Categorieën
Film Filmrecensie Video Vlog

Vlog: Waarom Masters of the Universe (1987) briljant is

Masters of the Universe, de live-action versie van He-Man met Dolf Lundgren, staat op Netflix. Ik verwachtte een matige B-film bij het herkijken van deze film, maar het werd een positieve kijkervaring.

Deze film vind ik leuker dan de laatste Star Wars-film!

Categorieën
Film Media Mike's notities

The Fandom Menace?

Van een kennis kreeg ik laatst een action figure van de Ghostbusters-film uit 2016. Die kennis heeft een beetje een plagerig gevoel voor humor, want hij weet dat ik de laatste Ghostbusters-film helemaal niks vind.

Toen de eerste trailer van Paul Feigs prul online kwam, schrok ik me rot. Wat een ongelooflijk slechte grappen! Dat beloofde niet veel goeds. De recensies waren niet veel beter.

Kinderachtig
Sinds een tijdje staat deze Ghostbusters op Netflix en omdat mijn vriendin wel nieuwsgierig was naar de flick, hebben we hem opgezet. Na twintig minuten keken we elkaar aan, en besloten we onze tijd nuttiger te besteden. De uiteindelijke film bleek nog erger dan de trailer deed vermoeden. Het verhaal zwabberde. De grappen waren van een zeer kinderachtig niveau, met als dieptepunt Thor die tijdens een sollicitatie wordt verteld dat hij even niet mee mag luisteren, en vervolgens zijn handen voor zijn ogen doet. Als je dan toch een remake maakt van een klassieke film, zorg dan dat je in ieder geval in de buurt komt van het origineel. Brand anders je vingers er niet aan.

De Ghostbusters action-figure staat voor mij symbool voor het politieke klimaat in Hollywood en de entertainmentindustrie. Je moet namelijk met commentaar op Feigs Ghostbusters oppassen. Vooral als je een man bent. Want voordat je het weet, word je weggezet als vrouwenhater, omdat de vier mannen uit het origineel door vier vrouwen zijn vervangen. Vind je de nieuwe Ghostbusters dus ruk, dan zal je wel een probleem hebben met de politiek correcte casting.

Dat is niet het geval. Ik vind het gewoon geen goede film. En dan kun je wel juichen dat meisjes nu opeens ook Ghostbusters gaan cosplayen dankzij deze flick, maar dat maakt het nog steeds geen goede film.

Marvel Studios’ BLACK PANTHER..L to R: Nakia (Lupita Nyong’o) and Shuri (Letitia Wright)..Photo: Matt Kennedy..©Marvel Studios 2018

Meer diversiteit!
Ik heb wel een probleem met politieke correctheid overigens, maar niet met meer diversiteit in film en andere media. Wel heb ik soms moeite met hoe dit fenomeen wordt aangepakt. Hollywood lijkt de vraag naar meer diversiteit vooralsnog te beantwoorden door remakes van films te maken waarin voornamelijk blanke mannen de hoofdrol hadden, en in de nieuwe versie die mannen door vrouwen te vervangen. Denk aan Ghostbusters en Ocean’s 8. Die film heb ik nog niet gezien, dus ik kan er inhoudelijk niet verder over oordelen dan dat de trailer een film laat zien die goed kan uitpakken voor vriendinnen die een gezellig avondje in de bios willen zitten. En dat is prima.

Alleen vind ik als antwoord op bovenstaande vraag, genderswapping nogal makkelijk. Dat geldt ook in comics, waar blanke mannelijke superhelden een tijdje worden vervangen door een niet-blank personage of door een personage van de andere sekse: denk aan Captain America en Thor. Ik zie veel liever nieuwe, boeiende superhelden met een diverse achtergrond, dan zo’n (tijdelijke) vervanger. Dat lukt ze bij Marvel zo nu en dan. Ms. Marvel is een geslaagde poging, America Chavez niet, wat alles te maken heeft met een prekerige manier van verhalen vertellen.

Ook maakt een meer diverse cast een comic of film niet meteen goed.

Dat Wonder Woman volgens de marketingcampagne de eerste superheldenfilm is waarin een vrouw de hoofdrol speelt, of dat bij Black Panther voor en achter de camera vooral Afro-Amerikanen hebben gewerkt, maakt deze films niet automatisch goed. Nu vind ik Wonder Woman op meerdere fronten een geslaagde superheldenfilm, en de beste DC Comics verfilming sinds de Batman-films van Chrisopher Nolan, maar dat terzijde. Dat Wonder Woman grotendeels geslaagd is heeft onder andere te maken met de casting en het scenario, en niets met het politiek correcte gehalte. Overigens is Wonder Woman niet de eerste vrouwelijke hoofdrol in een superhelden-film, maar dat terzijde.

Giftig
In Star Wars: The Last Jedi, kun je zonder moeite een aanklacht tegen (toxic) masculinity zien en een duidelijke feministische boodschap. Nu hou ik er zelf van als verhalen sociale kritiek bevatten en als er dingen worden aangekaart. Films reflecteren de tijd en de wereld waarin ze gemaakt worden. Spelen er zaken in de maatschappij, dan zal je die ook op het witte doek gereflecteerd zien. Die reflectie kan echter op verschillende manieren geconstrueerd worden. Als een boeiend meeslepend verhaal, of als een preek van de filmmakers die het publiek wel even zullen opvoeden. Mijn voorkeur gaat uit naar het eerste. Voor dat laatste gaan mensen zondag maar naar de kerk.

Slordig geschreven, prekerige films is dus Hollywoods tweede antwoord op de vraag naar meer representatie in film.

Maar oh, wee als je kritiek hebt op bovengenoemde films. Dan ben je of een vrouwenhater, racist of manbaby. Vooral Star Wars-fans liggen de laatste tijd onder vuur in de media. Ze spreken zich uit over Solo: A Star Wars Story om verschillende redenen. Op de een of andere manier worden deze fans geframed als extreem rechtse, witte mannen. Nu is er wel een percentage fans dat zich niet zo netjes gedraagt online. Kelly Marie Tran die Rose Tico speelt in The Last Jedi, schijnt van Instagram weggepest te zijn.

Ik schrijf schijnt, want hoewel dit overal bericht wordt, heb ik haar hierover nog nergens horen praten. Er wordt dus wel heel veel over haar gesproken maar niet met haar. Mocht jij een artikel weten waarin ze hier direct over geciteerd wordt, dan hoor ik het graag.

Hoe dan ook, dat soort trolgedrag valt nooit goed te praten. Maar om hoeveel Star Wars-fans hebben we het dan eigenlijk? De meeste fans met kritiek op de films gedragen zich prima.

Donald Glover Trump
En zo gaat dat wel vaker, heb ik gemerkt. Een kleine groep wordt gezien als representatief voor de rest en dat terwijl er niet één soort Star Wars-fan bestaat. Mensen worden heel makkelijk in een hokje gestopt of op basis van een kenmerk meteen gebrandmerkt. Zo worden sommige Amerikaanse stripmakers opeens door hun collega’s geboycot en genegeerd omdat ze bij de vorige verkiezingen Trump hebben gestemd en daarvoor zijn uitgekomen.

Nu ben ik zelf geen fan van Trump, en als ik Amerikaan was geweest had ik waarschijnlijk niet op hem gestemd. Maar ja, ik ben geen Amerikaan, dus hoe kan ik de afwegingen van een Trump-stemmer precies duiden? Als je een staalarbeider bent en je zit al jaren op de bank omdat de fabriek waar je werkte moest sluiten in de recessie, en Trumps campagne belooft je een baan, dan is dat wellicht reden genoeg om op hem te stemmen.

Maar los daarvan: who cares? Politieke oriëntatie is voor mij geen reden om niet te luisteren naar wat die persoon te vertellen heeft zolang als hij of zij zinnige dingen zegt. Bovendien staat dit los van of iemand goed kan tekenen of niet.

Als vrienden vertellen dat ze heel erg teleurgesteld zijn in de huidige reeks Star Wars-films, snap ik waar ze vandaan komen. Ik snap waarom ze moeite met deze films hebben, ook al heb ik met sommige elementen geen of minder moeite dan zij. Dat veroordeel ik niet. Soms ben ik het zelfs met ze eens.

Dat geldt ook voor heel veel vloggers die hun teleurstelling in de franchise laten blijken, zoals Ethan van Sciver die op het YouTube-kanaal ComicArtistPro Secrets veel video’s over Star Wars publiceert. Ook Uncle Ethan, zoals de kijkers hem vaak noemen, is een Trump-stemmer en zit politiek gezien in de conservatieve hoek. Ik hoef het niet altijd met hem eens te zijn om samen met hem te kunnen lachen om de gekke plotgaten in de films en de vreemde houding die Disney en de makers aannemen tegenover kritische kijkers. Want die trollen soms net zo hard als de fans die hen laten weten dat ze de nieuwe films niks vinden.

Hmmm Lekker klassiek!

En daarbij: soms ben ik het gewoon helemaal met de kritiek eens. Ik vind Rey een heel tof personage en een boeiende toevoeging aan de Star Wars-wereld. Maar als een vlogger erop wijst dat Rey wel heel erg makkelijk de Force onder controle heeft, en vrijwel moeiteloos Kylo Ren verslaat met een lightsaber terwijl ze zo’n ding – voor zover wij weten – voor het eerst vasthoudt, dan denk ik opeens: Hm, het is eigenlijk wel gek dat ze overal goed in is zonder dat ze hier echt voor getraind heeft of kennis van heeft. De vragen die Rey oproept, zijn in The Force Awakens noch in The Last Jedi beantwoord. Misschien komt dat nog, maar dat betekent niet dat dit soort slecht geschreven elementen uit de films niet benoemd mogen worden.

Goed verdienmodel
Het discours online is veel te zwart-wit. Daar zeg ik niets nieuws mee. In plaats van te vragen waarom iemand op Trump stemde, is het veel makkelijker om die stemmer weg te zetten als conservatief/racistisch/weetikveelwat. In plaats van een Star Wars-fan te vragen waarom hij The Last Jedi ruk vond of teleurgesteld was in Solo: A Star Wars Story, is het veel makkelijker om die fan weg te zeggen als vrouwenhater, of racist of weetikveelwat. En waarom? Het is voor (Amerikaanse) mediabedrijven goed verdienen aan deze patstelling en het ongenuanceerd brengen van de situatie. Clickbate scoort goed. Wij/zij denken is een verdienmodel dat het ook goed doet in de politieke arena. Maar ook tussen mensen onderling. Hoor je bij ons of ben je de vijand?

En daarbij is het voor Disney veel handiger om fans de schuld te geven van het feit dat Solo het slecht doet in de bioscoop en verlies lijdt, dan kritisch te kijken naar het product dat ze gemaakt hebben. Misschien is Solo gewoon niet zo’n goede film en valt daarom de box office tegen. Misschien hebben de bioscoopgangers te veel het gevoel dat Disney Star Wars als melkkoe zien en daarom de ene film na de andere uitpoept. Misschien was de concurrentie in de bios ook groot dit keer. Teveel nieuwe blockbusters in een te korte tijd. Het is voor de aandeelhouders van Disney ook fijner als het gesprek in de media gaat over het slechte gedrag van Star Wars-fans, want dat leidt af van allerlei inhoudelijke problemen die Solo heeft. Het ligt niet aan de film, het ligt aan de boze, witte fans die zich online schofterig gedragen. Boehoe.

Punt van mijn rant is: ik heb daar geen zin meer in. Vanaf nu onttrek ik me aan het discours. Maar ik heb ook geen zin meer om op mijn tong te moeten bijten omdat we nu in een verstikkend politiek correcte tijd leven.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Sin City 2: A Dame to Kill For

Hoewel het geen succes was in de bioscoop, heb ik me goed vermaakt met Sin City 2: A Dame to Kill For.

De poster voor Sin City 2 werd verboden door de NPAA: ‘We’re told the poster was disapproved by the MPAA “for nudity — curve of under breast and dark nipple/areola circle visible through sheer gown,” meldde PageSix des tijds. Zie: https://pagesix.com/2014/05/28/mpaa-prudes-too-much-boob-on-eva-greens-sin-city-poster/.

Wederom gebaseerd op de strips van Frank Miller, lijkt deze neo-noir qua vormgeving en stijl heel veel op de brontekst. Het zwart-wit beeld kent een sterk licht-donker contrast, een soort hyper-noir. Soms zien we de personages als witte silhouetten tegen een zwarte achtergrond. Ik vind dat soort visuele trucs erg mooi. De makers nemen de term stripverfilming dus letterlijk, maar dat pakt voor het merendeel goed uit. Hoe cool zou het zijn als er meer film noir-films in deze stijl gemaakt zouden worden? Nu is The Big Sleep (Howard Hawks, 1946) een van mijn favoriete films ooit, want ik hou van Bogart, maar mocht men ooit een tweede remake overwegen, dan graag in de stijl van Sin City.

The Big Sleep.

In tegenstelling tot de huidige Star Wars-films, waarmee Disney het publiek politiek correct wil opvoeden, kennen de Sin City-films gelukkig weinig pretenties. De dialogen zijn dik aangezet, de actie cartoonesk en de vrouwen stoer & sexy. De dialogen werken op papier beter dan wanneer ze worden uitgesproken, maar ook dat theatrale voegt veel plezier aan het kijken van Sin City toe.

Veel blote Eva Green in Sin City 2.

Sin City 2 brengt meer van hetzelfde dus. Erg verrassend is de film dan ook niet, vermakelijk wel. Toen de eerste Sin City-film in 2005 uitkwam was de stripvormgeving nog nieuw, maar in 2014 niet meer. Misschien verklaart dat de matige ontvangst van deze aflevering.

Mocht er ooit een biopic over Humphrey Bogart gemaakt worden, dan zou Joseph Gordon-Levitt de hoofdrol kunnen vertolken.

Robert Rodriguez en Frank Miller regisseerden Sin City 2 samen. Hoe de taakverdeling precies verliep, weet ik niet. Miller is als regisseur tot nu toe niet heel erg succesvol, want zijn filmversie van The Spirit deed het ook al niet goed. Ik kan me weinig van die film herinneren, behalve dat ik hem saai vond. Heel spijtig, want Miller was een goede vriend van Will Eisner, de bedenker van The Spirit.

Sin City 2: A Dame to Kill For, staat nu op Netflix.

Categorieën
Film Strips

Jessica Jones

Het tweede seizoen voor de serie Jessica Jones staat op Netflix. Ik ben hier erg benieuwd naar.

Van alle Marvel-series vind ik die over Jessica Jones en Daredevil het beste. Defenders kon mij maar matig boeien, en Iron Fist vond ik gewoon erg saai. Punisher was erg gewelddadig, maar zeker de moeite waard. En ook Luke Cage raad ik de stripliefhebber aan.

Binnenkort wijden we een aflevering van Geeky Dingen aan Jessica Jones, daarom besloot ik deze week te beginnen met het herkijken van de eerste dertien afleveringen van de serie. Die zag ik in 2015 en dat is alweer drie jaar terug. Misschien is het daarom niet zo gek dat ik veel vergeten was. Belangrijke plotpunten uit de eerste aflevering alleen al, herinnerde ik me niet.

Krysten Ritter.

Ik weet dat Jessica Jones erg goed vond en met veel plezier heb gekeken. Ik heb ik een algemene indruk van de serie in mijn hoofd. Ook kan ik me wel enkele scènes en momenten herinneren. Maar niet heel erg goed dus. Eigenlijk geldt dat wel voor meer dingen die ik kijk. Daarom kan ik denk ik ook makkelijk films een paar keer zien. Mits ze het opnieuw kijken waard zijn, wat natuurlijk lang niet altijd zo is.

Vorige week zag ik bijvoorbeeld de remake van The Day the Earth Stood Still, en daar viel ik toen al bijna bij in slaap. Die hoef ik nooit meer opnieuw te bekijken, want niet de moeite waard.

Jessica Jones is dat wel. De serie gaat over belangrijk thema’s, namelijk psychologische mishandeling en posttraumatische stress-stoornis. Behalve dat het verhaal erg goed geschreven is, vind ik de cast voortreffelijk. Krysten Ritter kende ik niet voor Jessica Jones, maar vanaf de eerste scènes ben ik onder de indruk van haar cynische, onderkoelde performance. En ze ziet er ook nog eens aantrekkelijk uit met haar wipneus en sprekende ogen. Dat geldt ook voor Rachael Taylor als Patricia ‘Trish’ Walker, die overigens ook heel goed acteert.

Rachael Taylor.

Natuurlijk werken er in Hollywood eigenlijk alleen maar aantrekkelijke mensen voor de camera, maar sommige acteurs springer er op dat vlak nog eens extra uit. Veel vriendinnen van me vallen in katzwijm als ze het over David Tennant hebben bijvoorbeeld. Het is even wennen om Tennant als schurk te zien, want ik ken hem vooral als een zekere tijdreizende Doctor.

Voor het tweede seizoen hebben Marvel en Netflix voor iedere aflevering een pulpachtige cover laten tekenen. Je kunt ze hier alle dertien zien. Dit vond ik de mooiste:

Vrouwenwereld
Alle covers zijn getekend door vrouwen. Naar ik heb begrepen zijn alle afleveringen van het tweede seizoen van Jessica Jones geschreven en geregisseerd door vrouwen (op een aflevering na). Er zijn mensen die dat heel belangrijk vinden, en dat snap ik wel. Er moeten meer vrouwen aan de bak in Hollywood, vooral achter de schermen en op de set. Maar een boeiend vrouwenpersonage hoeft niet per se door een vrouw geschreven te worden. Jessica Jones is immers een creatie van Brian Michael Bendis, de stripschrijver die tegenwoordig voor DC Comics werkt.

Uiteindelijk gaat het mij erom of wat er gemaakt is boeit en of het goed gemaakt is. Of de regisseur een man, vrouw, transgender of alien is, maakt mij dan weer geen bal uit.

Categorieën
Film Strips

Justice League

De Justice League volgens Alex Ross, met een cast uit vervlogen tijden.

Mijn favoriete Superman, Batman en de jaren zeventig Wonder Woman in een film. Dat was vast tof geweest. En John Wesley Shipp als de Flash, die hij in een kortlopende tv-serie gestalte gaf begin jaren negentig. Tegenwoordig zit hij ook in de huidige Flash-serie als Barry Allans vader en de Jay Garrick/Flash – een vroegere versie van de superheld.

Van de tv-serie uit de jaren negentig zijn ooit enkele afleveringen op VHS uitgebracht. Die huurde ik toen in de lokale videotheek. Ik heb daar maar een paar van gezien. In die tijd waren de superheldenseries en de meeste superheldenfilms nog niet zo goed. Zeker niet als je ze met het huidige aanbod vergelijkt. Nou ja, zolang je het over de Marvel-films hebt. De recente films van DC Comics zijn eigenlijk het kijken niet waard. Op Wonder Woman na dan.

Tot nu toe heb ik dan ook geen enkele zin gehad om de Justice League-film te gaan kijken. Na Batman v Superman nam ik mezelf voor nooit meer mijn tijd te verkloten door een Zack Snyder-film te zien. Hoewel Justice League deels geregisseerd is door Joss Whedon, blijkt uit de meeste recensies dat ook deze superheldenfilm van Warner Bros. prut is. Ik zag de laatste weken veel vlogs op YouTube die dit beeld bevestigen. Die vlogs, vaak gemaakt door teleurgestelde fans, zijn vermakelijk om te zien. Waarschijnlijk vermakelijker dan de film zelf.

Al geloof ik niet dat de studiomensen van Warner Bros. echt al die kritische vlogs gaan kijken en de – vaak goede en rake tips – overnemen. Die luisteren maar naar één ding: brengt het geld op of niet. Dat geldt natuurlijk voor alle filmstudio’s.

Mijn idee is dan ook: als we stoppen met bioscoopkaartjes voor meuk te kopen, is dat wellicht een signaal dat ze in Hollywood beter hun best moeten gaan doen. Maar ja, de fans die Justice League wel leuk vinden, gaan meteen drie, vier keer naar de bioscoop, dus uiteindelijk brengt die film toch weer genoeg geld op.

Toch is stemmen met je portemonnee de enige manier om een signaal af te geven als het om commerciële producten gaat. Koop de producten waar je achter staat, zoals bijvoorbeeld Fair Trade-spullen. Koop zo min mogelijk spullen met een dubieuze oorsprong, gemaakt door kinderhandjes in een sweatshop.

Wat Justice League betreft: mocht je het een toffe film vinden, by all means… Geniet ervan. Vroeger dacht ik altijd dat je iedere nieuwe film van een filmmaker een kans moest geven. Maar nu ik ouder ben vind ik dat als een filmmaker op rij een aantal slechte films heeft gemaakt, ik niet verplicht ben om de volgende van zijn of haar hand te kijken. Er is zoveel aanbod dat wel de moeite waard is. Ik vermaak me voorlopig wel met The Punisher en Supergirl op Netflix.

Categorieën
Film Filmrecensie

Howard the Duck: Neuk een eend

Howard the Duck staat op Netflix, dus waagde ik de gok om deze stripadaptatie uit 1986 nog eens te gaan kijken.

Howard the Duck van regisseur Willard Huyck en producent George Lucas is een live-action adaptatie van de Marvel Comics omtrent een pratende eend. Howard the Duck is een creatie van Steven Gerber en Val Mayerik en een redelijk subversief en absurd personage. Zelf haak ik snel af bij pratende Disney-achtige dieren in een semi-realistische omgeving als het Marvel Universum. Ik heb daarom nog nooit echt een Howard the Duck-comic gelezen. Al kwam ik hem wel eens tegen in een team-up met Spider-Man.

De film uit 1986 was officieel de eerste Marvel-verfilming voor een bioscooppubliek. Howard the Duck was een flop. Wie hem nu kijkt, snapt meteen waarom. Het verhaal is gewoon niet zo goed.

Niet Howard.

Howard woont op een eendenplaneet: alles is eigenlijk net zoals bij ons, maar dan bevolkt door eenden in plaats van mensen. Howard wordt door een experiment op aarde per ongeluk naar onze planeet over gestraald. Hier is hij letterlijk de vreemde eend in de bijt. Een pratende eend met een dikke sigaar in zijn bek zien we namelijk niet iedere dag.

Kinderachtig
Dit uitgangspunt zou een mooi en satirisch verhaal kunnen opleveren over immigratie en integratie, maar de film verzandt al snel in enorme, vreemde kolder waarin het einde der tijden dreigt als door hetzelfde experiment ook een duistere opperheer op aarde komt die de rest van zijn collega’s wil laten overkomen. Beetje kinderachtige kolder dus allemaal.

Oorspronkelijk wilde George Lucas hier ook een animatiefilm van maken, maar vanwege contractuele verplichtingen moest het per se een live-action film worden. Howard wordt gestalte gegeven door kleine acteurs in een pak en ziet er daardoor niet zo heel overtuigend uit. Van Gerbers satire is bijna niets overgebleven.

Fuck a duck
Het grappigste en vreemdste moment is de scène waarin zangeres Beverly Switzler (Lea Thompson) met Howard in bed duikt en het er even op lijkt alsof ze zullen gaan neuken. Sinds een markante scène in Clerks II, waarin een ezel in een fastfood restaurant van achteren wordt genomen, weet ik wat interspecies erotica is, maar zover komt het in Howard the Duck niet. Gelukkig maar wellicht.

Aan de andere kant: als ze dit idee hadden doorgevoerd, had Howard the Duck het niveau van beroerde kinderfilm overstegen, en misschien de moeite van het uitzitten waard geweest. Al was het dan wel een heel ander soort film geworden.

https://www.youtube.com/watch?v=SzI-ZbcK_sw

Categorieën
Film Media

Kaartenhuis

Vrijdagavond de laatste aflevering gezien van House of Cards. We hebben dit vijfde seizoen in zo’n twee weken gekeken.

House of Cards kon me toch minder boeien dan de voorgaande seizoenen. Misschien komt het omdat het alweer lang geleden was dat ik de serie zag en veel van het voorgaande was vergeten. Veel verwijzingen naar eerdere afleveringen ontgingen mij dus. Pas bij aflevering vijf of zes zat ik er weer een beetje in.

Maar toch kon de plot van deze reeks nieuwe afleveringen me minder boeien. Alles kabbelt maar een beetje voort, zonder dat het nu echt veel indruk maakt. Misschien komt dat ook wel omdat er in onze realiteit nog een grotere gek in het Witte Huis zit dan de personages in deze serie zijn. Ik ben de Amerikaanse politiek daardoor behoorlijk beu.

Nog ergerlijker vind ik dat Claire Underwood nu ook door de vierde muur breekt en de kijker aanspreekt. Dat betekent waarschijnlijk dat zij de hoofdrolspeler is geworden van de serie, maar maakt alles nog eens minder realistisch.

IJskoningin en ijscoman.

En ik heb een probleem met Robin Wright. Ik vind het een vervelende actrice om in actie te moeten zien. Ze speelt Claire Underwood zo onderkoeld, dat ze net zo statisch acteert als een koelkast. In Wonder Woman overtuigde ze ook niet echt. Ze zet geen levende personages neer, hoogstens een sim. Heel vervelend.

Hoe dan ook, door zoveel House of Cards in een korte tijd te kijken, zat de afgelopen dagen constant de begintune in mijn hoofd. Als een oorworm genesteld in mijn oren hoorde ik telkens deze tune in mijn hoofd…

Categorieën
Film Media

Twin Peaks fanzine

De Filmkrant van mei 2017 heeft als extraatje een Twin Peaks fanzine. Erg leuk bedacht. De Filmkrantredactie kijkt net als de rest van ons uit naar het derde seizoen van deze cultserie.

Vanaf 21 mei wordt Twin Peaks in de States uitgezonden op Showtime, maar het is nog niet bekend welke Nederlandse zender deze mooie taak op zich gaat nemen. Ik hoop eigenlijk op Netflix, maar als dat niet het geval is zal het downloaden worden.

De NPO zit namelijk al jaren niet meer aangesloten op mijn televisie. Ik kijk hoogstens via de app soms uitzendingen terug en dan alleen informatieve programma’s als Tegenlicht.

Downloaden doe ik sinds Netflix eigenlijk niet meer – te veel gedoe. Maar voor Twin Peaks maak ik graag een uitzondering.

Wordt dit seizoen net zo bijzonder als het eerste? Waarschijnlijk niet. De meeste revival- of retroseries vallen immers tegen. Dingen worden op een bepaald moment gemaakt en passen om de een of andere reden precies in de tijdsgeest. Sterker nog, die dingen bepalen die geest vaak. Ze zetten de toon. Als men jaren later de magie opnieuw probeert te creëren, mislukt dat meestal.

Maar zelfs mindere David Lynch is nog steeds David Lynch. En hetzelfde geldt natuurlijk voor Twin Peaks. De nieuwe serie zal niet hetzelfde zijn als vroeger, en dat maakt het juist interessant om te gaan kijken. Veel van dezelfde personages komen weer voor, maar dan 25 jaar verder. Ik ben benieuwd. Jij ook?

Om alvast een beetje in de stemming te komen, heb ik Het geheime dagboek van Laura Palmer uit de kast gehaald. Dit exemplaar kocht ik jaren geleden bij Bonte Boeken, een fantastische tweedehandsboekwinkel in Hoorn. Ik was zo blij dat ik het boek gevonden had, dat ik het dubbele bedrag betaalde dan ervoor gevraagd werd. Dus ik betaalde slechts 1 euro voor dit kleinood. Eigenlijk ben ik er nooit aantoe gekomen om het boek, dat door Jennifer Lynch werd geschreven, te lezen. Jennifer Lynch is de dochter van David.

Er is ook een boek met de transcripties van de tapes van Agent Cooper, maar daar heb ik nooit een exemplaar van kunnen vinden. Van Natasja van Loon kreeg ik wel jaren geleden een cassettebandje met daarop Coopers tapes. Om Cooper zelf te horen spreken is eigenlijk nog mooier dan het boek lezen.

Categorieën
Film

Nog eens Beverly Hills Cop

Schreef ik een tijdje geleden dat ik het opnieuw bekijken van oude vertrouwde films vaak zo lang mogelijk uitstel, deze week zag ik Beverly Hills Cop (Martin Brest, 1984) toch weer.

De drie Cop-films staan op Netflix, maar zullen eind februari verwijderd worden. Dus had ik toch zin om nog eens met Axel Foley naar Beverly Hills af te reizen. In 2008 bekeek ik de trilogie ook eens en schreef ik per film een post over hoe ik de deze ervoer.

Eddie Murphy was op zijn sterkst in deze twee films en was nooit meer zo grappig als Axel Foley, de hem op het lijf geschreven is. De bijdehante smeris uit Detroit die in Beverly Hills terechtkomt als hij de moord op zijn vriend onderzoekt. Met zijn eigenzinnige manier van handelen krijgt hij het al snel aan de stok met de politie in Beverly Hills, maar uiteindelijk weet hij met de hulp van rechercheurs Taggert en Rosewood de schurk Victor Maitland uit te schakelen. Foley bluft zich overal binnen; of het nu een suite is in het Beverly Hills Hotel of een opslagruimte van de douane is. Hij weet op luchtige wijze de rechercheurs van het politiekorps te ontkomen door bananen in de uitlaat van hun auto te stoppen. Tussen de grappen door kan de kijker genieten van een flinke dosis actie.

Favoriete films zijn net als goede vrienden van je, soms moet je ze gewoon weer even opzoeken. Beverly Hills Cop zag ik inmiddels iets van 15 keer, gok ik, maar toch verveelde hij niet. Het scenario blijft erg goed en strak geschreven. Iets wat je tegenwoordig een stuk minder ziet: iedere scène heeft een reden en zit logisch in elkaar. De dialogen zijn scherp en to the point.

Ik ben ondertussen benieuwd hoe het met Lisa Eilbacher (mei, 1956) gaat. Zij is inmiddels zestig en doet al heel lang geen film- en televisiewerk meer. Ze zat ook in de pilotaflevering van de Spider-Man TV serie. Verder heb ik haar niet in zo heel veel films gezien.

Lisa Eilbacher.

Ga ik Cop II ook weer kijken? Misschien, maar dan moet ik dus snel zijn. Ik weet echter nu al dat ik III niet meer hoef te zien. Ik heb overigens wel zin om nu een goed boek over deze films te lezen, maar volgens mij bestaat dat nog niet.

Categorieën
Film Media

Star Trek

Star Trek staat op de Nederlandse Netflix. Reden voor een feestje natuurlijk, hoewel…

Toen een paar maanden geleden bekend werd gemaakt dat alle Star Trek-series op Netflix zouden komen, zag ik er al naar uit om afleveringen van The Next Generation terug te kijken. Dit is mijn favoriete reeks van de franchise. Tot mijn verbazing zag ik vorige week dat men na The Original Series Deep Space Nine online hebben gezet. Ik vermoed dat TNG nog wel komt, maar kennelijk doen ze bij Netflix niet aan chronologische volgorde van verschijnen. Balen.

Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Nu is Deep Space Nine (1993-1999) ook interessant, daar niet van. Ik heb de eerste paar afleveringen alweer zitten kijken. Het leuke aan Star Trek is dat het scifi sausje over interessante menselijke en maatschappelijke thema’s gegoten wordt. En bij Deep Space Nine staat politiek en belangen tussen bewoners van verschillende planeten centraal. Het is een ruimtestation dat zich vlak bij een wormgat bevindt en dus een belangrijke haven is voor handelsverkeer.

Zwart, wit, alien
Mensen die meer diversiteit op de buis willen, komen bij Deep Space Nine prima aan hun trekken. De zwarte commander Benjamin Sisko (Avery Brooks) leidt het station en verder zijn er twee sterke vrouwelijke personages in de vaste cast.

DS 9 Cast van seizoen 1.
DS 9 Cast van seizoen 1.

En ja, veel aliens natuurlijk. Wel bijna allemaal ruimtewezens die de menselijke vorm als basis hebben. Maar goed, Star Trek gaat uiteindelijk ook hoe ver de mens zal komen in zijn ontwikkeling en wordt in de visie van Gene Roddenberry, de geestelijk vader van Star Trek, toch een beetje als het belangrijkste wezen in het universum beschouwt. Wij zijn het centrum van alles.

deep-space-nine-station-02

Open inrichting
Een geruststellende gedachte, die volgens mij niet helemaal aansluit bij de realiteit. Geloof ik in buitenaards leven? Jazeker. Het feit dat er nooit een invasie is geweest van buitenaf, bewijst voor mij dat er intelligent leven buiten de aarde te vinden is. Laten we eerlijk zijn: zoals mensen met elkaar omgaan kan de aarde toch niets anders zijn dan de open inrichting van het heelal. Logisch dat ze ons links laten liggen.

brief-guide-to-star-trekDoor Deep Space Nine ben ik ook de boekenkast in gedoken waar A Brief Guide to Star Trek van Brian J. Robb al een paar maanden op mij lag te wachten. Robb is een schrijver die allerlei onderwerpen aanpakt en dat doet hij heel onderhoudend. Eerder las ik al boeken over superhelden en Star Wars van hem.

Door Robbs beschrijvingen van The Original Series, de oerversie van Star Trek die van 1966 tot 1969 op de buis was, ben ik toch even de twee pilots die op Netflix staan gaan kijken. De oude serie is prachtig geremasterd en ziet er kraakhelder uit. Eigenlijk beter dan Deep Space Nine waar ze een soort van softfocus filter over hebben gelegd. Waarschijnlijk dachten ze de serie in de ninetees zo een filmachtige look te geven.

Nu heb ik als tiener al heel veel avonturen van Kirk en de zijnen gekeken, dus denk ik dat ik de komende weken vooral verkeer op Deep Space Nine. Ondertussen uitkijkend naar Picard en zijn crew.

Categorieën
Boeken Spidey's web Strips

Spidey’s web: Boek ingeleverd

‘O, wow!’ dacht ik vrijdag 30 september, toen een euforisch gevoel door mijn lijf gloeide. Ik had net op send gedrukt en een e-mail met al mijn hoofdstukken naar de uitgeverij gestuurd.

ASM-243-vrolijke-spiderman3

De eerste versie van mijn boek Mijn vriend Spider-Man ligt nu dus bij SubQ. Daar is de kous nog lang niet mee af: als het pak papier door de uitgever en redacteur gelezen zijn gaan we de tekst bespreken. Kijken waar de structuur van het boek verbeterd moet worden. Wat er werkt in het verhaal en wat nog niet. En wat er uitgehaald kan worden.

Ik heb vooral heel veel verhalen van Roger Stern opnieuw gelezen. En dat is al een genot op zich.
Ik heb vooral heel veel verhalen van Roger Stern opnieuw gelezen. En dat is al een genot op zich.

Er is dus nog een lange weg te gaan voordat Mijn vriend Spider-Man in mei 2017 in de winkels ligt, maar ik ben erg blij dat ik de afgesproken deadline van 1 oktober netjes heb gehaald.

De afgelopen drie maanden was ik fulltime met het boek bezig, verwaarloosde ik dit blog en voerde ik geen freelance opdrachten uit. Hierdoor kon ik me supergoed op het boek concentreren. Een fijne tijd waarin ik dus volledig met mijn favoriete fictiefiguur bezig was.

Het kost veel energie om een boek te schrijven. In de avonden had ik dan ook maar weinig puf en zat ik vooral te Netflixen. De komende week heb ik mezelf vrij gegeven. Even de innerlijke batterij opladen en tijd om iets anders dan Spider-Man-strips te lezen.

Categorieën
Film Media

Netflix: Zoals in de videotheek toen

Sinds een paar weken hebben ook wij Netflix. Een maandje op proef om te zien of het bevalt.

NPO-programma’s kijken we al jaren alleen nog maar via Uitzendingvermist.nl. En eigenlijk alleen maar documentaires en non-fictie programma’s zoals Langs de oevers van de Yangtze. Soms moet je een beetje je blik op de wereld verruimen. Kranten lezen doet dat niet echt, goede documentaires kijken soms wel. TV-series keken we via downloads, want het materiaal is vrijwel na uitzending meteen beschikbaar. Je hoeft niet maanden te wachten tot men hier eens iets gaat uitzenden, als dat al gebeurt. En je hebt geen commercials tussendoor.

Maar eerlijk gezegd was ik het downloaden ook wel zat. Het wordt de laatste tijd moeilijker om de juiste bestanden te vinden. En soms duurt het erg lang voordat een bestand binnen is. En met erg lang bedoel ik: dagen. Wat dat betreft heeft de antidownloadlobby zijn best gedaan. En als ik het bestand dan binnen had, moest het op een usb-stick gezet worden en vervolgens weer op de laptop die aan de televisie zit aangesloten. Een beetje omslachtig inderdaad.

Dat was het aan de praat krijgen van Netflix ook. We moesten eerst Windows 10 zo’n vier keer installeren voordat het besturingssysteem pakte zodat we met de nieuwe Microsoft browser geen schokkerig beeld maar hadden. Maar dan heb je ook wel wat.

Bron: Vhsdreamz.tumblr.com
Bron: Vhsdreamz.tumblr.com

Bladerend door het aanbod op Netflix moet ik meteen aan de videotheek denken. Veel oudere films met hier en daar een recente blockbuster. Als ik van tevoren niet had bedacht welke films ik wilde huren, kon ik behoorlijk lang voor de wand met VHS tapes staan voordat ik met mijn keuze dag- en weekendfilms naar huis ging. Ik mis de geur van de videotheek: het plakkerige plastic geurtje van de videohoezen, vermengd met de scherpe aftershave van de videotheekhouder achter de balie.

Mooie tijden.

En net als video’s kijken is Netflix erg verslavend. Misschien nog wel verslavender omdat de volgende aflevering gewoon automatisch start. Je hoeft alleen maar te blijven zitten.

House of Cards heb ik vooral zitten kijken de afgelopen weken. Man, daar vermaak ik me kostelijk mee, ook al zit er bijna geen sympathiek personage in de serie en worden al mijn vooroordelen jegens de politiek en het failliet van de democratie op dramatische wijze bevestigd.

Congreslid Frank Underwood (Kevin Spacey) gaat voor zijn politieke ambities over lijken. Figuurlijk en letterlijk. Hij doet me denken aan een crimineel die zich binnen de organisatie naar de top werkt. Gekonkel, gesmeed, bedreigingen en bloed, dat zijn de voornaamste ingrediënten van zijn praktijk.

Kevin Spacey als Frank Underwood.
Kevin Spacey als Frank Underwood.

In die praktijk heeft de Amerikaanse regering weinig met democratie te maken. Hoog in de top geraken kost veel geld en wie betaalt wilt daar wel iets voor terug hebben. Het zijn de lobbyisten en de grote bedrijven waar ze voor werken die een sterke invloed hebben op het beleid. In Europa en Nederland is dat niet anders, daarom heb ik steeds meer moeite met mezelf naar een stemhokje te slepen als het theater van de democratie weer eens speelt.

Mevrouw Underwood, (Robin Wright) handelt al even berekenend en meedogenloos als haar man. En ook de journaliste (Kate Mara) die zich inlaat met het congreslid om aan nieuwtjes te komen, is allesbehalve zuiver op de graat.

Ik denk dat het grootste kijkplezier schuilt in het fantastische spel van de meeste acteurs. (Kate Mara vind ik de zwaktste schakel tot nu toe. Maar dat komt misschien ook omdat haar personage zo afstandelijk is.) Ook is het erg interessant om te zien met welke snode plannen Underwood nu weer aankomt en hoe hij deze uit laat voeren. Het is boeiend om te zien hoe hij mensen manipuleert om zijn zin te krijgen.

En tegelijkertijd is het erg droevig om te moeten concluderen dat politici in de werkelijkheid niet echt veel beter in elkaar zullen zitten. Ik ben zelden een politicus tegengekomen die eigenlijk niet gewoon met zijn eigen carrière bezig was in plaats van met zijn achterban. Die achterban is belangrijk om op politici te stemmen, maar daarna moet hij echt zijn mond houden. Wat dat betreft is een dramaserie als House of Cards bijna net zo educatief als Langs de oevers van de Yangtze.

Natuurlijk: een paar rotte appels maakt nog geen verrotte fruitmand, maar bedenk je wel dat het hier sowieso gaat om nep fruit.