Tag: Gothic
Categories
HAFF 2016: Extraordinary Tales
Regisseur Raúl Garcia animeerde vijf korte, macabere verhalen van Edgar Allan Poe en gaf iedere vertelling een geheel eigen visuele stijl. Extraordinary Tales beleeft zijn Nederlandse première op het HAFF.
De fantastische en macabere verhalen van de Amerikaanse schrijver, dichter en criticus Edgar Allan Poe (1809-1849) blijven ook nu nog filmmakers fascineren en inspireren. Toen Poe onder mysterieuze omstandigheden stierf op veertigjarige leeftijd liet hij een oeuvre gedichten en verhalen na die zijn doordrenkt met verlies, rouw en de dood. Ook wordt Poe beschouwd als de vader van het moderne detectiveverhaal. Poe’s vertellingen zijn zowel grimmig als absurd, soms satirisch: de gebeurtenissen in ‘The Facts in the Case of M. Valdemar’, waarin een stervende onder hypnose wordt gebracht, beschreef Poe als een feitelijk medisch verslag zonder vermelding dat dit fictie was. Volgens de legende namen lezers de woorden voor waar aan.
Voor de Spaanse animator en regisseur Raúl Garcia was de ontdekking van Poe’s verhalen een deur naar het genre van gothic-horrorverhalen van schrijvers als Mary Shelly, Lord Byron en het werk van Arthur Conan Doyle. ‘Edgar Allan Poe was een van de eerste volwassen auteurs die ik als kind las, en de overgang naar zijn duistere sfeer maakte een grote indruk op me. Ik was een fervent lezer, en toen ik eenmaal dit rijk betrad, kon ik niet stoppen met het lezen van horrorcomics of met het kijken van fantasy- en sciencefiction films,’ vertelde de regisseur aan de site Cartoon Brew.
Garcia werkte jarenlang als animator voor onder andere Disney. Zijn werk is te zien in films als Aladdin, Pocahontas en Who Framed Roger Rabbit. Extraordinary Tales is zijn regiedebuut. Nu zijn de verhalen van Poe vaker verfilmd, maar die producties zijn niet altijd even trouw aan de bron. Daarom wilde Garcia zo dicht mogelijk bij Poe blijven. Sommige teksten komen woord voor woord terug in de film.
Stemmen uit het graf
De vijf verhalen worden verteld door een indrukwekkende sterrencast bestaande uit Christopher Lee (een van zijn laatste rollen), de Mexicaanse filmregisseur Guillermo del Toro, de Britse horror- en fantasy acteur Julian Sands en Bela Lugosi. Koning van de B-film Roger Corman, die in de jaren zestig Poe-verfilmingen regisseerde, sprak voor ‘The Masque of the Red Death’ de rol in van Prins Prospero. Corman heeft maar liefst één zin dialoog.
Alle mannen zijn op de een of andere manier verbonden aan horrorcinema: Lee en Lugosi zullen voor eeuwig verbonden zijn aan de rol van Dracula. Om de opnamesessie van ‘The Fall of the House of Usher’ voor de toen 89-jarige Lee zo makkelijk mogelijk te maken, werd zijn keuken omgebouwd tot geluidsstudio. Twee dagen lang acteerde hij in kamerjas en pantoffels achter de microfoon. Lugosi, overleden in 1956, is letterlijk een stem uit het graf. Garcia vond op eBay een cassette met daarop een oude opname van Lugosi die het verhaal ‘The Tell-Tale Heart’ voorleest. Na het oppoetsen van de opname en nadat de zoon van de acteur toestemming gaf, kon Garcia de soundtrack gebruiken als basis voor zijn animatie.
Het hele filmproject begon met het maken van ‘The Tell-Tale Heart’ waarin een verzorger een oude man vermoordt. Dit zou de perfect uitgevoerde misdaad zijn geweest, ware het niet dat de moordenaar zodanig geplaagd wordt door zijn geweten en de hartslag van zijn slachtoffer, dat hij uiteindelijk schuld bekent. Het segment is gemaakt in de tekenstijl van de Argentijnse stripmaker Alberto Breccia en bestaat uit scherp contrasterende zwart-wit tekeningen. Toen deze korte film op festivals overladen werd met prijzen besloten Garcia en producent Stéphan Roelants een hele film met verhalen te maken die ieder een eigen stijl hebben. Zo liet Garcia zich voor ‘The Facts in the Case of M. Valdemar’ inspireren door de tekenstijl en druktechnieken uit jaren vijftig zoals we die kennen uit de horrorstrips van uitgeverij EC Comics. Een van de personages lijkt op Vincent Price, de acteur die in menig Poe-verfilming en andere horrorfilms optrad. De stijl van ‘The Masque of the Red Death’ is geïnspireerd op het werk van Egon Schiele en Pieter Bruegel, terwijl ‘The Pit and the Pendulum’ als hommage aan het werk van Francisco Goya en Giovanni Battista Piranesi gezien kan worden, en eveneens verwijst naar het werk van fotopionier Joseph Nicéphore Niépce.
Raamvertelling
De segmenten zijn verbonden door een raamvertelling waarin de Dood op het kerkhof een plagerige conversatie voert met Poe die door een zwarte raaf vertolkt wordt. (Een verwijzing naar het gedicht ‘The Raven’ waar Poe beroemd mee werd.) Terwijl Poe op aarde wil blijven om nieuwe verhalen te kunnen creëren, wil de Dood zijn ziel. Ze vertellen elkaar verhalen van Poe om hun argumenten te illustreren.
Over het waarom Poe nog steeds inspireert zei Garcia in een interview: ‘Ik denk dat de hedendaagse aantrekkingskracht deels zijn romantische aura is. Zijn wilde, getormenteerde ziel past goed bij de huidige tijdsgeest. Poe is niet dood. Vandaag de dag is hij meer levend dan ooit.’
Dit artikel is geschreven voor en gepubliceerd in de speciale bijlage in de VPRO Gids #11 (2016) van het Holland Animation Film Festival dat dit jaar plaatsvindt van 16 tot en met 20 maart.
Categories
Greyfriars
Greyfriars kirkyard
Een paar weken geleden verbleef ik samen met Paul in Edinburgh, haunted capital of the world. We waren daar om held Kevin Smith te bezoeken, maar ook om gewoon een paar dagen lekker de nerd uit te hangen. Aangezien Edinburgh vol ligt met kerkhoven en twee stripwinkels bezit, kwam dat wel goed.
Meer Edinburgh vind je hier.
De volgende aflevering van Daily Webhead staat gepland voor zondag 1 april en gaat waarschijnlijk Duivengebroed heten.
Gezien al het vastgoed dat Hij bezit, moet God wel de rijkste fictieve figuur in de Westerse wereld zijn.
Categories
Striprecensie: Natte maan
Je moet als stripmaker wel van erg goede huize komen als je je eigen strip bestempelt als ‘een soort van tienerdrama meets Twin Peaks‘, maar Ross Campbell beschrijft zo zijn serie Wet Moon op zijn site. Dat Wet Moon een tienerdrama is kan ik na het lezen van de eerste twee delen inkomen. Ook spelen mysterieuze gebeurtenissen tot op zekere hoogte een rol in de strip. Doch aan Twin Peaks, de cult televisieserie uit de koker van David Lynch, waarin weirdness en humor samenkomen in een mysterieus verhaal, waarin je meeleeft met de onalledaagse perikelen van een kleurrijke cast van personages en waarin een unheimisch klinkende soundtrack een sfeerbepalende rol vervult, kunnen de strips van Campbell niet tippen.
Een David Lynch van de strip, de man die het alledaagse zo weet te belichten dat je er koude rillingen van op je rug krijgt, is Campbell evenmin. Heel jammer dus dat hij bij het duiden van zijn verhaal naar Twin Peaks refereert, want wie met dat idee in zijn achterhoofd de eerste hoofdstukken leest, komt van een koude kermis thuis. En dat terwijl Wet Moon, of Natte maan zoals de strip bij Uitgeverij Xtra is verschenen, een onderhoudend beeldverhaal is. Recent verscheen Onzichtbare voeten, het tweede deel in de reeks.
‘Schijt aan Cleo’
Natte maan is de naam van een fictief studentenstadje in Zuid-Californië, waar Cleo Lovedrop woont in een groezelig studentenhuis. Ze is een ietwat neurotische eerstejaars literatuurstudent die samen met haar vriendinnen een liefde deelt voor gothic/emocultuur en cultfilms en -boeken.
Nu is er van enig mysterie wel sprake: geregeld vindt ze briefjes met daarop ‘Schijt aan Cleo’ geschreven; het meisje dat eerst in haar kamer woonde is op een dag plotseling verdwenen, de grote vlek op de vloer het enige bewijs dat ze er ooit gewoond heeft. Ook heeft de mysterieuze fetisjkoningin Fern een bijzondere en nog niet verder verklaarde interesse in Cleo.
Deze zaken sudderen vooral op de achtergrond terwijl Campbell zich concentreert op het dagelijks leven van deze jongvolwassenen. De hoofdmoot wordt bepaald door onderlinge relaties en afspraakjes, het uitvinden van seksuele identiteit en het volgen van colleges. In de alternatieve levensstijl van deze kids is homoseksualiteit net zo normaal als een koffieverkeerd bestellen. Campbell flirt met de gothic scene in zijn strip: ieder hoofdstuk begint met liedteksten van bands als Bella Morte, Azure Ray en The Birthday Massacre.
Vakwerk
Ross Campbell schrijft levensechte dialogen en wisselt scènes boordevol gesprekken af met tekstloze sequenties. De lieflijke scène waarin de stoere Trilby haar nieuwbakken vriendje voorzichtig probeert duidelijk te maken dat hij tijdens het vrijen ook zijn handen mag gebruiken, toont niet alleen aan dat deze stripmaker zijn personages en de wereld van de jongvolwassenen goed kent, maar ook dat hij weet hoe hij op naturalistische wijze een verhaal moet vertellen. Hij laat de lezer letterlijk dicht tot op de huid van de personages komen en brengt het geheel zonder sensatiezucht in beeld.
Campbell hanteert een strakke lijnvoering. Hij maakt aantrekkelijke tekeningen die uitnodigen tot lezen. Veel actie kent de serie niet, wel een aangenaam kabbelend tempo. Opvallend genoeg bedient Campbell zich niet van gedachteballons. Om ons toegang tot de gedachtewereld van Cleo te verschaffen laat hij ons soms in haar dagboek lezen. Zoals het een goed soapschrijver betaamt, eindigt hij ieder deel met een flinke cliffhanger.
In 2006 verscheen het eerste deel Vage omzwervingen bij Uitgeverij Xtra. Waarom het vijf jaar geduurd heeft voordat het tweede deel van de pers rolde is me niet bekend. Het is te hopen dat ze met het derde deel niet zo lang zullen wachten, want ik ben nieuwsgierig naar de verdere ontwikkelingen in het leven van Cleo en de rest van de cast.
Ross Campbell – Natte maan 2: Onzichtbare voeten
Uitgeverij Xtra
ISBN 9789077766514
Saw the film ‘Gothic’ (Ken Russell, 1986) the other night. Story of the night that Mary Shelley gave birth to the horror classic ‘Frankenstein.’ Disturbed drug induced games are played and ghost stories are told one rainy night at the mad Lord Byron’s country estate. Personal horrors are revealed and the madness of the evening runs from sexual fantasy to fiercest nightmare. Mary finds herself drawn into the sick world of her lover Shelley and cousin Claire as Byron leads them all down the dark paths of their souls.
A very theatrical, somewhat dated film. Interesting, though. And now I am curious about the original Frankenstein novel. So that’s something I’ll have to check out in the near future.
Volgend jaar komt The Wolfman uit. De eerste trailer staat inmiddels online.
The Wolfman is een remake van de film uit 1941 van George Waggner waarin acteur Lon Chaney Jr. de harige antiheld gestalte gaf. Maar het kan net zo goed een remake zijn van een van de vele versies die na 1941 uitkwamen. Universal boerde indertijd goed met horrorfilms als Frankenstein, Dracula en The Invicible Man. Klassieke Hollywood horror op zijn best. De eerste reeks dan, op een gegeven moment waren de concepten wel uitgemolken en toen het komische duo Abbott and Costello de monsters uit de Universal-stal tegen het lijf liepen, kon niemand ze meer serieus nemen. In de nieuwe versie zal niemand minder dan Benicio Del Toro het digitale vachtje van de Wolf Man aantrekken. Verder zullen Hugo Weaving, Anthony Hopkins en Emily Blunt een rol spelen in de film van Joe Johnston die eerder Jurassic Park III maakte en naar verluidt ook Captain America zal regisseren. Onderstaande trailer geeft een aardig beeld van de sfeer van de film. Eindelijk weer eens een gothic horrorfilm, van het soort dat alleen mensen als Tim Burton nog lijken te maken tegenwoordig. Zijn Sleepy Hollow dateert alweer uit 1999 en hoewel ik de art-direction van Van Helsing (Stephen Sommers, 2004) zeer kan waarderen, had deze vermakelijke film qua verhaal niet veel om het lijf.
Hoewel we naar aanleiding van de trailer van The Wolfman voorzichtig kunnen concluderen dat ook deze film een weinig verrassend verhaal te bieden heeft. Maar dat krijg je met een remake van een klassieker. Soms kun je met de juiste spookachtige sfeer, mooie art-direction en een puike cast een heel eind komen. We gaan volgend jaar zien hoe ver regisseur Joe Johnston ermee komt.
The Wolfman anno 1941:En dan als laatste nog even een amateur videoclip met beelden van The Wolfman (1941) om nog wat sfeerbeelden van de film te tonen:Lees ook: Iedere dag een dosis horror.
Categories
Poseur
Daar zit je dan
met je zwarte cowboyhoed,
je gothic t-shirt
en je muffe dreads.
Poseren terwijl
niemand
naar je kijkt.
Melkwegcafé, maart 2009.
Categories
Ha-Ha-Halloween
Ja, vrijdag de 31ste is het weer zover: Halloween! Wat mij betreft de leukste ‘feestdag’ van het jaar. Voor mij geen Sint Maarten, want daar ben ik veel te oud voor. En snoep is niet aan mij besteed. Halloween, de avond dat volwassenen verkleed lekker uit de band mogen springen.
Sleepy Hollow Het Halloweenfeest is de laatste jaren prominent aanwezig in de Nederlandse contreien. Criticasters zullen zeggen dat dit het zoveelste commerciële onzingedoe is dat uit de Verenigde Staten is overgewaaid. Nou boehoe, doe je toch lekker niet mee? Tim Burton, graven en horror
Halloween heeft voor mij alles te maken de wereld van Tim Burton, horrorfilms en duistere doch pittoreske kerkhoven. Het is vooral de visualisatie van Burtons films die doet denken aan Halloween. Burtons films zijn altijd herkenbaar vormgegeven en gestileerd. In feite worden alledaagse omgevingen op vervreemde wijze weergegeven waardoor het lijkt alsof de verhalen zich afspelen in een andere wereld, niet zelden de setting van een gotisch sprookje. Daarnaast heeft Burton natuurlijk een paar echte Halloweenfilms gemaakt, zoals The Nightmare Before Christmas, Sleepy Hollow en in zekere zin Corpse Bride.
Sleepy Hollow
The Nightmare Before ChristmasUiterlijk vertoon
De aankleding van het feest spreekt mij in het bijzonder aan: de pompoenen, mistige en grauwe graven, spinnenwebben – dat soort werk. Daarbij ben ik altijd al gefascineerd door gekostumeerde volwassenen in theatrale outfits, wat deels mijn interesse in superhelden verklaard. Maar dat even terzijde. L’Histoire
Om wat meer van de oorsprong van dit feest te weten te komen, kocht ik recent het boekje Halloween: From Pagan Ritual to Party Night van Nicholas Rogers. Het epistel heeft een academische toon en is een beetje taaie korst. Halloween heeft zijn oorsprong in het Keltische festival Samhain, maar zoals geldt voor de meeste tradities, zijn de wortels van Halloween divers en afkomstig van allerlei historische feesten en rituelen. Overigens heeft de oorsprong van het feest weinig te maken met mensenoffers of dansende naakte maagden rond een kampvuur. Ach, je kunt niet alles hebben.
Monsters onder het bed
Heksen bestaan natuurlijk niet. (Nou ja, dat rare mens dat om de hoek woont uitgezonderd wellicht.) Tijdens Halloweenavond kunnen we wel even doen alsof heksen, vampiers, zombies en wat nog meer zij écht bestaan. Eén avond in het jaar is het voor het slapen gaan weer voorzichtig onder je bed kijken of daar geen monsters zitten verscholen. Eventjes weer die kleine kinderangsten ondergaan en er daarna hartelijk om lachen. En om jezelf natuurlijk.
Halloweenavond
Maar wat te doen op Halloweenavond? Wordt het een avondje verkleden en met een stel onbekenden dansen op foute muziek? Of toch, zoals de traditie voorschrijft, gezellig met een stel vrienden op de bank de nacht doorbrengen met de engste horror die de mensheid ooit heeft aanschouwd. Halloween, A Nightmare on Elm Street, Hellraiser, The Blair Bitch Project, Jeepers Creepers en natuurlijk Dracula.
Hmmmmm… ‘The children of the night. What sweet music they make..’
Wat ga jij doen met Halloween?
Volgende week is het trouwens Horror-week op EeuwigWeekend.nl. Je bent gewaarschuwd.
Lees ook:
Ken: ‘You’ve got guts. I think I’d like to slice you open, and play with them!’
Uit: BtvS 3.1 “Anne”
Bovenstaande titel slaat niet op het feit dat er een nieuwe speelfilm van Buffy The Vampire Slayer aankomt. Dat is helaas niet het geval. De titel geeft het jubilerende gevoel weer dat ik ervaar sinds de dvd van het derde seizoen van deze fantastische televisieserie in dvd-speler draait. Zoals vampiers maar al te goed weten: het bloed kruipt waar het niet gaan kan. (Heb je geen idee wie Buffy is of wil je je geheugen wat opfrissen, lees dan dit introductieartikel.)Once upon a Buffy
Wat Amerikaanse televisie betreft waren er in de jaren negentig van de vorige eeuw maar drie series echt de moeite van het kijken waard. Eind jaren tachtig, begin negentig, was dat Quantum Leap. Halverwege de 90’s kregen we het aan de stok met aliens in The X-Files en vanaf 1997 was asskick-televisie volledig in handen van Buffy the Vampire Slayer en haar vrienden. Cult op zijn best. Buffy kwam bij mij in de picture toen ik bezig was met de studie filmwetenschap. Al snel ontmoette ik wat studiegenoten die ook volledig op de hoogte waren van de Buffyverse. En dat schept natuurlijk een band en een gevoel van community. Ik heb indertijd alle seizoenen nauwgezet gevolgd. Met studiegenoten keek ik soms in marathonsessies vele afleveringen achter elkaar. Twee studiegenoten schreven zelfs een scriptie over sterke vrouwrolmodellen waarvan Buffy een van de casestudies was.
BtvS kwam in een voor mij tumultueuze tijd op de buis. Het studentenleven, werk en liefdes zijn verbonden aan de serie. Evenals een paar opvallende cd’s in mijn collectie: doordat de producers alternatieve bandjes uit de States uitzochten voor de soundtrack, bood de serie een venster op een geheel nieuw geluid. Nog meer dan een serie als The X-Files, bevatte ieder seizoen een rode draad. Afleveringen stonden op zichzelf, maar daarnaast werd iedere episode de hoofdplot een stapje verder gebracht. Het hoofdverhaal is de geschiedenis van de Slayer en haar vrienden en hoe deze karakters zich ontwikkelen van eigenzinnige tieners naar volwassen en verantwoordelijke twintigers. Ook kende ieder seizoen een Groot Gevaar dat geneutraliseerd moest worden. Doordat een seizoen van 22 afleveringen één meeslepend verhaal vertelt, geeft het in een korte periode bekijken van de episodes je het gevoel dat je naar een lange film zit te kijken. BtvS is wat mij betreft dan ook een cinematografische ervaring in een televisie format. Het derde seizoen
Seizoen drie is een van de beste seizoenen van de serie die zeven jaar duurde. De eerste drie seizoenen vind ik nog steeds het beste en omvatten het hart van de serie. In het eerste seizoen wordt de wereld van Buffy geïntroduceerd. In het tweede wordt deze verfijnd en komt er vaart in het verhaal. In het derde seizoen komen de middelbare schooljaren van Buffy volledig tot bloei. (En tot een explosief einde.)
In veel opzichten is de derde reeks een pay-off van zaken die in het jaar ervoor in beweging zijn gebracht: Angel werd in de climax door Buffy neergestoken en naar een helse dimensie verbannen, Kendra (de tweede Slayer) werd vermoord, waarmee de weg openstond voor een nieuwe Slayer: Faith. Buffy’s moeder is er achtergekomen dat haar dochter een soort van superheld is en er nachtelijke activiteiten op nahoudt. In het derde seizoen worden de strubbelingen in het gezin Summers uitvoerig behandeld. Ook komt Spike weer terug naar Sunnydale en krijgen de slayers te maken met een nieuwe watcher. De rivaliteit tussen Faith en Buffy komt tot een climax. Als Faith de kant van The Big Bad kiest komen de twee superchicks tegenover elkaar te staan. Ondertussen maken Willow en Xander ook belangrijke veranderingen door. Er gebeurt immers veel met je als je op de middelbare school zit – zeker als die school staat op een van de poorten die naar de hel leiden.
Kortom, er staat genoeg te gebeuren in het derde jaar. Ik kan niet wachten met kijken. Lees ook:
- Vergelijkbare serie-posts: Twin Peaks , Chasing Amy, Beverly Hills Cop en Brando’s Kurtz.
Categories
Couleur locale: Edinburgh (2)
City of the Dead
In je eigen land of stad ga je alleen naar het kerkhof als je afscheid van iemand neemt, of wanneer je vrienden of familie bezoekt. De kerkhoven in Edinburgh zijn niet te vergelijken met de moderne rustplaatsen in Nederland. De graven zijn van een gotische schoonheid; de kerkoven zijn pittoresk en oud. Hier ligt veel geschiedenis begraven (over oude lijken gesproken). Het verleden is hier bijna tastbaar, inleefbaar op deze stille plaatsen. Wie een van de begraafplaatsen bezoekt, waant zich in een spookachtig verleden. En dat is onweerstaanbaar voor iemand die een interesse heeft in gotische spookverhalen, zoals ik. Mijn eerste avond in Edinburgh bezoek ik de City of the Dead Tour. Deze begint vanaf St. Giles Cathedral: de perfecte startplaats voor iedere Buffy-fan. Onze gids heet Ari. Ze draagt een lange leren jas, is ongeveer 1.70 lang en heeft een vetbuikje waarvan de navel regelmatig onder haar zwarte truitje vandaan gluurt. Haar lange bruine krullen hangen over haar schouders en complementeren haar expressieve, ietwat grove gezicht. Ari schrijft toneelstukken. Volgend jaar wordt haar eerste stuk op de planken opgevoerd, vertrouwt ze me aan het begin van de tour toe. Dat het theater in haar bloed zit, wordt meteen duidelijk in haar presentatie.
Onze gids in de Stad der Doden.Ari vertelt met veel energie en passie over de geestige geschiedenis van Schotland. Ze vertelt hoe de Romeinen niet bestand waren tegen de Schotten en laat mij met twee andere mensen uit de groep voor die ‘rare jongens’ spelen. Samen met een fragiel meisje bestormt ze ons drietal, waarna ze de middelste en mij zogenaamd doodsteekt. Het knappe meisje links van mij blijft in eerste instantie ongedeerd, maar zal bezwijken van angst verzekert Ari ons. Poltergeist
De tocht brengt ons in Greyfriar’s Cemetery, waar de Mackenzie Poltergeist de bezoekers zou terroriseren. Het kerkhof gaat gehuld in duisternis, we zien geen hand voor ogen. Niet moeilijk om hier je nek te breken of om een tombe of boomtak aan te zien voor een paranormaal verschijnsel.
Ari laat ons binnen in het deel van het kerkhof dat officieel voor het publiek is afgesloten – the Covenanters’ Prison. Hier was vroeger een concentratiekamp waar 1200 presbyterianen gevangen werden gehouden door episcopaatlianen. De gevangen werden daar vastgehouden voor maar liefst vijf maanden. In de kou en de regen, zonder dak boven het hoofd. Ze sliepen op de koude moddergrond. Wie ’s nachts bewoog, werd doodgeschoten door een van de vele sluipschutters. Uiteindelijk zouden slechts 250 gevangen levend het terrein verlaten. De rest was dood of wist te ontsnappen door de bewakers om te kopen. Een gezellige boel was het daar in de zeventiende eeuw. Godsdienstoorlogen zijn van alle tijden.
Een van de vele kerkhoven in Edinburgh.Greyfriars ligt vol met dat soort verhalen. Ten tijde van de pest was er niet genoeg ruimte om iedereen te bergen. Arme mensen werden letterlijk op een hoop gegooid. Wanneer het hard regent komt er nog wel eens een bot boven de grond. George Mackenzie maakte grootscheepse jacht op de presbyterianen en kreeg al snel de bijnaam Bloody Mackenzie. Hij ligt begraven op Greyfriar’s en zou sinds enkele jaren bezoekers lastig vallen.Non-geest
Tijdens het verhaal van Ari hoor ik geschuifel achter me. Ik draai me om, maar zie niets anders dan de opening van een mausoleum. Een groot zwart vlak; er is weinig licht dus mijn ogen nemen voornamelijk dansend ruis in het donker waar. Ari leidt ons in de behekste tombe die The Black Mausoleum wordt genoemd en houdt een kaars in haar hand. Overigens is dit niet de tombe waar Mackenzie ligt, maar wel waar hij volgens de verhalen zou spoken. Mensen zouden zich plotseling misselijk kunnen voelen, een onaangename geur kunnen ruiken of zelfs flauwvallen. Anderen komen thuis met vreemde plekken op hun lichaam.
Ik kijk om me heen maar zie niets dan de 59 andere groepsgenoten. Het is wel een bedompte ruimte en echt aangenaam ruikt het er niet. Maar ja, wat verwacht je anders van een mausoleum in een kerkhof gevuld met toeristen. Ik voel niets van mr. Mackenzie – nog geen zuchtje wind. Na een tijdje krijg ik wel wat jeuk. Tijd om te gaan lijkt me. Een als spook verkleedde collega van Ari springt uit de duisternis te voorschijn en luidt het einde van de tour in.Terwijl de anderen richting het publieke gedeelte van het kerkhof lopen, loop ik voorzichtig naar het mausoleum waar ik eerder iets meende te horen. Nu hoor ik vooral mijn hart in mijn hoofd kloppen. Snel werp ik een blik in het mausoleum. Ik zie niets. Of toch – in de hoek links van mij dansen de schaduwen op de muur. Maar geen geest te zien wat mij betreft. Psychosomatisch
Aan het einde van de eerste dag gloeien mijn voeten van vermoeidheid. Toch heb ik al wandelend een aardige indruk van Edinburgh gekregen. In mijn hotelkamer lees ik in het boek The Ghost That Hunted Itself over Mackenzie’s poltergeist en het ontstaan van de City of the Dead-tour. Saillant detail is dat mensen pas met de effecten van de poltergeist te maken kregen nadat men in 1998 met deze tour is begonnen. De effecten zijn dus toch psychosomatisch. Gerustgesteld doe ik het licht uit.Wordt vervolgdLees ook Deel 1: Girls, Ghosts and Warhols.Geestig filmpje
Sommige mensen gaan tijdens een ghosttour helemaal op in de sfeer van het verhaal: