woensdag 8 mei
Sinds maandag ben ik getroffen door een nare griep en iets wat op een keelontsteking lijkt. Veel hoesten en in bed liggen. Tussendoor probeer ik wel wat te schrijven, want ik heb een paar leuke klussen liggen waar aan gewerkt moet worden. Maar dat gaat dus wel langzaam.
Een van die klussen is een nieuwe rubriek voor stripblad Eppo waar ik nog niet heel veel over kan vertellen. Het is in ieder geval erg leuk om weer bij Team Eppo te zitten. Afgelopen vrijdag had ik een afspraak met Rob van Bavel, de hoofdredacteur en initiator van Eppo en we hebben een paar uur goed vergaderd en gezellig bijgepraat. Uit dat gesprek kwamen dus allemaal goede projecten waar ik de komende tijd aan hoop te werken. Maar eerst dus eens goed beter worden, want telkens een stukje schrijven en dan weer rusten is ook niet alles. Het stomste van ziek zijn vind ik dat schrijven en begrijpend lezen een stuk slechter gaat.
En vloggen kan ik dus al helemaal even vergeten. Dat klinkt nergens naar met mijn stem en hoestbuien.
Gelukkig gebeuren er ook mooie dingen in de wereld. Zoals het vierde seizoen van Lucifer dat sinds vandaag op Netflix staat. De serie was in Amerika gecanceld na drie seizoenen, de kijkers achterlatend met een enorme cliffhanger en kater. De fans waren zeer actief online met het uiten van hun ongenoegen dat Lucifer zou verdwijnen en het uitspreken dat de serie moest blijven. Netflix heeft toen beloofd voor de productie te betalen. Dat betekent dat er tien nieuwe afleveringen zijn geproduceerd. Niet zo veel als de vorige seizoenen, maar ik ben allang blij dat er weer meer Lucifer is.
De serie draait om Lucifer Morningstar, de heerser van de hel, die besluit dat hij dat baantje maar niks meer vindt. Hij begint een nachtclub in Los Angeles, en wordt een speciale adviseur van de afdeling moordzaken van de politie, en vaste partner van rechercheur Chloe Decker (Lauren German). Dat is zo’n beetje het uitgangspunt van de serie, maar er gebeurt veel meer in dan alleen de moordzaak van de week die opgelost moet worden. Lucifer loopt bij een psycholoog en krijgt te maken met zijn broers en zussen. Een van hen, Amenadiel (D.B. Woodside), moet van hun vader (God) ervoor zorgen dat Lucifer zijn positie als heerser van de hel weer inneemt.
Tom Ellis is de charmantste duivel die je ooit hebt ontmoet. De serie is eerder antireligieus dan religieus. Hoewel dat anti eigenlijk ook wel meevalt, vind ik het heerlijk hoe Lucifer tekeer gaat tegen zijn vader en dat de almachtige eigenlijk maar als een vervelende kerel wordt neergezet. Uiteindelijk blijkt de duivel zo slecht nog niet. En zorgen we meestal voor onze eigen hel. Dat zie je in Lucifer letterlijk terug: de mensen die in de hel terechtkomen worden niet door een hogere macht uitgekozen, ze kiezen er zelf voor omdat ze vinden dat ze er thuishoren. Ze beleven in de hel een bepaalde gebeurtenis waarin ze iets heel fouts hebben gedaan telkens opnieuw, totdat ze zichzelf vergeven. Een mooie interpretatie van wat de hel kan zijn. We maken het onszelf veel moeilijker dan vaak nodig is. Daarbij: in plaats van anderen de schuld te geven, moeten we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen daden. Helemaal geen slechte levenslessen voor een dramady op Netflix.
Ik hoop dat Linda vanavond een beetje op tijd thuis is zodat we samen de eerste aflevering kunnen kijken.