De afgelopen dagen heb ik mij verdiept in het leven en werk van Nick Cave. Er komt 3 oktober namelijk een prachtige striproman uit van Reinhard Kleist over de Australische singer-songwriter, muzikant, auteur en acteur.
Eerlijk gezegd kende ik het werk van Cave maar oppervlakkig. Ik zag de documentaire 20.000 Days on Earth. ‘Where the Wild Roses Grow’ en enkele andere nummers van Cave draai ik wel eens. En ik las ooit zijn tweede roman, The Death of Bunny Munro.
Maar om Kleist te kunnen interviewen en zijn gelaagde striproman goed te kunnen doorgronden, ben ik dus in de wereld van Cave gedoken. Ik wil namelijk weten waar ik het over heb. Dat hoort bij mijn werk. Dat betekende in dit geval parallel aan het lezen van de graphic novel veel muziek luisteren en informatie lezen. Maar in het geval van het werk van Cave is dat geen straf.
Toen er een paar jaar geleden een boek met verstrippingen van songs van Bob Dylan uitkwam bij uitgeverij Silvester, ben ik heel diep in de wereld van Dylan gedoken. Ik kende zijn werk al door onder andere Wonder Boys, maar daarna ben ik echt fan van de man en zijn werk geworden. Ik zou mezelf niet meteen een fan van Cave noemen, intrigerend vind ik hem wel.
Woensdagmiddag sprak ik Kleist telefonisch: hij woont in Berlijn. Tijdens het interview werd de verbinding een paar keer verbroken. Toch werd het een goed gesprek. Ik kende Kleist werk wel al: hij heeft meerdere stripbiografieën op zijn naam staan. Die over Johnny Cash is fantastisch. En dit boek over Cave gaat ook op mijn lijst van een van de beste strips van dit jaar. Het is geen recht-toe-recht aan biografie, maar een meeslepend relaas, waarin de songs van Cave verweven zijn met zijn gebeurtenissen uit zijn leven en de mythologie rondom zijn personage.
Nick Cave: Mercy On Me. De getekende biografie verschijnt dus 3 oktober bij uitgeverij Scratch. Op donderdag 5 oktober om 17 uur is de boekpresentatie in Concerto, Amsterdam. Kleist is daarbij aanwezig en signeert zijn boek. Muziekjournalist Jan Vollaard (o.a. NRC) komt een mooi verhaal vertellen over Nick Cave. Cave geeft die dag erna een concert in de Ziggo Dome.
Een week later verschijnt mijn interview in de VPRO Gids.
Wat: Boekpresentatie Nick Cave: Mercy on Me. De getekende biografie Wanneer: Donderdag 5 oktober vanaf 17.00 uur Waar: Concerto, Utrechtsestraat 52-60, 1017 VP Amsterdam
Vrijdag 6 oktober signeert Kleist ook in stripwinkel het Beeldverhaal van 16:30 tot 18:30.
Het zijn kleine kunstwerkjes vind ik, die corner boxes op de comic covers. Vignetjes die duidelijk moeten maken om welke serie het gaat en wie daarin de hoofdrol spelen.
Als je tegenwoordig op de covers van uitgeverij Marvel kijkt, zie je ze niet meer. Vroeger werd elke comic voorzien van zo’n prachtige corner box. Daarom vandaag een overzichtje van een paar hele mooie die op de verschillende Spider-Man-series te zien waren.
Laten we meteen met een van mijn favorieten beginnen, met Peter Parker én Spider-Man.
En deze is natuurlijk heel erg grappig:
De laatste is getekend door John Romita Jr. Die pose is meteen herkenbaar als eentje die JrJr vaak tekende. Vooral die voet richting de camera/lezer. Dit is voor mij het ultieme, klassieke Spider-Man-beeld.
Van de week was ik op bezoek bij Peter van Dongen om hem te interviewen voor de VPRO gids.
In november komt namelijk Familieziekuit, Peters bewerking van het gelijknamige boek van Adriaan van Dis.
Na het gesprek haalde ik mijn camera uit de tas en liet de stripmaker enkele pagina’s zien van het nieuwe Blake & Mortimer-album waaraan hij samen met Teun Berserik werkt. Ze tekenen allebei de helft van het verhaal ‘De Vallei der Onsterfelijken’ dat door Yves Sente geschreven is. Het is het eerste deel van een verhaal dat twee albums zal beslaan. De nieuwe Blake & Mortimer komt in het voorjaar van 2018 uit.
Ik vind het fantastisch om te zien hoe gedetailleerd Peters potloodtekeningen zijn.
This thick and funny diary by the one and only Kevin Smith came out ten years ago. This is a first printing from 2007 I read from cover to cover.
Smith is one of the funniest guys around, but more importantly, a lot of his films have brighten my days and inspired me to write my own books. Like My Buddy Spider-Man that came out a few months ago (only in Dutch -so far). Anyway, thank you Kevin Smith for showing this little fucker from Amsterdam that one must follow one’s own nerdy path and thank you for making Clerks, Clerks 2 (one of if not the best movie on male friendships), the wonderful Chasing Amy (one of the best flicks about love and male-female relationships) and Jay & Silent Bob Strike Back – that last one because who’d thought that flick was even a possibilty and for Carrie Fisher as the non that almost got eaten out by Jay.
In Wills kracht laat stripauteur Willem Ritstier zien wat er met een gezin gebeurt als een van de leden borstkanker krijgt.
Ritstier kennen stripliefhebbers vooral van avonturenstrips zoals Ward,Claire DeWitten Nicky Saxx. Met Wills kracht vertelt de winnaar van de stripschapsprijs 2017 voor het eerst een zeer persoonlijk verhaal, namelijk het ziekbed van zijn vrouw en haar strijd tegen kanker die vijf jaar lang duurde.
Wanneer Will een knobbeltje in haar borst ontdekt blijkt al snel dat ze borstkanker heeft. Ritstier laat zien hoe ze daarna in de medische mallemolen terechtkomt, waarin artsen soms ook maar wat lijken aan te rommelen. Kanker is moeilijk te bestrijden en behandelingen zijn soms een gok. Een patiënt staat voor verschillende keuzen en lang niet altijd is zeker of de behandeling werkt. Daarbij worden er soms medische fouten gemaakt.
Toch gaat het boek meer over wat er in het gezin omgaat en dan met name in het hoofd van Willem. Het lange wachten terwijl zijn vrouw geopereerd wordt, de machteloosheid die hem overvalt en hoe zwaar het kan worden als je een gezin moet onderhouden en een doodzieke vrouw moet verzorgen.
Ik vind het heel moedig en bewonderenswaardig dat Ritstier dit persoonlijke en toch ook pijnlijke verhaal heeft willen vertellen. Het is immers het verhaal van hoe hij zijn vrouw verloor.
Ritstier werkte er zeven jaar aan. In het nawoord vertelt hij: ‘In 2010 begon ik te werken aan wat later Wills kracht zou worden. Mensen om mij heen dachten dat het een soort therapie voor mij was, maar zelf besefte ik dat pas tijdens het afronden van het verhaal. Naast het therapeutische element was er ook een behoefte om toch een soort monument voor Will te creëren. Na drie pogingen lukte het om een definitieve vorm te vinden voor de uitwerking. Vooral de laatste dertig pagina’s zorgden er voor dat ik in een emotionele achtbaan terechtkwam, maar gelukkig was er veel steun van mensen om mij heen.’
Opmerkelijk genoeg tekent Ritstier in de strip geen gezichten. Hij communiceert via lichaamshoudingen en kleurgebruik. Dit geeft de personages een universeel karakter waardoor het particuliere leed ontstegen wordt. Ik vind de publicatie van dit soort stripverhalen erg belangrijk, want het maakt de lezer duidelijk wat je allemaal te wachten staat als jij of iemand uit je naaste omgeving de diagnose kanker krijgt. Het beeldverhaal als documentaire dus. Misschien helpt dit zaken bespreekbaar te maken voor mensen die in een vergelijkbare situatie zitten.
Deze pagina vond ik het ontroerendste fragment uit Wills kracht. Ritstier vat in vier plaatjes een heel leven samen:
Wills kracht verschijnt 3 oktober bij uitgeverij SubQ. Oktober is borstkankermaand.
Het Groninger Museum toont de complete trilogie van de nieuwe video-installatie Aeon van beeldend kunstenaar en filmmaker Gabriel Lester (1972) in het Coop Himmelb(l)au-paviljoen. Speciaal voor de solotentoonstelling The Return of Lester’s Loops maakte Lester het drieluik compleet.
Ook zag ik de tentoonstelling Hide & Seek, Maarten Baas. Dit is de eerste solotentoonstelling van Baas. Zijn werk bevindt zich op het snijvlak van kunst en design en staat bekend als humoristisch, rebels en theatraal. Hide & Seek, Maarten Baas is een overzicht van zijn belangrijkste werk van de afgelopen 15 jaar. Deze afbrandde piano is onderdeel van de installatie die Smoke heet en waarin Baas beroemde ontwerpen in de fik heeft gestoken om op figuurlijke wijze afstand te nemen van zijn beroemde voorgangers.
Deze vitrine met Marvel-helden zag ik bij Scheltema van de week toen Linda en ik de boekwinkel aan het Rokin bezochten. Het was Linda’s verjaardag en ze wilde graag even struinen op zoek naar leuk leesvoer. Ondertussen keek ik in de boekenkast op de stripafdeling en zag dat mijn boek er niet meer stond. De laatste keer dat ik er was stonden er nog vier exemplaren.
Co Sack, de man van de stripafdeling, vertelde me dat het boek was uitverkocht in de winkel maar dat hij weer nieuwe exemplaren besteld had. Inmiddels zijn er vijftig exemplaren verkocht bij Scheltema. ‘Da’s echt goed voor een boek over strips,’ vertelde Co mij.
Een beetje geek heeft aardig wat bijzondere T-shirts in zijn of haar kast hangen. Tenzij zelfgemaakt, moeten ze ergens gekocht worden. Bij Dirtees bijvoorbeeld. Daar verkopen ze van alles. Van Marvel-helden tot DC Comics, van Turtles tot My Little Pony. Melvin Imanuel is de drijvende kracht achter het bedrijf. ‘Ik verkoop dingen die ik zelf tof vind.’
Mijn vriend Spider-Man bij Dirtees. Foto: Dutch Nerdclub.
Melvin Imanuel kwam ik al wel eens tegen op stripbeurzen bij zijn stand voordat we echt met elkaar aan de praat raakten na een persvoorstelling van Wonder Woman. Melvin straalt zijn geekdom uit middels een stijlvolle garderobe – let maar eens op de thematische strikjes die hij vaak draagt. Vanaf het moment dat Mijn vriend Spider-Man uitkwam heeft Melvin de uitgave gesteund. Hij was aanwezig op de boekpresentatie, promootte het boekwerk via social media en verkocht het in de bioscoop. Voor dat soort support doe ik graag iets terug. Bovendien zit het assortiment van Dirtees vol met gave T-Shirts die ik graag draag. Daarom vandaag de spotlight op Dirtees.
Noem het een pretvertorial. 🙂
Melvin en ik spraken elkaar op een regenachtige vrijdagmiddag in Café Kobalt in Amsterdam. Die middag zou hij naar de nieuwe versie van Stephen King’s IT gaan met zijn familie, maar eerst een kop thee, een koffie verkeerd en een goed gesprek.
Melvin Imanuel.
Hoe is Dirtees begonnen?
‘Helemaal in het begin werkte ik in de Dump 2000 op de Nieuwe Dijk in Amsterdam. Op een gegeven moment hebben aan het assortiment het T-shirt-merk Logoshirts toegevoegd, waar ik nog steeds agent voor ben in Nederland en België. Logoshirts bestond toen nog uit licenties voor dingen als Sesamstraat en de Muppets. Geen superhelden dus. Toen de Dump failliet ging, werd ik gebeld door de toenmalige agent van Logoshirts die wilde weten waarom hij het bedrijf niet meer te pakken kreeg. In dat gesprek kwam naar voren dat hij een partner zocht. En ik zocht werk, dus ben ik bij Logoshirts aan de slag gegaan. Ik verkocht T-shirts op verzamelbeurzen. In het begin vroegen mensen namelijk naar mijn webshop en stuurde ik ze door bestaande webshops. Na twee jaar dacht ik: ik kan net zo goed zelf een webshop beginnen. Toen ben ik onder de vlag Dirtees verdergegaan.’
Waar selecteer je je merchandise op?
‘Eigenlijk verkopen we alleen shirts. Sporadisch doen we ook iets met action figures, mokken en andere bijproducten, bijvoorbeeld wanneer ik in de bioscoop sta. Bij de première van Deadpool en Captain America: Civil War hebben we van dat soort speciale dingen gehad.
Ik verkoop dingen die ik ken en zelf leuk vind. Thundercats, Turtles, Garbage Pail Kids. Supernatural is denk ik de laatste toevoeging.
Mensen doen vaak suggesties: “waarom verkoop je geen Minions?” of “Koop mindcraft.” Maar ik vind het leuk om iets te verkopen wat ik zelf ook tof vind. Een passie delen met de mensen die iets bij me kopen, dat is het leukste onderdeel aan het runnen van Dirtees. Dat enthousiasme als ze bijvoorbeeld een X-Files-T-shirt zien hangen bij me. Het gesprek dat dan volgt, dáár gaat het om. Ik weet niks van Minions, ik vind het niet grappig. Daarbij: ik wil ook niet te commercieel zijn.’
Maar je wil wel genoeg verdienen?
‘Ja, dat wel. Ik kan er van leven.’
Je doet veel op sociale media, zoals Instagram. Daar plaats je een paar keer per dag iets leuks en geeky op. Wat levert dat op?
‘Het leukste van Dirtees is het verkopen op beurzen. Daar is namelijk direct klantencontact. Ook lopen er cosplayers rond, zijn er bevriende standhouders, en vrienden die helpen in de stand. Dat alles maakt beurzen heel gezellig. De onlineverkoop bestaat uit cijfertjes in een computer. Daar heb ik eigenlijk niks mee. De guldenmiddenweg tussen beurzen en online verkoop is Instagram. Ik vind het heel leuk om toffe geeky-dingen te posten en contact met mensen te hebben. Dat gaat op Instagram veel directer en makkelijker dan op Facebook en Twitter. Instagram is ook best wel verslavend.’
Waar haal je al die posts vandaan?
‘Ik laat natuurlijk de nieuwe items in de collectie zien. Elke week komt er wel iets nieuws bij. Verder volg ik gewoon veel dingen. Er zijn elke dag heel veel nieuwe geek-dingen en nieuws dat ik kan delen. Ik kom ook heel veel grapjes en quotes tegen. We hebben bijvoorbeeld Versus Friday, waarbij twee personages uit verschillende fandoms het tegen elkaar opnemen in een fictieve battle. De Movie Mash-Up Monday bestaat altijd uit crossovers of mash-ups. Dat kunnen films of comics zijn. Denk bijvoorbeeld aan de poster van de Exorcist waar een Ghostbuster op staat. Dat soort dingen deel ik graag omdat ze supercool zijn.’
Wat voor geek ben jij? Wat verzamel je?
‘Ik verzamel niet alleen maar vintage action figures van de Turtles, of alleen maar Japanse filmposters. Als ik iets me raakt dan wil ik het. De laatst tijd lees ik weer heel veel comics, dus dan koop en lees ik veel trades. De grootste verzameling die ik heb zijn toevallig wel vintage Turtles. Op een gegeven moment deed ik al mijn kinderspeelgoed weg, zoals zoveel mensen. In de loop der jaren heb ik alles in mint verpakking teruggekocht wat ik vroeger had als kind.’
Haal je ze niet uit de verpakking?
‘Nee. Mijn lievelingsfiguren heb ik dubbel dus één exemplaar daarvan haal ik dan wel uit de verpakking. In verpakking vind ik er cool uitzien. Het gaat me niet om de waarde, maar dat mijn kamer er dan uitziet als mijn eigen speelgoedwinkel.’
Wat wil je uiteindelijk bereiken?
‘Het uiteindelijke doel is om een echte, stenen winkel te hebben, waar mensen niet alleen T-shirts, maar het totaal geeky-pakket kunnen krijgen. Boardgames kopen en daar ook spelen, comics lezen en koffie drinken. Een beetje zoals Comicasa in Enschede.’
Er staan twee tikfoutjes in het stuk: Het verhaal van de Hobgoblin stamt uit de jaren tachtig van de vorige eeuw, niet de jaren dertig. En achter in het boek heb ik een top-15 van wat ik de beste Spider-Man-verhalen ooit vind, geen top-5. Verder ben ik natuurlijk harstikke blij dat het stripblad Zone 5300 en journalist Natasja van Loon aandacht aan mijn boek hebben besteed.
Leuk detail: de portretfoto maakte mijn broertje Bas tijdens de boekpresentatie. Deze is al op verschillende plekken gepubliceerd.
Goed, nog één post over de Amsterdam Comic Con dit jaar. Ik zat namelijk eventjes in het decor van de sitcom The Big Bang Theory.
Nu zal ik maar meteen bekennen dat ik daar nog nooit een hele aflevering van heb gekeken. Slechts hier en daar een stukje. Ik kijk namelijk geen offline tv, alleen uitzendingvermist.nl en Netflix. Bovendien heb ik zo langzamerhand echt wel mijn portie gehad wat betreft Amerikaanse comedy’s met plastic-klinkende lachband. Frasier is de laatste die ik bijna helemaal gezien heb en dat is alweer jaren geleden.
Maar als de organisatie vraag om even op een bank te ploffen voor een groepsfoto, dan doe je dat gewoon als goed opgevoede gast. Ja toch? Samen met (vlnr): Ferdy Lopulalan, Michel Nadorp, Kenny Rubenis, Jeroen van Trierum, Joao Lemos, Michael Minneboo en Yasmin Sheikh.
Niet iedereen heeft zich overigens zo goed vermaakt op deze editie als ik. Patricia scheef dit verslag over haar bezoek.
Elke dag een halfuurtje op de hometrainer fietsen zou geen opgave moeten zijn. Zou je denken. Toch blijkt dat in de praktijk lastiger dan ik dacht.
Ik ben geboren zonder sportdiscipline. Ik hou niet van sporten en word al moe als ik anderen zie rennen, ballen of zwemmen. Sport heeft nooit mijn interesse gehad: niet om te volgen en niet om te doen. Daarbij komt dat als ik ga hardlopen, ik snel last van mijn enkels of knieën krijg.
Toch heb ik mezelf voorgenomen om dagelijks of semi-dagelijks op de hometrainer de vele zituren te compenseren. Nu kreeg ik een maand of wat geleden een blessure aan mijn voet en sindsdien zit de klad er een beetje in.
Mijn voorkeur voor deze activiteit is ’s ochtends vroeg zodat ik daarna lekker onder de douche kan en de dag zweetvrij en fris kan beginnen. Deze week hadden we twee ochtenden vroeg werkmannen over de vloer van de verhuurder. Een stukadoor, loodgieter en elektricien. Dan ga je niet rustig op zo’n fiets zitten. Maar eigenlijk is er bijna altijd wel een reden te bedenken om het niet te doen. Vandaag lukte het me gelukkig weer wel om te fietsen.
Voor andere dingen heb ik gelukkig wel genoeg discipline. Voor schrijven bijvoorbeeld. Toen ik nog met mijn boek bezig was, ging ik elke ochtend zitten achter mijn bureau. Of ik er nu puf voor had of niet. Ook op de dagen dat je denkt dat het niets wordt, is het goed om gewoon te gaan zitten. Want als je eenmaal begint, komt het vaak vanzelf goed. Maar als je niet gaat zitten, weet je in ieder geval zeker dat er niets van komt die dag.
Voor bloggen heb ik ook al meer dan 11 jaar discipline, al vraag ik me wel eens af of hier niet spraken is van een verslaving. Al meerdere keren heb ik overwogen om te stoppen met bloggen en soms lukte dat ook voor een korte tijd. Vaak ben ik er in de zomer helemaal klaar mee, zoals vorig jaar. Toen besloot ik op weg naar Zandvoort om er voorgoed een punt achter te zetten. Alle tijd die ik aan online besteed kon ik immers ook aan het schrijven van boeken besteden. Na dit besluit voelde ik een last van mijn schouders glijden.
Daarna begon het na een tijdje toch weer te kriebelen.
Dingen die je leuk vindt zijn natuurlijk altijd makkelijker om te doen dan dingen die je niks vindt. Sporten valt voor mij toch echt in die laatste categorie. Het is niet anders.
Spidey is blij met het boek over hem en fancultuur. Gelukkig maar.
De eerste Groninger Museumnacht was een groot feest. Tenminste, zo heb ik mijn avond in het Stripmuseum ervaren.
Spidey opent de avond.
Ik mocht namelijk twee keer mijn lezing over Mijn vriend Spider-Mangeven en de superheld was zelf aanwezig om de avond te openen. Cosplayer Yakeem Pfluger, ook bekend als Urban Cosplay Ninja, bleek een sympathieke twintiger die ook echt een fan was van Spider-Man. Nadat zijn superheldentaken erop zaten hebben we nog even gezellig gepraat en heb ik een exemplaar van mijn boek voor hem gesigneerd.
Spidey is blij met het boek over hem en fancultuur. Gelukkig maar.
Yakeem was aanwezig tijdens mijn eerste lezing, wat het geheel een extra tintje gaf. De tweede ronde was beter bezocht dan de eerste, maar dat kwam omdat de eerste sessie tegelijk plaatsvond met een optreden van Nina Hagen in het Groninger Museum. Tegen zo’n legende kon ik als simpele debutant natuurlijk niet op.
Ook Dim Junius was van de partij: hij gaf een workshop striptekenen.
Tussen de twee lezingen door werd ik geïnterviewd door Laura Popken, student journalistiek aan de Hogeschool Windesheim die aan de slag was voor de site Kunstspot.nl – een website over kunst en cultuur in Groningen. Ze had een paar goede en spontane vragen voor me. Die kreeg ik later ook nog van het publiek na de lezing. Voordat ik tegen 11 uur vertrok werd ik nog voorgesteld aan een journalist van De Telegraaf. Ik hoop hem binnenkort te spreken voor een artikel in de krant over Mijn vriend Spider-Man.
Minneboo is er klaar voor. Foto: Dim Junius.Minneboo raakt niet uitgepraat over Spider-Man. Foto: Martijn van den Berg.
De museumnacht werd heel goed bezocht. In totaal bezochten 3100 mensen de verschillende musea in Groningen. En in het Stripmuseum was het ook lekker druk. De organisatoren waren dus dik tevreden.
En ik ook. Het was erg fijn om mensen te spreken en ze toe te spreken. En geïnterviewd worden is voor deze journalist nog altijd een bijzondere ervaring. Bovendien: over Spider-Man praat ik graag zoals je weet. En er werden ook nog een paar boeken verkocht die avond. Da’s weer mooi meegenomen.
De avond sloot ik af met een bezoek aan een café gerund door Australische barmannen, bier en een boeiende conversatie met goed gezelschap. Meer kon deze Spidey-fan op dat moment niet wensen.
Eerlijk gezegd kende ik het werk van Cave maar oppervlakkig. Ik zag de documentaire 20.000 Days on Earth. ‘Where the Wild Roses Grow’ en enkele andere nummers van Cave draai ik wel eens. En ik las ooit zijn tweede roman, The Death of Bunny Munro.
