In 2010 besloot ik elke dag een foto te maken en online te publiceren. De bedoeling was dat ik dit project minstens een jaar vol zou houden en uiteindelijk publiceerde ik een paar jaar op DailyWebhead.blogspot.com. Dit was in de tijd voor Instagram. Nu zou ik zo’n project op dat platform waarschijnlijk doen. Het is interessant om jaren later op zo’n project terug te kijken.
Tag: Bloggen
Het logische vervolg op deze vlog.
Een korte update en een paar prangende vragen aan jullie dit keer.
Tegenwoordig volg ik een stuk minder blogs dan vroeger. Sommige bloggers zijn er ook compleet mee opgehouden, anderen publiceren nu meer op sociale media platforms als fakebook en instaham.
Daarom een rondje van de blogs die ik nog wel volg en waarom.
Digging the Digital: https://diggingthedigital.com/
Frits Jonker: https://showcase.thebluebus.nl/
Peter de Kock: http://peterdekock.nl/
Axel Watteuw aka 80s Geek: https://www.80sgeek.be/
Menno Kooistra: http://www.mennomail.nl/
En als laatste Eriqs blog: https://eriqsbloq.blogspot.com/
Categorieën
Elke dag vloggen?
Het moet een hele opgave zijn om dagelijks te vloggen. Toch zijn er aardig wat videomakers op YouTube die dat doen, in ieder geval voor een bepaalde periode.
Casey Neistat, Viva Frei en Cody Wanner hebben allemaal dagelijks gevlogd. Wanner slechts één jaar, maar daarin groeide zijn aanhang gigantisch. Neistat heeft een veel langere periode dagelijks een video gemaakt en geüpload.
Door een vast ritme aan te houden bouw je een groot publiek op, mensen vinden het fijn om dagelijks even met je mee te kunnen kijken. Wat dat betreft lijkt het veel op dagelijks bloggen, of elke dag een foto op Instagram plaatsen. Video is echter bewegend beeld en daardoor veel levendiger dan foto’s of teksten.
Vriendschap
Ik merkte dat ik me na een tijdje heel betrokken voelde bij de dagelijkse bezigheden van Neistat. Simpelweg omdat ik hem iedere dag zag, kreeg ik een gevoel dat ik hem kende. Nu hij tegenwoordig sporadischer video’s upload, maak ik me wel eens zorgen of het wel goed met hem gaat als hij een tijdje niets van zich heeft laten horen op YouTube. Net als bij mijn vriendschap met Spider-Man is hier sprake van een parasociale relatie, waarbij de illusie wordt gewekt dat je de ander heel goed kent, terwijl de vlogger geen idee heeft wie ik ben. Ja, misschien herkent hij je naam op een gegeven moment als je vaak reageert op de vlogs. Maar in het geval van Casey, die duizenden reacties krijgt op zijn video’s, is dat waarschijnlijk niet het geval. Hij heeft inmiddels ook al bijna 11 miljoen abonnees.
Als je dagelijks een video maakt, komt je hele leven in het teken van je vlogs te staan. Alles wat je meemaakt, over ieder moment kun je nadenken of dat onderdeel van je vlog moet zijn. Waarschijnlijk ga je er zelf bewust op uit om je vlogs interessant te maken.
Ik zou zo’n dagelijks ritme niet lang volhouden. Ook al heb ik jarenlang iedere dag geblogd en een paar jaar dagelijks een fotodagboek bijgehouden, video’s maken is veel arbeidsintensiever dan schrijven. Ook betwijfel ik of mensen iedere dag een video van mij zouden kijken. Dus de kijkcijfers zullen per vlog tegenvallen. Bij enorme abonnee-aantallen als die van Casey maakt het niet uit dat een abonnee niet iedere video bekijkt. Zijn video’s worden nu tussen de 1 en 2 miljoen keer bekeken. Dat betekent dat ongeveer 10 procent van het aantal abonnees naar een nieuwe aflevering kijkt.
Vlogmas
Toen de Stripvlogger de maand december aan Vlogmas deed, was dat toch heel erg leuk om te volgen. En de video’s werden relatief goed bekeken. Marcel had het ook van tevoren aangekondigd dat hij deze uitdaging aanging. Het wedstrijdelement maakt dan ook dat je meeleeft. Je bent benieuwd of het hem lukt of niet. En benieuwd naar waar hij dan iedere nieuwe dag weer mee komt.
Het lijkt me een interessant experiment om elke dag te gaan vloggen. Misschien dat ik het ga doen voor een korte periode. Een week of wellicht twee weken. Gewoon om te ervaren hoe dat is en welke (positieve) effecten dit op mijn kanaal heeft. Misschien dat het mysterieuze algoritme van YouTube hierdoor mijn video’s beter onder de aandacht gaat brengen, zodat ik meer kijkers krijg.
Het geeft me ook de mogelijkheid om sneller op bepaalde onderwerpen in te springen. Nu frustreert het mij nog wel eens dat ik een voorraad aan video’s heb die eerst online moeten omdat ze anders misschien te oud zijn, terwijl ik eigenlijk alweer nieuwe video’s wil maken. Het blijft ook een strijd tussen content maken en de video die je net online hebt gezet genoeg tijd geven om gezien te worden. Wat een goede publicatiefrequentie is, weet ik wat dat betreft nog steeds niet. En omdat ik twee kanalen run, die deels door dezelfde abonnees gevolgd worden, is de kwestie van de publicatiefrequentie nog wat ingewikkelder.
Het vloggen blijft me fascineren.
Categorieën
Mijn Tumblr-dilemma
Goed, inmiddels heb ik een volledige back-up van mijn stripblog op Tumblr binnen kunnen halen.
Die back-up bestaat uit een map met alle afbeeldingen en gifjes, geen video’s, en een map met posts. Die posts zijn in html-formaat, dus dat betekent dat je die alleen kunt openen in je browser. Als ik dat echter doe, zie ik vaak onopgemaakt de tekst van een post, maar niet altijd de afbeeldingen die daarbij horen. En aan de naam van het bestand heb je geen idee wat je openmaakt. Niet in de laatste plaats omdat alle bestanden dezelfde datum hebben.
Kortom, zo’n back-up laat nogal wat te wensen over. De vraag is: wat ga ik hiermee doen?
Alle bestanden automatisch integreren in dit blog, gaat waarschijnlijk niet lukken. De plug-in die WordPress heeft om Tumblr-blogs te importeren is 10 maanden oud, niet compatible met de huidige versie van WordPress en door een aanpassing bij Tumblr van de API-key, krijg je sowieso een foutmelding. Ik ben zelf niet technisch genoeg om dat soort dingen op te lossen.
Mocht je je afvragen waarom ik van mijn Tumblr-blog af wil: ik vind het niet ethisch verantwoord om nog langer een account bij dit bedrijf te hebben. Tumblr besloot recent alle NSFW-blogs te termineren en laten daarmee zo’n 50 tot 70% van hun gebruikers in de kou staan. Het een en ander leg ik uit in deze vlog.
Ik wil ook geen kleding aanschaffen die door kinderarbeid is vervaardigd en zodra ik dat weet, sla ik een winkel die dat soort kleding verkoopt, over. Ik zit niet meer op Fakebook vanwege allerlei redenen, maar vooral ook omdat ik Zuckerbergs onderneming een heel naar onethisch bedrijf vind. Het is een kwestie van kiezen wat je belangrijk vindt. Ik kan Fakebook niet laten verdwijnen, dat zit niet in mijn cirkel van invloed, maar ik kan wel geen account bij ze hebben. Datzelfde geldt voor Tumblr. (En in de toekomst misschien ook wel voor Instagram en Twitter.)
Mijn Comic-Tumblr onderhoud ik al vanaf augustus 2012 en inmiddels heb ik daar zo’n 4700 posts vergaard. Daar zit heel mooi illustratiemateriaal bij. Door de manier van back-upen van Tumblr, weet ik nu vaak niet wie de betreffende illustratie gemaakt heeft en vaak niet wat de bron is, dus dat maakt het doorposten nu lastiger. Ik zou de oorspronkelijke posts er telkens bij kunnen pakken zolang als ik die Tumblr in leven houd, maar ja, gezien het aantal posts is dat ook een enorme klus…
Wat ik dus ga doen met al dat materiaal in het kader van michaelminneboo.nl, weet ik nog niet zo goed.
Categorieën
Stoppen met bloggen
Eind 2017 had ik het gevoel dat mijn blog wel af was en dat ik na 12½ jaar bloggen alles wel een keer had gezegd. Een keer of tien zelfs in het geval van sommige thema’s. Dus besloot ik afscheid te nemen van het bloggen door in de maand januari iedere dag een post te plaatsen over Spider-Man.
Gezien mijn boek leek me dat een mooie manier. Spider-Man is altijd een terugkerend thema geweest op mijn blog.
Ik begon al met het voorbereiden van deze posts in november en december, zodat er al een behoorlijke voorraad posts klaarstond toen het nieuwe jaar begon.
Eventjes een podcast
Maar toen werd ik een van de panelleden van een podcast. Tja, die wilde ik ook wel op mijn blog zetten zodat mensen wisten dat deze bestond. Dat avontuur is uiteindelijk voor mij een kort verhaal geworden – het hoe en waarom laat ik hier even buiten beschouwing – maar zo kwam het dus wel dat er na januari nog steeds een tijdje posts op mijn site verschenen.
Behalve de podcast-uitzendingen plaatste ik af en toe nog andere berichten op mijn blog, want inmiddels had ik enkele vloggers op YouTube ontdekt die mij boeiden en daar wilde ik dan wel even een stukje over schrijven. Al snel wilde ik dat vloggen zelf ook uitproberen. In mei 2018 begon ik met gemiddeld drie keer per week een video te maken. Het was een idee waar ik al langer mee had rondgelopen, dus besloot ik er simpelweg mee te beginnen. Zonder echt een plan te hebben trouwens, want dat is vaak het leukste met dit soort dingen.
Bijna 100
Inmiddels heb ik alweer 82 vlogs gemaakt dit jaar. Misschien haal ik voor de jaarwisseling de 100 wel. Door de vlogs waren er veel updates op mijn site en eigenlijk ben ik dus automatisch blijven bloggen. Door het maken van vlogs werd het bloggen ook weer leuk. Het vloggen gaf weer nieuwe content aan mijn site en eigenlijk ben ik daardoor dus nooit gestopt met bloggen.
Toch is mijn blik op sociale media en bloggen wel meer veranderd dit jaar. Ik ga in december ook zoveel mogelijk offline van sociale media. Ik blijf vloggen en op de reacties reageren. Ook zal ik nog wel te veel tijd doorbrengen op YouTube, maar ik vind andere vloggers nu eenmaal erg interessant.
Rust
Maar Twitter en Instagram laat ik zoveel mogelijk links liggen. Dat doe ik eigenlijk al een tijdje en dat bevalt me heel goed. Dat geeft me veel rust in mijn hoofd en daar heb ik op dit moment veel behoefte aan.
De laatste paar weken zag ik geregeld vlogs waarin mensen een bepaalde periode offline waren geweest. Ze hadden dan dertig dagen geen sociale media gebruikt. En telkens is de conclusie dat ze het allemaal niet gemist hebben. Dat geeft toch te denken. Als niemand Twitter, Fakebook, Instagram en weetikveelwatnogmeer mist, wat DOEN we daar dan de hele tijd?
Het internet is stuk. Dat beweert Marleen Stikker, directeur van de Amsterdamse Waag Society.
Ze zei dat laatst in Zomergasten, maar al eerder op andere plekken, zoals het YouTube kanaal Fast Moving Targets. Waarom is het internet stuk? Hoe komt dat? Welke rol spelen social media hierin? En wat is volgens mij een begin van een oplossing? Ik bespreek dat in deze vlog en ben benieuwd naar jullie reacties hierop.
Check ook deze videos van Fast Moving Targets met Marleen Stikker: https://youtu.be/FO9jT6GOmzk
en https://youtu.be/3m2y1STc0VU
En deze boeiende TedX toespraak van Jaron Lanier.
Mijn interesse in sociale media als Twitter is significant afgenomen de afgelopen maanden. Het interesseert me niet meer wat iedereen vindt. Bovendien hang ik niet graag in een kroeg waar mensen vooral ruzie lijken te zoeken.
Mijn account heb ik nog niet opgezegd, dan gaat er iemand misschien met mijn naam vandoor. Maar al drie weken heb ik vakantie van Twitter en dat bevalt me prima. Misschien dat ik mijn account gewoon op non-actief zet voor een langere tijd.
Frank Meeuwsen schoonde laatst zijn twitteraccount radicaal op door iedereen te ontvolgen. Daarna begon hij langzaam weer mensen te volgen die hij interessant vindt. Dit verbeterde zijn ervaring op Twitter significant. Frank gebruikt er een programmaatje voor dat mij te ingewikkeld in de oren klinkt. Natuurlijk kan ik vanaf nu heel systematisch de mensen die mij niet meer bevallen ontvolgen, om zo weer een fijne, positieve tijdlijn te krijgen. Maar eigenlijk vermoeid het medium mij daarvoor te veel. Voor mijn werk en anderen vind ik het prima om Twitter te blijven gebruiken, maar voor mezelf niet meer.
Ruis heb ik nog steeds genoeg in mijn leven dankzij Instagram en vooral YouTube. De laatste maanden kijk ik heel veel video’s op YouTube. Ook daar wordt veel ruzie geschopt, maar door het algoritme te leren wat mij bevalt en waar ik niet in geïnteresseerd ben, krijg ik langzaamaan een ander aanbod voorgeschoteld.
En bloggen? Eigenlijk heeft het maken van vlogs mijn geschreven posts vervangen. Ik publiceer hier immers een stuk minder dan voorheen wat betreft foto’s en teksten. Vloggen vind ik een fijne vorm van expressie waar ik me na mijn vakantie verder in ga verdiepen. Ik heb daar heel veel zin in.
Maar als je nu zou beweren dat foto’s posten op Instagram eigenlijk ook een vorm van bloggen is, dan ben ik het daar niet mee oneens. Al is Instagram mijns inziens niet echt geschikt voor lange teksten. Ook is het bloggen op het domein van een derde partij en niet op mijn site. Vroeger nam ik me nog wel eens voor om alles op beide plekken te plaatsen, maar in de praktijk doe ik dat toch meestal niet. Teveel gedoe. Mijn vlogs blijf ik wel hier embedden. Daarvoor vind ik vloggen te leuk.
Categorieën
Blogtwijfels
Onderweg naar Egmond aan Zee maakte ik deze foto in de trein:
Proberen een scherpe foto te maken met je iPhone in een snel rijdende trein is net zo lastig als soep eten met een vork, dus ook deze is aardig out of focus. Toch, er is schoonheid in beperking.
Als iedere boom een kans in het leven is, razen ze voorbij als je te snel wilt.
Linda en ik werden in Egmond aan Zee verwacht om in een Italiaans restaurant de vijftigste verjaardag van haar broer te vieren. Als ik een life-vlogger was geweest, had ik beelden ervan in mijn nieuwste aflevering opgenomen. Maar zo’n vlogger ben ik niet. Als ik video’s maak, kom ik zelden in beeld. Meestal hou ik de camera vast terwijl ik vragen stel, terwijl iemand anders in beeld is en antwoord geeft.
Ik heb overigens wel een paar vlogs gemaakt waarin ik direct in de camera spreek, zoals deze:
Misschien is het een vorm die ik vaker ga proberen. Toch vind ik het heel belangrijk dat de vorm van een video bepaald wordt door de inhoud. Ik wil dus de vorm kiezen die het beste het verhaal vertelt dat ik wil overbrengen.
Over life-vloggen gesproken: ik schrijf nu wel al weer een tijdje dagboekachtige blogposts. Dat is een vorm die beter bij me past. Ook hoef je dan niemand te filmen die zich daardoor geremd voelt. Je kunt gewoon vertellen over de gebeurtenissen. Ze eventueel mooier opschrijven dan ze waren. Of er geheel iets anders van maken.
Toen we van het etentje richting huis reden – mensen waren zo aardig om ons een lift met de auto te geven – langs plaatsen als Bakkum, vroeg ik me af of mensen überhaupt nog zitten te wachten op autobiografische blogposts. Misschien is dat verleden tijd.
Ik vind het leuk om ze te schrijven en dit blog te gebruiken als een soort van dagboek. Dat kunnen ook simpele posts zijn over wat ik aan het lezen ben, trouwens.
En wat te denken van stripnieuws? Zal ik weer persberichten doorplaatsen om jullie op de hoogte te houden? Of is een site als stripjournaal.com afdoende? Nu heb ik altijd al alleen het nieuws wat mij boeide vermeld of doorgeplaatst, maar tegenwoordig zijn er zoveel blogs die publiceren over strips. Dat dit soort nieuws vermelden me daarom overbodig lijkt.
Enquête
Maar als ik me daarin vergis, hoor ik het graag. Dus gooi ik het even in de groep:
– Wat vind jij het leukste aan dit blog?
– Waar kom je graag voor terug?
– Wat kun je missen?
Categorieën
Onderweg bloggen
Vrijdag had ik een koffiedate met Frits Jonker. Erg gezellig weer en altijd boeiend om met Frits van gedachten te wisselen. Een uurtje later ontving ik onderstaand Zine op mijn telefoon.
Frits maakt al jaren Showcase, maar sinds kort maakt hij een paar zines per dag. Deze fotografeert hij met zijn mobiel, daarna verwerkt hij de plaatjes erin met een app. Vervolgens publiceert hij deze werkjes meteen op Fakebook. Niet allemaal trouwens, want hij wil oppassen voor overkill. Daar heb je volgens mij op Fakebook niet zo’n last van, want het is maar de vraag hoeveel van je contacten de content zien die je publiceert. Het algoritme van Zuckerberg is een vervelend raadsel.
Gelukkig zet Frits zijn zines later ook op zijn echte blog, waar ze natuurlijk thuishoren.
Ik kan erg genieten van dit soort projecten. Frits is de hele dag in touw en onderweg blogt hij daarover in deze vorm. Echt een blog als dagboek dus.
Toevallig gaat deze aflevering veel over strips. Ik had inderdaad een Sigmund-bundel voor Frits meegenomen. Hij had laatst een goed stuk over de narcisten van het internet en de leegheid van wat ze hopen te bereiken. Daardoor werd ik weer geïnspireerd om zelf ook wat te schrijven. Vrienden spelen een (kleine) rol in elkaars leven, ze zijn onderdeel van elkaars cast. Daarnaast inspireren andere bloggers mij nog steeds vaak. Over Familieziek publiceer ik binnenkort een interview met stripmaker Peter van Dongen. Als het goed is staat dat artikel volgende week in de VPRO gids.