Foto: Een kunstwerk van Bernhard Willhelm & Jutta Kraus, genomen in ‘t Groninger Museum op 31-12 2009.
Categories
Versch Nieuwjaar
Tag: Tijd
Categories
Een maandje onderduiken
Het is weer december. Laat ik daar nu helemaal geen zin in hebben.Ik doe niet aan Sinterklaas en eigenlijk ook niet aan kerst. De meute shoppende heethoofden in de winkelstraat is voor mij een onbekend en raar volk. Bomen tuig ik niet op en daarom ook niet af. Oud & Nieuw vind ik maar een arbitraire bepaling van een nieuw begin. Meestal komt dat nieuwe jaar ook helemaal niet uit. Ik zit dan midden in een project en ben dan helemaal niet aan afronden toe.Voor mij begint het nieuwe jaar bij de herfst, als ik hernieuwde energie door mijn lijf voel stromen. Als er een stortvloed aan nieuwe ideeën door mijn hoofd stormt. Oudejaarsavond is meer een avond om uit te zitten. Voor de buis of gedoken in een goed boek. Lekker lui in een stoel luisterend naar een goede cd. Totdat de hemel in fik gestoken wordt met oorverdovende knallen. Dan kun je het luisteren wel vergeten.Het is niet mijn wereld. Ik kijk er naar, maar snap niet wat ik zie.Eigenlijk geen slecht idee om de decembermaand door te brengen, weggedoken in het papier. Je geest dwalend door nieuwe werelden. Of oude voor mijn part. Weg van het Nederland buiten de deur. Kerstklokken negeren. Etentjes missen. Rust en contemplatie. Dan zie ik een kerstvakantie wel zitten. Even twee weken in mijn agenda afbakenen.
Categories
Video: 10 jaar Amerikaanse geschiedenis
De jaren nul kruipen naar hun einde, en daarom blikken wij terug. Newsweek geeft een beknopt overzicht van de Amerikaanse geschiedenis van de afgelopen tien jaar, de jaren nul. Dat de Amerikaanse cultuur verankerd is in mijn belevingswereld is mij wel duidelijk: alle fragmenten die voorbij kwamen heb ik al een keer, tja, voorbij zien komen.
Natuurlijk is zo’n video van 7 minuten wat kort door de bocht. Daarom is er een heel project van Newsweek waar je achtergronden kunt vinden.Ik bedenk me net dat als er een Nederlands overzicht zou komen, we heel veel de kop van Balkenende voorbij zien komen. Dan is zo’n video van 7 minuten echt te lang, dunkt me. Wanneer gaat die vent nu eens gewoon leuk vissen in Europa? Ik weet dat er geen God bestaat, maar soms mag je toch op een wonder hopen?
Terugkijken
Nu het einde van het jaar nadert, zullen er weer allerlei terugblikken komen op televisie en blogs. Daar ontkom je niet aan, mensen voelen nu eenmaal de behoefte om hun eigen geschiedenis te duiden. Ik ook, maar wil dit keer in de vorm van een Mike’s Webisode een terugblik van 2009 brengen. Overigens ben ik zeer benieuwd naar hoe mensen de afgelopen tien jaar hebben ervaren. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd…
Ik werd op de video gewezen via een tweet van Edwin Mijnsbergen en NRC Next.
Categories
Nu wordt het pas echt interessant
Ja! Het is weer oktober en de herfst heeft zijn intrede gedaan. Wat mij betreft nog steeds de fijnste tijd van het jaar.
De warme klefheid van de zomer hebben we achter ons gelaten. Evenals de wespen, muggen en enge mannen die met ontbloot bovenlijf door de stad denken te moeten lopen. (Oké, we moeten de korte rokjes en vrouwen in bikini ook missen, maar je kunt niet alles hebben. En hebben ze daar niet het interpret voor uitgevonden?)Herfst betekent voor mij: die zwoele, koele najaarswind, de dwarrelende bladeren in het park, de natuur als levend schilderij dat in een zeer kort tijdsbestek een boeiende transformatie ondergaat, vernieuwde energie & zin om weer aan de slag te gaan… Nieuwe ideeënstorm en verse projecten. Maar ook Halloween eind oktober. En gezellig samen knus op de bank zitten.Als het zou kunnen dan zou ik ieder halfjaar op een ander halfrond wonen, zodat ik het hele jaar door herfst en winter heb en altijd de zomermaanden kan overslaan. Helaas moet ik het vooralsnog met zes maanden per jaar doen.
Categories
Drie jaar bloggen
Donderdag 27 augustus is de dag dat dit blog officieel drie jaar in de lucht is. In die tijd schreef ik zo’n 600 posts en droegen gastauteurs 35 stukjes toe. En beste lezers, wat mij betreft is het einde nog niet in zicht. Al is mijn bloggedrag wel veranderd in die drie jaar.
Toen ik begon met bloggen, hield ik me zoveel mogelijk aan de regels. Dat wil zeggen: op vaste tijdstippen posten en zeker niet meer dan één post per dag. Het liefste zelfs een dag rust tussen de verschillende berichten, zodat mensen de tijd hadden om alles te lezen. Een illusie natuurlijk. Maar ik nam haar serieus.
Toen ik een vijfdagenperweek baantje kreeg, schreef ik in het weekend de posts voor de komende week om deze met enige regelmaat online te zetten. Onder invloed van blogexperimenten en voorbeelden van anderen besloot ik dat strenge stramien los te laten. Tegenwoordig post ik bijna iedere dag. Soms meerdere malen op dezelfde dag. Dat geeft het blog meer een flow, vind ik. En op die manier stapelen de posts zich in de draft-versie niet zo op.
Daarbij voelt die manier van werken bevrijdend. En als bloggen iets moet zijn, dan is het wel vrijheid. Daarom ben ik meer gaan experimenteren met teksten. (De breinkoekjes-reeks is daar een voorbeeld van.)
Blogs veranderen mee met de acties, wensen en doelstellingen van de gebruiker. Ik schrijf tegenwoordig lang niet alleen meer voor Mike’s Webs. Een deel van de artikelen schrijf ik voor publicatie elders en zijn doorplaatsingen uit de VPRO Gids, van de blogs van Zone 5300 of andere sites. Sinds ik fulltime freelance is dit blog dus ook een beetje een portfoliosite geworden. Daarom is het accent dit jaar ook meer komen te liggen op het thema strips, omdat ik als stripjournalist actief ben. Al zitten er nog genoeg filmrecensies tussen om de mooie header die Merel Barends voor me maakte eer aan te doen.
De toekomst biedt dus vooral meer van het zelfde. Mijn obsessies zijn immers zwaar geworteld in mijn psyche en ik schrijf graag over ze. Al zijn er ook nieuwe plannen. Zoals de webvideo reeks Mike’s Webisodes waar ik snel mee hoop te beginnen. Een serie korte webvideo’s die regelmatig gepost zullen worden. Daarover binnenkort meer.
Tot die tijd… bedankt voor het lezen beste lezer!
Cheers,
Mike
Lees ook:
Categories
Blogger bestaat tien jaar
Oh, nee! Ze hebben gelijk! Bloggen is niet voor echte mensen! Al die uren, nee, dagen, nee weken, online. Blogjes schrijven, interessante posts lezen, informatie uitwisselen, nieuwe bijzondere zaken ontdekken, videovermaak… Verloren tijd. Nee, mijn leven heeft geen zin meer… Ik stop nu met bloggen. De stekker eruit… meteen!
Nee hoor, ik ben niet gek geworden. Bovenstaande tekst is mijn reactie op deze aardige blogpost van Karin Ramaker. Ze haakt in op het voorwoord in het boek The corporate blogging book van Debbie Weil die schrijft over hoe je blogt en hoe je een corporate blog goed op de rails zet. (Het zoveelste boek over hoe je dient te bloggen.) Persoonlijk lees ik weinig corporate blogs en gaat mijn voorkeur uit naar individuen, de mavericks op het internet. Die bleken in de afgelopen tien jaar, want zo lang schijnt het fenomeen bloggen te bestaan, toch het meest interessant.
Vandaag is Blogger jarig, de service van Google waar ik bij blog. Op 23 augustus 1999 lanceerde Pyra Labs Blogspot. In 2003 kocht Google Blogspot en veranderde de naam drie jaar later in Blogger. Volgens de berichten zal Blogger allerlei nieuwe features aanbieden om dit feit te vieren. Ik ben benieuwd, want in vergelijking tot applicaties als wordpress lopen ze bij Blogger toch gehoorlijk achter op de ontwikkelingen. Niet dat je mij echt hoort klagen, want er zijn genoeg hacks te vinden waarmee je je webstek kunt aanpassen.
In ieder geval: Gefeliciteerd Blogger!
Categories
Video: Knap gemonteerde momenten
In wezen bestaat het leven uit niet meer dan een aaneenschakeling van momenten. Dat heeft filmmaker Will Hoffman goed begrepen. In zijn korte video Moments rijgt hij verschillende momenten aaneen. De video is een mooi voorbeeld van wat je met goede montage teweeg kunt brengen.
Hoffman maakt veelvuldig gebruik van vormrijm, een onderdeel van wat filmwetenschappers David Bordwell en Kirsten Thompson een graphic match noemen: wanneer vorm, kleur, compositie of beweging van shot A worden opgepikt in de compositie van shot B. In Moments is dat bijvoorbeeld de close-up van de breinaald waaromheen de wol wordt gewonden, gemonteerd naast de wurm die om het haakje wordt gedraaid. En het meisje dat na het omdoen van haar bh-bandje vooroverbuigt, gevolgd door de man die in het water duikt. Ook in de richting waarin voorwerpen en mensen zich bewegen zit vormrijm: de oude vrouw die naar rechts een kussen op het bed legt, gevolgd door de jongen op de crossfiets die naar rechts rijdt.
Maar ook worden de beelden associatief en thematisch met elkaar verbonden. De jongen en het meisje kussen, (een musje wipt op, want de jongen en het meisje zijn love birds), een condoom wordt uit de verpakking gehaald, een boormachine penetreert een stuk hout, een stelletje loopt hand in hand en een baby’s voetafdrukken worden genomen. In deze slimme sequentie van beelden schuilt een heel verhaal, dat voor een ieder herkenbaar zal zijn daar ze universele gebeurtenissen representeert.
Wanneer uiteenlopende shots achter elkaar zijn geplakt, zorgen het vaste ritme van de montage en het nummer ‘Where were you?’ van de IJslandse band Parachutes dat alles toch een geheel wordt. De soundtrack en het beeld komen samen uit op een climax: het loslaten van de ballon die hemelwaarts vliegt. De soundtrack is grotendeels verantwoordelijk voor de emotionele lading die de video heeft, al is geluid een ingrediënt dat vaak over het hoofd wordt gezien.
De ballon die hemelwaarts vliegt, al ware het een ziel die na de dood bevrijd wordt, is een mooi voorbeeld van visuele poëzie – een label waar de gehele video wat mij betreft onder valt. Al moet gezegd dat sommige beelden wat voor de hand liggend zijn. Zoals de voetafdruk in het zand die wordt weggevaagd door het water. Het is een clichébeeld dat natuurlijk onze sporen op deze aarde representeert. En hoe vluchtig de indruk die we maken wordt uitgevaagd door de tijd.Stel je voor dat je een korte video zou monteren van je eigen leven. Welke momenten halen dan de final cut?
Met dank aan Edwin Mijnsbergen die me op het bestaan van deze video wees.Lees ook:
Categories
Tijdskwestie
Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel dat ik meer te doen had dan dat ik ooit in een dag kwijt zou kunnen. En ik was al één uur te laat. Geen goede sensatie om de zondag mee te beginnen. Van mij hoeft het niet hoor: in het voorjaar de klok een uur vooruitzetten. Ik kan me prima vinden in de wintertijd. Aangezien ze aan de andere kant van de grote plas een paar weken geleden de zomertijd al hebben laten ingaan, moet ik deze maand voor de tweede keer mijn klokje een uur bijstellen.
Ons leven wordt teveel gedicteerd door de tikken van de secondewijzer. Ik ben een groot fan van het zen-idee dat je in het hier en nu moet leven. Juist omdat de praktijk van alledag voorschrijft dat we ons bezig moeten houden met de toekomst en ons moeten verantwoorden voor het verleden. Hoe vaak zit je hoofd dan nog in het moment in plaats van af te dwalen naar toen of straks? Dan liever leven in het vacuüm van het nu. Nu alleen mijn lepeltje roeren door de koffie. Nu een slok nemen en de warme drank over mijn tong voelen glijden, mijn keel in, via de slokdarm mijn maag verwarmend. Het leven zou alleen uit nu-momenten moeten bestaan. Geen voor, geen na. Dat zou de levenservaring oneindig doen lijken. Het is een ideële fictie. We zitten nu eenmaal gevangen in regels en afspraken over tijdsperiodes. Als freelancer moet ik me geregeld met tijd bezighouden. Wanneer ik een offerte maak bijvoorbeeld en moet inschatten hoeveel uur ik denk bezig te zijn met een klus. Of wanneer er een afspraak in mijn agenda bijgeschreven kan worden. De agenda schrijft voor wanneer we werken, wanneer we naar bed gaan, opstaan, in de file staan en rust nemen. Alles is vastgesteld. Je kunt je tijd efficiënt gebruiken je leven hacken, maar dan nog bewegen we ons log richting de dood, via tijdschema’s, vastgestelde momenten en het wachten daartussen. Wat wachten we eigenlijk veel. Ik had medelijden met mijn journalistieke collega’s die deze week en eerder voor de hekken van het Catshuis moesten wachten op het moment dat de leden van de coalitie met hun auto voorbijsnelden. Hopen op een glimpje nieuws, tevergeefs wachten in de koude avond. Het is niet moeilijk je een betere werktijdsbesteding voor te stellen.Tegenover het wachten staat het volproppen van de dag. Maar waartoe leidt al dat proppen ons? Zelfs deze blogpost schrijf ik in haast, omdat elk moment de visite voor de deur kan staan. Gekkenwerk.
Wat maakt een uur tijdsverschil eigenlijk uit behalve een onbehaaglijk gevoel van haast bij het opstaan? Wat maakt een uur de stekker eruit uit voor het milieu en welke boodschap hoopt men daar mee uit te dragen? Dat we de wereld en onszelf te veel onder spanning zetten en steeds sneller opbranden?Misschien moeten we allemaal net als John & Yoko veertig jaar geleden een paar dagen in bed gaan liggen om de wereld te overdenken. Nou ja, dat is misschien te lang: daar hebben we geen tijd voor. Dan toch maar even een zen-momentje pikken. Ik zet de koffie alvast aan.Lees ook:
Categories
Twee jaar bloggen
27 augustus 2006 startte ik met Mike’s Webs. Twee jaar bloggen heeft een hoop lol, nieuwe vriendschappen en leuke reacties opgeleverd. Bezig zijn met dit blog is een dagelijks onderdeel van m’n routine geworden. Plannen, schrijven, reacties lezen. Al met al dus een levensverrijkende ervaring. 
Meestal drie, vier posts per week. Soms minder, als de creatieve kraan eventjes wat minder doorliet. Zodra ik eraan zat te denken om deze definitief dicht te draaien, kwam er opeens een stortvloed aan ideeën voor posts. Zo gaat dat.
Films, Comics, Media en Dagelijkse Beslommeringen – dat zijn de hoofdthema’s van dit blog. Dat daar af en toe een flauwe cartoon, een foto of andersoortige observatie tussendoor komt. Ach.
Sinds twee maanden is er ook EeuwigWeekend. Leuk gezamenlijk project. Het co-hoofdredacteurschap heeft een eigen dynamiek. Anders dan een privé blog. Niet minder leuk. Daarnaast natuurlijk andere schrijfprojecten, maar altijd Mike’s Webs. Voorlopig in ieder geval nog wel.
En, mochten in de toekomst onze wegen zich dan toch scheiden, bij deze alvast bedankt voor al het leeswerk!
Lees ook: