I am catching up on my reading of Peter Parker: The Spectacular Spider-Man, written by Chip Zdarsky and illustrated by Adam Kubert.
And I just felt like sharing this great cover from Volume 1.
Maand: mei 2019
My buddy Melvin from @dirtees wanted to know who my favorite X-Man is. Well, I’ve always liked #rogue a lot.
Because:
1: She started out as a bad guy, er… bad girl and redeemed herself and became a hero.
2. She has great powers.
3. She looks great and has a sexy accent.
4. She kicked Captain Marvel’s ass. And if one holier than thou character should get her ass kicked every once in a while, it’s Carol Danvers.
Having said that, I also love X-Men: Storm, Kitty Pryde and Wolverine. If you’d put a gun to my head and make me choose between these mutants, I’d say Wolverine is my all time favorite. But since I don’t think anyone finds this matter important enough to threaten me with a gun, you’ll have to accept the answer that I love all four of the mentioned characters.
De Nederlandse stripwereld is rijk aan uiteenlopende stripverhalen en veel getalenteerde makers. In deze vlog loop ik door het STRIPMUSEUM GRONINGEN dat in maart 2019 de deuren sloot. De wandeling geeft een mooi beeld van hoe rijk een deel van de stripwereld eruit ziet.
Let wel: veel makers zie je ook niet. Zo zag ik geen werk van vrouwelijke stripmakers hangen, al kan het zijn dat ik daar overheen heb gekeken.
Categorieën
Dagboek van een Geek #4: Lucifer
woensdag 8 mei
Sinds maandag ben ik getroffen door een nare griep en iets wat op een keelontsteking lijkt. Veel hoesten en in bed liggen. Tussendoor probeer ik wel wat te schrijven, want ik heb een paar leuke klussen liggen waar aan gewerkt moet worden. Maar dat gaat dus wel langzaam.
Een van die klussen is een nieuwe rubriek voor stripblad Eppo waar ik nog niet heel veel over kan vertellen. Het is in ieder geval erg leuk om weer bij Team Eppo te zitten. Afgelopen vrijdag had ik een afspraak met Rob van Bavel, de hoofdredacteur en initiator van Eppo en we hebben een paar uur goed vergaderd en gezellig bijgepraat. Uit dat gesprek kwamen dus allemaal goede projecten waar ik de komende tijd aan hoop te werken. Maar eerst dus eens goed beter worden, want telkens een stukje schrijven en dan weer rusten is ook niet alles. Het stomste van ziek zijn vind ik dat schrijven en begrijpend lezen een stuk slechter gaat.
En vloggen kan ik dus al helemaal even vergeten. Dat klinkt nergens naar met mijn stem en hoestbuien.
Gelukkig gebeuren er ook mooie dingen in de wereld. Zoals het vierde seizoen van Lucifer dat sinds vandaag op Netflix staat. De serie was in Amerika gecanceld na drie seizoenen, de kijkers achterlatend met een enorme cliffhanger en kater. De fans waren zeer actief online met het uiten van hun ongenoegen dat Lucifer zou verdwijnen en het uitspreken dat de serie moest blijven. Netflix heeft toen beloofd voor de productie te betalen. Dat betekent dat er tien nieuwe afleveringen zijn geproduceerd. Niet zo veel als de vorige seizoenen, maar ik ben allang blij dat er weer meer Lucifer is.
De serie draait om Lucifer Morningstar, de heerser van de hel, die besluit dat hij dat baantje maar niks meer vindt. Hij begint een nachtclub in Los Angeles, en wordt een speciale adviseur van de afdeling moordzaken van de politie, en vaste partner van rechercheur Chloe Decker (Lauren German). Dat is zo’n beetje het uitgangspunt van de serie, maar er gebeurt veel meer in dan alleen de moordzaak van de week die opgelost moet worden. Lucifer loopt bij een psycholoog en krijgt te maken met zijn broers en zussen. Een van hen, Amenadiel (D.B. Woodside), moet van hun vader (God) ervoor zorgen dat Lucifer zijn positie als heerser van de hel weer inneemt.
Tom Ellis is de charmantste duivel die je ooit hebt ontmoet. De serie is eerder antireligieus dan religieus. Hoewel dat anti eigenlijk ook wel meevalt, vind ik het heerlijk hoe Lucifer tekeer gaat tegen zijn vader en dat de almachtige eigenlijk maar als een vervelende kerel wordt neergezet. Uiteindelijk blijkt de duivel zo slecht nog niet. En zorgen we meestal voor onze eigen hel. Dat zie je in Lucifer letterlijk terug: de mensen die in de hel terechtkomen worden niet door een hogere macht uitgekozen, ze kiezen er zelf voor omdat ze vinden dat ze er thuishoren. Ze beleven in de hel een bepaalde gebeurtenis waarin ze iets heel fouts hebben gedaan telkens opnieuw, totdat ze zichzelf vergeven. Een mooie interpretatie van wat de hel kan zijn. We maken het onszelf veel moeilijker dan vaak nodig is. Daarbij: in plaats van anderen de schuld te geven, moeten we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen daden. Helemaal geen slechte levenslessen voor een dramady op Netflix.
Ik hoop dat Linda vanavond een beetje op tijd thuis is zodat we samen de eerste aflevering kunnen kijken.
Reading Essential Spider-Woman Vol. 2 I came across a couple of wonderful comic book covers by Steve Leialoha, Frank Miller, Klaus Janson and Dave Cockrum.
Soms wil ik jullie gewoon een paar mooie illustraties laten zien die ik in de bladen tegenkom. In de VPRO gids staat de rubriek KIJKEN waarin mensen uit de media aan het woord komen over hun kijkgedrag. Bij deze korte interviews staat altijd een mooie illustratie.
Dit keer van Mireille Schaap en Gees Voorhees. Mooie tekeningen van Wonder Woman met Twin Peaks en Clueless. Voorhees tekende Jennifer Hoffman in een patatje met.
Hier de link naar mijn interview met Piet Kroon over Heinz de film.
FREE COMIC BOOK DAY HAUL: https://youtu.be/edTzEkATbIE
Mijn recensie van Wonder Woman.
En de vlog over Captain Marvel.
Categorieën
Dagboek van een Geek: Nerds op NDSM
4 mei 2019
Donderdag 2 mei was de boekpresentatie van NERDS!. Het boek over mensen als ik geschreven door Emilio Guzman en Thijs van Domburg. Hun kindje werd getoond en verkocht op de NDSM-werf bij Blast Galaxy: een speelhal waar je klassieke arcade-games kunt spelen.
Ik was er nog nooit geweest maar voelde me meteen nostalgisch bij die grote kasten met enorme schermen. Vroeger speelde ik de game Outrun wel eens op zo’n ding. Mijn teleurstelling was dan ook groot hoe erg de Commodore 64 van dit spel tegenviel. Zo had je in de arcade-versie op een gegeven moment een splitsing in de weg en kon je dus je route kiezen. Dat was bij de Commodore niet het geval en reed je eigenlijk altijd dezelfde route.
Er was een mooie opkomst en de drie tekenaars die aan het boek hebben meegewerkt waren er ook. Met Kenny Rubenis sprak ik nog over zijn strip Dating for Geeks die alweer vijf jaar bestaat. Al dachten we allebei dat hij al langer met de strip bezig is maar dat krijg je ook als dit jaar alweer je tiende album uitkomt. Wanneer Kenny op de Comic Con signeert, staat er altijd een lange rij geeks en nerds te wachten op een tekening van hem in hun album.
De redacteur van het boek, Stephanie Heijtel, hield een leuke toespraak en had het spel Levensweg aanpast met de illustraties die in NERDS! staan. Zij is ook een NERD, maar dan eentje die Harry Potter leest. Dat mag ook. Harry Potter lezen en daar superveel van weten.
Het leuke aan een boekpresentatie over Nerds is natuurlijk dat er aardig wat nerds rondlopen. Ik sprak dan ook met verschillende mensen over de nieuwste Spider-Man en Marvel-films en over hoe verschrikkelijk Star Wars is geworden de laatste paar jaar.
Tekenaar Yasmin Sheikh, die dus ook in het boek staat, sprak ik toen ik richting de uitgang liep. Haar Luna the Vampire is een tijd geleden uitgegeven door de Amerikaanse uitgeverij IDW. Ik vind het altijd knap als Nederlandse tekenaars voet aan de grond in het buitenland weten te krijgen.
De laatste jaren lijkt dat ook steeds beter te lukken. Denk maar aan Aimée de Jongh, Typex, Marcel Ruijters, Barbara Stok, Romano Molenaar en Erik Kriek. Dat zijn in ieder geval de namen die me zo te binnenschieten. Het succesgehalte verschilt overigens per tekenaar: niet alle strips slaan ook aan in het buitenland, maar het feit dat er zoveel talent in Nederland werkt dat ook in het buitenland gezien wordt, stemt mij positief. En wellicht breken Guzman en Van Domburg voor de geeks, of Nerds zoals zij die noemen, ook nog wel een lans nu ze veel radio en tv-aandacht krijgen voor hun boek.
Op weg richting huis liep ik over het NDSM-terrein en verbaasde ik me over de appartementen die ze daar aan het bouwen zijn. Dit gebied is enorm in ontwikkeling. Er wonen nu vooral studenten in containers en er zijn allerlei ateliers en creatieve broedplaatsen. Binnenkort is het waarschijnlijk een rijke yuppenparadijs.
Dagboek van een geek #3.
Categorieën
Filmrecensie: The Man Who Stole Banksy
De documentaire The Man Who Stole Banksy stelt enkele interessante vragen over street art.
De anonieme Britse street artist Banksy schilderde in 2007 een kunstwerk op een muur in Bethlehem waarop een Israëlische soldaat de papieren van een ezel controleert. De muurschildering riep verschillende reacties bij de stadsbewoners op. Veel Palestijnen zagen dit als een belediging: zij vinden dat ze voor ezel worden uitgemaakt, aangezien de locatie van het kunstwerk met de ezel alleen maar een Palestijn kan worden bedoeld. De burgemeester van Bethlehem vond het echter een prachtig kunstwerk: ‘Banksy geeft de onderdrukte Palestijnen een stem.’
Street art is inderdaad een van de middelen waarop kunstenaars en ook locale kunstenaars zich uit kunnen drukken in een mediawereld die gecontroleerd wordt door anderen.
Een taxichauffeur nam het initiatief om de muurschildering uit te zagen en op eBay te koop te zetten. De documentaire van Marco Proserpio laat zien hoe dat is gegaan en hoe het stuk muur van vier ton verscheept is en gebracht naar gerenommeerde musea, naar kunstverzamelaars en hoe dit stuk street art uiteindelijk te koop wordt aangeboden op een kunstveiling. Spoiler: tegenwoordig staat het ergens in een duur winkelcentrum volledig uit de oorspronkelijke context.
Eigendomsrecht
Wat ik interessant aan The Man Who Stole Banksy vind, zijn de vragen die de documentaire oproept. Van wie is street art eigenlijk? Vaak worden deze kunstwerken ongevraagd door anonieme kunstenaars gemaakt. Dus is de kunstenaar nog wel de eigenaar of is dat degene die de muur bezit, oftewel de eigenaar van het pand? Of is straatkunst van ons allemaal? En zo ja, mag iemand dat dan zomaar uitzagen en verkopen? Hoort straatkunst, misschien nog wel veel meer dan andere soorten kunst, alleen te hangen op de unieke plek waar Banksy het geplaats heeft?
Ook interessant vind ik dat hetzelfde werk verschillend geïnterpreteerd kan worden. De een ziet het als een belediging van het Palestijnse volk, de ander juist als een beeld dat eindelijk aan de wereld laat zien hoe het Palestijnse gebied bezet is door de Israëliërs.
Conserveren
En dan zijn er nog mensen die juist vinden dat street art bewaard moet worden door het nageslacht. Die halen de kunstwerken van straat om deze tentoon te stellen en te bewaren. Het is nog maar de vraag of de oorspronkelijke kunstenaars daar blij mee zijn, want het werk wordt nu uit zijn oorspronkelijke context gehaald. En is het mooie van street art niet juist dat het werk vergankelijk is? De afbeelding wordt in de loop der tijd uitgebleekt door zonlicht, waardoor ze uiteindelijk verdwijnt. Panden worden uiteindelijk gesloopt. Het kunstwerk leeft op die manier mee met de buurt. Het verandert langzaam, net als de bewoners die er dagelijks langskomen.
Marco Proserpio interviewde bewoners uit Bethlehem, advocaten, kunstliefhebbers en kunsthandelaren. In het uiteindelijke resultaat worden bovenstaande boeiende vragen door de partijen verschillend beantwoord. Met andere woorden: de kijker mag zijn eigen conclusies trekken. Iggy Pop praat de boel vakkundig bij elkaar. Het segment over Keith Haring in de jaren tachtig had wat mij betreft uit de film gelaten mogen worden, zodat de film wat korter en meer to the point was geweest.
The Man Who Stole Banksy draait vanaf 2 mei in de bioscoop.
Regisseur Piet Kroon maakte van de stripavonturen van Heinz, de rode kater met licht filosofische inslag, een avondvullende animatiefilm. ‘Als het ingewikkeld wordt, loopt Heinz liever een straatje om.’
‘Heinz is een beschouwelijke figuur die over straat loopt en de dingen die hij meemaakt komen hem min of meer aanwaaien. Soms reageert Heinz daar op en soms helemaal niet,’ vertelt René Windig (1951), samen met Eddie de Jong (1950) de geestelijk vader van het stripfiguur Heinz. Ze maakten de gagstrip die van 1987 tot 2000 in kranten en tijdschriften werd gepubliceerd. ‘”Heinz is Homerus en Carmiggelt in één,” zei iemand in NRC ooit, maar dat citaat hadden ze dan weer van ons,’ zegt Windig lachend. ‘Die twee kent niemand meer, maar Homerus is de Ilias, een groots avontuur, en net als Carmiggelt maakten wij iedere dag een stukkie of een moppie.’
De prettig gestoorde strip Heinz zit vol absurde humor, woordspelingen, zinspelingen naar literatuur en stripfiguren uit de jaren vijftig zoals Kapitein Rob en Eric de Noorman. Voor regisseur Piet Kroon (1960) is het maken van de film een passieproject: ‘Ik vind Heinz een heel leuke strip die volgens mij ook erg Nederlands is, met een bepaald soort droge, zuigende humor die veel te maken heeft met het werk van Wim T. Schippers. Dat is een van mijn helden dus het is ontzettend leuk dat hij het personage Oom Wim heeft ingesproken. Schippers onderzoekt hoe lang hij iets kan laten duren voordat mensen boos weglopen. Ook in Heinz gaan ze soms heel lang door op een bepaalde grap. En ze spelen met clichés.’
Heinz, de graphic novel
Sinds er in 2000 een eind kwam aan de strip, zijn er af en aan pogingen gedaan om een film te maken. Het storyboard, gemaakt door Windig & De Jong, verscheen nog als graphic novel. ‘Toen er een nieuw elan bij het filmfonds was om de lange Nederlandse animatiefilm te gaan stimuleren, vroeg toenmalig intendant Willem Thijssen of ik nog een project wist. Toen heb ik Heinz voorgesteld en Burny Bos benaderd,’ zegt Kroon. De productie ging in 2017 van start in samenwerking met meerdere productiehuizen in Nederland en België, waaronder Submarine en KaChing Cartoons. Kroons korte animatiefilms DaDa en T.R.A.N.S.I.T wonnen internationaal veel prijzen. Daarna werkte hij jarenlang in Hollywood. Hij was onder andere storyboard artist van films als The Iron Giant en Shrek 2 en regisseerde de animatiesequenties van Osmosis Jones. Voor Heinz schreef Kroon ook het scenario. Toch liet de strip zich niet makkelijk vertalen naar een avondvullende animatiefilm.
Kroon: ‘De strip draait om losse gags, en iedere aflevering bestaat uit drie tot vier plaatjes. De humor zit in wat er tussen de plaatjes gebeurt. Die humor zit in het hoofd van de lezer en is voor iedereen dus anders. Als je een film maakt, moet je daarom ontzettend veel dingen invullen. Wat ik bedenk komt niet altijd overeen met wat de Heinz-fan vind. Ik vind dat de stem van cabaretier Ruben van der Meer goed past bij hoe ik het personage Heinz heb ingevuld, maar online was daar veel gemopper over.’
‘Heinz de stripfiguur verschilt nogal van de versie in de film,’ geeft Eddie de Jong toe. ‘Als je op het Weteringplantsoen loopt, zie je een buste van Simon Carmiggelt. Iedereen weet dat het Carmiggelt is, ook al lijkt het beeld er niet echt op. Deze film is een soort standbeeld voor Heinz, alleen lijkt hij niet helemaal precies.’
De stripmakers vinden dat prima. Windig: ‘Dat is helemaal niet erg. Een film is iets anders dan een strip.’
Tegendraads
‘Heinz is geen actieheld en als het ingewikkeld wordt, gaat hij liever een straatje om,’ zegt Kroon. ‘Het filmverhaal draait om de vernietiging van wereldsteden. Heinz raakt daar bij betrokken omdat hij zijn kind kwijt is. Om zijn eigen leventje weer op orde te krijgen, moet Heinz in godsnaam dan maar iets doen aan de vernietiging van de wereld. Die spanning tussen zijn kleine avontuur versus het grote, meeslepende filmavontuur, vond ik heel interessant. Het is ook in de tegendraadse geest van de strip. De film eindigt weliswaar in New York als een Amerikaanse blockbuster met grote clichés, maar aan de andere kant is het juist een film die zich niet aan de regels houdt. Een voorbeeld: in de climax valt de actie stil omdat Oom Wim tussendoor naar het toilet moet.’
Heinz de film bestaat uit een mix van grafische stijlen: de achtergronden zijn vaak driedimensionaal en fotografisch, terwijl de personages juist relatief plat zijn getekend. De layouts en achtergronden zijn ontworpen en uitgevoerd door het Belgische productiehuis Fabrique Fantastique. Co-producent en artdirector Tom van Gestel en zijn team creëerden een verknipte hutspotversie van Amsterdam. Kroon: ‘Je kunt niet letterlijk de locaties uit de film nalopen, maar het is een soort greatest hits van Amsterdam.’
De illustraties binnen de fantasiesequenties zijn weer getekend door René Windig. Zo zit het handschrift van een van de tekenaars toch in de film.
Zijn we met Heinz een stapje dichter bij een volwassen Nederlandse animatie-industrie gekomen? De animatiewereld is in de afgelopen jaren ten goede veranderd, vindt Kroon. Toen hij Nederland verliet, werkten filmmakers allemaal individueel aan hun eigen animaties. ‘Waarom zou je anderen een deel van je subsidiegeld geven, dacht men toen. Tegenwoordig is er veel meer samenwerking en worden er meer verschillende soorten animaties gemaakt. Heinz is ook weer een stapje in de goede richting omdat het een tegendraadse film is die zich op volwassenen richt en niet op kinderen.’
https://www.youtube.com/watch?v=rFatC27EZkg
Heinz draait vanaf 18 april in de bioscoop.
Dit artikel is geschreven voor en gepubliceerd in VPRO GIDS #18 (2019).
May 4th it’s time for the yearly event Free Comic Book Day.
In the Netherlands some comic book shops participate, but it’s not as big as in the USA. In the past Dutch publishers tried to set up a Dutch variant of FCBD but that wasn’t a big success. Nowadays, some shops give away free American comics. I got mine early this year and love to give you a preview of the comics that are available on Free Comic Book Day 2019. In total 51 comics are available, I show you about a dozen.
Check out the YouTube-Channel of FCBD.
Categorieën
Dagboek van een Geek: 80/42
1 mei 2019
Gisteren vierde de Nederlandse stripwereld de 80ste verjaardag van Martin Lodewijk. De nestor van de Nederlandse strip wordt hij ook wel genoemd en gezien zijn enorme staat van dienst is dat een terechte titel. Martin creëerde onder andere Agent 327, schreef de serie Storm en begeleidde als redacteur van stripbladen veel stripmakers. Toch was ik niet veel met Martin bezig, maar vooral met mijn eigen geboortedag, want ik werd 42 gister.
Ik vier mijn verjaardag niet op een traditionele manier. Ik vier mijn verjaardag dus eigenlijk niet, maar geef mezelf wel altijd een vrije dag om te doen waar ik zin in heb. Meestal komt dat neer op zitten op de bank met een stapel strips of boeken. Gisteren verliep iets anders.
In de ochtend maakte ik een vlog over het boek Nerds! dat die avond ervoor door de postbode was afgeleverd. Dat soort vlogs heb ik het liefste meteen online, want dan weten mensen tenminste dat het boek uit is. Bovendien vind ik het erg leuk dat Nerds! van Emilio Guzman en Thijs van Domburg er nu eindelijk is. Daarna heb ik wat gelezen en ’s middags treinden mijn vriendin Linda en ik richting Zandvoort. Omdat de overstap op Haarlem CS bijna een half uur was, besloot ik dat ik liever de stad in wilde gaan. We gaan immers al vaak naar Zandvoort om uit te waaien. En ik wilde wel even kijken hoe het bij Jopo de Pojo was.
Stripverkoper Dimitri had weer goede leestips. Hij is goed thuis in Amerikaanse comics en ook weet hij veel van onafhankelijke makers, waar hij enthousiast over kan vertellen.
Dimitri vertelde me ook dat Jopo de Pojo eind dit jaar gaat verhuizen naar een nieuw pand in Haarlem. Dat pand staat om de hoek van waar ze nu zijn. Grappig genoeg kocht een bekende Nederlander Blankets van Craig Thompson in de winkel. Een mooi album. Welke BN’er het was maakt niet uit, maar hij speelde vroeger een fotograaf in het SchoolTV Weekjournaal. Wie dat zag als kind weet wie ik bedoel.
Linda vond het leuk om de strips die ik had uitgezocht voor mijn verjaardag te kopen. Eindelijk heb ik nu een deeltje van Tank Girl van Jamie Hewlett en Alan Martin. Een ingekleurde herdruk van werk uit 1989 en 1990. Ik bekijk vaak de vlogs van Ed Piskor en Jim Rugg en zij raadden het werk van Hewlett aan. Zo langzamerhand ben ik een lijst aan het samenstellen met comics en makers die ik nog niet ken en waar ik iets van wil lezen. Zo leer ik telkens weer wat bij.
Zo raadden Piskor en Rugg ook het werk van Rick Veitch aan. Van Veitch kocht ik op de Dutch Comic Con al een Marvel Graphic Novel, en gisteren voegde ik daar The One aan toe. Ben erg benieuwd naar deze boeken. Ik heb vroeger wel iets van Veitch gelezen overigens.
Dimitri gaf me nog een stapel comics die uitgebracht zijn voor Free Comic Book Day dat dit weekend plaatsvindt. Ik twijfel nog of ik daar een vlog over zal maken voor Amsterdam Comic Geek. Over wat of niet te vloggen twijfel ik heel veel overigens, maar dat is een onderwerp voor een andere blogpost.
Na het stripbezoek aten we spareribs in een restaurant in Haarlem. Al met al dus een prima verjaardag.
Dagboek van een Geek #2.