Sport – Michael Minneboo

Discipline

Elke dag een halfuurtje op de hometrainer fietsen zou geen opgave moeten zijn. Zou je denken. Toch blijkt dat in de praktijk lastiger dan ik dacht.

Ik ben geboren zonder sportdiscipline. Ik hou niet van sporten en word al moe als ik anderen zie rennen, ballen of zwemmen. Sport heeft nooit mijn interesse gehad: niet om te volgen en niet om te doen. Daarbij komt dat als ik ga hardlopen, ik snel last van mijn enkels of knieën krijg.

Toch heb ik mezelf voorgenomen om dagelijks of semi-dagelijks op de hometrainer de vele zituren te compenseren. Nu kreeg ik een maand of wat geleden een blessure aan mijn voet en sindsdien zit de klad er een beetje in.

Mijn voorkeur voor deze activiteit is ’s ochtends vroeg zodat ik daarna lekker onder de douche kan en de dag zweetvrij en fris kan beginnen. Deze week hadden we twee ochtenden vroeg werkmannen over de vloer van de verhuurder. Een stukadoor, loodgieter en elektricien. Dan ga je niet rustig op zo’n fiets zitten. Maar eigenlijk is er bijna altijd wel een reden te bedenken om het niet te doen. Vandaag lukte het me gelukkig weer wel om te fietsen.

Voor andere dingen heb ik gelukkig wel genoeg discipline. Voor schrijven bijvoorbeeld. Toen ik nog met mijn boek bezig was, ging ik elke ochtend zitten achter mijn bureau. Of ik er nu puf voor had of niet. Ook op de dagen dat je denkt dat het niets wordt, is het goed om gewoon te gaan zitten. Want als je eenmaal begint, komt het vaak vanzelf goed. Maar als je niet gaat zitten, weet je in ieder geval zeker dat er niets van komt die dag.

Voor bloggen heb ik ook al meer dan 11 jaar discipline, al vraag ik me wel eens af of hier niet spraken is van een verslaving. Al meerdere keren heb ik overwogen om te stoppen met bloggen en soms lukte dat ook voor een korte tijd. Vaak ben ik er in de zomer helemaal klaar mee, zoals vorig jaar. Toen besloot ik op weg naar Zandvoort om er voorgoed een punt achter te zetten. Alle tijd die ik aan online besteed kon ik immers ook aan het schrijven van boeken besteden. Na dit besluit voelde ik een last van mijn schouders glijden.

Daarna begon het na een tijdje toch weer te kriebelen.

Dingen die je leuk vindt zijn natuurlijk altijd makkelijker om te doen dan dingen die je niks vindt. Sporten valt voor mij toch echt in die laatste categorie. Het is niet anders.

Goede voornemens

Goede voornemens, daar hoef je natuurlijk helemaal niet mee te wachten tot het nieuwe jaar. Sterker nog: liever niet, want dan is de druk om ze te laten slagen groter en daarmee de kans dat je het niet volhoudt groter.

Daarom ben ik een paar weken geleden begonnen met meer bewegen. Ik heb een zittend beroep. Of ik nu op de redactie bij de VARA zit of ik werk thuis aan mijn stukken, er word door deze Minneboo heel veel gezeten en te weinig bewogen.

Een sporter ben ik niet. Ooit heb ik 18 maanden frequent een sportschool bezocht. Tussen de op zichzelf geilende spierkolossen voelde ik me niet thuis. Daarbij vond ik fitness behoorlijk saai.

Ik zie mezelf ook niet hardlopen. Wel gedaan vroeger, maar als ik hier de file van joggingpakken in het park voorbij zie komen, ben ik al uit gelopen. En wandelen zonder eindbestemming, maar gewoon om te wandelen, is net zoiets als een boek kopen zonder het te lezen.

Ik heb me dan ook voorgenomen om vaker naar huis te lopen als ik van Hilversum met de trein kom. Van CS naar mijn huis levert dat een wandeling op van gemiddeld 35 minuten. Net lekker en doelgericht.

Natuurlijk zou ik ook ’s ochtends naar het station kunnen lopen, maar vroeger opstaan dan ik nu doe is wishful thinking. Niet dat daar iets mis mee is, met wishful thinking, maar realistisch is het niet.

Ik heb voor mezelf wel wat richtlijnen opgesteld. Gemiddeld wil ik tien keer per maand naar huis lopen, maar liever meer. Als het weer het toelaat natuurlijk. In een stevige plensbui zult u mij niet snel vrijwillig aantreffen. Het moet allemaal wel leuk blijven.

Voorlopig geniet ik erg van mijn wandelingetjes. Ik kijk er zelfs naar uit. Niet dat er veel opzienbarends onderweg gebeurt. Ja, lopen in Amsterdam, waar alle taxichauffeurs bastaardkinderen van Charles Manson lijken te zijn die proberen zoveel mogelijk mensen dood te rijden, blijft spannend. Net als in grote steden als New York kun je soms niet lekker doorlopen. In New York moet je in het centrum ook op iedere straathoek wachten. Het licht lijkt in eerste instantie altijd op rood te staan.

Dat alles mag de pret niet drukken. De wandeling naar huis biedt tijd om te reflecteren op de werkdag achter me en de werkavond voor me. Een stukje niemandsland waarin ik niet veel meer hoef te doen dan lopen, en mensen en taxi’s ontwijken.