Maar wat te lezen op vakantie? Daarover gaat deze vlog. En over de voortgang het leesproject dat ik enkele maanden geleden startte.
Volgens mij is dit het eerste, complete overzicht dat in Nederland over pornografie is verschenen, maar daar kan ik me vergissen. Aan de hand van meer dan 450 prachtige, opruiende en prikkelende illustraties vertelt Onder de toonbank de geschiedenis van de Nederlandse erotica en pornografie. Experts als Inger Leemans, Marita Mathijsen en Bert Sliggers nemen de belangrijkste bloeiperiodes van de Nederlandse en Vlaamse porno onder de loep. Thema’s als homo-erotica, lesbische seks en blanke slavinnen komen aan bod.
Wie net als ik is opgegroeid in het analoge tijdperk, zal vast enkele van de vele opgenomen seksblaadjes herkennen.
Stripwerk
En er is dus een hoofdstuk over pornografische strips. Daar was ik als stripliefhebber het meeste benieuwd naar, want eerlijk gezegd ben ik daar nagenoeg nog niets over tegengekomen in bestaande teksten en boeken over strips. Jos van Waterschoot, stripkenner en conservator Boekhistorische Collecties en Stripcollecties bij de Bijzondere Collecties van de UvA, schreef deze bijdrage. Van Waterschoot begint eerst met het definiëren van wat hij onder pornografische strips verstaat. Hij maakt hiervoor gebruik van een definitie die Hans Pols ooit in een artikel beschreef:
Erotische strips kenmerken zich in zijn ogen door karakterontwikkeling van de hoofdfiguren en het nadrukkelijk in beeld brengen van seksuele handelingen zonder expliciet te worden. Stripmakers in dit genre zoeken veelal aansluiting bij de traditie van erotische kunst en literatuur. Pornografische strips zijn herkenbaar doordat de seksuele handling centraal staat.
Pols: ‘Er is in pornografische strips niet of nauwelijks sprake van karakterontwikkeling of een persoonlijke visie van de maker. Het is pulp, prikkellectuur, harde porno […] met vaak een gewelddadige inslag en expliciete, gedetailleerd weergegeven seksscènes.’
Door deze definitie aan te houden, komen strips als die van Fred de Heij, Theo van den Boogaard en Milo Manara wel ruim aan bod in dit segment, maar bijvoorbeeld de reeks Rooie Oortjes niet, omdat daar nooit expliciete seks in voorkomt. Ook beeldverhalen van Dick Matena vallen buiten de bovengenoemde categorieën. Al trakteert Van Waterschoot de lezer wel op twee pagina’s uit Matena’s versie van Sneeuwwitje, die zich laat verwennen door de Zeven Dwergen.
In de jaren zestig, zeventig en tachtig werden er in Nederland aardig wat pornostrips gemaakt en uitgegeven. Tekenaar als Willem (Bernard Holtrop), Theo van den Boogaard, Rob Peters en ook Jan van Haasteren waren enkele prominente makers. In Onder de toonbank kunnen we lekker veel van hun werk zien. Evenals prikkelende pulpcovers die vaak vertalingen van buitenlandse strips waren. Wel jammer dat het tekenwerk van De Heij soms is vergroot en daardoor onscherp is.
Kuifjeseks
Een interessant fenomeen zijn de seksparodieën van bestaande striphelden zoals Asterix, Lucky Luke en natuurlijk Suske en Wiske. Mocht er in Donnie Darko nog discussie zijn over de vraag of Smurfen wel of geen geslachtsdelen hebben, de seksparodieën geven een duidelijk antwoord op deze kwestie.
Hoewel dit soort strips konden worden uitgegeven doordat ze parodieën zijn, en daardoor het copyright niet schenden van de rechthebbenden, is het opmerkelijk dat in Onder de toonbank een pagina is opgenomen waarin Kuifje neukt met Bianca Castafiore – de erven Hergé zijn namelijk al tegen publicatie van normaal Kuifjemateriaal in boeken, dus ik ben heel benieuwd hoe ze hier tegenaan kijken. Nu is Kuifje natuurlijk zo’n beetje het meest seksloze stripfiguur ooit, dus dat maakt parodieën extra grappig. In een Asterix-parodie wordt de bekende reporter zelfs anaal genomen door Kapitein Haddock. Deze parodie komt uit de studio van Ger van Wulften en werd getekend door Gerrit de Jager en Wim Stevenhagen.
Penthouse Comix
Van Wulfen is sowieso verantwoordelijk voor veel pornografische strips. Hij bracht Penthouse Comix hier op de markt en samen met De Heij begon hij het blad Pulpman. Fred liet me laatst weten dat het doek voor dit eigenzinnige tijdschrift wel gevallen is, want men verdient er geen cent mee. Ik interviewde Fred voor de Playboy, omdat hij vrijwel de enige Nederlandse tekenaar is die zich nog met pornografische strips bezighoudt.
Volgens Van Waterschoot is de komst van het internet een van de belangrijkste redenen waarom er (bijna) geen nieuwe strips in dit genre gemaakt worden. Nu verscheen De Schakelaar van Manara in 2017 wel integraal, dus liefhebbers hou je. En het internet biedt juist ook weer kansen voor de strip in het algemeen en pornostrips in het bijzonder. Ik hoop dat dus dat de pornografische strip binnenkort een opleving zal hebben, want dat hoofdstuk in Onder de toonbank smaakt naar meer.
Overigens is dit koffietafelboek verschenen naar aanleiding van de expositie Porno op papier. Taboe en tolerantie door de eeuwen heen die is te zien in Museum Meermanno in Den Haag van 22 maart tot en met 24 juni 2018.
Onder de toonbank: Pornografie en erotica in de Nederlanden.
Uitgeverij Van Oorschot, €49,99.
ISBN 978902820359
Daarom lees ik op dit moment Writing For Comics & Graphic Novels van Peter David. Het was een van de boeken die bij mij in de kast stonden en waar ik ooit iets uit gelezen heb. Nu ben ik er serieus aan begonnen omdat ik beter wil leren schrijven.
Dat dit boek gericht is op het schrijven van strips, maakt niet zoveel uit. Het is ook leerzaam voor mensen die fictie willen schrijven, want veel van de basisregels zijn hetzelfde of je nu een film, roman of strip schrijft.
Pulpman
Niet dat ik het erg zou vinden om ook strips te gaan schrijven. Een paar jaar geleden heb ik met Fred de Heij samengewerkt aan een korte strip in Pulpman en die samenwerking beviel heel goed. Dat kwam natuurlijk ook omdat De Heij een goede tekenaar is die heel goed weet hoe je de dingen visualiseert. Ons verhaal is ook opgenomen in de verzamelbundel Pulpmania. Daarvoor schreef ik samen met Matt Baaij scenario’s voor Bunbun-animaties voor Intermediar.
Op dit moment liggen mijn ambities echter bij een mooie opvolger voor Mijn vriend Spider-Man. Daarover binnenkort meer.
Hulk
Ik kocht Writing For Comics & Graphic Novels ooit omdat Peter David een heel goede stripschrijver is. Hij schrijft ook romans, maar die heb ik tot nu toe niet gelezen. David heeft enkele goede Spider-Man-comics op zijn naam staan en hij schreef een legendarische run van The Incredible Hulk. Van zo’n schrijver wil ik graag les.
Zondag 15 april gaf René Appel een workshop Spannend verhaal schrijven tijdens het Imagine filmfestival. De workshop werd georganiseerd in samenwerking met de Schrijversacademie.
Daar was ik ook bij, want dat was een te mooie kans om te laten schieten. Appel schrijft sinds de jaren tachtig thrillers en wordt beschouwd als de godfather van de Nederlandse psychologische thriller.
De uitverkochte workshop vond plaats in de foyer bij zaal 1, waar ook de bar van het festival is. Niet helemaal een fijne ruimte, want toen er een voorstelling in of uitliep bij de zaal, was het op de achtergrond nogal rumoerig. Daardoor moesten we ons extra goed concentreren op wat Appel te zeggen had. Gelukkig had de auteur een microfoon en was verder dus goed verstaanbaar.
Ik vond dat hij veel zinnige dingen te vertellen had en het was vooral fijn dat hij stukjes theorie illustreerde met voorbeelden uit zijn eigen praktijk. Het is altijd interessant om te horen hoe andere schrijvers dingen aanpakken. Er zijn veel boeken vol met schrijftips, maar iedereen hanteert die tips toch op zijn eigen manier.
Conflict
Uit zijn verhaal maakte ik op dat hij voor maximaal conflict gaat. Een conflict of probleem vormt de basis van een verhaal. De bedoeling is dat het conflict van kwaad tot erger wordt. Het probleem moet zo groot worden dat het hoofdpersonage ‘domme dingen’ gaat doen. De auteur moet ervoor zorgen dat de lezer wel begrijpt waarom het hoofdpersonage zo handelt.
Personages bedenken
Appel schrijft niet een heel dossier over zijn personages voordat hij aan de slag gaat. Hij schrijft maximaal een A4 met enkele noodzakelijke gegevens. De belangrijkste vragen die hij beantwoordt, zijn: Wat doet het personage? Hoe is zijn/haar gezinssituatie en hoe ziet de dagelijkse omgeving eruit? Natuurlijk is het ook handig om op te schrijven hoe het personage eruit ziet, zo voorkom je in je tekst makkelijk continuïteitfouten.
Verder schrijft Appel niet van tevoren de plot helemaal uit. Vaak weet hij zelf niet eens hoe een boek eindigt voordat hij eraan begint. Dit geldt ook voor een schrijver als Stephen King bijvoorbeeld. Die gaat altijd uit van een boeiende wat-als-situatie en begint dan met schrijven. (Dat weet ik toevallig omdat ik zijn boek Over leven en schrijven las een tijdje geleden.)
Spanning
Spanning is de drijfveer voor de lezer om verder te lezen. Appel onderscheidt verschillende vormen van spanning in een verhaal. Als eerste noemt hij globale spanning. Dit is de basisstructuur van het verhaal. Denk bijvoorbeeld aan het traditionele misdaadverhaal dat begint met een lijk dat gevonden wordt. Dan worden er één of meer speurders geïntroduceerd. Die gaan aan de slag en zo ontdekken we meerdere verdachten, tot uiteindelijk de dader ontmaskerd wordt. Vaak is dit een van de personages die eerst zo betrouwbaar leek.
De basisvraag bij deze structuur is dus: wat is er gebeurd? Die vraag wil de lezer beantwoord zien.
Aan de basis van Appels verhalen ligt juist de vraag wat er gaat gebeuren ten grondslag. Dat roept nieuwsgierigheid op.
Relevante informatie
De tweede vorm van spanning is lokale spanning. Bijvoorbeeld de spanning in een scène. Die kun je opwekken door de gebeurtenissen te rekken en te vertragen. Als voorbeeld hiervan las hij een fragment uit een van zijn verhalen voor. Een oppas vraagt zich af of alles goed is met het kindje waar ze die avond op moet letten. Nadat ze een vreemd geluid hoort, loopt ze de trap op naar de eerste verdieping. Ze loopt langs alle deuren voordat ze de juiste deur naar de kinderkamer heeft gevonden: de laatste in de gang. Pas dan ontdekt ze dat het kindje helemaal niet in bed ligt. Appel rekt het moment dus op door haar eerst de andere deuren te laten checken voordat ze de juiste heeft gevonden. Hierdoor bouwt hij spanning op, maar dat doet hij wel door relevante informatie te geven en niet door bijvoorbeeld te praten over hoe versleten het tapijt op de trap is.
Manipulatie
Verder had hij het nog over cliffhangers en het manipuleren van informatie tussen de personages en de lezers. Zo kan er een situatie zijn waarbij het personage meer weet dan de lezer, en de lezer dit juist graag wil weten. Denk bijvoorbeeld aan een situatie als dat de rechercheur iets in een dossier leest en opeens uitroept dat hij weet wie de moord heeft gepleegd, maar de lezer nog niet weet wat de rechercheur precies las.
Of de lezer weet juist meer dan het personage. Bijvoorbeeld dat de man die ze in vertrouwen neemt helemaal niet deugt.
Toen ik Paul dat laatst vertelde, begon hij meteen te lachen. ‘Man, dat vertel ik mezelf al twintig jaar dat ik geen nieuwe comics mag kopen voordat ik de oude gelezen heb. Lukt niet.’
Het is een mooi voornemen, wat natuurlijk lastig te vol te houden is. Zo is er recent het boek Onder de toonbank: Pornografie en Erotica in de Nederlanden bij Van Oorschot verschenen. Ik ben erg benieuwd naar dat boek. Onder andere omdat er een heel hoofdstuk over pornografische strips in staat. Bij het boek hoort ook een expositie bij die ik binnenkort wil bezoeken.
Bij de uitgeverij heb ik een recensie-exemplaar aangevraagd zodat ik het boek op dit blog kan behandelen. Zolang het voor werk is, is het natuurlijk wel geoorloofd om nieuw leeswerk in huis te halen. Als die aanvraag niet gehonoreerd wordt, zal ik waarschijnlijk toch het boek zelf kopen. Maar nu dus nog niet.
Boekwinkels
En er zijn nog een paar boeken die recent uitkwamen en die op mijn verlanglijstje staan. Voorlopig lukt het me aardig om me aan het voornemen te houden. Een nadeel ervan is echter dat ik ook boek- en stripwinkels mijd. En aangezien dat toch een paar van mijn favoriete plekken zijn, valt dat me wel zwaar.
Dinsdagmiddag waren Linda en ik dan ook bij Scheltema in het centrum van Amsterdam. Linda had wat cadeautjes nodig voor vrienden en familie. Er was uitverkoop en in de winkel stonden veel dozen vol met boeken naar me te lonken. Dat is toch een beetje alsof je iemand die dieet in de Jamin neerzit.
Ik ben dan ook maar een kopje Jasmijn-thee gaan drinken in het café op de eerste verdieping terwijl Linda verder ging met zoeken. Want door het zelfopgelegde koopverbod, voelde ik me niet happy in de boekwinkel.
Natuurlijk had ik wel nieuwe boeken willen kopen, een tas vol zelfs. Toch denk ik nu eerder na over de boeken die ik al heb en nog steeds wil lezen. Die krijgen vooralsnog voorrang op nieuw leeswerk.
Omdat ik vijf dagen per week op de redactie werkte, schreef ik mijn blogposts voor de komende week meestal op zaterdag. Drie achter elkaar. Op die manier kon ik mijn blog levend houden en hoefde ik niet ’s avonds aan de slag als ik al de hele dag achter een scherm had gezeten.
Steevast deed ik eerst de wekelijkse boodschappen in de supermarkt om de hoek. Ik woonde toen nog in het centrum van Hoorn en alles was om de hoek. Daarna dook ik dus een paar uur achter de laptop. Het was best lekker om zo geconcentreerd stukken achter elkaar te schrijven. Ik werd daar heel productief van.
Na het eten ging ik of bij vriend Paul langs om film te kijken of ik dook de kroeg in.
De zondagen besteedde ik dikwijls aan het uitkateren van zaterdagavond en het lezen van comics. In die periode las ik veel The Walking Dead, Iron Man, Invisible en Spider-Man. Ik heb weinig leestafelfotos toentertijd gemaakt. Nu ben ik veel bewuster bezig met het bijhouden van wat ik allemaal lees.
Toen ik na Intermediair weer ging freelancen vond ik het veel fijner om elke dag een post te maken. Niet alleen levert dat een lekker constant ritme op en houdt dit mijn schrijfspieren soepel, ook is het fijn om ’s ochtends te bepalen wat je gaat schrijven, in plaats van dat je blog een paar dagen achter de feiten aanloopt omdat je nu eenmaal een voorraadje content eerst wil publiceren.
Zaterdag
Toch werk ik tegenwoordig weer vaak vooruit. Zaterdag is weer een echte blogdag. Waarschijnlijk omdat ik dan mezelf vrij geef van werk. Het is gewoon heerlijk om helemaal vrij te zijn om te publiceren en te zeggen wat je wilt. Heel erg ver wil ik echter niet vooruitwerken, want dat haalt toch een beetje de lol uit het bloggen.
Toch kan ik vaak de ideeënstroom niet indammen. Ik bedenk meer blogposts dan ik er ooit kan maken. De denkbeeldige stapel ongeproduceerde posts wordt dan ook steeds groter. Ik wil uiteindelijk mijn creatieve energie voornamelijk kwijt in het schrijven van boeken en ander werk, en minder in dit blog.
Ook komt het wel eens voor dat ik teksten niet publiceer, omdat ik die dan wil bewaren voor een ander soort publicatie. Sommige stukken zouden onderdeel kunnen worden van een groter werk, een boek of een smallpress-uitgave. Als ik begin met schrijven weet ik niet altijd meteen waar de tekst goed zou kunnen passen. Sommige projecten groeien namelijk organisch. Toen ik met Mijn vriend Spider-Man aan de slag ging, had ik een globaal idee van wat ik wilde gaan vertellen. Gaandeweg is dat steeds duidelijker geworden. Die focus is uiteindelijk ook nodig om een leesbaar en samenhangend boek te maken. Een boek dat ook weer niet te dik wordt zodat het mensen afschrikt. Focus en schrappen dus.
Nieuwe zin
Sinds ik vrijwel geen strips meer recenseer en de Nederlandse stripwereld een beetje links laat liggen, voel ik me persoonlijk een stuk beter. De verplichtingen die ik eerder voelde om bepaalde uitgaven te behandelen, is weg.
Ook voelt het online publiceren sinds ik weg ben bij vijand Fakebook weer als vanouds. Ik kan weer alle kanten op en hoef met niemand rekening te houden. Daarbij wordt mijn agenda niet meer bepaald door de uitgeefschema’s van uitgeverijen. Ik hou me ook niet meer bezig met middelmatige uitgaven omdat die nu eenmaal zijn opgestuurd en op mijn bureau liggen stof te verzamelen. Dat leidt uiteindelijk toch alleen maar tot stukken die ik met minder plezier schrijf. Ik heb simpelweg geen zin meer om een verlengstuk te zijn van een pr-machine.
Ik heb nu ontzettend veel lol om simpelweg mooie stripplaatjes te publiceren, en een beetje bij te houden wat ik aan het lezen ben. De energie die ik daarvan krijg komt simpelweg omdat ik weer lekker voor mezelf bezig ben met de dingen die ik interessant vind.
Kortom, deze Geek Writer is happy.
Ook al is Mijn vriend Spider-Man al meer dan zeven maanden uit, het blijft een kick om mijn eigen boek zo in het wild tegen te komen.
Voor wie wil weten waar Mijn vriend Spider-Man precies over gaat, is hier de flaptekst:
De superheld Spider-Man (1962) is over de hele wereld bekend. Over hem verschenen inmiddels duizenden stripverhalen, films, games, animatie- en televisieseries. Journalist Michael Minneboo weet alles van Spider-Man en is al dertig jaar fan.
Naast zijn persoonlijke verslag gaat Michael Minneboo in gesprek met filosoof Ad Verbrugge, rouwdeskundige Daan Westerink, mediawetenschapper Dan Hassler-Forest, fancultuurexpert Linda Duits en stripmaker Steven de Rie. Aan bod komen kwesties als: Welke levenslessen kun je leren van Spider-Man-verhalen? Hoe bieden strips troost? Waarom hebben we in Nederland geen superhelden? Hoe word je een fan? En waarom moest Spider-Man scheiden?
Mijn vriend Spider-Man biedt een persoonlijke en luchtige kijk in de wereld van de fan en een blik achter de schermen bij uitgeverij Marvel. De biografie van Peter Parker en een overzicht van de beste Spider-Man-verhalen ontbreken uiteraard niet.
Kortom, hou je van strips? Hou je van superhelden-films? Ben je zelf ergens fan van? Ben je opgegroeid in de jaren tachtig? Of gewoon nieuwsgierig naar fancultuur? Dan is dit boek voor jou!
Carrie Fisher overleed op 27 december 2016. In dat jaar kwam ook The Princess Diarist uit. Ik heb altijd een zwak voor haar gehad. Niet alleen omdat ze Princess Leia Organa gestalte gaf in de Star Wars-films, al is mijn fascinatie voor haar toen wel begonnen. Fisher was behalve actrice ook een zeer humoristische schrijver en scriptdoctor. Ik las Postcards From the Edge en keek de verfilming darvan. Ook zag veel optredens van haar in talkshows en lezingen waarin ze niet onder doet voor menig stand-upper. In mijn werkkamer hangt een foto van Fisher toen ze in Nederland op promotietoer was voor Star Wars: Episode IV.
Ik kocht The Princess Diarist laatst omdat ik heel benieuwd was naar de achterdeschermen-verhalen van deze beroemde filmset. Carrie was 19 toen ze gecast werd als Princess Leia en had nog weinig ervaring als acteur. Naar eigen zeggen had ze ook nog niet zo veel ervaring met mannen, maar toch kreeg ze een affaire met Harrison Ford die toen veertien jaar ouder was, getrouwd en twee kinderen had.
In The Princess Diarist vertelt Fisher voornamelijk over die affaire. De dagboekfragmenten bestaan uit poëzie en overpeinzingen. Daaruit blijkt vooral hoe onzeker Fisher toentertijd was.
In het laatste gedeelte van het boek vertelt Fisher over hoe zij de roem die het spelen van Leia met zich mee bracht, heeft ervaren. Ze is duidelijk geen fan van signeersessies op comic cons. Ze noemt het signeren voor geld een lap dance doen:
‘When I was initially approached about going to Comic-Con, the giant comic book convention, I said, “I wouldn’t be caught dead at one of those has-been roundups.” But, as it turns out, I’ve been caught alive at those roundups often enough to wish I was dead.’
Ze heeft wel veel bewondering voor de fans, hun toewijding raakt haar:
‘There’s something incredibly sweet and mystifying about people waiting in line fors o long. And with very few exceptions, the people you meet while lap dancing are a fine and darling lot.’
In The Princess Diarist heeft Fisher enkele dialogen met fans opgenomen. Of noem het eigenlijk maar monologen, want sommige ratelen kennelijk aan een stuk door. De mensen vertelden haar de meest gekke en persoonlijke dingen. Deze sectie is zeer amusant om te lezen. Het boek is openhartig en geschreven met veel humor, zoals we van Fisher gewend zijn. Toch vond ik het een teleurstelling.
De Star Wars-fan die veel wil lezen op wat er op de set gebeurde, hoe sommige scènes zijn gedraaid en dat soort dingen, kan dit boek overslaan. Wie wil weten wat er ongeveer in het hoofd van de negentienjarige Fisher omging: sla The Princess Diarist gerust open.
Het audioboek dat Fisher zelf insprak kreeg laatst een Grammy Award voor beste luisterboek.
Lezers die net als ik fan zijn van Spider-Man, of ook gewoon van comics houden. Fans waar het boek over gaat dus.
Zoals het bericht van kookheld Menno de Koning dat ik een tijdje geleden kreeg en hier met toestemming reproduceer. De Koning is de winnaar van Heel Holland Bakt 2014. Eerder dit jaar is zijn speels vormgegeven Superheroes Kookboek uitbracht door uitgeverij Kosmos. In het voorwoord haalt Menno zijn liefde voor comics en zijn held Stan Lee al aan, dus dan weet je dat je met een echte stripgeek te maken hebt.
(Een andere goede hint is als mensen het koppelteken tussen Spider en Man zetten, maar dat even terzijde.)
De hele vormgeving van Menno’s Superheroes Kookboek is een knipoog naar Amerikaanse comics, dus voor stripfans met aanleg voor actie in de keuken een aanrader. (Ik behoor niet tot die categorie, ik vind een boterham met pindakaas smeren net te doen.)
Menno schrijft:
Ik heb eindelijk de tijd genomen om Mijn vriend Spider-Man uit te lezen. Wat een plezier om dit te lezen, met een traan en een lach! Herkenbaar. Hoewel we zeker geen zelfde jeugd hebben meegemaakt, maar het persoonlijke vlak waarmee je je relatie met Peter beschrijft is heel herkenbaar. Zo zag ik mezelf als 12 jarige jongen constant op “school” verschijnen in Westchester New York in plaats van Maascollege Maassluis waar ik gepest werd omdat ik “anders” was…De interviews/gesprekken met psychologen en kenners was zeer verhelderend en gaf een duidelijke beschrijving hoe zo’n fan relatie werkt… Anyways, ik wilde je gewoon even bedanken voor het lees plezier!!!!
Een andere fijne reactie kreeg ik van Eelco. Ik ontmoette hem op de Amsterdam Comic Con en we hadden een leuk gesprek over comics. Hij droeg een mooi T-shirt van de Justice League getekend door Jim Lee. Eelco kocht een exemplaar van Mijn vriend Spider-Man . Een week later kreeg ik dit mailtje:
We hebben elkaar gesproken op de comic con in Amsterdam anderhalve week geleden, naar aanleiding van je panel op zondag over Mijn Vriend Spider-Man. Hoewel ik had gedacht dat ik mij de komende weken vooral zou verdiepen in mijn nieuwe comics, ben ik op de terugweg toch als eerste begonnen in jouw boek, en afgelopen zondag heb ik het uitgelezen. En ik heb er erg van genoten.
Grote gedeeltes van het boek lezen meer als een lange column, en dat bedoel ik positief: een persoonlijk verhaal, aangevuld met relevante info en thema’s. Hoewel mijn jeugd natuurlijk anders was dan die van jou, was het vooral een genot om de herkenbare dingen terug te lezen, zoals een eerste kennismaking met de Juniorpress-strips, Spider-Man spelen met vriendjes, en bang zijn dat superhelden niet meer cool zijn op het voortgezet onderwijs, om het vervolgens weer op te pakken op een moment in je leven dat je dat niet meer uitmaakt. Door deze dingen in je boek te lezen, raak ik ook weer aan het denken over mijn eigen fijne (en minder fijne) herinneringen.
Eerlijk toegegeven twijfelde ik van tevoren of een boek over zo’n specifiek onderwerp wel 200 pagina’s lang zou kunnen boeien, maar dat is je zeker gelukt, juist door het zo persoonlijk te maken. Die anekdotes waren dan ook mijn favoriete gedeeltes van het boek. De interviews met deskundigen haalden soms de vaart er een beetje uit, maar brachten ook wel weer interessante inzichten.
Kortom, complimenten voor het boek, en nogmaals bedankt voor het amicale gesprek anderhalve week terug.
Nuff said!
Voor wie wil weten waar Mijn vriend Spider-Man precies over gaat, is hier de flaptekst:
De superheld Spider-Man (1962) is over de hele wereld bekend. Over hem verschenen inmiddels duizenden stripverhalen, films, games, animatie- en televisieseries. Journalist Michael Minneboo weet alles van Spider-Man en is al dertig jaar fan.
Naast zijn persoonlijke verslag gaat Michael Minneboo in gesprek met filosoof Ad Verbrugge, rouwdeskundige Daan Westerink, mediawetenschapper Dan Hassler-Forest, fancultuurexpert Linda Duits en stripmaker Steven de Rie. Aan bod komen kwesties als: Welke levenslessen kun je leren van Spider-Man-verhalen? Hoe bieden strips troost? Waarom hebben we in Nederland geen superhelden? Hoe word je een fan? En waarom moest Spider-Man scheiden?
Mijn vriend Spider-Man biedt een persoonlijke en luchtige kijk in de wereld van de fan en een blik achter de schermen bij uitgeverij Marvel. De biografie van Peter Parker en een overzicht van de beste Spider-Man-verhalen ontbreken uiteraard niet.
Kortom, hou je van strips? Hou je van superhelden-films? Ben je zelf ergens fan van? Ben je opgegroeid in de jaren tachtig? Of gewoon nieuwsgierig naar fancultuur? Dan is dit boek voor jou!
Auteur: Michael Minneboo
Uitgeverij SubQ
NUR: 360
Paperback
ISBN: 9789021404035
Prijs: € 19,99
E-book
ISBN: 9789021406053
Prijs: € 11,99
Uitgekomen: 7 juni 2017
Zaterdagmiddag wandelde Linda en ik even naar Bret bij Amsterdam Sloterdijk. Op de eerste verdieping hangt een boekenkast met heerlijk escapistisch leesvoer. Wie het boek niet neer kan leggen en uit wil lezen, mag het voor 2,50 mee naar huis nemen.
Ik hou erg van dit soort wilde boekenkasten of boekenkasten in het wild. Je weet nooit wat je voor leuks tegenkomt en het biedt je een excuus om iets anders te lezen dan het scherm van je smartphone. Het is ook een fijn voorbeeld van de deeleconomie. We moeten weer meer aan elkaar doorgeven vind ik en minder alles maar nieuw kopen. Er is niks mis met een al gelezen boek. Verhalen slijten niet.
This thick and funny diary by the one and only Kevin Smith came out ten years ago. This is a first printing from 2007 I read from cover to cover.
Smith is one of the funniest guys around, but more importantly, a lot of his films have brighten my days and inspired me to write my own books. Like My Buddy Spider-Man that came out a few months ago (only in Dutch -so far). Anyway, thank you Kevin Smith for showing this little fucker from Amsterdam that one must follow one’s own nerdy path and thank you for making Clerks, Clerks 2 (one of if not the best movie on male friendships), the wonderful Chasing Amy (one of the best flicks about love and male-female relationships) and Jay & Silent Bob Strike Back – that last one because who’d thought that flick was even a possibilty and for Carrie Fisher as the non that almost got eaten out by Jay.
I bow to you, sir.
Al jaren zegt Jan Doense tegen me dat ik dit boek moet lezen. Laatst kocht ik dit slecht gedrukte exemplaar online. Onderweg naar Groningen en weer terug naar Amsterdam dit weekend las ik het boeiende essay ‘What’s Scary’ dat voor het eerst in deze editie staat en enkele hoofdstukken. Ik vind het nu al een fantastisch, boeiend boek.
Note to self: altijd naar Jan Doense luisteren. Hij heet niet voor niets Mr. Horror.