun (belevings)wereld.Tegelijkertijd laat Candy ook veel van zichzelf zien. Een bijzonder moment is de scène waarin Candy samen met haar vader in de auto zit en hem een nieuwe track laat horen. Ze speelt op een tenor van haar vader – een instrument dat ze eigenlijk graag wil bespelen, maar omdat Hans die al speelt, blijft ze bij de alt, een lichtere saxofoon dan de tenor. Eerder die aflevering heeft Candy toegegeven dat ze eigenlijk nog steeds het zesjarige meisje is dat goedkeuring wil van haar vader. En die krijgt ze in de auto, als Hans de track erg goed blijkt te vinden. Persoonlijke noot
Ik ben al jaren fan van de blonde godin met het goudgekleurde instrument. Mijn eerste kennismaking met Candy’s muziek was de soundtrack van de film De kassière (1989) van Ben Verbong en met Marion van Thijn, Thom Hoffman en Coen van Vrijberghe de Coningh in de hoofdrol. Het nummer Lily Was Here van Dave Stewart en Dulfer werd een grote hit. Iets wat we van de bijbehorende film helaas niet kunnen zeggen. Later was ik een grote fan van Prince, waar Candy ook geregeld mee op het podium stond (en staat). Toen kon ik dus helemaal niet meer om de Amsterdamse saxofoniste heen. Zoals Prince al zei: “When I want sax, I call Candy…”
Candy straalt hoogstaande muzikale klasse uit en is een vleesgeworden combinatie tussen pop & funk. Een kijkje in de muzikale wereld van Candy D. is dus wel aan mij besteed.
Behalve op televisie is de serie van zes afleveringen ook online te bekijken op de site Candymeets.tv.