Categorie: Film

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Tim Burton’s Corpse Bride

In het kader van Halloween hier een bespreking van een prachtige Halloweenfilm: Tim Burton’s Corpse Bride. Hoewel deze animatiefilm niet echt de stuipen op het lijf jaagt, ziet hij er fantastisch uit. In wezen heeft Tim Burton (wederom) een macaber sprookje afgeleverd.
In Corpse Bride wordt Victor (Johnny Depp) weggevoerd naar de onderwereld als hij door een vergissing met de Corpse Bride (Helena Bonham Carter) trouwt. Een meisje dat ooit op haar huwelijksnacht is vermoord en nog steeds op haar geliefde ligt te wachten. Ondertussen wacht Victors echte bruid Victoria (Emily Watson) op hem in het land der levenden. Hoewel het er in de dodenwereld veel gezelliger en levendiger is dan in de strenge en koude Victoriaanse bovenwereld, wil Victor toch terug naar zijn enige echte liefde. Het verhaal van Corpse Bride is gebaseerd op een Russische volksvertelling. De strekking ervan past perfect in het universum van Burton. De verhalen van Burton zijn namelijk heerlijk fantasierijk. Er gebeuren dingen in die uiteraard niet in onze wereld kunnen, maar de verhalen zijn altijd genoeg geaard in de echte wereld om geloofwaardig over te komen. Dit komt doordat Burton een wereld creëert die lijkt op de onze, maar zijn wereldbeeld is duidelijk vertekend, als een cartoon. Het is juist die vertekening die Burtons visie zo interessant maakt. Contrast
Burton gebruikt grote tegenstellingen in zijn verhalen. In Corpse Bride wordt de Victoriaanse tijd weergegeven in koude blauwtinten. De onderwereld van de doden bestaat juist uit vrolijke kleuren. Wederom het contrast tussen de ‘gewone wereld’ en de magische wereld, waarbij de magie altijd beter is dan het normale. De bruiden Corpse Bride en Victoria vormen allebei een weerspiegeling van de Victoriaanse tijd. Victoria straalt op een lieflijke wijze de vroomheid uit van die tijd (wat haar naam ook al aangeeft). De Corpse Bride is daarentegen een meer sexy versie van de Victoriaanse tijd. Zij verbeeldt de onderdrukte seksualiteit die onder de oppervlakte sidderde. Ook met Corpse Bride maakt Burton dankbaar gebruik van de invloeden uit zijn jeugd. Het decor met gotische elementen doet denken aan de filmsets van de oude horrorfilms. Victor loopt bijvoorbeeld door een bos dat heel veel lijkt op de kale boomstammen uit Bride of Frankenstein (James Whale, 1935). Het wijze skelet Elder Gutknecht (gespeeld door Michael Gough, die ook in veel horrorfilms van de Hammerstudio heeft gespeeld) wordt op speciale wijze geïntroduceerd. Voordat hij in beeld stapt is eerst de slagschaduw van zijn arm te zien. Dit shot is een directe verwijzing naar de film Nosferatu – een van de eerste Dracula-films – waarin de slagschaduwen van Dracula dodelijk blijken te zijn.
Burtons helden
Andere elementen uit Corpse Bride zijn bekende elementen uit Burtons eigen werk. De vrolijke wereld der doden lijkt veel op de dodenwereld uit Burtons Beetlejuice (1988) en roept onder andere de wachtkamer op waar schurk Betelgeuse (Michael Keaton) zit te wachten tot hij eindelijk het dodenrijk binnen mag. De film bevat ook duidelijke hommages aan Burtons helden. De piano waar Victor op speelt is geen Steinway maar een “Harryhausen”. Ray Harryhausen was de pionier op het gebied van stop-motion animatie. Hij maakte films als The Golden Voyage of Sinbad en Jason and the Argonauts. Wederom films die Burton ontdekte als kind. Stop-motion animatie
Corpse Bride is evenals Burtons The Nightmare Before Christmas gemaakt van stop-motion animatie. Dit is de oudste filmtechniek voor 3d animatie, waarbij figuurtjes op schaal beeldje voor beeldje worden opgenomen. Deze techniek geeft de beelden een echtheid mee die minder voor de hand ligt bij 3D computeranimatie, wat over het algemeen toch een meer synthetisch uiterlijk heeft. Met Corpse Bride heeft Burton weer een lieflijk en visueel verbluffend sprookje afgeleverd. De sprookjes van Burton mogen dan macabere elementen bevatten – ze zijn nooit eng. Daar zijn de beelden veel te mooi voor en de vertelling te grappig. En Corpse Bride zit vol met grappen die over lijken gaan. Corpse Bride is een waardig opvolger voor The Nightmare Before Christmas (1993). Er zit blijkbaar nog genoeg leven in Burtons gotische vertellingen.

Categorieën
Film

Film: Machinima op het HAFF

Eens per twee jaar is het feest voor animatieminnaars, want dan vindt het Holland Animation Film Festival (HAFF) plaats in Utrecht. In de 11e editie is er speciale aandacht voor machinima.

Toen animator Gerrit van Dijk samen met Henk Camping van ’t Hoogt in Utrecht het HAFF in 1985 initieerde was het bedoeling dat het een eenmalige aangelegenheid zou zijn. Gerben Schermer, de directeur van het festival, liep in die tijd voor de studie cultureel management stage bij ’t Hoogt. ‘Het animatiefestival was mijn stageopdracht. Als ik er na ’85 niet mee was doorgegaan, is het nog maar de vraag of het HAFF nu nog zou bestaan,’ vertelt Schermer.‘Ik ben eigenlijk met het festival opgegroeid – iedere film die ik zag was voor mij nieuw – een openbaring. Tegenwoordig ben ik een specialist (lacht).’ In de afgelopen jaren is er wel het een en ander veranderd. Behalve een forse toename van het aantal bezoekers is het aantal competities uitgebreid. In 2002 werd de internationale competitie voor korte onafhankelijke films geïntroduceerd. Door de onderverdeling tussen narratieve en niet-narratieve animatie krijgen de doorgaans ondergesneeuwde experimentele films de nodige aandacht. Dit jaar worden een machinima-competitie en jongerenjury’s aan het programma toegevoegd.Het doel van het festival is altijd hetzelfde gebleven, namelijk aandacht generen voor de animatiefilm. ‘We gebruiken competities als marketingcomponent. Korte animatiefilms krijgen zelden aandacht. Een festival biedt de juiste reuring en maakt het voor de pers interessant. Daarnaast zijn we als festival toch een beetje een curator van de animatiefilm geworden.’ Dit jaar maakte de festivalorganisatie een selectie uit ruim 1600 inzendingen. Lang niet alles wordt vertoond. Lex Veerkamp, hoofdpubliciteit van het HAFF, licht de selectieprocedure toe: ‘Animatie staat niet stil. Niet alles wat nieuw is, is ook goed. Ons voordeel is dat er heel veel bij ons binnenkomt, en wij halen echt de krenten uit de pap. Zo vertoont het festival alleen het beste van het beste.’

Engagement
Uit het festivalprogramma blijkt dat engagement, na jaren van afwezigheid, weer een belangrijk thematisch uitgangspunt is in de animatiewereld. Zo wordt in de videoclip Def Sung (Xavier Reyé, Doctor L) en films als Black Day to Freedom (Rob Chiu) en Empire, op eigenzinnige wijze kritiek geuit op de Amerikaanse buitenlandpolitiek. In bijvoorbeeld Empire (Edouard Salier, Nicolas Schmerkin) wordt in een collage van beelden Amerikanen in hun vrije tijd getoond. Door deze – in jaren vijftig-stijl getekende – beelden van gezapige gezinsactiviteiten schemeren de onheilspellende vormen van oorlogsvoertuigen. De festivalorganisatie stimuleert de betrokkenheid bij de maatschappij ook zelf door middel van de machinima-competitie. Deelnemers kregen tien dagen de tijd om een eigen machinima-film te maken. Deze moet een reactie zijn op een gebeurtenis die niet later dan september dit jaar heeft plaatsgevonden. Machinima – animaties die worden gemaakt met behulp van computergames – zijn relatief snel te produceren. Hierdoor bieden ze animators de mogelijkheid om in te springen op de actualiteit, als zijnde bewegende politieke cartoons.
Ik vroeg Schermer of machinima de grote belofte is voor animatie. Schermer:

‘Ik vind belofte wel een groot woord. Het is gewoon een nieuwe vorm om zelf dingen te doen met gemanipuleerde beelden. Machinima wordt wel steeds toegankelijker en er kunnen mooie dingen uit voortkomen. Als mensen op een jongere leeftijd iets kunnen maken, dan kunnen ze heel snel leren en dat is belangrijk voor het werk op grotere schaal. Machinima zal niet voor eeuwig zijn, maar creëert een manier van denken, een manier om snel met dingen aan de slag te gaan.’

Machinima is op het internet duidelijk in opmars en staat daarom terecht in de schijnwerpers op het HAFF. Naast de filmcompetitie worden er een workshop, lezingen en discussies rondom deze jonge animatievorm georganiseerd. (In de crossmedia week Picnic in oktober was ook ruimschoots aandacht voor machinima.) Je kunt de filmpjes bekijken op: http://video.google.nl/nl/machinima.html

Meer over machinima: Machinima, een revolutie in animatie?

Categorieën
Film Strips

Film: Superman preview

Eind november brengt Warner Bros. een hele reeks dvd’s uit over de Man van Staal. De oude filmreeks wordt gevierd met special editions en van Superman II komt zelfs de beruchte Richard Donner-versie uit.

Toen de producers Iliya en Alexander Salkind in de jaren zeventig de filmrechten verkregen van Superman wilden ze Superman I + II tegelijkertijd opnemen om productiekosten te besparen. Hetzelfde hadden ze gedaan bij hun films rond de Drie Musketiers. Richard Donner werd aangesteld dit monsterproject tot een goed einde te regisseren. Halverwege het opnemen werd besloten dat de eerste film snel afgemaakt moest worden, de opnames van deel II werden toen gestaakt. Toen Donner in de loop van de productie grote mot kreeg met zijn opdrachtgevers, werd hij ontslagen/heeft hij ontslag genomen. Donner had toen al een groot deel van Suup II gedraaid.

Regisseur Richard Lester (die furore maakte met A Hard Day’s Night – de eerste Beatles-film) werd ingeroepen om de film af te maken. Lester voegde wat slapstick toe en nam enkele scènes opnieuw op. Kortom: Superman II werd een heel andere film dan zoals Donner hem graag had gezien. In 2001 kreeg Donner de kans om zijn director’s cut te maken. Er werden opnames gerestaureerd en toegevoegd aan de film. Naar verluid ziet de film er heel anders uit dan de oorspronkelijke versie.

Wie er benieuwd naar is, kan alvast een voorproefje bekijken op de Warner Bros.-site.

Binnenkort op Mike’s Webs meer over de Superman-films en Superman Returns in het bijzonder.

Categorieën
Film Strips

Chasing Amy 1: De oorsprong van Amy

Serie Chasing Amy:

  1. De oorsprong van Amy
  2. Thema’s in Amy
  3. Meer thema’s in Amy

Vandaag op Mike’s Webs het eerste deel van een reeks essays over de film Chasing Amy. Mallrats van Kevin Smith was het niet het grote succes waar de filmmakers op hoopten. Smith had 6 miljoen dollar tot zijn beschikking, maar het publiek bleef weg en de critici vonden het allemaal maar niets. De filmmaker gaf het niet op en besloot terug tot de oorsprong van zijn filmkunst te gaan: net als bij Clerks ging hij aan de slag met een klein budget ($ 250.000) en zijn oude vertrouwde clubje filmvrienden. Het resultaat was Chasing Amy. Een film met een persoonlijk verhaal van Smith; een schrijnend mooie film over relaties en een van mijn favoriete films aller tijden. (Overigens is het met Mallrats wel goed gekomen. De film werd een culthit op video en dvd.) Het script van Amy heeft enkele herschrijvingen ondergaan. Zo kan het dat een film die in het verlengde zou liggen van Mallrats en waarin Jay (Jason Mewes) & Silent Bob hun leven zouden leiden al waren ze superhelden, uiteindelijk een persoonlijk relaas zou worden over een striptekenaar die verliefd wordt op een lesbienne. Finger cuffs
Als Holden McNeil (Ben Affleck) op een stripbeurs de oogverblindende en spunky striptekenares Alyssa Jones (Joey Lauren Adams) ontmoet, is hij meteen verliefd op haar. Wanneer Alyssa lesbisch blijkt te zijn, moet hij zijn verliefde gevoelens opzij zetten en zijn standaardideeën over liefde en relaties aanpassen. Holden en Alyssa worden goede vrienden, wat Banky Edwards (Jason Lee) mateloos irriteert. Banky deelt een huis met Holden en samen maken ze succesvolle strip Bluntman & Chronic. Wanneer de vriendschap tussen Holden en Alyssa verandert in een liefdesrelatie, ontdekt Banky een duister geheim uit Alyssa’s verleden. Ooit heeft ze met twee mannen tegelijk seks bedreven, waardoor ze de bijnaam Finger Cuffs kreeg. Alyssa heeft klaarblijkelijk meer ervaring tussen de lakens dan Holden en dit knaagt aan zijn zelfvertrouwen. Ondanks goede raad van Hooper X (Dwight Ewell), verbreekt Holden de relatie. Wijze raad komt ook van Silent Bob (zoals bekend gespeeld door Smith zelf). Bob vertelt Holden dat hij in hetzelfde schuitje heeft gezeten: een vriendin met meer ervaring en ook hij verdreef haar uit angst niet goed genoeg te zijn. Helaas trekt Holden de verkeerde conclusie uit Bobs verhaal. Hij nodigt Alyssa en Banky uit om de zaken uit te praten. Omdat hij vermoedt dat de gevoelens van Banky verdergaan dan alleen vriendschap, stelt hij een trio voor. Op deze manier is hij op seksueel vlak net zo ver als Alyssa en zij was erbij om de ervaring te delen, zoals Holden dat zo mooi voorstelt. Helaas zorgt dit voorstel ervoor dat zowel de vriendschap tussen de striptekenaars en de relatie tussen Holden en Alyssa voorgoed tot een eind komt. Een persoonlijk verhaal
Op zijn site spreekt Smith openhartig over de oorsprong van Chasing Amy, namelijk zijn relatie met Joey Lauren Adams. Juist, de actrice die Alyssa gestalte geeft in de film. De twee ontmoetten elkaar tijdens de casting van Mallrats. En zoals het zo vaak gebeurt in Hollywood, castte de regisseur zijn vriendinnetje in zijn volgende film. Maar dit keer ook omdat het script op hun relatie was gebaseerd. Smith vertelt dat Joey en hij eigenlijk twee tegenovergestelde zielen waren. Hoewel Joey zelf geen lesbienne is, was ’t voor Smith lastig te verwerken dat haar seksuele verleden wel wat meer scharkeringen kende dan het zijne.

It’s no secret that the origins of ‘Amy’ reside in my relationship with Joey. Granted, she’s not gay, and I’ve never fallen in love with a lesbian, but the movie did grow out of my temporary inability to deal with Joey’s past (not that it was anything like Alyssa’s; I don’t want ya’ll running around thinking Joey’s nickname was ‘Finger Cuffs’ or anything).

Smith vertelt even verderop dat de personages ieder een deel van zijn persoonlijkheid representeren:

The character of Holden is the closest to me I’ve ever written (casting Ben was aesthetically wishful thinking perhaps), and Alyssa is actually my voice of reason that I’d never listen to (I knew what I was doing/feeling was immature, but you just can’t fight city hall, sometimes). Banky bares the marks of my feelings about allegiance (oh, I hated the kind of friends who’d start dating someone and suddenly disappeared – balance, I’d say; constant sex, they’d say), while Hooper voices my thoughts about the politics of the gay community (particularly in the record store scene). The Jay and Silent Bob scene is always a little eerie to watch, in that it’s very much me having a conversation with my creations (a’la Grant Morrison’s brilliant ‘Animal Man’ issue where Buddy met his creator). This flick, more than the other two, is me on a slab, laid out for the world to see.

De overeenkomst tussen Holden en Smith is evident. Holden maakt de fictieve versie mee van wat Smith doormaakte met Joey; ook hebben beide kunstenaars de wens een persoonlijk verhaal te vertellen. Beide heren doen dit in een werk met de naam Chasing Amy: Holden maakt er een strip over, Smith de film.

Roddelpers
Er gaan echter ook andere verhalen de ronde over de oorsprong van Amy. Schrijver John Kenneth Muir haalt in zijn boek An Askew View: The Films of Kevin Smith, een artikel aan uit Entertainment Weekly. Dit artikel, geschreven door Allison Gaines, verhaalt dat Smith en Scott Mosier (de vaste producent van Smiths films) vrienden werden met de regisseuses Rose Troche en Guinevere Turner (beiden lesbisch) tijdens hun verblijf op het Sundance Festival in 1994. Volgens het artikel was Smith of Mosier verliefd Guinevere. Mosier wilde indertijd geen details geven aan Muir, maar hield vol dat de informatie in het artikel van Entertainment Weekly klopte.
Persoonlijk ben ik eerder geneigd om Smith op zijn eigen woord te geloven dan een artikel dat toch een beetje riekt naar roddelpraktijken. Bovendien heeft het iets romantisch dat Smith Amy baseerde op zijn relatie met Joey. Natuurlijk kan het het heel goed dat de vriendschap met Guinevere Turner en het feit dat ze lesbisch is, bepalend is geweest voor het lebisch zijn van Alyssa in de film. In dat geval zijn beide verhalen dus ‘waar’.
Nadat de film klaar was, bleek de relatie tussen Smith en Joey ook voorbij, al zijn de twee nog steeds goede vrienden. Iets wat we niet kunnen zeggen over Holden en Alyssa. Maar daarover de volgende keer meer.Meer weten over de soundtrack van Chasing Amy? Zie de Column: Soundtrack kleurt je dag.
Meer weten over Kevin Smith? Zie de recensie over Clerks II.

Serie Chasing Amy:

  1. De oorsprong van Amy
  2. Thema’s in Amy
  3. Meer thema’s in Amy
Categorieën
Film Mike's notities

Column: Soundtrack kleurt je dag

Soundtracks van films. De een heeft er niets mee, de ander verzamelt ze. Soms zijn ze schromelijke exploitatie om het succes van de film uit te melken terwijl de cd in kwestie weinig met de film zelf van doen heeft. Goede soundtracks bieden echter de kans om de filmervaring te verlengen en om je om te wentelen in de verhaalwereld.
Toen ik Filmwetenschap studeerde aan de UvA, moest ik regelmatig een paper over een film schrijven. Wat mij betreft was dat geen straf: behalve films kijken en maken is er niets leukers dan in een film te duiken en er een gedegen stuk over te schrijven.Iedere film heeft immers zijn eigen verhaalwereld en het is vaak heel prettig om een tijdje in die wereld te verkeren – het liefst langer dan de film duurt. Het schrijven van een paper biedt de kans om de verhaalwereld grondig te verkennen.Muziek is een belangrijke factor als het gaat om de sfeer van een film. Een van mijn trucjes om mij om te wentelen in de fictieve wereld van de film is dan ook door de soundtrack te luisteren tijdens het schrijven van het paper. De muziek roept scènes en emoties op die je tijdens de film hebt ervaren en is daarmee een handig hulpmiddel bij het herinneren en inleven van scènes. Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van een tekst over de film Chasing Amy en hier levert de soundtrack wat problemen op. Officieel is deze namelijk nooit bij de film uitgebracht. Toen Kevin Smith de film aan het draaien was, werd hij benaderd door een lokale popartiest die zijn liedje graag ter beschikking wilde stellen. Vlak voordat de film uitkwam trok hij zijn werk terug omdat de soundtrack tegelijk met zijn eigen album zou uitkomen. De platenmaatschappij was bang dat dit de verkoop van zijn album ernstig zou schaden.
Dave Pirner (van Soul Asylum) heeft toen de score voor Smith gemaakt en de liedjes geselecteerd. Helaas gebeurde dit te dicht op de release van de film, waardoor geen enkele platenmaatschappij brood zag in de cd. Wie de soundtrack toch wil horen, kan terecht op de site van ViewAskew en Roger’s Basement. Daar is een lijst van de gebruikte nummers. Je hoeft deze alleen nog even te downloaden. Het construeren van deze soundtrack deed me realiseren dat we iedere dag de soundtrack van ons leven samenstellen. Soms heel terloops door gewoonweg de radio aan te zetten, soms heel bewust omdat we net zin hebben in dat ene cd’tje. Soms ook geheel buiten je eigen wens om als je buren weer eens doen alsof ze doof zijn.
Een mooi stukje score kan, net als bij de film, óók de klankkleur van je dag bepalen. Soms ben ik in de mood voor een stukje Danny Elfman. Meestal weet zijn muziek vol koortjes en zware kopertonen mijn dag te veranderen in een Burtonesk tafereel. Als ik wat somber ben, is een vrolijke soundtrack zoals die van About a Boy heel geschikt om de lucht te klaren. En als ik wil wegdromen naar vervlogen poptijden, is een soundtrack van een Cameron Crowe-film meestal precies goed. Bijvoorbeeld Almost Famous of de cd bij Elizabethtown.Wie bewust de muziek bij zijn dag kiest, is in staat deze de gewenste richting in te sturen, of in ieder geval van de gewenste klankkleur te voorzien.

Categorieën
Film

Gastauteur: Achter de schermen bij Sl8n8

Vanaf deze maand zal af en toe een gastschrijver publiceren op Mike’s Webs. Het spits wordt afgebeten door Barbara. Mag ik mij even voorstellen? Mijn naam is Barbara en ik ben bezig met mijn laatste jaar van mijn opleiding tot make-up artist. Dit is een mooi woord voor visagie, grime, haarwerk, hairstyling en specialeffects. Voor deze opleiding heb ik stage gelopen bij de nieuwe Nederlandse horrorfilm Sl8n8.

Tijdens deze stage heb ik meegelopen met de visagiste en rondgekeken op de set. Ik heb vooral bloed, zweet en stof bij gespoten als dit moest gebeuren, de acteurs begeleid op de set en op de monitor meegekeken of alles er wel goed uit zag. Meestal staan meerdere crewleden rond het kleine schermpje om te kijken of alles klopt. Je kunt dan meteen zien of er nog iets moet veranderen. Als er dan iets is wat niet klopt, heb je nog de tijd om dat te veranderen.

Verder heb ik heel veel gezien van alle wonden die gemaakt zijn voor deze film. De hoofden die in de film worden afgehakt stonden backstage. Alsof het niks voorstelde, gewoon tussen de waterkoker en een boodschappentas. Deze wonden en hoofden behoorden tot de specialeffects en zijn verzorgd door dezelfde man die ook aan The Lord Of The Rings heeft meegewerkt. Dan kun je je misschien wel voorstellen dat het er erg goed en vooral heel echt uit zag.

Het was erg gaaf om te zien hoe zo’n scène in elkaar wordt gezet. Ik kan me nog één moment heel goed herinneren. Ik stond op de monitor mee te kijken hoe een scène werd opgenomen. En ondanks dat ik allang had gezien hoe de wond was geplakt, dat ik wist dat het hartstikke nep was en dat het op 3 meter afstand gebeurde, was het een gruwelijk gezicht hoe er een hap uit de arm van Jop Joris werd gebeten. Dat is dan echt te danken aan het acteerwerk en hoe realistisch de wond eruitziet. Ik was dan ook erg benieuwd naar hoe die scène eruit zou zien op het grote witte doek.

Vrijdag 29 september was de première tijdens het Nederlands Filmfestival in Utrecht. Ook ik mocht hierbij zijn, net als mijn medestagiaires. We waren erg benieuwd of ook onze namen op de aftiteling zouden staan en hoe de film zou worden ontvangen. We gingen naar binnen over de rode loper en kregen champagne bij binnenkomst.

Toen kwam het moment dat iedereen plaats mocht gaan nemen in de zaal. Op dat moment begint het een beetje te kriebelen. Dan begin je gewoon zenuwachtig te worden om het feit dat je een film te zien krijgt waar jij aan mee hebt gewerkt en dat andere mensen die film gaan bekijken en er hoogstwaarschijnlijk toch een mening over gaan vormen. Spannend! Om het nog spannender te maken kwam er eerst nog een man het podium op om een voorwoordje te doen. En toen gebeurde het, toen ging de film waar we met z’n allen hard aan gewerkt hadden, waar we vele dagen vroeg voor zijn opgestaan en pas laat op de avond van thuis zijn gekomen, in première!

Het was leuk om te zien dat ik eigenlijk bij heel veel scènes van die film aanwezig ben geweest. Maar het is wel heel raar, je kijkt opeens heel anders naar zo’n film. Ik ben zo bezig geweest om te kijken of het nou eigenlijk allemaal wel klopt, dat ik je niet eens zou kunnen vertellen of het nou een goede film is of niet. Ik kan je wel vertellen dat in mijn ogen alles klopt. En de specialeffects zijn zó mooi gedaan! Er werd zelfs 2 keer geapplaudisseerd omdat er op dat moment iemand werd afgeslacht en dat heel mooi in beeld werd gebracht.

En dan te bedenken dat er maar op één enkel moment de computer aan te pas is gekomen. Dat is op het moment dat de acteurs in een filmpje zien hoe er een geest bezit neemt van iemands lichaam en dat krijg je anders toch echt niet voor elkaar. Voor de rest is het allemaal handwerk en ziet het er erg goed uit.

Maar misschien ben ik wel een beetje bevooroordeeld. Daarom ga ik de film gewoon nog een keer bekijken om te zien of hij voor de rest ook goed is.Maar één ding scheelt: ook de media is erg te spreken over ‘onze’ Sl8n8. Ik zag in een recensie in Metro dat de film 4 van de 5 sterren krijgt. Dat noem ik goed. En dan ben ik trots om te zeggen dat ik erbij ben geweest.

En onze namen… die staan op de aftiteling!

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: How many roads

Vanavond heb ik in het plaatselijke filmhuis de film How Many Roads van Jos de Putter gezien. In deze film worden enkele Dylanisten geportretteerd. De film gaat dus niet over de carrière van Amerikaans beroemdste bard, maar over het effect van zijn muziek en vooral teksten op zijn fans.
Zoals De Putter het zelf heeft omschreven in een interview met Cinema.nl:

‘De echte Bob Dylan is zijn werk. En hoe zie je nu wat iemands werk is, als je kijkt naar wat ’t doet met gewone mensen.’

De teksten van Bob Dylan worden door menigeen tegen het licht gehouden al ware ze afkomstig uit een Heilige Schrift. Er wordt kracht en advies geput uit de teksten. En net zoals bij menig heilig boek, zijn de teksten zo te interpreteren dat je er altijd je gelijk mee kunt halen.
In How Many Roads vallen enkele zaken duidelijk op. Fans van Dylan zijn van alle leeftijden en geledingen. Zo maken we kennis met een joodse christen, een jonge soldaat en vrouw van in de veertig die door het land achter Dylan aan reist. Er zit zelfs een stel tienermeisjes bij die graag de muze van oude Bob zouden willen zijn.
Het zijn allemaal typen die eruit springen. Het zijn niet de succesvolle carrièrejagers zoals de American Dream vaak wordt voorgesteld. Al zijn het wel mensen die allemaal opzoek zijn naar geluk en op hun weg begeleiding vinden in het werk van Dylan. De man van de straat gezien via een vertekenend spiegelbeeld. De Putter toont een interessante doorsnede van Amerika op dit moment. Een Amerika dat anders is dan de tijd waarin Dylan als woordvoerder sprak voor de jonge generatie die tegen de oorlog was.
Dylan past in het rijtje van Lennon, Presley, Morrisson en andere pophelden die tot een bijna heilige status worden verheven door hun fans. (Met dit verschil dat Dylan, in tegenstelling tot de drie voorgaande genoemde popgoden, nog leeft.) Dergelijke verheerlijking mag je overdreven vinden. Het neigt naar een ziekelijke verering die kan leiden tot verkeerd fanatisme. Was het immers niet een fan van Lennon, Mark Chapman, die hem uiteindelijk doodschoot? Aan de andere kant is de verering van een popheld het bewijs van de kracht die muziek en teksten kunnen hebben op mensen. En dat is eigenlijk heel mooi.
How Many Roads is behalve een portret van deze fans ook een roadmovie die prachtige beelden van cameraman Vladas Naudzius bevat. Wat mij betreft een aanrader voor Dylanisten, maar ook voor een ieder die geïnteresseerd is in mensen die over hun passie in het leven vertellen.

Categorieën
Film

Film: Machinima, een revolutie in animatie?

De doe-het-zelf animator rukt op. Dankzij machinima is iedereen met een beetje verstand van games en film in staat zijn eigen animatiefilm te maken. Betekent dit een revolutie in animatie? In de eerste aflevering van de machinima-reeks Red vs. blue filosoferen twee bewakers van het rode team van het computerspel ‘Halo’ over de zin van hun bestaan. Waarom moeten ze eigenlijk de afgelegen rode bunker beschermen tegen het blauwe leger dat op zijn beurt weer een vesting bewaakt? Personages in een computergame die aan zelfreflectie doen is slechts een voorbeeld van de nieuwe richting die animatie in kan slaan.It’s all in the game
Machinima biedt voor iedereen met een goed idee de kans om een animatiefilm te maken. Machinima staat voor (korte) animatiefilms die met behulp van computergames worden gemaakt. De term is een samentrekking van machine, animation en cinema.
Er zijn twee manieren om machinima te maken. De eerste methode is het opnemen van zelfgespeelde gamescènes. Iedere gamer speelt met een karakter en laat deze ‘acteren’. Games met een eerste-persoonsperspectief (First Person Shooter) zijn hiervoor het meest geschikt, omdat daarin de ogen van een personage fungeren als camera. Bij deze beperkte vorm is de maker echter volledig afhankelijk van de mogelijke animaties binnen de game.
Filmmakers met meer ambitie en programmeerkennis werken op dataniveau. Bij veel games zijn extra gereedschappen beschikbaar waarmee nieuwe karakters en gebeurtenissen gecreëerd kunnen worden. De filmmaker programmeert de animatie en voert deze in de basisstructuur (de game-engine) van het spel in. Na het invoeren van de data zullen de figuren volgens het voorgeschreven script handelen. Ook kan de maker bijvoorbeeld zijn beelduitsneden bepalen en het decor ontwerpen.
Anna
Een van de beste voorbeelden van deze tweede manier is de korte animatie Anna gemaakt door Fountainhead Entertainment in 2003. Het is een sprookjesachtig verhaal over de levenscyclus van een bloem. Door de optimaal gebruikte muzikale score met geluidseffecten, expressieve bewegingen in de animatie en passende camerahoeken, wordt op levendige wijze een aangrijpende vertelling gecreëerd. Deze korte film werd gemaakt met het spel Quake 3. Interessant dat een spel waarin vernietiging centraal staat, de basis kan zijn voor een lieflijke film. Over het algemeen ontsnappen de machinima-films niet aan de game-esthetiek en zijn de animaties eenvoudiger dan het werk van echte filmstudio’s. De personages bewegen doorgaans houterig en hebben beperkte gezichtsuitdrukkingen. Daarom leunen machinima-films hevig op de soundtrack en expressieve dialogen.

Desondanks lijkt de belofte voor zelfexpressie groot. Zo is machinima tijd- en kostenbesparend. Anders dan bij oude technieken als stop-motion animatie, is bij machinima het resultaat meteen te zien. Een film als Tim Burton’s Corpse bride (2005) kost jaren om te maken: ieder beeldje wordt apart opgenomen en elke beweging van een pop moet met de hand worden gemaakt. Bij ingewikkelde 3D animaties, zoals de films Shrek (2001) en Monsters, Inc. (2001), hebben computers jaren nodig om alle details in het beeld te berekenen. De doe-het-zelf animator heeft geen leger van animators of grote computers nodig. Hij kan de films alleen of met een klein team maken. In dat opzicht biedt machinima dezelfde vrijheid als de komst van de digitale videocamera dat enkele jaren geleden deed voor onafhankelijke filmmakers (denk aan The Blair witch project uit 1999 van Daniel Myrick en Eduardo Sánchez).Quake movies
Machinima is niet van de een op andere dag ontstaan. De basis ligt in demoversies van games: de mogelijkheid om het gespeelde spel op te slaan en als een film af te draaien. De eerste machinima-films waren zogenaamde ‘Quake movies’, gemaakt met de game Quake uit 1996.
Het internet speelt een grote rol bij de verspreiding en vertoning van machinima. De films zijn te downloaden of via streaming video te bekijken. De meeste animaties worden daarom in korte episodes van zo’n vier minuten uitgebracht. De belangrijkste website is www.machinima.com. Daar zijn films, artikelen en handleidingen te vinden. Daarnaast organiseert de Academy of Machinima Arts and Sciences sinds enkele jaren een filmfestival in New York. Inclusief eigen Oscars, de Mackies. Deze Academy bestaat uit een selecte groep liefhebbers die de machinima-films onder de aandacht wil brengen.
Revolutie?
Machinima is interessant voor animatie- en gameliefhebbers. Of het gewone publiek warm loopt voor 3D-animaties op het internet moet nog blijken. Naarmate de techniek verbetert zullen de machinima-films er steeds beter uit gaan zien. Ook hebben makers steeds minder beperkingen op het pad naar cinematografische vernieuwing. Fabrikanten bouwen zelfs extra gereedschappen in hun games om machinima mogelijk te maken en er komen steeds meer computerprogramma’s die speciaal op de productie van deze films gericht zijn. Het is aan de makers zelf wat ze hiermee doen en of ze hun publiek weten te bereiken. Pas dan valt er te bepalen of machinima werkelijk een revolutie zal ontketenen.

Deze tekst verscheen eerder in De Filmkrant. Binnenkort meer over machinima.

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Capote

De film Capote is een eersteklas portret van schrijver Truman Capote tijdens het schrijven van zijn bestseller ‘In cold blood’. Philip Seymour Hoffman geeft overtuigend gestalte aan de excentrieke schrijver.

“Ik dacht dat hij een aardige man was. Dat dacht ik tot het moment dat ik zijn keel doorsneed”, bekent Perry (Clifton Collins Jr.) tegen Truman Capote over de nacht in november 1959 waarin hij en zijn maatje koelbloedig een gezin uitmoordden. Voordat Truman dit eindelijk aan Perry’s mond ontfutselt, zijn er al heel wat gesprekken en leugens aan vooraf gegaan. Wat aanvankelijk begon als een artikel, groeide uit tot een ambitieuze zoektocht van vier jaar, de eerste non-fictie roman van Capote en zijn eigen ondergang. Na het schrijven van In Cold Blood zou hij nooit meer een roman afmaken.
Façade
Regisseur Bennet Miller, die doorgaans reclamespotjes en documentaires maakt, schetst een ambigue portret van een intrigerende man. Capote was een opvallende publieke figuur door zijn onconventionele manier van kleden, zijn kinderlijke hoge stem en ingestudeerde maniertjes. Hij weet in elke situatie met het juiste verhaal te komen en mensen te vermaken. Capote houdt van aandacht en succes, en is zelfs bereid om de kruier van de trein te betalen om hem te complimenteren in het bijzijn van vriendin Harper Lee (Catherine Keener).
Achter de façade van de innemende publieke figuur gaan ook duistere facetten van Capotes karakter schuil. Capote wordt afgeschilderd als een charmante manipulator die alles overheeft voor zijn boek: hij is een schrijver in koele bloede. Tijdens interviews geeft hij schijnbaar eerst iets van zichzelf bloot om een band te scheppen en de mensen makkelijker de informatie te laten prijsgeven waar het hem om gaat. Het is de vraag of Capote de waarheid spreekt of dat hij precies weet wat hij moet zeggen om het juiste effect te bereiken.
Strijd
Capote doet zich voor als vriend en zegt de moordenaars de kans te geven hun kant van het verhaal te vertellen.Zolang hij de bekentenis van moordenaar Perry nog niet heeft, liegt hij hem voor dat hij de titel van zijn boek nog niet weet. Een titel als In Cold Blood past immers niet bij hun vriendschap. De ambigue relatie tussen journalist en subject wordt in de film goed verbeeld door de innerlijke strijd van Capote. Hoeveel is een journalist schuldig aan zijn onderwerp? Capote gebruikt de moordenaars voor zijn boek. Aan de ene kant lijkt hij gevoelens voor Perry te hebben, aan de andere hoopt hij met spanning op het moment dat de moordenaars geen uitstel van executie meer krijgen, want zijn boek mist nog een goed einde. “Ik kon niets doen om hen te redden”, zegt hij diep bedroefd tegen vriendin Harper Lee. “Misschien, maar dat wílde je ook niet”, antwoordt zij.Oscar
Capote is een eersteklas film waar er maar weinig van gemaakt worden. Philip Seymour Hoffman speelt zijn beste rol tot nu toe en kreeg terecht een Golden Globe en Oscar voor zijn verbluffende prestatie. Millers ervaring als reclameman is duidelijk merkbaar: hij vertelt het verhaal in korte punctuele scènes. Wanneer shots wel langer aanhouden is dit om het dramatisch effect te onderstrepen. Zoals de eerste keer dat Capote Perry in de cel ontmoet. Het belang van deze gebeurtenis wordt onderstreept door de relatief lange scène. Vanaf dit moment verandert Capotes snelle societyleven en wordt het tempo van de film hier op aangepast.Lees ook de filmrecensie over Infamous.

Categorieën
Film Filmrecensie

Weekendfilms: Wonder Boys

Het weekend. Wie kijkt er niet naar uit? Het moment voor potentiële uitspattingen, rust, ontspanning en avontuur. Het weekend lijkt in beginsel veelbelovend. En ook al blijkt zondagavond vaak veel van de beloftes niet waargemaakt te zijn, toch hopen we de volgende vrijdagavond weer op iets wonderlijks. Door mijn werk als freelancer komt het regelmatig voor dat het weekend midden in de week valt of er volledig bij inschiet. Misschien heb ik daardoor wel een voorliefde voor films die een weekendgevoel bezorgen.

VoorDeFilm: Wonder Boys (2000)
VoorDeFilm: Wonder Boys (2000)

Dode hond
Zo speelt de film Wonder Boys van Curtis Hanson zich af in een weekend. Tijdens dit weekeinde heeft Professor Tripp – de beste rol van Michael Douglas ooit – het zwaar te verduren. Hij wordt verlaten door zijn derde vrouw, zijn minnares blijkt zwanger te zijn en hij neemt de jonge verwarde literatuurstudent James Leer (Toby Maguire) onder zijn hoede. Daarbij komt zijn beste vriend Crabtree ook nog eens op bezoek. Crabtree geeft zijn boeken uit en komt Tripps tweede boek ophalen. Tripp is er al zeven jaar mee bezig en het is erg twijfelachtig dat hij in twee dagen aan het stuurloze verhaal een bevredigend einde weet te breien. Gooi daar nog een flirtende studente, een dode hond, een paar flinke sloten drank en verdovende medicijnen bij en je hebt de ingrediënten die het mogelijk maken om een midlifecrisis in een weekend af te ronden.

Wisecracks
wonderboys22Het is de sfeer van Wonder Boys die me telkens doet terugkomen naar dit cinematografische juweeltje. De warme vriendschap tussen Tripp en Terry Crabtree werkt aanstekelijk. Crabtree, gespeeld door onovertroffen Robert ‘Snuifje’ Downey Jr., is een heerlijke weirdo die zich inlaat met travestieten en niet te beroerd is James Leer te bekeren tot de herenliefde. Downey Jr. speelt de rol op de zijn herkenbare stijl vol wisecracks en atypische motoriek.

Professor Tripp is zelf ook een aparte figuur. Hij geeft les op de universiteit, slaapt met de vrouw van zijn baas en doet dankzij zijn overmatige wietgebruik zijn naam eer aan. De personages zijn goed uitgediept. Hierachter schuilt het vakmanschap van schrijver Michael Chabon. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van zijn hand.
Het verhaal speelt in de vervallen industriestad Pittsburgh, wat een romantisch decor biedt. De soundtrack bestaat uit klassiekers van Bob Dylan, John Lennon en Neil Young. Ieder nummer biedt de perfecte omlijsting bij de gemoedstoestand waarin Tripp verkeerd.

De gebeurtenissen in Wonder Boys zijn op het eerste gezicht droevig, maar worden met zwarte humor gebracht, waardoor het moeilijk is niet heel erg vrolijk te worden. Daarbij zijn de personages uitvergrootte karakters met ieder een eigenzinnig charme. Aan deze personages kleeft melancholie zoals een muffe geur aan een jasje hangt dat te lang de kast niet is uitgeweest.Schilderachtig
Daarbij is de stijl van de film werkelijk heel goed. Het camerawerk is van hoog niveau. De scène waarin James Leer in de tuin met Professor Tripp staat te praten, midden in de sneeuw en in het softe schijnsel van het maanlicht lijkt rechtstreeks op het filmmateriaal geschilderd te zijn met een magisch licht. Typisch het werk van vakman Dante Spinotti die ook mooie plaatjes afleverde met LA Confidential.
wonder-boys-douglas
Het weekendgevoel van Wonder Boys zit hem natuurlijk niet alleen in het feit dat de film speelt in het weekend. Het is de humor, het zijn de aanstekelijke personages en de karakteristieke ruimten waar de humoristische levenscrisis van Tripp haar climax bereikt – het universiteitsgebouw van de Carnegie Mellon University, de warme uitstraling van het huis van Tripp, de gezellige, doch sleezy bar Hi-Hat. Dit is een wereld waar je in zou willen wonen. Dit zijn personages die je als oude vrienden zou willen omhelzen. Wonder Boys biedt een soort troost die zeldzaam is in de hedendaagse cinema. Anders dan bij de meeste feel good-films voelt het sentiment niet vals maar oprecht. De film toont op hoopvolle wijze dat ieder weekend – hoe vreemd dan ook – met een brede glimlach overleefd kan worden.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Film: V for Vendetta

Een van de meest interessante films van dit jaar – en sinds ruim een maand op dvd – is de film V for Vendetta. De film is gebaseerd op de gelijknamige strip geschreven door Alan Moore en getekend door David Lloyd. Gedurende de jaren tachtig werd de strip voorgepubliceerd in het Engelse stripmaandblad Warrior.
Aan de film zijn de nodige elementen aan toegevoegd om het verhaal up-to-date te maken. De gebroeders Wachowski (van The Matrix-trilogie) schreven het script en hebben daarin scènes veranderd en een aantal personages geschrapt. Zo krijgt het meisje dat door V wordt gered, Evey (Natalie Portman), een meer centrale rol toebedeeld. Niet zo gek, want V zelf is tamelijk onbenaderbaar en blijft een beetje een mysterie voor de kijker.
Toch is de film een getrouwe adaptatie van de geest van de strip. V is een vrijheidsstrijder die het opneemt tegen het fascistische regime van leider Sutler. Sutler heeft sinds de Derde Wereldoorlog Engeland in zijn greep. Het volk wordt dom gehouden door de leugens die via de media worden verspreid en iedereen wordt in de gaten gehouden door de regering. Alles wat een bedreiging kan zijn, inclusief popmuziek en kunst, is verboden.
Big brother
Moore schreef het verhaal als reactie op het Thatcher-regime in de jaren tachtig. Maar eigenlijk zijn verhalen over totalitaire staten al eeuwenoud. Het is een Orwelliaanse wereld, die niet zo ver weg is als dat ze lijkt: de recente Patriot Act waarin president Bush toestemming heeft om de eigen bevolking te bespioneren is daar het bewijs van. Big brother is watching you.
Acteur John Hurt neemt de rol van Sutler voor zijn rekening. Het is grappig dat de man die de naar vrijheidsmachtende Winston Smith speelde in de filmversie van George Orwells 1984, nu zelf de dictator is.
Voorbeelden
De vigilante V gaat getooid in een zwarte cape en hoed. Zijn gezicht zit verscholen achter een wit masker met daarop een brede grijns. In V brengt Moore enkele bekende figuren samen. Allereerst verwijst V natuurlijk naar Guy Fawkes, die in de zestiende eeuw probeerde het Britse parlement op te blazen maar daar niet in slaagde. Dit wordt nog iedere vijfde november herdacht, al gaan er stemmen op om deze eeuwenoude traditie af te schaffen.
Verder doen de lichamelijke verminkingen en gemaskerde bedekking van V denken aan de Phantom of the Opera. Zijn degengevechten en het snijden van een ‘V’ als handelsmerk komen natuurlijk van Zorro. Tot slot lijkt hij ook wel wat op Batman. Dat is immers ook een vigilante die geheel in het zwart de nachten in een corrupte wereld wat veiliger maakt.
Anarchie
Toch is V geen echte superheld, maar meer de belichaming van het idee van anarchisme. Het mooiste shot in de film is dan ook het moment waarop de duizenden die voor het parlementsgebouw demonstreren met het masker van V op dat masker allemaal tegelijkertijd afdoen. Dit verbeeldt precies het idee achter V: hij is de verpersoonlijking van iedereen die een betere wereld wil en bereid is tot (harde) actie over te gaan. Iedereen kan het verschil zijn en samen sta je sterk. Of zoals V het zelf zegt: ‘Het volk zou niet bang moeten zijn voor zijn regering, de regering zou bang moeten zijn voor het volk!’
Behalve dat de filmmakers het idee en het verhaal van de strip trouw zijn gebleven (de dialogen uit de strip zitten soms woord voor woord in de film), is V for Vendetta een geslaagde verfilming door de goede casting. Ondanks de beperking die een niet-bewegend masker oplegt, weet acteur Hugo Weaving door zijn stemgebruik passie en nuance in zijn performance te brengen. V is een theatraal figuur met bulderende speeches.
Gelukkig wordt de film nergens te zwaar dankzij de lichte benadering van Stephen Fry, in een belangrijke bijrol als presentator bij het tv-station waar Evey werkt. Ook John Hurts dictator is stereotiep genoeg om het allemaal niet te serieus te nemen. Om politiek moet je immers ook nog kunnen lachen.

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Clerks II

Afgelopen vrijdag bij de persvoorstelling Clerks II van Kevin Smith gezien. Ik was erg benieuwd naar deze film: alle voorgaande films van Kevin zijn stuk voor stuk juweeltjes. Toch vroeg ik mij af of het verstandig was om een vervolg te maken op zijn debuutfilm Clerks.

Voor mensen die niet bekend zijn met Mr. Smith: Kevin maakte in 1993 zijn eerste lowbudget flick Clerks. Hij baseerde het script op zijn ervaringen als winkelbediende in de Quick Stop, een kruidenierswinkeltje naast de videotheek, ergens in New Jersey. In deze film volgen we een dag uit het leven van Dante Hicks en zijn sidekick Randal Graves. De humor in de film is typisch Smith: puberaal, hard en oh zo prikkelend. Smith maakte de film voor een kleine 27.000 dollar. Maar daarmee schreef hij geschiedenis. De film sloeg aan, Miramax betaalde de rekeningen en Smith mocht aan zijn tweede film Mallrats zo’n 6 miljoen dollar uitgeven.

View Askewniverse
Na Mallrats, draaide Smith Chasing Amy, Dogma, Jay & Silent Bob Strike Back, Jersey Girl en nu dus Clerks II. Al deze films spelen zich af in het View Askewniverse – een verhaalwereld bedacht door Smith, waarin we telkens dezelfde personages tegen het lijf lopen. Alle films hebben daarom met elkaar te maken en in dialoog wordt regelmatig naar gebeurtenissen verwezen die in andere films voorkomen of met de personages uit andere films te maken heeft. Het View Askewniverse (afgeleid van de naam van Smiths productiemaatschappij View Askew) bevat de volgende onderdelen: Jay & Silent Bob, New Jersey als setting (meestal), verwijzingen naar andere Hollywood-films, grappen over homoseksualiteit, seks en geloof. Vaste thema’s zijn de onmogelijke relaties tussen mannen en vrouwen, waarbij relatiebreuken en het zoeken/vinden van de ware centraal staan. Dat klinkt misschien heel erg als een romantische comedy – vergis je niet, want de grappen van Smith zijn zo hard dat enige romantiek meteen doodslaat. (Hij omschrijft zijn oeuvre zelf als een verzameling Dick and Fart-Jokes.) Ook in Clerks II maken de dealers Jay en Silent Bob hun opwachting. Na het grote bioscoopavontuur Jay & Silent Bob Strike Back zou Kevin ze niet meer op het scherm laten verschijnen. Het bloed kroop waar ze niet gaan mag. Gelukkig maar, want deze twee zijn als ankers in het universum van Smith.

Warm hart
Memorabele momenten in Clerks II zijn Randals uitbeelding van de Bored of the Rings-films (het meest verschrikkelijke filmavontuur van de afgelopen jaren), een knap staaltje intersoortelijke seks en het ritje in de kartbaan waarmee Randal en Dante laten zien nog niets van hun tienerharen verloren te zijn. Het goede aan Smiths films is dat onder de oppervlakte van puberale grollen er een gemeende emotionele lading zit die weet te beroeren. Ware vriendschap, echte liefde en familiewaarden worden op verfrissende wijze vormgegeven door Kevin Smith en zijn vaste team van filmmakers. Deze thema’s vormen het hart van het Aksewniverse. Hoewel Smith aan het eind van Jersey Girl wat te gezapig werd, is hij in Clerks II vanouds scherp. Clerks II is zowel genietbaar voor mensen die bekend zijn met het View Askuniverse en kijkers die voor het eerst kennismaken met Smiths unieke kijk op het ouder worden en vriendschap. Met Clerks II levert Smith het bewijs dat het oké is om niet volwassen te zijn rond je dertigste. Dit is een geruststellende gedachte waar ik in ieder geval een tijd mee voort kan. Natuurlijk zijn er succesvolle mensen in de wereld die rond die leeftijd een carrière en gezin hebben. Good for them. Er zijn ook mensen als Randal en Dante die richtingloos hun dagen doorbrengen achter de balie van een fastfoodbedrijf. En daar is dan ook niets mis mee. Uiteindelijk zullen zij ook hun weg in het leven vinden, aldus het evangelie van Kevin Smith. Als het met Randal en Dante goed komt, is er voor ons allemaal nog hoop. En dat is een prettige gedachte.