Categorie: Film

Categorieën
Film

Holland Animation Film Festival 2008

Animatie omvat natuurlijk veel meer dan alleen de kindercartoons op Jetix of de avondvullende speelfilms van Disney. Animatie is overal, in videoclips, games, motion graphics in tv-programma’s tot computergegenereerde superhelden op het witte doek. Het Holland Animation Film Festival laat zien wat de wereld van animatie allemaal omvat.Deze week vindt van 5 tot en met 9 november voor de twaalfde maal het Holland Animation Film Festival (HAFF) plaats in Utrecht. Het doel van het HAFF was sinds de eerste editie in 1985 vrijwel hetzelfde, namelijk aandacht generen voor de animatiefilm. Gerben Schermer, de directeur van het festival, lichtte dit bij de vorige editie tijdens een interview toe:‘We gebruiken competities als marketingcomponent. Korte animatiefilms krijgen zelden aandacht. Een festival biedt de juiste reuring en maakt het voor de pers interessant. Daarnaast zijn we als festival toch een beetje een curator van de animatiefilm geworden.’Omdat de wereld van animatie veel meer omvat dan slechts animatiefilms, verschuift de focus van het Holland Animation Film Festival de laatste jaren ook steeds meer naar een festival voor animatiefilms én motion graphics, specialeffects, gemanipuleerd beeld en andere hybride beeldvormen. In het hoofdprogramma is er ruimte voor nieuwe ontwikkelingen op animatiegebied onder de noemer The Cutting Edge. The Cutting Edge gaat over de wisselwerking tussen film, beeldende kunst, games en internet. Natuurlijk is er ook voldoende aandacht voor traditionele animatie zoals klei-animatie: de speciale gast van dit jaar is Peter Lord, de medeoprichter van Aardman Animations. Mocht dat je niets zeggen: Aardman is de studio achter Wallace & Gromit. Mocht je dat nog steeds niets zeggen, dan kan een bezoek aan het HAFF dit jaar zeker geen kwaad.Wat het gehele festival in petto heeft, kun je op de site van het HAFF lezen. Hier alvast een bescheiden selectie van enkele opvallende animatiefilms uit het festivalprogramma.Peter en de Wolf
Peter & The Wolf van Suzie Templeton is gebaseerd op het wereldberoemde verhaal en de muziek van Sergei Prokofiev. De kracht van deze Oscarwinnende animatie zit hem dan ook niet in het verhaal, dat wel wat gemoderniseerd is en hier en daar afwijkt van de klassieke versie. De schoonheid van deze film zit hem in de prachtige stop-motion animatie.De personages hebben zeer realistische mimiek: wanneer de Wolf Peters favoriete eend een kopje kleiner bijt, is de ontzetting van het gezicht van deze geanimeerde jongen duidelijk te lezen. De dieren in deze film hebben tevens menselijke expressies. Dit is niet ongewoon in animatie: Disney is er immers groot mee geworden. Toch weten de eend en de kat op eigenwijze de kijker te charmeren.Peter & The Wolf.
Phantom of the Cinema
Animatie van een compleet andere soort is de korte film The Phantom of the Cinema van de Nederlander Erik van Schaaik. Zodra tijdens de projectie de film The Phantom of the Cinema breekt, zijn we getuige van hetgeen zich achter het bioscoopdoek afspeelt. We zien een schimmenspel waarin de toiletjuffrouw, de operateur en de bioscoopdirecteur de hoofdrol vertolken. Van Schaaik toont ons drie aan elkaar grenzende ruimten: de projectiekamer, het toilet en de werkkamer van de directeur. Terwijl de directeur een erotische film met de toiletjuffrouw tracht op te nemen, doet de operateur verwoedde pogingen om de film opnieuw op te starten. Bij iedere poging is de filmrol meer gehavend. Ook wordt de ravage achter de schermen alsmaar groter.Veel van de humor in deze animatie komt voort uit de vormgeving: schaduwschimmen acterend in het drieluik achter het witte doek. Waarbij Peter & The Wolf vooral zoveel mogelijk realisme wordt nagestreefd, zoeken de makers het in The Phantom of the Cinema vooral in vlakke, bijna abstracte, figuren. Slechts één keer doorbreekt de regisseur zijn opzet door ons in 3D animatie te tonen wat de cameralens van de directeur opneemt. De lens scheurt door het witte doek van de bioscoop en toont het publiek (wijzelf dus) dat vol verwachting naar de camera staart. De animatiefilm is gekozen als Nederlandse inzending voor de Academy Award Best Short Animated Film.Hieronder de trailer van The Phantom of the Cinema:

Chainsaw
Chainsaw is een 25 minuten durende animatie waarvan het verhaal je op verrassende plekken brengt. In deze bijzondere vertelling vormt de kettingzaag de rode draad, al gaat het hier uiteindelijk om een liefdesverhaal dat enkele decennia beslaat. De film begint met een instructievideo over hoe men het beste de kettingzaag kan hanteren, gedemonstreerd door bomenzager Frank. Na een kort intermezzo over de stier Chainsaw, verdiept het verhaal zich in een romance tussen Ava, de vrouw van Frank, en een stierenvechter – een liefdesgeschiedenis die parallel loopt met die van Ava Gardner en Louis Miguel Dominguin, de stierenvechter die Ava uit de handen van zanger Frank Sinatra stal.Chainsaw bestaat voornamelijk uit 2D animatie en combineert op inventieve wijze collagetechnieken en archieffilmmateriaal van bestaande personen. Daarbij hebben de makers live-action beelden gebruikt om de animatie te perfectioneren. De live-action acteurs zijn via de rotoscoop techniek overgetrokken. Dit maakt dat de personages vloeiend bewegen.
Chainsaw.De Blije Boodschap
Animatie wordt ook vaak ingezet om de Blijde Boodschap te verkondingen. Dat kan een reclame zijn voor een bepaald cola-merk bijvoorbeeld, maar ook een animatie met een maatschappelijke boodschap. Dit soort producties komen ook voor in het programma van het HAFF.Amnesty International liet Philippe Grammaticopoulos de spot Signature maken. Hierin worden mensen uit penibele situaties bevrijdt door een handtekening die in een blauwe wolk verschijnt. Zoals het kind dat aan een verkrachter weet te ontsnappen door in de blauwe wolk weg te vliegen en de Tibetaanse monniken die het geweervuur van tanks kunnen omzeilen dankzij de portaal die in de blauwe wolk verschijnt. Een creatieve oplossing om te verbeelden hoe Amnesty – naar eigen zeggen – te werk gaat. Natuurlijk zit de werkelijkheid niet zo simpel in elkaar, maar het mooie aan animatie is natuurlijk dat je alles kunt maken. Kijk maar:
Deze post is ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Film Mike's notities

Halloween 2008: Elke dag een dosis horror

Vandaag is het 1 november. Halloween, Allerheiligen, de avond der doden, trick or treat – het is weer voorbij. Maar dat hoeft natuurlijk niet…

Halloween Jack

Dit jaar waren er door de griep voor mij geen extravagante verkleedpartijen, maar gezellig horrorfilms kijken. We begonnen de avond met het flauwe Dance of the dead van Gregg Bishop, waarin een stel zombies een high school prom crashen. Gevolgd door een vijftal minuten van Brides of Dracula van de oude Engelse horrorstudio Hammer. Ik had wel zin in wat ouderwets bijtwerk van Dracula, maar de rest wilde toch liever iets meer van deze tijd. Dat werd de remake House van Robby Henson. Maar ook die viel erg tegen. Geef mij het origineel maar. Gelukkig staan er nog altijd nog een paar klassiekers in de kast op de horroravond te redden. Evil Dead 2 van Sam Raimi blijft leuk en verrassend. En een prima flick om een halloweenavond mee af te sluiten. Elke dag horror
Toch hoeven wat mij betreft de gesneden pompoenen niet bij het grafvuil. Het is immers jammer om maar één avond in het jaar te genieten van scherp gesneden horror. Dankzij Halloween dit jaar heb ik de smaak weer te pakken: waarom niet iedere dag een dosis horror? Horror ligt immers constant op de loer en lang niet alleen in de filmcollectie. (Wat te denken als McCain president wordt? Of Rita Verdonk in de Playboy staat? Of we toch daadwerkelijk in een diepe recessie terechtkomen? Of je buurman doorslaat en met een shotgun voor je deur staat omdat hij niet van je muziek houdt?)
Fout snoepgoed
Bovendien wil ik de aangeschafte boeken over Halloween uitlezen. In The ABC stond vrijdag een gezellig tafeltje met boeken over dit onderwerp gedekt. Ik kon Death Makes A Holiday: A Cultural History of Halloween, van David J. Skal niet laten liggen. En het boek begint al goed met een anekdote over Clark O’Bryan die het snoepgoed van zijn eigen kinderen vergiftigde om het verzekeringsgeld te kunnen innen. Op zijn geweten drukt de dood van zijn eigen zoon. Horror is werkelijk overal. Ook thuis.
Dus: duik in je horrorcollectie of bekijk die Burton-films nog eens. En geniet, bibber en verwonder je.Behoefte aan verse horror? Deze week was het Horror 4-daagse op EeuwigWeekend.nl.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Burn After Reading

Stel, je hebt nog nooit een film van de Coen Brothers gezien en je maakt bij het kijken van Burn After Reading, de nieuwste flick van deze creatieve broers, voor het eerst kennis met de vreemde personages, absurde situaties en droge, ietwat bizarre humor.Kijk, daar ga ik alweer: wanneer een filmmaker een herkenbare stijl heeft, is het haast onmogelijk om zijn nieuwste film niet te vergelijken met voorgaande producties en te analyseren hoe deze past in de rest van het oeuvre. En de Coen-brothers hebben in de afgelopen 24 jaar al een indrukwekkend oeuvre van mooie films opgebouwd, zoals: Blood Simple, The Big Lebowksi, Fargo, The Hudsucker Proxy en vorig jaar nog No Country for Old Men. Allemaal films met een herkenbare stijl en vaak ook dezelfde acteurs.Personages met een tic
Ethan en Joel Coen lokken met Burn After Reading het maken van vergelijkingen zelf ook een beetje uit. Zo hebben ze oudgedienden Frances McDormand en George Clooney ingehuurd. Sterker nog: ze hebben de rollen speciaal voor deze sterren geschreven. Clooney speelt net als in O, Brother Where Art Thou? en Intolerable Cruelty een dommig personage met een tic. In de eerste was hij geobsedeerd door zijn haar, in de tweede waren het tanden en in Burn After Reading heeft Clooney een obsessie voor interieurdesign. Daarbij is hij een dwangmatig hardloper.Eigenlijk zijn alle personages in Burn After Reading simpele zielen die foute keuzes maken. Osborne Cox (John Malkovich) is zo’n simpele ziel. Wanneer de analist van de CIA wordt gedemoveerd vanwege zijn drankprobleem, neemt Cox verongelijkt ontslag om zijn memoires te schrijven. Dit is reden genoeg voor zijn vrouw (Tilda Swinton) om een echtscheiding aan te vragen. Ze gaat ervan uit dat haar minnaar Harry Pfarrer (Clooney) nu met haar zal trouwen. Ondertussen wil Linda Litzke (McDormand), heel graag onder het mes bij de plastisch chirurg om de lichamelijke tekenen van de middelbare leeftijd weg te laten snijden. (Dat ze haar lichaam ook strakker kan trainen in de sportschool waar ze werkt, komt niet in haar op.) Via internetdates probeert ze de ware te vinden. Wanneer een computerschijfje van Cox vol met vertrouwelijke informatie in de handen van haar fitnesscollega Chad Feldheimer (Brad Pitt) komt, besluiten ze het schijfje tegen een vergoeding terug te geven aan Cox. Waarom zou een goede daad immers niet goed betaald kunnen worden? Wat volgt is een humoristisch kat-en-muis-spel tussen de verschillende personages, waarbij paranoia en bedrog hoogtij vieren.Paranoia
Het geheel speelt zich in Washington DC, wel vaker de achtergrond voor verhalen over spionage en (staats)geheimen. De Coen Brothers brengen deze elementen naar het leven van alledag, waar paranoïde burgers zich laten leiden door hun eigen waanideeën.De filmmakers nemen de paranoia van de Amerikanen flink op de hak en tonen verwarde CIA-agenten die geen idee hebben wat er precies aan de hand is. Brad Pitt speelt een oerdomme, maar sympathieke gezondheidsfreak met een foute blonde kuif. Neurotisch kauwgom kauwend en Gatorade slikkend speelt hij het spionagespelletje mee al heeft hij geen idee in welk wespennest hij terecht is gekomen. Malkovich slaat volledig door en ziet er hilarisch uit als hij in zijn kamerjas met een bijl op een van de personages inhakt.In wezen proberen alle personages zich door een midlife-crisis te slaan. Allen verlangen ze ernaar zichzelf te veranderen, maar deze verandering brengt vooral destructie. Niet alleen lopen de relaties en de auto’s van de personages flinke blikschade op, ook de zelfgemaakte seksstoel van Harry Pfarrer zal de film niet overleven.Leuk, maar…
Alle klucht levert een vermakelijke film op die op sommige momenten flink doet schaterlachen. Maar als een Coen Brothers-film – een vergelijking is toch onvermijdelijk – valt Burn After Reading wat tegen. Daarvoor zijn het scenario en de grappen net niet scherp genoeg en de vorige films in dat opzicht beter. De onwetende bioscoopbezoeker zal zich met deze film echter prima vermaken.

Burn After Reading draait vanaf 30 oktober in de bioscoop. De recensie verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Film

Ha-Ha-Halloween

Ja, vrijdag de 31ste is het weer zover: Halloween! Wat mij betreft de leukste ‘feestdag’ van het jaar. Voor mij geen Sint Maarten, want daar ben ik veel te oud voor. En snoep is niet aan mij besteed. Halloween, de avond dat volwassenen verkleed lekker uit de band mogen springen.

Sleepy Hollow

Het Halloweenfeest is de laatste jaren prominent aanwezig in de Nederlandse contreien. Criticasters zullen zeggen dat dit het zoveelste commerciële onzingedoe is dat uit de Verenigde Staten is overgewaaid. Nou boehoe, doe je toch lekker niet mee? Tim Burton, graven en horror
Halloween heeft voor mij alles te maken de wereld van Tim Burton, horrorfilms en duistere doch pittoreske kerkhoven. Het is vooral de visualisatie van Burtons films die doet denken aan Halloween. Burtons films zijn altijd herkenbaar vormgegeven en gestileerd. In feite worden alledaagse omgevingen op vervreemde wijze weergegeven waardoor het lijkt alsof de verhalen zich afspelen in een andere wereld, niet zelden de setting van een gotisch sprookje. Daarnaast heeft Burton natuurlijk een paar echte Halloweenfilms gemaakt, zoals The Nightmare Before Christmas, Sleepy Hollow en in zekere zin Corpse Bride.

Sleepy Hollow

The Nightmare Before Christmas

Uiterlijk vertoon
De aankleding van het feest spreekt mij in het bijzonder aan: de pompoenen, mistige en grauwe graven, spinnenwebben – dat soort werk. Daarbij ben ik altijd al gefascineerd door gekostumeerde volwassenen in theatrale outfits, wat deels mijn interesse in superhelden verklaard. Maar dat even terzijde. L’Histoire
Om wat meer van de oorsprong van dit feest te weten te komen, kocht ik recent het boekje Halloween: From Pagan Ritual to Party Night van Nicholas Rogers. Het epistel heeft een academische toon en is een beetje taaie korst. Halloween heeft zijn oorsprong in het Keltische festival Samhain, maar zoals geldt voor de meeste tradities, zijn de wortels van Halloween divers en afkomstig van allerlei historische feesten en rituelen. Overigens heeft de oorsprong van het feest weinig te maken met mensenoffers of dansende naakte maagden rond een kampvuur. Ach, je kunt niet alles hebben.
Monsters onder het bed
Heksen bestaan natuurlijk niet. (Nou ja, dat rare mens dat om de hoek woont uitgezonderd wellicht.) Tijdens Halloweenavond kunnen we wel even doen alsof heksen, vampiers, zombies en wat nog meer zij écht bestaan. Eén avond in het jaar is het voor het slapen gaan weer voorzichtig onder je bed kijken of daar geen monsters zitten verscholen. Eventjes weer die kleine kinderangsten ondergaan en er daarna hartelijk om lachen. En om jezelf natuurlijk.
Halloweenavond
Maar wat te doen op Halloweenavond? Wordt het een avondje verkleden en met een stel onbekenden dansen op foute muziek? Of toch, zoals de traditie voorschrijft, gezellig met een stel vrienden op de bank de nacht doorbrengen met de engste horror die de mensheid ooit heeft aanschouwd. Halloween, A Nightmare on Elm Street, Hellraiser, The Blair Bitch Project, Jeepers Creepers en natuurlijk Dracula.
Hmmmmm… ‘The children of the night. What sweet music they make..’
Wat ga jij doen met Halloween?Volgende week is het trouwens Horror-week op EeuwigWeekend.nl. Je bent gewaarschuwd.

Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Sex Drive: Weinig bloot, maar wél anale Amish

Laat je niet misleiden door de titel, die moet je vooral letterlijk nemen in de zin dat er een lange rit gemaakt gaat worden voor seks: Ian neemt zijn beste vriendin Felicia en beste vriend Lance op sleeptouw de staatsgrens over om Miss Tasty te ontmoeten. Ian chat al tijden met haar online en wil kostte wat het kost zijn ontmaagdingafspraakje halen. Tijdens de ‘drive for sex’ komt het drietal meermalen in de problemen en worden ze zelfs uit de brand geholpen door de Amish. Origineel kunnen we Sex Drive niet echt noemen. De tienerkomedie past prima naast de American Pie-reeks in de kast en is op sommige momenten net zo flauw. Sex Drive bevat plichtsgetrouw de grote broer (James – X-Men – Marsden) die de hoofdrolspeler plaagt en wiens Pontiac GTO Ian ongevraagd leent voor zijn reisje. Ian (Josh Zuckerman) is al jaren stiekem verliefd op zijn beste vriendin Felicia (Amanda Crew), maar die voelt vooral iets voor hun wederzijdse vriend Lance (Clark Duke). Alles verloopt zoals het hoort bij een tienerkomedie over sex (gaan die ooit wel eens ergens anders over?) en hoewel de meeste plottwists en grappen in Sex Drive voorspelbaar zijn en je de conclusie van de film mijlenver ziet aankomen, heb ik me er toch prima mee vermaakt. Amanda Crew
Waarom? Wat de film mist aan originaliteit, wordt ruimschoots goed gemaakt door de ontwapenende cast van jong talent. Amanda Crew lijkt wel wat op een donkerharige Molly Ringwald (toen ze nog jong was uiteraard) en is perfect gecast als de natte droom van Ian. Hoewel de chemie tussen Crew en Josh Zuckerman in het begin ver te zoeken is – ze stuntelen wat onschuldig door de scènes heen waarin moet blijken dat ze elkaar stiekem heel erg leuk vinden. Pas later in de film lijken ze beter in hun rol te zitten en is al het ongemak vergeten.Kontneuken
De show wordt echter gestolen door Seth Green. Hij speelde eerder de zoon van Dr. Evil in de Austin Powers-films en de zwijgzame Oz in de serie Buffy the Vampire Slayer. Hij is hilarisch als de sarcastische Amish Ezekiel. Iedere Amish beleeft eens in zijn leven de ‘rumspringa‘ – een overgangsritueel waarin ze even helemaal los mogen in de normale wereld. Als Lance aan Ezekiel vraagt wat hij vooral mist aan de normale wereld, antwoordt hij droog dat hij van alle wereldlijke zaken anale seks het meeste mist.De film bevat enkele bij het genre horende foute grappen: Het drietal krijgt pech onderweg. Al snel blijkt dat de carburateur droog staat. Omdat er geen water voorhanden is, besluiten ze deze vol te plassen. Er verschijnt een auto in beeld met het bekende visje op de achterkant: duidelijk een christelijk gezinnetje. Het vrome gezinnetje houdt nietsvermoedend halt bij de auto om te zien of ze nog hulp kunnen bieden. Vader, moeder en hun twee zoons worden getracteerd op een onvergetelijk, zo niet onchristelijk plaatje: Felicia zit op dat moment namelijk bovenop de carburateur gehurkt te plassen. Een van de jongetjes pakt zijn mobiel en schiet een youtube-video.
Ook loopt er een duo brutale jochies rond dat vol vertrouwen alles wat oestrogeen heeft aanspreekt: ‘Our dicks are huge, you can see them from space!’Braaf
De film bevat weinig bloot en is in dat opzicht erg braaf. Saillant detail: de enige blote borsten die te zien zijn, zijn die van een Amish-meisje. Mocht het na bovenstaande woorden nog niet duidelijk zijn: Sex Drive is een luchtige, niets-aan-de-hand film om in een melige bui met je vrienden te gaan zien.

Sex Drive (regie: Sean Anders) draait vanaf 9 oktober in de bioscoop.

Categorieën
Bloggen Film

De Zondagmorgen op Mike’s Webs – afl. 101

Goedemorgen! Terwijl ik de slaap nog even uit mijn ogen wrijf en de geuren van het eerste kopje koffie mijn neusgaten strelen, schrijf ik deze nieuwe aflevering van de Zondagmorgen op Mike’s Webs vanaf de de Stripdagen in Houten.Dit keer met een overzicht van opvallende posts op andere weblogs. Laten we maar even bij EeuwigWeekend.nl beginnen. Koekje erbij?Menno Kooistra recenseerde de comedy Tropic Thunder die sinds 25 september in de bioscoop draait. Kooistra maakt duidelijk dat de makers een geslaagde parodie op Apocalypse Now hebben gemaakt:

“Tropic Thunder is geslaagd. In al z’n vormen en uitingen. Eén van de leukste films van het jaar. Ga ‘m wel kijken nadat je Apocalypse Now hebt gezien. Niet alleen is ‘ie dan vele malen leuker, je hebt gewoon een groot leeg gat in je culturele opvoeding als je deze film nog niet gezien hebt.”

Ik heb er in ieder geval zin in gekregen. Die gaat op de ‘must see’-lijst. Skullfuck
Over recensies gesproken: Gerard Sombroek heeft zijn grote teleurstelling over de Star Wars-game The Force Unleashed online gesteld in een uitvoerige recensie. En Merel Barends die ook ergens hier op de Stripdagen rondloopt, verdiepte zich in de Skullfuck van Damien Hirst. Kleine Japanse vrouwen
Frommel heeft zijn voorliefde voor rockende kleine Japanse dames laatst weer kunnen bevredigen tijdens een optreden in Swaf van Spookey. Bij zijn post zit ook een video’tje over deze grappige, doch onverstaanbare verschijning. De NL-filmwereld
Deze week voerde Jules van den Steenhoven, de voorzitter van de Netherland Society of Cinematographers, een stevig pleidooi voor veranderingen in de Nederlandse filmwereld. Hij schreef:

“Deze minister [Plasterk] wil talent en drama van hoge kwaliteit. De filmsector kan dit zeker bieden, maar daar is wel een ander en beter filmklimaat voor nodig. Dat begint met meer producties, eenvoudiger besluitvorming en een beter beheer van auteursrechten. Natuurlijk kost dat geld. Misschien wel twee, drie keer zoveel. Maar met een filmbranche die, als één van de weinige in de kunstensector alleen al aan BTW meer opbrengsten genereert dan ontvangt, is het te rechtvaardigen dat een minister daadwerkelijk de bereidheid toont de financiering van deze bedrijfstak te herzien. Zeker als hij de ambities koestert aan het eind van zijn periode het podium in Utrecht te willen verruilen voor dat in Cannes.”

Tja, de Nederlandse film. Met het Nederlands Filmfestival in Utrecht is er weer even aandacht voor. Toch worden de meeste films gewoon gekeken op het kleine scherm en niet in de bioscoop. Wanneer heb jij voor het laatst een kaartje gekocht voor een heuse Nederlandse film? Minister Plasterk mag dan grote ambities hebben, de geldkraan voor kunstsubsidies heeft toch ernstige doorstroomproblemen de laatste tijd.Louis Hartlooper Prijs voor de filmjournalistiek
Overigens won André Waardenburg, filmjournalist en hoofdredacteur van het filmblad Skrien, dit weekend de Louis Hartlooper prijs voor de filmjournalistiek 2008.
Uit het juryrapport: “Uit zijn enthousiasmerende artikelen spreekt een aanstekelijke liefde voor films uit de meest uiteenlopende genres. Mede door zijn grote kennis van de filmgeschiedenis weet André Waardenburg zijn publicaties in een zinvolle en waardevolle context te plaatsen.”Maar genoeg gepraat over blogjes en de Nederlandse film. Tijd voor de zondag van de Stripdagen!

Categorieën
Film

Ik kan haast niet wachten tot Zack And Miri een porno maken

Nederlandse fans van filmmaker Kevin Smith moeten nog tot begin volgend jaar wachten. Dan pas komt zijn nieuwe flick in de bioscoop uit – in Amerika al eind oktober. Deze heeft de tot de verbeeldingsprekende titel Zack and Miri Make A Porno gekregen.
Een titel die bij de MPAA alvast wat mensen heeft doen zweten. De eerste internetteaser waarin de twee hoofdrolspelers pornosterrren casten voor hun film, werd dan ook verboden omdat deze niet van te voren was gekeurd. Kennelijk moet al het promotiemateriaal verbonden aan een film ook door de Amerikaanse filmkeuring bekeken en beoordeeld worden. Eigenlijk gek dat de teaser verboden werd, want er was niets anders te zien dat Zack en Miri op een stel theaterstoelen die tijdens de casting acteurs vragen stellen en instructies geven. Er werden echter wat seksuele standjes en dergelijke besproken. En tja, daar kunnen de tere Amerikaanse zieltjes natuurlijk niet tegen. Tegenwoordig zijn er een red band-trailer (voor mensen boven de 18) en een green band-trailer te zien:

Kevin Smith, maar dan anders
Dit keer geen film met Jay & Silent Bob. Zack & Miri zijn twee beste vrienden die samenwonen. Als ze de huur niet meer kunnen betalen besluiten ze een pornofilm te maken. Ze houden audities en huren een crew. Als de camera‘s draaien, komen ze erachter dat ze meer voor elkaar voelen, dan ze eerder hadden gedacht. De hoofdrollen worden vertolkt door Seth Rogen en Elizabeth Banks. In de cast komen natuurlijk ook een paar oudgedienden uit de Kevin Smith stal voor, zoals Jeff Anderson en Jason Mewes (Jay van Silent Bob). Zelfs pornoster Traci Lords maakt haar opwachting.
Kevin Smith staat bekend om zijn soms grofgebekte humor, zoals films als Dogma, Clerks I + II en Jay & Silent Bob al toonden. Toch gaan zijn films onder de oppervlakte vooral over vriendschap, films en liefde. Vaste thema’s zijn de onmogelijke relaties tussen mannen en vrouwen, waarbij relatiebreuken en het zoeken/vinden van de ware centraal staan. Dat klinkt misschien heel erg als een romantische comedy – vergis je niet, want de grappen van Smith zijn zo hard dat enige romantiek meteen doodslaat. (Hij omschrijft zijn oeuvre zelf als een verzameling Dick and Fart-Jokes.) De humor in de trailer is dan ook typisch Smith. Ik kijk in ieder geval erg uit naar de nieuwe film van de man uit Jersey.Lees alle posts over Kevin Smith.
Lees de recensie van Zack and Miri Make a Porno.

Categorieën
Film Filmrecensie Mike's notities

Een kunstminnend weekend in Arnhem

L. en ik besloten dat een weekendje Arnhem in een rustiek hotel precies was wat we nodig hadden. Dus togen we op vrijdagavond, net na de spits, met de auto naar de hoofdstad van Gelderland.We kwamen ’s avonds laat in het centrum van Arnhem aan. We parkeerden bij Hotel Molendal, gelegen aan de rand van het Sonsbeekpark, op een steenworp afstand van de binnenstad. Er stond een prettige tweepersoonskamer op ons te wachten op de derde verdieping. Hotel Molendal is het voormalige woonhuis van André de la Porte. Deze villa in Jugendstilstijl werd in 1904 als eerste in de omgeving gebouwd.

Uitzicht vanuit de hotelkamer.

Zaterdag brachten we een paar uur door in het Sonsbeekpark, waar veel beelden geëxposeerd staan, een hertenkamp is en twee watervallen. Het viel me hier op hoe heuvelachtig Arnhem en omgeving eigenlijk zijn. Heel anders dan de platte randstad. Stadspark
Het Sonsbeekpark is ’s lands eerste monumentale stadspark. Een belangrijk onderdeel van het park is de St Jansbeek. Vroeger stonden hier zeven molens langs de St Jansbeek. Tegenwoordig staat er daarvan nog één. De Witte molen heet ie. L. en ik bezochten ook even het bezoekerscentrum dat naast de molen staat. Het was die dag open monumentendag. In het park en bezoekerscentrum waren dan ook een hoop bezoekende bejaarden te vinden.

De Witte Molen.

L. en ik zochten weer snel de buitenlucht op en vonden rust bij de waterval.Door het gehele park hingen allerlei installaties en kunstwerken als onderdeel van een expositie van het Museum voor Moderne Kunst. Het was erg verrassend om dergelijke beelden tussen de bomen te ontdekken.Processies
Later die middag bezochten we het Museum voor Moderne Kunst Arnhem (MMKA) waar de tentoonstelling Carried Away/Procession Art werd gehouden. De tentoonstelling bestaat uit het werk van internationale en Nederlandse kunstenaars die processies organiseerden, of zich hebben laten inspireren door processies, politieke parades, carnavalsoptochten, marsen of begrafenisstoeten. Sommige moderne sculpturen konden mij wel bekoren, zoals het werk van Stephen Wilks die levensgrote varkens naar George Orwells boek Animal Farm maakte.Magisch realisme
Het meest onder de indruk was ik echter van de tentoonstelling over het magisch realisme, waar werk hing van de oude meesters Pyke Koch, Edgar Fernhout, Carel Willink, Dick Ket, Wim Schumacher en Charley Toorop.

Detail van het zelfportret van Edgar Fernhout (1912-1974).

Mocht je ooit een bezoekje brengen aan het MMKA, dan raad ik je bij deze de aspergequiche in het restaurant af. Die had dezelfde nare smaak als de olieverf schilderijen die in het museum hingen.

De beeldentuin rondom het museum kan ik je echter wel aanraden. Daar is onder andere deze prachtige deur te aanschouwen.

Een – wat mij betreft – grappig uithangbord in het centrum van Arnhem.

Factory Girl
In de avond besloten we deze kunstgerichte dag af te sluiten met een voorstelling van Factory Girl. Deze film uit 2006 van George Hickenlooper vertelt over het leven van Edie Sedgwick. Deze schoonheid verliet de kunstacademie om het te gaan maken in New York en raakte verstrikt in het web van de wereld van Andy Warhol. Het is een film die vooral de negatieve kanten van haar leven belicht en waarin alle personages heel zielig worden voorgesteld. Op het moment dat acteur Hayden Christensen (Skywalker in de nieuwe Star Wars-trilogie) in de film verscheen en een belabberde poging deed om Bob Dylan te imiteren, had Factory Girl voor mij volledig afgedaan. Hoe een regisseur deze non-acteur kon casten om iemand met de statuur van Dylan neer te zetten, was mij een compleet raadsel. In I Am Not There waren daar nog zes acteurs voor nodig. Allemaal met meer ervaring en veel meer talent dan Anakin Skywalker. Christensen probeert op krampachtige wijze de stem van Bob Dylan na te doen, maar lijkt eerder een monotone voice-over van een derderangs film noir detective op te roepen. Nee, Factory Girl zou wat mij betreft nooit op de lijst van beste film verschijnen. Mocht je de flick toch per se willen zien: ga de bioscoop dan niet in zonder wat prozac-pilletjes.
Een pluspunt aan de voorstelling was dat ik ter promotie van de film een blik Campbell Tomato Soup kreeg van de caissière. De Warhol-fan in mij maakte een klein huppeltje bij de aanblik van dit soepblik.Veluwe
De zondag stond vooral in het teken van de Nederlandse prairie: de veluwe. We pakten twee Witte Fietsen waarmee we het gebied doorkruisten. Bij het Kröller-Müller Museum parkeerden we de stalen rossen om daar een paar uurtjes heerlijk te dwalen door de beeldentuin.
‘Kijk uit attention’ van Krijn Giezen (1939) is sinds een ongeval helaas afgesloten voor het publiek.
Paviljoen voor de 5de Internationale Beeldententoonstelling in het Park Sonsbeek te Arnhem, 1966; herbouwd in de beeldentuin van het museum, 2005-2006.Net als ET
Toen het museum ging sluiten, liepen we naar de fietsenrekken waar normaliter de Witte Fietsen staan. Die waren echter allemaal al meegenomen, of hadden een lekke band. Er zat niets anders op dan de 2,5 kilometer terug te lopen naar de auto. Toen we echter stuitten op een hek en een bordje met ‘verboden toegang’ moesten we van het aangewezen pad afwijken. Al snel liepen we niet meer in de goede richting. Een aardige man en een kaart bood uitkomst. We waren inderdaad een stukje verkeerd gelopen. De avond viel en het zou weldra donker worden. Heel toevallig stonden er twee witte kinderfietsen op ons te wachten in de berm. Niet veel later raceten we door het Veluwse landschap op veel te kleine fietsjes. In mijn hoofd hoorde ik de melodie van de film ET, want het deed me denken aan de fietstocht van Elliot en co. Goed, Elliot had een crossfiets en een alien in het mandje aan het stuur die de fietsen door de lucht liet vliegen, maar voor de rest voelde het precies hetzelfde. 🙂 Een aardige melige afsluiter van een weekend vol kunst – in Arnhem.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Media

Column: BNN, Bikkel en domme politici

De Muppets in Den Haag hebben bedacht dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. BNN is daarom een originele wervingsactie begonnen: ze verkopen van alles voor het bedrag van een lidmaatschap. Tot mijn verbazing vond ik een Veronicagids in mijn postvakje deze week. Ik ben al jaren geen lid meer van het leukste televisietijdschrift van Nederland en dacht dat de postbode het exemplaar van de buren bezorgd had. Nee, hoor, gewoon een actie van BNN. De Veronicagids bleek ‘gekaapt’ door BNN. Binnen in het blad zat een dvd van de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven van regisseur Leo de Boer, over het leven van BNN-oprichter Bart de Graaff. Daarbij gingen veel artikelen over de jonge omroep. Niet alleen bestaat BNN op 6 september tien jaar, de omroep heeft ook weer nieuwe leden nodig. Terug naar de Verzuiling?
BNN zoekt naar nieuwe leden omdat ze in Den Haag (dat sinds het laatste Balkenende-kabinet optreedt als een seniele en ouderwetse christelijke vader) hebben besloten dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. (Gezellig terug naar de Verzuiling….) Dus zet BNN alles in de verkoop voor 5,73 om nieuwe leden te vergaren. (Zie: www.bnntekoop.nl)
Ik draag BNN een warm hart toe. Het is een van de weinige omroepen in Nederland die nog een beetje kloten heeft en opvalt in de brij van grijze voorzichtigheid en commercie. Het team van BNN maakt mooie programma’s als Over mijn lijk en luchtige comedy als de Lama’s. BNN schopt geregeld tegen de vele christelijke heilige huisjes die dit Neder Land telt. Neuken doe je zo! en De Grote Donorshow leverden Kamervragen op. (Nee, daar hebben we die twee rapnichten die niet van ijsklontjes houden echt niet voor nodig.) In dat opzicht heeft BNN de taak overgenomen van de VPRO, de tegenwoordig veel te makke omroep die we voor het gemak maar de Voormalige Progressieve Radio Omroep noemen.Kritische noot
Goed, ik kijk lang niet alles wat de omroep uitzendt en soms is de toon van de presentatoren wat puberaal, net als De Graaff zelf eigenlijk. Maar ze weten wel iedere keer aandacht voor gevoelige zaken te genereren. Zoals bijvoorbeeld met bovengenoemde Donorshow. En je kunt beter openlijk over seks en drugs praten dan dat je je kinderen probeert wijs te maken dat seksuele geheelonthouding tot het huwelijk ze een plekje in de hemel zal opleveren en verder je kop in het zand steken.

Katja en Sophie van BNN.

De erfenis van Bart
Het feit dat Bart de Graaff indertijd het omroepbestel en de politiek wist te trotseren en een originele omroep mogelijk maakte, is natuurlijk erg bijzonder. Daarvoor ook postuum hulde voor toenmalig staatsecretaris Aad Nuis, die de humor en het potentieel wel van BNN inzag. BNN, inmiddels Barts Neverending Network gedoopt, viert zijn tienjarig bestaan met de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven over oprichter en televisierebel Bart de Graaff. Bikkel
Bikkel is, tegen mijn verwachting in overigens, een interessante docu over het leven en ziekte van De Graaff geworden. Ik had vooral een overzicht van zijn carrière verwacht. Dat is Bikkel ook, maar vooral het familieleven van Bart neemt in de film een centrale plaats in. De rol die de vrouwen in zijn leven hebben gespeeld wordt in het bijzonder benadrukt: zijn moeder die jarenlang naast hem in bed sliep, zijn zus Mirjam die tevens zijn zuster was en vriendin Valerie met wie Bart een knipperlichtrelatie had. Intrigerend is de visuele link die regisseur De Boer legt tussen Barts zus en zijn vriendin Valerie. In twee verschillende scènes zingt Bart in de camera een liefdesliedje met een van de dames. ‘Ik kijk hier zelfs een beetje verliefd naar Bart,’ zegt Mirjam als ze de scène terugziet. Dit is overigens niet de enige visuele link die De Boer legt. Hij vergelijkt Bart ook herhaaldelijk met stripheld Kluifje, zijn grote voorbeeld. Duidelijk uit de film komt naar voren dat De Graaff ondanks zijn nierziekte een doorzetter was die al het mogelijke uit zijn leven haalde. De film eindigt dan ook heldhaftig met een opgewekte Mirjam die in de Porsche van Bart over de snelweg scheurt. Net als haar broer vroeger. Het is bijna een Amerikaanse successtory.
Martijn Kerkmeijer, een van de redactieleden van EeuwigWeekend.nl, schreef een pakkende recensie over de film.Geen idee wat BNN de komende tien jaar in petto heeft, maar ik ben benieuwd. Het is goed dat deze omroep bestaat. Al is het alleen maar om die duffe christenen in Den Haag zo nu en dan eens flink te doen schrikken. Blijven ze een beetje wakker tenminste. Dus om een lang verhaal kort te maken: word lid van BNN!
Amen.

Categorieën
Film Filmrecensie

Van Donnie Darko naar Southland Tales tot The Box

Is Richard Kelly slechts een one-hit wonder?Het was op een verloren maandagavond in het najaar van 2002 dat ik het plaatselijke filmhuis binnenstapte. De film van de avond was Donnie Darko. Ik had er niets over gehoord, maar de tagline van de poster sprak me erg aan: ‘Dark, Darker, Darko’.Ik kon toen nog niet vermoeden dat de film die ik ging zien een levensveranderende ervaring zou zijn. Vanaf het moment dat Donnie met zijn fiets de heuvels afreed en de soundtrack ‘The Killing Moon’ van Echo and the Bunnymen de speakers uitkwam, werd ik in de bizarre wereld van regisseur en schrijver Richard Kelly gezogen. Tijdsparadoxen, een man in een konijnenpak, jeugdige rebellie tegen bekrompen christelijke autoriteiten en ontluikende liefde. Een kleine twee uur laten liep ik vol vragen maar met prikkelende energie de zaal uit. Openbaring
Donnie Darko is zo’n film die je een paar keer moet zien en bij iedere kijkbeurt boeiender wordt omdat je steeds méér ziet. Richard Kelly moest wel een geniaal filmmaker zijn dat hij dit paradoxale verhaal kon bedenken en op deze verpletterende wijze wist te visualiseren. Een bijzonder debuut met een fantastische cast. Jake Gyllenhaal was een ware ontdekking, Patrick Swayze, die kwijlebal die door de generatie van mijn moeder was verheven tot sekssymbool, bleek wonderwel zelfspot te hebben, en veel bandjes uit de jaren tachtig bleken zo slecht nog niet te zijn. Southland Tales
Het was jaren wachten tot Richard Kelly zijn tweede film zou afleveren. Verwachtingen waren hooggespannen, het cliché schrijft voor dat een film daarom alleen maar kan tegenvallen. De recensies over Southland Tales waren dan ook niet lovend. En terecht.Wie vaak de bioscoop bezoekt heeft de wereld al een paar zien vergaan. Richard Kelly’s The Southland Tales speelt zich af in de nadagen van de Derde Wereldoorlog. Deze begon met een atoombom in Texas. Hoewel we in de film de wereld niet echt zien vergaan, verhaalt Soutland Tales de laatste drie dagen van de aarde en de rol die Boxer Santaros (een rol van de non-acteur Dwayne ‘The Rock’ Johnson) in het einde der tijden speelt. Te veel commentaar
Met Southland Tales geeft Kelly commentaar op de koers die Amerika vaart en hoe de wereld er in de nabije toekomst uit zou kunnen zien als we deze koers blijven volgen. Overconsumptie, oorlogvoering, de regering die iedere actie en gedachten van het volk in de gaten houdt, het onderdrukken van vrije wil en seksuele exploratie en de koortsachtige zoektocht naar alternatieve energiebronnen. Relevante thema’s, verpakt in een nagenoeg onnavolgbaar verhaal. De acteurs in de ‘making of’ geven zelf toe dat ze weinig snapten van de plot, maar dat de scènes los van elkaar wel logisch leken zolang Kelly het maar aan ze uitlegde. Nagenoeg onnavolgbaar was Donnie Darko natuurlijk ook, alleen had je bij die film het instinctieve gevoel dat het achterliggende verhaal wél klopte – ook al kon je het hoe en waarom niet precies uitleggen. Donnie Darko was een mysterie. Iedere keer als je de film keek, vielen er nieuwe puzzelstukjes op hun plek. De film werd bij iedere vertoning een rijkere ervaring. (In de Director’s Cut uit 2005 wordt overigens veel van de tijdparadox uitgelegd.) Wie weet wordt Southland Tales beter als je hem vaker kijkt. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik überhaupt nog eens zin heb om de janboel die Southland Tales is nog eens te bekijken. IJscowagentje
Ook al zitten er elementen in de film die erg goed gevonden zijn en de lachspieren stimuleren. Sarah Michelle Gellar speelt een pornosterretje met een reality-tv talkshow. Kevin Smith heeft een kleine rol als techno-orakel, compleet met witte baard en hoofdkwartier. Christopher (Highlander) Lambert verkoopt oorlogstuig vanuit zijn ijscowagentje. En in Venice Beach, waar The Doors gevormd werden en de fitnessrage oorspronkelijk vandaan komt, schuilt de neomarxistische splintergroep die zich verzet tegen UsIdent – het Amerikaanse equivalent van Big Brother (de Orwelliaanse versie, niet dat tv-programma van John de Mol). Visueel is de film erg mooi, met prachtig geschoten plaatjes van een atoomontploffing en een kleurrijke, eclectische art-direction die lijkt te zijn samengesteld uit spullen afkomstig uit tweedehands winkeltjes die nog geopend moeten worden. Te pretentieus
Toch kan ik het gevoel niet van me afschudden dat Kelly zich flink vertild heeft aan dit project. Hij wilde vooral een comedy maken, maar mixt ook musicalelementen door de satire, en voert als hoofdingrediënt een dosis sci-fi toe. De film wordt nergens meer dan de som der delen, eerder minder. Zelfs de kortere versie die op dvd verscheen is moeilijk uit te zitten. (In 2007 moest het publiek drie uur doorbijten tijdens een vroege presentatie van Southland Tales op het festival van Cannes.)De belangrijkste vraag die na het kijken van Southland Tales rest is of Richard Kelly een one-hit wonder is. Was Donnie Darko een gelukkige samenvoeging van de juiste ingrediënten? Had Richard Kelly maar één boeiende film in zich? Het antwoord zal gegeven worden met de derde flick van deze filmmaker, een horrorfilm met de illustere titel The Box. Deze zal zijn carrière maken of breken.The Box
The Box wordt op dit moment gemonteerd en komt waarschijnlijk in maart 2009 uit. In The Box krijgt een echtpaar op zekere dag een vreemde doos aangereikt. Bij het openen ervan krijgen ze een miljoen dollar. Tegelijkertijd zal er iemand die ze niet kennen sterven. Kelly baseerde het verhaal op een kort verhaal van Richard Matheson. De hoofdrollen worden gespeeld door James Marsden en Cameron Diaz. Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar de film en wil graag geloven dat Southland Tales een foutje was. Hollywood kan namelijk wel frisse, creatieve en afwijkende geesten gebruiken. We willen meer intrigerende films die met kop en schouders boven de brei van popcornvermaak uitsteken. En mocht Richard Kelly dan toch een eendagsvlieg zijn…. Ach, dan kunnen we ons altijd troosten met de gedachte dat Donnie Darko een heel bijzondere film is. Meer mag je misschien ook niet van een eigenzinnige filmmaker verlangen.

Categorieën
Film Filmrecensie

Recensie Star Wars: The Clone Wars

Niets nieuws in The GalaxyStar Wars. Ooit was het de heilige trilogie van de cinema, tenminste, volgens de grote schare fans. De digitaal opgesmukte heruitgaven van Episodes IV, V en VI lieten het oude nostalgische Star Wars-beeld vervagen. De tweede Star Wars-trilogie, waarin wordt getoond hoe Anakin Skywalker zich langzaamaan laat verleiden tot de Duistere Kant van de Force en uiteindelijk in Darth Vader verandert, deed de oude films hun glans verliezen. En nu is er dan de 3D animatiefilm Star Wars: The Clone Wars waarmee de saga schijnbaar een nieuwe weg in slaat. Schijnbaar, want producent/geestelijk vader George Lucas en regisseur Dave Filoni bewandelen vooral de bekende paden.Het verhaal van de animatie speelt zich af tussen Episode II: Attack of the Clones en Episode III: Revenge of the Sith. In het inmiddels bekende melkwegstelsel zijn de Clone Wars in alle heftigheid aan de gang, een massale burgeroorlog waarin de kwaadaardige Separatisten en hun droid-legers tegen de Republiek en zijn Jedi-beschermers ten strijde trekken. Omdat beide partijen afhankelijk zijn van veilige doorgang door een stukje ruimte dat aan Jabba the Hutt toebehoort, krijgen Anakin Skywalker en zijn Padawan-leerling Ahsoka de opdracht om de ontvoerde zoon van The Hutt veilig thuis te brengen. Tegenstrever Count Dooku aast echter ook op de veilige doorgang en zal natuurlijk alles in werking stellen om het Skywalker en co. zo moeilijk mogelijk te maken.
© Lucasfilm Ltd. & TM. All rights reserved.Weer Skywalker
In de zes Star Wars-films wordt het verhaal van Luke Skywalker en diens vader Anakin verteld. We zien aan het einde van Episode II het begin van de Clone Wars, en aan het begin van het derde deel het einde van deze oorlog. Lucas vond dat hij nog heel wat verhalen in het verschiet had: ‘Obviously, during a war there are lots and lots of stories — very exciting action, drama, heartbreak, even humor,’ vertelt Lucas in een interview in het promotiemateriaal van de film. ‘The idea of doing an animated version of the Clone Wars was intriguing to me because it really allows us to tell other stories, show other Jedi, introduce new characters and even tell stories about the clones themselves. Some of them have very interesting stories. It allows us to broaden the canvas of what Star Wars is about.’Mooie woorden van Lucas. Hij maakt ze echter niet waar. Het verhaal van deze animatiefilm richt zich vooral op de missie van Anakin Skywalker en zijn jonge Padawan Ahsoka. Lucas koos er dus weer voor om Anakin de hoofdrol te geven. Van zijn voornemen om een keer een verhaal over andere personages te vertellen is niet veel terechtgekomen.

© Lucasfilm Ltd. & TM. All rights reserved.


Meester en leerling
De dynamiek tussen meester en leerling is een bekend gegeven in de Star Wars-films. Klassiek zijn de scènes waarin de jonge Luke Skywalker (Mark Hamill) getraind wordt door meester Yoda (Frank Oz) in het gebruik van de Force. We zien hoe Skywalker met moeite zijn ruimteschip uit het moeras weet op te tillen en zich langzaam maar zeker ontplooit tot een ware Jedi-meester. De dynamiek werd voortgezet in de tweede trilogie waarin Anakin getraind wordt door zijn meester. In The Clone Wars is het Anakin zelf die een leerling krijgt.De makers kozen ervoor om van Ahsoka een bijdehand meisje te maken dat haar mannetje staat. De veertienjarige is al zódanig bedreven in de Force dat je je kunt afvragen of ze überhaupt nog een meester nodig heeft. Misschien alleen nog om wat lessen in nederigheid te krijgen, want met haar zwaardvecht kunsten is niets mis. Echt spannend worden de actiescénes er niet door.Films voor tieners
Net als de Ewoks en Jar Jar Binks indertijd, bewijst Ahsoka’s aanwezigheid dat Lucas vooral een brede doelgroep wil aanspreken met zijn films. Hij heeft duidelijk een voorkeur voor kinderen en tieners. Dat verklaart meteen de stijl van de film, die herinneringen oproept aan zaterdagochtendcartoons. Leuk voor de kids, maar verwacht geen opzienbare animatie.Overigens heeft Star Wars: The Clone Wars zijn oorsprong in de micro-animatieserie omtrent de Clone Wars bij Cartoon Network. In deze serie, die uit een aantal korte episodes bestond, lag de nadruk vooral op de actie en minder op plotontwikkeling.
© Lucasfilm Ltd. & TM. All rights reserved.Stemmen
De animatiestijl van The Clone Wars heeft zijn invloeden in Japanse anime en de marionettenserie Thunderbirds. De karakters lijken wat betreft hun uiterlijk niet alleen veel op de Thunderbirds, ze acteren ook niet veel vloeiender dan de marionetten uit die serie.Menselijke emoties en acteerprestaties komen dan ook alleen van de ingesproken stemmen, die bijzonder goed zijn gecast. Het merendeel van de oorspronkelijke acteurs zijn vervangen voor goede imitators – al wordt Frank Oz gemist als de stem van Yoda. Samuel L. Jackson, Anthony Daniels en Christopher Lee spraken wel de stemmen in van de karakters die ze eerder speelden in de live-actionfilms.Camerawerk
Er worden zo nu en dan interessante point-of-view shots gekozen tijdens de gevechtscènes die in een vlot tempo zijn gemonteerd. Ook zijn de achtergronden mooi getekend. Deze passen in de stijl van de tweede live-action trilogie. Toch blijft deze 3D animatiefilm achter bij wat er bijvoorbeeld in de Pixarstudio wordt geproduceerd. Daarvoor zijn de karakters te vlak, het verhaal te voorspelbaar en acteren de personages te houterig.Star Wars: The Clone Wars draait vanaf donderdag 21 augustus in de Nederlandse bioscopen.Deze recensie verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie Hellboy II: The Golden Army

De originele Hellboy-comics van Mike Mignola zijn herkenbaar door de unieke tekenstijl, de nonchalante houding van het titelpersonage en een wereld waarin folklore, legendes en zelfverzonnen ongein naadloos in elkaar overlopen. Dat de meeste elementen goed zijn te vertalen naar het witte doek werd met de eerste Hellboy (Guillermo del Toro, 2004) bewezen.

Ook nu is Ron Perlman weer perfect gecast als de rode held met de afgezaagde hoorns. Al kost het hem schijnbaar meer moeite dan anders om zich door de dikke laag make-up uit te drukken.

Monsterlijk
Omdat bij een vervolgfilm altijd het verrassingselement van het origineel ontbreekt, biedt de sequel vaak alles in overdadige trap: actie, personages en specialeffects. Ook de droge humor, een belangrijk element van de wereld van Hellboy, is in overvloed aanwezig. Hellboy II is een echte creature feature. Allerlei vreemde wezens vullen het beeld. De Trollenmarkt waar Hellboy & co. op zoek gaan naar informatie, is een goede staalkaart van de monsterlijke creativiteit van regisseur Guillermo del Toro (Pan’s Labyrinth). Vooral zijn versie van de tandenfee (kleine afzichtelijke wezens die mensen met huid en haar opeten) mag op zijn minst origineel genoemd worden. Het overdadig gevulde beeld staat in schril contrast met de sobere tekenstijl van Mignola, die zich dikwijls beperkt tot het uitbeelden van de elementaire verhaalelementen.

De sprookjesachtige wezens en virtuele effecten zien er fantastisch uit, maar is de nieuwe Hellboy ook boeiend?

Elfjes
Del Toro schreef het filmverhaal samen met Mike Mignola. Na een bloedige oorlog sloot de mensheid een verbond met elfen, trollen en andere monsters. De mystieke wezens zouden verblijven in de bossen, de mens zou zich in de steden ophouden. Het krachtige Golden Army van de elfen werd tot slapen gebracht om niet meer ten strijde te trekken tegen de mensheid. Zul je net zien dat de zoon van de elfenkoning vindt dat de mensen zich niet aan de afspraak hebben gehouden en het Golden Army weer actief in dienst wil laten treden. Gelukkig staat Hellboy klaar om het leger een kopje kleiner te maken.

Love is in the air
Liefde is de leidraad in deze Hellboy: liefde voor de planeet en liefde voor elkaar. Het zijn de relatiestrubbelingen tussen Hellboy en zijn licht ontvlambare Liz (Selma Blair), gecombineerd met Abe Sapiens (kalver)liefde voor Princess Nuala, die het uitzitten van de film de moeite waard maken. Del Toro geeft deze menselijke emoties voldoende ruimte en maakt ze een integraal onderdeel van de plot. Het is fijn om te zien dat het personage Abe Sapien (Doug Jones) zich verder ontwikkelt, daar hij in de eerste film vooral een bijfiguur was. Een van de leukste scènes in Hellboy II is het avondje doorzakken waarin Hellboy en Abe laveloos op de trap hangen en zich beklagen over de lastige hordes die in de liefde overwonnen moeten worden. Ook mannen met een demonisch uiterlijk snappen vaak niet wat vrouwen nu precies bedoelen.

Overkill
Waar Hellboy II: The Golden Army vooral onder lijdt is de superhelden-overkill. We hebben dit jaar Iron Man, de Hulk en Batman al gehad. Gevechten in de straten van Manhattan tussen goede en kwade monsters zijn zo langzamerhand een cliché geworden. En ook al brengt de climax ons in een betoverende ruimte onder het Ierse landschap – waar het Gouden Leger van 70X70 soldaten ligt opgeslagen – de uitslag van het gevecht tussen Hellboy en Prince Nuada (Luke Goss) is pijnlijk voorspelbaar. Hetzelfde gaat op voor de muzikale score van veteraan Danny Elfman. Zo te horen is de componist toe aan en lange vakantie.Na het zien van Hellboy II: The Golden Army krijg ik vooral zin om de comics van Mike Mignola te gaan lezen. Want alle inspanningen ten spijt – de strips zijn beter.

Hellboy II: The Golden Army draait vanaf 21 augustus in de bioscoop.