Categorieën
Media

Stukjes Dexter

Ik hou van goede televisieseries. Van die series die je meenemen naar een boeiende verhaalwereld, met personages die ertoe doen. Dit jaar word ik extra verwend, want niet alleen is er True Blood – een bloedstollende vampierserie met Anna Paquin in de hoofdrol – ook hebben de bloedspatten van seriemoordernaar Dexter ons continent eindelijk bereikt.Dexter Morgan (Michael C. Hall, bekend van onder andere de serie Six Feet Under) is forensisch onderzoeker bij de afdeling moordzaken van de politie in Miami. Hij is gespecialiseerd in het analyseren van bloedspatten. In zijn vrije tijd vergiet Dexter echter zelf ook aardig wat bloed. Hij is namelijk seriemoordenaar. Maar wees gerust: hij pakt alleen misdadigers en onverlaten die hun gerechtelijke straf weten te ontspringen. Dexter handelt namelijk volgens de code die zijn adoptievader hem heeft bijgebracht. Op vierjarige leeftijd werd Dexter geadopteerd door politieagent Harry Morgan die zijn moordlustige neigingen tijdig wist te herkennen en door middel van training wist te kanaliseren.
Het script van de serie is briljant geschreven. Iedere afleveringen word ik verrast door onverwachte plottwists die toch logisch in elkaar zitten. Het concept is natuurlijk vergezocht, maar wordt met zoveel humor en humaniteit verteld dat alles geloofwaardig blijft binnen de vreemde wereld van Dexter. Daarbij is het fascinerend om langzaamaan te ontdekken hoe Dexter in elkaar zit. Voor hemzelf overigens ook, want zijn verleden is voor hem ook vaak onbekend terrein. Totdat een collega-seriemoordenaar in Miami aan de slag gaat, Dexter uitdaagt en de beerput waaruit zijn psyche bestaat opentrekt.
Als het goed is komt de serie vanaf 8 november bij de VPRO op televisie, maar echte fans hebben de serie al via download of dvd gekeken natuurlijk. Hier enkele fragmenten van YouTube om je alvast lekker te maken. Dan ga ik ondertussen weer verder met het kijken van seizoen twee.

Categorieën
Media

Recensie: My So Called Life

René van Densen beloofde ooit uit te gaan leggen waarom hij de tv-serie My So Called Life zo goed vindt. Belofte maakt schuld. Het enthousiaste en uitvoerige resultaat kun je hieronder lezen.

“But I will say this: no show on TV has ever come close to capturing as truly the lovely pain of teendom as well as My So Called Life. And yes, I’m including my own. We all stole fr- I mean learned from it, but we never matched it. I doubt anyone will. (After all, it doesn’t pay.)”

In de laatste alinea van een vierpagina-essay in het bijgeleverde boekje in de My So Called Life DVD-box, is Joss ‘Buffy, Angel, Firefly, and so on’ Whedon, toch ook geen kleine held op TV-schrijfgebied, bijna gênant lovend over de serie, het schrijfwerk, de acteurs en zijn eigen stommiteit om, net als de rest van Amerika, aanvankelijk de serie volstrekt te onderschatten. Hij eindigt met wat op z’n minst een fors, fors compliment over de serie genoemd mag worden:

“When I pitched Buffy The Vampire Slayer, I told excecutives it was a cross between The X-Files and… and then I always took a moment to judge how smart they were. If they seemed like empty suits, I’d go with 90210.It was a big hit. But if they seemed like they knew their business, I’d use another example. The example that every writer I know still references.”

De wereld van school en tieners
Ik kan honderden briljante, neologistische of volledig ouderwetse bijvoeglijke naamwoorden aanwenden om het meeslepende en nog altijd verre van achterhaalde schrijfwerk van de amper negentien afleveringen die de serie My So Called Life uiteindelijk zou bevatten, te belichten, maar een klein staaltje eenvoudig jatwerk uit het DVD-boekje zegt voor de kenner meer dan ik zou kunnen. Dus dan moet je ook gewoon even meneer Whedon aan het woord laten en zelf daarna pas de draad oppakken, vind ik zo. Want hij heeft over de volle vier pagina’s die hij volgepende gelijk: de serie was waar iedereen naar snakte en wat het net iets eerdere gelanceerde 90210 net niet leverde, de realistische wereld van school en tieners, die in al haar soap opera toch alles bevat waar mensen van alle leeftijden en alle levensomstandigheden mee kunnen identificeren.
En net als Whedon en heel Amerika, was ik bij de eerste aflevering die ik zag (destijds ’s middags, notabene net terug vanuit mijn eigen middelbare schooldag, op Nederland 1) ook maar flauwtjes geïnteresseerd. Om na een paar minuten in de eerstvolgend gekeken aflevering pas wakker te worden en te beseffen dat ik iets unieks zat te kijken.In 1994 kreeg Winnie Holzman via haar twee machtigste thirtysomething-schrijfcollega’s de ‘kans’ in haar schoot geworpen om een tienerserie te schrijven, iets waar ze aanvankelijk forse bedenkingen bij had. Ze vond het immers veel geweldiger om de tumulteuze emotionele lagen van volwassenen open te pellen en de stuurloze, hormonale, onzekere puinhoop die daaronder zat bloot te leggen. Tot ze daadwerkelijk met tieners ging praten en besefte wat uiteindelijk de kern van de serie werd: het verschil tussen tieners en volwassenen is hooguit dat de onderliggende lagen bij tieners beter en scherper te zien zijn.
Er wordt in My So Called Life dan ook niet ingehouden: tieners krijgen zware drugs- of alcoholproblemen, een geweer gaat af op school, onverwachte zwangerschappen liggen op de loer, thuissituaties zijn soms volledig ontwricht waardoor een kind op straat leeft, en ga maar door. Daar bovenop zijn de volwassenen in de series ook geen van allen bepaald rotsen in de branding, en evenzogoed door hun impulsen, blinde hoeken en onbeantwoorde levensvragen rondtollend door hun bestaan.
Weg met de clichés
Alle clichés worden uit de weg geschoven, waardoor je bijvoorbeeld in één aflevering na de nieuwe inspirerende leraar die zijn leerlingen écht aanspreekt en enthousiasmeert, en ze krachtig voor vrijheid van meningsuiting weet op te doen staan, ook nog even de gelegenheid krijgt om hem als een opportunistische, stuurloze en licht verwarde schoft te zien.My So Called Life lanceerde de carrières van de piepjonge Claire Danes en Jared Leto die toen al duidelijk illustreerden een hoop in hun mars te hebben. Danes is min of meer de spil van de serie, de intelligente maar wat brave en nog niet emotioneel voldoende volgroeide Angela wiens tienerwereld vooral draait om haar heimelijke liefde, de onbereikbaar coole Jordan Catalano (Leto). Haar overbuurjongen Brian, een intelligente gevoelige maar sociaal volledig onadepte jongen, is natuurlijk op zijn beurt weer verliefd op haar.
Verleggen van perspectief
We ontmoeten Angela rond de tijd dat ze twee wat ‘wildere’ nieuwe vrienden opdoet – Rayanne en Rickie – die haar meer gelegenheid tot ontbloeien bieden dan haar jeugdvriendin Sharon kon. Hoewel het uitgangspunt direct al onvolwassen en zwakjes overkomt, wordt snel duidelijk wat ik hierboven heb proberen toe te lichten, namelijk dat het tegendeel waar is. Zonder onnatuurlijk over te komen schakelt de serie soms doodleuk volledig over naar het perspectief van andere hoofdpersonen, worden diverse vertelgenres (tot zelfs een licht bovennatuurlijke aflevering aan toe) effectief ingeschakeld om de verhalen te versterken, en groeit zelfs de kleinste bijrol uit tot een volledig driedimensionaal, levend ademend bloedend menspersoon.
Meeslepend en toch nergens té zwaar op de hand, ondanks de diverse maatschappelijke thema’s die de serie openlijk behandelt. Zo was My So Called Life de eerste TV-serie waarin een hoofdkarakter openlijk homofiel was (Wilson Cruz wordt tegenwoordig nog steeds gevraagd voor lezingen over zijn rol als Rickie Vasquez) en waarin tienertaboes als analfabetisme en verslavingen op bespreekbare manier getoond werden.
En tien jaar lang werd dit eerste en enige seizoen slechts af en toe, bijna per ongeluk, zo links en rechts uitgezonden voor wie het nét toevallig meekreeg. Ik kan nog veel, veel meer over deze serie schrijven, maar ik héb de DVD box dus u kunt me wat. Ik ga weer gewoon lekker verder kijken en als u meer wilt weten regelt u maar lekker zelf uw eigen exemplaar.

Categorieën
Media

Westermans Nieuwe Wereld: Leer Nederland kennen!

Sinds maandagavond 1 september zien we hoe Max Westerman opnieuw kennismaakt met Nederland. Westerman die sinds 1978 in de Verenigde Staten woonde, gaat naar Nederland remigreren. Het kikkerlandje door de ogen van een veramerikaniserende Hollander. In de serie zien we hoe Max Westerman, jarenlang buitenlandcorrespondent voor RTL Nieuws, opnieuw kennismaakt met zijn geboorteland. Hoe is Nederland veranderd sinds zijn vertrek? Het levert een paar interessante details op, waar deze native Dutch dude van zat te kijken.

Sex, drugs en werkloosheid
Westerman begint zijn remigratie in het Nederlandse consulaat in New York. Daar krijgt hij een video voorgeschoteld die in opdracht van de Nederlandse regering in elkaar is gezet. In de video wordt de nadruk gelegd op drugsgebruik, de grote werkloosheid, prostitutie en andere negatieve zaken in de Nederlandse samenleving. De boodschap wordt al snel duidelijk: liever geen emigranten naar ons land. Rita Verdonk het niet beter kunnen zeggen. Nederland is sodom en gomorra voor Amerikanen.

Liever geen hoeren
Dergelijke gevoelige details worden dan ook niet vermeld door de gids in de rondvaartboot die door Amsterdam voert. Tenminste, niet als de groep uit Amerikaanse toeristen bestaat. Italianen willen wel graag horen over de roze buurt en de coffeeshops.

Westerman maakt een hernieuwde kennismaken met ons land en gaat mee met een paar Amerikaanse toeristen. Behalve Amsterdam gaan ze ook langs enkele typische toeristische trekpleisters, zoals een klompenmakerij. Alle dingen die je niet doet als je zelf in Nederland woont.

Max Wsterman met de Amerikaanse vlag.

Vertrutting
De eerste aflevering gaat Westerman ook op visite bij André Rouvoet –minister voor Jeugd en Gezin en vice-premier. Deze kan zich niet vinden in de aantijging dat Nederland last heeft van vertrutting. Niet zo gek natuurlijk, hij is er zelf deels verantwoordelijk voor. Wie een kind op de wereld zet, krijgt tegenwoordig vanuit Den Haag een cd met vrolijke liedjes toegestuurd. Fijn om te weten dat onze belastingcenten goed worden uitgegeven. Westerman concludeert na dit gesprek, en na het lezen van een aantal kranten, dat Nederland wel wat is veranderd sinds zijn vertrek in 1978. Waren de jaren zeventig juist de jaren dat alles mocht, tegenwoordig leven we in een Nederland waar vooral veel wordt verboden. Ook concludeert hij voorzichtig dat Hollanders veel met Amerikanen gemeen lijken te hebben. Beide landen kennen politieke leiders die openlijk uitkomen voor hun liefde voor God, en Amerikaanse toeristen klagen zich net als de Hollanders over hoge prijzen.

Hapklare brokken
De serie bestaat uit 10 afleveringen die korter dan een half uur duren. De segmenten in aflevering een volgen elkaar in snel tempo op en duren allemaal een paar minuten. Dit biedt weinig ruimte om de diepte in te gaan, maar maakt wel dat Westerman veel aansnijdt in een kort tijdsbestek. Informatie in hapklare brokken. Thematisch gezien lijkt er niet veel verband te zitten tussen de verschillende segmenten, Westerman mixt geschiedenislessen met de huidige stand van zaken, bezoekt een windmolen met wat Amerikanen en daarna Rouvoet naar aanleiding van wat nieuwsberichten. Het geheel is wat onsamenhangend en heeft veel weg van een persoonlijke queeste. Deze stijl past wel bij de luchtige presentatie van Westerman. Het programma wordt niet voor niets een ‘free-wheeling roadmovie’ genoemd op de website van de KRO. Een duidelijke lijn is dus nog niet te ontdekken, maar wellicht komt dat de komende afleveringen nog goed. Vooralsnog ben ik daar wel benieuwd naar. Al is het alleen maar omdat je als Nederlander zo toch een hoop opsteekt van je eigen landje.

Westermans Nieuwe Wereld wordt ieder maandag uitgezonden om 21.25 op Ned 3.

Lees ook:

Categorieën
Film Media

The Body: Natuurlijke dood in Sunnydale

Een analyse van de subjectieve soundtrack in ‘The Body’

Buffy:‘We’re not supposed to move the body!’
Uit: BtvS 5.16 “The Body”

In het vijfde seizoen van Buffy the Vampire Slayer overleed Buffy’s moeder Joyce. Hoewel het overlijden van hoofdpersonages vaker voorkwam in de serie, Buffy stierf zelf twee keer, Ms Calender, Xander’s schoolvriend Jesse en later ook Tara lieten het leven, worden de meeste sterfgevallen in Sunnydale veroorzaakt door bovennatuurlijke krachten. Joyce stierf aan een hersenbloeding, een natuurlijk oorzaak. ‘The Body’ is een van de beste afleveringen van de serie en een van de meest meeslepende uren televisie die ik ooit heb gezien.

Het geheim van ‘The Body’ schuilt in de constructie van de soundtrack en de cameravoering. Beide middelen worden ingezet om de subjectieve ervaring van de personages over te brengen. In ‘The Body’ wordt Buffy getroffen door een zware tragedie, namelijk de dood van haar moeder. Joss Whedon, schrijver, regisseur en bedenker van Buffy, vertelt in ijzingwekkende stijl over wat de nabestaanden de eerste paar uur ondergaan na het overlijden van een dierbare. De aflevering had zo’n impact op het publiek, dat de BBC Cult-website een link plaatste naar een organisatie die zich bezighoudt met zorg voor nabestaanden. Whedon zegt hierover: ‘People ended up having a very different response to it though. They ended up really being able to break through those feelings for themselves by seeing it. That surprised me very much so I was very moved by that – I think it means that we captured that experience.’ Synopsis The Body
Buffy komt thuis. Ze ziet Joyce op de bank liggen. Joyce beweegt niet, haar ogen staan wijd open en ze is nogal bleek. Buffy rent naar de bank en ziet dat haar moeder levenloos is. Buffy droomt weg of krijgt een flashback naar een kerstscène waarin zij met haar vrienden, Giles en zus Dawn bij moeder zojuist het laatste stukje kerstdiner hebben opgegeten. Er heerst een gezellige en gemoedelijke sfeer. Buffy helpt Joyce in de keuken. Als Buffy een taart wil aansnijden, valt deze met een harde knal op de grond. Op dit moment komt Buffy weer terug in de harde werkelijkheid. Ze belt in paniek het alarmnummer en probeert op aanraden van de operator hartmassage toe te passen. Buffy breekt een rib van Joyce. Als ze tegen de operator zegt dat haar moeder koud aanvoelt, zegt deze dat ze moet wachten tot de ambulance er is. Buffy hangt op en belt in verdoofde staat Giles op. De ambulance arriveert en de broeders snellen naar binnen. Broeder #2 stelt Buffy de standaardvragen terwijl hij en zijn collega een verwoede poging doet Joyce weer te reanimeren. Buffy droomt weg dat alles weer goed komt, dat Joyce weer tot leven komt en dat ze in het ziekenhuis opgelucht haar dochter bedankt voor haar snelle actie. Wederom komt Buffy terug in de werkelijkheid. Haar moeder is koud en niet meer te redden. De broeders worden op de radio opgeroepen zich naar een nieuw slachtoffer te begeven. Ze laten een verdwaasde Buffy achter. Buffy loopt naar de keuken. Halverwege moet ze overgeven. Ze loopt naar de tuin voor een beetje frisse lucht. Als ze even later de kots bedekt met een stuk keukenrol komt Giles binnen. Die snapt in eerste instantie niet wat er aan de hand is, tot hij Joyce ziet. Hij probeert haar wakker te maken. Buffy loopt in paniek naar hem toe en schreeuwt dat hij het lichaam niet mag beroeren. Dan begint ze te huilen. Giles omhelst Buffy om haar te troosten.
Emotie
In dit segment, dat ongeveer tien minuten duurt, maakt Buffy emotioneel meerdere fasen door. Ze komt vrolijk en nietsvermoedend thuis. Dan vindt ze haar moeder op de bank. Ze is eerst verbaasd, maar raakt al snel in paniek als blijkt dat Joyce niet beweegt. De kerstscène is duidelijk een vlucht uit de werkelijkheid. Toch komt Buffy snel tot haar positieven en belt ze het alarmnummer. Paniek neemt toe tot de operator zegt dat ze niets meer met ‘het lichaam’ moet doen. Buffy corrigeert hier de operator nog en noemt ‘het lichaam’ haar moeder, want ze beseft niet dat haar moeder dood is. In trance belt ze Giles. Wanneer de broeders bezig zijn lijkt ze ook verdoofd te zijn; het dringt niet precies tot haar door wat er aan de hand is. Op dat moment is er nog hoop op een goede afloop, wat geïllustreerd wordt door de wensdroomscène die in Buffy’s hoofd plaatsvindt.

Pas als Giles het huis binnenstapt en Joyce aanraakt, komt Buffy wat bij haar positieven. Als ze schreeuwt: ‘We’re not supposed to move the body!’ beseft ze voor het eerst volledig de ernst van de situatie. Het emotionele pad dat Buffy aflegt is de kern tot de vertelling van deze aflevering. Het gaat er immers om weer te geven wat men doormaakt in de eerste paar uur nadat er iemand overleden is. Joss Whedon omschrijft zijn bedoelingen als volgt:

‘[I]t was just supposed to be what it’s like in that situation for the first four hours [after a bereavement].’ (bron: http://www.bbc.co.uk/cult/buffy/indetail/body/joss.shtml) Om deze ervaring over te brengen, zet Whedon beeld en geluid in. Kenmerkend aan de aflevering zijn de long takes waardoor er een gevoel van real time ontstaat:

‘It was really just about trying to do the long sustained take, not to let people out, not to give them any kind of release. There were some scenes that were very cutty because we had a lot of people in them, but as much as possible it has a physical sense of “I have to go from here to here. I can’t cut to Buffy reaching for the phone and calling 911, I have to walk there and walk back.”’ (Bron: http://www.bbc.co.uk/cult/buffy/indetail/body/joss.shtml)

Om de vertelling zo dicht mogelijk te houden bij wat Buffy ervaart en de emotie die de personages voelen over te brengen maakt Whedon op een interessante manier gebruik van de soundtrack.

Subjectief geluid
De soundtrack van ‘The Body’ bestaat uit het gesproken woord (speech) en omgevingsgeluid (noise). Behalve in de kerstscène waarin diëgetische kerstmuziek (muziek die binnen de verhaalwereld te horen is, dus niet de musicalscore die aan de soundtrack is toegevoegd) te horen is, komt er nergens in de aflevering muziek voor. Muziek als indicator van emotie is dus afwezig. Dit maakt dat het overbrengen van emotie afhangt van de twee andere geluidsbronnen, van het camerawerk en van de prestaties van de acteurs. Als we de soundtrack in zijn geheel bekijken, dan valt op dat deze in het eerste segment voornamelijk uit losse geluiden bestaat: de geluiden zijn relatief schaars en zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden. Dit is een bewust effect. Het geluid in de sequentie is subjectief: wij horen wat Buffy hoort. Het auditieve spectrum is niet alleen beperkt tot wat zij in staat is om te horen, maar vooral door wat er nog tot haar doordringt. Buffy’s wereld is niet groter dan het huis waar ze op dat moment in zit en soms zelfs kleiner dan dat. Door de traumatische ervaring die ze doormaakt dringen er maar enkele geluiden tot haar door, alsof ze in een soort van luchtbel leeft.

Buffy’s point of view
Vanaf het begin van het segment treden we de ervaringswereld van Buffy binnen. In het eerste shot loopt Buffy het huis binnen. We horen offscreen nog enkele geluiden van buiten: een vogeltje, het zware geluid van de voordeur op de voorgrond. Tot slot nog zachtjes het geluid van een startende auto. Daarna wordt het nagenoeg stil, op de geluiden die Buffy maakt na. Vanaf dat moment wordt haar ervaringswereld kleiner. De leegte van het huis is dus ijzig ervaarbaar. Interessant is dat er maar in een paar instanties gebruik wordt gemaakt van een visueel point of view: bijvoorbeeld wanneer Buffy naar de telefoonhoorn kijkt voordat ze Giles belt. Daarbij zijn de shots waarin de broeders Joyce proberen te reanimeren min of meer in haar point of view opgenomen. Vooral het moment dat broeder #2 Buffy vertelt dat haar moeder dood is maakt dit duidelijk. In eerste instantie is het beeld onscherp. Daarna zien we voornamelijk de torso en mond van de broeder. Zijn gezicht is maar half in beeld. Dit legt de nadruk op zijn mond. Buffy hoort wat hij zegt, maar maakt geen contact met zijn ogen en daarmee niet echt met de man. Hierdoor blijft zijn stem wezenloos en is die niet verbonden aan een echt persoon. Dit benadrukt de geestelijke status van Buffy: ze hoort iemand praten maar beseft niet wie.
Er zijn verschillende momenten waarin de subjectiviteit van het geluid benadrukt wordt. Wanneer Buffy met operator van het alarmnummer spreekt is nadat ze bij haar moeder tevergeefs hartmassage heeft toegepast, zegt de operator zegt dat Buffy moet wachten op de ambulance. Buffy kijkt door het raam naar buiten. We horen offscreen een auto voorbij rijden. Voor het eerst sinds lange tijd horen we dus weer geluiden van buiten. Dit komt omdat Buffy haar aandacht verlegd naar de wereld buiten de woonkamer, dus kunnen wij dat ook horen. Het geluid van de voorbijrijdende auto overheerst elk ander geluid; het geluid van de operator is vrijwel weg. Als de auto voorbij het huis is, fade het stemgeluid van de operator – die de hele tijd niet is gestopt met praten – weer in. Reactieshots
Een ander duidelijk voorbeeld van het subjectieve geluid is de scène waarin de broeders een poging doen Joyce te reanimeren. Zoals eerder is aangegeven worden hun handelingen getoond via wat, bij benadering, een visueel point of view van Buffy moet voorstellen. Het merendeel van de handelingen wordt echter maar voor een deel getoond. Er wordt telkens teruggesneden naar een close up van Buffy’s gezicht die de handelingen met ontzetting gadeslaat. De geluiden van de handeling zijn echter ten alle tijde heel goed te horen. Wanneer broeder #1 een plastic mondstuk bij Joyce naar binnenbrengt om haar te intuberen, zien we de handeling niet in zijn geheel. We horen het geluid echter duidelijk terwijl we Buffy’s reactie hierop zien. Alleen wanneer Buffy kijkt naar het apparaat wat hartslagen meet, horen we de monotone piep van de flatline die op de display van het apparaat te zien is. Zodra Buffy haar blik weer richt op de broeder die de intubatieset uitpakt, horen we de flatline niet meer. Wederom horen we alleen maar waar Buffy haar aandacht opricht.

Contrast met de gewone (buiten)wereld
Wanneer Joyce is opgegeven, laten de broeders Buffy alleen achter in huis. Ze moet wachten tot de lijkschouwer arriveert. In de war loopt Buffy door het huis. Als ze richting de keuken loopt, komt langzaam het geluid op van een windorgel dat buiten het open raam hangt. Het windorgel maakt een nogal dromerig geluid en past perfect bij de warme sfeer die buiten heerst – het is immers een zonnige dag. Buffy kotst op het tapijt en loopt daarna naar buiten voor wat frisse lucht. Pas als ze de deur opendoet, horen we geluid van buiten: spelende kinderen in een zwembad, vogels en een buurmens die oefent op zijn trombone. Overigens is al het geluid buiten beeld, we zien nooit de spelende kinderen noch het personage dat op de trombone oefent. Eerder zagen we ook de ambulance al niet, noch de voorbij rijdende auto. Geluid suggereert dus soms dat er een wereld buiten het huis bestaat, maar Buffy neemt dit niet visueel waar. Buiten lijkt de wereld door te gaan, maar door het contrast met de koude stilte in huis doet alles wat surrealistisch en onwerkelijk aan; dat is precies zoals Buffy dat zal ervaren. Wanneer ze weer naar binnengaat en keukenrol pakt om haar kots op te ruimen, verdwijnen langzaam de geluiden van buiten. Eerst fade de trombone weg en iets later pas de kinderstemmen. We blijven echter het windorgel horen. Zelfs als Giles binnenstapt. Langzaam trekt Buffy zich dus weer terug uit de buitenwereld.

Surrealistisch geluid
Naast de selectieve keuze van noise, wordt er ook gebruik gemaakt van een volledig subjectief geluid, ook wel aural perception genoemd. (Bij aural perception horen we iets wat alleen het personage kan horen. (Een term van Edward R Branigan) Dit geluid hoort Buffy alleen maar in haar hoofd en is niet in de ruimte aanwezig. Wanneer Buffy in trance staart naar de telefoonhoorn horen we zachtjes een suizend en ruisend geluid opkomen. Het heeft veel weg van de branding van de zee. Het lijkt wel of Buffy in de hoorn gezogen wordt. De camera beweegt heel subtiel richting de hoorn. Een Lynchiaans moment in Buffy the Vampire Slayer. Dan volgt een harde cut naar een close up van Buffy die de juiste voorkeurtoets indrukt. Het geluid verdwijnt met een harde cut als naar dit shot gesneden wordt. Wanneer Buffy even later een stuk keukenrol op haar kots neerlegt, horen we hetzelfde rushing geluid. De camera beweegt dit keer niet, maar hetzelfde visuele effect wordt bereikt door de vloeistof die langzaam door het papier wordt opgezogen. Buffy raakt wederom in trance. Ook dit keer verdwijnt het geluid met een harde cut als de stem van Giles Buffy weer bij haar positieven brengt.

Volume
Whedon speelt constant met het geluidsniveau. Wanneer echter Buffy’s droom, waarin haar moeder miraculeus tot leven komt, voorbij is, staat het geluid weer een beetje zachter. Als Buffy kotst bijvoorbeeld, is dit geluid veel zachter dan de ijle tonen van het windorgel. Wanneer Buffy richting het open raam loopt, fade het geluid van het windorgel langzaam in. Het verschil in niveau van de verschillende geluiden wordt dus zowel gebruikt om de subjectiviteit weer te geven als om een naturalistische weergave te bewerkstelligen. Hier en daar is het geluid echter wel vertekend. Zo horen we maar heel selectief, wordt op bepaalde momenten het geluidsvolume versterkt en worden zaken op de voorgrond en achtergrond geplaatst door in- en uitfaden.
De rest van ‘The Body’
Het geluid van segment 1 is anders van aard dan het geluid in de rest van de aflevering. In de volgende scènes zien we hoe de zus en vrienden van Buffy het nieuws Joyce’s dood opnemen. Iedereen reageert anders op de dood van Joyce, die een moederfiguur was voor alle personages. Als Buffy Dawn het slechte nieuws vertelt, breekt ze in tranen uit. Willow kan maar niet kiezen wat ze aan moet trekken, want ze wil niet de verkeerde indruk geven. Ze wil er zijn voor Buffy, net als de rest van de Scoobygang, maar weet niet precies hoe. Xander en Anya komen de dames ophalen. Xander troost Willow door haar eens stevig te omhelzen. Anya weet zich echter geen raad met de situatie. Hoe hoor je te reageren in een situatie als deze?Buffy en Dawn ontmoeten hun vrienden in het ziekenhuis waar de dokter vertelt wat de autopsie heeft opgeleverd. Joyce is toch overleden aan een bloeding. Dawn zegt naar de wc te gaan, maar glipt stiekem naar het mortuarium om haar moeder te zien. In de ruimte komt echter ook een vampier tot leven die haar grijpt. Buffy, ongerust omdat Dawn lang weg is, gaat op onderzoek uit en vindt Dawn in het mortuarium. Dawn probeert wanhopig de tanden van de vampier uit haar nek te houden. Buffy verslaat de vampier met moeite. Tijdens de strijd valt Dawn tegen de tafel waar Joyce op ligt. Het laken is glijdt van haar gezicht. Dawn staart naar haar moeder. Ze vraagt of haar moeder koud is. Buffy antwoordt dat dit hun moeder niet meer is, dat ze weg is. Dawn vraagt: ‘Where did she go?’ Buffy heeft geen antwoord.

Conclusie: de soundtrack van The Body
Het geluid in het eerste segment is anders dan dat in de rest van de aflevering. De rest van de aflevering heeft de soundtrack veel weg van de kerst- en droomscène; we horen hier schijnbaar standaard Hollywoodgeluid horen. Op een uitzondering na is het geluid nergens meer subjectief. Dit is niet zo gek als we bedenken dat Buffy in geen enkele scène alleen voor komt: ze is altijd in gezelschap van andere personages. Wanneer de dokter uitslag geeft van de autopsie, vraagt Buffy of Joyce niet veel pijn heeft geleden. De dokter antwoordt dat ze niet veel geleden heeft en dat hij dit absoluut zeker weet. Als hij verder praat horen we niet meer wat hij zegt, maar wat Buffy denkt dat de waarheid is. We horen de dokter zeggen: ‘I have to lie to make you feel better,’ terwijl duidelijk zichtbaar is dat hij in werkelijkheid iets anders zegt. Dit is een moment waarin beeld en geluid met elkaar contrasteren. Dit komt overeen met het fenomeen dat Chion omschrijft als negative sound: het geluid is anders dan we bij het beeld zouden verwachten. Het effect is duidelijk: we horen wat Buffy denkt via de stem van de dokter.
Whedon is er in geslaagd in ‘The Body’ een subjectieve geluidservaring over te brengen. Dit geldt echter voornamelijk voor het eerste segment, waarin Buffy haar moeder dood aantreft. In de rest van de aflevering is er bijna nergens meer sprake van subjectief geluid dat de toestand van slechts één personage weergeeft, hoewel de geluidsmiddelen wel zo danig ingezet zijn om de algemene verdoofdheid van de personages over te brengen.(Alle plaatjes zijn afkomstig van screencap-paradise.com.)

Lees ook (de veel kortere artikelen):

Categorieën
Media

TV: My Name Is Earl

Mijn nieuwe dvd-verslaving heet My Name Is EarlNadat Earl door een auto is aangereden en daardoor een winnend kraslot is kwijtgeraakt, wijt hij de tegenspoed die hem treft aan zijn slechte karma. Earl besluit het tij te keren en maakt een lijst van alle wandaden die hij ooit heeft begaan. Een voor een probeert hij deze goed te maken. Karma’s bitch
Wat heeft de kruimeldief Earl dan zoal fout gedaan? Zijn wandaden lopen van het uitlachen van mensen met een accent tot en met het faken van zijn eigen dood om van een meisje af te komen. De premisse van My Name Is Earl lijkt een gimmick die snel gaat vervelen. Niets is minder waar. Iedere aflevering probeert Earl op ingenieuze wijze zijn fout goed te maken, maar wordt door de goede afloop dikwijls net zo verrast als de kijker. Wie karma aan zijn kant heeft en het goede doet, kan van alles verwachten. Wanneer Earl echter besluit zijn lijst even met rust te laten en iets anders te gaan doen, wordt hij hier door karma hardhandig aan herinnerd. Meteen is het ongeluk weer op zijn pad: hij wordt opvallend veel geraakt door rondvliegende frisbees en dartpijltjes en ook bijen vinden het leuk om hem te prikken. Pas wanneer Earl de ruim tweehonderd items op zijn lijst heeft weggestreept, heeft hij zijn leven gebeterd en volgens zijn theorie weer recht op wat geluk. Tot die tijd is Earl karma’s bitch.
Trailerpark
Earl is een sympathieke boef en is omringd met een cast aan heerlijke typetjes. Zijn broer Randy is een lief simpelhoofd met het hart op de goede plek; zijn ex-vrouw Joy is een schoonheid, maar een secreet van het type trailerpark trash. Als zij hoort dat Earl 100.000 dollar heeft gewonnen met een kraslot, is ze bereid om hem te vermoorden zolang ze haar deel van het geld maar krijgt. Ze is getrouwd met Crab Man – een vrolijke Afro American wiens karakteristieke haardracht per aflevering groter lijkt te worden. Last but not least in het rijtje van de cast: de oogverblindende (illegale) Mexicaanse kamermeid Catalina Aruca, die zo veel met de heren optrekt dat ze praktisch woont in de motelkamer die Earl en Randy op permanente basis huren. Luchtig
In tegenstelling tot die andere succesvolle hit sitcom, Californication, is de toon van My Name Is Earl luchtiger en ontbreekt het cynisme. De setting bestaat dan ook niet uit LA maar uit de achterstraatjes van de fictieve stad Camden County waar het white trash zich ophoudt. De afleveringen staan op zichzelf en bevatten een aantal running gags die altijd goed zijn voor een lach. Zo staat Earl bijvoorbeeld met zijn ogen dicht op iedere foto die er ooit van hem is gemaakt.
Ster van de serie is Jason Lee – geen onbekende voor wie de films van Kevin Smith heeft gezien. Lee maakte zijn acteerdebuut in diens Mallrats en schitterde in Chasing Amy, maar had ook een mooie rol in Almost Famous van Cameron Crowe. Lee heeft zichtbaar plezier in zijn rol als Earl en deze besnorde schavuit lijkt hem op het lijf geschreven te zijn. Randy wordt vertolkt door Ethan Suplee – ook geen onbekende in het View Askewniverse van Smith. Overigens is de humor van de serie weliswaar scherp, maar deze komt nergens in de buurt van de grofheid waar Smiths films om bekend zijn. Op dit moment loopt in de Verenigde Staten het derde seizoen. De serie is inmiddels bekroond met een Emmy. En ook al biedt een dergelijke prijs geen garantie voor kwaliteit: My Name Is Earl is een aanrader, ook voor mensen die niet in karma geloven.Lees ook: Californication en alles over Kevin Smith en Chasing Amy.

Categorieën
Media

TV: Candy Meets…

De intrigerende belevingswereld van Candy & haar muzikale collega’sIn de serie Candy Meets ontmoet saxofonist Candy Dulfer iedere aflevering een andere collega-muzikant. Ze speelt een vloeiend deuntje met Dave Stewart, Mavis Staples, Sheila E., Maceo Parker of pa Hans. Gezellig samen muziekspelen en een praatje maken. Daar lijkt het in deze serie om te gaan. Het is een blik in de wereld van Candy D. die al sinds haar zesde saxofoon speelt. Candy Meets heeft vooral een anekdotisch karakter: mooie verhalen over hoe Candy samenwerkt en waarin vooral haar bewondering voor de collega’s voorrang heeft. Geen kritische noten dus in deze serie interviews. En eigenlijk is dat ook wel prettig. Gewoon lekker keuvelen en af en toe interessante feitjes opsteken. Hoewel keuvelen: Sheila E. vertelt in de eerste aflevering dat ze op haar vijfde seksueel misbruikt is door de oppas. Gelukkig staan de twee dames even later op straat te spelen om geld op te halen voor een stichting van Sheila E.Zo vader, zo dochter
Het plezier en de lol van het muziek maken is de rode draad in de reeks en het leven van Candy. Daarbij levert creatievelingen aan het werk zien dikwijls een interessante ervaring op. Omdat Candy alle muzikanten persoonlijk kent, zijn de gesprekken ongedwongen en leer je de muzikanten ook een beetje kennen. Ze bieden een blik in hun (belevings)wereld.Tegelijkertijd laat Candy ook veel van zichzelf zien. Een bijzonder moment is de scène waarin Candy samen met haar vader in de auto zit en hem een nieuwe track laat horen. Ze speelt op een tenor van haar vader – een instrument dat ze eigenlijk graag wil bespelen, maar omdat Hans die al speelt, blijft ze bij de alt, een lichtere saxofoon dan de tenor. Eerder die aflevering heeft Candy toegegeven dat ze eigenlijk nog steeds het zesjarige meisje is dat goedkeuring wil van haar vader. En die krijgt ze in de auto, als Hans de track erg goed blijkt te vinden. Persoonlijke noot
Ik ben al jaren fan van de blonde godin met het goudgekleurde instrument. Mijn eerste kennismaking met Candy’s muziek was de soundtrack van de film De kassière (1989) van Ben Verbong en met Marion van Thijn, Thom Hoffman en Coen van Vrijberghe de Coningh in de hoofdrol. Het nummer Lily Was Here van Dave Stewart en Dulfer werd een grote hit. Iets wat we van de bijbehorende film helaas niet kunnen zeggen. Later was ik een grote fan van Prince, waar Candy ook geregeld mee op het podium stond (en staat). Toen kon ik dus helemaal niet meer om de Amsterdamse saxofoniste heen. Zoals Prince al zei: “When I want sax, I call Candy…”
Candy straalt hoogstaande muzikale klasse uit en is een vleesgeworden combinatie tussen pop & funk. Een kijkje in de muzikale wereld van Candy D. is dus wel aan mij besteed.
Behalve op televisie is de serie van zes afleveringen ook online te bekijken op de site Candymeets.tv.

Categorieën
Media

TV: Lachen met Duchovny en LA Women in Californication

‘I probably won’t go down in history,
But I will go down on your sister.
And while I am down there,
It might be nice to see a hint of pubes.
I am not talking about a huge ‘70s Playboy bush or anything,
just something that reminds me
that I am performing cunnilingus on an adult.’

Hank Moody (David Duchovny) is een beroepsschrijver in de stad Los Angeles. Hij mist zijn ex (Natascha McElhone) met wie hij een twaalfjarige dochter heeft. Maar wat Hank nog meer mist, is een doel in zijn leven. Dat doel was schrijven, maar na een reeks boeken waarvan de laatste – God Hates Us All – is verfilmd tot de slappe rom com A Crazy Little Thing Called Love, krijgt de getormenteerde schrijver geen letter meer op papier. Writer’s block
Schrijvers zijn immers alleen interessant verhaalmateriaal als ze een writer’s block hebben en dus in feite niet schrijven. Zonder zijn muze, zijn ex die op het punt staat om te gaan trouwen met een Saaie Eikel, lijkt hij niet te kunnen schrijven. Wanneer hij zijn sekscapades als uitgangspunt neemt voor een blog van HelLA Magazine, blijkt hij dat zijn schrijfpen toch niet helemaal droog staat. Hank is met zijn drankzucht en writer’s block natuurlijk een wandelend cliché. Toch kan enig charme hem niet worden ontzegd. Hank is een droogkloot eerste klas, maar hij weet zijn beledigingen en cynische opmerkingen in mooi proza te verwoorden. Hij is immers een auteur. Uitspraken als ‘I’ve never dated a woman who had a job before…’ en ‘You’ve been fucking a married guy for five years, you got a dog named Cat Stevens and I am weird?’ rollen zonder schijnbaar enige moeite van zijn tong. Ook is hij stiekem wel een heer: als zijn ex in op een benefietfeest voor kut wordt uitgemaakt, komt de rechtse hoek van Hank op voor haar eer. LA Woman
Hank heeft een zeer actief en divers seksleven: hij hoeft weinig moeite te doen om de dames tussen de lakens te krijgen, maar weet ze met een paar goedgeplaatste beledigingen er de volgende ochtend wel weer uit te krijgen. Al had hij de zestienjarige dochter van de Saaie Eikel misschien beter niet tot zijn harem kunnen rekenen. Goed, hij wist niet dat ze zó jong was en ook niet wiens dochter ze was, maar toch. Zij weet hun slippertje overigens goed uit te buiten door Hank te chanteren: wanneer ze een kort verhaal nodig heeft voor school, plundert ze gewoon Hanks voorraad van probeersels. Tom Kapinos is de bedenker en schrijver van de serie. In het verleden schreef hij afleveringen van de tienerserie Dawson’s Creek. In Californication komt hij in ieder geval veel grappiger uit de hoek. Californication is Sex and the City voor mannen. Een satire op de cultuur in LA, waarin Hank op eigenzinnige wijze van de ene bizarre ontmoeting in de andere struikelt. Zich verbazend over het soms vreemde gedrag van LA vrouwen, vult hij zijn dagen vooral met zelfbeklag. Pijpende non
In Amerika stootte de seksueel geladen comedy serie op enige ophef bij sommige conservatieve critici. (De titel Californication is een verwijzing naar het nummer van The Red Hot Chilli Peppers, maar ook een woordspeling op het woord ‘fornication’ dat slaat op seksualiteit die tegen de norm indruist.) De serie begon wat dat betreft al goed: in de eerste aflevering beklaagt Hank zich bij God dat hij niets meer op papier krijgt. Vervolgens loopt een non hem tegemoet die daar wel wat op weet. Ze doet haar habijt af en zakt op haar knieën om de schrijver oraal te stimuleren. Ondanks deze losse seksuele moraal die de personages hanteren, is het wel opvallend dat Hank stiekem toch verlangt naar zijn oude gezinnetje. Zelfs in LA is het gezin de hoeksteen van de samenleving. Net als in de rest van christelijk Amerika. De afleveringen duren een klein half uur en zijn licht verteerbaar. Het is fijn om David Duchovny weer eens in een rol te zien waar wat te lachen valt. Tot slot is aan vrouwelijk schoon ook geen gebrek. Het eerste seizoen bestaat uit twaalf afleveringen. Het tweede seizoen is inmiddels aangekondigd.

‘I love women,
I have all their albums.’

Vanaf maandag 12 november is Californication elke maandag om 22.30 uur bij Comedy Central te zien.Lees ook (of niet): Writer’s Block en de recensie van Wonder Boys.

Categorieën
Media

Linda niet onthuld in Zomergasten?

Zondagavond. Televisiepersoonlijkheid Linda de Mol zit aan de tafel bij Joris Luyendijk. De laatste zomergasten van het seizoen. Ik bekijk het programma met een half oog, maar raak gaandeweg meer gefascineerd door het beeld waarin Linda zich schijnbaar bloot geeft, maar toch ook weer niet. De Mol is al op televisie te zien sinds haar negentiende. Mijn eerste Linda-kijkervaring was de DJ Kat Show, een kinderprogramma waarin ze een opstandige kat als co-presentator had. Sindsdien ben ik haar min of meer uit het oog verloren: de programma’s die ze presenteert zijn doorgaans niet mijn stiel en naar Talpa keek ik nooit. (Wie wel?) Rolmodel
Zoals bekend is ze allang niet alleen maar een presentatrice: ze acteert en heeft haar eigen succesvolle glossy. In de afgelopen jaren is ze een echte mediapersoonlijkheid geworden. Een ambitieuze vrouw met vele talenten die bewondering afdwingt en een duidelijk rolmodel is. Wie schuilt er achter dit rolmodel? Die vraag beantwoorden is de opdracht die Luyendijk zichzelf heeft gegeven. Linda geeft tijdens het gesprek een paar keer aan dat ze bepaalde zaken graag voor zichzelf wil houden – het publiek hoeft immers niet alles te weten. Hoewel Luyendijk moeite doet om het mens achter het ‘merk Linda’ te ontrafelen, slaagt hij hier niet in. Hij erkent zijn nederlaag dan ook aan het einde van het programma. Het maakbare lichaam
Dat we niets over Linda te weten komen is echter schijn. Linda komt meerdere malen terug op het feit dat ze, zoals ieder mens, onzeker voelt over haar uiterlijk. Het thema van het schoonheidsideaal en de maakbaarheid van het lichaam is een rode draad in het programma. (Mooie fragmenten van de documentaire Beperkt houdbaar van Sunny Bergman en een Engels televisieprogramma waarin op originele wijze het zelfvertrouwen van onzekere vrouwen wordt vergroot.) Ook Linda ontkomt niet aan dit ideaal: ze heeft wat botox laten inspuiten om haar gezicht wat strakker te trekken. (Welke televisiepersoonlijkheid niet, vraag ik me af.)Toen de redactie van het blad Linda besloot een statement te maken tegen het geretoucheerde ideaalbeeld van de vrouw zou ook de naamgenoot van het blad onbewerkt op de cover verschijnen. Linda trainde zes weken lang om te proberen die photoshop-look alsnog te evenaren. Een dubbele boodschap wellicht, maar begrijpelijk als je in de spotlight staat en iedereen op elk vers kraaienpootje let. Ongelijke strijd
Ambivalent of niet, het is bewonderenswaardig dat Linda dit thema aanpakt tijdens haar zomergastenuitzending. Het maakt haar wederom sympathiek – een woord dat vaker met het imago van Linda de Mol wordt verbonden.Het merk Linda geheel ontrafelen is Luyendijk inderdaad niet gelukt. Misschien is de manier waarop hij zijn gasten benadert te aardig (hoeveel complimentjes kan een gastheer zijn tafelgenote geven?); zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden. Misschien onderbreekt hij haar net te vaak op de momenten dat ze wel méér wil vertellen. Misschien was het een ongelijke strijd: mediavrouw als ze is, geeft Linda nergens de regie uit handen. Toch zijn het enkele leerzame uren voor de mensen die geïnteresseerd zijn in Linda de Mol. Na drie uur weten we van Linda dat ze zich onzeker voelt, dat ze gelooft in de plannen van haar broer John (‘Talpa had ook best goede programma’s’, zegt ze overtuigd) en dat ze in alles de beste wil zijn. Eerlijk gezegd lijkt me dat meer dan genoeg informatie. Ik mag Linda dan een sympathieke vrouw vinden, ik hoef niet het naadje van haar kous te weten.De liefhebber kan aanstaande zaterdag om 13.10 de herhaling van het programma bekijken.

Categorieën
Film Media

Buffy the Vampire Slayer: Trendy bloedzuigers

In de hoogtijdagen van de cultserie Buffy the Vampire Slayer schreef ik samen met een studiegenoot een artikel voor het filmblad Skrien over mijn favoriete cheerleadende vampierenvechter. Wat mij betreft is Buffy een van de beste televisieserie sinds jaren geweest. (De dvd’s van de serie zijn tegenwoordig voor een leuk prijsje te koop – al laat de beeldkwaliteit daarvan helaas erg te wensen over.) Daarom deze nostalgische ‘herpublicatie’ van het betreffende artikel. Bite me! Trendy bloedzuigers in Buffy the Vampire Slayer “I’m the Slayer. Slay-er. Chosen one? She who hangs out a lot in cemeteries? Ask around. Look it up: ‘Slayer comma The.”Gekleed volgens de laatste mode en ruim een kop kleiner dan de vampieren die ze tegenover zich krijgt, bindt Buffy the Vampire Slayer iedere week de strijd aan tegen het kwaad. Ze wisselt klappen af met oneliners en is daardoor tegelijkertijd een lustobject, geëmancipeerde vrouw en comédienne. Het is precies deze combinatie die de serie zo’n succes maakt. Buffy Summers (Sarah Michelle Gellar) leidt een dubbelleven: overdag hangt ze in de collegebanken en ‘s avond maakt ze jacht op vampieren. Zij is de Vampire Slayer: iedere generatie wordt een meisje verkozen om tegen vampieren en demonen te vechten en om de wereld van de Apocalyps te behoeden. Buffy wordt bijgestaan door haar Watcher, Giles (Anthony Stewart Head) en haar vrienden. De Watcher traint haar en bezit een grote collectie literatuur waar de meest uiteenlopende demonen/vampieren opgezocht kunnen worden. Haar vrienden, Willow (Alyson Hannigan) en Xander (Nicholas Brendon), assisteren in de research, verzorgen de donuts en moeten vaak gered worden als ze Buffy ‘helpen’ met de jacht. Buffy The Vampire Slayer is een typisch voorbeeld van een recente Amerikaanse tienerserie en past in het rijtje van Charmed, Angel en Dawson’s Creek. In deze series staan de dagelijkse problemen van het tienerleven centraal: een periode die gekenmerkt wordt door verandering, onzekerheid, vriendschap, liefde, ontluikende seks en het anderszijn. Deze thema’s worden in Buffy uitvergroot en via metaforen aan de kaak gesteld door bovennatuurlijke elementen, zoals vampieren, demonen en andere wezens.Zo blijkt de (te) perfecte nieuwe vriend van Buffy’s moeder een doorgedraaide robot te zijn waar ze het tegen moet opnemen. In het begin wil niemand geloven dat hij kwaadwillend is, omdat ze denken dat Buffy dit zich inbeeldt: welk kind wantrouwt immers niet de nieuwe partner van zijn ouder? Een ander voorbeeld van het bovennatuurlijke is de outcast Jonathan die iedereen door een toverspreuk laat denken een soort James Bond te zijn. Hij is altijd het buitenbeentje geweest en probeert met allerlei mogelijke middelen geaccepteerd te worden. Iedere aflevering staat er een ander probleem centraal en door de metaforen zijn deze goed herkenbaar.Buffy’s kracht
De kracht van de serie komt voort uit een combinatie van factoren. De serie vormt een mix van verschillende televisie- en filmgenres. Daarmee is het een typisch product van deze (postmoderne) tijd. Naast de tienerelementen, wordt er op speelse wijze omgesprongen met kenmerken van de horrorfilm, actieseries en detectives: de graven, de zombies en vampieren dragen bij aan de horrorsfeer die de serie uitstraalt; de actiescènes kennen een goede choreografie en iedere aflevering moet er een mysterie opgelost worden. Alles wordt gebracht met een flinke dosis humor. In de aflevering ‘Never Kill a Boy on the First Date’ bijvoorbeeld, zegt Buffy als ze een vampier doodt: ‘We haven’t been properly introduced. I’m Buffy, and you’re history.’ De serie neemt zichzelf wel serieus, maar is zich ook bewust van de conventies waarmee ze speelt. Verder kent de serie doorlopende en goede verhaallijnen. Dit komt deels doordat de bedenker en creatief-leider van Buffy, Joss Whedon, een duidelijk idee heeft van wat hij wil met de serie en de personages. Hierdoor bevatten zelfs de opzichzelfstaande afleveringen elementen die de grote ontwikkelingen voortstuwen. Zo ontwikkelen de personages zich steeds op een geloofwaardige manier. De verhoudingen tussen de personages veranderen en er vinden ingrijpende persoonlijke ontwikkelingen plaats. Willow ontwikkelt zich van een schuchtere computer-nerd tot een sterke, aantrekkelijke en krachtige heks. Xander neemt langzaam steeds meer verantwoordelijkheid op zich en verandert van onbezorgde tiener in een jong volwassen met een vaste baan.De personages in Buffy zijn archetypes en daardoor heel herkenbaar. Toch bieden ze meer dan alleen de standaard typeringen die we kennen uit bijvoorbeeld sitcoms. In sommige opzichten heeft Buffy nog veel weg van de leeghoofdige cheerleader die ze eerst was: ze maakt zich zorgen over haar uiterlijk, kleding, populariteit en vriendjes. Anderzijds kampt ze met de zware verantwoordelijkheid van het slayer-zijn, haar gemengde gevoelens hierover en de onzekere toekomst die ze tegemoet gaat. Deze uitersten maken haar tot een complex personage. Familiebanden
De band tussen de personages is hecht en doet denken aan een familie. Daarbij vervult de Watcher de vaderrol. Hij ontfermt zich over zijn kroost: Buffy, Willow en Xander. Deze familie verschilt echter van ‘normale’ families, doordat nieuwe leden allemaal een bovennatuurlijk element in zich dragen. Zo is de vriendin van Xander een voormalige wraakdemon, de vriendin van Willow een heks en blijkt Buffy’s zusje een sleutel tot een andere dimensie te zijn. De dialogen tussen de personages zijn snel en humoristisch. Ze spreken in de taal en slang van nu. Buffy is popcultuur: we zien hedendaagse thema’s terug in de serie, de soundtrack wordt hier en daar aangevuld met (alternatieve) popmuziek en zelfs de vampieren gaan met hun tijd mee. Een thema als bijvoorbeeld biseksualiteit wordt niet geschuwd. Zo krijgt Willow een relatie met een studiegenote. Dit is zowel voor haar als haar vrienden verassend. Buffy is het schoolvoorbeeld van de postfeministische en zelfstandige vrouw die de traditionele mannelijke heldenrol op zich neemt. Ze vecht zonder haar vrouwelijkheid te verliezen. Daarmee verbeeldt de serie overheersende sociale tendensen die we ook terugzien in series als Charmed, Dark Angel en La Femme Nikita. Wat Buffy met Charmed en een serie als The X-Files deelt, zijn de bovennatuurlijke elementen die sterk naar voren komen. Hiermee voldoen ze aan de vraag naar magische/fantasievolle narratieven in deze tijd. Dit verklaart voor een deel het succes van deze series. Juist omdat ze zo goed aansluiten bij de tijdsgeest van nu en een verbeelding zijn van de popcultuur, is het nog maar de vraag of ze over tien jaar niet heel gedateerd over komen.Vampire Cult
De serie kent een grote cult-following. Naast de officiële Buffy site zijn er vele websites gewijd aan de Slayer. Messageboards, forums en chatsessies maken een actieve fanparticipatie mogelijk. Op deze virtuele ontmoetingsplaatsen wisselen fans ideeën uit, praten ze over plotlijnen, personages en het verdere verloop van de serie of kunnen ze de identiteit van een van de karakters aannemen in role-playing games. Daarbij is het mogelijk om verschillende soorten merchandise aan te schaffen als: t-shirts, strips, posters, tijdschriften, poppetjes, boeken, dvd’s en video’s. Hiermee verschilt de serie eigenlijk niet van andere Amerikaanse hitseries.Buffy onderscheidt zich wel van een andere series door de hoge productiewaarden. De serie heeft een filmische stijl en wordt gedraaid op 35mm film, wat het beeld een extra diepte geeft. Daarnaast worden de scènes minutieus voorbereid en neemt men de tijd om alles er zo goed mogelijk op te krijgen. Een zeldzaam gegeven in televisieland. De jonge groep acteurs speelt overtuigend en behoort tot de generatie spelers die praktisch voor de camera zijn opgegroeid. De herkenbare thematiek en personages, humor en hoge productiewaarden maken van Buffy the Vampire Slayer een van de meest interessante series van dit moment. Michael Minneboo & Irene Boll Lees ook (of niet): Hey Buffy!

Categorieën
Film Media Strips

Een introductie tot Heroes

De makers van de serie Heroes lieten zich ongetwijfeld inspireren door superheldenstrips en hebben interessante televisie afgeleverd. Het komt zelden voor dat televisiemakers met iets nieuws komen. Televisie is per definitie een volgzaam medium dat al sinds de eerste uitzending ideeën ‘leent’ van het oude medium film. Sommige televisieseries hebben echter een mooi verhaal met goeduitgewerkte personages. De serie Heroes, waarmee NBC duidelijk probeert mee te liften op het succes van de superheldenverfilmingen van de afgelopen jaren, is zo’n serie. Over de gehele aarde blijken mensen speciale gaven te bezitten. Een kunstenaar kan de toekomst schilderen, een politicus kan vliegen, een Japanse kantoorslaaf kan tijd en ruimte manipuleren, een zorgzame moeder heeft een gewelddadig alter ego, en een cheerleader is schijnbaar onbreekbaar… Een echte verklaring hiervoor wordt niet gegeven, behalve dan dat er wat gegoocheld wordt met termen uit de genetica. De verklaring voor de krachten is dan ook niet heel belangrijk. Wat mensen met hun gaven doen wél.Marvel
De invloed van superheldenstrips is duidelijk te merken. De mensen in Heroes zijn feilbaar. Terwijl ze al moeite hebben met het leven van alledag, moeten ze ook nog eens leren omgaan met het hebben van speciale krachten. Daarbij brengt het hebben van deze gaven hen vaak in de problemen en lijken deze eerder een vloek dan een zegen te zijn. Dit zal menig striplezer bekend in de oren klinken. Tim Kring heeft bij het bedenken van de serie vast zijn verzameling Marvel-comics nog eens doorgenomen. Zijn helden lijken dan ook veel op de mutanten van Stan Lee en Jack Kirby. Overigens wordt er in de serie openlijk verwezen naar superheldenstrips. Hiro (Masi Oka), die tijd en ruimte kan manipuleren, haalt zijn wijsheid over tijdreizen uit X-Men comics. In de eerste aflevering legt hij uit dat tijd niet verloopt in een rechte lijn, maar cirkelvormig is. Als zijn vriend Ando vraagt hoe hij aan deze wijsheid komt, bekent Hiro dat hij het van Kitty Pryde van de X-Men heeft. Hiro heeft last van een heldencomplex door alle strips die hij gelezen heeft. Wanneer in de loop van de serie zijn krachten lijken af te nemen, bewijst hij zijn heldenmoed door toch door te zetten. In dat opzicht is Ando wellicht de echte held van het verhaal, aangezien deze sidekick helemaal niet beschikt over speciale kracht. Visueel is Heroes ook een ode aan de superheldenstrip. Isaac Mendez (Santiago Cabrera) maakt zijn schilderijen in comicbookstijl. De typografie van de titels doet denken aan stripteksten. Wanneer Hiro en Ando in het Japans praten, komt de ondertiteling telkens op een andere plek in beeld net als tekstballonnen uit strips. (Dit geldt overigens alleen voor de Engelse versie.)Huis en haard
Gezinswaarden zijn erg belangrijk in Heroes. Alles draait om familiebanden en het beschermen van gezinsleden. Nathan en Peter Petrelli (Milo Ventimiglia) hebben een typische grote en kleine broer relatie met alles wat daarbij hoort. Niki Sanders (Ali Larter) wil koste wat het kost haar zoon Micah beschermen. Haar alter ego legt misdadigers om zonder met haar ogen te knipperen en is zelfs bereid Micahs vader neer te schieten als het moet. Claire’s vader (Jack Coleman) doet alles uit liefde voor zijn geadopteerde dochter. Hij weet dat ze zichzelf heel snel kan genezen en om haar geheim te beschermen maakt hij jacht op andere begaafde mensen. Dat is ook nodig, want Claire (Hayden Panettiere) staat op het lijstje van Sylar die de gaven van anderen verzamelt. Om deze gaven over te kunnen nemen moet hij de helden eerst vermoorden en ontdoen van hun schedeldak. Met iedere moord wordt hij sterker en gevaarlijker. Sylar vormt echter niet het enige gevaar: vanaf aflevering één is duidelijk dat de wereld afstevent op een kleine Apocalyps – de vernietiging van New York. Of de helden van Heroes ook daadwerkelijk in staat zijn om dit verijdelen is de vraag, want voorlopig liggen ze vooral met hun krachten, elkaar en hun familie overhoop. Laat staan dat ze het einde van The Big Apple kunnen voorkomen. Niets menselijks is hen immers vreemd. Crossmediaal heldendom
Behalve een televisieserie is Heroes ook een crossmediaal feest. Op de website kun je afleveringen terugkijken (met of zonder commentaartrack), een stripverhaal lezen dat achtergrondinformatie geeft en je theorieën kwijt op een forum. In dat opzicht wordt er handig gebruik gemaakt van wat digitale media te bieden heeft om de kijkervaring te vergroten: de dvd-extra’s nu al op het internet. De serie wordt in Nederland vooralsnog op donderdag om 21.30 uitgezonden op ReuTeL-5, met een herhaling op zondagavond. Maar echte fans hebben Heroes natuurlijk allang gedownload of op het interpret gekeken. Binnenkort meer over Heroes.

Categorieën
Film Media

Bones: Gore and beauty

Een cynische en eenzame forensisch antropoloog van het Jeffersionian instituut werkt samen met een team van specialisten en een eigenwijze FBI-agent om langlopende moordzaken op te lossen. Dat is in het kort waar de serie Bones om draait. Bones omvat echter meer dan de som der delen. De serie is een interessante mengeling van elementen die we eerder hebben gezien in andere series. Dr. Temperance “Bones” Brennan (Emily Deschanel) is een Knappe Kop die te veel rationeel nadenkt en moeite heeft met emotionele zaken en intermenselijk contact. Ze komt daardoor over als afstandelijk en een tikje contactgestoord. Eigenlijk is ze een aantrekkelijke versie van Data (de androïde uit Star Trek: The Next Generation): ze probeert de aard van de mens te ontrafelen, en kan vol verbazing naar de meest basale handelingen kijken. Daarentegen schrikt ze niet terug van een lijk dat aan een boom hangt, waarvan de oogkassen lekker worden opgepeuzeld door een stel kraaien.
Seeley Booth (David Boreanaz) is in veel opzichten tegenovergesteld aan Bones. Hij is een FBI-agent die vaak vanuit zijn hart redeneert. Hij gaat niet alleen af op feiten en laat zich leiden door zijn intuïtie. Hij heeft een zoontje, Parker genaamd, en probeert een zo goed mogelijk voorbeeld te zijn voor zijn kind. Hoewel het duo tegen wil en dank samenwerkt, blijkt al snel dat ze elkaar goed aanvullen. De relatie tussen Bones en Booth evolueert langzaam van wederzijds wantrouwen naar vriendschap. Ondertussen spettert de onderhuidse seksuele spanning tussen Bones en Booth bijna van het scherm. Het is te hopen dat het moment dat ze fysiek samenkomen zo lang mogelijk wordt uitgesteld: toen Mulder en Scully elkaar vonden was dat de doodsteek voor The X-files. Stoffelijk overschot
Het oplossen van misdaden door het verzamelen van aanwijzingen in forensisch materiaal is al een tijdje in de mode, getuige populaire televisieseries zoals CSI. Toch biedt Bones fascinerende elementen die het kijken de moeite waard maken. Het beeld van de bloedmooie onderzoekster die skeletten en andere overblijfselen betast biedt een interessant contrast tussen aantrekkelijke schoonheid (dr. Temperance Brennan voor de duidelijkheid) en de afstotelijke aanblik van een halfverteerd stoffelijk overschot. Horrorfilms bieden eenzelfde botsing tussen schoonheid en verafschuwing: jonge mooie mensen die overladen worden met bloed, stukjes schedel of andere lichaamsdelen, is niet ongebruikelijk in het genre. Daarbij wordt altijd het knappe blondje als eerste in mootjes gehakt door de psychopaat. Iets wat Dr. Brennan overigens niet snel zal overkomen, want naast haar scherpe geest, heeft ze ook de juiste ‘moves’ om onverlaten van zich af te schoppen. Iedere aflevering moet er een moord worden opgelost aan de hand van kleine aanwijzingen die alleen de experts kunnen opmerken – dit levert het nodige technisch gebabbel op. Mensen houden nu eenmaal van het oplossen van puzzels. Toch is het mysterie wat mij betreft secundair. De charme van de serie zit hem in de onderlinge verhoudingen tussen de personages. Zoals vaak het geval is bij dit soort series, draait de aantrekkingskracht meer om wat de personages met elkaar uitspoken, dan de zaken die opgelost moeten worden. In eerste instantie kijkt men immers ook niet naar ER of Grey’s Anatomy vanwege de patiënten. (Tenzij een patiënt iets met een dokter krijgt natuurlijk.)Humor is het tweede beslissende element in de serie. De bijfiguren, de collega’s van Bones, zijn allemaal typische nerds die, al zijn ze wat vreemd, erg menselijk zijn en met wie en om wie je hartelijk kunt lachen. Specialisten, mensen die geheel opgaan in hun werk, zijn daarnaast fascinerend om te observeren.Engel
David Boreanaz geeft gestalte aan de sympathieke en tevens complexe agent Booth. Boreanaz werd bekend door zijn vertolking van Angel – de vampier met een ziel – in de cultserie Buffy The Vampire Slayer. Boreanaz weet een goede balans te vinden tussen de humor en serieuzere momenten. Emily Deschanel is wellicht het meest bekend door de kleine rol van receptioniste die Peter Parker dist in Spider-Man 2. Ze geeft dr. Brennan de nodige gratie mee. Toch is haar Data-kant, de koude afstandelijke observator van alles wat menselijk is, minder overtuigend. Daarvoor hadden ze wellicht een actrice moeten maken die er meer als nerd uit ziet. Na de eerste paar afleveringen wordt ze al snel menselijker neergezet en doet een subplot rondom haar verleden zijn intrede. Ondanks de eerder betreden paden biedt de serie een fris perspectief. Het is de vraag hoe lang ze haar glans blijft houden, maar voorlopig biedt Bones lekkere kijkkost voor op de late avond. Op dit moment wordt Bones uitgezonden door ReuTeL-5. Daar zijn ze sinds kort weer begonnen bij seizoen één, zonder dit vooraf aan te kondigen of duidelijk te maken wanneer er weer nieuwe afleveringen worden getoond. Deze onbedachtzaamheid naar de vaste kijker toe is typisch voor commerciële omroepen. Aan de andere kant geeft dit nieuwe kijkers een tweede kans deze boeiende serie te volgen.

Categorieën
Media Strips

Batman in de sixties

In de jaren zestig gebeurde er natuurlijk veel gekke dingen, en de maffe tv-serie over Batman is daar een goed voorbeeld van.In deze serie speelde Adam West een Batman die je eigenlijk niet serieus kan nemen. Dit kwam omdat de serie gekenmerkt wordt door camp. Nu valt van camp niet snel een duidelijke definitie te geven. In het geval van de tv-serie betekent camp vooral flauwe grappen, kleurrijke decors en verhalen die niet serieus te nemen zijn, al doen de personages dat wel. Verhalen met een vette knipoog dus. Slim natuurlijk, want zo werkte de serie op twee niveaus: de kids zaten gespannen voor de televisie te kijken naar de avonturen van hun stoere stripheld terwijl de volwassenen moesten lachen om deze duidelijke parodie.

De televisieserie liep van 1966 tot en met 1968. Er werden in totaal 120 afleveringen gemaakt. Twee afleveringen vormden samen een verhaal dat op twee achtereenvolgende avonden werd uitgezonden. De eerste aflevering eindigde met een cliffhanger net als in de oude filmserials. Zo moest je een nacht lang in spanning wachten om te weten of Batman en Robin (Burt Ward) uit een benarde situatie wisten te ontsnappen.Alle schurken uit de strips passeerden de revue en werden vertolkt door indertijd grote sterren. Cesar Romero (The Joker), Frank Gorshin (The Riddler), Vincent Price (Egghead) en Burgess Meredith (The Penguin) kwamen regelmatig terug om het Batman erg lastig te maken.

Flauw

Foto afkomstig van de facebookpagina van Rick Worley.
Foto afkomstig van de facebookpagina van Rick Worley.

De serie was een groot succes. Volgens aanhangers van de duistere versie van Batman, heeft de tv-serie ervoor gezorgd dat de strips indertijd ook steeds flauwer werden. Dit spreekt Will Brooker echter tegen in zijn proefschrift Batman Unmasked. Volgens Brooker waren de strips van zichzelf ook al camp en behoorlijk kinderachtig in die jaren.Als je erover nadenkt valt een campy Batman maar moeilijk te rijmen met iemand die uit wraak op misdadigers jaagt. Batman houdt geen stand als je hem niet in zekere mate serieus kunt nemen, dus een clowneske versie kan door puristen gezien worden als heiligschennis. In deze serie staat Batman zelf voor Joker.En het vreemdste is nog, dat in de serie helemaal niets verteld wordt over de oorsprong van Batman. Er wordt geen woord geroerd over de moord op zijn ouders, waardoor je eigenlijk geen idee hebt waarom een volwassene in zo’n maf pak rondloopt om misdaad te bestrijden. Een superheld is immers niets zonder zijn oorsprong. Wanneer Batman en Robin weer een schurk te pakken hadden gekregen, was deze Batman niet wars van een preek – de Batman van Adam West was een echte moraalridder die het goede voorbeeld probeerde te geven. Nergens is er dus sprake van een getraumatiseerde Bruce Wayne die wraak neemt op de misdaad.

Slecht imago
De serie heeft een dikke stempel op het imago van Batman gedrukt. Vooral de oude generatie associeert Batman met Adam West en camp. Wanneer er over Batman werd geschreven door de pers, stonden de koppen altijd vol met ‘pow’ of ‘wham’- de onomatopeeën in strips die ook in beeld verschenen tijdens de gevechten in de tv-serie. Popart op zijn best (of op z’n slechts, het is maar hoe je het bekijkt.)

Dat de serie een blijvende indruk heeft gemaakt blijkt uit het feit dat Warner Bros in 1988 een advocaat in de arm nam om Adam West te verbieden in het openbaar op te treden in zijn vertrouwde Batman-kostuum. De filmstudio wilde niet dat de nieuwe film van Tim Burton geassocieerd werd met de televisieserie uit de jaren zestig. De film zou immers over een duistere Batman gaan, en niet over een clown in een vleermuis-pak.

Maar over Burtons Batman later meer…