Posts Tagged ‘Star Trek’
Retro Smash afl. 8: Let’s talk about STAR TREK
Saturday, April 3rd, 2021JOMO
Monday, March 22nd, 2021Van FOMO, the Fear Of Missing Out, heb ik geen last. Sterker nog, ik voel me oververzadigd als het gaat om tv-series en films die je gezien moet hebben. Sociale media staat vol met recensies van series als The Mandalorian, WandaVision en The Falcon and The Winter Soldier. Maar het laat me allemaal koud.
Na Avengers: Endgame is mijn interesse in de MCU behoorlijk afgenomen.
WandaVision was redelijk onderhoudend, maar niet heel opzienbarend.
Op de middelbare school vroeger was het belangrijk dat je bijbleef en in de pauzes mee kon praten over belangrijke tv-series. Instagram en YouTube zijn wat dat betreft een virtueel schoolplein, maar ik voel me niet meer verplicht om alles te volgen en dus alles te weten.
Dat komt deels omdat alles tegenwoordig een politieke boodschap lijkt te hebben. Het doel van de serie is om je van een standpunt te overtuigen, in plaats van een goed verhaal te vertellen. Grote franchises zijn al slachtoffer geworden van wokeness. Dat merk je aan de woke-casting en slappe verhaallijnen. Ik ben daar allergisch voor.
Daarnaast ben ik inmiddels in de veertig en heb ik alles wel zo’n beetje gezien. Zo vaak begin ik aan een nieuwe serie en zie ik meteen dat dit een combinatie is van elementen die al zo vaak de revue hebben gepasseerd. Een serie als Blacklist bijvoorbeeld. Vakkundig gemaakt, maar wel een combinatie van Silence of the Lambs meets Profiler. Nu kan ik me voorstellen dat als je een tiener bent, je die dingen fantastisch vindt om te kijken. Want veel is dan nieuw en ‘voor het eerst’. Maar ik ben geen tiener meer.
Op dit moment kijk ik Star Trek: Voyager en vermaak me prima met deze serie uit de jaren negentig. En daarvoor bekeek ik drie seizoenen The Walking Dead voordat ik mijn buik vol had van die zombies. Ik voel me eigenlijk vooral thuis bij Retro-series en films. Niet zo gek natuurlijk, want samen met Jacarrino maak ik de vlog/podcast Retro Smash, want vroeger waren bepaalde dingen gewoon beter, leuker en origineler.
De komende tijd zit ik dus minder achter de televisie, maar hopelijk meer in een boek en comic. En daarnaast heb ik nog heel wat afleveringen Knight Rider te kijken voor het boekje dat ik daarover aan het schrijven ben. JOLO dus. The Joy Of Missing Out. Of toch FOMO: The Fun Of Missing Out.
Laat de rest zich maar bezighouden met de huidige tijdsgeest en het aanbod wat daar bij hoort. Ik besteed mijn tijd liever aan dingen die ik nuttig vind.
Opnieuw op reis met STAR TREK: VOYAGER | 506
Wednesday, March 17th, 2021Star Trek: The Next Generation blijft mijn favoriete Star Trek-serie. Maar recent ben ik begonnen met het herkijken van Voyager. Natuurlijk heb ik daar in de jaren negentig wel wat van gezien, maar lang niet alle zeven seizoenen. Ik verwachtte er niet veel van, maar wordt om verschillende reden positief verrast.
Star Trek: Voyager is een sciencefictiontelevisieserie die zich afspeelt in het Star Trek-universum. De serie liep van 1995 tot 2001 met in totaal 172 afleveringen.
Live stream extra: Eric Schreurs, nieuwe strips & Star Trek
Sunday, May 31st, 2020Een geïmproviseerde live stream over het overlijden van Eric Schreurs, nieuwe stripalbums, de Star Trek series en stoere vrouwen in films en op tv.
Dagboek van een Geek #33: Knight Rider in San Francisco
Saturday, March 21st, 2020Zaterdag 21 maart 2020
De afgelopen tijd kijk ik weer vaak naar oude televisieseries, met name Star Trek: The Next Generation en Knight Rider.
The Next Generation blijft mijn favoriete serie in de Star Trek-franchise. Op Netflix staan ze allemaal en omgezet in HD-kwaliteit. Dat betekent dat ook de special effects opnieuw gemaakt zijn, maar wel in de stijl van toen. En het ziet er allemaal goed uit. Mooie menselijke thema’s worden behandeld. Zo werd Captain Picard deze week door een ruimte drone in slaap gebracht en beleefde hij een heel leven van een buitenaards wezen van een ras dat al 1000 jaar was uitgestorven. In 25 minuten coma beleefde hij zo’n 30 jaar. Op deze manier leefde het ras voort in de herinnering van anderen. In tegenstelling tot veel films en televisieseries van nu, worden humanistische thema’s op een verhalende manier verteld in plaats van dat politieke boodschappen als propaganda door de strot van de kijker worden geduwd. Er is in het Woke-tijdperk een hoop verloren gegaan. Hopelijk leren ze in Hollywood binnenkort weer hoe je een goed verhaal vertelt.
Knight Rider bekijk ik op mijn computer en is ook in HD te krijgen. Op dit moment schrijf ik een tekst over deze serie wat uiteindelijk een hoofdstuk in een boek gaat worden of een losstaande smallpress-uitgave. Ik weet nog niet precies wat het wordt, maar ondertussen geniet ik enorm van het terugkijken van de avonturen van Michael Knight en KITT. Deze week zag ik Knight of the Drones, de eerste twee afleveringen van het derde seizoen. Michael en KITT zijn in San Francisco. Dat is voor mij dubbel feest omdat ik een tijdje in de buurt van de stad heb gewoond en er toen vaak kwam. Het is een heel filmische stad, met veel hoogte verschillen. Iets wat goed benut is door de makers door een achtervolging op een stijl aflopende weg te filmen. Heel origineel is het overigens niet, want zo’n achtervolging, waarin de auto’s naar beneden racen en soms loskomen van de grond, kennen we ook uit films als Bullit. Maar nu dus met KITT, en dat maakt het prachtig.
Ik kan erg genieten van kleine scènes waaruit blijkt dat de acteurs elkaar waarderen en plezier in hun werk hebben. Scènes tussen Devon Miles (Edward Mulhare), Bonnie Barstow (Patricia McPherson) en Michael (David Hasselhoff). Dat dit drietal het goed met elkaar kon vinden op de set, versterkt het familiegevoel dat ze moeten uitstralen.
En ik geniet dus van de shots van KITT over de Golden Gate Bridge en in downtown San Francisco. Ik zit lekker dicht op de monitor en kan alles dus goed zien. Ook dat er een groep toeschouwers op de achtergrond staat te kijken hoe Michael Knight uit zijn auto stapt. Dat moet bijzonder geweest zijn, om die opnames live op straat te zien. Toen ik in San Francisco was, heb ik dat een keer meegemaakt. Eddie Murphy was toen op locatie om de film Metro te op te nemen. Ik heb hem een paar keer een gebouw in en uit zien lopen.
Worden we voorgelogen door Star Trek en Star Wars? | Vlog 143
Thursday, April 25th, 2019De prachtige VPRO Gids-cover van illustrator Tzenko Stoyanov doet me niet alleen denken aan pulpcovers van sciencefiction pockets, ook doet deze illustratie me afvragen wat ik eigenlijk weet over het heelal en de ruimte.
Het meeste wat ik denk te weten heb ik namelijk geleerd van Star Wars en Star Trek. Maar dat is toch eigenlijk gelul in de ruimte, of niet?
AMSTERDAM COMIC GEEK (mijn kanaal over comics!) https://www.youtube.com/channel/UCHGVraAOitRPZm_9attMlOQ/
Star Trek
Tuesday, November 8th, 2016Star Trek staat op de Nederlandse Netflix. Reden voor een feestje natuurlijk, hoewel…
Toen een paar maanden geleden bekend werd gemaakt dat alle Star Trek-series op Netflix zouden komen, zag ik er al naar uit om afleveringen van The Next Generation terug te kijken. Dit is mijn favoriete reeks van de franchise. Tot mijn verbazing zag ik vorige week dat men na The Original Series Deep Space Nine online hebben gezet. Ik vermoed dat TNG nog wel komt, maar kennelijk doen ze bij Netflix niet aan chronologische volgorde van verschijnen. Balen.
Illustratie: Paul Stellingwerf
Nu is Deep Space Nine (1993-1999) ook interessant, daar niet van. Ik heb de eerste paar afleveringen alweer zitten kijken. Het leuke aan Star Trek is dat het scifi sausje over interessante menselijke en maatschappelijke thema’s gegoten wordt. En bij Deep Space Nine staat politiek en belangen tussen bewoners van verschillende planeten centraal. Het is een ruimtestation dat zich vlak bij een wormgat bevindt en dus een belangrijke haven is voor handelsverkeer.
Zwart, wit, alien
Mensen die meer diversiteit op de buis willen, komen bij Deep Space Nine prima aan hun trekken. De zwarte commander Benjamin Sisko (Avery Brooks) leidt het station en verder zijn er twee sterke vrouwelijke personages in de vaste cast.
DS 9 Cast van seizoen 1.
En ja, veel aliens natuurlijk. Wel bijna allemaal ruimtewezens die de menselijke vorm als basis hebben. Maar goed, Star Trek gaat uiteindelijk ook hoe ver de mens zal komen in zijn ontwikkeling en wordt in de visie van Gene Roddenberry, de geestelijk vader van Star Trek, toch een beetje als het belangrijkste wezen in het universum beschouwt. Wij zijn het centrum van alles.
Open inrichting
Een geruststellende gedachte, die volgens mij niet helemaal aansluit bij de realiteit. Geloof ik in buitenaards leven? Jazeker. Het feit dat er nooit een invasie is geweest van buitenaf, bewijst voor mij dat er intelligent leven buiten de aarde te vinden is. Laten we eerlijk zijn: zoals mensen met elkaar omgaan kan de aarde toch niets anders zijn dan de open inrichting van het heelal. Logisch dat ze ons links laten liggen.
Door Deep Space Nine ben ik ook de boekenkast in gedoken waar A Brief Guide to Star Trek van Brian J. Robb al een paar maanden op mij lag te wachten. Robb is een schrijver die allerlei onderwerpen aanpakt en dat doet hij heel onderhoudend. Eerder las ik al boeken over superhelden en Star Wars van hem.
Door Robbs beschrijvingen van The Original Series, de oerversie van Star Trek die van 1966 tot 1969 op de buis was, ben ik toch even de twee pilots die op Netflix staan gaan kijken. De oude serie is prachtig geremasterd en ziet er kraakhelder uit. Eigenlijk beter dan Deep Space Nine waar ze een soort van softfocus filter over hebben gelegd. Waarschijnlijk dachten ze de serie in de ninetees zo een filmachtige look te geven.
Nu heb ik als tiener al heel veel avonturen van Kirk en de zijnen gekeken, dus denk ik dat ik de komende weken vooral verkeer op Deep Space Nine. Ondertussen uitkijkend naar Picard en zijn crew.
RIP Spock
Saturday, February 28th, 2015Leonard Nimoy, de acteur die Spock gestalte gaf, is niet meer. Hij overleed vrijdag 27 februari 2015 op 83-jarige leeftijd.
Zoals Hedwig van Driel, mijn collega bij Schokkend Nieuws, hem in haar gepassioneerde en persoonlijke in memoriam typeert: ‘één van de meest markante koppen uit de sciencefiction’. Dat was Nimoy zeker, ook al denk ik bij markante kop ook meteen aan de alien uit Alien. Maar dat terzijde.
Van Driel: Met zijn sceptisch opgetrokken wenkbrauwen, zijn vorsende blik en zijn afgemeten, sonore stem bood Nimoys logisch redenerende, onderkoelde Spock een perfect tegenwicht aan de heethoofdige Captain Kirk van William Shatner. En waar Kirk de standaardheld was, impulsief en dapper, belichaamde Spock een alternatieve versie van heldendom, die waarschijnlijk een groter deel van het publiek aansprak. Hij won namelijk niet met zijn vuisten, maar met zijn hersens, en liet de waarde zien van logica.
Nimoys autobiografie.
Persoonlijk heb ik altijd iets meer gehad met Kirk dan met Spock. Kirk krijgt altijd het meisje, Kirk springt vol bravoure het gevaar tegemoet. Kortom, Kirk is zoals ik zou willen zijn. Spock heb ik altijd een betweter gevonden. Je weet dat hij gelijk heeft, maar dat is soms verdomd vervelend om toe te moeten geven. Neemt niet weg dat Spock en Kirk een mooi stel zijn samen.
De standaardbegroeting van de Vulcans, ‘Live long and prosper’, vind ik prachtig. Je wenst iemand anders het beste toe. Dat klinkt toch veel beter dan ‘Hoi’ of ‘Doe je vriendin de groeten van me’.
Natuurlijk heeft Nimoy veel meer gedaan dan alleen Spock spelen in talloze Star Trek-films en televisieafleveringen. Hij was ook regisseur, fotograaf, schreef gedichten en zong zo nu en dan een deuntje, zoals deze:
https://www.youtube.com/watch?v=AGF5ROpjRAU
Al kan ik deze vrolijke Bored of the Rings-onzin moeilijk rijmen met de afstandelijke Spock, het getuigt wel van de zelfspot die Nimoy had.
Prachtige banaankunst van Stepan Brusche.
Ook speelde hij heel verdienstelijk William Bell in Fringe – een serie die ik hartstochtelijk heb gekeken tot aan het vierde seizoen toe. Toch zullen we hem allemaal herinneren als die Vulcan die een balans probeerde te vinden tussen de logica van de Vulcans en de passie en emotie van de mens. In dat opzicht kun je zeggen: Wij zijn Spock.
Natuurlijk leeft Spock voort, dankzij acteur Zachary Quinto. Die doet dat heel aardig, maar er is maar één origineel en die is niet meer.
Rust zacht, Leonard. You lived quite long and prosperous.
Pet Sematary: De weg naar Halloween
Friday, August 8th, 2014Wie in de grond van de oude Indianenbegraafplaats zijn dode dier begraaft, zorgt ervoor dat het beest weer tot leven komt, zij het met een zeer naar karakter. Stel je voor dat je hier een mens zou begraven.
Het bewegende shot dat het dierenkerkhof introduceert, met de Danny Elfman achtige soundtrack eronder, deden met denken aan een Tim Burton film.
Dat is in het kort het uitgangspunt van de horrorfilm Pet Sematary van Mary Lambert uit 1989. Hoofdrollen zijn weggelegd voor Dale Midkiff en Denise Crosby, die je wellicht herkent als crewmember van het Starship Enterprise van Star Trek: The Next Generation. Midkiff speelde ooit Elvis in de televisiefilm Elvis and Me. Omdat hij qua uiterlijk veel weg heeft van the King had ik tijdens Pet Sematary soms het idee dat ik naar Elvis in een horrorfilm keek, wat nogal afleidde van de plot. Gelukkig zingt Midkiff nergens een liedje.
Crosby en een geestverschijning
Fred Gwynne speelt de oudere, wijze buurman. Als het jonge stel met twee kinderen bij hem aan de overkant komt wonen, is hij graag bereid ze naar het dierenkerkhof in de buurt te begeleiden. Als moeders een paar dagen later met de kinderen op familiebezoek is en pa alleen thuis, wordt de kat doodgereden door een van de vele grote vrachtwagens die continue over de weg razen. Dochterlief zal de dood van haar kat niet kunnen verdragen, gelukkig weet de buurman een oplossing voor dit probleem en neemt Midkiff mee naar het Indianenkerkhof waar ze het beestje begraven. De volgende dag is de kat springlevend, zij het dan dat hij een uur in de wind stinkt en nogal psychopathische trekjes heeft gekregen. Als het gezin later wordt getroffen door een veel grotere tragedie ligt een nieuw bezoekje aan het speciale kerkhof voor de hand, al snapt iedereen natuurlijk dat dit niet heel verstandig is.
Pet Sematary stamt uit de jaren tachtig en dat is te merken aan het uitgebeende script: er zit geen scène te veel in de film. Ieder moment helpt de plot een stukje verder. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King, die zelf het script schreef én een cameo heeft als priester:
De laatste scène vond ik nogal obligaat en jammer: die doet de griezelspanning gaande het verhaal vakkundig werd vastgehouden teniet. De spanning vloeit weg als lucht uit een ballon die lek wordt gestoken.
De weg naar Halloween
Eerlijk gezegd ben ik geen fan van de Hollandse zomer. Sterker nog, ik voel echte zomerhaat. Het is me te benauwd, je zweet je rot en door de warmte gaat alles heel traag. ‘s Nachts houden muggen me wakker. Het is ook zo warm in de slaapkamer dat alle ramen open moeten, wat betekent dat de stadsgeluiden en de boomboxen van de bezoekers die tot midden in de nacht feest vieren in het park, niet langer buiten worden gehouden. Kortom, de zomer levert nogal wat slaaptekort op. Ik verlang dus alweer naar de frisse wind van de herfst, vallende bladeren en de prachtige kleuren die met dat jaargetijde gepaard gaan. Om alvast in de sfeer te komen zocht en vond ik een lijst met filmtitels die min of meer verwantschap hebben met Halloween. Als we toch niet kunnen slapen ‘s nachts, gaan we wel horrorfilms kijken. Pet Sematary (de foute spelling van het woord ‘cemetery’ is overigens opzettelijk) is de eerste film die ik in dit kader deze week heb gekeken.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Column: Earl Grey
Saturday, May 3rd, 2014Er komt een moment in het leven van een Trekkie dat hij zich afvraagt wie zijn favoriete Star Trek-Captain is.
Illustratie: Paul Stellingwerf
The Next Generation was mijn eerste kennismaking met Star Trek. Nog steeds ben ik een groot fan van Captain Jean-Luc Picard en zou ik er geen bezwaar tegen hebben om eens een kopje thee met hem te drinken. Earl Grey is mijn favoriete smaak, dus dat hebben de Franse kapitein met de Shakespeariaanse tongval en ik alvast gemeen.
Toch, als ik moet kiezen, zou ik door de ruimte willen reizen met Captain Kirk en zijn crew, want ik denk dat Kirk en ik het prima met elkaar kunnen vinden. Kirk is een kerel van de actie die zonder met zijn ogen te knipperen het onbekende tegemoet treedt, iemand met het hart op de goede plek die, waar het hem uitkomt, de bevelen van zijn meerdere negeert. En is Kirk wel eens een buitenaards wezen van het vrouwelijk geslacht tegengekomen dat niet meteen voor zijn charmante hoofd viel? Vast wel, maar het zullen er niet veel zijn. Kortom, what’s not to like?
Toegegeven: Kirk is de man die ik zou willen zijn. Picard, de eeuwige bruggenbouwer en man van het compromis, is hoe ik werkelijk ben.
Als het om Kirks gaat, verkies ik Shatner boven zijn jongere versie uit de reboots. Shatner ís Kirk: hij zet hem op een nonchalante, welhaast natuurlijke wijze neer.
In 2011 kwam Shatner met de documentaire The Captains, waarin hij collega-acteurs interviewt over hun rol als Star Trek-Captain: Kate Mulgrew, Avery Brooks, Scott Bakula, Chris Pine en Stewart. Daarin blijkt Brooks een rare vogel die geestelijk nog niet op aarde is teruggekeerd: als antwoord op Shatners vragen speelt de beste man jazzy deuntjes op zijn piano. Wanneer Brooks wel zijn mond opendoet, klinkt hij zo vaag als een horoscooptekst.
Uit de documentaire blijkt dat het leven van een Captain erg zwaar is. Uiteindelijk zijn het niet de robbertjes knokken met the Borg of Klingons die de hem er bijna onder krijgen, maar de hoge werkdruk. Maanden, soms jarenlang staan de acteurs 16 tot 18 uur per dag op de set. Dat eist zijn tol in de privé-sfeer: Stewart bedwingt met moeite zijn tranen als hij vertelt dat het acteerwerk vóór zijn gezin gaat en dat die houding hem twee huwelijken heeft gekost. Dit ziet hij nog steeds als zijn grote falen: ‘Mijn schuldgevoel hierover is inmiddels verdwenen, maar ik heb daar nog steeds spijt van. Dat is een beetje een handicap voor me geworden. Ik ben twee keer gescheiden, ik weet niet of ik dat nog eens op kan brengen.’ Ik hoop dat iemand hem een kopje Earl Grey als troost heeft gegeven.
Illustratie: Paul Stellingwerf
Gepubliceerd in Schokkend Nieuws #107.
December 2013: Geen verplichte gezelligheid a.u.b.
Saturday, December 7th, 2013Het is weer december! Feestmaand bij uitstek. Maar ook de maand van saamhorigheid en overconsumptie. Een maand met verschillende gezichten dus. In de loop der jaren heb ik me ermee verzoend.
Foto: Jooper.
Fred.
Sinds mijn jonge jeugdjaren ben ik allergisch voor verplichte gezelligheid. Dat heeft alles te maken met kerstdagen en gezamenlijk op zondag ontbijten met het hele gezin toen mijn ouders nog niet gescheiden waren. De spanning aan tafel was vaak te snijden en die gezellig bedoelde samenkomsten ontaarden dikwijls in rondvliegend servies. Daarom kom ik zelden op verjaardagen en had ik altijd een bloedhekel aan kerst: ook een verplicht nummertje waarbij familiebezoek een vereiste is.
Mijn houding veranderde toen ik ontdekte dat je dit soort tradities ook op je eigen manier kunt invullen. Kerst werd een feest toen ik besefte dat ik twee dagen vrij had waarin ik lekker op de bank strips kon gaan lezen. Ik hoefde helemaal niet bij familie langs als ik niet wilde. En zonder kerstboom was het ook prima toeven. En kerstliedjes… ach, wie de radio uithoudt heeft daar binnenshuis ook geen last van.
In de afgelopen jaren heb ik me dus neergelegd bij december, juist omdat ik mijn eigen weg deze maand volg. Ik geniet van de clichés die ieder jaar weer uit de kast worden getrokken en afgestoft worden neergezet. De feestelijke straatverlichting, ach, laten we maar even vergeten dat die veel energie kost terwijl we eigenlijk duurzaam moeten zijn. Kerstfilms kijken, genieten van sneeuwvlokken voor het raam terwijl de verwarming het huis behaaglijk houdt en vrije dagen!
Dit jaar hebben we zelfs een mini-naaldboom geadopteerd die zonder eigenaar was. Fred hebben we hem genoemd. In Fred hangt het zilveren theerobotje dat ik laatst van KLIK heb gekregen. Ik streef ernaar om Fred tot ver na de kerst in leven te houden, want het beeld van weggegooide, halve dode kerstbomen langs de weg in de eerste dagen van het nieuwe jaar vind ik schrijnend.
MacGuffin
Waar ik ook van geniet is zoiets als het Glazen huis. Drie dj’s die een week lang in het openbaar radio maken en zichzelf laten uithongeren voor een goed doel en allerlei mensen die acties op touw zetten om geld in te zamelen. Ik zal eerlijk zijn: dat goede doel is voor mij niet meer dan een MacGuffin en hoeveel geld er wordt ingezameld interesseert me ook niet. Ik vind het gewoon leuk om de mensen in het glazen huis en de taferelen eromheen te volgen. Entertainment waar je verder niet bij hoeft na te denken.
Zelf heb ik een paar fijne herinneringen aan de eerste twee edities van Serious Request die op de Neude in Utrecht plaatsvonden: toen deed ik namelijk beeldregie en bepaalde dus wat je op de buis en op het web zag. De eerste editie deed ik dat ‘s nachts, de tweede overdag. ‘s Nachts was altijd het leukste, want dan staan de grootste randdebielen voor het glazen huis. Dronken studenten en andere nachtbrakers. Lachen hoor. Ook een voordeel van de nacht: dan liggen de BN’ers die overdag langskomen om zichzelf te promoten, euh, het goede doel te steunen, al lekker in hun bedjes. Daar heb je dan ook geen last van.
Vriendschap
Aan gezelligheid heb ik dus geen hekel, zolang het maar niet opgelegde gezelligheid is. Ik spreek graag met vrienden af om eens bij te praten en koude winterdagen lijkt samenscholen in een warm café extra fijn. Afgelopen vrijdag zat ik daarom met Peter en Jooper in Le Journal op de Neude in Utrecht.
Peter is op dit moment bezig met een interessant wijkblog. Dit is voortgekomen uit zijn frustratie over hoe dingen door de gemeente werden aangepakt en veranderingen in de buurt waar de bewoners niet bij betrokken werden. Hij zette zijn ongenoegen om in een positieve actie. Dat is bewonderenswaardig en een goede manier om met frustratie om te gaan. De hele buurt heeft hier namelijk profijt van en een kans om dingen te veranderen.
Jooper gaat op dit moment ook lekker: hij is zich steeds meer gaan richten op fotografie en dat werpt zijn vruchten af in de vorm van professionele opdrachten. Volg je interesses en je bewandelt een interessant pad. Fijn om te horen dat het met mijn vrienden zo lekker gaat.
Terwijl we zaten te praten, kwam er een oudere heer op ons af. ‘We zitten hier portretten van mensen te tekenen, vinden jullie het goed dat we jullie ook op papier zetten?’ Dat vonden we uiteraard geen probleem. De twee mannen zitten geregeld in het café om mensen te tekenen. Dit doen ze voornamelijk om het tekenen, niet zo zeer om materiaal te verzamelen voor schilderijen, al komt dat ook wel voor. Tekenen omdat je tekenen zo lekker vindt. Hoe fijn is dat? Ook weer een voorbeeld van je interesses volgen.
Midwinterfeest
Twee dingen aan december vind ik overigens nog wel moeilijk te verkroppen: vuurwerk is daar een van. Niet dat we dit op oudjaar afsteken, daar ontkom je niet aan. Maar ik hoop dat iedere terroristwannabe die al in september begint met het afsteken van vuurwerk zijn hand eraf knalt. Ook dat overdreven consumeren en hoe dit het midwinterfeest overschaduwt vind ik ergerlijk. (Ja, midwinterfeest, want kerst heeft voor mij geen bal met Jezus te maken.) Het is de drukste tijd van het jaar voor de shoppers. Het consumentenleger dromt met overvolle tassen door de Kalverstraten van Nederland. Wie zich daar schuldig over voelt kan gelukkig een aflaat kopen bij Serious Request.
Nou ja, ook daar hoef je niet aan mee te doen. Ook consumeren is een keuze, net als alle andere clichés deze maand kun je daar een eigen invulling aangeven. Dat is eigenlijk wat ik wil zeggen: hou het dicht bij jezelf, volg je eigen pad en doe vooral geen dingen omdat ‘het zo hoort’. Als boodschap niets nieuws wellicht, maar daarom niet minder waardevol. Wie zijn eigen pad volgt is niet alleen een gelukkiger mens, vaak heeft dit ook positieve invloed op het leven van anderen.
‘Make it so’, zou ik zeggen:
(De Star Trek-video kwam ik op het spoor dankzij Matt Baaij, een andere goede vriend met wie ik die vrijdag zat te koffieleuten.)
Gravity: Net echt
Sunday, December 1st, 2013Het is een film die ik niet wilde missen, want iedereen raadde me hem zo’n beetje aan om hem te gaan kijken. Gravity zou de eerste film zijn waarin 3D eindelijk tot z’n recht komt.
Nu speelt George Clooney een hoofdrol in de film, dus daar zet ik dan graag mijn aversie tegen 3D even voor opzij. Gelukkig maar, want Gravity is een zeer spannende, ‘realistische’ sciencefictionfilm, die geen seconde verveelt.
Astronaut Clooney werkt samen met medisch ingenieur Sandra Bullock als hun spaceshuttle wordt geraakt door langsrazend ruimtepuin. Zij zijn nu de enige overlevenden. Het is zaak om zo snel mogelijk bij het ruimtestation ISS te komen voordat Bullocks zuurstofvoorraad volledig is opgeademd. We zijn getuigen van een intrigerende overlevingstocht door de ruimte, prachtig gefilmd en zeer realistisch in beeld gebracht. De 3D wordt mondjesmaat toegepast en zorgt ervoor dat de ruimte ervaring nog echter overkomt. Gravity van Alfonso Cuarón is misschien wel de beste film van dit jaar.
Wat ik boeiend vind aan ruimtefilms die zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid blijven als Gravity, is dat je weer beseft hoe ver we nog weg zijn van ruimtereizen zoals die in Star Trek of Star Wars worden voorgesteld. De NASA-apparatuur ziet eruit als een Apple anno 1980. Gestroomlijnde ruimteschepen als The Enterprise zijn nog lichtjaren buiten ons bereik.
Nu we het toch over esthetiek hebben: we leven in een tijdperk waarin alles en iedereen op uiterlijk wordt beoordeeld. Bullock, geboren op 26 juli 1964, komt aardig richting de vijftig. Het viel mij op dat haar gezicht er wel erg strakgetrokken uitzag in Gravity. Of ze wel of niet onder het mes is geweest bij de plastisch chirurg is nog steeds onderwerp van debat. Het zou niet relevant moeten zijn, maar ergens vind ik het doodzonde als vrouwen niet gewoon op natuurlijke wijze oud mogen worden, vooral als het om natuurlijke schonen gaat als Bullock. Veel vrouwen die onder het mes zijn geweest krijgen een gezicht dat nogal artificieel aandoet. Ze worden als het ware een wandelend specialeffect dat altijd zichtbaar is.
Misschien ging Bullock niet onder het mes, en is het Marijke Helwegen-effect iets dat simpelweg in de ruimte voorkomt. Ik zou het niet weten, ik ben nog nooit in de ruimte geweest.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.