Categorieën
Bloggen Media

Goudzoekers

Van de week zat ik gefascineerd en vol verbazing te kijken naar de Tegenlicht Documentaire Goudzoekers in YouTube-land.

Hierin werden enkele vloggers geportretteerd die dankzij het videoplatform beroemd zijn geworden en videomakers die heel graag die status willen bereiken. De nadruk bij de succesvolle makers lag vooral bij het proberen te scoren van zoveel mogelijk kijkers en abonnees, want dat levert ze allerlei deals op met grote merken en doet het geld binnenstromen.

Opmerkelijk in dat verhaal zijn voor mij twee dingen. Allereerst is het algoritme van YouTube zo ingesteld dat video’s langer dan tien minuten een voorkeursbehandeling krijgen. Lange video’s bieden namelijk meer kansen om reclames te plaatsen. En hoe meer kijkers, hoe meer geld.

Ten tweede viel me op dat je als vlogger eigenlijk elke dag moet uploaden om echt mee te kunnen dingen naar de hoofdprijs. Damn, ik zie mezelf niet iedere dag een video maken van mijn leven en die delen met duizenden of, in mijn geval, tientallen kijkers.

Waar moet je het in godsnaam elke dag over hebben?? En wie zit daar op te wachten?

Dat laatste vroeg ik me sowieso af toen ik hoorde dat de meeste video’s draaien om alledaagse vlogs van verder niet bijzondere mensen. En dan heb je nog vlogs zoals die van Jordi van den Bussche, aka Kwebbelkop die in zijn video’s toont dat hij een game aan het spelen is.

Eigenlijk wil ik hier niet op afgeven, want die video’s zijn duidelijk voor een ander publiek bedoeld dan ondergetekende. En iedereen moet maar gewoon kijken wat hij wil. Toch voelde dat streven naar roem en geld, wat in de documentaire dé motivatie leek van alle vloggers, zo verschrikkelijk leeg.

Vriend en blogcollega Frits Jonker wist dat gevoel heel goed te vatten in onderstaande tekst. Frits geeft hierin een visie van sociale media en de huidige stand van de wereld waarin ik me helaas goed kan vinden.

Enkele punten:

Sociale Dwang. Waarom zou je je de hele tijd over zaken moeten uitspreken op sociale media?

Grote bedrijven als Google, YouTube, Facebook, Apple zijn niet onze vrienden maar onze vijanden. ‘Ze zijn totaal, maar dan totaal niet geinteresseerd in mijn of uw welzijn of kwaliteit van leven. We worden gehersenspoeld, uitgekleed en misbruikt.’

Hier kom ik later nog wel op terug. Eerst maar eens de tekst van Frits lezen en laten bezinken.

Categorieën
Mike's notities

Europese verkiezingen, een zinloze bezigheid?

Ik geloof niet in een het Europees parlement, want ik geloof niet in het huidige politieke bestel.

Ik geloof niet dat de mannetjes en vrouwtjes die hun kont warmen op het politieke pluche er voor de burger zitten, maar dat ze er vooral voor zichzelf zitten. Dat geldt natuurlijk niet voor alle politici, er zullen vast goede tussen zitten, maar het merendeel dat ik in de media voorbij zie komen, wekt die indruk wel.

europese_leugensWe Nieuwe Revu nr. 20 heeft gelezen, zal helemaal geen zin meer hebben om te gaan stemmen donderdag 22 mei. In een artikel over de graaiers van Europa, namelijk de Europarlementariërs, staat onder andere dat deze per stuk 8000 euro brutosalaris per maand verdienen. Daar bovenop krijgen ze vergoedingen voor woon-werkverkeer en ander transport, en krijgen ze 300 euro per vergaderdag. Boven op dit topsalaris is er nog een vergoeding voor ‘kantoorkosten’ van 4299 per maand. En bonnetjes worden daarbij zelden overlegd. (Daar moet je als zelfstandig ondernemer bij de belastingdienst proberen.) En het is nog erger dan dit: veel politici tekenen steevast in bij vergaderingen, want dat levert 150 euro op, om vervolgens de zaal weer te verlaten en niet te stemmen. Het aant mensen dat intekent is hoger dan het aantal mensen dat bij dezelfde vergadering gestemd heeft. VVD-kop Hans van Baalen heeft daar bijvoorbeeld een handje van. Van de 766 Europarlementariërs staat hij op plek 728 als het gaat om aanwezigheid bij stemmingen.

Nog een duur geintje is die regelmatige verhuizing naar Straatsburg en soms zelfs naar Luxemburg:

De afstand tussen Straatsburg en Brussel is 435 kilometer. De jaarlijkse kosten voor de hotelovernachtingen en treinreizen van de 754 Europarlementariërs en voor het heen en weer laten rijden van vrachtwagens vol dossierkisten bedragen tussen 169 en 204 miljoen euro. Dat is vijftien tot twintig procent van het hele budget van het Parlement. De CO2-uitstoot als gevolg ervan is negentienduizend ton. De gebouwen in Straatsburg staan 89% van de tijd leeg.

Kortom: terwijl we in Nederland kapot bezuinigd worden, gooit Brussel geld over de balk.

En wie het beleid bepaalt? Dat zijn voornamelijk de lobbyisten van de grote bedrijven. Lekker democratisch, hè?

De posters van politieke partijen roepen stuk voor stuk een zure lach bij me op. De campagnes gaan alleen over wat goed voor Nederland is, want je kunt alleen op Nederlandse partijen stemmen. Eigenlijk zouden er partijen moeten zijn die de landgrenzen overstijgen. Daar zou je op moeten kunnen stemmen. Dat je bijvoorbeeld als arbeider op een Europese arbeiderspartij kan stemmen die voor jouw belangen opkomt. Nu stem je op Nederlandse partijen die zich na de verkiezingen in Brussel aansluiten bij grotere Europese fracties, dus de PvdA kan wel beweren dat ze meer banen gaan regelen voor Nederlanders, waarmaken kunnen ze dat soort beloften in de praktijk nauwelijks op deze manier.

Ondertussen kunnen we lachen om de foute posters. De slogans zijn zulke lege frasen. Neem die van D66, toch eigenlijk VDD Light: Sterk Nederland, Sterk Europa. Huh? Hoezo dat dan? Hebben die gasten dan echt zulke grootheidswaanzin en beseffen ze niet hoe klein Nederland is in verhouding tot andere Europese landen en dus hoe weinig we in verhouding te zeggen hebben in het Europarlement? Jezusleeft.nl (what’s in a name) wil zelfs dat we uit de EU stappen. Iedereen die een beetje nadenkt weet dat het niet een kwestie is van pro of contra. Anno 2014 kun je eigenlijk niet tegen een verenigd Europa zijn, want die ontwikkeling is niet meer terug te draaien. De grenzen kunnen niet meer dicht zoals vroeger en fantaseren dat de gulden ooit terugkomt, is een natte droom die alleen voor sukkels als Geert Wilders is weggelegd. We zitten nu eenmaal in dit Euro-schuitje en we kunnen er niet meer uit. Maar om te voorkomen dat het schuitje een Titanic-achtige ramp gaat worden, moet er wel een andere koers gevaren gaan worden. Een koers die bepaald wordt door de kiezer, oftewel het volk. Oftewel: die moet eindelijk eens iets te zeggen krijgen.

Ga ik stemmen donderdag 22 mei? Helaas wel. Ik geloof er voor geen meter in, maar heb wel een partij gevonden die op pan-Europees niveau opereert en die een programma heeft die goed aansluit bij mijn visie, namelijk dat het anders moet in Europa en dat het niet alleen om de belangen van Nederland draait. Een partij die beseft dat we op een volwassen manier moeten kijken naar privacy, vrijheid op het web en transparantie als het om regeringen gaat. Niet geheel toevallig is het de partij die een poster heeft die vertelt dat je niet alleen op de slogans op de poster moet af gaan. Denk ik dat er iets zal veranderen in het Europees parlement, dat men binnenkort minder geld over de balk smijt en dat de politici zullen stoppen met aan de pijpen van lobbyisten te dansen? No way.

Een interessante aflvering van Tegenlicht over de machteloosheid van de burger, vanaf 19 min en 54 seconden over de lobbyisten in Europa.

Meer weten? Check www.votewatch.eu