Dit moet toch het meest markante groepje cosplayers zijn dat ik tot nu toe ben tegengekomen.De bron van deze foto schijnt Facebook te zijn, maar ik kwam hem weer tegen via Will Brooker die hem retweette en ik vind hem te grappig om te laten schieten. In ieder geval lijkt de woenstijn weer een stukje veiliger met deze helden.
De foto deed mij meteen denken aan het nummer Do Your Thing van Isaak Hayes.
I know, all of the above sounds a bit corny. Frankly, until recently I wouldn’t call myself a Doctor Strange-fan. Since Strange is one of the residents of the Marvel Universe, he frequently guess-starred in comics I read, be it Amazing Spider-Man, The Fantastic Four or Avengers. However, the fair Doctor did make an impression in those stories, and maybe that’s why I picked up a big pile of Doctor Strange-comics when I came across them in a sale at a local comic book store last year. After reading a couple of these comics from the late eighties, early nineties, written by Roy and Dann Thomas, I was hooked on the wonderful mystical world in which Strange operates. I also grew fond of his interesting and weird supporting cast: his apprentice is a green alien bull and his brother a vampire, to name just two oddities that stand out. Also it seems that the mage has become quite a nice guy and seems a total different person from the selfish surgeon he once was.
Currently the good doctor doesn’t have a series of his own, but every once in a while Marvel Comics publishes a limited series, like The Oath: a five-part story that got collected in one volume in 2013. The Oath is written by Brian K. Vaughan, best known for intelligent and entertaining series like Y: The Last Man, Ex Machina and Saga. The artwork is by Marcos Martín, who uses a wonderful personal style that looks a bit retro while still feeling contemporary.
In The Oath, Doctor Strange’s servant Wong is suffering from a brain tumor. Medical science may be unable to treat it, but the master of the mystique knows of an elixir, which is kept in a deadly dimension, that might cure his good friend. After fighting a monstrous entity that guards the elixir and returning home, they soon discover that there is more to this elixir than meets the eye. When a burglar is hired by a big pharmaceutical company to steal it from Strange’s house, the Sorcerer Supreme gets shot during the robbery.
Vaughan treats the reader to an interesting and fast-paced story that has a couple of unexpected twists and turns, and ties Doctor Strange’s past to current affairs. He also manages to put forward an ethical dilemma within the relatively limited confines of the superhero comic book, which makes it even more interesting.
Two things bothered me a little bit, though: knowing Strange from the stories by Roy Thomas, Vaughan’s characterisation of Strange seems a bit off when he lets the doctor curse and swear. I am not against swearing in general and in the past I have heard the mage exclaim stuff like: ‘By the hoary hosts of hoggoth!’. But hearing mundane curse words coming out of the mouth of Stephen Strange seems a bit out of character. Another thing that bothered me is this: in the past there were stories in which Strange’s hands were cured and he could operate again. In The Oath the fact that Stephen’s nerve endings aren’t fixed is an important part of the story. This could be an error in continuity, but since it is not clearly stated when The Oath takes place within Doctor Strange’s history and it therefore could be a tale from the early days before his hands got fixed, I am willing to turn a blind eye.
Since I probably sounded like a total continuity nerd just now, I will stop rambling, and leave you with the recommendation that The Oath is a pretty good start if you want to get to know the wonderfully groovy world of Doctor Strange.
This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.
Het bedrijf Ben Cooper, Inc. verkocht sinds 1937 Halloweenkostuums voor kids. Daar zaten bijvoorbeeld kostuums bij op basis van Disneyfiguren, zoals Donald Duck en Sneeuwwitje. In de jaren vijftig verkocht Cooper een kostuum met de naam Spiderman en dat zag er zo uit:
In deze foto zien we een update van het kostuum: men had het masker aangepast zodat kinderen beter konden zien, wat handig is bij het oversteken bijvoorbeeld.
Hoewel het kostuum niet echt lijkt op het ontwerp van Steve Ditko, zijn er wel enkele overeenkomsten te noemen. Sowieso de naam Spiderman natuurlijk. Het kan heel goed dat Stan Lee dat kostuum en de naam gehoord had en deze ergens in zijn onderbewuste zijn blijven hangen toen hij de plot voor Peter Parkers origin story schreef.
De site Hero Envy schrijft uitgebreid over het Ben Cooper-kostuum. Ik had er al eerder kennis van genomen, maar recent plaatste de site Spider-Man Crawlspace een link naar dit verhaal.
Deze video vertelt ongeveer hetzelfde. Hoewel ik het een slecht gemonteerde video vind, is het vooral interessant om de overeenkomst tussen het Spider-Man-masker van Ditko en het Halloweenkostuum te zien:
Overigens bracht Cooper in 1963 een officieel Spider-Man-kostuum uit op basis van het Marvel personage.
Maar hier houdt het verhaal niet op. Er zijn namelijk nog meer bronnen te noemen waarin enkele voorlopers van Spider-Man opduiken.
Voorlopers
In het prachtige koffietafelboek Spider-Man: The Icon van Steve Saffel staat een kleine opsomming van Spider-Man prototypes. In 1954 wordt de naam ‘Spider Man’ vermeld op de cover van Uncanny Tales #26: ‘Won’t you step into the parlor, and feast your eyes on “The Spider Man”. Overigens houdt daar de overeenkomst wel op, want dit verhaal draait om een Hongaarse leraar die gigantische spinnen wil kweken de wereld tot zijn slaaf te maken. In Journey into Mystery #73 staat een verhaal van Stan Lee en Jack Kirby dat ‘The Spider Strikes heet en waarin een gewone spin bestraald wordt met radioactiviteit. Hierdoor wordt het beest gigantisch groot, machtig en zeer intelligent. Toegegeven: het heeft allemaal niet veel met Spider-Man te maken.
Overigens, en dat is wel grappig, komen een Tante May en Oom Ben voor in Strange Tales #97 in een verhaal van Stan Lee en Steve Ditko waarin het stel een nichtje opvoedt dat uiteindelijk een zeemeermin wordt. Ook komen namen als Electro en Sandman, later bekende vijanden van Spider-Man ook al eerder voor in de comics van Stan Lee & Co.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat we op basis van deze gegevens, noch naar aanleiding van het Cooper Halloweenkostuum, Spider-Mans officiële ontstaansgeschiedenis hoeven te herschrijven.
Een van die documentaires was Van der Elskens afscheidsfilm (Bye, 1990): ernstig ziek van de prostaatkanker sprak hij een afscheidswoord in en keek daarbij recht in de cameralens. Hij keek mij dus aan en ik was geraakt door dit openhartige en ontwapenende moment. Sindsdien is de naam Van der Elsken altijd in mijn achterhoofd blijven steken. Hij maakte dan ook erg interessante foto’s. Daarom was ik gisteren met Linda in het Stadsarchief Amsterdam om de tentoonstelling Amsterdam! Ed van der Elsken, oude foto’s 1947-1970 te bezoeken.
De expo is naar aanleiding van de herdruk van het gelijknamige fotoboek dat recent opnieuw is uitgebracht en dat indertijd werd samengesteld door Van der Elsken en grafisch ontwerper Anthon Beeke. Eind mei werd het fotoboek opnieuw uitgegeven door Top Notch in samenwerking met Lecturis en Uitgeverij Bas Lubberhuizen. Top Notch is in 1995 opgericht, het platenlabel is marktleider in de Nederlandse hiphop. Ook verschijnen er regelmatig films en boeken bij het label.
Ruim 300 negatieven zijn door het Nederlands Fotomuseum opnieuw ingescand en bewerkt voor de unieke heruitgave van het boek. De opmaak van het boek was in handen van het Anthon Beeke collectief, geheel in lijn met de originele opmaak.
Het is mooi om een tijdsbeeld van Amsterdam in de jaren veertig tot en met zeventig terug te zien. Met name omdat Van der Elsken een voorliefde had om markante figuren vast te leggen. In de audiotour komen enkele geportretteerden aan het woord en hun verhalen zijn erg leuk om te horen. Jammer alleen dat men een acteur heeft ingehuurd om de voice-over van Van der Elsken in te spreken. Ik had begrepen dat er opnames zijn waarin hij zelf toelichting geeft op zijn foto’s.
Van der Elsken haalde inspiratie uit zijn eigen omgeving. Zijn onderwerp was letterlijk op straat te vinden, soms zelfs door simpelweg uit zijn eigen raam te kijken, zoals die ene foto die hij van de hoer achter het raam maakte bewijst. Die werkte namelijk aan de overkant van zijn huis. Ik vind dat een mooi gegeven. Je hoeft niet ver te reizen of jezelf in allerlei bochten te wringen om je onderwerp te vinden.
Het meest opvallende moment uit het boek vond ik overigens een tekst over de bezetting van het Maagdenhuis. Daar wordt toch vaak in grote woorden over gesproken als het grote studentenopstand van Nederland. Uit het boek blijkt dat het eigenlijk vooral een balorige actie was om verveling tegen te gaan.
Nog te zien t/m 14 september.
Yes! We kunnen weer boeken shoppen in Scheltema.
Deze strip speelt zich af in de victoriaanse tijd en draait om een mysterieuze vrouw genaamd Guardian die voor Scotland Yard zaken met een bovennatuurlijk tintje uitzoekt. Zelf blijkt Guardian ook speciale gaven te bezitten. Als Sir Godfried haar voor heks uitschelt, zit hij er waarschijnlijk niet ver naast, al onthult Damen in het eerste album weinig van Guardians achtergrond.
In het stripalbum worden in drie korte verhalen evenzoveel zaken behandeld. Guardian neemt het op tegen een kunstenaar die controle krijgt over de mensen die hij portretteert, een weerwolf en een golem. De strips zijn voorgepubliceerd in Eppo. Ik denk dat het niet lang zal duren voordat Guardian weer in het stripblad opduikt.
Robbert Damen. Guardian 1
Don Lawrence Collection, € 8,95
Dit grappige tafereel deed me denken aan de ondergrondse wereld zoals die wordt getoond in Tim Burton’s Corpse Bride:
Maar dat heeft vooral te maken met hoe de tekenaar skeletten tekent. Sowieso lijkt Frodo De Decker, stripmaker en geestelijk vader van de Otto-reeks, geïnspireerd door allerlei bronnen. In zijn tekenstijl meen ik invloeden van de Max Fleischer studio te herkennen en dan met name de Betty Boop cartoons. Vooral hoe het personage van de directeur eruit ziet (rechts in beeld op de cover). Die zou niet misstaan naast Boop in een van haar avonturen. Veel van de grappen uit het nieuwe album lijken een hommage te zijn aan de humor uit dergelijke animaties.
Daar hoor je mij overigens niet over klagen. Ik vind Otto #3: De uitverkorene wederom fijn leesvoer. De Decker blijft erin slagen om tekstloze en grappige situaties te bedenken om zijn personage in op te voeren. Voorlopig verveelt Otto allerminst.
First of all, Loisel’s graphic novel is not a mere adaptation of J. M. Barrie Peter and Wendy, the classic story that has been adapted numerous times and itself was Barrie’s adaptation of his own stage play Peter Pan, or The Boy Who Wouldn’t Grow Up. Loisel has made a sequel to Barrie’s novel in which he relates the origin story of the beloved Peter Pan character. Readers who are only familiar with the Disney incarnation are in for a surprise, because this is a dark and brooding tale aimed at adults, not kids. Loisel shows us how a young lower-class kid named Peter came to be Peter Pan, how the Pirate Captain became Captain Hook and how even seemingly lovely fantasy lands can have terrible secrets.
London, Winter 1887. Peter is a young boy who entertains his friends with stories and fantasies. Because all his friends live in an orphanage, one particular popular subject is Peter’s mum. They like to hear about how loving she is and how much she likes to take care of her little boy, which is as far from the truth as possible: Peter’s mum is an alcoholic who hates Peter’s guts. His only adult friend is Mister Kundal, the proprietor of a bar who feeds Peter food and stories. The world Peter lives in is very unfriendly to kids and all adults seem to be lowlifes craving booze and sex. It’s like Dickens with raging hormones. Peter basically hates all adults, except Mr. Kundal, and despises the sexualised Victorian London he lives in so much that he vows to never grow up and become a ‘dirty’ adult. When Peter’s mum has kicked him out of the house, he spends the night at the docks. Then a fairy appears whom Peter names Tinker Bell. She lets Peter fly through the air and takes him with her to Neverland, where fantastical creatures of all sorts welcome him as their savior from the dreaded Pirates that try to steal their treasure.
Peter, being the product of his times and upbringing, is quite the foulmouthed misogynist, calling Tinker Bell a slut at times, but basically is as stubborn and egotistical as every kid his age. On a side note: as if Pete’s world wasn’t dark enough, somehow Loisel ties Pan’s origin to the legend of Jack the Ripper as well. So yes, this Peter Pan-story is a bit on the dark side, but still Loisel offers a delightful adventure with well-rounded characters.
That’s all I want to say about the set up of the story, actually, because this comic’s wonders are best discovered by the readers themselves. Just prepare yourself for a wild, interesting and at times violent ride. The artwork by fantasy veteran Loisel looks stunning and lively; Tinker Bell has never looked so sexy. But be careful with this feisty little fairy, because she gets quite jealous and can be ruthless.
Peter Pan was originally published in France in six volumes between 1990 and 2005. Last year Soaring Penguin Press published the first English translation including all six albums in one big, high quality omnibus. I am surprised it has taken so long for an English version of this book to appear, but better late than Never(land), I’d say.
This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.
Dat meldt de site Kotaku.com.
Niet zo slim een Spider-Man met erectie boven een speelplaats te hangen, zou je denken. De kunstenaar Eunsuk Yoo denkt daar anders over. Die werd dringend verzocht om het beeld aan te passen anders zou het verwijderd worden. De kunstenaar koos voor het laatste en laat op zijn Facebookpagina het volgende weten:
I am the artist who made this piece. My reason for it was that I wanted apply the natural physical phenomenon to a superhero depict whats’s natural in the morning without lies and superficial-ness in a comical way.
There have been some comments on various community sites and Facebook pages that this is lewd and a disgrace to the source material. Lotte Shopping Center has received many complaint calls this morning from a certain organization, and after their meeting, it was decided that I have to either modify or take the statue down. Instead of modifying my work, I’ve decided to take it down.
It was ok for about a year and now it has to be taken down due a sudden interest in the piece, which is sad. But I understand that a piece that could be potentially interpreted as lewd can be offensive at a place like shopping mall. It’s disappointing, but I’ll reach out to the public with a better work next time.
Persoonlijk heb ik geen bezwaar tegen erecties, maar vind ik deze in het beeld van Spidey toch wel misplaatst. Het web staat vol met tekeningen met een NSFW-karakter en dat is prima, maar gezien de locatie van dit beeld snap ik dat mensen niet op iets dergelijks zitten te wachten. En daarbij vind ik de redenering van de kunstenaar ook niet echt hout snijden, al vind ik het verder wel een mooi kunstwerk.
Overigens heeft Kevin Smith er ook een handje van om superhelden en seks met elkaar te verbinden. Een mooi voorbeeld daarvan is deze scene uit Mallrats, met de klassieke Superman-discussie:
Verder op in de film heeft Jason Lee ook een gesprek met Stan Lee en probeert hij te achterhalen of Mr. Fantastic al z’n lichaamdelen heel ver kan oprekken en hoe de pik van The Thing eruit ziet. Lee verandert wijselijk het gespreksonderwerp naar een meer romantisch thema.
Zojuist verscheen ‘De valse heelmeester’, het derde album in de Douwe Dabbert-reeks die opnieuw wordt uitgegeven door Don Lawrence Collection. In dit avontuur beschermt de sympathieke dwerg met toverknapzak prinses Liselotte tegen de boosaardige plannen van Baron Bral. Bral is de heelmeester van Koning Zebedeus, die de vorst drogeert zodat hij de macht over het koninkrijk kan overnemen en met de prinses kan trouwen. Tenminste, dat is zijn plan. Dabbert en de slimme tiener Jochem proberen daar een stokje voor te steken.
De beeldverhalen van Thom Roep kunnen zowel door kinderen als door volwassenen gelezen worden, waarmee meteen de doelgroep van Donald Duck is genoemd, het blad waar de strip voorheen in gepubliceerd werd. Wat mij betreft heeft de reeks nog niets aan kracht ingeboet. Sterker nog, als we in het verhaal zien hoe Bral telkens weer opnieuw onterechte belastingen heft om zichzelf te verrijken, maakt mijn brein automatisch een associatie met het huidige geldlustige kabinet dat op een soortgelijke manier het begrotingstekort probeert te dichten. Dat de regering het volk tot op de laatste cent probeert uit te wringen, is immers van alle tijden. Het is vaak ook maar net wat je zelf in een strip wil lezen.
Sprookjeswereld
Maar genoeg over politiek, want zijn dit soort avonturen juist niet bedoeld om ons even in een andere wereld te laten wanen? De sprookjesachtige wereld waarin Dabbert verkeert, is verder heel eenduidig: je ziet meteen wie de schurken zijn en wie de good guys. Daar zorgde tekenaar Piet Wijn (1929-2010) wel voor die heerlijke boventronies wist te tekenen. Roep helpt vaak nog een handje door via de naam direct duidelijk te maken wie de slechterik is, zoals met Ludo Lafhart en Baron Bral. Een heelmeester die Bral heet, moet wel een kwakzalver zijn immers (of een politicus).
Naast de treffende manier waarop Wijn de personages liet acteren, is het genieten van de sfeervolle decors. Je waant je even in Nederland in de Middeleeuwen of in de Efteling. Daar heb ik al eerder over geschreven, dus laat ik hier volstaan met dit pittoreske stadje uit ‘De valse heelmeester’:
Thom Roep & Piet Wijn. Douwe Dabbert: De valse heelmeester.
Don Lawrence Collection, €7,95
Je zou denken, dat we dat nooit zullen weten. Gelukkig is in strips van alles mogelijk. Marvel gaf ooit een maandelijkse comic uit onder de titel What if…? en daarin worden alternatieve gebeurtenissen getoond die afwijken van de ‘officiële geschiedenis’ in het Marvel Universum. Bijvoorbeeld wat er gebeurd zou zijn als Spider-Man in Amazing Spider-Man #1 wel lid was geworden van the Fantastic Four of hoe Peters leven was gelopen als hij wel de dief had tegengehouden die later zijn oom zou vermoorden. In het werkelijke leven kunnen we alleen maar fantaseren over hoe de dingen anders waren gelopen als we andere beslissingen hadden genomen. (Ik lig daar wel eens wakker van, en jij?) In What if..? zijn we er zelf bij.
In de eerste serie worden de verhalen verteld door the Watcher: een buitenaards wezen dat het gebeuren op aarde nauwgezet observeert. De What if-vertellingen zijn versies uit parallelle universa.
In What if..? #24 gooit the Green Goblin Gwen nog steeds van de Brooklyn Bridge af, maar weet onze favoriete muurkruiper haar toch te redden:
Wat maakte nu het verschil? In de oorspronkelijke geschiedenis schoot Spidey een webdraad af die Gwens onderbeen raakte. Dit stopte haar val, maar de schok zorgde er voor dat de arme meid haar nek brak. De reddingsactie was dus mede de oorzaak van haar dood. (Als Spidey geen poging had gedaan, was Gwen trouwens evengoed overleden, want als je van die hoogte het water raakt, voelt het wateroppervlak aan alsof je op beton te pletter slaat.)
Ontmaskering
De Goblin denkt dat ze allebei verdronken zijn en vliegt weg. Dan komen Spidey en Gwen weer boven water en slingert de held zijn geliefde op het droge. Ze blijkt echter niet meer te ademen, maar mond-op-mond beademing zorgt ervoor dat Gwen weer lucht krijgt. Als de schoonheid bijkomt, schrikt ze eerst omdat ze Peter in het Spider-Man-kostuum zit. Ze denkt nog steeds dat Spidey verantwoordelijk is voor de dood van haar vader. Peter biecht zijn dubbelleven aan haar op en vertelt dat haar vader om het leven kwam door de schoorsteen die Doctor Octopus naar beneden gooide. (Zoals we alllemaal hier hebben kunnen lezen.) Gwen draait bij en Peter vraagt zijn lief ten huwelijk.
Voor ze kunnen trouwen moet Peter eerst nog met the Green Goblin afrekenen, want die weet immers ook dat hij Spider-Man is. De eindconfrontatie tussen de twee aartsvijanden vindt plaats in het huis van Osborn, waar zoon Harry getuige van is. Omdat Harry het voor zijn vader opneemt, verdwijnt de waanzin die Osborns geest beheerst door de trose gevoelens voor zijn zoon. Harry vraagt aan Peter of hij ze de kans wil geven de zaken zelf op een rijtje te zetten en daar gaat hij mee akkoord.
Trouwerij
Niets kan het huwelijksgeluk tussen Gwen en Peter nog in de weg zitten? Helaas, Peters leven kent veel tragedie en vlak na het ja-woord komt J. Jonah Jameson samen met de politie de ceremonie verstoren. Voordat Osborn weer normaal ging denken heeft hij Jameson namelijk het bewijs van Spider-Mans ware identiteit gestuurd. De hoofdredacteur van The Bugle komt Peter arresteren voor alle misdaden die Spider-Man heeft gepleegd. Tante May, die beseft dat haar geliefde neef die enge muurkruiper is, valt flauw en heeft mogelijk een hartaanval. Peter slaat op de vlucht om uit handen van de politie te blijven.
Ondanks dat Gwen in deze realiteit blijft leven, is het voor het stel geen ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Arme Peter. Arme Gwen.
What if…? #24. Script: Tony Isabella. Tekeningen: Gil Kane & Frank Giacoia.