Categorieën
Mike's notities

Wonen op een eiland

De afgelopen week waren Linda en ik op Vlieland. Even lekker eruit. Wat een heerlijk eiland is dat.

Er is één dorp op Vlieland.

Er wonen maar 1100 mensen, die vooral leven van het toerisme. Vlieland is ook zeker niet het grootste Waddeneiland, maar biedt veel diversiteit. Je hebt strand en duinen, maar ook bos. En een enorme zandvlakte die de Vliehorst heet.

Het dorp biedt veel gezelligheid in de vorm van cafeetjes en restaurants. Wij aten twee avonden in Plezant omdat het erg heel gezellig was en het eten goed.

Ik vond het heerlijk om de drukte van de grote stad even achter me te laten. Ik woon sinds 2009 in Amsterdam. De stad is in de laatste jaren steeds drukker geworden. Daarom dromen Linda en ik wel van een huis in een bosrijke omgeving. Het liefste ook bij zee. Een eiland als Vlieland biedt dus beiden, maar daar kun je niet zo makkelijk wonen. Er is woningnood. Zelfs de kinderen die er geboren zijn en die naar het eiland terug willen, kunnen niet makkelijk aan een woning komen. En al helemaal niet aan een betaalbare.

Ons vakantiehuisje.
Ons vakantiehuisje had een dakraam in de slaapkamer.

Daarbij rijst de vraag wat we op Vlieland zouden doen om aan de kost te komen. Voor werken in de horeca ben ik niet geschikt, om maar iets te noemen. Uiteindelijk gaat Linda natuurlijk genoeg geld verdienen met haar tasontwerpen. Ik droom ervan om te kunnen leven van het schrijven. Artikelen, maar vooral boeken. Dat laatste is heel lastig in Nederland. Het eerste iets minder lastig, maar niet gemakkelijk weet ik inmiddels na meer dan tien jaar freelancen.

De lokale krant. Erg leuk om dat soort uitgaven te lezen.

Misschien zou ik een leuke boekwinkel op Vlieland kunnen beginnen. Die is er namelijk niet. Er is een Primera waar ook wat boeken worden verkocht en een boeiende winkel met tweedehandsboeken en andere prullaria zoals heksen, magiërs en topless barbaarse vrouwen met enorme zwaarden. Maar een winkel die alleen maar boeken en strips verkoopt, die is er nog niet.

Nu weet ik niet zeker of ik ook daadwerkelijk een boekwinkel wil beginnen, maar het is in ieder geval een onderwerp waar ik wat van weet. En ik hou van boeken en strips, dus dat scheelt ook weer.

Voorlopig wonen we nog wel in Amsterdam, vermoed ik. Toch is het fijn wegdromen op zo’n eiland terwijl je even de vuurtoren bezoekt of in een van de cafés een koffie drinkt.

Categorieën
Strips

Kraven moet terug naar school


Nu heb ik Kraven altijd al een beetje een tweederangs Tarzan met een opgeblazen ego gevonden, en dit bewijst het. The Hunter, m’n reet.

Uit: Ka-Zar The Savage #21 (december 1982)
Tekst: Bruce Jones.
Tekeningen: Ron Frenz en Mel Candido.

Categorieën
Strips

Daredevil door Frank Miller

Een snelle, doch rake schets van Daredevil door Frank Miller. Grappig: ondanks alle andere makers die aan Daredevil gewerkt hebben, moet ik bij deze superheld toch als eerste aan de run van Frank Miller denken. Dat blijft mijn favoriete reeks verhalen met Matt Murdock. En natuurlijk Born Again, de strip die Miller samen met David Mazzucchelli maakte.

Bron afbeelding: Marvel Comics Of the 1980s.

Categorieën
Spidey's web Strips

Green Goblin on wheels

Tekenaar Jim Cheung plaatste deze foto op zijn instagram-account en tumblr want hij maakte de illustratie voor deze Hot Wheels-toy. Geen idee waarom de Green Goblin een Goblin mobile nodig heeft als hij een batglider heeft op om te vliegen.

Misschien is hij voor regenachtige dagen of heel lange afstanden.

Categorieën
Boeken Fotoblog

Boekenkasten in het wild


Zaterdagmiddag wandelde Linda en ik even naar Bret bij Amsterdam Sloterdijk. Op de eerste verdieping hangt een boekenkast met heerlijk escapistisch leesvoer. Wie het boek niet neer kan leggen en uit wil lezen, mag het voor 2,50 mee naar huis nemen.

Ik hou erg van dit soort wilde boekenkasten of boekenkasten in het wild. Je weet nooit wat je voor leuks tegenkomt en het biedt je een excuus om iets anders te lezen dan het scherm van je smartphone. Het is ook een fijn voorbeeld van de deeleconomie. We moeten weer meer aan elkaar doorgeven vind ik en minder alles maar nieuw kopen. Er is niks mis met een al gelezen boek. Verhalen slijten niet.

Categorieën
Bloggen Media

Niet instafamous

Als ik lees wat je tegenwoordig allemaal moet doen om Instafamous te zijn, denk ik: geef mijn portie maar aan fikkie. Niet alleen kun je karrevrachten aan volgers en likes kopen om je account op te waarderen, ook zijn er speciale instagroepen of comment pods.

De NOS, oftewel hun vloggersplatform Mashup, besteedde daar zaterdag aandacht aan:

[W]ie niet wil kopen, zijn er alternatieven. Veel instagrammers zitten bij elkaar in zogenaamde instagroepen, of comment pods. Als ze een bericht plaatsen, gooien ze dat in die groepen, en gaat iedereen elkaars berichten liken en commenten. Het idee is dat het algoritme je beter oppakt als je in de eerste 20 tot 30 minuten veel interactie hebt.

In die groepen gelden soms strenge regels, zoals binnen 24 uur reageren met minstens drie woorden en mét een emoji. Houd je je niet aan die regels, dan vlieg je er zo uit. “Ik werd helemaal gek”, zegt Sophie May (116.000 volgers) die héél even in zo’n groep zat, maar er snel weer uitging. “Die meiden sturen om de 3 minuten een foto in, dat gaat de hele dag door.”

Lekker dan.

Droom
Misschien heb ik er ooit wel eens over gedroomd dat mijn blog mij roem en aanzien bracht. Dat ik via het web een bekende schrijver zou worden. Een blogger die overal werd uitgenodigd, gratis spullen kreeg opgestuurd en weet ik veel wat nog meer. O ja, en groepies natuurlijk.

(Aangezien ik een relatie heb, zou dat laatste niet erg gewaardeerd worden, vermoed ik.)

Of, praktisch: dat ik geld zou verdienen met mijn blog zonder mijn journalistieke integriteit in te moeten leveren omdat ik te commercieel zou worden en daarbij ook nog eens advertenties zou plaatsen.

Bloggen voor geld. Ha, op dit moment is het bijna niet eens mogelijk om rond te komen van de journalistiek!

Kortom, van die droom is weinig terechtgekomen. Op Instagram heb ik nu 523 volgers, op Twitter ruim 1200. Dat valt in het niet bij de beroemde instagrammers die in de reportages van Mashup aan het woord komen. Ik zie mezelf echter geen volgers en likes kopen. En zo’n comment pod lijkt me ook de hel.

Fake en te gelikt
Daarbij valt het me op dat die instameiden er zelfs voor de camera van de NOS uitzien alsof ze ieder moment hun rondje op de catwalk moeten maken.

Veel foto’s op Instagram zien er ook uit alsof ze uit een modecatalogus komen. Zwaar gestileerd, allemaal met dezelfde sfeer zodat ‘het merk’ duidelijk naar voren komt. Een van de instagrammers in de video’s klaagt ook dat het zoveel tijd kost om al die foto’s te photoshoppen. Daar wil ik niet op afgeven hoor, want mensen moeten doen waar ze zichzelf goed bij voelen. En als ze zo flink geld binnenhalen, more power to them.

Maar geef mij maar echt. Of zo echt mogelijk. Echt internet. Internet écht.

Bovendien wil ik gewoon bezig zijn met die paar dingen die mij boeien en niet met wat anderen eventueel zouden willen lezen of zien. Kortom, ik wil mijn eigen weg volgen. Of die weg nu in de marge zit of niet.

Geef mij maar gezellige geeks die covers delen van de comics die ze die week hebben gekocht, of omdat er die dag een specifiek thema is afgesproken. Geef mij maar foto’s van action figures, of, zoals nu eindelijk weer lekker kan: vallende herfstbladeren. Fanart, stripplaatjes die men tof vindt. Filmframes van je favoriete cinematografische hoogte- en dieptepunten. En foto vanuit een huis omdat de zon zo fijn ondergaat en de wereld warm kleurt. Zonder filter. Zonder photoshop. En zonder zes lagen make-up.

Bron: colenoapparel.tumblr.com

Ongetwijfeld zou ik meer volgers scoren als ik me op alle kanalen bij een specifiek thema zou houden. Als ik alleen zou bloggen over strips op mijn site, en als ik voor ieder thema een apart instagramaccount zou aanmaken. Dat vind ik echter te veel gedoe, maar het is wel iets waar ik meer rekening zou kunnen houden.

Aan de andere kant: ik ben superblij met het aantal mensen dat mijn posts leest, of dat naar mijn instafoto’s kijkt. Meer mag altijd, maar het is mij nooit om de kwantiteit te doen geweest. En daarbij heb ik echt genoeg lezers op mijn blog om door uitgeverijen als serieus medium gezien te worden. Ze sturen mij hun uitgaven op, vaker ongevraagd dan gevraagd.

Strips blijft nu eenmaal een niche-medium, en dat geldt voor veel films die ik mooi en boeiend vind ook. Toch, de mensen die van strips houden, weten mijn werk online goed te vinden en vaak te waarderen.

Meer kan deze journalist zich dus niet wensen…

Nou ja, behalve meer betaalde opdrachten over de onderwerpen waar ik graag over schrijf. Toch maar eens wat make-up op doen dan en guitig in de camera kijken?

Categorieën
Strips

Intrigerende stripbiografie over Nick Cave

De afgelopen dagen heb ik mij verdiept in het leven en werk van Nick Cave. Er komt 3 oktober namelijk een prachtige striproman uit van Reinhard Kleist over de Australische singer-songwriter, muzikant, auteur en acteur.

Eerlijk gezegd kende ik het werk van Cave maar oppervlakkig. Ik zag de documentaire 20.000 Days on Earth. ‘Where the Wild Roses Grow’ en enkele andere nummers van Cave draai ik wel eens. En ik las ooit zijn tweede roman, The Death of Bunny Munro.

Maar om Kleist te kunnen interviewen en zijn gelaagde striproman goed te kunnen doorgronden, ben ik dus in de wereld van Cave gedoken. Ik wil namelijk weten waar ik het over heb. Dat hoort bij mijn werk. Dat betekende in dit geval parallel aan het lezen van de graphic novel veel muziek luisteren en informatie lezen. Maar in het geval van het werk van Cave is dat geen straf.

Toen er een paar jaar geleden een boek met verstrippingen van songs van Bob Dylan uitkwam bij uitgeverij Silvester, ben ik heel diep in de wereld van Dylan gedoken. Ik kende zijn werk al door onder andere Wonder Boys, maar daarna ben ik echt fan van de man en zijn werk geworden. Ik zou mezelf niet meteen een fan van Cave noemen, intrigerend vind ik hem wel.

Woensdagmiddag sprak ik Kleist telefonisch: hij woont in Berlijn. Tijdens het interview werd de verbinding een paar keer verbroken. Toch werd het een goed gesprek. Ik kende Kleist werk wel al: hij heeft meerdere stripbiografieën op zijn naam staan. Die over Johnny Cash is fantastisch. En dit boek over Cave gaat ook op mijn lijst van een van de beste strips van dit jaar. Het is geen recht-toe-recht aan biografie, maar een meeslepend relaas, waarin de songs van Cave verweven zijn met zijn gebeurtenissen uit zijn leven en de mythologie rondom zijn personage.

Nick Cave: Mercy On Me. De getekende biografie verschijnt dus 3 oktober bij uitgeverij Scratch. Op donderdag 5 oktober om 17 uur is de boekpresentatie in Concerto, Amsterdam. Kleist is daarbij aanwezig en signeert zijn boek. Muziekjournalist Jan Vollaard (o.a. NRC) komt een mooi verhaal vertellen over Nick Cave. Cave geeft die dag erna een concert in de Ziggo Dome.

Een week later verschijnt mijn interview in de VPRO Gids.

Wat: Boekpresentatie Nick Cave: Mercy on Me. De getekende biografie
Wanneer: Donderdag 5 oktober vanaf 17.00 uur
Waar: Concerto, Utrechtsestraat 52-60, 1017 VP Amsterdam

Vrijdag 6 oktober signeert Kleist ook in stripwinkel het Beeldverhaal van 16:30 tot 18:30.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spider-Man in de hoek

Het zijn kleine kunstwerkjes vind ik, die corner boxes op de comic covers. Vignetjes die duidelijk moeten maken om welke serie het gaat en wie daarin de hoofdrol spelen.

Als je tegenwoordig op de covers van uitgeverij Marvel kijkt, zie je ze niet meer. Vroeger werd elke comic voorzien van zo’n prachtige corner box. Daarom vandaag een overzichtje van een paar hele mooie die op de verschillende Spider-Man-series te zien waren.

Laten we meteen met een van mijn favorieten beginnen, met Peter Parker én Spider-Man.

En deze is natuurlijk heel erg grappig:


De laatste is getekend door John Romita Jr. Die pose is meteen herkenbaar als eentje die JrJr vaak tekende. Vooral die voet richting de camera/lezer. Dit is voor mij het ultieme, klassieke Spider-Man-beeld.

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Vlog: Peter van Dongen toont zijn Blake & Mortimer

Van de week was ik op bezoek bij Peter van Dongen om hem te interviewen voor de VPRO gids.

In november komt namelijk Familieziek uit, Peters bewerking van het gelijknamige boek van Adriaan van Dis.

Na het gesprek haalde ik mijn camera uit de tas en liet de stripmaker enkele pagina’s zien van het nieuwe Blake & Mortimer-album waaraan hij samen met Teun Berserik werkt. Ze tekenen allebei de helft van het verhaal ‘De Vallei der Onsterfelijken’ dat door Yves Sente geschreven is. Het is het eerste deel van een verhaal dat twee albums zal beslaan. De nieuwe Blake & Mortimer komt in het voorjaar van 2018 uit.

Ik vind het fantastisch om te zien hoe gedetailleerd Peters potloodtekeningen zijn.

Categorieën
Boeken English Fotoblog

His Boring-Ass Life


This thick and funny diary by the one and only Kevin Smith came out ten years ago. This is a first printing from 2007 I read from cover to cover.

Smith is one of the funniest guys around, but more importantly, a lot of his films have brighten my days and inspired me to write my own books. Like My Buddy Spider-Man that came out a few months ago (only in Dutch -so far). Anyway, thank you Kevin Smith for showing this little fucker from Amsterdam that one must follow one’s own nerdy path and thank you for making Clerks, Clerks 2 (one of if not the best movie on male friendships), the wonderful Chasing Amy (one of the best flicks about love and male-female relationships) and Jay & Silent Bob Strike Back – that last one because who’d thought that flick was even a possibilty and for Carrie Fisher as the non that almost got eaten out by Jay.

I bow to you, sir.

Categorieën
Striprecensie Strips

Wills kracht van Willem Ritstier

In Wills kracht laat stripauteur Willem Ritstier zien wat er met een gezin gebeurt als een van de leden borstkanker krijgt.

Ritstier kennen stripliefhebbers vooral van avonturenstrips zoals Ward, Claire DeWitt en Nicky Saxx. Met Wills kracht vertelt de winnaar van de stripschapsprijs 2017 voor het eerst een zeer persoonlijk verhaal, namelijk het ziekbed van zijn vrouw en haar strijd tegen kanker die vijf jaar lang duurde.

Wanneer Will een knobbeltje in haar borst ontdekt blijkt al snel dat ze borstkanker heeft. Ritstier laat zien hoe ze daarna in de medische mallemolen terechtkomt, waarin artsen soms ook maar wat lijken aan te rommelen. Kanker is moeilijk te bestrijden en behandelingen zijn soms een gok. Een patiënt staat voor verschillende keuzen en lang niet altijd is zeker of de behandeling werkt. Daarbij worden er soms medische fouten gemaakt.

Toch gaat het boek meer over wat er in het gezin omgaat en dan met name in het hoofd van Willem. Het lange wachten terwijl zijn vrouw geopereerd wordt, de machteloosheid die hem overvalt en hoe zwaar het kan worden als je een gezin moet onderhouden en een doodzieke vrouw moet verzorgen.

Ik vind het heel moedig en bewonderenswaardig dat Ritstier dit persoonlijke en toch ook pijnlijke verhaal heeft willen vertellen. Het is immers het verhaal van hoe hij zijn vrouw verloor.

Ritstier werkte er zeven jaar aan. In het nawoord vertelt hij: ‘In 2010 begon ik te werken aan wat later Wills kracht zou worden. Mensen om mij heen dachten dat het een soort therapie voor mij was, maar zelf besefte ik dat pas tijdens het afronden van het verhaal. Naast het therapeutische element was er ook een behoefte om toch een soort monument voor Will te creëren. Na drie pogingen lukte het om een definitieve vorm te vinden voor de uitwerking. Vooral de laatste dertig pagina’s zorgden er voor dat ik in een emotionele achtbaan terechtkwam, maar gelukkig was er veel steun van mensen om mij heen.’

Opmerkelijk genoeg tekent Ritstier in de strip geen gezichten. Hij communiceert via lichaamshoudingen en kleurgebruik. Dit geeft de personages een universeel karakter waardoor het particuliere leed ontstegen wordt. Ik vind de publicatie van dit soort stripverhalen erg belangrijk, want het maakt de lezer duidelijk wat je allemaal te wachten staat als jij of iemand uit je naaste omgeving de diagnose kanker krijgt. Het beeldverhaal als documentaire dus. Misschien helpt dit zaken bespreekbaar te maken voor mensen die in een vergelijkbare situatie zitten.

Deze pagina vond ik het ontroerendste fragment uit Wills kracht. Ritstier vat in vier plaatjes een heel leven samen:

Wills kracht verschijnt 3 oktober bij uitgeverij SubQ. Oktober is borstkankermaand.

Categorieën
Film Fotoblog

Event Horizon

Event Horizon van Gabriel Lester, waar dit een frame van is, vond ik het spannendst van de drie korte experimentele films die te zien zijn on het Groninger Museum. Mooie beelden van rijden door een nachtelijk bos. Een oneindige rit.

Het Groninger Museum toont de complete trilogie van de nieuwe video-installatie Aeon van beeldend kunstenaar en filmmaker Gabriel Lester (1972) in het Coop Himmelb(l)au-paviljoen. Speciaal voor de solotentoonstelling The Return of Lester’s Loops maakte Lester het drieluik compleet.

Ook zag ik de tentoonstelling Hide & Seek, Maarten Baas. Dit is de eerste solotentoonstelling van Baas. Zijn werk bevindt zich op het snijvlak van kunst en design en staat bekend als humoristisch, rebels en theatraal. Hide & Seek, Maarten Baas is een overzicht van zijn belangrijkste werk van de afgelopen 15 jaar. Deze afbrandde piano is onderdeel van de installatie die Smoke heet en waarin Baas beroemde ontwerpen in de fik heeft gestoken om op figuurlijke wijze afstand te nemen van zijn beroemde voorgangers.