Tag: Dromen
Op een leistenen steen op de grond op de Prinsengracht in Amsterdam staat duidelijk te lezen: ‘Hier kusten John Lennon en Anne Frank elkaar voor het eerst op 3 augustus 1943’. Vreemd, want die steen ziet er uit alsof die meteen is neergelegd toen het zeventiende-eeuwse grachtenpand werd opgeleverd.
Het is ook kolder natuurlijk, want John Lennon werd geboren op 9 oktober 1940 en kan Anne Frank dus nooit persoonlijk hebben gekend. Laat staan dat ze verkering hadden. Dit dringt meteen tot me door als ik de onmogelijke tekst op de steen lees. Dan kijk ik op. Ik sta toch echt op de Prinsengracht, maar dit is niet de echte gracht. Het is een weerspiegeling van de gracht in mijn droom. Een droom waar verder ook geen touw aan vast te knopen is.
Zodra ik wakker word, denk ik aan 8 december. Dan is het 35 jaar geleden dat Lennon werd doodgeschoten. Ook Anne Frank werd vermoord. Allebei zijn ze iconen en staan ze voor iets. Frank voor de Joden die vervolgd en gedood werden tijdens de holocaust; Lennon was, behalve Beatle en ex-Beatle, een van de belangrijke gezichten van de hippiebeweging en een bekende vredesactivist. Beiden hebben ze een stempel op de wereld gedrukt. Het potentieel van beiden werd vroegtijdig gesmoord. We zullen nooit weten wat er van Frank geworden was als ze haar leven gewoon had kunnen leven. Ook van Lennon, die toch echt al heel wat gepresteerd had toen hij veertig was, hadden we nog veel mooie en interessante dingen kunnen verwachten. Waarschijnlijk.
Aan Anne Frank denk ik eigenlijk alleen als ik op de Prinsengracht loopt – de echte – en ik weer een lange rij ramptoeristen zie staan bij het Achterhuis. Aan Lennon denk ik vaak. Ik luister nog steeds veel naar zijn muziek. Ik hou van Lennon. Hij is een van mijn helden. Ook nu laat Lennon mij nog dromen en vaak niet zo raar als bovenstaande droom. Meestal laat Lennon mij dromen van een hoopvolle toekomst. ‘Imagine…’
Hallie Lama, sinds enige tijd de huiscartoonist van Giel Beelen, maakte deze cartoon naar aanleiding van de sterfdag van Lennon.
J. Jonah Jameson die Spider-Man in elkaar slaat en ook nog eens laat toegeven dat hij inderdaad een gevaar voor de maatschappij is, zoals de krantenmagnaat altijd heeft beweerd. Dat moet wel een droom zijn.
En dat is het ook, namelijk de (natte) droom van Jameson, getoond in The Daydreamers in Amazing Spider-Man #246 (1983). In dit verhaal trakteren Roger Stern en John Romita Jr. de lezer op de dagdromen van respectievelijk Felicia Hardy, Jameson, Mary Jane en Peter Parker. Alle dromen zijn interessant om eens goed te bestuderen, want al deze avonturen in het onderbewuste vertellen veel over het karakter van het personage dat aan het dagdromen is. Vandaag hou ik het echter bij de dagdroom van Jameson, die overigens boekdelen spreekt. Kijk maar:
Leuk detail is dat Lance Bannon én Peter Parker aanwezig zijn om foto’s te nemen. Duidelijk een signaal dat Jameson geen idee heeft dat Parker en Spider-Man dezelfde persoon zijn. Ook interessant is Jamesons ontkenning dat hij meer kranten verkoopt door nieuws over Spider-Man te plaatsen. Natuurlijk verkoopt de krant beter omdat er foto’s van Spider-Man op de voorpagina staan. Wat Spider-Man doet en de andere superhelden doen in het Marvel Universum is nieuws en dat willen mensen lezen. En dat weet de hoofdredacteur van de krant heus wel. Het hoog houden van de verkoopcijfers is volgens mij de hoofdreden om zijn lastercampagne tegen de Muurkruiper vol te houden.
(Toentertijd in ieder geval. Later werd Jameson de burgemeester van New York en ging hij gewoon door met lasteren. Sterker nog, hij huurde een heel team SpiderSlayers in om Spider-Man te bestrijden.)
Als Jameson aan het einde van de scène denkt: ‘But the Bugle prints the news… not fiction,’ is dat maar de halve waarheid. De berichtgeving over Spider-Man is door Jameson op zijn zachts gezegd gekleurd.
Categories
Lucide dromen
Ideeën en thema’s voor blogposts spoken al een paar weken door mijn hoofd, maar het leven van alledag is te vol om er echt even voor te gaan zitten. Gewoon even zitten schrijven en tijd voor mezelf nemen zat er niet in deze week.
Oh, schrijven deed ik genoeg. Over Peter Pontiac schreef ik een in memoriam en een aflevering van Stripplaatjes onder de loep over hem voor Eppo. Spijtig dat de aanleiding de dood van een groot stripmaker moest zijn, maar ik ben blij dat we er in het stripblad aandacht aan besteden. Verder ben ik aan de slag gegaan met andere afleveringen voor die rubriek, evenals andere schrijfopdrachten die op de deur stonden te kloppen.
Vandaag is het erg koud buiten. Hoe deze huismus dat weet? Er ligt een laagje ijs op het water en die is van achter mijn bureau duidelijk te zien. Ook kreeg zojuist een postpakket van Strip2000 dat ijskoud aanvoelde. Ik laat ze wel even ontdooien voordat ik ze ga lezen. Hoewel ik me afvraag of we nog echt sneeuwpret kunnen verwachten zoals in bovenstaande Calvin & Hobbes-strook. Op ontdekking ga ik echter veel de laatste tijd, vooral in mijn onderbewuste. Ik droom namelijk weer erg levendig. Niet alles is even rooskleurig, zitten ook heftige, nachtmerrieachtige dingen tussen. Dromen over verlies. Die horen er ook bij. Gek hoe je een bepaalde periode zo erg bewust kan zijn van de droomwereld. Het is soms alsof je in je slaap een parallel universum betreedt. Misschien is die parallelle wereld wel de echte werkelijkheid en degene waar ik me nu in begeef een droom.
Een vriend van me had het ooit over lucid dreaming oftewel terwijl je droomt besef je dat je droomt en kun je je droom beïnvloeden. Dat is mij nog nooit gelukt, maar misschien wel als ik me meer in de daarvoor beschikbare technieken verdiep. Die vriend van me zegt dat hij in zijn dromen vaak naar zijn handen kijkt en als hij ziet dat hij bijvoorbeeld aan een hand zes vingers heeft in plaats van de standaard vijf, dat hij dan weet dat hij droomt. En dan begint de lol.
Recent werd ik door acteur Jeff Daniels gewezen op een cover van Paul Simons Slip, Slidin’ Away, uitgevoerd door de band The Lone Bellow. Omdat ik na de laatste aflevering van The Newsroom met moeite afscheid nam van zijn personage Will McAvoy en de rest van de cast, besloot ik Daniels een tijdje te volgen op Twitter.
Een van zijn eerste tweets was naar deze prachtige cover van een heel mooi lied. The Lone Bellow slaat weliswaar een couplet van het liedje over, maar verder huilzingt de zangeres precies in de toonsoort die mijn gevoelige snaar raakt. Slip Sldin’ Away is mooie melancholie, zoals de tekst over de man die zoveel van zijn vrouw houdt dat hij bang is zichzelf te verliezen:
I know a man
He came from my hometown
He wore his passion for his woman
Like a thorny crown
He said, “Delores, I live in fear
My love for you’s so overpowering
I’m afraid that I will disappear”
Maar misschien is de levensvisie van de vrouw uit het liedje nog wel het mooiste:
She said, “A good day
Ain’t got no rain”
She said, “A bad day’s when I lie in bed
And think of things that might have been”
Vandaag was het weliswaar koud, maar droog. Het regende niet. Dus het was een goede dag.
Categories
Dromen door Bergen
Begin deze week waren Linda en ik twee dagen in Bergen. Ik kom er graag, want je kunt er lekker door het duingebied lopen. In het dorp heerst een rustige sfeer én de lucht is er veel schoner dan in de stad.
In restaurant Fabel’s hangen schilderijen van Eric Winder. Zijn werk is erg decoratief en verbeeldt vooral scènes uit de omgeving van Bergen, waaronder Fabel’s zelf en natuurlandschappen. Er hangt ook een aantrekkelijk schilderij van twee koeien die je rechtstreeks aankijken.
Dit schilderij van een schuurtje in het bos vind ik bijzonder inspirerend:
In de toekomst zou ik wel een huis bij het bos willen hebben. Weg van de stad, dicht bij de natuur. In dat huis zou ik in alle rust aan mijn romans en artikelen kunnen werken. En wanneer ik even vastloop, biedt een wandeling door bos en duin vast nieuwe inzichten. Ik loop nu vaak door de stad, want anders voel ik me helemaal vergroeid met mijn bureaustoel. Toch ervaar ik dat als minder rustgevend dan wanneer ik op kleine zandpaadjes loop en omringt ben met bomen. In de stad ben ik toch vooral bezig met potentieel dodelijke verkeersgebruikers te ontwijken en niet in de stront stappen.
Of uiteindelijk wonen in Bergen of een soortgelijk plaatsje te rustig zou blijken, weet ik niet. Ik heb ook geen idee hoe ik een losstaand huis daar zou kunnen financieren, want een beetje huis is onbetaalbaar geworden voor iemand met een freelance inkomen. Maar waarschijnlijk ben ik niet de rest van mijn leven freelance journalist en je weet nooit wat de toekomst brengt. Voorlopig droom ik dus nog even van mijn huisje in het bos. Wie weet droom ik ook een methode om er aan te komen.
Categories
Met Borsato in de trein…
Soms is het fijn om op tijd wakker te worden…Ik droomde dat ik na een lange draaidag van 11 uur nog één videoklusje te doen had. Volkszanger Marco Borsato – je kent hem wel: onze eigen wereldverbeteraar die zelfs een acteerklus niet uit de weggaat (helaas) – zou in de trein van Leiden naar Amsterdam een concert in de coupé ten gehore brengen. Dit alles ter promotie van Warchild, legde zijn manager mij uit. Nou ja, het had net zo goed namens de Vereniging voor de Hereniging van Laven in de Efteling kunnen zijn, for that matter. In een droom is immers alles mogelijk. Borsato’s manager, een lange, kale zwarte zakenman in driedelig pak, zei met zijn vriendelijke stem dat hij even wat moest regelen en verliet de coupé.Ik snoot intussen mijn neus, want ik begon aardig verkouden te worden. Op dat moment stapte de Hollandse zangheld de treincoupé binnen. Ik stelde mezelf voor en schudde met mijn kleffe hand de zijne. Borsato zei niet wie hij was, ervan uitgaande dat iedereen dat wel wist. Hij rook naar Old Spice en bitterballen. Op zijn witte kabeltrui zat een lichte koffievlek.
Borsato zou gaan zingen, net op het moment dat ik wakker werd. Opgelucht, want het ‘concert’ gemist: uit de droom ontsnapt voordat deze een nachtmerrie zou worden. Hoewel Borsato die ochtend wel het laatste lachte, want ik werd wakker met het nummer ‘Binnen’ in mijn kop. En dat wilde er de komende uren nog niet uit. —-
Hoe het komt dat ik van Borsato droomde? Psychologen kunnen hier ongetwijfeld een hele studie op loslaten. Ik denk dat het kwam omdat ik de avond ervoor de compilatie-uitzending van DWDD had gekeken. Voor de tweede keer had ik het gedicht van Nico Dijkshoorn over de zanger gehoord. Krachtige poëzie die indruk maakte. Daar kan John Ewbank nog wat van leren.
Categories
Little Ghost
Het was een uur of vier. Ik hoorde de vloer kraken en opende mijn ogen. Daar stond een vrouwfiguur, in een intens blauwe gloed, een bleke huid door het maanlicht.
Ze keek me aan. Haar hoofd licht gebogen, waardoor haar krullen rechts naar beneden hingen. Haar gelaat leek een beetje op dat van vriendin P, die ik al een paar jaar niet gezien had. Alsof ze een nachtje was blijven logeren omdat ze de laatste trein gemist had.
Ik keek nog eens goed. Haar gezicht veranderde en leek helemaal niet meer op dat van P. Ik kende haar niet.Ze rilde.’Heb je het koud?’ vroeg ik.
Ze knikte schuchter.
‘Zal ik een extra deken voor je pakken?’
Toen deed ik werkelijk mijn ogen open. Er stond niemand in de slaapkamer.
Boven mijn hoofd kraakten de voetstappen van de dolende buren.
Lees ook: Laat me slapen.
Categories
Droomvenster
Een liefdesverklaring aan de cinema
Als muziek de kunstvorm is die het diepst weet door te dringen tot de ziel, dan moet cinema een venster zijn dat een blik gunt op onze dromen. Gedurende de tijd dat de film voor onze ogen draait, leven we mee met het hoofdpersonage. We voelen wat hij voelt, we denken wat hij denkt. We herkennen onszelf in hem of haar. En ook al lijkt het personage niet helemaal op ons, de situaties, het handelen daarop en de emoties die worden getoond zijn allen inleefbaar. Of we nu een scène zien uit vervlogen tijden, het heden of een beeld uit de toekomst. Wat mij betreft is dat de kracht van cinema. We dromen immers ook in beelden en geluiden. Onze dromen worden ook geregisseerd, net als film. Al is deze regisseur tijdens het slapen ons onderbewuste die het verhaal aanstuurt en die de droom vormgeeft. Wie film kijkt, maakt deel uit van een gepresenteerde verhaalwereld. Daarmee stappen we kort buiten onszelf. Het is alsof we een ander leven leiden, de droom van iemand anders leven. Het zijn externe ervaringen die we in het hoofd – intern dus – beleven. Veel films kijken verrijkt in dat opzicht je bestaan. Kijkervaring wordt leefervaring. Het witte canvas een reflectie van wat zou kunnen zijn. Op het witte canvas worden angst, hoop en liefde geprojecteerd: een beeld vol leven.
En net als in dromen zien we in films wel eens dingen gebeuren die eigenlijk niet kunnen. Maar zien is geloven. In elk geval geloven in de magie van de cinema.Dus, als je binnenkort weer eens een filmpje pakt in de bioscoop: sweet dreams!
Categories
De perfecte zondag van Claire S.
(Klik op ‘t plaatje voor een grotere versie) Bovenstaande bijdrage is van Claire Schumacher. Precies, van dit interview. Wie zich niet meer kan herinneren wie Hasselhoff is, zie deze link naar de Encyclopedia Dramatica of een oude column van mij: God bless the Hoff!
Met de vreemde droom van Claire is op eigenzinnige wijze (voorlopig) een einde gekomen aan de rubriek de perfecte zondag. Terugkijkend op de inzendingen, mogen we voorzichtig concluderen dat voor de meeste mensen de perfecte zondag een dag is van luiheid, waarin verplichtingen buiten de deur worden gehouden en je volledig de vrijheid hebt om te doen, maar vooral te laten, wat je wilt. En een dag om door te brengen met je geliefde – wanneer die beschikbaar en aanwezig is natuurlijk.
Bij deze wil ik iedere gastblogger nogmaals bedanken voor zijn bijdrage. Namens de feestcommissie: prettig weekend!
Categories
Laat me slapen…
Vanmorgen droomde ik dat ik wakker werd.Ik sleepte mezelf uit bed en ging met tegenzin de koude ochtendlucht tegemoet. Tot mijn grote verbazing trof ik twee reparateurs in mijn gang aan. Ze hadden mijn deur ontwricht en waren een nieuwe aan het plaatsen. Er gaapte ook een groot gat in de grond waar onheilspellend licht uit scheen.Verbaasd vroeg ik wat de heren in mijn gang deden op de vroege ochtend. Ze kwamen de deur vervangen. Ik wilde ze wegsturen; ik moest zo naar mijn werk en wilde geen vreemden in mijn huis achterlaten. De mannen wilden echter niet wijken. Mijn deur moest per se nu vervangen worden, waarom werd me niet helemaal duidelijk, maar ik besloot het er maar bij te laten. (Het was veel te vroeg voor dat soort discussies.)
Ik keerde me om naar de slaapkamer en trof daar al mijn buren aan. Ze stonden gedromd rond de muur naast mijn kledingkast. Daarop had de huisbaas een mededeling geplaatst. Of we het pand in moderne of emostijl wilde laten restaureren wilde hij weten.Een onbekende buurvrouw tikte op mijn schouder. Ik draaide me om en voordat ik iets kon zeggen, begon ze me heftig te tongzoenen. Niet dat ik negatief sta tegenover dergelijke activiteiten, maar toch vroeg ik me af hoe ze me zo kon tongen. Ik was immers net ontwaakt en had de smaak van een dood vogeltje in mijn mond. Het kon haar echter niet deren.Met een schok werd ik wakker. Voorzichtig stapte ik uit bed en liep de gang in. Mijn deur was dicht, er waren geen reparateurs, buren of onbekende buurvrouw te bekennen. Alleen dat laatste vond ik enigszins spijtig.