id was set in the arguments array for the "Sidebar 1" sidebar. Defaulting to "sidebar-1". Manually set the id to "sidebar-1" to silence this notice and keep existing sidebar content. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 4.2.0.) in /customers/9/c/2/michaelminneboo.nl/httpd.www/wp-includes/functions.php on line 5663
De Indiaanse sjamaan Naze steelt een kus van Ororo, voordat ze op pad gaat om haar geliefde Forge te vinden. Geef de oude man eens ongelijk, Storm is een van de krachtigste en mooiste vrouwen in de comicwereld.
Script: Chris Claremont
Tekening: Marc Silvestri en Bob Wiacek.
Kleur: Glynis Oliver.
Uit: Uncanny X-Men #224.
In bovenstaand plaatje van Kerry Gammill en Dan Green kun je goed haar kostuum zien zoals ze dat in 1987-1988 droeg. Een heerlijk eenvoudig ontwerp, dat eruit ziet alsof ze ieder moment een aerobicsvideo gaat opnemen. Jane Fonda eat your heart out.
Rogue is een prachtig tragisch personage. Eerst was een een bad guy, toen werd ze een heldin. Ze is jong, prachtig maar vervloekt met de gave de superkrachten, energie en gedachten van anderen over te nemen als ze hen aanraakt. Daarom mag haar huid door niemand worden aangeraakt. Meestal is de overname maar tijdelijk, maar in het geval van Ms. Marvel (Carol Danvers) nam Rogue haar persoonlijkheid en krachten permanent over.
Hieronder een grappige trainingsessie uit dezelfde comic tussen Wolverine en Rogue. Wolverine is tijdelijk de leider van de X-Men nu Storm op pad is om Forge terug te vinden: haar ex-geliefde wiens wapen haar mutanten gaven heeft uitgeschakeld.
Uncanny X-Men #223. Script Chris Claremont.
Kort samengevat: ik geniet erg van mijn kerstpakket 🙂
Nu zit ik niet te wachten op een doos met eten en een fles wijn. Borrelnootjes zijn altijd lekker, maar die haal ik al bij een prima zaak om de hoek. Een doos met comics is echter altijd welkom. Dus heb ik mezelf een stapel comics kado gedaan.
Online winkel Cheap Comics heeft op dit moment Black Friday/ Sinterklaas sale, dus het was eerder een kwestie van mezelf inhouden dan dat ik niet wist wat ik wilde kopen. Ik heb me vooral laten leiden door nieuwsgierigheid. Een serie als Excalibur wilde ik altijd al eens lezen.
Hetzelfde geldt voor de allereerste Star Wars-strips die Marvel Comics in de jaren zeventig uitbracht. Toen ze het contract tekende om de eerste Star Wars-film te mogen verstrippen hadden ze bij Marvel geen idee wat voor een succes die film zou worden. De comics liepen daardoor zo goed, dat de serie de uitgeverij van een faillissement heeft gered.
Verder kocht ik lekker veel Spider-Man-comics. Veel oud werk uiteraard van de tijd dat Spider-Man-strips de moeite van het kopen en lezen waard waren. Twee softcover edites van Marvel Masterworks: Spider-Man, de hele reeks Webspinners gebundeld, maar ook de nieuwe serie Spidey en Venom: Homecoming. De serie Spidey speelt af in de jonge jaren van Peter Parker, als hij net Spider-Man is geworden. Venom speelt zich nu af, maar in deze reeks is Venom weer zijn oude bad guy zelf als het goed is.
Het X-Men-verhaal Fall of the Mutants had ik al in de kast staan, maar dan als Juniorpress-uitgave. Dit verhaal vind ik boeiend genoeg om nog eens aan te schaffen in de oorspronkelijke versie. Het energieke tekenwerk van Marc Silvestri is al reden genoeg om het boekwerk aan te schaffen.
En een strip die als titel The Halloween Legion: The Great Goblin Invasion, heeft, kon ik natuurlijk ook niet laten liggen.
Het ziet ernaar uit dat december een rustige maand gaat worden. Ik vermoed dus dat ik veel op de bank zit te genieten van mijn kerstpakket.
Voor wie wil weten waar Mijn vriend Spider-Man precies over gaat, is hier de flaptekst:
De superheld Spider-Man (1962) is over de hele wereld bekend. Over hem verschenen inmiddels duizenden stripverhalen, films, games, animatie- en televisieseries. Journalist Michael Minneboo weet alles van Spider-Man en is al dertig jaar fan.
Naast zijn persoonlijke verslag gaat Michael Minneboo in gesprek met filosoof Ad Verbrugge, rouwdeskundige Daan Westerink, mediawetenschapper Dan Hassler-Forest, fancultuurexpert Linda Duits en stripmaker Steven de Rie. Aan bod komen kwesties als: Welke levenslessen kun je leren van Spider-Man-verhalen? Hoe bieden strips troost? Waarom hebben we in Nederland geen superhelden? Hoe word je een fan? En waarom moest Spider-Man scheiden?
Mijn vriend Spider-Man biedt een persoonlijke en luchtige kijk in de wereld van de fan en een blik achter de schermen bij uitgeverij Marvel. De biografie van Peter Parker en een overzicht van de beste Spider-Man-verhalen ontbreken uiteraard niet.
Kortom, hou je van strips? Hou je van superhelden-films? Ben je zelf ergens fan van? Ben je opgegroeid in de jaren tachtig? Of gewoon nieuwsgierig naar fancultuur? Dan is dit boek voor jou!
Auteur: Michael Minneboo
Uitgeverij SubQ
NUR: 360
Paperback
ISBN: 9789021404035
Prijs: € 19,99
E-book
ISBN: 9789021406053
Prijs: € 11,99
Uitgekomen: 7 juni 2017
Dat zijn strips die ik van uitgeverijen krijg toegestuurd en die ik heb gelezen of niet. Ik krijg namelijk veel meer opgestuurd dan dat ik in artikelen kwijt kan of wil. Lang niet alles wat er uitkomt is namelijk de moeite van het lezen waard. Dit is een prima manier om ervoor te zorgen dat ons huis niet dichtslibt met papier. En de strips krijgen zo weer kans om door nieuwe ogen gelezen te worden. Een win-winsituatie.
Sigmundklaasje. Illustratie: Peter de Wit
Ik geef ook wel eens albums weg aan vrienden. Zo ben ik een stapel met Sigmund weet wel raad met-albums aan het weggeven. Dit zijn boekjes waarin Sigmund-strips thematisch gebundeld zijn. Als je de reguliere albums al in de kast hebt staan, dan heb je veel strips dus dubbel. Omdat Sigmund toch wel de beste humorstrip van Nederland is, valt hij bij veel mensen in de smaak. Ik vind het leuk om het juiste thema aan de juiste vriend te geven.
Wie mijn boek zoekt zit in de stripkast bij Scheltema (bijna) altijd goed.
Bij Scheltema sprak ik nog met Co Sack, de man van de strips. Ik was benieuwd of de programmering van de Stripmaand al rond was. Die vindt altijd in januari plaats bij Scheltema en vaak is het een erg leuk en divers programma.
Co vertelde me dat ze me nog een uitnodiging gaan sturen om een lezing te geven. Over superhelden en Spider-Man. Dat lijkt me erg leuk om te doen en het is een goede manier om mijn boek weer eens onder de aandacht te brengen. Een paar maanden geleden was Scheltema de plek van mijn boekpresentatie en wie mijn boek zoekt vindt het daar vrijwel altijd aan in de stripkast op de eerste verdieping.
Toen ik met Co stond te praten, kwam Ron Poland van Strips in voorraad ook binnen met een paar dozen vol strips. En daarna nog Jos van Waterschoot. Hij is de hoofdredacteur van Stripnieuws en werkzaam als conservator Populaire Cultuur bij de Bijzondere Collecties van de UvA. Daar runt hij onder andere een megagroot striparchief. Jos en ik gaan wel eens koffiedrinken en dan neemt hij vaak het nieuwste nummer van Stripnieuws voor me mee.
Op weg naar buiten kwam ik deze Gouden Piet nog tegen.
Scheltema zit goed in de Sinterklaasversiering. Dat is natuurlijk niet zo gek deze tijd van het jaar. Een goudgekleurde Piet is een mogelijk antwoord op een zekere discussie die bijna net zo’n traditie lijkt te worden als de Sinterklaastraditie zelf. Een discussie waar ik verder niets over zal zeggen. Om vriend Frits Jonker even te parafraseren: ik heb geen zin om er een mening over te hebben. Al vond ik die Goudenpiet wel een vrolijk gezicht en vind ik Sinterklaas een sympathieke figuur: de goedheiligman die kadootjes brengt en daarmee de wereld wat vrolijker maakt. Iedereen heeft het in zich om een Sinterklaas voor anderen te zijn.
Een paar jaar geleden bepleitte ik nog op dit blog dat mensen met Sinterklaas en Kerst vooral strips kado moeten doen om op die manier het geluk te verspreiden. Ik weet niet of veel mensen strips aan vrienden en familie kado doen. Maar bij dezen zeg ik het dus nog een keer. En als je een strip uit eigen collectie weggeeft, maakt dat weer ruimte voor nieuw leesvoer in je kast.
Zaterdag voeren er een paar bootjes langs mijn huis met daarin Sinterklaas en heel veel Pieten. De kids hadden veel lol in het Piet-zijn. Daar werd ik wel weer vrolijk van, ook al schijnen kinderen dan weer minder strips te lezen tegenwoordig. Maar daar kunnen de Sinterklazen van Nederland dus verandering in brengen.
Het stripplaatje waarin Mephisto op zijn troon zit, vind ik bijzonder mooi getekend met een sterke compositie. Het rechter plaatje waarin Mephisto de elastische Reed uit elkaar trekt, hakt er ook behoorlijk in. Hier wordt Reeds superkracht tegen hem gebruikt.
De comic is opgenomen in Fantastic Four Visionaries by John Byrne #6 die ik laatst in de aanbieding kocht bij stripwinkel Jopo de Pojo. Ik kocht die dag ook nog #0 van de John Byrne FF-reeks. Nu heb ik delen 0,1,2,5,6 en 7. Dat is aardig wat. Ik maak liever op deze manier de reeks van Byrnes compleet dan door een omnibus te kopen. Dat is weliswaar makkelijker, want je bent in één keer klaar. Toch vind ik die heel dikke omnibussen niet fijn lezen.
Nog een paar te gaan dus. Ondertussen geniet ik erg van de jacht naar de missende deeltjes. Vooral als ik ze bij toeval in een uitverkoopbak aantref.
Jopo de Pojo
Het was voor het eerst dat ik Jopo de Pojo in Haarlem bezocht sinds nieuwe eigenaar Mark Marijnen de winkel overnam van Silvester Strips. Sindsdien is het assortiment goed verbreed. Uitgeverij Silvester verkocht natuurlijk vooral de strips die ze zelf uitgaf. Tenminste, daar leek wel de nadruk op te liggen.
Verkoper Dimitri is gelukkig gebleven. Een zeer aardige en enthousiaste gast die altijd goede leestips heeft. Hij vertelde me dat Mijn vriend Spider-Man goed loopt in de winkel. Het laatste exemplaar was die week net over de toonbank gegaan, maar er zouden snel weer nieuwe exemplaren binnenkomen. Dat klinkt deze auteur natuurlijk als muziek in de oren. Bij Jopo de Pojo verkopen ze namelijk ook aardig wat comics, dus een deel van de doelgroep van het boek komt daar dus ook over de vloer. Hoewel eigenlijk iedere stripfan zich wel in mijn verhaal zal kunnen herkennen.
Stripcollega Marcel Haster maakte deze reportage over Jopo de Pojo. Hierin wordt ook uitgelegd waar die naam nu eigenlijk vandaan komt.
Vrijdag 17 november was ik in Utrecht voor een gezellige koffiedate met Peter de Kock. Daarna liepen we nog even bij de stripwinkel binnen. Ik wilde namelijk checken of Mijn vriend Spider-Man er stond.
De verkoper vertelde me dat ze die week net het laatste exemplaar hadden verkocht. Maar vanaf dinsdag zou het boek er weer liggen, want dan bracht Ron Poland van Strips in Voorraad weer nieuwe strips langs. Poland doet ook de distributie van het boek voor stripwinkels. Het Centraal Boekhuis doet dat dan weer voor de gewone boekhandels.
Ik vind de gevelborden vol stripfiguren die bij Blunder hangen erg mooi. Op de borden zijn allerlei strippersonages gecombineerd. Van alles door elkaar: personages uit klassieke Europese reeksen staan naast Amerikaanse (super)helden. Alsof de stripwereld heel gebroederlijk, een grote familie is.
De stripborden zijn wel een beetje thematisch. Hier zien we vooral schurken samengebracht, met uitzondering van Fokke en Sukke en Dirkjan natuurlijk.
Je zou willen dat stripliefhebbers ook zo met elkaar omgaan. Toch heb ik het idee dat iedereen op zijn eigen eilandje zit en dat er weinig sprake is van echte kruisbestuiving.
Goed, er zullen stripliefhebbers zijn die zowel Guust als Spider-Man lezen. Maar vaak als ik comicliefhebbers spreek, lezen zij zelden andersoortige strips. En als ik in de stripwinkel spreek met mensen die vooral van klassieke reeksen houden, halen ze vaak hun neus op voor comics.
Als je kijkt naar hoe gescheiden een Dutch Comic Con en de Stripdagen van het Stripschap zijn, zie je hoe anders die werelden zijn en het publiek dat daar komt. Nu zullen de Stripdagen volgend jaar ook in de jaarbeurs Utrecht gaan plaatsvinden in een zaal naast de Dutch Comic Con. (Zo heb ik de deal in ieder geval begrepen. Mochten mensen weten dat het anders zit, dan hoor ik het graag.) Een beetje zoals bij Blunder de comics en ‘gewone’ strips op verschillende afdelingen te krijgen zijn. Ik vraag me echter af of het publiek echt zal gaan mengen tijdens de Con en Stripdagen.
De vraag is, hoe krijg je zoiets voor elkaar? En is dat eigenlijk nodig?
Hoe dan ook, bij Blunder staan de personages op de gevelborden dus gezellig naast elkaar.
Uiteindelijk vond ik mijn vriend Spider-Man trouwens wel in de etalage van de winkel:
Minneboo bij Blunder. Foto: Peter de Kock.
Gefeliciteerd, Wilbert! Dat is natuurlijk wel even een applausje en felicitatie waard.
Hieronder het persbericht:
De Willy Vandersteenprijs bekroont het beste Nederlandstalige album van het voorbije jaar en is een initiatief van Stripgids en auteursrechtenorganisatie Sabam For Culture. Van der Steen krijgt 5.000 euro en een opdrachttekening van de vorige winnaars, Gerben Valkema en Eric Hercules. Die wonnen vorig jaar de prijs met Elsje maakt geschiedenis.
De prijs werd donderdagnavond uitgereikt in het Suske en Wiske-Kindermuseum in Kalmthout, dat dit jaar haar 20-jarig bestaan viert.
Zon is het verhaal van bastaardjongen die door zijn moeder verafschuwd wordt, maar door zijn opa op handen wordt gedragen omdat hij het familiebedrijf kan overnemen.
Wilbert van der Steen.
‘Na rijp beraad, sloten koffie en een pittige discussie beslisten we om de prijs toe te kennen aan Zon van Wilbert van der Steen, uitgegeven bij Blloan. Wilbert is, voor alle duidelijkheid geen familie van Willy’, aldus juryvoorzitter Helena Vandersteen. ‘De jury prijst de grafische kwaliteit en originaliteit van het album, net als het aangrijpende verhaal. Ondanks het feit dat de prijs uitdrukkelijk gericht is op het beoordelen van albums op zich, kijkt de jury toch uit naar een vervolg en ontknoping van deze familiesaga.’
Levende scène
Dat de Nederlandstalige stripwereld nog levend en wel is, toont het aantal strips die in aanmerking kwam voor de Willy Vandersteenprijs aan. ‘De jury beoordeelde niet minder dan 150 albums, en stelde daarbij vast dat de stripscene in de Lage Landen bijzonder vitaal is:Â klassieke uitgeverijen durven vernieuwende paden in te slaan – vaak met interessante spin-offs van klassieke reeksen of one-shots door verrassende auteurs – en er blijven ook nieuwe uitgevers opstaan die met vakliefde en visie tornen aan de gevestigde orde.’Een keuze maken tussen de talrijke strips is moeilijk. Zeker als een andere strip tot op het einde meedingt voor de Willy Vandersteenprijs. ‘De jury prijst de pregnante verhalende kracht van veel werk en het lef van auteurs om ook heel persoonlijke verhalen aan het papier toe te vertrouwen. Een speciale vermelding wordt daarbij gemaakt van het verstilde strippareltje Wills Kracht van Willem Ritstier,’ besluit Helena Vandersteen.
Cover Wills Kracht van Willem Ritstier.
De Willy Vandersteenprijs is een initiatief van Stripgids in samenwerking met Sabam For Culture en de erven Vandersteen. De jury bestond dit jaar uit (niet-stemgerechtigd) voorzitter Helena Vandersteen, David Steenhuyse (hoofdredacteur Stripspeciaalzaak.be), Charel Cambré (stripauteur en laureaat van de Willy Vandersteenprijs 2015), Seb van der Kaaden (uitgeverij Personalia/Stripglossy), Koen Clement (directeur Europalia) en Esther Wouda (scripcoach/writer/producer bij Gloworm film)
De organisatoren danken het Suske en Wiskemuseum en de provincie Antwerpen voor de gastvrijheid en de steun bij de organisatie van de prijs.
Zelf heb ik twee keer in de jury van de Willy Vandersteenprijs gezeten. Dat waren twee boeiende en gezellige ervaringen. Het is een stripprijs waar een mooi geldbedrag mee gemoeid is en die gericht is op strips uitgekomen in Nederland en België. Kortom, een prijs die het medium serieus neemt.
Tijdens de stripdagen Breda 2014 maakte ik deze video met Van der Steen, toen nog druk met de reeks Ayak + Por.
Wanneer we stripmaker en illustrator Peter van Dongen (Amsterdam, 1966) eind september in zijn werkkamer in Amsterdam spreken, is zijn stripbewerking van de roman Familieziek zo goed als af. Op zijn werkblad liggen enkele potloodpagina’s van een nieuw album van de klassieke reeks Blake en Mortimer. Van Dongen en Teun Berserik tekenen allebei de helft van een verhaal geschreven door Yves Sente dat begin 2018 zal uitkomen. Ze tekenen in de klare lijn-stijl die de in 1987 overleden bedenker van Blake en Mortimer, Edgar P. Jacobs, ook hanteerde. Een stijl waarin Van Dongen perfect thuis is: ‘Het prettige aan de klare lijn vind ik dat het helder is. Ik trek graag gladde, gelikte lijnen. Het is ook een beperking: je weet wat je als tekenaar wel en niet kunt tekenen omdat je in deze stijl genadeloos wordt afgestraft wanneer je iets niet kan.’
Van Dongens pagina’s voor Blake en Mortimer
Niet integraal
Van Dongen brak internationaal door met zijn tweeluik Rampokan, dat zich afspeelt aan de vooravond van de Politionele Acties in Indonesië. Hij baseerde zich voor deze verhalen onder andere op de geschiedenis van zijn moeder en grootmoeder. Bijna tien jaar geleden benaderde Adriaan van Dis, die onder de indruk was van Rampokan, Van Dongen met het verzoek een integrale verstripping van zijn roman Familieziek te maken.
Toentertijd waren dat soort graphic novels populair dankzij Dick Matena, die onder andere De avonden van Gerard Reve in stripvorm had gegoten. In tegenstelling tot Matena, die de brontekst integraal in de strip opneemt en daarnaast alles wat erin de tekst staat óók nog eens visualiseert, pakte Van Dongen de adaptatie anders aan: ‘Een integrale editie leek me niet te doen. Dat zou teveel tekenwerk worden. Daarbij vind ik een bewerking veel interessanter voor mezelf als maker omdat je dan keuzes moet maken. Ik wilde alles zelf doen. Ik schrijf een synopsis en begin daarna met het schetsen van de lay-out van de pagina’s. Zo zie ik het verhaal voor mijn ogen ontstaan en kan ik bijvoorbeeld meteen rekening houden met het feit dat een cliffhanger op het laatste plaatje van de pagina moet komen.’
Familiegeschiedenis
Iedere vijf maanden kwamen de stripmaker en auteur bij elkaar en beoordeelde Van Dis het gedane werk. Ook keek hij goed naar de teksten in de strip. Van Dongen: ‘Sommige dialogen heb ik overgenomen uit het boek, de rest heb ik zelf ingevuld. Soms was ik te lang van stof, en kortte Van Dis de dialogen in. Toch heeft hij 70 procent van de tekst intact gelaten.’
In het begin vond Van Dis dat de stripmaker te ver was afgedwaald van het oorspronkelijke boek. ‘Ik had verhalen van mijn eigen familie erin verwerkt, want er waren parallellen tussen wat mijn oma en haar dochters is overkomen en Familieziek, een verhaal over een gezin dat vanuit Nederlands-Indië naar Nederland verhuist en hier probeert te aarden. Nadat de moeder van drie dochters haar man heeft verloren door onthoofding, ontmoet ze Meneer Java in een evacuékamp. Java wordt haar nieuwe man en later de vader van Adriaan van Dis. Het boek gaat over hoe de jongen opgroeit in een gezin met drie Indische halfzussen en de moeizame relatie met een vader die getraumatiseerd is door de oorlog. Van Dis vond dat ik mijn familieverhalen voor mijn eigen werk moest bewaren. Daar was ik in het begin wat gepikeerd over, maar uiteindelijk snapte ik dat ik beide verhalen op deze manier tekortdeed. Oorspronkelijk had ik de klus aangenomen om verschillende redenen. Natuurlijk omdat Van Dis een grote naam is, maar vooral omdat ik toen zelf bezig was met een verhaal over een repatriantengezin en hoe het hen verging in de Nederlandse samenleving van de jaren vijftig. Maar nadat ik op mijn veertigste vader was geworden, was ik te onrustig in mijn hoofd om mij op mijn eigen verhaal te concentreren. Door Familieziek te bewerken kon ik die concentratie wel weer vinden. De vader-zoonrelatie trok mij in het bijzonder aan. Uiteraard omdat ik zelf net vader was geworden, maar ook herkende ik er veel van mijn eigen verleden in. Mijn vader en stiefvader mishandelden mijn moeder en thuis heerste er vaak een angstcultuur. Mijn stiefvader behandelde mijn halfbroertje zoals Meneer Java zijn zoon behandelt, in de zin dat mijn halfbroer zich ongezien voelde. Mijn stiefvader had geen aandacht voor hem, was onrustig en altijd op reis.’
Eigen invulling
‘Op verzoek van Van Dis begint de graphic novel met dezelfde proloog als het boek. Omdat Familieziek uit allerlei korte verhalen en taferelen bestaat, heb ik voor de rest van de strip een keuze gemaakt in wat ik wel en niet wilde gebruiken. Ik heb elementen uit verschillende taferelen gecombineerd, een geheel nieuwe verhaalstructuur bedacht en er van alles bij verzonnen. Dat vond Adriaan goed, zolang hij de keuzes maar kon plaatsen. In het hoofdstuk ‘Schuinschrift’, moet de jongen bijvoorbeeld leren schrijven in schoolschrift. In het boek zitten meneer Java en hij alleen aan de schrijftafel, ik laat ze nu ook naar het strand gaan om in het zand te schrijven. Veel van de verhalen spelen zich binnen af of in een duinlandschap. Daarom is het fijn dat Meneer Java zich soms weer in Indonesië waant, want dan kon ik lekker uitpakken met het landschap daar, wat ik fijn vind om te tekenen. Als tekenaar heb je de ruimte alle kanten op te gaan.’
Van 21 november tot en met 7 januari zijn de originele pagina’s van Familieziek te zien in het Stripmuseum in Brussel.
Peter van Dongen en Adriaan van Dis. Familieziek.
Scratch.
Dit interview is geschreven voor en gepubliceerd in VPRO Gids #47 (2017). Toen ik bij Van Dongen op bezoek was voor dit interview, maakte ik na het gesprek de volgende video:
Oerwoud achter glas.
Hieronder het persbericht:
Afgelopen zaterdag, 18 november schalden tal van bazuinen en trompetten want toen werd de tiende Plastieken Plunk uitgereikt. Op een nieuwe locatie, Le Bal Infernal, verzamelde het kruim van de stripwereld om de winnaar gelauwerd te zien worden.
De publieksprijs ging naar Merel Moonen voor haar strip Vormen. Zij ontving een stripalbum van Plunk en 50 euro.
De vakjury bestond dit jaar uit drie kleppers uit de stripwereld: Roel Daenen (Hoofdredacteur van Stripgids), Ephameron (leert mensen strips maken, illustreert en maakt zelf strips) en Stefan Nieuwenhuis. (Schrijft voor dinges… Allez, ik zou het duizend keer zeggen. NRC! Ja! Dat is het: NRC Handelsblad.)
Zij kozen als winnaar van De Plastieken Plunk: Oerwoud achter Glas van Yannick Pelegrin. Hij mag een door Luc Cromheecke zelf gekneed beeldje op zijn schoorsteenmantel plaatsen en ontvangt 250 euro.
Striptiek maakte een fantastische reportage, die u hier kan bekijken:
https://youtu.be/4ErNrsg7RhY
‘Spending these last 18 months in Asia, and introducing more fans here to the depth of the Marvel Universe, I’ve seen firsthand how our comics and characters constantly bring joy into people’s lives all over the world. I hope to continue capturing that creative magic here at home, and deliver inspirational and entertaining stories that are true to the classic Marvel DNA, but built with an expanding global mindset.’
Aldus C.B. Cebulski, die zojuist de nieuwe hoofdredacteur van Marvel is geworden. Hij werkt al vijftien jaar voor Marvel, veel als schrijver en vooral als redacteur van series als Runaways, geschreven door Brian K. Vaughn en getekend door Adrian Alphona, en Marvel Fairy Tales. In het persbericht van Marvel wordt Cebulski geroemd als recruiter van nieuw talent. Hij haalde onder andere Scottie Young, Jonathan Hickman, Sara Pichelli en Steve McNiven binnen. De afgelopen zes jaar was hij vooral op internationaal vlak voor Marvel druk, waaronder een tijd in Azië.
C.B. Cebulski. Foto © 2017 Marvel
Nieuwe wending?
Axel Alonso heeft de functie als editor-in-chief neergelegd. Of dat geheel vrijwillig is gegaan is mij niet bekend, maar volgens mij is het goed dat er een frisse wind door Marvel Comics zal waaien. Of Cebulski dat kan zijn moeten we nog maar zien.
Ik hoop dat Marvel minder events zal doen in de toekomst en de personages weer een kans geeft om zich op een natuurlijke wijze te ontwikkelen. De afgelopen jaren lijkt het alsof de comics van het ene event naar de andere rennen, zonder dat er iets substantieels verteld wordt.
Ook vind ik de ontwikkeling van meer diversiteit in het Marvel Universum goed, maar het liefste zie ik originele nieuwe superhelden en niet bijvoorbeeld een afgeleide van een bestaande held, zoals een zwarte Captain America of een vrouwelijke Iron Man euh Person. Dat is uiteindelijk toch een creatief zwaktebod. Diversiteit is goed, maar bouw dan ook een originele boeiende cast op die op eigen benen kan staan.
Weg met Slott
Dan Slott: © Luigi Novi / Wikimedia Commons
En ik hoop natuurlijk dat Cebulski op staande voet Dan Slott ontslaat. Aangezien de verkoopcijfers van Amazing Spider-Man slechter en slechter schijnen te worden, geeft dat in ieder geval een goede redenen voor ontslag.
Het is moeilijk om grip te krijgen op hoe goed comics nu verkocht worden in de comicsindustrie. Vaak worden in de cijfers trade paperbacks en digitale comics niet meegenomen en dat biedt een scheef beeld. Ook wordt vaak alleen gekeken naar de verkoop in de VS en Canada, niet elders. Men baseert zich meestal op de verkoop via Diamond, de grootste distributeur. De cijfers zijn het aantal verkochte exemplaren aan de winkels, niet het aantal dat daadwerkelijk door klanten naar huis genomen wordt.
Verkoopcijfers
Maar kijken we bijvoorbeeld naar een staatje van BleedingCool.com, van oktober, dan zien we dat Marvel alleen Spidey in de top tien van best verkochte comics heeft. DC en met name Batman doen het heel goed op dit moment. Dat staatje is overigens een mazzeltje voor Slott want doorgaans haalt hij de top tien niet.
In september dit jaar stond hij volgens ComicChron.com op #17 met slechts 58.885 exemplaren van Amazing Spider-Man. In augustus waren dat er 54.102. Een flinke daling, want in Januari werden er nog 73,773 exemplaren verkocht.
Ter vergelijking: Dark Nights Metal #1 stond in augustus bovenaan met 261,997 exemplaren. Dat is een eerste nummer en die verkopen doorgaans altijd goed. Ter vergelijking: Dark Nights Metal #2 verkocht een maand later 149,487 exemplaren, nog steeds veel meer dan Slotts Spider-Man-comic.
En nog even ter vergelijking: in september 2007 zijn er 146.170 exemplaren verkocht van Amazing Spider-Man. Toen was niet Dan Slott de schrijver, maar de veel betere J. Michael Straczynski. Zelfs als je in ogenschouw neemt dat het aantal comics dat per maand verkocht wordt nu lager is dan tien jaar geleden, dan zie je toch dat er veel meer lezers tevreden waren met Spidey’s-avonturen toen, dan met Slotts werk nu. Als je uitgaat van de verkoop tenminsten. En aangezien Marvel zich laat leiden door commerciële motieven, is dat een legitieme manier van oordelen.
Maar goed, Marvel is meer dan Spider-Man natuurlijk. En verkoopcijfers zeggen niet alles. Toch lijkt het een trend dat Marvel doorgaans minder goed verkoopt dan de concurrent op dit moment. Als die trend doorzet, zal er iets moeten veranderen. Misschien is de aanstelling van C.B. Cebulski zo’n eerste verandering.
Al sinds ik de pilotaflevering van Knight Rider zag, ben ik fan van de serie. Ik zag de vier seizoenen gedurende mijn leven ook meerdere malen. Ik las de autobiografie van David Hasselhoff en twee dikke boeken over Knight Rider.
Een KITT-replica zit er voor mij niet in als fan – da’s toch een beetje lastig als je een rijbewijs hebt, want zo’n replica rijdt niet zelf namelijk. Tenminste, nog niet. Misschien dat Google binnenkort met een KITT komt die volledig zelf kan rijden. Tot het zover is, kijk ik mijn ogen wel uit naar KITTs van anderen.
Zoals die van Bert Poelman die gekleed als Michael Knight naast zijn zwarte bolide stond zaterdag. De Pontiac kocht hij voor zo’n vijfduizend euro. Uiteindelijk heeft de auto hem het viervoudige daarvan gekocht voordat ie klaar was. Maar dan heb je ook wel een mooie Knight Industries Two Thousand, zoals KITT officieel heet.
Het dashboard van Michael Knights auto was in 1982 futuristisch, maar ik kon ook uren turen naar de scanner in de neus van het voertuig. Het rode lampje dat telkens heen en weer ging. Fascinerend vond ik dat.
Mijn foto van het dash is mislukt, daarom leen ik die van Sidney Smeets even. © Sidney Smeets. Check zijn instagram: https://www.instagram.com/sidsmeets/
Het zag er ook erg tof uit als de auto door het beeld reed. En er zijn in Knight Rider nogal wat shots waar dat in gebeurt natuurlijk.
Als er in een aflevering een opname van de racende auto versneld was, zag je dat altijd meteen omdat de scanner dan sneller heen en weer ging.
Je kunt nog steeds een flinke boom opzetten over wie nu eigenlijk de hoofdrolspeler is, KITT of Hasselhoff. Uiteindelijk zeg ik: alle twee. Maar voor zover ik weet heeft geen enkele fan nog een Michael Knight replica gemaakt.
