A close look at some of the new comics I bought and read in August. Great stories about the staff of the Daily Bugle, Nick Spencer’s Spider-Man and Symbiote Spider-Man.
Tag: Peter David
A Christmas tale by Peter David, Mark Beachum and Pat Redding.
From Peter Parker, the Spectacular Spider-Man 112 (coverdate: March, 1986)
Dinsdag 7 januari 2020
De laatste weken van December gaf ik er de brui aan en sloot mijn freelance praktijk. Tijd om op te laden. Meestal doe ik dat door een bekende vakantiebestemming te bezoeken, namelijk de bank in de woonkamer. Daar zit ik dan grote delen van de dag heerlijk comics te lezen en koffie te drinken.
Het hele jaar door moet ik strips lezen voor mijn werk, maar in de vakantie lees ik de dingen waar ik zin in heb. Niet alleen had ik nog een stapel comics liggen die ik recent had gekocht, ook vond ik het fijn om weer oude comics uit de kast te trekken. Zoals Nederlandse uitgaven van Batman: Legends of the Dark Knight. Sommige van die verhalen had ik meer dan twintig jaar niet meer gelezen.
Het waren vooral verhalen die zich afspelen in de begintijd van Batman, al heb ik maar een paar Nederlandse delen in de kast staan. De meeste verhalen duren zo’n vijf comics, later minder. Maar wel wordt ieder verhaal door een ander creatief team gemaakt. Dat geeft ze allemaal een eigen sfeer.
De serie liep in de Verenigde Staten van 1989 tot en met 2007, en van de eerste volume verschenen 214 comics. Maar op een gegeven moment is Juniorpress gestopt met het uitgeven van Batman in het Nederlands en dat was ergens in de periode dat ik mezelf te oud vond voor comics.
Ook heb ik in mijn vakantie aardig wat oude Spider-Man-comics uit de kast gepakt. In een verhaal van vier delen is Betty Brant lid geworden van een liefdessekte en proberen Spider-Man en Flash Thompson haar te bevrijden. Dit verhaal was mijn eerste kennismaking met het idee van sektes en culten.
De Amerikaanse titel voor deze verhaallijn is Cult of Love, gepubliceerd in Web of Spider-Man 40 t/m 43. Een verhaal van Peter David, die wel vaker met interessante plotideeën op de proppen kwam toen. Veel indruk maakte de scène waarin ze proberen Betty los te maken van de brainwashing die ze heeft ondergaan. Ik moest vaak aan dit verhaal denken als ik langs het hoofdkwartier van de Scientology Church wandelde in het centrum van Amsterdam.
Tot slot heb ik een stuk of zestien deeltjes gelezen van Spawn: The Dark Ages. Deze stonden nog op mijn tablet en tot nu toe was ik daar niet aan toegekomen. De verhalen van Brian Holguin en tekeningen van Liam McCormack-Sharp konden mij wel bekoren. Je ziet hoe de tekenaar zich in een paar deeltjes ontwikkelt en beter en beter wordt. In het begin maakt hij erg veel pagina grote tekeningen, daarna wordt hij meer een visueel verteller. De serie gaat overigens maar tot #28 dus die heb ik zo uit.
De enige roman waar ik aan toekwam was Memnoch: The Devil van Anne Rice en onderdeel van haar Vampire Chronicles. Daarvan las ik ooit het tweede deel The Vampire Lestat, en ik heb natuurlijk de verfilming met Tom Cruise in de hoofdrol gezien. Gek genoeg begin ik vaak heel enthousiast aan zo’n boek, maar zo halverwege begint de klad er in te sluipen. In dit geval komt het vooral omdat Memnoch tientallen pagina’s lang aan Vampier Lestat uitlegt hoe God de wereld heeft gecreëerd en hoe de zondeval is verlopen. Nu ben ik sowieso een beetje allergisch voor God als romanpersonage, maar daarbij duurt het me te lang voordat Rice haar punt maakt. En waarschijnlijk stuurt ze net als het vorige boek dat ik las aan op een cliffhanger en gaat het verhaal pas echt verder in de volgende aflevering. Op een bepaald moment voelde verder lezen in dit boek alsof ik weer een titel door moest nemen voor de leeslijst op school, en dat is een gevoel dat helemaal niet associeer met vakantielezen.
Deze kerstvakantie besefte ik weer hoe rijk ik me voel door de grote comiccollectie die ik de afgelopen dertig jaar heb opgebouwd. Het is fantastisch om oude comics weer uit de kast te kunnen pakken, door te bladeren en te herlezen. Eigenlijk zou ik een heel lange tijd niet nieuws hoeven te kopen, want er valt genoeg te herlezen en er staan comics in de kast die ik voor het eerst moet openslaan.
Earlier this week I posted a video about my copy of Spider-Girl’s origin story, which was part of my modest True Believers haul this week. In this episode I talk about the other two comics: AVENGERS FOREVER and THE INCREDIBLE HULK: THE WEDDING OF RICK JONES.
Check out part one here.
Er is altijd ruimte voor verbetering vind ik. Hoeveel ik in mijn leven ook geschreven heb, je kunt altijd dingen bijleren en je technieken verbeteren.
Daarom lees ik op dit moment Writing For Comics & Graphic Novels van Peter David. Het was een van de boeken die bij mij in de kast stonden en waar ik ooit iets uit gelezen heb. Nu ben ik er serieus aan begonnen omdat ik beter wil leren schrijven.
Dat dit boek gericht is op het schrijven van strips, maakt niet zoveel uit. Het is ook leerzaam voor mensen die fictie willen schrijven, want veel van de basisregels zijn hetzelfde of je nu een film, roman of strip schrijft.
Pulpman
Niet dat ik het erg zou vinden om ook strips te gaan schrijven. Een paar jaar geleden heb ik met Fred de Heij samengewerkt aan een korte strip in Pulpman en die samenwerking beviel heel goed. Dat kwam natuurlijk ook omdat De Heij een goede tekenaar is die heel goed weet hoe je de dingen visualiseert. Ons verhaal is ook opgenomen in de verzamelbundel Pulpmania. Daarvoor schreef ik samen met Matt Baaij scenario’s voor Bunbun-animaties voor Intermediar.
Op dit moment liggen mijn ambities echter bij een mooie opvolger voor Mijn vriend Spider-Man. Daarover binnenkort meer.
Hulk
Ik kocht Writing For Comics & Graphic Novels ooit omdat Peter David een heel goede stripschrijver is. Hij schrijft ook romans, maar die heb ik tot nu toe niet gelezen. David heeft enkele goede Spider-Man-comics op zijn naam staan en hij schreef een legendarische run van The Incredible Hulk. Van zo’n schrijver wil ik graag les.
Zondag 15 april gaf René Appel een workshop Spannend verhaal schrijven tijdens het Imagine filmfestival. De workshop werd georganiseerd in samenwerking met de Schrijversacademie.
Daar was ik ook bij, want dat was een te mooie kans om te laten schieten. Appel schrijft sinds de jaren tachtig thrillers en wordt beschouwd als de godfather van de Nederlandse psychologische thriller.
De uitverkochte workshop vond plaats in de foyer bij zaal 1, waar ook de bar van het festival is. Niet helemaal een fijne ruimte, want toen er een voorstelling in of uitliep bij de zaal, was het op de achtergrond nogal rumoerig. Daardoor moesten we ons extra goed concentreren op wat Appel te zeggen had. Gelukkig had de auteur een microfoon en was verder dus goed verstaanbaar.
Ik vond dat hij veel zinnige dingen te vertellen had en het was vooral fijn dat hij stukjes theorie illustreerde met voorbeelden uit zijn eigen praktijk. Het is altijd interessant om te horen hoe andere schrijvers dingen aanpakken. Er zijn veel boeken vol met schrijftips, maar iedereen hanteert die tips toch op zijn eigen manier.
Conflict
Uit zijn verhaal maakte ik op dat hij voor maximaal conflict gaat. Een conflict of probleem vormt de basis van een verhaal. De bedoeling is dat het conflict van kwaad tot erger wordt. Het probleem moet zo groot worden dat het hoofdpersonage ‘domme dingen’ gaat doen. De auteur moet ervoor zorgen dat de lezer wel begrijpt waarom het hoofdpersonage zo handelt.
Personages bedenken
Appel schrijft niet een heel dossier over zijn personages voordat hij aan de slag gaat. Hij schrijft maximaal een A4 met enkele noodzakelijke gegevens. De belangrijkste vragen die hij beantwoordt, zijn: Wat doet het personage? Hoe is zijn/haar gezinssituatie en hoe ziet de dagelijkse omgeving eruit? Natuurlijk is het ook handig om op te schrijven hoe het personage eruit ziet, zo voorkom je in je tekst makkelijk continuïteitfouten.
Verder schrijft Appel niet van tevoren de plot helemaal uit. Vaak weet hij zelf niet eens hoe een boek eindigt voordat hij eraan begint. Dit geldt ook voor een schrijver als Stephen King bijvoorbeeld. Die gaat altijd uit van een boeiende wat-als-situatie en begint dan met schrijven. (Dat weet ik toevallig omdat ik zijn boek Over leven en schrijven las een tijdje geleden.)
Spanning
Spanning is de drijfveer voor de lezer om verder te lezen. Appel onderscheidt verschillende vormen van spanning in een verhaal. Als eerste noemt hij globale spanning. Dit is de basisstructuur van het verhaal. Denk bijvoorbeeld aan het traditionele misdaadverhaal dat begint met een lijk dat gevonden wordt. Dan worden er één of meer speurders geïntroduceerd. Die gaan aan de slag en zo ontdekken we meerdere verdachten, tot uiteindelijk de dader ontmaskerd wordt. Vaak is dit een van de personages die eerst zo betrouwbaar leek.
De basisvraag bij deze structuur is dus: wat is er gebeurd? Die vraag wil de lezer beantwoord zien.
Aan de basis van Appels verhalen ligt juist de vraag wat er gaat gebeuren ten grondslag. Dat roept nieuwsgierigheid op.
Relevante informatie
De tweede vorm van spanning is lokale spanning. Bijvoorbeeld de spanning in een scène. Die kun je opwekken door de gebeurtenissen te rekken en te vertragen. Als voorbeeld hiervan las hij een fragment uit een van zijn verhalen voor. Een oppas vraagt zich af of alles goed is met het kindje waar ze die avond op moet letten. Nadat ze een vreemd geluid hoort, loopt ze de trap op naar de eerste verdieping. Ze loopt langs alle deuren voordat ze de juiste deur naar de kinderkamer heeft gevonden: de laatste in de gang. Pas dan ontdekt ze dat het kindje helemaal niet in bed ligt. Appel rekt het moment dus op door haar eerst de andere deuren te laten checken voordat ze de juiste heeft gevonden. Hierdoor bouwt hij spanning op, maar dat doet hij wel door relevante informatie te geven en niet door bijvoorbeeld te praten over hoe versleten het tapijt op de trap is.
Manipulatie
Verder had hij het nog over cliffhangers en het manipuleren van informatie tussen de personages en de lezers. Zo kan er een situatie zijn waarbij het personage meer weet dan de lezer, en de lezer dit juist graag wil weten. Denk bijvoorbeeld aan een situatie als dat de rechercheur iets in een dossier leest en opeens uitroept dat hij weet wie de moord heeft gepleegd, maar de lezer nog niet weet wat de rechercheur precies las.
Of de lezer weet juist meer dan het personage. Bijvoorbeeld dat de man die ze in vertrouwen neemt helemaal niet deugt.
Gisteren werd ik blij gemaakt met een flinke doos vol met verse comics! Traditiegetrouw verwen ik mezelf aan het einde van het jaar met geliefd leesvoer. Met dit keer heel veel Hulk getekend door Sal Buscema.
Voor mijn gevoel is het jaar alweer bijna ten einde. December is immers de maand van het terugkijken, afwegen en nieuwe voornemens bedenken (of oude afstoffen). Voor mij is het ook een maand waarin ik het wat rustiger aan wil doen. Bijna alle schrijfopdrachten zijn volbracht. Daarnaast wil ik aan mijn grote project werken en vooral lekker in mijn leesstoel kruipen en strips lezen.
Strips lezen doe ik natuurlijk het hele jaar door. Dat hoort bij mijn werk, dus veel strips lees ik als huiswerk voor interviews, besprekingen of om ‘bij te blijven’. Maar aan het eind van het jaar bestel ik altijd een stapel verse comics en dat is leesvoer waar ik nooit genoeg van krijg.
Sal Buscema
Recent had ik onwijs zin om weer wat Hulks getekend door Sal Buscema te lezen. Buscema is de pensioengerechtigde leeftijd allang gepasseerd maar doet nog steeds inktklussen omdat hij het werk zo fijn vindt. Hij is mijn favoriete Hulk-tekenaar, een personage dat Buscema bijna tien jaar tekende. Buscema tekent de Hulk zoals ik hem graag zie. Het is de old school Hulk, een beetje zoals we hem kennen uit de oude televisieserie. In ieder geval kwamen veel van de comics die Buscema tekende uit in die tijd.
Marvel geeft Marvel geregeld ‘Visionaries’ titels uit: bundels met werk van een specifieke schrijver of tekenaar. Maar van Buscema is nooit zoiets uitgegeven; in ieder geval kon ik ze niet vinden. Schande natuurlijk, want Buscema verdient wat mij betreft net zoveel eer als John Byrne of Peter David, waar wel dit soort bundels van gemaakt zijn.
Maar goed, tot mijn grote vreugde had Cheap Comics weer een winter sale en daar zaten een aantal Hulk bundels tussen waarvan veel door Buscema getekend is. Zo krijg ik toch een beetje mijn zin. Wie ook fan is van Buscema’s Hulk, raad ik aan deze podcast met de meester te beluisteren.
Deze titels ben ik rijker:
HULK PREM HC HEART OF THE ATOM
HULK VISIONARIES PETER DAVID TP VOL 08
HULK VISIONARIES PETER DAVID TP VOL 07
INCREDIBLE HULK PAST PERFECT TP
INCREDIBLE HULK PARDONED TP
INCREDIBLE HULK REGRESSION TP
MARVEL MASTERWORKS AMAZING SPIDER-MAN HC VOL 12
JOHN ROMITA LEGACY SC
SPIDER-MAN PETER PARKER TP
MARVELS EYE OF CAMERA PREM HC
AMAZING SPIDER-MAN TP OFF INDEX MARVEL UNIVERSE
Nog een paar strips lezen voor werk en dan kruip ik lekker in mijn leesstoel…. Hmm, kan niet wachten!
Categories
Spidey’s web: Eenzame kerst?
Het lijkt een eenzame kerst te worden voor onze held Spider-Man in Peter Parker, The Spectacular Spider-Man #112 (1985).
De running gag in dit nummer is dat Peter verschillende vrienden spreekt in de hoop uitgenodigd te worden met kerst. Iedere keer wordt het gesprek halverwege onderbroken en gaat Peter weer verder. Hierdoor krijgt men niet de kans de sympathieke jongeman uit te nodigen om aan de kersttafel aan te schuiven.
Zo spreekt Peter Robbie Robertson op de redactie van The Bugle. Joe vertelt dat zijn zoon Randy een paar dagen komt logeren. Kate Cushing onderbreekt het gesprek eventjes om te zeggen dat ze gek wordt van Jameson, die haar de hele tijd lastig valt en op haar vingers kijkt. Als Joe zich omdraait om Peter uit te nodigen voor de kerst is de freelance fotograaf alweer weg. Ook een telefoontje met Harry Osborn loopt in de soep: Harry heeft zijn huilende zoon op schoot, dus echt praten lukt niet.
(Zeer herkenbaar overigens: het blijkt in de praktijk inderdaad heel moeilijk om af te spreken met vrienden die kinderen hebben, maar dat even terzijde.)
En als Peter Tante May aan de telefoon heeft, kookt de pan op het vuur over voordat ze haar neef kan uitnodigen. En zo gaat het nog even door. Peter wil zich niet opdringen bij zijn vrienden en iedereen lijkt al plannen met familieleden te hebben.
Uiteindelijk zorgt Peter voor zijn eigen bezoek, want deze vriend zal hem nooit in de steek laten:
Evil Santa
Een tweede plotlijn in dit verhaal van Peter David is niemand minder dan de kerstman. Of eigenlijk: een oplichter verkleed als de kerstman die in het warenhuis kinderen ontvangt en hun verlanglijstjes aanneemt. Ondertussen hoort hij de kinderen uit over wat er nog meer in huis staat. Als dat interessante spullen zijn, komt de kerstman even langs om die spullen te stelen.
Dom alleen dat hij ook bij de buurmeisjes van Peter Parker inbreekt waardoor een confrontatie met Spider-Man niet te vermijden is. De kerstman wordt namelijk betrapt door buurvrouw Bambie en als hij zijn wapen trekt, gaat Peters instinkt af. Hij stormt het huis binnen als Spider-Man.
De ‘kerstman’ slaat op de vlucht slaat en rent het dak op. Daar staat hij oog in oog met de echte kerstman. (Hé, dit is het Marvel universum, als daar een Noorse god als Thor kan rondlopen, denk je dan echt dat de Kerstman niet kan bestaan?)
De kerstman dwingt de oplichter zijn leven te beteren. De inbreker staat de volgende dag als kerstman de gestolen waar aan mensen uit te delen. En passant heeft hij nog een boodschap voor Peter van Santa Claus dat hij zijn tante moet bellen. En zo komt het voor Parker toch nog goed deze kerst, die hij gezellig doorbrengt met May, Anna Watson en Mary Jane. Wordt het toch nog knus en gezellig.
De volgende aflevering van Spidey’s web blijven we nog even in de kerstsfeer als Spider-Man en de Kerstman de krachten bundelen om een stel boeven uit te schakelen. Ondertussen wil ik jullie de cover van bovenstaande comic niet onthouden. Deze werd overigens niet gebruikt in de Nederlandse uitgave van Peter Parker. Wellicht was dat omdat dit nummer, namelijk Peter Parker #37 niet met kerst uitkwam maar ergens halverwege het jaar.
