Categorieën
Bloggen

Blogger bestaat tien jaar

Oh, nee! Ze hebben gelijk! Bloggen is niet voor echte mensen! Al die uren, nee, dagen, nee weken, online. Blogjes schrijven, interessante posts lezen, informatie uitwisselen, nieuwe bijzondere zaken ontdekken, videovermaak… Verloren tijd. Nee, mijn leven heeft geen zin meer… Ik stop nu met bloggen. De stekker eruit… meteen!
:)Nee hoor, ik ben niet gek geworden. Bovenstaande tekst is mijn reactie op deze aardige blogpost van Karin Ramaker. Ze haakt in op het voorwoord in het boek The corporate blogging book van Debbie Weil die schrijft over hoe je blogt en hoe je een corporate blog goed op de rails zet. (Het zoveelste boek over hoe je dient te bloggen.) Persoonlijk lees ik weinig corporate blogs en gaat mijn voorkeur uit naar individuen, de mavericks op het internet. Die bleken in de afgelopen tien jaar, want zo lang schijnt het fenomeen bloggen te bestaan, toch het meest interessant.
Vandaag is Blogger jarig, de service van Google waar ik bij blog. Op 23 augustus 1999 lanceerde Pyra Labs Blogspot. In 2003 kocht Google Blogspot en veranderde de naam drie jaar later in Blogger. Volgens de berichten zal Blogger allerlei nieuwe features aanbieden om dit feit te vieren. Ik ben benieuwd, want in vergelijking tot applicaties als wordpress lopen ze bij Blogger toch gehoorlijk achter op de ontwikkelingen. Niet dat je mij echt hoort klagen, want er zijn genoeg hacks te vinden waarmee je je webstek kunt aanpassen.
In ieder geval: Gefeliciteerd Blogger!

Categorieën
Film

Trailer The Wolfman belooft ouderwetse gothic horror

Volgend jaar komt The Wolfman uit. De eerste trailer staat inmiddels online.
The Wolfman is een remake van de film uit 1941 van George Waggner waarin acteur Lon Chaney Jr. de harige antiheld gestalte gaf. Maar het kan net zo goed een remake zijn van een van de vele versies die na 1941 uitkwamen. Universal boerde indertijd goed met horrorfilms als Frankenstein, Dracula en The Invicible Man. Klassieke Hollywood horror op zijn best. De eerste reeks dan, op een gegeven moment waren de concepten wel uitgemolken en toen het komische duo Abbott and Costello de monsters uit de Universal-stal tegen het lijf liepen, kon niemand ze meer serieus nemen. In de nieuwe versie zal niemand minder dan Benicio Del Toro het digitale vachtje van de Wolf Man aantrekken. Verder zullen Hugo Weaving, Anthony Hopkins en Emily Blunt een rol spelen in de film van Joe Johnston die eerder Jurassic Park III maakte en naar verluidt ook Captain America zal regisseren. Onderstaande trailer geeft een aardig beeld van de sfeer van de film. Eindelijk weer eens een gothic horrorfilm, van het soort dat alleen mensen als Tim Burton nog lijken te maken tegenwoordig. Zijn Sleepy Hollow dateert alweer uit 1999 en hoewel ik de art-direction van Van Helsing (Stephen Sommers, 2004) zeer kan waarderen, had deze vermakelijke film qua verhaal niet veel om het lijf.
Hoewel we naar aanleiding van de trailer van The Wolfman voorzichtig kunnen concluderen dat ook deze film een weinig verrassend verhaal te bieden heeft. Maar dat krijg je met een remake van een klassieker. Soms kun je met de juiste spookachtige sfeer, mooie art-direction en een puike cast een heel eind komen. We gaan volgend jaar zien hoe ver regisseur Joe Johnston ermee komt.

The Wolfman anno 1941:En dan als laatste nog even een amateur videoclip met beelden van The Wolfman (1941) om nog wat sfeerbeelden van de film te tonen:Lees ook: Iedere dag een dosis horror.

Categorieën
Video

Video: Knap gemonteerde momenten

In wezen bestaat het leven uit niet meer dan een aaneenschakeling van momenten. Dat heeft filmmaker Will Hoffman goed begrepen. In zijn korte video Moments rijgt hij verschillende momenten aaneen. De video is een mooi voorbeeld van wat je met goede montage teweeg kunt brengen.

Hoffman maakt veelvuldig gebruik van vormrijm, een onderdeel van wat filmwetenschappers David Bordwell en Kirsten Thompson een graphic match noemen: wanneer vorm, kleur, compositie of beweging van shot A worden opgepikt in de compositie van shot B. In Moments is dat bijvoorbeeld de close-up van de breinaald waaromheen de wol wordt gewonden, gemonteerd naast de wurm die om het haakje wordt gedraaid. En het meisje dat na het omdoen van haar bh-bandje vooroverbuigt, gevolgd door de man die in het water duikt. Ook in de richting waarin voorwerpen en mensen zich bewegen zit vormrijm: de oude vrouw die naar rechts een kussen op het bed legt, gevolgd door de jongen op de crossfiets die naar rechts rijdt.

Maar ook worden de beelden associatief en thematisch met elkaar verbonden. De jongen en het meisje kussen, (een musje wipt op, want de jongen en het meisje zijn love birds), een condoom wordt uit de verpakking gehaald, een boormachine penetreert een stuk hout, een stelletje loopt hand in hand en een baby’s voetafdrukken worden genomen. In deze slimme sequentie van beelden schuilt een heel verhaal, dat voor een ieder herkenbaar zal zijn daar ze universele gebeurtenissen representeert.

Wanneer uiteenlopende shots achter elkaar zijn geplakt, zorgen het vaste ritme van de montage en het nummer ‘Where were you?’ van de IJslandse band Parachutes dat alles toch een geheel wordt. De soundtrack en het beeld komen samen uit op een climax: het loslaten van de ballon die hemelwaarts vliegt. De soundtrack is grotendeels verantwoordelijk voor de emotionele lading die de video heeft, al is geluid een ingrediënt dat vaak over het hoofd wordt gezien.

De ballon die hemelwaarts vliegt, al ware het een ziel die na de dood bevrijd wordt, is een mooi voorbeeld van visuele poëzie – een label waar de gehele video wat mij betreft onder valt. Al moet gezegd dat sommige beelden wat voor de hand liggend zijn. Zoals de voetafdruk in het zand die wordt weggevaagd door het water. Het is een clichébeeld dat natuurlijk onze sporen op deze aarde representeert. En hoe vluchtig de indruk die we maken wordt uitgevaagd door de tijd.Stel je voor dat je een korte video zou monteren van je eigen leven. Welke momenten halen dan de final cut?

Met dank aan Edwin Mijnsbergen die me op het bestaan van deze video wees.Lees ook:

Categorieën
Strips

(pretvertorial) Hallie Lama boekpresentatie

Een paar maanden geleden sprak ik stripmaker Hallie Lama voor een video over zijn werk. Toen zei Hallie dat hij het erg leuk zou vinden als hij eens werd uitgegeven door een echte uitgeverij. Die wens is inmiddels in vervulling gegaan. In september verschijnt zijn eerste cartoonbundel bij uitgeverij Xtra: Walhallie geheten. Leuk natuurlijk! Ondergetekende schreef met veel plezier het voorwoord van deze bundel. Walhallie staat 124 pagina’s vol met typische Hallie Lama-grappen. Vrijdag 28 augustus wordt de uitgave gepresenteerd in stripwinkel Lambiek te Amsterdam. Als je het lief vraagt – of een biertje meeneemt – dan tekent Hallie vast een leuke krabbel in je boekje.
Benieuwd naar Hallie Lama? Check dit videoportret dat ik van hem maakte. En vergeet niet zijn eigen site aan een nieuwsgierig oog te onderwerpen.

Misschien zien we elkaar vrijdag de 28ste.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie Wristcutters: A love story

Magisch-realistische roadmovieDit Amerikaanse speelfilmdebuut van de Kroatische regisseur Goran Dukic is een fijn filmjuweeltje vol verrassingen. Wanneer Zia (Patrick Fugit) uit liefdesverdriet zelfmoord pleegt, komt hij net als alle zelfmoordenaars in de hel terecht. Die lijkt verdacht veel op onze wereld, alleen is alles een beetje erger. Als hij verneemt dat zijn ex-vriendin een maand na zijn dood ook een einde aan haar leven maakte, springt Zia met Eugene (Shea Whigham), een sympathieke Russische zigeunerpunker, in de auto om haar te vinden. Onderweg pikken ze de aantrekkelijke liftster Mikal (Shannyn Sossamon) op. Mikal zoekt ’the people in charge’ omdat ze ten onrechte in de hel zit.Aldus ontvouwt zich een origineel en ontroerend liefdesverhaal annex roadmovie met magisch-realistische elementen, zoals het zwarte gat onder de bijrijderstoel waarin gedurende de reis zonnebrillen, stukjes kauwgom en een wegkaart verdwijnen.Nette jongen
Regisseur Dukic maakte een tragikomische film die nergens somber wordt en gebruikte geraffineerde vertelmiddelen. Dat Zia zich zijn relatie met zijn ex bijvoorbeeld rooskleuriger herinnert dan deze wellicht was, wordt subtiel in beeld gebracht in flashbacks die helder van kleur zijn, terwijl de sequenties in de hel zijn uitgebleekt. Bij de introductie van de personages wordt getoond hoe ze zelfmoord pleegden: Zia sneed zijn polsen door (maar ruimde wel eerst netjes zijn kamer op); Eugene elektrocuteerde zichzelf tijdens een optreden – een punker tot in de dood. Tom Waits schittert als excentrieke leermeester. Leuk detail: Wristcutters is gebaseerd op een kort verhaal van de Israëlische schrijver Etgar Keret, die het verhaal zelf tot de graphic novel Pizzeria Kamikaze bewerkte.Wristcutters: A love story, VS/2006. Regie: GORAN DUKIC. Met: Patrick Fugit, Shea Whigham, Shannyn Sossamon, Leslie Bibb en Tom Waits. (De Filmfreak). Reeds uit op dvd.
Deze recensie stond ook in Zone 5300 #86.

Categorieën
Strips

Barbara Stok wint Stripschapprijs

De Groningse stripmaker Barbara Stok krijgt dit jaar tijdens de Stripdagen in Houten de Stripschapprijs uitgereikt voor haar gehele oeuvre.Stok tekent al sinds 1998 aan haar autobiografische oeuvre. ‘Het werk van Stok onderscheidt zich van andere autobiografische strips door het gebruik van dit genre voor langere verhalen met een persoonlijke dimensie,’ aldus het Stripschap dat dit jaar voor de 36ste maal de prijs toekent. Recent verscheen van Stok Dan maak je maar zin, waarin de stripmaker de twijfels van een dertiger beschrijft die na de dood van haar zwager tussen alle modegrillen en moderne trends op zoek gaat naar de zin van het bestaan. Eerste vrouw

De Stripschapprijs wordt sinds 1974 op voordracht van een onafhankelijke commissie toegekend aan een stripmaker die zich buitengewoon verdienstelijk heeft gemaakt voor het (Nederlandse) beeldverhaal. Saillant detail: Stok is de eerste vrouw die deze oeuvreprijs krijgt. ‘Zij krijgt deze prijs niet vanwege haar geslacht, maar omdat zij een stripauteur is zonder weerga, met een nog altijd groeiend oeuvre van topkwaliteit’, benadrukt de jury in haar rapport. Enkele eerdere winnaars van de Stripschapprijs zijn Erik Kriek (2008), Hanco Kolk (1996) en Marten Toonder (1982).Zaterdag 26 september wordt de prijs uitgereikt tijdens De Stripdagen in Houten.Lees ook:
Marten Toonder Prijs aangekondigd

Categorieën
Media

Persconferentie van Elvis Presley

Natuurlijk is Elvis dood. Vandaag al 32 lange jaren. Maar hoe cool was het geweest als hij nog geleefd had? Welke mooie muziek is ons ontvallen omdat hij in 1977 het leven liet? In dit jaar waarin bekende mensen met bosjes omvallen, leek het me daarom leuk om op de sterfdag van The King een oud artikel te plaatsen uit Rolling Stone Magazine.
Het is een verslag van een persconferentie die Elvis hield in 1972 voordat hij voor het eerst zou optreden in Madison Square Garden te New York. Als je dus wilt fantaseren dat een van de grootste pophelden aller tijden nog leeft dan moet je bij het lezen van dit artikel maar even doen alsof het juli 1972 is en dat je zojuist het nieuwe nummer van Rolling Stone Magazine hebt opengeslagen…Elvis RIP.
(klik op de plaatjes voor de grotere en leesbare versie. Geen zin om te lezen? Check de video onderaan.)

elvis-interview-web
elvis-interview-web2elvis-interview-web3

elvis-interview-web4
elvis-interview-web5

 

Categorieën
Media

Stukjes Dexter

Ik hou van goede televisieseries. Van die series die je meenemen naar een boeiende verhaalwereld, met personages die ertoe doen. Dit jaar word ik extra verwend, want niet alleen is er True Blood – een bloedstollende vampierserie met Anna Paquin in de hoofdrol – ook hebben de bloedspatten van seriemoordernaar Dexter ons continent eindelijk bereikt.Dexter Morgan (Michael C. Hall, bekend van onder andere de serie Six Feet Under) is forensisch onderzoeker bij de afdeling moordzaken van de politie in Miami. Hij is gespecialiseerd in het analyseren van bloedspatten. In zijn vrije tijd vergiet Dexter echter zelf ook aardig wat bloed. Hij is namelijk seriemoordenaar. Maar wees gerust: hij pakt alleen misdadigers en onverlaten die hun gerechtelijke straf weten te ontspringen. Dexter handelt namelijk volgens de code die zijn adoptievader hem heeft bijgebracht. Op vierjarige leeftijd werd Dexter geadopteerd door politieagent Harry Morgan die zijn moordlustige neigingen tijdig wist te herkennen en door middel van training wist te kanaliseren.
Het script van de serie is briljant geschreven. Iedere afleveringen word ik verrast door onverwachte plottwists die toch logisch in elkaar zitten. Het concept is natuurlijk vergezocht, maar wordt met zoveel humor en humaniteit verteld dat alles geloofwaardig blijft binnen de vreemde wereld van Dexter. Daarbij is het fascinerend om langzaamaan te ontdekken hoe Dexter in elkaar zit. Voor hemzelf overigens ook, want zijn verleden is voor hem ook vaak onbekend terrein. Totdat een collega-seriemoordenaar in Miami aan de slag gaat, Dexter uitdaagt en de beerput waaruit zijn psyche bestaat opentrekt.
Als het goed is komt de serie vanaf 8 november bij de VPRO op televisie, maar echte fans hebben de serie al via download of dvd gekeken natuurlijk. Hier enkele fragmenten van YouTube om je alvast lekker te maken. Dan ga ik ondertussen weer verder met het kijken van seizoen twee.

Categorieën
Media

Theo Maassen maakt bioscoopvoorstelling van theatershow

Over vreemde dingen gesproken: de zesde theatershow van Theo Maassen, ‘Zonder pardon’ geheten, zal het komende najaar in de bioscoop te zien zijn.De show wordt in het Oude Luxor theater in Rotterdam geregistreerd door regisseur Norbert ter Hall. Ter Hall zal hiervoor tien camera’s gebruiken. In plaats van het gemontenteerde programma op televisie te vertonen, wat gebruikelijk is, zal deze vanaf 12 november digitaal in de bioscoop te zien zijn. Independent films brengt de ‘film’ uit. “En in een bioscoopzaal blijft het toch, net als in het theater, een collectieve kijk- en luisterervaring,” laat de filmdistributeur in een persbericht weten.Volgens mij is het een kwestie van oude wijn in nieuwe vaten gieten. Ik ben benieuwd hoeveel mensen deze registratie zullen bezoeken, want de meeste Maassen-fans zullen hem toch live willen zien, horen en ruiken, dunkt me. Mij zul je in ieder geval niet in de bios aantreffen om deze voorstelling te gaan zien. Het voordeel van stand-uppers op televisie kijken is immers dat je weg kunt zappen als het saai wordt. Dat kun je in de bioscoop wel vergeten. En je moet er toch niet aandenken om met allemaal Maassen-fans in een zaal te moeten zitten.

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie GI Joe: The Rise of Cobra

Beter dan Transformers!Het ligt voor de hand om neerbuigend te doen over het bronmateriaal van GI Joe: een tekenfilmserie die werd gemaakt om een speelgoedlijn van actiefiguurtjes en accessoires aan kinderen te verkopen. Films met een soortgelijke oorsprong leveren immers, zelfs voor popcornfilms, vooral laagwaardig hersenloos vermaak op. Films zonder noemenswaardig plot met personages die slechts dienen als visueel behang. De Transformer-reeks bewees recent nog hoe laag het medium cinema kan zinken. Ik had mijn portie na het overbodige eerste deel al gehad. De recensies van Transformers 2 waren zo zuur dat filmmaatschappij Paramount bij het uitbrengen van GI Joe: Rise of the Cobra besloot om alleen een selecte groep journalisten, die schrijven voor positief ingestelde blogs en filmwebsites, uit te nodigen. De rest van de Amerikaanse filmjournalistiek krijgt de film pas te zien na de première. Paramount wil op die manier voorkomen dat negatieve recensies het bioscooppubliek zou ontmoedigen de film te gaan kijken. Ondanks de slechte recensies dook het publiek massaal de bioscoop in om Transformers: Rise of the Fallen te gaan zien. Vice-voorzitter Rob Moore van Paramount Pictures liet via filmblad Variety weten dat hij wil dat ‘het publiek de film definieert’, in plaats van de filmpers. Natuurlijk is deze actie van Paramount ook een prima manier van publiciteit genereren, al is hiermee wel een vreemd precedent geschapen waarvan de consequenties voor de filmkritiek nog niet te overzien zijn. Terug naar GI Joe: The Rise of Cobra. Het maakt niet uit dat het bronmateriaal een simpele tekenfilmserie is die draait om een militair eliteteam dat de strijd aan gaat met een terreurorganisatie die uit is op wereldheerschappij, want in principe moet een goede regisseur van ieder onderwerp een boeiende film kunnen maken. We weten immers allemaal dat het verhaal over de midlifecrisis van Lester Burham (Kevin Spacey) in American Beauty bijzaak was en dat film werkelijk draaide om het plastic zakje dat danste in de wind. En was het vermakelijke, zo niet geniale Mars Attacks van Tim Burton niet gebaseerd op een serie kauwgomplaatjes? Goedbedoelde Soap
Stephen Sommers (regisseur van The Mummy en Van Helsing) heeft dan ook duidelijk zijn best gedaan met GI Joe. In tegenstelling tot collega Michael Bay neemt hij het bronmateriaal serieus genoeg en probeert tussen de actiesequenties door de hoofdpersonages enige achtergrond te geven. Via flashbacks krijgen we te zien wat hun motivatie is. Ook houden regisseur en scenaristen de conflicten tussen de personages zoveel mogelijk op het persoonlijke vlak: Ana (Sienna Miller), de verraderlijke schoonheid aan de kant van schurk McCullen, heeft een persoonlijke vete uit te vechten met soldaat en ex-vriendje Duke (Channing Tatum). Duke slaagde er namelijk niet in om ondanks zijn belofte Ana’s broertje heelhuids van het front thuis te brengen. Dat de Schotse wapenhandelaar McCullen (een verrassende over-de-top rol van Christopher Eccleston die eerder Dr. Who nieuw leven in blies) Frankrijk kiest als doelwit voor een revolutionaire bom heeft alles te maken met wat dit land zijn voorouders heeft aangedaan. En zelfs de zwijgzame ninja Snake Eyes heeft een persoonlijke vete te bevechten. Dat de persoonlijke beslommeringen de gemiddelde soapaflevering niet overstijgen en verder niet veel om het lijf hebben, doet er niet toe. Centraal staan immers de special effects en actiescènes. Ook op dat vlak scoort de film redelijk. Team America revisited
De actiesequentie in het midden van de film, waarin de Joe’s proberen te verijdelen dat Cobra Parijs met de grond gelijkmaakt, zit bijvoorbeeld vakkundig in elkaar. Al doet het geheel wel denken aan de film Team America, waarmee South Park-bedenkers Trey Parker en Matt Stone het Amerikaans militairimperialisme op de hak namen en waarin menig nationaal symbool tegen de vlakte ging. In beide films haalt de Eiffeltoren de eindcredits niet. In wezen ging met het hilarische Team America (2004) de parodie van GI Joe de film van Sommers ruim voor. Hoewel de parodie veel leuker is dan GI Joe zelf, scoort GI Joe: The Rise of Cobra binnen het genre van onzinnige filmadaptaties, mede door de lage verwachtingen die gelijksoortige films als Transformers geschapen hebben, dus helemaal zo slecht nog niet. Toch knap als je je beseft dat deze infantiele video de inspiratiebron is van de film:
Lees ook:

Deze recensie staat ook op het filmblog van Zone 5300.

Categorieën
Film

John Hughes RIP

De Amerikaanse filmmaker en scriptschrijver John Hughes is niet meer. Donderdag 6 augustus overleed hij op 59-jarige leeftijd aan een hartaanval in New York. Wederom een droevige dood van een creatieve grootheid dit jaar. Met films als Pretty in Pink, The Breakfast Club en Ferris Bueller’s Day Off, sprak hij de jongeren van de jaren tachtig aan. Hughes toonde ons innemende, gewiekste tieners met al hun angsten en onzekerheden en rebelsheid. Hij introduceerde acteurs als Molly Ringwald, Anthony Michael Hall, Ally Sheedy en Judd Nelson.
Van de tienerflicks maakte The Breakfast Club op mij persoonlijk de grootste indruk. Het is ook nu nog boeiend om te zien hoe Hughes de tieners met uiteenlopende karakters naar elkaar toe laat groeien tijdens een zaterdag nablijven op school. Al ben ik Hughes ook zeer dankbaar voor het casten van Kelly LeBrock in Weird Science: toen nog een hot MILF with a British accent die mijn jongenshartje sneller deed kloppen.Hughes bereikte zijn creatieve piek in de jaren tachtig als regisseur en scenarist. Een creatieve periode die wat mij betreft ten einde kwam met de Home Alone-reeks: Hughes schreef het script van de eerste en derde film uit de filmserie waarin Macaulay Culkin het irritante jochie speelt dat door zijn familie thuis wordt achtergelaten. Daarna schreef Hughes vooral nog van dit soort flauwe familiefilmgarnituur. Meuk als Beethoven, Baby’s Day Out en Flubber.John Candy
Jammer, want Hughes was ook in staat om hartverwarmende personages te creëren zoals Del Griffith in Planes, Trains & Automobiles. Misschien wel de beste rol die John Candy ooit speelde. Candy en Steve Martin zijn in deze film perfecte tegenpolen die noodgedwongen samen op reis moeten. De snobistische Martin probeert koste wat kost op tijd bij zijn gezin te komen voor Thanksgiving, en kan in het begin Griffith, de onhandige maar goedbedoelende vertegenwoordiger van douchegordijnringen, niet uitstaan. Uiteraard ontstaat er een band tussen beide heren terwijl ze op weg naar huis door half Amerika reizen. Typisch zo’n film met het hart op de juiste plek. En tevens een mooi voorbeeld van hoe Hughes films maakte waarin tegenpolen elkaar vinden. Hoewel ik de tienerkomedies van Hughes ook koester, blijft Planes, Trains & Automobiles mijn favoriete film van deze filmmaker.Ode aan Hughes
Filmregisseur en stripschrijver Kevin Smith bracht wat mij betreft de mooiste ode aan het oeuvre van Hughes. Smiths personages Jay & Silent Bob reizen in de strip Chasing Dogma af naar de staat Illinois. Ze kennen de tienerfilms van Hughes van binnen en buiten en concluderen dat er op de high school in het stadje Shermer, de locatie van de meeste films, nooit een dealer te zien is. Ze zien Shermer dus als de perfecte afzetmarkt voor hun wiet. Totdat ze er na een lange reis achterkomen dat het plaatsje Shermer volledig fictief is. De ideale tienerwereld van Hughes mag dan zeer herkenbaar zijn geweest voor de generatie in de jaren tachtig, ze is fictief. Maar dankzij John Hughes wel bereikbaar via het witte doek.Deze tekst staat ook op het filmblog van Zone 5300.

Categorieën
Boeken Film

De hype rond Stieg Larssons Millennium

Vanaf vandaag draait de film Millennium: Mannen die vrouwen haten van Niels Arden in de bioscoop. Deze film is het eerste deel van een trilogie, gebaseerd op de boeken van de journalist Stieg Larsson.Ik heb geen van de boeken gelezen en de persvoorstellingen van de film door drukte moeten laten schieten. Toch ben ik nieuwsgierig geworden naar deze film. Laatst prees mijn tante de drie boeken van Larsson aan, stond er een mooi interview van Gerhard Busch in de VPRO Gids met de regisseur en hoofdactrice Noomi Rapace en van de week besteedde het actualiteitenprogramma Nova 8 minuten aan de film en het fenomeen eromheen. Want net als andere mode-boeken als Harry Potter en De Da Vinci Code, is met de drie boeken van Larsson sprake van een hype.De film MILLENNIUM: mannen die vrouwen haten is gebaseerd op de gelijknamige bestseller, de eerste uit de Millennium-reeks van Stieg Larsson. De twee andere boeken uit de reeks zijn De vrouw die met vuur speelde en Gerechtigheid. In 2008 was Stieg Larsson de tweede best verkopende auteur in de wereld – na Khaled Hosseini met De Vliegeraar. Wereldwijd zijn bijna 20 miljoen exemplaren verkocht, waarvan ruim 500.000 in de Benelux.Zelf heeft Stieg Larsson het succes niet meer mee kunnen maken. Voordat zijn eerste boek gepubliceerd werd overleed hij in 2004, op vijftigjarige leeftijd, aan een hartaanval. Hij was onderzoeksjournalist in Zweden, en autoriteit op het gebied van racisme en sociale issues.Feit en fictie
In het item van Nova komen enkele interessante zaken naar voren. Fans van de boeken bezoeken locaties uit de verhalen, een gids leidt ze rond Stockholm en toont het appartementencomplex waar de hoofdrolspeler Mikael Blomkwist zou wonen. Ik vind de drang om naar dat soort plekken te gaan om de fictieve wereld te legitimeren en/of de beleving daarvan te vergroten, een fascinerend fenomeen. Zelf heb ik een paar maanden geleden enkele locaties uit Spiderman-strips in New York bezocht. Het zoeken naar feitelijke plekken in fictie en naar fictie op bestaande plekken is mij dus niet vreemd. (Het artikel dat ik hierover schreef verschijnt in het nieuwste nummer van Stripschrift dat 18 augustus uitkomt.)Verder herken ik me in de uitspraak van acteur Michael Nyqvist (die Blomkwist vertolkt) dat hij vroeger nooit zin had om hype-boeken te lezen. Ikzelf heb ook de neiging om de Potters en Da Vinci-codes links te laten liggen, juist omdat ze al door iedereen gelezen worden. ‘Ik was toen nogal een snob en wilde niet lezen wat iedereen las,’ zegt Nyqvist in het item van Nova. Kennelijk ben ik ook een snob. Nu heb ik na het zien van de film The Da Vinci Code nog steeds geen hoge pet op van de boeken (ja, ja, zonder ze gelezen te hebben, sue me!), maar ben nu toch wel benieuwd naar de reeks van Larsson. Eerst maar eens de film kijken. Een film biedt je immers de kans om het verhaal, of een deel van het boek, in twee uur tijd te ervaren. Bovendien zit in de film de actrice Noomi Rapace en die wil ik wel in actie zien. Ik ben na het lezen van het interview en het Nova-item erg nieuwsgierig naar haar geworden.

Noomi Rapace.
Bron: Cinema.nl.

(Lees hier een recensie van de film.)
Korte inhoud Millennium
Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages, én een uitermate goede hacker. Samen vormen ze een ongewoon, maar sterk team.Mikael wordt benaderd door oud-zakenman Henrik Vanger. Veertig jaar geleden is de zestienjarige Harriët Vanger op mysterieuze wijze verdwenen en vermoedelijk vermoord. De zaak is echter nooit opgelost en inmiddels verjaard. Toch wil Henrik Vanger graag dat Mikael zich hier nog eens op stort. Aanvankelijk lijkt het onderzoek nergens op uit te lopen. Totdat Mikael met hulp van Lisbeth op een spoor stuit dat rechtstreeks naar een zeer duister en bloedig familiegeheim voert.Lees ook

: