Categorieën
Spidey's web Strips

Met een goed boek…

Het blijft een kick om op social media te zien dat mensen mijn boek lezen.

Ben benieuwd wanneer de Stripvlogger het uit heeft. Dan maken we waarschijnlijk een video team-up over Mijn vriend Spider-Man. Veel leesplezier, Marcel!

Categorieën
Striprecensie Strips

Lars van Lectrr

80s Geek Axel Watteeuw vroeg of ik graag gastartikels publiceer. Dat is een mooie, wellicht ietwat vergeten traditie in de blogwereld. De ene blogger levert een gastbijdrage voor het blog van de ander. Zo maken lezers van een blog kennis met andere online publicisten. Een traditie die we moeten koesteren. Vandaag dus Axel over een recente (her)ontdekking.

Het is eigenlijk bij toeval dat ik ze koop. In de plaatselijke supermarkt zie ik in een hoekje wat sterk afgeprijsde strips liggen. Doomsday, Kinky & Cosy en Lars. 99 eurocent per strip. Dat is laag, schandalig laag eigenlijk.

Het is wel balen, want de eerste twee genoemden kocht ik destijds aan volle prijs. Maar als ik de naam Lectrr op de cover van Lars zie, gooi ik ze in mijn winkelwagentje. Ook al verliet hij zijn Westvlaamse heimat om in het rurale Gent te gaan wonen, toon ik wel enige sympathie voor de cartoonist. De verwachtingen waren best hoog gespannen.

Voor wie niet bekend is met de strip is een kleine inleiding op zijn plaats. Lars is een – vermoedelijk uit een Oostduits laboratorium ontsnapte – hond, en het gelijknamige hoofdpersonage. Laten we hem gemakshalve als een simpele duif omschrijven. Zijn baasje Boris en zijn vriend Otto zijn ook al niet de scherpste messen in het schuif.

Meestal vallen strips vol gags tegen omdat humor zich niet altijd tot het medium leent. Maar kijk, zelden heb ik een 2 euro zo goed besteed. Lars Attacks en Extra Lars behoren tot het grappigste dat ik in lange tijd heb gelezen. Zonder twijfel. De ‘das op restaurant’-grap doet me voluit lachen, wat tot een bedenkelijke blik van mijn echtgenote leidt. Lectrr zeker?

Uitermate cru, gortdroog en met een gezonde dosis cynisme is Lars Lectrr ten top. De banaliteiten waar de gags in uitblinken liggen me meer dan de politiek gestuurde cartoons waar de cartoonist bij het grote publiek bekend voor staat. Ik ga zelfs verder. Lars is veel beter dan Hara Kiwi. Het behoort volgens mij tot zijn beste werk en illustreert perfect waarom ik zo van zijn omarming van het absurde houd. Origineel is het allemaal niet, want de geest van MAD magazine en de moraalloze anarchie van Jeroom sijpelen overduidelijk in de cartoons door. De ruwe tekenstijl past echter perfect bij de cartoons.

Axel en zijn held Lectrr.

Op Facts breng ik hem zoals elk jaar een bezoekje aan zijn signeerstand. Je weet immers nooit wanneer hij zijn afscheid van het beursleven aankondigt. Ik gooi hem een complimentje over Lars toe. ‘Je bent de eerste die dat tegen me zegt,’ zegt hij verbaasd. ‘Ik beschouw het als een jeugdzonde.’ Reden genoeg om het iedereen aan te raden.

Meer info over Lectrr vind je op zijn homepage. Maar wie deze struggling artist een duwtje in de rug wil geven, kan ook patron worden.

Categorieën
Bloggen

Best veel Halloween

Het is me gelukt om de laatste weken aardig wat posts over mijn favoriete feestje Halloween te schrijven. Daar heb je op dit blog weinig van gemerkt, want al die stukken staan op HalloweenCult.com.

Dat is een project waar ik een paar jaar geleden voorzichtig mee ben begonnen. Oorspronkelijk was het idee dat het een groepsblog zou worden, waarbij een clubje Halloweenfans foto’s, video’s en teksten zouden bijdragen. Helaas liep dat al snel op niets uit. Dus ben ik er zelf gewoon mee doorgegaan.

De afgelopen tijd publiceerde ik onder andere een verslag van een bezoek aan de Haunted Hall in Beverwijk; een top 5 van favoriete Halloween-comics; en droeg Jooper een paar mooie herfstfoto’s bij.

Nieuwsgierig naar de artikelen? Check HalloweenCult.com.

Overigens zijn mensen nog steeds welkom om bijdragen te leveren als ze ook van Halloween houden. Stuur je even een berichtje als je daar ook zin in hebt.

Zelf merk ik de laatste tijd dat ik als blogger een beetje leeg geschreven ben. Misschien is het na Halloween tijd voor een pauze.

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Vlog: Coole Action Figures van Thijs van Domburg

Cabaretier en tekstschrijver Thijs van Domburg is een professionele geek. Hij houdt van comics en heeft een indrukwekkende verzameling action figures.

Daar was ik erg nieuwsgierig naar, dus vertelt hij in deze vlog over zijn verzameling.  Zo begon het allemaal met zijn liefde voor de Teenage Mutant Ninja Turtles… Nou ja, we laten Thijs gewoon zelf aan het woord.

Naar aanleiding van de vlog had Thijs nog een kleine correctie: ‘Even gefactcheckt: de twee speelgoedlijnen waar de Transformers uit voort kwamen heetten Diaclone en Microman. Voor ik woedende nerds achter me aan krijg.’

Waarvan akte.

Categorieën
Bloggen Media

Goudzoekers

Van de week zat ik gefascineerd en vol verbazing te kijken naar de Tegenlicht Documentaire Goudzoekers in YouTube-land.

Hierin werden enkele vloggers geportretteerd die dankzij het videoplatform beroemd zijn geworden en videomakers die heel graag die status willen bereiken. De nadruk bij de succesvolle makers lag vooral bij het proberen te scoren van zoveel mogelijk kijkers en abonnees, want dat levert ze allerlei deals op met grote merken en doet het geld binnenstromen.

Opmerkelijk in dat verhaal zijn voor mij twee dingen. Allereerst is het algoritme van YouTube zo ingesteld dat video’s langer dan tien minuten een voorkeursbehandeling krijgen. Lange video’s bieden namelijk meer kansen om reclames te plaatsen. En hoe meer kijkers, hoe meer geld.

Ten tweede viel me op dat je als vlogger eigenlijk elke dag moet uploaden om echt mee te kunnen dingen naar de hoofdprijs. Damn, ik zie mezelf niet iedere dag een video maken van mijn leven en die delen met duizenden of, in mijn geval, tientallen kijkers.

Waar moet je het in godsnaam elke dag over hebben?? En wie zit daar op te wachten?

Dat laatste vroeg ik me sowieso af toen ik hoorde dat de meeste video’s draaien om alledaagse vlogs van verder niet bijzondere mensen. En dan heb je nog vlogs zoals die van Jordi van den Bussche, aka Kwebbelkop die in zijn video’s toont dat hij een game aan het spelen is.

Eigenlijk wil ik hier niet op afgeven, want die video’s zijn duidelijk voor een ander publiek bedoeld dan ondergetekende. En iedereen moet maar gewoon kijken wat hij wil. Toch voelde dat streven naar roem en geld, wat in de documentaire dé motivatie leek van alle vloggers, zo verschrikkelijk leeg.

Vriend en blogcollega Frits Jonker wist dat gevoel heel goed te vatten in onderstaande tekst. Frits geeft hierin een visie van sociale media en de huidige stand van de wereld waarin ik me helaas goed kan vinden.

Enkele punten:

Sociale Dwang. Waarom zou je je de hele tijd over zaken moeten uitspreken op sociale media?

Grote bedrijven als Google, YouTube, Facebook, Apple zijn niet onze vrienden maar onze vijanden. ‘Ze zijn totaal, maar dan totaal niet geinteresseerd in mijn of uw welzijn of kwaliteit van leven. We worden gehersenspoeld, uitgekleed en misbruikt.’

Hier kom ik later nog wel op terug. Eerst maar eens de tekst van Frits lezen en laten bezinken.

Categorieën
Strips

Romano’s Facts


Romano Molenaar plaatste dit mooie overzicht op zijn Instagram-account. Het is een deel van de grote hoeveelheid tekeningen die hij afgelopen weekend maakte op Facts. Druk baasje die Romano. Check zijn Instagram voor nog veel meer toffe tekeningen.

Categorieën
Mike's notities

Laat mij lekker in mijn bubbel

Het maakt niet uit wat je leuk vindt, of waar je fan van bent. Of het nu een bepaald boek is, een strip, een artiest of het oeuvre van een filmmaker: er is altijd iemand die zich geroepen voelt om je te vertellen dat ze het niks vinden. Dat ze niet snappen waarom je dat nu leuk vindt.

Het web hangt aan elkaar van meningen en soms vermoeit mij dat zeer. Als ik een strip gelezen heb die ik fijn vind, die mij een heerlijke leeservaring opleverde omdat ik het verhaal goed vind en de tekeningen, dan voel ik vaak de neiging om daarover een stukje te publiceren. Gewoon om het geluk te delen. Maar dan hoef ik niet van anderen te horen dat zij die strip niet zo goed vonden. Maar te pas en te onpas voelen mensen zich geroepen om daar iets over te zeggen.

Het is niet zo bedoeld door de meninggevers, maar vaak bederft dat toch een beetje de leespret die ik had.

Bubbel
Het is prima als mensen een andere mening of andere smaak hebben. Daar heb ik het niet over. Ik hoef het alleen lang niet altijd te weten dat het zo is. Ik wil graag in mijn eigen bubbel verkeren. Een kleine bubbel van geluk, veroorzaakt door goede verhalen, muziek die ik fijn vind en films die mij boeien. De rest kan me eigenlijk vaak gestolen worden.

Daarom lees ik tegenwoordig steeds minder online reviews. En ook vlogs waarin iets gerecenseerd wordt kijk ik veel minder. Halverwege zo’n video denk ik vaak: ‘Wat kan mij het eigenlijk schelen wat hij of zij ervan vindt. Wie heeft deze vlogger eigenlijk aangewezen als allesweter?’ Die gedachte overviel me toen ik laatst een video zag van Comic Book Girl 19. Ik volg haar al een tijdje maar tijdens haar recensie van IT dacht ik: ‘Tja, nou en?’

Daarmee bedoel ik niet dat die vloggers die video’s niet moeten maken, zeker niet. Moeten ze lekker doen als ze zich daar geroepen door voelen. Ik hoef ze alleen niet te zien.

Nu schrijf ik beroepsmatig al heel wat jaren zelf recensies, maar dat doe ik eigenlijk met steeds grotere tegenzin. Oordelen over andermans werk, is lastig. Maar je kunt je ook afvragen of we daar echt iets mee opschieten. Gaat een stripmaker de volgende keer anders te werk omdat een recensent hem op een fout in het huidige album heeft gewezen? Als de verkoopcijfers goed zijn, vast niet. Bovendien: wat de ene als fout ziet, ziet de ander als een geniale vondst en een reden om nog meer strips van die maker te lezen. Dat laatste geldt in het bijzonder voor producenten van Hollywoodfilms… Die trekken zich volgens mij geen bal aan alle boze reviews die online staan. Die luisteren alleen maar naar de kassa. Pas als mensen ook daadwerkelijk niet meer een kaartje kopen om al die slechte films te zien, zal er wat veranderen.

Van vrienden hoor ik graag hun mening. Ik vraag daar vaak zelf om, maar net zo vaak wisselen we van gedachten via chat of in real life. Met Paul praat ik graag over comics bijvoorbeeld. We kennen elkaar al heel lang en hebben allebei een liefde voor Marvel-comics en comics in het algemeen. Dus als ik een verhaal lees dat ik boeiend vind, dan raad ik dat aan hem aan omdat ik zo langzamerhand wel weet wat hij leuk leesvoer vindt en wat niet. En vice versa.

En natuurlijk geldt dit allemaal niet voor mensen die mijn boek Mijn vriend Spider-Man hebben gelezen en me laten weten wat ze ervan vonden. Dat vind ik alleen maar leuk en fijn. Die meningen stel ik zeer op prijs.

Catwoman
Waar het mij wel om gaat, zal ik illustreren met twee voorbeelden. Deze illustratie van Catwoman plaatste ik een tijdje geleden op mijn blog en ik linkte ernaar op Fakebook.

Catwoman door Jim Balent.

Dat laatste had ik beter niet kunnen doen, want meteen sprongen een paar van mijn Fakebookcontacten in de pen om te reageren. Dat deden deze stripmakers namelijk altijd zodra een afbeelding hen te seksistisch was. Verder reageerden ze overigens nooit ergens op. Een van hen bekritiseerde altijd hoe borsten getekend zijn en de andere tekenaar deed daar dan nog een schepje bovenop. Het zijn hun politiekcorrecte stokpaardjes. Heel vermoeiend.

Ontvrienden lucht op
Ik vind het een mooie illustratie en daarom deel ik haar. Verder heb ik geen boodschap aan de stokpaardjes van de twee reageerders. Dit was al vaker voorgekomen met soortgelijke afbeeldingen. Iedere keer gezeur van dezelfde reageerders waardoor zij mij het plezier van de afbeelding ontnamen. Liever dan mezelf de volgende keer te censureren om van het gezeur af te zijn, besloot ik ze gewoon te ontvrienden.

Wauw, dat luchtte op. Dat zou ik vaker moeten doen, besloot ik.

Euthanasie
Een ernstiger voorbeeld vind ik deze: er stond ergens een artikel over het rouwproces bij euthanasie. Een van de familieleden had euthanasie laten plegen omdat voor hem het leven uitzichtloos was geworden en de schrijver vertelde over hoe moeilijk het rouwproces in deze situatie verliep. Dapper dat iemand de moeite neemt om zo’n stuk te schrijven. Zo leren we weer iets meer over het mens-zijn en kunnen we overwegen hoe we zelf tegen dit soort gebeurtenissen aankijken.

Euthanasie is een gevoelig onderwerp en iedereen vindt daar het zijne of hare van. Juist omdat het zo gevoelig is, mag je je dan wel enigszins respectvol en terughoudend opstellen. Maar nee, mensen hebben online meteen de neiging om te vertellen wat ze ervan vinden en hun afkeuring te laten blijken. Terwijl zelfmoord plegen of euthanasie laten uitvoeren toch echt de zaak is van de overledene en nabestaanden in kwestie, en niet van de reaguurder.

Kortom, je hoeft het ergens niet mee eens te zijn, maar je hoeft dat ook niet te pas en te onpas te laten blijken.

Nu heb ik wel vaker over het online reageren geschreven, maar kennelijk stoor ik me daar nog steeds heel erg aan. Er is ook niets veranderd in de afgelopen jaren. Waarschijnlijk is het alleen maar erger geworden. Een teken voor mezelf om mijn aanwezigheid op sommige platforms te verminderen.

Ik ga weer lekker in mijn bubbel zitten.

Categorieën
Strips

Cloak and Dagger

Een aankondiging van de soloserie van Cloak & Dagger uit 1984. Cloak and Dagger doken voor het eerst op in de pagina’s van Spectacular Spider-Man en zijn een creatie van Bill Mantlo en Ed Hannigan. Tyrone en Tandy waren zwerfkinderen op wie de maffia experimentele drugs uitprobeerden. Zij waren de enigen die de proeven overleefden. De drugs gaven ze speciale krachten. Cloak kan mensen in een duistere dimensie opslokken en hun levensenergie afnemen. Ook kan hij teleporteren. Dagger schiet lichtdolken af die vol levensenergie zitten. Ze kunnen iemand verwonden, doden of juist zuiveren van het gif in hun lichaam.

Volgend jaar komt er een tiendelige serie over hen op de buis. Ben benieuwd hoe de seriemakers het verhaal hebben aangepast om het tv-publiek dit concept te verkopen. Ondertussen heb ik zin om die oude comics eens te gaan lezen.

Bron afbeelding: Sean Howe’s Tumblr.

Categorieën
Strips

Ger Apeldoorn in de ABC

Vrijdag 20 oktober presenteerde Ger Apeldoorn Behaving Madly: een boek vol met imitaties van het invloedrijke satirische tijdschrift Mad.

Ger Apeldoorn signeert. Foto: Jitse Verwer.

Eerder schreef ik daar deze aankondiging over. Het was een leuke presentatie, waarin Ger ook enkele illustraties liet zien die het boek niet hadden gehaald. Bijvoorbeeld vanwege copyrights. Ook liet hij zien hoe sommige stukken waren bewerkt om ze geschikt te maken voor publicatie. Vooral werk waarin de tekenaar een wash-techniek had toegepast zijn lastig, omdat dit nagenoeg wegvalt bij het scannen en niet makkelijk te herstellen is. Door de wash-techniek kan een tekenaar mooie schaduwpartijen maken. Dat doet hij soms door inkt te verdunnen met water, maar het kan ook via een voorgekookt raster in het papier.

Apeldoorn meets Matena. Foto: Jitse Verwer.

Dick Matena kreeg ‘het eerste exemplaar uitgereikt. Matena is ook een groot fan van de grootste tekenaars van Mad, zoals Bill Elder, Jack Davis, John Severin en Al Jaffee. Hij tekende in de jaren zeventig een cover voor het blad Sekstant in de typische Mad-stijl.

Ger legt uit. Foto: Michael Minneboo.

Hoewel ik zelf geen Mad-fan ben, heb ik natuurlijk wel even door het boek gebladerd. Het ziet er mooi verzorgd uit, met boeiend beeldmateriaal voor de fans. Erg leuk dat de American Book Center weer een stripgerelateerde presentatie had. Dat doen ze goed daar aan het Spui in Amsterdam.

Categorieën
Strips

Marvel Bullpen Bulletins

Bij mijn nieuwste pakketje comics kreeg ik gratis FOOM Magazine #1.

FOOM Magazine was een fanzine dat in de jaren zeventig zelf door Marvel werd uitgegeven. Een voorloper van Marvel Age dus. Tussen 1973 en 1978 zijn er 22 afleveringen verschenen. Ieder kwartaal een. FOOM staat voor Friends of Ol Marvel.

Het FOOM Magazine dat nu uit is gekomen is een pastiche van het oorspronkelijke tijdschrift. Eigenlijk is het bedoeld om reclame te maken voor Marvels grote Legacy event. Veel artikelen staan dan ook vol superlatieven over hoe tof en vernieuwend dit nieuwe event zal zijn, terwijl tegelijkertijd de geschiedenis van Marvel in ere wordt gehouden. Marketingpraat dus.

Het zijn daarom de andere stukken die mijn aandacht trokken en die ik fijn vond om te lezen. Zoals het interview met Joe Quesada, ooit de editor-in-chief van Marvel en een van de bedenkers van One More Day en Brand New Day. Quesada was een van de mensen die Marvel toentertijd uit het slop haalde.

Het in memoriam van Flo Steinberg vond ik het mooiste stukje in het magazine. Flo was vijf jaar lang de secretaresse van Stan Lee. Met haar bestond de vaste staf van Marvel uit Lee en Sol Brodsky. Drie man dus.

Flo Steinberg. Bron: Marvel.com

Al snel was Flo ook verantwoordelijk voor het beantwoorden van de honderden en waarschijnlijk duizenden fanbrieven die binnenkwamen en de Marvelfanclub, The Mighty Marvel Marching Society. Na vijf jaar verliet ze Marvel en bracht ze onder andere een eigen underground tijdschrift uit. Van Big Apple Comix is een nummer verschenen, in 1975, maar wordt gezien als een belangrijke link tussen de underground comix uit de jaren zestig en wat later alternatieve comics genoemd werd. (Lees hier een uitgebreide bespreking van Big Apple Comix.) Jaren later kwam ze terug bij Marvel als proeflezer. Een baan die ze tot haar dood had. Steinberg stierf op 23 juli dit jaar.

Marvel Bullpen Bulletins
Flo was net als Lee onderdeel van de Marvel Bullpen, de redactie van Marvel. Op de Bullpen-pagina’s deden ze het in het begin voorkomen alsof alle Marvel-medewerkers in de kantoorruimte van Marvel aan het werk waren terwijl de schrijvers en tekenaars in werkelijkheid vooral thuiswerkten. Al snel begon de staf echter te groeien in de jaren zestig, en kwamen er steeds meer redactieleden en medewerkers bij. De mythe van de Bullpen die Lee en Steinberg op de pagina’s creëerden werd dus deels waar.

Die Bullpen-pagina’s waren een goede manier om lezers op de hoogte te stellen van nieuwe uitgaven en andere Marvel-zaken. Een perfecte wijze om de fans dus direct aan te spreken en te betrekken bij het merk Marvel – iets wat Stan Lee tot in de puntjes beheerste. Een vast onderdeel van die pagina’s was namelijk zijn column, Stan’s Soapbox.

Dit is een voorbeeld van zo’n pagina die ik haalde uit Amazing Spider-Man #91 (December 1970). Zie je hoe Stan in zijn Soapbox de lezer direct aanspreekt en tot actie oproept? (En hoe hij een uitspraak die volgens mij van John Lennon is, aan zichzelf toeschrijft?)


Ik vind het erg leuk om die oude Bullpen-pagina’s te lezen. Evenals oude brievenpagina’s. Nu heb ik een aardige digitale stapel Marvel-comics, en wanneer ik een leuke pagina tegenkom, zal ik deze op mijn blog zetten.

Categorieën
Film Filmrecensie

Thor: Ragnarok

Thor: Ragnarok rocks en houdt het erg luchtig.

Thor: Ragnarok is alweer de derde film rondom de dondergod zoals we die kennen uit het Marvel Universum. De eerste aflevering vond ik verrassend goed, de tweede iets minder. Maar zelfs de mindere Marvel-films zijn vaak de moeite waard omdat ze altijd genoeg entertainment verschaffen. Datzelfde gaat ook op voor Ragnarok, want regisseur Taika Waititi leverde een vermakelijke aflevering af.

Marvel Studios’ THOR: RAGNAROK..L to R: Thor (Chris Hemsworth) and Hulk (Mark Ruffalo)..Ph: Teaser Film Frame..©Marvel Studios 2017

Thor krijgt in Ragnorak te maken met zijn zus Hela – de godin van de dood. Ooit verbannen door hun vader, keert ze terug om wraak te nemen en haar plaats op de Asgardse troon op te eisen. Door Hela verliest Thor zijn magische hamer en komt hij terecht op een planeet die we gerust het afvoerputje van het universum mogen noemen. Daar wordt hij gedwongen om als gladiator op te treden. Zijn tegenstander is niemand minder dan de Hulk. Hij zal eerst zijn groene teamgenoot moeten uitschakelen voordat hij terug naar huis kan reizen om proberen het einde van Asgard te voorkomen.

Marvel Studios’ THOR: RAGNAROK..Hulk (Mark Ruffalo)..Ph: Teaser Film Frame..©Marvel Studios 2017

Dat de filmmakers veel lol hebben gehad tijdens het draaien van Thor: Ragnarok is al vanaf de eerste scène duidelijk. De toon is echter zo luchtig dat de film soms tegen zelfparodie aan schuurt. Je ervaart dan ook geen echte spanning tijdens de spectaculaire actiescènes. Al is het wel heel tof om Thor en Hulk het tegen elkaar te zien op te nemen. Door enkele dramatische momenten en het goede spel van de cast voorkomen de filmmakers dat Thor zijn geloofwaardigheid verliest.

Thor: Ragnarok..L to R: Valkyrie (Tessa Thompson) and Thor (Chris Hemsworth)..Photo: Jasin Boland..©Marvel Studios 2017

Sterk aan deze aflevering vond ik dat de meeste castleden ruimte krijgen om te schitteren. Iedere gevallen held krijgt de mogelijkheid om het juiste pad weer te vinden. Het sterke spel van Tessa Thompson, een voormalige Valkyrie van Asgard die het vertrouwen in zichzelf volledig is kwijtgeraakt, valt in het bijzonder op.
Het verplichte grote gevecht aan het einde van de film ontbreekt ook nu niet, maar verveeld dit keer geen moment, omdat iedere personage hierin een duidelijke rol heeft en de scène veel variatie kent.

Marvel Studios’ THOR: RAGNAROK..Hela (Cate Blanchett) ..Ph: Teaser Film Frame..©Marvel Studios 2017

Cate Blanchett wordt als Hela door Marvel als de eerste vrouwelijke schurk van het Marvel Cinematic Universe gepromoot. Eigenlijk is dat een beetje onzin want in de X-Men-films hebben we al enkele boeiende ‘foute’ vrouwen voorbij zien komen. Officieel worden deze films echter niet tot het Marvel Cinematic Universe gerekend, omdat ze door Fox worden geproduceerd.
Mocht je je bij het zien van de filmposter afvragen waarom Hela een raar hoofddeksel draagt: die droeg ze ook in de strips, zoals ze ontworpen is door tekenaar Jack Kirby. Er zitten in de film meer verwijzingen naar deze tekenmeester.

Kortom, Thor: Ragnarok is een vermakelijk en humoristisch Marvel-avontuur. Maar wel zo’n film die je na een paar dagen alweer vergeten bent.

Tom Hiddleston, Benedict Cumberbatch, Idris Elba, Cate Blanchett, Chris Hemsworth, Jeff Goldblum, Tessa Thompson, Karl Urban, Mark Ruffalo, Anthony Hopkins.

In de bioscoop vanaf 26 oktober.

Categorieën
Spidey's web Strips

Recensie Mijn vriend Spider-Man

Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur is op verschillende blogs gerecenseerd. Slechts een Nederlandse krant waagde zich aan een bespreking en dat was de Volkskrant.

Joost Pollmann, stripjournalist en de voormalige creatief directeur van de stripdagen Haarlem, las het boek en schreef onderstaande bespreking. Deze werd gepubliceerd op 6 juli 2017, naast een recensie van Spider-Man: Homecoming. Zoals je kunt zien heeft de beeldredactie van de krant bij de recensie een verkeerde cover geplaatst.

Ik vond het erg fijn dat een landelijke krant als de Volkskrant aandacht aan mijn debuut schonk. Al blijft het een beetje gek als je eigen boek besproken wordt terwijl je zelf jarenlang strip- en filmrecensies hebt geschreven. Wat dat betreft was het schrijven van Mijn vriend Spider-Man in meerdere opzichten een leerzame ervaring.