Categorie: Film

Categorieën
Film Mike's notities Video

Kippenvel: Simon & Garfunkel even bij elkaar

Afgelopen weekend traden oude vrienden Paul Simon en Art Garfunkel weer eens samen op. Simon speelde ik het zojuist heropende Beacon Theatre in New York en kondigde na ongeveer negentig minuten Garfunkel op het podium aan. Samen brachten ze ‘The Sound of Silence’, ‘The Boxer’ en ‘Old Friends’.Het duo trad weer voor het eerst op sinds hun reünietoer uit 2004.
Ik was er niet bij, maar gelukkig zijn bestaat het publiek bij concerten allemaal uit amateur-filmers tegenwoordig. Een videoregistratie van het optreden is dus al snel op YouTube te vinden. Hoewel de geluids- en beeldkwaliteit ver onder maat zijn, werd ik toch geraakt toen ik onderstaand fragment zat te kijken.Het duo Simon & Garfunkel is wat mij betreft een harmonieuze stem uit het verleden die de positieve vibe die deels heerste in de jaren zestig representeert. Een tijd van verandering en hoop. Ook toen was ik er niet bij – ik ben zelf een product uit eind jaren zeventig – maar op de een of andere manier hebben de jaren zestig hun weerslag ook op mij gehad. Muziek uit die tijd kan ik erg waarderen en draai ik graag. Het gedachtengoed van verandering, de wens om vrede en het stoppen van nutteloze oorlogen, zijn tegenwoordig net zo relevant als toen.

The Graduate
Mijn eerste echte kennismaking met de muziek van het duo was met de film The Graduate uit 1967 waarvoor ze de soundtrack maakten. Deze film van Mike Nichols is een boeiende klassieker die gaat over het verzet tegen de oudere generatie. In The Graduate zien we hoe Benjamin Braddock (Dustin Hoffman) na zijn eindexamen in het zwarte gat valt na de studie. Na zijn afstuderen leeft Benjamin in een vacuüm van verveling: dagenlang dobbert hij rond op een luchtbed in het zwembad, zoals hij doelloos door het leven drijft. Benjamins toekomstplannen zijn vaag: ‘Ik wil dat mijn toekomst ánders is’, vertrouwt hij zijn vader tijdens zijn afstudeerfeestje toe. Ondertussen verleidt Mrs. Robinson (Anne Bancroft), de stuurloze Benjamin tot een verhouding.

Uiteindelijk wil Benjamin ontsnappen aan het verstikkende milieu van zijn ouders; hij gaat niet naar graduate school, zoals zijn vader wil, en hij kiest voor een toekomst met Elaine (Katharine Ross). Daarmee maakt hij een eind aan de affaire die hij heeft met Mrs. Robinson, haar moeder. Die leidt een ongelukkig leven sinds ze haar studie kunstgeschiedenis opgaf omdat ze zwanger werd.

Ambigu einde
De kinderen willen voor zichzelf een andere toekomst dan voor hun ouders, die vast zitten in een standaardleven en ongelukkig huwelijk – gedoemd om tot het einde der tijden samen te blijven. Het jonge stel wil een betere toekomst voor zichzelf. Elaine trouwt met een ander, een jongen die wél door haar ouders als ideale schoonzoon wordt beschouwd, maar kiest na de huwelijksvoltrekking alsnog voor Ben.Mike Nichols laat aan het einde van de film echter in het midden of dit Benjamin en Elaine gaat lukken. Wanneer Benjamin Elaine voor het huwelijksaltaar heeft weggeroofd, rijden ze weg in de bus, hun toekomst tegemoet. Het is echter de vraag of ze de valkuilen waarin hun ouders zijn gestapt kunnen vermijden. Als de spanning van het moment uit hun lijven is weggeëbd, zwijgen ze. Alsof ze elkaar niets meer te vertellen hebben. Het nummer The Sound of Silence onderstreept dit idee. Voor mij zijn Simon en Garfunkel de stemmen die bovenstaande rebelsheid vertolken. Ook nu ze ruim de leeftijd hebben van de ouders van Benjamin Braddock. Want, ook al komen onze dromen niet altijd uit, ze nastreven ervan zijn we aan onszelf verplicht. Het is die hoopvolle boodschap die ik terughoor als ik naar Simon & Garfunkel luister. Daarnaast klinkt het gewoon goed wat die twee samen maakten.
Maar daar genoeg over. Tijd om te luisteren (en te kijken) naar deze jeugdige oude knakkers.

Vergelijkbare artikelen:

Categorieën
Film

Korte films over de liefde

Gisteravond zat ik met lief in De Balie om het korte filmprogramma aldaar te ervaren. Dit keer was het thema van KRT de liefde – hoe kan het ook anders, een dag voor Valentijnsdag. Een van de shorts die eruit sprong was SpringLove van Jaap Hermans.

SpringLove werd door Hermans gemaakt in het kader van het Straight 8 filmfestival: makers over de hele wereld maken daarvoor een 8mm-film. Voorwaarden zijn dat de film in de camera wordt gemonteerd en dat deze ongezien wordt opgestuurd. Alle shots moeten dus in de gewenste volgorde gedraaid worden, daar er achteraf geen montage mogelijk is. Een goede oefening in ouderwets film maken, waarbij alles minutieus uitgedacht moet worden. Het festival ontwikkelt de filmrol. Dit had tot gevolg dat de film van Hermans op Cannes werd vertoond zonder dat de filmmaker zijn product ooit had gezien. De tien beste films worden namelijk op het prestigieuze festival in Frankrijk vertoond.Het zijn zowel het concept als de uitvoering van SpringLove die deze korte film zo geslaagd maken. In tegenstelling tot veel van de andere liefdesshorts uit het programma in De Balie betrof het hier namelijk een origineel idee dat op een fijne manier is uitgevoerd.

Een andere film die opviel was de Franse film Home Team van Mirabelle Kirkland. Hierin krijgen een stel hopeloze mannen les van Pat hoe ze met hun vrouw om moeten gaan. Let wel: Pat komt uit de wereld waarin vrouwen als ondergeschikt worden gezien.

Korte films zijn vaak te lang
De rest van het programma was onderhoudend, maar niet echt opzienbarend. De film Zucht van Margien Rogaar, een NPS Kort over ontluikende liefde, was vooral mooi gedraaid. De ziekte waar de meeste korte films last van lijken te hebben is dat ze te lang duren, alsof de filmmakers geen frame van hun liefdeswerk durven af te snijden. Dat is jammer, want kort is vaak beter. Gelukkig duurt Springlove maar drie minuten. Langer kon ook niet, want dat is de lengte van een 8mm-filmrol.

Oordeel zelf:


springlove – straight 8 three minute wonder door straight8productions

Categorieën
Film Filmrecensie

Duistere Openbaringen: Lichtpuntjes tussen amateuristische meuk

Het is een bescheiden festival dat Duistere Openbaringen, afgelopen week gehouden op een versleten industrieterrein in Eindhoven. Toch was ik nieuwsgierig naar de kleine Nederhorrorproducties die daar vertoond werden. Na een dagje amateuristische meuk heb ik voorlopig mijn buikje vol, al zaten er ook een paar pareltjes tussen, zoals Zombeer en Taxandria. Hieronder de interessantste inzendingen van het festival op een rij. Volgens de organisatie richt filmfestival Duistere Openbaringen zich op Nederlandse en Vlaamse producties met een duister thema. Het merendeel van het programma van zaterdag 7 februari bevond zich in het horrorgenre. Kortom: veel psychopaten en enkele zombies die op death metal de buurtbewoners in mootjes hakken/opeten.

Tales from 13th Street
Bijzonder goed geproduceerd is de korte verhalenreeks Tales From 13th Street. Van de twee shorts die hiervan werden vertoond was Brother’s Keeper (regie: Martijn Smits) niet voor niets gekozen tot beste film van het festival. (Jan Doense – ook wel bekend als mr. Horror – was de voorzitter van deze jury, dus hij kan het weten.) In Brother’s Keeper vermoorden twee broers op rituele wijze vrouwen in naam van God – wie anders? Als een van de broers erachter komt dat hij al jaren misleid wordt vindt er een ware broedertwist plaats. Hieronder een fragment:

De films van 13th Street kennen goede productiewaarden, een strakke regie en een redelijk origineel script. Redelijk, want het is duidelijk dat de inspiratie komt van Tales from the Crypt en dat soort horrorreeksen. De specialeffects en make-up van deze producties zijn van bovengemiddelde kwaliteit. Daarmee vormen ze een schril contrast met het meer amateuristische aanbod in het filmprogramma van Duistere Openbaringen. Opvallend veel beginnende horrorfilmmakers snijden weg op het moment dat er eigenlijk een specialeffect nodig is. Hierdoor vindt veel ‘gore’ buiten het filmkader plaats. Natuurlijk speelt bij horror ook de kracht van de suggestie een grote rol; maar het is bij deze films evident dat het wegsnijden geen artistieke maar een noodzakelijke keuze is, ingegeven door onvermogen. Goede specialeffecten produceren vereist immers vakkennis die dikwijls ontbreekt.Zoniet bij Tales From 13th Street – al moet ik daar eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat deze shorts door professionele makers geproduceerd zijn. Beide films waren al eerder te zien op het Nederlands Filmfestival en wonnen daar Shocking Shorts Awards. Wat dat betreft is Duistere Openbaringen ook een festival van herhaling: een deel van het filmprogramma was al elders op filmfestivals te zien. Dit heeft ook zijn voordelen, zoals in de vertoning van Taxandria.

Taxandria
Zo was de film Taxandria – het officiële speelfilmdebuut van Mark Weistra – eerder dit jaar ook al op het IFFR te zien. Toen heb ik hem gemist, maar met Duistere Openbaringen kreeg ik een herkansing om dit intelligente, psychologische filmverhaal te aanschouwen.Taxandria draait om Wessel (Mark Sloof) die zijn zieke oma verzorgde tot het moment dat zij stierf. We volgen hem en zijn broers en zus in de dagen dat oma in het huis ligt opgebaard. Wessel is indirect schuldig aan de dood van zijn grootmoeder. Hij begeeft zich in het huis (we komen nooit buiten wat het claustrofobische effect versterkt) en dwaalt tegelijkertijd door het heden en het verleden, waardoor langzaam wordt ontvouwd wat er precies heeft plaatsgevonden en welke rol het meisje van de thuiszorg in dit drama heeft gespeeld.De ontstaansgeschiedenis van Taxandria is al even beeldend als de film zelf. Regisseur Weistra stond op het punt een horrorfilm in Polen te draaien toen Bridge Entertainment de financiering van de film introk. Omdat cast en crew het echter zo goed met elkaar konden vinden, besloten de regisseur en acteur Mark Sloof alsnog een productie te draaien. Ze schreven een synopsis, maar ontbeerden de tijd om een volledig script uit te schrijven. De scènes van Taxandria werden daarom voor het merendeel geïmproviseerd opgenomen. Het resultaat is een mooi gefotografeerde, ietwat claustrofobische film die tot het laatste frame blijft boeien. De doorgewinterde cast speelt heel naturel en geloofwaardig. Met onder meer Rifka Lodeizen, Steve Hooi en Sophie van Oers. Uiteindelijk werd Taxandria gemaakt voor een schamele 12.000 euro.

Man + Bier= Zombeer
De grappigste horrorshort van de dag was toch wel Zombeer van Barend de Voogd en Rob van der Velden. Als brouwmeester Herman in de ketel vol Mokums Blond valt, verandert hij in een zombie. Hetzelfde lot wacht iedereen die vanaf nu van het bier drinkt. En laat het nu net Koninginnedag zijn. De beelden aan het einde van de film van op holgeslagen zombies die zich tegoeddoen aan feestende Amsterdammers is kostelijk. Eindelijk eens een originele Koninginnedag. Laat het koekhappen maar zitten.

Zombeer from Blikschade Films on Vimeo.

Zoals gezegd was het niveau van het merendeel van de vertoonde korte films niet hoog. Nu valt er natuurlijk een hoop tegenieten van slechte horrorproducties en te leren trouwens – een ware cursus ‘zo moet het dus niet’. Soms slaan wannabe filmmakers zodanig de plank mis dat hun producties een vertoning buiten de huiskamer niet waard zijn. Een ontdekking, als je het zo kunt noemen, is die van de Friese Ed Wood. Nou ja, na het zien van de twee video’s van Erik Zijlstra, doe je met deze vergelijking de slechtste Amerikaanse filmmaker aller tijden tekort. Het is te hopen dat deze aftereffectsknutselaar nooit meer een camera vasthoudt, want zijn veel te lange, pretentieuze, onzinnige video’s moeten uitzitten is pas ware horror.Dit relaas staat ook op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Film

Dick Maas boos op het Filmfonds

Hoewel de gemoedstoestand van de Nederlandse filmmaker Dick Maas me over het algemeen koud laat, wilde ik toch graag het net binnengekomen nieuwsbericht met je delen. Regisseur Dick Maas en producent Tom de Mol weigeren acte de presence te geven bij de uitreiking van de ‘Stimulans Voor Succes Prijs’, voor hun film Moordwijven, uit onvrede met het huidige beleid van het Filmfonds. Dick Maas: ‘We weigeren mee te doen aan een poppenkast ter meerdere glorie van het Filmfonds, terwijl we op hetzelfde moment verwikkeld zijn in rechtzaken en beroepsprocedures tegen datzelfde fonds.’Wat blijkt: volgens producent Tom de Mol zijn bepaalde filmprojecten van hem en Maas door het Filmfonds afgewezen op ‘onheuse gronden’. Hij meldt dat de twee nieuwe speelfilms van Dick Maas, Sint, een actie-thriller over een moordende Sinterklaas en De Rekening, een psychologische thriller met Pierre Bokma en Gijs Scholten van Aschat, dreigen te stranden door het zwalkende beleid van het filmfonds. Maas: ‘We voldoen aan alle regels en toch krijgen we niet de noodzakelijke bijdrage voor Sint. We worden gedwongen weer naar de rechter te stappen. Het is allemaal zonde van de tijd en energie.’Naar verluidt werd Moordwijven drie keer afgewezen voor subsidie. Het Filmfonds tastte pas in de buidel na een aangespannen beroepsprocedure.Rechterlijk bevel
Opmerkelijk is het volgende citaat uit het persbericht: Tom de Mol: ‘Bestuur en directie passen regels volkomen willekeurig toe en onze projecten worden steevast op onheuse gronden afgewezen. Ook de Stimulans Prijs vond pas doorgang nadat we een advocaat hadden ingeschakeld.’ Dus als ik het goed begrijp hebben de heren een procedure aangespannen om deze prijs te krijgen vanwege het succes van de film Moordwijven en nu weigeren ze de prijs tijdens het feestje aan te nemen. Ik zeg: interessante pr-truc. Want helemaal weigeren doen ze deze prijs waar 75.0000 euro aan verbonden is, niet. Ze zullen het Fonds verzoeken de prijs op te sturen. Maas: ‘We zijn wel boos, maar niet gek.’ De ‘Stimulans Voor Succes Prijs’, wordt 12 Januari uitgereikt tijdens de Nieuwjaarsborrel van het Nederlands Fonds voor de Film.
Tot slot
Niet iedereen mag zomaar financiering voor zijn filmproject aanvragen. Daar bestaan bij het Fonds allerlei regels voor. Op de site van het Filmfonds staat dat ‘Aanvragen worden beoordeeld door deskundigen. Voor iedere filmcategorie is een aparte commissie. De staat van dienst van de makers, de kwaliteit van het scenario, en de vertoningsvooruitzichten zijn de belangrijkste criteria. Het Fonds wil een zo groot mogelijke verscheidenheid aan filmsoorten en -genres stimuleren.’
Zou het misschien kunnen dat, ondanks het feit dat de films van Dick Maas succesvol zijn wat betreft het bioscoopbezoek, de deskundigen van het Filmfonds de kwaliteit van zijn scripts onder de maat vinden en daarom geen subsidie toekennen?

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Zack and Miri Make a Porno

Parodieporno met een vleugje Kevin SmithVoordat ik deze recensie schreef, luisterde ik naar de laatste twee afleveringen van Kevin Smiths Smodcast. Voor het eerst sinds lange tijd spraken Smith en producent Scott Mosier weer wat Smodcasts in. Wat was er aan de hand? Omdat de recettes van Zack and Miri Make a Porno erg tegenvielen durfde de regisseur bijna zijn huis niet te verlaten. Ook was hij even niet aanwezig op het internet. Dat laatste is uitzonderlijk aangezien hij bijna iedere dag wel even virtueel zijn gezicht laat zien op een van de vele sites die onder de vleugels van het View Askewniverse (Smiths productiemaatschappij) vallen.Ook al haalde Zack and Miri Make a Porno uiteindelijk een bescheiden 10 miljoen dollar binnen in het eerste weekend en stond de film in de derde week van december op 36 miljoen dollar, de film die 24 miljoen dollar kostte doet het lang niet zo goed als verwacht. Zou dat iets te maken hebben met het feit dat conservatief Amerika een afkeer heeft van alles waar het woord porno in voorkomt? In tv-spotjes werd het laatste deel van de titel immers angstvallig weggelaten. Ook een première tijdens het Halloween-weekend heeft de recettes geen goed gedaan. Toch moet de hoofdreden in de film zelf gezocht worden, want Zack and Miri Make a Porno valt tegen. Dit zeg ik als fan van Kevin Smith overigens met pijn in het hart. In zijn bescheiden oeuvre van acht films reflecteert een van de eigenzinnigste geesten van Hollywood, en vind ik veel herkenbare verwijzingen naar door mij gekoesterde popcultuur, veel prikkelende humor en originele verhalen.

Romcom met een twist
Alle films van Smith gaan over vriendschap en het zoeken naar en vinden van Ware Liefde, zo ook Zack & Miri. Wanneer beste vrienden en huisgenoten Zack (Seth Rogen) en Miri (Elizabeth Banks) afgesloten worden van water en stroom omdat ze de rekeningen niet meer kunnen betalen (want hé, er moeten ook online nepkutten worden gekocht), besluiten ze om een pornofilm te maken om daarmee alle schulden af te lossen. Ze trommelen een groepje amateurs bij elkaar om Swallow My Cockuccino op te nemen. Zack & Miri denken dat twee vrienden makkelijk met elkaar naar bed kunnen gaan zonder dat dit consequenties heeft voor de vriendschap. De kijker weet wel beter, want die is inmiddels bekend met het stramien van de romantische comedy: een jongen en een meisje draaien om elkaar heen totdat uiteindelijk het hoge woord eruit komt en ze elkaar de liefde verklaren.

De ‘crew’ & ‘cast’ van Swallow My Cockuccino.


Elizabeth Banks
Het is prijzenswaardig dat Smith in dit stoffige en voorspelbare genre het maken van een pornofilm centraal stelt. Meg fucking Ryan eat your heart out. Ook mogen we Smith op onze blote knieën danken dat hij Elizabeth Banks als Miri heeft gecast. Zij is het licht in deze film. Banks weet de volmondige en grofgebekte dialogen van Smith vloeiend uit te spreken. De scenarist en regisseur overlaadt zijn dialogen met – voor christenen en andere conservatieven – grove taal. De vele ‘fucks’ zijn niet shockerend, maar hebben in de scripts van de katholieke Smith juist iets ondeugends, zoals grofgebektheid bij een guitig kijkend jongetje iets charmants kan hebben. En dat geldt in het bijzonder als Banks deze woorden uitspreekt, meer nog dan bij de andere castleden.Ook het open spel van Banks werkt aanstekelijk. De scène waarin ze voor het eerst seks heeft met Zack – een van de spaarzame hoogtepunten in de film – is de camera vooral op haar gezicht gericht. Banks expressie vertelt het verhaal volledig. Het is een teder moment dat ontdaan is van iedere valse emotie. Banks verfijnde spel combineert goed met de grovere motoriek van Rogen. Dit is de eerste film met Rogen die ik zie daar ik Superbad en Knocked Up links heb laten liggen. Erg goed gecast vind ik Rogen niet. Opmerkelijk als je je bedenkt dat Smith juist aan hem dacht toen hij de rol van Zack aan het papier toevertrouwde. Rogen doet duidelijk zijn best, maar de kijker engageren lukt hem niet. Op den duur begint zijn schreeuwerige aanwezigheid zelfs te irriteren.

Banks en Rogen.

Parodieporno
De bijacteurs zijn over het algemeen beter dan Rogen. Vooral Craig Robinson (The Office USA) en Jason Mewes passen perfect in het wereldje van Smith. De casting van (ex-) pornosterren Traci Lords en Katie Morgan is passend. En nu we het toch over porno hebben: ervan uitgaande dat porno hoort op te winden, zien we in Zack & Miri de slechtste soort porno die je je maar kunt voorstellen. Nu werkt onbeholpen amateur porno vaak op de lachspieren; de parodieporno die we in Smiths film voorgeschoteld krijgen is puur comedy. Om een indruk te geven: tijdens de eerste neukscène in de koffiebar krijgt Jason Mewes een zak koffiebonen over zich uitgestrooid. De artistieke meerwaarde hiervan is mij even ontgaan.Mewes steelt overigens volledig de show tijdens de seksscènes. Als acteur is Mewes vooral bekend als de stoner en dealer Jay uit de films van Smith en ook al zal hij nooit een Oscar winnen voor zijn acteerprestaties, hij weet in Zack & Miri als geen ander met een strak gezicht een foute pornoacteur neer te zetten.

Vintage Kevin Smith
Er zitten een paar goed getimede scènes in Zack and Miri Make a Porno die als vintage Kevin Smith bestempeld kunnen worden. De scène waarin Zack zijn liefde aan Miri bekent terwijl zij op de wc zit, is ondanks de setting, erg romantisch en wist bij deze recensent enkele warme gevoelens los te maken. Een staaltje mannenromantiek op z’n sterkst, vooral omdat het nergens te soft wordt: daar zorgt de volledig naakte Mewes wel voor die tussendoor heel droog een bepaalde masturbatietechniek demonstreert. Hier geeft Smith dus een originele draai aan een verplicht onderdeel van de romantische comedy.Briljant is ook de schoolreünie waar Zack & Miri naar toe gaan. De discussie tussen geliefden Brandon en Bobby Long (Brandon – Superman -Routh) over het feit dat Long niet comfortabel zou zijn met zijn homoseksualiteit is van dezelfde kwaliteit als de wederzijdse sneren tussen Randal Graves en Dante Hicks in beide Clerks-films. Daarbij wordt Brandon voortreffelijk gespeeld door acteur Justin Long (weer een castlid dat beter is dan hoofdrolspeler Rogen.)

Justin Long in het midden.

Toch zijn dit soort perfecte momenten veel te schaars aanwezig voor een Kevin Smith-film. De rest van Zack & Miri is toch vooral een kwestie van voorspelbare scènes uitzitten. Zack and Miri Make a Porno is alles bij elkaar genomen een aardig idee met enkele sterke grappen en lieflijke momenten. Maar net als bij een stevige pornofilm had er wel meer uit het verhaal gehaald mogen worden. Van Smith mag je immers verwachten dat, wanneer hij een standaardgenre uitkiest als basis voor zijn script, daar een minder voorspelbaar verhaal van maakt. Om in pornotermen te blijven: deze Kevin Smith is halfslap.

Zack and Miri Make a Porno draait vanaf 22 januari in de Nederlandse bioscopen.

Deze recensie verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.

Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

BlogTalk: Top 10 Best Movies 2008

Het einde van het jaar staat weer voor de deur en tussen alle eindejaarlijstjes mag natuurlijk het lijstje met beste films van het afgelopen jaar niet ontbreken. Sterker nog: vergeet alle andere lijstjes en vergaap je/knik instemmend/maak je boos om de Top 10 lijstjes van BlogTalk! BlogTalk is een gezamenlijk project tussen verschillende filmweblogs in Nederland en België. Check dus vooral ook de lijstjes op onderstaande blogs:De Ultieme Filmblog;
Popcorn Movieblog;
Tagoean;
Atthemovies.web-log.nl;
http://shinebox.web-log.nl.
Natuurlijk is onderstaand filmlijstje volledig subjectief: het zijn de films die ik dit jaar gezien heb en het beste vond en waar ik me het meest mee heb vermaakt. Overigens is niet iedere film dit jaar uitgekomen. Allereerst verschillen uitbrengdata nog wel eens per land. Daarbij dicht ik mijzelf de vrijheid toe om ook films te noemen die ik dit jaar voor het eerst op dvd heb gezien, terwijl ze vorig jaar zijn gekomen.

  1. The Dark Knight (Christopher Nolan). Over de Dark Knight heb ik al uitgebreid geschreven in deze recensie. Nolan heeft met zijn tweede Batman-film een cinematografische opera gemaakt: bombastisch, gewelddadig, met een adembenemende vaart. RIP Heath Ledger die een fantastische, grimmige Joker neerzette. The Dark Knight doet mijn fanboy hart sneller kloppen.
  2. No Country for Old Men (Joel en Ethan Coen). De heren nemen de tijd om hun verhaal te vertellen. Dit geeft ruimschoots de tijd om te genieten van de prachtige shots gedraaid door cameraman Roger Deakins. Moderne western. Prachtige film.
  3. Iron Man van Jon Favreau is een verrukkelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. De film is een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Belangrijkste factor voor het succes van deze flick is acteur Robert Downey jr. die Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier speelt. Tegelijkertijd geeft hij de eigenzinnige playboy/uitvinder een nuchterheid en daarmee geloofwaardigheid mee. De film maakte mij nieuwsgierig naar de stripheld Iron Man en dit jaar las ik een paar verrassend goede verhalen over deze held, zoals Demon in a bottle waarin Stark tegen zijn drankprobleem vecht. Voor mij is Iron Man op stripgebied de ontdekking van het jaar, want ik heb nooit geweten dat Tony Stark zo’n boeiende held kon zijn. Zie hier de recensie van Iron Man.)
  4. Gone Baby Gone is het regiedebuut van acteur Ben Affleck. Ik vond de film fantastisch. Affleck leidt de kijker vakkundig door de verschillende plotkronkels en zet een ruw-realistische wereld neer zonder terug te vallen op goedkoop effectbejag. Ook de cast is van topkwaliteit. Nog niet gezien? Foei!
  5. I Am Not There. Regisseur Tod Haynes liet maar liefst zes acteurs in de huid van Bob Dylan kruipen. De lappendeken van filmische stijlen en fragmentarische verhaallijnen is zeker niet helemaal geslaagd, maar moet zeker gezien worden omdat het een heel originele flick is waarvan er niet veel worden gemaakt. De film is een mozaïek van elementen en zal bij iedere nieuwe kijkervaring nieuwe facetten tonen. Kate Blanchett is de beste Bob Dylan. Lees de volledige recensie van I Am Not There.
  6. In Bruges van Martin McDonagh. Een originele gangsterflick waarin McDanagh op voortreffelijke wijze humoristische invallen met grauwe geweldsdaden vermengt. De luchtigheid gaat overigens nergens ten kosten van de geloofwaardigheid van de personages. Hun zielenroerselen vormen het pompende hart van de film. Lees hier de volledige recensie en ga vooral de film zien!
  7. Zack & Miri Make a Porno is de nieuwste flick van Kevin Smith. Hij komt pas 22 januari 2009 uit in Nederland, maar in de States draait hij al sinds eind oktober. Ik zag de flick laatst in een persvoorstelling, dus wat mij betreft hoort deze comedy van Smith gewoon in 2008 thuis. De film viel me wat tegen moet ik eerlijkheidshalve toegeven, wat vooral te wijten is aan de miscasting van Seth Rogen en de voorspelbare plot. Maar ja, ik ben een groot Kevin Smith-fan en het feit dat er dit jaar een nieuwe flick van deze eigenzinnige filmmaker uitkwam is voor mij al reden tot glimlachen. Smith krijgt extra punten omdat hij het maken van een pornofilm centraal stelt in wat in wezen een romcom is, vandaar deze omstreden zevende plaats in de top tien. En er zitten een paar heel goede scenes in Zack & Miri die vintage Kevin Smith genoemd mogen worden. Zoals de schoolreünie waarin Justin Long fantastisch speelt. Let vooral op de bijzondere Elizabeth Banks. Zij is het licht in deze film. De volledige recensie komt volgende week online.
  8. Across the Universe gezien op dvd. Ik hou niet van musicals, maar deze film van Julie Taymor heeft mij tot het laatste frame geboeid. De onovertroffen liedjes van The Beatles zijn volledig geïntegreerd in het verhaal. Sterker nog: ze zijn de drijvende kracht achter de vertelling. Bovendien heb ik een zware zwak voor de schoonheid die Evan Rachel Wood heet en die zingt toevallig hemels in deze flick. De film kakt in het midden overigens in als Eddie Izzard en Bono hun verweerde koppen laten zien, maar verder erg onderhoudende en vooral swingende film vol visuele hoogstandjes.
  9. Juno is een schattige film van Jason Reitman. Juno biedt een origineel verhaal over een zestienjarig meisje dat per ongeluk zwanger wordt. Ze zoekt een stel adoptie-ouders voor haar ongeboren vrucht. Ellen Page speelt Juno. Ze is een veelzijdige actrice die haar personages natuurgetrouw weet neer te zetten. Eerder schitterde ze al als Kitty Pryde in X-Men 3 en als vleesgeworden castratie-angst voor pedofielen in Hard Candy. Hou die meid in de gaten, die gaat het nog ver schoppen in Hollywood.
  10. King of California van Mike Cahill, ook gezien op dvd. Omdat Michael Douglas een aandoenlijke, en bijna schattige, oude gek weet neer te zetten en mij met zijn vertolking wist te ontroeren. En nou ja, eigenlijk kan Douglas voor mij niet meer stuk sinds zijn vertoling van Grady Tripp in de film Wonder Boys. Evan Rachel Wood speelt zijn dochter in King of California. Tevens op 10 de animatiefilm Persepolis naar de gelijknamige graphic novel van Marjane Satrapi. Mooi verhaal, strak geanimeerd in de herkenbare tekenstijl van Satrapi.

Niet in de top-10, maar toch het vermelden waard is de film Bikkel: Je gaat dood dus kies je voor het leven. De documentaire over Bart de Graaff was een stuk boeiender dan ik aanvankelijk had gedacht. Geen standaard carrière-overzicht, nee, regisseur Leo de Boer legt de focus op het familieleven van de televisieman en benadrukt de rol die zijn moeder, zus en vriendinnetje hebben gespeeld in zijn leven en werken.Over de slechtste film van het jaar kan ik kort zijn. De film Factory Girl (George Hickenlooper) zag ik in september in de bioscoop. Hij is gemaakt in 2006, dus officieel mag dit wellicht niet de slechtste film van 2008 heten. De rolprent is echter zo clichématig, deprimerend en in ieder opzicht zonde van het bioscoopkaartje en de tijd die je eraan besteedt, dat ik bij deze de oplettende lezer alsnog wil waarschuwen. Wil je weten hoe het leven van Edie Sedgwick eruit zag. Lees het boek Popism van Andy Warhol en Pat Hackett. Nuff Said.Zelf je persoonlijke favorieten toe te voegen? Laat een comment achter.Lees ook:

Categorieën
Film

Andersoortige kerstfilms

Kerst, je houdt ervan of niet. In ieder geval biedt de televisie al jaren geen uitvlucht meer van (schoon-)familie of andere vreemde feestgangers. Tenzij je voor de duizendste keer The Sound of Music wil ondergaan of de gehele Bored of the Rings-Trilogie. Persoonlijk lijkt kerstvakantie op Guantánamo bay mij dan een beter alternatief. Daarom vandaag een andersoortige collectie kerstfilms. Fijne, originele kerst toegewenst.

Je kan er niet om heen: A Christmas Carol van Charles Dickens is de kerstklassieker der kerstklassiekers. Gelukkig zijn er ook alternatieve versies van dit verhaal te vinden, zoals Blackadder’s Christmas Carol uit 1988. Hierin is de premisse omgedraaid: zie hoe de aardige Ebenezer Blackadder (Rowan Atkinson) na het bezoek van een paar geesten verandert in een Scrooge. Scrooged (Richard Donner, 1998). Omdat dit de grappigste en meest cynische versie van A Christmas Carol is die er bestaat. Omdat Bill Murray met glans de rol van Frank Cross vertolkt: een verdorven directeur van een televisiezender die bereid is om een plastic gewei op het hoofd van een muis te nieten om een show door te laten gaan. En omdat je na het zien van de film nooit meer het nummer ‘Put A Little Love In Your Heart’ uit je hoofd krijgt.
En vergeet The Muppet Christmas Carol (Brian Henson, 1992) niet. Met Michael Caine als Scrooge.Elf van Jon Favreau (2003) valt zeker in de categorie foute kerstfilm, maar oh wat is ie leuk. Will Ferrell groeit als mens op tussen de elfen van de Kerstman en gaat op zoek naar zijn biologische vader, gespeeld door James Caan. Zijn onbevangenheid werkt aanstekelijk, maar leidt natuurlijk tot veel grappige situaties.elf

Santa’s Slay (David Steiman, 2005). Ex-footballster Bill Goldberg speelt Santa Claus en hij is pissed-off. Deze film laat de ware kerstgeest zien als Santa Claus een demon blijkt te zijn die na het verliezen van een weddenschap duizend jaar de aardige Kerstman moest uithangen. Maar wat denk je: die duizend jaar zijn nu voorbij en Satan Claus is in een killer mood.

Tot slot nog een tip voor de scifi-nerds die toch aan kerst willen doen. Eerste kerstdag zendt de BBC de kerstaflevering van Dr. Who uit. 19:00 uur, Nederlandse tijd. Dat wordt dus kerstdiner voor de buis.Lees ook het lijstje van vorig jaar. Verscheen ook in iets andere vorm op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Film Mike's notities Strips

2008 in vogelvlucht

‘Oh nee hè… niet weer een eindejaarslijstje,’ zul je wellicht denken. Jawel, hoor. Onderstaand lijstje pende ik voor EeuwigWeekend.nl waar alle redactieleden hun topervaringen op het gebied van media, cultuur en welzijn samenstelden. Zie hier alle bijdragen.Oplettende lezers zullen volgende week enkele items terugzien op mijn lijst van Beste Films van 2008.
1. The Dark Knight (Christopher Nolan). Over The Dark Knight heb ik al uitgebreid geschreven in deze recensie. Nolan heeft met zijn tweede Batman-film een cinematografische opera gemaakt: bombastisch, gewelddadig, en alles met een adembenemende vaart. RIP Heath Ledger die een fantastische, grimmige Joker neerzette. The Dark Knight doet mijn fanboy-hart sneller kloppen.2. Maus van Art Spiegelman. Het lezen hiervan heb ik jaren uitgesteld, omdat ik – hoe stom dat ook klinkt – geen zin had in een strip over de holocaust. Ook al won Spiegelman hier de Pulitzer Prize mee en werd de strip alom geroemd om de originele wijze waarop dit zwaarmoedige onderwerp behandeld wordt. (Spiegelman zet de nazi’s neer als katten en de joden als muizen en maakte daardoor een boeiende parabel.) Dit jaar heb ik eindelijk Maus gekocht en gelezen: Alle prijzenswaardige woorden die deze graphic novel heeft gekregen, zijn terecht. Prachtig boek waarin Spiegelman de ervaringen van zijn joodse vader tijdens de holocaust verhaalt. Voor iemand die de holocaust niet heeft meegemaakt blijft het moeilijk voor te stellen hoe die tijd was; Maus geeft echter een goede indruk van wat de vader van Spiegelman heeft meegemaakt in die tijd en hoe hij door die ervaringen veranderd is. Aanrader voor een ieder die van betere strips houdt. 3. Interview met Tim Burton. Mijn grote regieheld Tim Burton was dit jaar te gast op het Amsterdam Fantastic Film Festival. Ik zat bij het publiekelijk interview. Hoewel de vragen die gesteld werden nogal belegen waren, was het fantastisch om mijn held in levende lijve te zien en grappen te horen tappen. Wat mij betreft een van de hoogtepunten van dit jaar. Zie hier mijn weergave van het gesprek.
4. Californication, tweede seizoen. Fantastische serie. Ik ben geneigd om Californication Sex & The City voor mannen te noemen, maar eigenlijk doe ik daar het geesteskind van Tom Kapinos tekort mee. Alle stoute jongensdromen worden in deze serie beleefd door schrijver Hank Moody (David Duchovny). Ook al monden de beste bedoelingen soms uit in rampzalige situaties, uiteindelijk houdt Moody hoop dat alles nog goed kan komen. Iedereen die durft te beweren dat mannen niet romantisch zijn: kijk naar fucking Californication! Deze week de twaalfde en laatste aflevering van deze prachtserie gezien. Dat wordt weer afkicken tot het volgende seizoen.
5. De graphic novel Freddie & Me van Mike Dawson. Een autobiografische strip waarin Dawson zijn volwassenwording aan de hand van z’n passie voor Queen verhaalt. Daarbij filosofeert de stripmaker over hoe het geheugen werkt en hoe je autobiografische scènes in stripvorm verwerkt. Intelligente strip die boven het gemiddelde uitstijgt en waar ik mij door onderwerp en uitvoering, zeer verwant mee voel. Een tijd geleden schreef ik een webcomicreview van de online voorpublicatie.
6. Iedereen die durft te beweren dat mannen niet romantisch zijn: kijk naar fucking Zack & Miri Make a Porno! Deze nieuwe flick van Kevin Smith wist me tussen de grappen door te ontroeren. Nu is een nieuwe film van Smith voor mij altijd een feest – de man is een van de meest originele Amerikaanse filmmakers. Dit keer wist Smith het genre romcom volledig naar zijn hand te zetten en view askew-waardig te maken, al worden Jay & Silent Bob node gemist. Een uitgebreide recensie van deze flick volgt nog. Eerst het geheel maar eens laten bezinken.
7. De blockbuster Iron Man. Iron Man van Jon Favreau is een verrukkelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. De film is een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Belangrijkste factor voor het succes van deze flick is acteur Robert Downey jr. die Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier speelt. Tegelijkertijd geeft hij de eigenzinnige playboy/uitvinder een nuchterheid en daarmee geloofwaardigheid mee. De film maakte mij nieuwsgierig naar de stripheld Iron Man en dit jaar las ik een paar verrassend goede verhalen over deze held, zoals Demon in a bottle waarin Stark tegen zijn drankprobleem vecht. Voor mij is Iron Man op stripgebied de ontdekking van het jaar, want ik heb nooit geweten dat Tony Stark zo’n boeiende held kon zijn. Zie hier de recensie van Iron Man.)
8. Een mac-jehova hoop ik nooit te worden, maar toen ik ongeveer halverwege dit jaar overstapte van pc naar mac, ging er een andere wereld voor me open. Ik heb me jarenlang tegen deze overstap verzet, maar mijn ambitie in digitale montage maakte dat ik toch voor een mac moest kiezen. Geen spijt van gehad. Al vind ik wel dat bij de mac het design soms boven gebruiksgemak wordt gesteld. Ook het heilige geloof van maccers in de power van deze computers is ook wat overtrokken. Geen enkel systeem is onfeilbaar. 9. Bloggen, websites en beyond. Dit jaar enkele nieuwe stappen op het vlak van webcommunicatie gezet: EeuwigWeekend.nl, twitter en intensiever gaan bloggen. Het werken op internet blijft grenzeloos plezierig.10. Tot slot nog een algemeen stukje welzijn, namelijk rookvrij uitgaan. Ik weet dat er veel ophef is over het feit dat er sinds 1 juli dit jaar niet meer in de horeca gerookt mag worden. En hoewel ik best begrijp dat de kleine cafés hier onder lijden, ben ik als niet-roker maar wat blij dat ik niet meer uitgerookt wordt als ik uitga.En dan nog een persoonlijke noot: de video waar ik meest tevreden over ben is mijn reportage van 24 Hour Comics Day. Leuk weekend, goede sfeer in stripwinkel Lambiek en vooral leuke deelnemers die het filmpje opluisterden. Verder vond ik het ook interessant om shots te draaien vanaf de verkeerstoren op Schiphol.
Uiteindelijk is het toch een liefdevol 2008 geworden. Of dit jaar ook heroïsch was, laat ik liever aan het oordeel van anderen over.
Lees ook:

Nu we het er toch over hebben: wat waren jouw hoogtepunten dit jaar?

Categorieën
Film

Wall-E Beste film van het jaar?

De Disney-Pixar animatiefilm Wall-E is door de professionele filmcritici in Los Angeles (LAFCA) uitgeroepen tot de Beste Film van het Jaar. The Dark Knight kwam binnen op een tweede plaats.Dat had ik toch eerder andersom gezien. Sterker nog, Wall-E komt niet in mijn persoonlijke top tien van beste films van het jaar voor. Verre van dat. Mooi gemaakt hoor die animatie, maar verder kon de flick me niet echt boeien. Wall-E leek mij vooral het geanimeerde broertje van Johnny Number Five uit Short Circuit. Maar dan minder leuk, te emotioneel en infantiel.
Eindejaarslijstjes
Binnenkort plaats ik trouwens mijn persoonlijke film top-10 van dit jaar. Samen met een stel Vlaamse filmbloggers die in BlogTalk participeren. Op EeuwigWeekend.nl publiceren we 20 december de lijstjes van alle redacteuren. Hun favoriete top 10 wat betreft media, cultuur en welbehagen. Check it out.Lees ook:

Categorieën
Film Frames Strips

Filmframes: X-Men

Met de eerste X-Men-film van Bryan Singer (2000) begon de huidige renaissance van superheldenfilms en andersoortige stripverfilmingen. Singer sloeg met zijn serieuze benadering de spijker op zijn kop. Hij bracht niet alleen de striphelden X-Men geloofwaardig tot leven, zijn film wist ook de filmstudio’s ervan te overtuigen dat de stripwereld een schatkamer aan bronmateriaal voor succesvolle blockbusters bevat. Het personage Wolverine belichaamt voor mij de visie van Singer. Tijdens de introductie van dit personage werd mij duidelijk dat Singer de strips perfect begrepen had. Een analyse, frame voor frame.

Ik zat in Tuschinski in Amsterdam toen ik X-Men voor het eerst zag. Het grote witte doek bleek een toepasselijk canvas voor deze grootse stripverfilming. Fan van de strip zijnde, was ik een extra kritische toeschouwer. Eerdere stripverfilmingen waren flauwe aftreksels geweest van hun papieren bronnen. De homo-erotische nachtmerrie die Batman & Robin heette van drie jaar eerder lag nog vers in het geheugen.Er had echter geen groter verschil kunnen zijn met Singers visie van X-Men. Hij bracht dit superheldenteam op een serieuze toon tot leven. Hij behandelde de thematiek van de Angst voor de Ander op subtiele wijze, maar vergat niet de wonderbaarlijke wereld der mutanten de nodige flair te geven. (Ik kan overigens een artikel vol schrijven met kritiek over de elementen waarmee deze stripverfilming tekortschiet, maar dat is niet de strekking van dit stuk, dus laat ik de mindere zaken buiten beschouwing.)

“Wolverine, aangenaam”
Er is één significante scène waarin voor mij duidelijk werd dat Bryan Singer het oorspronkelijke materiaal tot op de letter begrepen had. Het is de introductie van Wolverine.Wolverine (Hugh Jackman) wordt gepresenteerd als loner. Logan, zijn echte naam, kan zich zijn verleden niet herinneren. Aangezien herinneringen en acties bepaldend zijn voor onze identiteit, staat een mens zonder verleden als het ware los van zichzelf. Logan heeft zich afgekeerd van de wereld en leeft slechts op overlevingsdrift. Hij geeft schijnbaar om niemand, zelfs niet om zichzelf.Logan vecht in een donderkooi om geld te verdienen. Wat zijn noodlottige uitdagers niet weten, is dat hij over mutantengaven beschikt. Wolverines lichaam geneest razendsnel. Zijn skelet is omgoten met een onbreekbaar staal, adamantium genoemd. Ook bezit hij in iedere hand een drietal klauwen van dat goedje.De jonge mutante Rogue (Anna Paquin) komt op zijn pad. Ook zij is op de vlucht voor zichzelf sinds ze heeft ontdekt dat levensenergie overneemt van iedereen die ze op de huid aanraakt. Waar Rogue juist verlangt naar een fysieke aanraking van een ander, is het Wolverine die aan het begin van X-Men menselijk contact vermijdt: hij slaat andere mensen letterlijk van zich af.
In de donderkooi
Wanneer Rogue de bar in een uithoek van Amerika betreedt, staat Logan in de kooi te vechten. Singer introduceert onze held stapsgewijs en laat in ieder shot een glimp van hem zien. Rogue ziet Wolverine vanaf de rug, hij leunt tegen de kooi in afwachting van zijn volgende tegenstander. Singer hult Logan de eerste shots in silhouet. Logan is slechts een schim, een ruw idee van wat een mens is. Hij is als een gevangen beest: fysiek opgesloten in een kooi en mentaal gevangen in zijn eigen negatieve zelfbeeld. De idee dat hij losstaat van de rest van de wereld wordt in het beeld benadrukt door de kleurcontrasten tussen zijn zwarte silhouet en de sterke blauwtinten op de achtergrond.
Wanneer we Logan eindelijk in het gezicht kunnen kijken, kadreert Singer de acteur plagerig achter een paal van de kooi. Pas tijdens het gevecht wordt het gezicht van Wolverine onthuld. Agressie en de waanzin van de situatie zijn van zijn gelaat af te lezen. In een paar snelle bewegingen verslaat Wolverine zijn tegenstander.Ik voelde vlinders in mijn buik tijdens deze scène. Het was een meesterlijke zet om Logan op deze dramatische wijze en in deze karakteristieke situatie te introduceren.
Mijn enthousiasme werd groter bij de scène die erop volgde. Als Wolverine aan de bar zit, wordt hij door een verslagen tegenstander beschuldigd van vals spel. Op het moment dat Logan zichzelf verdedigt en de man vastgrijpt, glijden de adamantium klauwen uit zijn vuist.



De middelste klauw drukt dreigend tegen de keel van de man aan, gereed om diens hals te doorklieven. Wolverine wordt echter tegengehouden als de barman een geweerloop tegen zijn hoofd drukt.

Herkenbare rauwdouwer
In twee gewelddadige scènes (en een dialoogscène daartussen waarin Wolverines taalgebruik typerend spaarzaam is) heeft Singer het personage grotendeels neergezet. Hij is heel herkenbaar als de cynische en agressieve rauwdouwer die ik uit de strips ken. Hugh Jackman belichaamt voor mij Wolverine. Zijn wolfachtige manen accentueren het beest in hem, maar zijn niet te grotesk om de geloofwaardigheid voorbij te schieten. Jackman heeft een direct, fysieke aanwezigheid en maakt met een enkele blik of gebaar de gemoedstoestand van het personage duidelijk.Overigens mag de kracht van het filmgeluid niet ongenoemd blijven. Het geluid van glijdende messen op het moment dat de digitale klauwen van Wolverine uit zijn hand schieten, maakt hun aanwezigheid in de verhaalwereld reëel.

Buitenbeentjes
Na deze krachtige introductie kan de ontwikkeling van Wolverine van loner naar aangepaste held beginnen. Rogue zit als verstekeling bij hem aanboord en samen komen ze bij de X-Men terecht. Singer introduceert de wereld van Charles Xavier (Patrick Steward) en zijn mutantenschool door de ogen van buitenstaander Wolverine. Net als de bioscoopbezoeker beziet hij met verbazing de school waarin pubers met hun nieuwe krachten leren omgaan. Zijn rake cynische opmerkingen zorgen ervoor dat het superheldengegeven met een lichte knipoog wordt benaderd, zonder dat de politieke thematiek die ten grondslag ligt aan het mutantendebat, minder serieus wordt.Opoffering
De voltooiing van Logans ontwikkeling wordt geïllustreerd in de actievolle climax rond en op het Vrijheidsbeeld. Rogue is dodelijk gewond geraakt door de helse machine waaraan Magneto (Ian McKellen) haar heeft vastgekoppeld. Ze is op sterven na dood. Logan grijpt haar vast en drukt Rogue tegen zich aan.


Hierdoor nemen haar mutantengaven zijn helende krachten over. Dit betekent echter dat Logan deze kwijt raakt en dat zijn heftige wonden weer opengaan. Hij offert zijn kans op genezing op om Rogue een overlevingskans te geven.


Dat Logan uiteindelijk toch weer geneest (de overname is namelijk maar tijdelijk) doet niets af aan het feit dat hij een significante verandering heeft ondergaan. Logan is weer om anderen gaan geven.

Stripplaatjes
De shots op het vrijheidsbeeld zijn stripachtig in die zin dat het beeld bijna geen achtergrond bevat. We zien alleen de twee personages op de voorgrond en hier en daar een deel van het Vrijheidsbeeld. De emotionele scène is teruggebracht tot haar essentie. Logan en Rogue zijn de spil van het universum op dit moment – alleen hun verhaal telt. De soundtrack van Michael Kamen bereikt op dit moment zijn romantische climax, waarmee nog eens wordt onderstreept dat X-Men draait om menselijke emoties en niet zozeer om een robbertje knokken rond het vrijheidsbeeld.De film eindigt met Logans tijdelijke vertrek bij de X-Men. Nu hij zijn eigen waarde weer heeft teruggevonden (met zijn deelname aan de X-Men bouwt hij aan zijn toekomst), wordt het tijd om het mysterie dat zijn verleden is te ontrafelen. De man die op de motor het beeld uitrijdt, voelt hoop en is daardoor compleet anders dan de beestachtige vechtersbaas die we in de donderkooi ontmoetten.

Dit artikel verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Quantum of Solace: Bond schiet behoorlijk mis

De recensies over de nieuwe James Bond-film Quantum of Solace zijn overwegend negatief. En terecht. Wie dezelfde kwaliteit verwacht als Casino Royale van Martin Campbell wordt hevig teleurgesteld.
Ook al begint het verhaal van de nieuwe film een krap halfuurtje na de vorige aflevering, de vertelling is qua toon en diepgang een heel ander verhaal. Waar Quantum of Solace vooral onder lijdt is een gebrek aan diepgang. Natuurlijk hoef je bij een Bond-film niet veel diepgang of een plot met meerdere lagen te verwachten – dat hoort nu eenmaal niet bij dit genre. Het flinterdunne verhaaltje van deze film wordt echter zo chaotisch in beeld gebracht dat de flick niet meer dan een onnavolgbare reeks achtervolging en actie lijkt. De zenuwachtige montage maakt dat je in actiescènes slechts een vage indruk krijgt van hetgeen zich op het scherm afspeelt.
Gebrek aan ervaring
Veel mensen wijten dit aan het feit dat regisseur Marc Foster weinig ervaring heeft met actiefilms, terwijl ook de cameraman verantwoording draagt voor hoe de scènes in beeld worden gebracht. In dit geval is dat Roberto Schaefer, die eerder de films Monster’s Ball, Stranger Than Fiction en Finding Neverland filmde voor Marc Foster. Allemaal boeidende films – alleen geen van allen bekend om hun snelle actiesequenties. Van het montageteam, Matt Chesse en Richard Pearson, heeft vooral Pearson ervaring met het actiegenre. Hij monteerde onder andere The Bourne Supremacy, waar Quantom of Solace qua stijl wel iets op lijkt. Wraakzuchtig
Maar wat Quantum of Solace vooral ontbeert is een pakkend script dat ruimte laat voor psychologische ontwikkeling. Bond is na de moord op de overspelige dubbelagente Vesper Lynd op wraak uit. Dat klinkt als een persoonlijke vendetta. Een gegeven dat echter al veel beter verteld is in License To Kill uit 1989. Net als Timothy Dalton toen, zet Daniel Craig een keiharde Bond neer. Craigs Bond toont echter nergens emotie en blijft afstandelijk. Niets ten nadele van Craigs prestatie om een sleetse figuur als James Bond nieuw leven in te blazen en op eigenzinnige, rauwe wijze neer te zetten, maar de scenaristen hadden hem in ieder geval één moment van contemplatie mogen geven. De scène waarin Bond diep in het glaasje kijkt met een droevige blik in zijn ogen, vond het schrijfteam kennelijk voldoende. Al krijgen we hier nauwelijks te zien wat er in de man omgaat. Wat dat betreft was Bond in Casino Royale een stuk menselijker.
Eyecandy
Valt er dan niets te genieten van deze Bond-flick? Natuurlijk wel. Twee mooie vrouwen komen in beeld, namelijk Olga Kurylenko als Camille die de moord op haar ouders wil wreken, en Gemma Arterton. Arterton heeft als Strawberry Fields niet veel meer te doen dan lieflijk kijken en plat te gaan als Craig, euh Bond, dat vraagt. In For Your Eyes Only kreeg Bond (Roger Moore) ook met een wraakzuchtige vrouw (Carole Bouquet) te maken. Zij maakte echter een integraal deel uit van de plot. Ik heb het gevoel dat er uit het personage Camille veel meer drama gehaald had kunnen worden. Zij blijft tamelijk onderbelicht. Net als Felix Leiter en de schurk Dominic Greene (Mathieu Amalric) die ook nergens goed uit de verf komt. Greene is geen echte bedreiging voor Bond, zijn Grote Plan heeft ook geen wereldbedreigende proporties. Kortom, de meeste personages in Quantum of Solace zijn flets en bevatten een te lage dosis charme om de toeschouwer bij de les te houden. Bond en M.
De actie is, voor zover te ontcijferen, adrenalineverhogend en bedekt de grootste plotgaten op de weg naar de overwinning. Door de snelle vaart van de film heb je geen tijd om je te vervelen. Ik heb echter het meeste genoten van de scènes tussen Bond en M. die in deze film weer een stukje verder ontwikkeld wordt. De dialogen tussen M. en Bond zijn scherper en gevatter dan in de films van Brosnan:

M: I thought I could trust you. You said you weren’t motivated by revenge.
James Bond: I am motivated by my duty.
M: I think you’re so blinded by inconsolable rage that you don’t care who you hurt. When you can’t tell your friends from your enemies, it’s time to go.
James Bond: You don’t have to worry about me.

De scènes tussen Bond en M. zijn een van de weinige momenten dat de film even gas terugneemt zodat de toeschouwers op adem kunnen komen. Nadeel is wel dat je dan tijd hebt om na te denken over de vele onduidelijkheden die het verloop van het verhaal oproept. Waarom gebruikt Bond zijn maatje Mathis bijvoorbeeld als een menselijk schild als hij belaagd wordt door twee agenten? Wat mij betreft biedt Quantum of Solace de Bond-fan weinig soelaas. De producenten hebben bij de volgende film dan ook een hoop goed te maken. Dit alles zal echter geen bezoekers uit de bioscoop weghouden. Bond is Bond en altijd goed voor hoge recettes. En dankzij deze mindere aflevering lijkt Casino Royale nog beter dan eerst.Lees ook:

Categorieën
Film Video

HAFF prijswinnaars: Animatie kan heel mooi zijn

De 12e editie van het Holland Animation Film Festival (HAFF) is ten einde. Dit jaar bezochten ruim 15.500 bezoekers het festival. Dit is een toename van 30% in vergelijking met de editie van 2006. Dit jaar waren er vele competitieprogramma’s. Hier enkele prijswinnaars.De prijs voor de Beste Studentenfilm uit Nederland en Belgie is toegekend aan Volgens de vogels (According to Birds) van Linde Faas van de ABK St. Joost Breda. De regisseur krijgt een stipendium van € 13.500, ter beschikking gesteld door het Filmfonds. In het juryrapport staat het volgende:

According to Birds struck all of the jury as an exceptional piece of film making:
Grounded in an almost ancient joy in observation, the film works its way slowly and carefully into the realm of quiet poetry. The quality of the drawing, the fine compositions, the subtle use of its beautiful animation are all mere ingredients, but as whole they become something more, an unsentimental meditation on nature, an exceptionally satisfying film to watch. According to Birds displays a confidence and sensitivity in direction that we can’t wait to see more of.

Ik vind dat de zwart-wit tekeningen op prachtig vloeiende wijze tot leven komen in deze animatie. Maar oordeel vooral zelf:

Op de slotdag van het HAFF zijn zondagavond 9 november de Dioraphte Grand Prix HAFF uitgereikt in de Competitie voor Onafhankelijke Korte Animatiefilms. Uit 1270 aanmeldingen waren 31 films geselecteerd voor competitie. Bij de categorie ‘verhalend’ ging de Dioraphte Grand Prix HAFF naar Life Without Gabriella Ferri van Priit Pärn en Olga Marchenko (Estland, 2008) en in de categorie ‘niet-verhalend’ naar Muto (Italië, 2008), geregisseerd door Blu. Het juryrapport over Muto:

Muto, For it’s very creative combination of different styles, for the exciting journey the jury experienced, for the fantasy pulled into reality in a surprising way, the jury is proud to announce that the winner in the non-narrative category is Muto.

Een bijzondere en arbeidsintensieve animatie, die ondanks het feit dat er geen direct verhaal verteld wordt, me toch met bewondering naar mijn beeldscherm deed staren.

Wat mij betreft zijn bovenstaande werken twee inspirerende animaties die je doen wensen zelf ooit ook met animatie aan de slag te gaan. Dat gevoel krijg ik niet bij de onderstaande winnaar, maar ja, ik drink dan ook geen cola. Bovendien ben ik sowieso geen fan van dit soort commerciële spotjes, waarin een gedicteerd happy feeling wordt gekoppeld aan een (gebruiks)product. Hoe mooi de digitale animatie ook mag zijn. Ik irriteer me ieder jaar ook weer mateloos aan de het ‘Holidays are coming’ spotje waarin Coca Cola kerstmis en de kerstman naar zich toeeigent.
In de Competitie voor Toegepaste Animatie ging de Grand Prix naar Coca Cola: Happiness Factory: The Movie (UK/ USA, 2008), regie: Todd Mueller, Kylie Matulick, Peter Lydon; productie: Psyop, Hungry Man London.

Juryrapport:
A landmark production, not only for it’s sheer size and narrative ambitions but also for the ability of the directors to push the design details of an interesting idea out so far beyond what has ever been accomplished in a CG commercial.

Deze commercial zal je bekend voorkomen. Hij wordt geregeld uitgezonden op tv.Ieder jaar het HAFF
Er waren al plannen om het festival ieder jaar te laten plaatsvinden. Gezien het grote bezoekersaantal zal het festival volgend jaar dus weer in Utrecht worden gehouden. Van 4 tot en met 8 november 2009.Bron: MVSP
Lees en bekijk ook: