Inmiddels heb ik al vier pockets van Strangers in Paradise gelezen.
De serie bevalt nog steeds heel erg goed, ook al is het verhaal een beetje soapy. Komen Francine en Katchoo eindelijk weer bij elkaar, gebeurt er toch weer iets waardoor de relatie niet werkt. Wat dat betreft blijft Terry Moore de lezer plagen.
Experiment
Moore experimenteert graag. Zo geeft hij soms verschillende versies van de gebeurtenissen en blikt het vooruit op wat de toekomst zou kunnen brengen. Dat houdt het geheel speels en boeiend.
Wat ik wel jammer vind is dat Moore soms iets te veel experimenteert op narratief vlak. Zo wisselt hij soms proza stukken af met stripscènes. Iedere keer als hij van de ene vertelvorm naar de andere overschakelt, raak ik even uit het verhaal. Het is veel makkelijker om een verhaal te blijven als er één vertelstijl gehanteerd wordt.
Het lezen van tekst vereist immers andere vaardigheden dan het lezen van strips. Mijn brein moet dus iedere keer omschakelen. Dat leest niet prettig.
Casey!
Verder vond ik het erg leuk dat Casey een flinke rol heeft in de vierde pocket. Ze staat ook prominent op de cover. Ik begin Casey steeds leuker te vinden. Een vrolijke meid met een probleemoplossende instelling. Wat kun je daar op tegen hebben?
Grappig hoe bijfiguren later opeens een grotere rol in een verhaal kunnen krijgen. En hoe je ze zo ook anders gaat zien. Dat gebeurt natuurlijk ook wel eens in het echte leven, met kennissen die vrienden worden en andersom.
[hr]
Daarom Minneboo leest:
Recent nam ik mezelf voor om de 30 procent ongelezen boeken en strips in mijn collectie eens door te nemen. Er is kastruimte nodig voor nieuwe strips, dus op deze manier hoop ik meteen wat titels te selecteren die weg kunnen. Daar doe ik geregeld verslag van op dit blog.
