Categorieën
Daily Webhead Video

DW Video: Cees Franke over zijn ‘Witness’

Zaterdag 30 augustus bezocht ik de installatie Witness van fotograaf / filmmaker / communicatiedeskundige Cees Franke. De kunstenaar licht zelf zijn project toe.


©2014-cees-franke--witness-expositie-open-atelier-route-2014 low resWitness is onderdeel van de jaarlijkse Open Atelier Route van de Kunstenaarsvereniging de Boterhal op 30 & 31 augustus en 6 & 7 september, te Hoorn. Witness kun je zien in het Ateliergebouw Jozefschool aan het Achterom 19 in Hoorn.

Franke ken ik al jaren en in het verleden heb ik nog voor hem gewerkt als audiovisueel programmamaker. Als vrienden een tentoonstelling hebben, dan ga je even kijken. Fijn twee uur met Cees bijgepraat terwijl er zo nu en dan nieuwsgierige bezoekers kwamen kijken. Ik besloot de opname ongemonteerd online te zetten, zodat iedereen getuige kan zijn van deze kleine momentopname in het ateliergebouw.

Categorieën
Strips

Speciale puzzelbox naar aanleiding jubileum Jan van Haasteren

Eens per jaar had ik lekker de tijd om een poster van Jan van Haasteren te bekijken: mijn tandarts in Hoorn had er een aan het plafond hangen, dus tijdens de check-up keek ik vooral daar naar. Een goede afleiding van wat er in mijn mond gebeurde.

Van harte beterschap.
Van harte beterschap.

De illustraties van Van Haasteren zitten propvol met personages en situaties en die kun je uren bestuderen. Wie ze kent weet dat de tekenaar als handelsmerk altijd een haaienvin in zijn illustraties weet te stoppen. Ook zijn Sinterklaas, het kunstgebit en Van Haasteren zelf terugkerende elementen.

Jan van Haasteren (24 februari 1936) was een van de striptekenaars van de Toonder Studio’s, waar hij werkte aan strips als Kappie, Tom Poes en Hiawatha. Hij tekent ook al dertig jaar humoristische en kleurrijke platen voor spellenfabrikant Jumbo. Vanwege dit jubileum verschijnt dit najaar een speciale Jan van Haasteren 3 in 1 Anniversary Box. Deze bevat de favoriete puzzelplaat van de tekenaar, de fans en een gloednieuwe puzzel in een luxe verpakking. De fans konden via de Facebookpagina van Jumbo stemmen op hun favoriete plaat. ‘Hotel’ werd het meest gekozen.

Daarnaast heeft Jan van Haasteren zelf zijn favoriete plaat geselecteerd, namelijk ‘Van harte beterschap!’.

Van Haasteren:

‘Ik vond het heel leuk om grapjes te bedenken en te tekenen die uniek zijn voor een ziekenhuissituatie, zoals een indiaan met een pijl door zijn neus. Ik had al eens eerder getekend in dit thema voor een serie beterschapswenskaarten. Op deze puzzelplaat kon ik alle grapjes verenigen en er nog meer bij bedenken.’

Tot slot bevat de Anniversary Box de gloednieuwe plaat ‘All at sea’, waarop een druk tafereel aan de kustlijn is afgebeeld. De drie puzzels tellen elk 1000 puzzelstukjes, dus dat is aardig wat werk voordat je zo’n illustratie helemaal bij elkaar hebt gepuzzeld.

Categorieën
Film Frames

Wat vinden we van de nieuwe Doctor Who?

The Doctor heeft een nieuw gezicht. Na de regeneratie zei Matt Smith vaarwel tegen de rol van Doctor Who en nam Peter Capaldi het van hem over. Met smart keek ik uit naar de eerste aflevering van Seizoen 8.

dr_who_03Weet je, ik moet altijd wennen als een nieuwe acteur de rol van Doctor Who speelt. Dat had ik nadat mijn ‘eerste doctor’ Christopher Eccleston werd vervangen door David Tennant. Hetzelfde overkwam me toen Smith het van Tennant overnam. Smith had een beetje een raar, doch vriendelijk hoofd en was niet zo’n pretty face als David. Maar weet je, die Smith is mijn favoriete Doctor tot nu toe geworden. Daarom vond ik het moeilijk om afscheid van hem te nemen. Capaldi is een stuk ouder en stopt zijn eigen dynamiek in de rol. Zijn Doctor lijkt scherper, angrier en een tikkeltje duisterder te zijn dan de voorgangers.

De sexy & sassy Jenna Coleman
De sexy & sassy Jenna Coleman

In aflevering 1 van seizoen 8, ‘Deep Breath’, is de Doctor tamelijk verward over wie en wat hij is. Ook zijn reisgezel Clara (Jenna Coleman) moet aan het nieuwe uiterlijk van de tijdreiziger wennen. Pas wanneer Matt Smith even zijn opwachting maakt, stelt hij haar en de eventueel sceptische fans gerust dat Capaldi toch echt de Doctor is die we bewonderen en waar we van houden.

Hé, Matt Smith!
Hé, Matt Smith!

Zonder Smiths aanmoediging was ik al overtuigd: Capaldi belooft een interessante Doctor te zijn met scherpe randjes. Uit de preview van de volgende aflevering blijkt dat hij het op gaat nemen tegen de Dalex. Jammer, want van die oude Doctor Who-schurken heb ik nu wel genoeg gezien. Een nieuwe acteur, maar verder verandert er dus niet veel in de wereld van Doctor Who. Jammer.

dr_who_01

En wat vind jij van de nieuwe Doctor?

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Bloggen

Acht jaar bloggen

Waar ik ook ben en wat ik op dat moment ook doe, onderbewust ben ik bijna altijd met mijn blog bezig. Of ik nu een strip lees, film kijk of ergens door een bos wandel, een deel van mijn onderbewuste brein is aan het inschatten of ik er iets over kan publiceren. Het is de aard van een blogger en zolang als ik een site op het web beheer, zal het voor mij altijd zo zijn.

‘Bijna altijd’ schrijf ik bewust, want toen ik aan de kust van het Schotse eiland Mull zat, uitkeek over het water en de zon op mijn huid voelde, zat ik even volledig in dat moment en dacht ik dus even niet aan mijn blog.

Foto: Linda Delis
Foto: Linda Delis

Vandaag is het precies acht jaar geleden dat ik mijn eerste blogposts op Mike’s Webs publiceerde. Een jubileum waar ik verder niet te lang bij stil wil staan, want bloggen moet je doen, daar moet je niet te veel over praten. Wat ik wel nog even wil zeggen is dat ik sinds ik gestopt ben met het pluggen van de blogposts op Facebook weer een beetje het gevoel van het ouderwets bloggen heb teruggekregen. Van de tijd vóór Facebook, toen we gewoon bezoekers binnenkregen via rss-feeds, tweets en Google of omdat het blog paste in de routine van de lezer. Dat was het tijdperk waarin we nog niet verslaafd waren aan likes en niet het idee hadden dat we verplicht zijn met Mark Zuckerbergs sociale netwerk mee te doen om gezien te worden. Dat ouderweste bloggevoel… dat voelt goed!

Ook blijft het wekelijks schrijven over Spider-Man veel plezier opleveren. Evenals het plaatsen van stills uit de films die ik kijk. Dus daar ga ik voorlopig zeker mee door, ook al trekken die stukken misschien minder lezers dan de pure stripartikelen. Voor de rest zie ik wel wat er op mijn pad komt en wat dat onderbewuste van mij de moeite van het bloggen waard vindt.

Categorieën
Minneboo leest Strips

Minneboo leest: Het laatste avontuur van Philemon

Goed nieuws voor fans van de stripreeks Philemon, want het laatste album is eindelijk in het Nederlands verschenen. De trein naar straks heet het.

philemon_de_trein_naar_straksPhilémon is de naam van een tiener die surrealistische avonturen beleeft op de letters van de Atlantische Oceaan. In Frankrijk is de stripreeks daarom precies 15 letters lang – net zoveel als het aantal letters in ‘Ocean Atlantique’.

Auteur Fred (ware naam Frédéric Othon Théodore Aristidès) is waarschijnlijk het meest bekend door zijn eigenzinnige reeks. Hij ontving al in 1980 de Grand Prix d’Angouleme voor zijn werk. Hij overleed 2 april 2013. Kort ervoor had Fred het laatste album van Philemon, Le train où vont les choses, afgerond. In plaats van een echt einde aan de reeks te breien verbond Fred het laatste verhaal met de eerdere avonturen, waarmee hij een soort van perpetuum mobile van Philemon maakte of een cirkelvertelling.

Philemon komt in dit laatste avontuur in aanraking met een lokkoppootjes, oftewel een locomotief die geen wielen heeft maar voeten om zich op voort te bewegen. Brandstof voor het voortuig is verbeeldingskracht, iets waar Fred in al die jaren nooit een tekort aan had. Het zou jammer zijn om te veel van de plot prijs te geven. Laat ik het er maar ophouden dat Fred met De trein naar straks, zoals het album in het Nederlands heet, wederom toont dat hij op eigen wijze, surrealistische elementen met een vrolijke scheut absurdisme weet te combineren.

philemon_trein_naar-straksPhilemon in het Nederlands
De strip Philemon verscheen voor het eerst in 1965 in het Franse blad Pilote. In de vroege jaren zeventig stonden een aantal verhalen in het stripblad Pep. In totaal verschenen er negen albums in het Nederlands bij verschillende uitgeverijen. Jammer genoeg werden de verhalen niet in chronologische volgorde uitgeven en ook niet allemaal. Dat wil uitgeverij HUM rechtzetten. In 2012 zijn ze begonnen met het heruitgeven van de reeks en recent kwam dus het laatste deel uit. De trein naar straks uit is het zevende album, ook HUM geeft de delen niet in chronologische volgorde uit, maar is wel van plan om alle delen op de markt te brengen. Liefdevol handwerk noem ik dat. Bewonderenswaardig.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Daar is The Hobgoblin!

Tegenwoordig struikel je over de Goblins in Spider-Man verhalen, maar toen in de jaren tachtig The Hobgoblin geïntroduceerd werd, was dat iets nieuws.

Toen ik begon met het lezen van Spider-Man-strips was ik een jaar of acht. Norman Osborn alias the Green Goblin was al jaren dood. Er werd wel eens naar hem gerefereerd in een verhaal, maar totdat Juniorpress begon met het uitgeven van Spider-Man Klassiek met daarin oude strips uit het verleden van Spider-Man, had ik nooit verhalen met the Green Goblin gelezen. Dat maakte dat de komst van de Hobgoblin des te harder aan kwam. Wat een fantastische schurk was dat!

Hij zag er allereerst al erg eng uit met zijn rode ogen, enge gezicht en hoodie. Dan had hij ook nog eens een snelle goblin glider waarop hij rond kon vliegen en die een prachtig rookspoor van uitlaatgassen achter zich liet. Hij gooide met halloweeneske pompoenbommen en vlijmscherpe vleermuizen. Dat laatste wapen moet de advocaten van Bruce Wayne toch hebben doen nadenken over een rechtzaak copyright infringement, want ze lijken natuurlijk erg veel op de batarangs van Bats. Maar goed, stelen van anderen was ook precies waar Hobgoblin goed in was. Zijn hele kloffie en wapens had hij immers van The Green Goblin ontvreemd. Daar is een goede reden voor.

spider-man-hobgoblin

The Hobgoblin is een creatie van schrijver Roger Stern en tekenaar John Romita Jr. Hij was hun antwoord een veel gestelde vraag: wanneer komt the Green Goblin terug?

Stern:

‘Everyone wanted the old characters back and they kept requesting the Green Goblin. Norman Osborn was the Green Goblin and he was dead. Harry Osborn only thought he was the Green Goblin. He had been crazy at the time, but he was better now. Besides, Harry didn’t have Norman’s super-strength and he would have gotten a terrible groin strain the first time he tried to ride that bat-glider across town. A normal guy just couldn’t straddle a jet engine without disasterous consequences! I didn’t want to bring in a new Green Goblin so I figured maybe I could meet the readers halfway. I decided to bring in a new guy who would steal the Goblin’s stuff and reconfigure it enough so that he was a new character.’ (DeFalco 2004: 105-106)

De introductie van Hobgoblin in Amazing Spider-Man #238-239 is een van de beste Spider-Man-verhalen ooit, want een vakkundig opgebouwde en zeer spannende thriller. Normaliter duiken de tegenstanders van Spider-Man zo maar in een verhaal op als we hen voor het eerst zien. Ergens halverwege doen ze dan in flashback snel hun oorspong uit de doeken. Niet bij dit verhaal over Hobgoblin: we zijn getuige van hoe hij aan de spullen van de Goblin komt en hoe hij deze naar eigen smaak modificeert en zijn eigen identiteit creëert. Het zou een prima eerste acte zijn in een nieuwe Spider-Man-film. Sterker nog: ik hoop dat ze ooit de Hobgoblin saga gebruiken als basis voor een Spidey-film.

Het verhaal begint bij Peter Parker en zijn Tante May. May heeft haar woning opengesteld voor leeftijdsgenoten en het huis van de Parkers is nu dus een soort van bejaardentehuis voor zelfstandig wonende ouderen. Peter, May en Mays vriend Nathan zitten bij de notaris om nog het een en ander te regelen. Als ze later over straat lopen, worden ze bijna omver gereden door een auto die uit een steeg snelt. Als Peters instinkt hem niet had gewaarschuwd, waren ze nu dood geweest. De auto wordt achtervolgt door de politie die halt houdt om te vragen of alles goed is met het trio. De politie vertelt dat ze een stel bankovervallers achtervolgen. Gesneden koek voor Spider-Man natuurlijk, die meteen in aktie komt en meelift op het dak van de politiewagen. Spidey springt over naar de auto van de criminelen en weet ze snel uit te schakelen. Een van de boeven weet uit de auto te springen. Het voortuig crasht en Spidey zet de achtervolging in. De schurk gooit een rookbom naar Spidey en weet via het riool te ontsnappen. Spider-Man geeft zijn zoektocht al snel op en terwijl Peter zijn camera van het dak van de politieauto haalt, ontdekt de voortvluchtige bankovervaller een geheime schuilplaats die vroeger van the Green Goblin was. De ruimte hangt vol met zijn spullen: kostuums, computers, wapens en dagboeken.

ASM-238-greengoblin_hideout

Op de redactie van The Daily Bugle levert Peter later zijn foto’s in en hoort hij dat de boef vlakbij een magazijn van Osborn Industries is ontsnapt. Op dat zelfde moment toont de bankovervaller, Georgie, aan een onbekende de schuilplaats van the Goblin. De nieuwe bezoeker draagt een gleufhoed en lange jas en we zien gedurende de hele strip zijn gezicht niet. Jarenlang zou de ware identiteit van de Hobgoblin een groot geheim blijven. Hij werd meerdere keren ontmaskerd, maar dat bleken altijd dwaalsporen te zijn en mensen die er door Hobgoblin zelf waren ingeluisd.

ASM-238-hobgoblin-hideoutAls de mysterieuze man zeker weet dat Georgie alle spullen van the Green Goblin bij hem heeft afgeleverd, en het magazijn van Osborn heeft doen afbranden, ruimt hij Georgie uit de weg. Nu kan Hobgoblin met de spullen van Norman Osborn aan de slag. Hij geeft de kostuums een nieuw kleurtje, namelijk grijs met oranje, en maakt nieuwe maskers. The Hobgoblin is geboren.

ASM-238-hobgoblin-mask

ASM-238-hobgoblin-intro

Wordt vervolgd…

Categorieën
Strips

Action Comics #1 levert 3,2 miljoen dollar op

Het exemplaar van Action Comics #1 dat ter veiling werd aangeboden op eBay heeft zondag 24 augustus een recordbedrag van 3,2 miljoen dollar opgebracht. Dat is het hoogste bedrag dat ooit voor een exemplaar voor het eerste Superman-verhaal is neergeteld.

action_comics_1Sterker nog: er is nog nooit zo veel geld neergelegd voor een comic. $3,207,852 dollar (2,4 miljoen euro) kostte het kleinood waarmee het Superheldengenre begonnen is. Ik had van tevoren geschat dat het bedrag wel tot 3 miljoen dollar kon oplopen, dus zat ik er niet ver naast.

Recent mocht ik bij Met het oog op morgen van alles over dit bijzondere exemplaar vertellen, want het was in een zeer goede staat. Het kreeg een CGC grade van 9.0. (10 is het hoogst mogelijke.) De verkoper Darren Adams vertelde dat de eerste eigenaar de comic in 1938 van het rek kocht en goed bewaarde. Adams was zelf de vierde eigenaar van deze comic en hij bewaarde hem in een speciale kluis met klimaatcontrole. Wat maar weer bevestigt dat strips die heel veel geld waard zijn nooit worden gelezen en waarom ik eigenlijk geen fan ben van het handelen in vintage strips.

Metropolis/ComicConnect kochten het exemplaar. Dit zijn erkende dealers van vintage comics.

Een exemplaar in bijna net zo’n goede staat als deze, was de comic die Nicholas Cage verkocht in 2011 en 2,16 miljoen dollar opbracht.

Lees meer over de veiling op: Comic Book Resources en over de geschiedenis van Superman heeft de site BrainFreeze.be een aardige post.

Categorieën
Film Frames

House: Huisje, boompje, beest!

In House van Steve Miner zit het horrorschrijver Roger Cobb niet mee. Recent scheidde hij van zijn vrouw (Kay Lenz) nadat hun zoon plotseling van de aardbodem verdween. En nu heeft zijn tante, die hem als een surrogaat moeder opvoedde, zichzelf ook nog opgehangen.

house_05

House: Monsters in de kast
House: Monsters in de kast

Cobb (William Katt) besluit een tijdje in haar huis te gaan wonen, in de hoop zijn nieuwe boek op papier te krijgen en zijn zoon terug te vinden. In tegenstelling tot wat zijn uitgever wil, namelijk een nieuw horrorboek, probeert Cobb zijn herinneringen aan de Vietnamoorlog op papier te zetten.

Al snel blijkt het niet pluis te zijn in zijn ouderlijk huis, het is namelijk een spookhuis waar nare creaturen plotseling uit de kast kunnen komen. Ook vermoedt Cobb dat het huis verantwoordelijk is voor het verdwijnen van zijn zoon. Het huis blijkt ook toegang te bieden tot een helse, surrealistische wereld waar Cobbs vietnamtrauma’s verborgen zitten. Kortom, niet echt een rustige omgeving om aan een boek te werken. Tenzij je er geen bezwaar tegen hebt dat je dode tante nog eens op bezoek komt, of deze perverse vrouwpersoon:

house_04

Kay Lenz: Brede mond
Kay Lenz: Brede mond

Dit klinkt allemaal ernstig, maar eigenlijk is House van regisseur Steve Miner wat we een horrorkomedie noemen. Zelfs als Cobbs oude legermaatje Big Ben in zombiestaat voor de deur staat om wraak op hem te nemen, is de strijd tussen hen vooral grappig in plaats van eng.

House_3House (1986) is een van die filmtitels uit de jaren tachtig die ik me is bijgebleven. Het is een film die ik altijd al eens wilde kijken. Teleurgesteld was ik allerminst, want het is een vermakelijke film, maar echte horror hoort onder je huid te gaan zitten. Dat is hier niet het geval. Sterker nog: het decor dat Vietnam moet voorstellen maar meer lijkt op een miniversie van een botanische tuin, werkt onbedoeld op de lachspieren.

Acteur George Wendt heeft een bijrol als bemoeizuchtige buurman. Die naam zegt je misschien niets, maar Norm uit Cheers waarschijnlijk wel.Verder viel het me op dat actrice Kay Lenz eigenlijk een erg brede mond heeft met bijhorende tandpasta smile. Dat vond ik dat wel weer griezelig.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. House keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Film Frames

Pas op voor Pumpkinhead!

De demon Pumpkinhead neemt wraak voor ieder die het durft hem op te roepen.

Maak kennis met Alien... euh Pumpkinhead
Maak kennis met Alien… euh Pumpkinhead

Het gaat goed met mijn voornemen om zo veel mogelijk Halloweengerelateerde horrorfilms te bekijken om alvast in de oktoberstemming te komen. Ik probeer in deze reeks ook zo veel mogelijk films uit de jaren tachtig te zien. Toen zat ik op de basisschool en maakte ik kennis met dit genre. Vaak vanachter de bank overigens, zodat ik weg kon duiken als het beeld te eng werd. Alsof het geluid in de meeste horrors niet het engste aan de films is.

Uiteraard zijn er nog genoeg films uit die tijd die ik nog niet heb gezien, al herken ik de jarentachtigsfeer natuurlijk meteen. De film Pumpkinhead van Stan Winston uit 1988 is daar een mooi voorbeeld van, want veel enge nachtscènes zijn met blauw licht verlicht en natuurlijk ontbreekt de nodige mist over de grond ook niet. Realistisch is het niet, wel sfeervol. Ik vind dat het special effects-team het wezen Pumpkinhead overtuigend tot leven brengt.

Mooi blauw licht.
Mooi blauw licht.

Pumpkinhead is de demon die Ed Harley (Lance Henriksen) door een plaatselijke heks laat oproepen. Harley is een liefdevolle vader die samen met zijn zoontje een klein winkeltje bestiert, ergens in het achterland van de Verenigde Staten. Op een noodlottige dag komen een groep tieners aan om vakantie te vieren in een cabin, en rijdt een van hen Harley’s zoontje dood met zijn motor. Verblind door verdriet wil Harley wraak en daarom laat hij dus de demon met het Halloweentintje oproepen.

De mooie karakterkop van Lance Henriksen.
De mooie karakterkop van Lance Henriksen.

Ik heb een voorkeur voor dit soort heerlijk onzinnige verhalen waarin magische elementen een belangrijke rol spelen, en kijk ze liever dan bodyhorror of meer realistische horrorvarianten. Met Pumpkinghead heb ik me dan ook beter vermaakt dan met All Hallows’ Eve. Liever een kilerdemon dan een killer clown. Hoewel de film indertijd geen overtuigend succes was, kreeg hij toch drie vervolgen en werd er een stripserie op gebaseerd.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Pumpkinhead keek ik in het kader van de weg naar Halloween.

Categorieën
Strips

De allerlaatste tijger: Familiegeschiedenis hartverwarmend verstript

In De allerlaatste tijger vertelt Michaël Olbrechts de geschiedenis van zijn overgrootmoeder op Java. Hij won er de Silvester Strips Debuutprijs mee.

In de zomer van 1996 vertelt vader Filip tijdens een autorit naar Nederland aan zijn kinderen de levensgeschiedenis van hun overgrootmoeder Anneke naar wie ze op weg zijn. Omaatje, toen inmiddels 97 jaar oud, groeide begin twintigste eeuw op Java op, als een van tien kinderen van een koffieplantagehouder. Stripmaker Michaël Olbrechts (Genk, 1987), een van de aandachtig luisterende kinderen op de achterbank, gebruikte deze familiegeschiedenis als inspiratie voor zijn debuut De allerlaatste tijger. Het album won terecht tijdens de Stripdagen Haarlem de Silvester Strips Debuutprijs 2014 (eerder de VPRO Debuutprijs, daarna Comic House Debuutprijs). Het is een toegankelijk getekend, hartverwarmend verhaal waarin Olbrechts op vakkundige wijze zijn eigen jeugdherinnering van de autorit afwisselt met belangrijke gebeurtenissen uit het verleden van zijn familie. En passant vertelt hij ook nog het een en ander over de oplopende spanningen tussen de inlanders en kolonialisten in voormalig Nederlands-Indië.

De stripauteur (tweede van links) als kind op de achterbank.
De stripauteur (tweede van links) als kind op de achterbank.

Met het album studeerde Olbrechts af aan de hogeschool Sint-Lukas in Brussel. Het komt wel vaker voor dat een afstudeerproject wordt uitgegeven. Uitgever Johan Stuyck van Oogachtend is tevens hoofddocent aan Sint-Lukas. ‘Ik wist dat hij geregeld een student kiest om diens werk te publiceren. Ik zag dat als mijn kans en heb daarom zo veel werk in mijn eindproject gestoken. Ik wilde Johan overtuigen door een omvangrijk boek te maken dat uitgeefbaar zou zijn,’ vertelt de Vlaamse stripmaker die een jaar had om aan de ruim 80-pagina’s tellende striproman te werken.
‘Qua onderwerp kregen we carte blanche. De geschiedenis van mijn voorouders kwam redelijk snel in mij op, want het is een interessant verhaal waar ikzelf meer over wilde weten.’

Kruidenvrouwtje

Omaatje in jonge jaren.
Omaatje in jonge jaren.

Wat waren de grootste moeilijkheden waar Olbrechts mee te maken kreeg? ‘Ik moest mij goed documenteren. Een groot deel speelt zich af in Indonesië en het geheel speelt zich af in het verleden, dus het was goed opletten geen fouten te maken. Ten tweede moest ik het verhaal toegankelijk voor een groter publiek maken. Het moet immers ook interessant zijn voor lezers die geen band hebben met mijn familieleden.’

‘Ik ben in de familiearchieven gedoken. Gelukkig had mijn vader eind jaren zeventig, toen hij op de middelbare school zat, een interview afgenomen met mijn Omaatje. Daarin ondervraagt hij haar over haar jeugd in Nederlands-Indië. Uit dat cassettebandje heb ik veel informatie gehaald. Veel kapstokken in mijn verhaal zijn aspecten die in dat interview aan bod komen.’

‘Op familiefeesten had ik wel eens gehoord de moeder van Omaatje iets wist van kruiden en dergelijke, maar tijdens mijn research bleek dat ze in de kolonie echt een autoriteit op het gebied van kruidengeneeskunde was. Haar kruidenboek was in veel huishoudens te vinden. Een interessante vondst, want dit wijst erop dat het een krachtige vrouw was, in die periode in de geschiedenis was dat niet zo gebruikelijk.’

Schlemiel
allerlaatstetijger_cover‘Familieleden reageerden zeer positief op het boek. Degenen die wel van de familiegeschiedenis op de hoogte waren zien natuurlijk wel welke details ik heb aangepast. Dat waren altijd bewuste keuzes om het verhaal voor iedereen boeiend te maken. Over sommige personages had ik bijna geen informatie dus die heb ik naar eigen goeddunken ingevuld. Van de vader van Omaatje wist ik bijvoorbeeld alleen dat hij een koffieteler was. Ik heb er een beetje een schlemiel van gemaakt die niet in staat is met zijn kinderen te communiceren en die door zijn vrienden wordt uitgelachen omdat zijn vrouw zo ondernemend is.’

Michaël Olbrechts. De allerlaatste tijger
Uitgeverij Oogachtend

Dit interview is in VPRO Gids #34 (2014) gepubliceerd.

Categorieën
Mike's notities

Een kwestie van perspectief

Soms biedt een gesprek met vreemden nieuwe perspectieven.

vakantie-fritz-vd-heuvelDe vakantie is weer voorbij. Op het basisschoolpleintje achter ons huis gillen de kids weer als ze in de pauze worden gelucht. Gisteren had ik mijn eerste videoklus na de vakantie.

Ik was aan het werk voor de Eye Care Foundation, een organisatie die oogoperaties in derdewereldlanden mogelijk maakt. Samen met Maaike van Veen interviewde ik drie werknemers van Eye Care die de organisaties vertegenwoordigen in het buitenland en ervoor zorgen dat de oogzorg daar in goede banen worden geleid. Erg interessant om mensen uit Cambodja, Vietnam en Nepal te spreken over hun werk en over hun leven daar. Dat biedt namelijk nieuwe perspectieven op hoe we hier leven en werken.

Maken we ons hier al boos als de trein weer eens een paar minuten vertraagt is of uitvalt, in Nepal ligt vaak 18 uur per dag het elektriciteitsnet plat omdat het te lang droog is. (Gelukkig bieden aggregaten uitkomst.) In Vietnam kan je maar beter niet eerlijk zeggen of bloggen wat je van je overheid vindt, want dan ben je je leven niet meer zeker. En je familieleden ook niet. En zelfs als je je als een voorbeeldig burger gedraagt, dan nog kun je eens per maand een telefoontje verwachten van een ambtenaar die je ondervraagt over je werk en privéleven. Dat soort onzin zouden we hier niet accepteren. Gelukkig kunnen we ons hier druk maken over de privacyschending van Facebook.

Ik wil hiermee zeker niet onze eigen problemen bagatelliseren, want een domme rechtse regering die de crisis doet voortduren en niet hard genoeg optreedt tegen het bankwezen is ook onnodig vervelend. Daarnaast zijn er genoeg problemen in de Nederlandse samenleving die aangepakt moeten worden. En als je nu al een tijd op de bank zit omdat je geen baan kan vinden in je sector of daarbuiten, is dat enorm beroerd. Nog erger als je je gezin niet kunt onderhouden en afhankelijk bent van een voedselbank om de monden te voeren. Of [vul hier zelf je eigen leed in].

Je hoeft je eigen situatie niet meteen weg te relativeren omdat anderen het nog slechter hebben. Alles is relatief.

Toch vind ik dat we het goed hebben als ik onze situatie vergelijk met die van de drie mannen die ik gisteren interviewde. Ik ben dankbaar voor deze ervaring en de openheid van deze drie heren die ervoor zorgden dat de verre buitenwereld weer iets minder abstract is geworden. Ook ben ik dankbaar voor het feit dat ik nu nog extra van mijn eigen situatie en leven geniet.

Kortom, dus weer hard aan het werk. Vandaag ben ik druk met mezelf voor te bereiden op het interview met stripmaker Joris Vermassen die een prachtige graphic novel maakte met de titel Het zotte geweld. Vrijdag spreek ik hem hierover. Joris maakt onder het pseudoniem Fritz van den Heuvel scherpe cartoons voor de Standaard, waar bovenstaande er eentje van is.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Spider-Man gaat op kamers

We maken het allemaal een keer mee, het moment dat we het ouderlijk huis verlaten om op onszelf te wonen. Ook Peter Parker is dit natuurlijk eens overkomen.

Spiderman-vs-shockerv3In Amazing Spider-Man #46 (maart 1967) is Peter net gaan studeren aan de Empire State University. Zijn studiegenoot en nieuwe beste vriend Harry Osborn vraagt of Peter zijn huisgenoot wil worden. Peter denkt eerst dat hij de huur niet kan betalen, maar het mooie is dat Harry’s vader die voor zijn rekening neemt. Hoe ironisch: the Green Goblin betaalt de huur voor Spider-Man.

Peter wil eerst nog even overleggen met Tante May, hij is immers haar laatste familielid. Als hij haar ophaalt van het zojuist gebouwde Penn Station, heeft Tante May zelf ook iets te vertellen aan Peter. Ze wil namelijk bij Tante Anna Watson intrekken, want die voelt zich eenzaam nu Mary Jane uit huis is, maar is bang dat ze Peter in de steek laat. ‘I know how DEPENDENT you are upon me, dear, and…’ Hier toont Lee hoe de verhoudingen tussen May en Peter liggen: de een maakt zich altijd zo veel zorgen over de ander, terwijl ze het beiden ook alleen zullen redden. Het is dat het zo’n aardige vrouw is met het hart op de goede plek, anders zou ik Tante May als ziekelijk bezorgd bestempelen.

Wanneer de grote dag eindelijk is aangebroken, nemen May en Peter afscheid van elkaar. Ik moet toegeven dat de tekst van Lee nogal dik aangezet is, het lijkt verdorie wel alsof Peter naar de andere kant van de planeet gaat verhuizen in plaats van Forest Hills naar Manhattan. Maar goed, zo is die relatie tussen May en Peter nu eenmaal. Zie je hoeveel tekst Stan Lee in de stripplaatjes weet te proppen? Het lijkt wel een Kuifje-strip!
ASM-046-op_kamers_1
ASM-046-op_kamers_2
Het is sowieso een aflevering waar veel in gebeurt. Spider-Man ontmoet voor het eerst schurk the Shocker die de lezer ook tussendoor zijn oorsprong uit de doeken doet. Er zitten nog scènes in het verhaal waarin Peter met MJ uit gaat en merkt dat hij Gwen Stacy toch ook een lekker ding vindt. Journalist Frederick Foswell, vermond als Patch, achtervolgt Peter om erachter te komen hoe het toch komt dat de tiener altijd foto’s van Spider-Man kan maken en weet bijna te ontdekken dat Peter en Spidey dezelfde persoon zijn. Kortom, veel boeiend leeswaar voor je geld. En de tekeningen van John Romita Sr zijn ook om te smullen. Zijn grafische kunsten blijven overeind staan in al het tekstgeweld van Lee.

Op kamers
Zelf ging ik op mijn achttiende het huis uit, een paar maanden nadat ik mijn middelbareschooldiploma had gehaald. Ik dacht het meteen goed aan te pakken en nam het vliegtuig naar de Verenigde Staten om daar een tijdje te wonen. Niks op kamers om de hoek voor mij dus. Dat kwam later, toen ik weer terug was in Nederland en ging studeren aan de kunstacademie. Toen heb ik overigens ook nog een tijd in huis gewoond met mijn toenmalige beste vriend. En daarna nog een tijdje bij mijn oma, omdat ik geen huis in Hoorn kon krijgen. Maar goed, daar houdt de overeenkomst tussen Peter Parker en mij wel weer mee op.

Hoe was dat eigenlijk voor jou om je ouderlijk huis te verlaten?