Categorieën
Strips

Disney koopt Marvel: Krijgen we nu een Spiderman Donald Duck team-up?

Mickey Mouse samen met de Hulk in een strip of tekenfilm? We mogen hopen dat dit nooit zal voorkomen. Disney heeft echter vandaag laten weten Marvel te willen opkopen voor het leuke bedrag van 4 miljard dollar.‘It feels like Christmas morning,’ twitterde Joe Quasada, editor in chief bij Marvel, vanmorgen. Kennelijk zijn de mensen bij Marvel blij met de deal. Niet zo gek ook, want Disney opereert over de hele wereld en zou een goede partner zijn voor Marvel wat betreft distributie en infrastructuur. Disney is wat geld en macht betreft immers een grote speler in de wereld van de entertainment. Ook bezit Disney filmmaatschappij Pixar dus wie weet wat dat voor mooie animatiefilms gaat opleveren. Hoewel daar nu nog niet zoveel over te zeggen valt, sprak John Lasseter recent wel met de mensen van Marvel. En volgens de berichten was iedereen ‘enthousiast’. Het zou voor de fans van Marvel een verademing zijn, want eerlijk gezegd blinken de animatiefilms die Marvel nu uitbrengt niet uit als het gaat om technisch vernuft en verfijnde animaties.
Dat geldt overigens niet voor alle fans, die toch vooral bang zijn dat Disney zich inhoudelijk met de films en strips gaat bemoeien. Quasada bestrijdt dat idee en zegt dat er Marvel met de comics gewoon de koers blijft varen die nu is uitgestippeld. Niet dat die altijd even kritiekloos ontvangen wordt door de fans, maar dat ter zijde. Ik denk niet dat we snel een team-up tussen Spiderman en Donald Duck kunnen verwachten. Ik hoop het in ieder geval niet, want de twee werelden van Marvel Comics en Disney zijn praktisch onverenigbaar. Op inhoudelijk vlak tenminste, vanuit zakelijk oogpunt is het een rooskleuriger verhaal.
Daarom snap ik wel waarom Disney geïnteresseerd is in Marvel. Ze krijgen er 5000 nieuwe personages bij, waarvan een aantal zeer populair zijn bij het grote publiek. Zoals Spiderman, X-men, Wolverine en Iron Man. Op dit moment is er een renaissance gaande van superheldenfilms, niet toevallig zijn dit allemaal Marvel-helden. En het einde hiervan is met Iron Man 2, het aangekondigde Spiderman 4, Deathpool, Wolverine 2, Thor, Captain America en de Avengers-films nog lang niet in zicht. Dat is natuurlijk big business. Marvel verdient veel meer geld met films en gelicenseerde producten als games en speelgoed dan met de strips zelf. Die zijn meer springplank geworden voor een hele diverse reeks nevenproducten. Dat hebben beide bedrijven met elkaar gemeen: ze slagen erin een x-aantal personages door middel van verschillende producten te verkopen: films, strips, speelgoed, games, tot en met badslippers met spiderman-logo toe.

‘Overname’
Illustratie: Hallie Lama.

Voor Disney betekenen al die superhelden het aanboren van een nieuwe doelgroep. Als je kijkt naar de tv-programma’s die Disney produceert en het speelgoed dat dit bedrijf op de markt brengt, (vooral veel prinsessen en feeën spul) dan is Disney toch vooral gericht op meisjes – even kort door de bocht gezegd. De superhelden van Marvel spreken traditiegetrouw toch vooral veel jongens aan.Disney heeft aangekondigd dat ze de bestaande distrubutie-afspraken die Marvel heeft met filmmaatschappijen zal erkennen, maar dat ze ter zijner tijd de films zelf op de markt wil brengen.Overigens moet de deal nog goedgekeurd worden door de antitrust review en de aandeelhouders van Marvel moeten nog akkoord gaan. Men hoopt voor het einde van het jaar de zaken rond te hebben.

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: You, the living

Zweedse lachspiegel’Vandaag gaat alles fout. Ik heb mijn dag niet,’ verzucht de tapijtverkoper in You, the living, de vierde speelfilm van de Zweedse regisseur en commercialmaker Roy Andersson. Deze uitspraak zou door bijna ieder personage in de film gezegd kunnen worden, want in de mistroostige wereld die Andersson toont, beklagen ze hun lot.Zoals de opgebrande psycholoog die na jaren praktijkdienst zelf depressief is geworden van zijn egocentrische patiënten en alleen nog maar zoveel mogelijk pillen voorschrijft. En het tienermeisje dat droomt van de rockgitarist die nooit terugbelt. ‘Probeer aan iets anders te denken,’ krijgt een ter doodveroordeelde te horen op het moment dat hij op de elektrische stoel wordt vastgebonden. Een absurde opmerking die direct Anderssons subtiele gevoel voor humor en de kern van zijn film duidelijk maakt. De regisseur vindt dat de westerse mens niet zo moet zeuren om onnozelheden en houdt het publiek in 57 korte tableaus een zwartkomische spiegel voor.
You, the living is net als eerdere producties volledig in Anderssons studio opgenomen waar de decors naar minutieus ontwerp zijn gebouwd. Een belangrijke rol is dan ook weggelegd voor de artdirection en de stijl van de film. Andersson draait de scènes in zorgvuldig gekozen totaalshots en beweegt zijn camera zelden. Het resultaat is een reeks prachtig uitziende en onderhoudende kunststukjes die – ondanks het uniforme ontwerp en het feit dat sommige personages gedurende de film terugkomen – geen echte eenheid wordt. Ook maakt de nadruk op de kunstmatige vorm dat de kijker zich niet snel betrokken voelt bij de in zichzelf gekeerde personages. Hierdoor is You, the living als spiegel niet geheel geslaagd.You, The Living, Zweden/2007. Regie: Roy Andersson. Met: Jessika Lundberg, Elisabet Helander, Björn Englund en Leif Larsson. (Lumière Home Entertainment). Reeds op dvd.Deze recensie stond ook in Zone 5300 #86.

Categorieën
Strips

Zó presenteert men een cartoonbundel

Vrijdagmiddag 27 augustus vond in Stripwinkel Lambiek in de Kerkstraat te Amsterdam de boekpresentatie plaats van Walhallie, de debuut cartoonbundel van Hallie Lama. Ondergetekende was getuige van en deelnemer aan een gezellige middag in het clubhuis van de Nederlandse stripwereld.Aanwezig waren Hallie’s posse uit Hilversum, collega’s, vrienden en natuurlijk uitgever Ger van Wulften en Esther Gasseling van uitgeverij Xtra die samen met Lama de geboorte van Walhallie #1 tot stand hadden gebracht. Ook Erik Noomen, de kersverse hoofdredacteur van Eisner, Hansje Joustra van uitgeverij Oog & Blik en stripintendant Gert Jan Pos lieten hun gezicht zien, al was het niet helemaal duidelijk of ze voor de boekpresentatie kwamen of voor de vrijdagmiddagborrel die traditiegetrouw iedere week op ongedwongen wijze in Lambiek plaatsvindt.
Omdat ik het voorwoord voor Walhallie heb geschreven, vroeg Hallie mij de middag in te luiden met een korte toespraak. Een verzoek waar ik met alle plezier aan gehoor gaf, want zoals vaste lezers van dit blog zullen weten, ben ik een fan van Lama’s werk. (Duh.) Daarna was het tijd om de boekjes te verkopen – daar hou je immers een boekpresentatie voor.Signeersessie
De rij voor de kassa was lang en Lama was dan ook tussen de drankjes, peuken en gesprekjes door druk met het signeren van zijn boekje. Eigenlijk een vreemd fenomeen als je erover nadenkt: een heel boekje vol met cartoons waarop de tekenaar maanden lang heeft zitten zwoegen (of in het geval van snelle tekenaar Lama toch minstens een week) en dan wil de koper alsnog een extra krabbel op het schutblad hebben. Ach, een beetje tekenkramp hoort bij de roem. Niemand hoorde Lama dan ook klagen. Sterker nog: hij leek prima in zijn nopjes.Lambiek was vrijdag dus weer een prima plek om de Nederlandse strip te vieren en plannen te maken. Er staan immers nog verschillende stripbeurzen en events op stapel dit jaar. De stripdagen in Houten en de beurs waar ik het meeste naar uitkijk: Turnhout. En 24 Hour Comics Day dat op 3 oktober in Lambiek zal plaatsvinden.
Hoewel de online activiteiten van Studio Nieuw Gehoer op dit moment op een laag pitje staan (lees: de tekenbattle ligt stil), zal het stripcollectief wel zijn gezicht laten zien op de aankomende stripbeurzen. Ook zijn de stripmakers van Studio Nieuw Gehoer allemaal druk met soloprojecten. Paul Stellingwerf brengt binnenkort Ziekehond op comic-formaat uit, Menno Kooistra smeedt snode plannen voor Bloeddorst the magazine en Mattt Baay heeft een paar stripverhalen in de pen zitten waar hij binnenkort mee aan de slag gaat. En Hallie Lama? Die gaat ongetwijfeld druk aan de slag met het tekenen van Walhallie 2, want de eerste bundel smaakte naar meer.Alle foto’s zijn gemaakt door Roos Manintveld.
Lees ook:

Categorieën
Bloggen

Drie jaar bloggen

Donderdag 27 augustus is de dag dat dit blog officieel drie jaar in de lucht is. In die tijd schreef ik zo’n 600 posts en droegen gastauteurs 35 stukjes toe. En beste lezers, wat mij betreft is het einde nog niet in zicht. Al is mijn bloggedrag wel veranderd in die drie jaar.

Toen ik begon met bloggen, hield ik me zoveel mogelijk aan de regels. Dat wil zeggen: op vaste tijdstippen posten en zeker niet meer dan één post per dag. Het liefste zelfs een dag rust tussen de verschillende berichten, zodat mensen de tijd hadden om alles te lezen. Een illusie natuurlijk. Maar ik nam haar serieus.

Toen ik een vijfdagenperweek baantje kreeg, schreef ik in het weekend de posts voor de komende week om deze met enige regelmaat online te zetten. Onder invloed van blogexperimenten en voorbeelden van anderen besloot ik dat strenge stramien los te laten. Tegenwoordig post ik bijna iedere dag. Soms meerdere malen op dezelfde dag. Dat geeft het blog meer een flow, vind ik. En op die manier stapelen de posts zich in de draft-versie niet zo op.

Daarbij voelt die manier van werken bevrijdend. En als bloggen iets moet zijn, dan is het wel vrijheid. Daarom ben ik meer gaan experimenteren met teksten. (De breinkoekjes-reeks is daar een voorbeeld van.)

Blogs veranderen mee met de acties, wensen en doelstellingen van de gebruiker. Ik schrijf tegenwoordig lang niet alleen meer voor Mike’s Webs. Een deel van de artikelen schrijf ik voor publicatie elders en zijn doorplaatsingen uit de VPRO Gids, van de blogs van Zone 5300 of andere sites. Sinds ik fulltime freelance is dit blog dus ook een beetje een portfoliosite geworden. Daarom is het accent dit jaar ook meer komen te liggen op het thema strips, omdat ik als stripjournalist actief ben. Al zitten er nog genoeg filmrecensies tussen om de mooie header die Merel Barends voor me maakte eer aan te doen.

De toekomst biedt dus vooral meer van het zelfde. Mijn obsessies zijn immers zwaar geworteld in mijn psyche en ik schrijf graag over ze. Al zijn er ook nieuwe plannen. Zoals de webvideo reeks Mike’s Webisodes waar ik snel mee hoop te beginnen. Een serie korte webvideo’s die regelmatig gepost zullen worden. Daarover binnenkort meer.

Tot die tijd… bedankt voor het lezen beste lezer!

Cheers,
Mike

Lees ook:

Categorieën
Strips

Begraafplaats van de consumptiemaatschappij

‘Ik verhuis nooit meer…’ dacht ik toen ik maandagmiddag onder het genot van een tropisch temperatuurtje een poging deed om mijn tweepersoonsbed uit elkaar te halen.

Hoewel alle belangrijke spullen de week ervoor naar mijn nieuwe onderkomen waren ondergebracht, met behulp van een paar trouwe vrienden en schoonfamilie, stond in mijn oude huis vooral meuk die rijp was voor het grofvuil. Dus dat werd weer een dagje sjouwen.

Grappig trouwens, zo’n bezoek aan de vuilnisbelt. Alle geledingen van de burgerbevolking komen er samen. De verloren huisvader met twee linkerhanden die oude Ikeameubels komt inleveren tot en met de doorgewinterde klusser die wekelijks een bezoekje brengt. Allen delen een gemeenschappelijke factor, namelijk het vuil dat ze komen achterlaten. Spullen die ooit met veel plezier zijn gebruikt, die op een mooie dag voor veel geld zijn aangeschaft en die nu worden afgedankt als bejaarden in een verzorgingstehuis. Ze worden gezien als niet meer nuttig, zijn gebroken of passen gewoonweg niet meer in het nieuwe interieur.

Er is veel poëzie op de belt, de begraafplaats van de consumptiemaatschappij. En er is een duidelijke hiërarchie, want je kunt maar beter luisteren naar de vuilnismannen die bij de containers staan. Als de vuilnisman zegt dat dit stukje hout niet in deze container hoort, dan is dat zo. Zij zijn immers de specialisten en wij zijn slechts hulpzoekende bezoekers die afstand komen doen van onze consumptiegoederen.

Na al het puinruimen kon er worden schoongemaakt. Want de stofinspecteur van de huisbaas zou bij het sleutel inleveren met een grote loep alles even nalopen. Dat gaat volgende week gebeuren, als ik dan eindelijk de verhuissoap kan afronden. Wederom dankzij schoonfamilie werd het huis aan kant gemaakt. (Wat voor mij een nieuwe betekenis aan het woord schoonfamilie geeft, maar dat even terzijde.)

‘Ik verhuis nooit meer…’ is natuurlijk een onzinnige stelling. Zoals in echte soaps zal deze plotwending nog wel vaker terugkomen. Het is een noodzakelijk onderdeel van het leven. Maar voorlopig even niet. Eerst genieten van mijn nieuwe woning.

Lees ook (of niet, mag je helemaal zelf weten ;):

Categorieën
Mike's notities

Breinkoekje: Reli Tomtom

Wie
God
zoekt
is
dwalende;
Wie
God
vindt
is
de weg
kwijt.
Categorieën
Strips

De relatieperikelen van Oma en Gijs

Gastauteur Michael van den Berg blogt er sinds januari 2009 vrolijk op los op zijn webstek FlugFruit. In deze column duikt hij diep in de Donald Duck.Elke week lees ik de Donald Duck. Noem het infantiel maar ik heb kinderen, dus een goed excuus. Hoewel ik de Donald Duck heus geen literaire kwaliteiten wil toedichten, zit er soms een juweeltje tussen de belevenissen van de familie Duck. Een verhaal dat je bijblijft. Deze keer werd ons een boeiende inkijk gegeven in de relatie tussen Oma Duck en haar immer lanterfantende knecht Gijs.Aan het begin zien we Oma Duck het dak repareren terwijl Gijs een beetje met een glaasje limonade zit te chillen op de veranda. Schaamteloos informeert hij wanneer Oma nou eens ijsblokjes voor hem gaat halen. Niets nieuws, want al sinds eendenheugenis doet Oma al het werk terwijl Gijs de lapzwans uithangt. Toch wordt Oma zich ineens bewust van het belachelijke van de situatie wanneer Dagobert en Katrien haar daarmee confronteren. Zij moedigen haar aan strenger te zijn en de knecht tot werken aan te zetten. Oma gaat met Gijs praten, maar dat loopt uit op mot en flink ook. Het feestje is verpest en Gijs vertrekt beledigd.Gijs vindt werk als seizoensarbeider en nu komt ineens een onvermoede kant van hem naar boven: hij ontpopt zich tot een noeste werker en wordt geroemd om zijn werklust. Gijs heeft wat te bewijzen naar zichzelf. Je zou denken dat voor Oma weinig veranderd, maar niets is minder waar. Oma heeft geen zin meer om te werken. Ze mist Gijs intens en wordt depressief. De boerderij verwildert totaal terwijl Oma moedeloos toekijkt. Nu blijkt ineens dat Gijs haar leven zin gaf (ik psychologiseer een beetje hé, zo stond het niet in de DD). Zij heeft nu niemand meer om voor te zorgen. Hoewel Gijs het aanvankelijk prima naar zijn zin heeft, breekt een pijnlijk moment aan als het oogstseizoen afloopt. Alle andere arbeiders verheugen zich op hun terugkeer naar huis, waar hun vrouwen en kinderen op hun wachten. Dan dringt tot Gijs door dat hij geen huis meer heeft, zijn huis was op de boerderij bij Oma waar het altijd geurt naar Oma’s befaamde appeltaart. Welnu, je voelt hem al aankomen. Gijs besluit terug te gaan naar de Boerderij van Oma en besluit zijn leven te beteren. Voortaan zal hij zijn best doen. Maar Oma wil daar niets van weten, zij wil dat alles weer wordt zoals het was. Ze wil gewoon de Gijs terug zoals ze hem kende.Overbodig om verder te wijzen op hoe ook in het echte leven binnen relaties zulke patronen in stand worden gehouden en hoe mensen pas kunnen beseffen wat ze hebben als ze het kwijt zijn. Genoeg amateurpsychologie. Maar als ik een Franse filmregisseur was, of een romanschrijver zou ik dit concept misschien wel plagiëren om er een grotemensenverhaal van te maken (met een droeviger einde natuurlijk). Maar daar ben ik dan weer te lui voor.

Bron: DonaldDuck.nl
Categorieën
Bloggen

Blogger bestaat tien jaar

Oh, nee! Ze hebben gelijk! Bloggen is niet voor echte mensen! Al die uren, nee, dagen, nee weken, online. Blogjes schrijven, interessante posts lezen, informatie uitwisselen, nieuwe bijzondere zaken ontdekken, videovermaak… Verloren tijd. Nee, mijn leven heeft geen zin meer… Ik stop nu met bloggen. De stekker eruit… meteen!
:)Nee hoor, ik ben niet gek geworden. Bovenstaande tekst is mijn reactie op deze aardige blogpost van Karin Ramaker. Ze haakt in op het voorwoord in het boek The corporate blogging book van Debbie Weil die schrijft over hoe je blogt en hoe je een corporate blog goed op de rails zet. (Het zoveelste boek over hoe je dient te bloggen.) Persoonlijk lees ik weinig corporate blogs en gaat mijn voorkeur uit naar individuen, de mavericks op het internet. Die bleken in de afgelopen tien jaar, want zo lang schijnt het fenomeen bloggen te bestaan, toch het meest interessant.
Vandaag is Blogger jarig, de service van Google waar ik bij blog. Op 23 augustus 1999 lanceerde Pyra Labs Blogspot. In 2003 kocht Google Blogspot en veranderde de naam drie jaar later in Blogger. Volgens de berichten zal Blogger allerlei nieuwe features aanbieden om dit feit te vieren. Ik ben benieuwd, want in vergelijking tot applicaties als wordpress lopen ze bij Blogger toch gehoorlijk achter op de ontwikkelingen. Niet dat je mij echt hoort klagen, want er zijn genoeg hacks te vinden waarmee je je webstek kunt aanpassen.
In ieder geval: Gefeliciteerd Blogger!

Categorieën
Film

Trailer The Wolfman belooft ouderwetse gothic horror

Volgend jaar komt The Wolfman uit. De eerste trailer staat inmiddels online.
The Wolfman is een remake van de film uit 1941 van George Waggner waarin acteur Lon Chaney Jr. de harige antiheld gestalte gaf. Maar het kan net zo goed een remake zijn van een van de vele versies die na 1941 uitkwamen. Universal boerde indertijd goed met horrorfilms als Frankenstein, Dracula en The Invicible Man. Klassieke Hollywood horror op zijn best. De eerste reeks dan, op een gegeven moment waren de concepten wel uitgemolken en toen het komische duo Abbott and Costello de monsters uit de Universal-stal tegen het lijf liepen, kon niemand ze meer serieus nemen. In de nieuwe versie zal niemand minder dan Benicio Del Toro het digitale vachtje van de Wolf Man aantrekken. Verder zullen Hugo Weaving, Anthony Hopkins en Emily Blunt een rol spelen in de film van Joe Johnston die eerder Jurassic Park III maakte en naar verluidt ook Captain America zal regisseren. Onderstaande trailer geeft een aardig beeld van de sfeer van de film. Eindelijk weer eens een gothic horrorfilm, van het soort dat alleen mensen als Tim Burton nog lijken te maken tegenwoordig. Zijn Sleepy Hollow dateert alweer uit 1999 en hoewel ik de art-direction van Van Helsing (Stephen Sommers, 2004) zeer kan waarderen, had deze vermakelijke film qua verhaal niet veel om het lijf.
Hoewel we naar aanleiding van de trailer van The Wolfman voorzichtig kunnen concluderen dat ook deze film een weinig verrassend verhaal te bieden heeft. Maar dat krijg je met een remake van een klassieker. Soms kun je met de juiste spookachtige sfeer, mooie art-direction en een puike cast een heel eind komen. We gaan volgend jaar zien hoe ver regisseur Joe Johnston ermee komt.

The Wolfman anno 1941:En dan als laatste nog even een amateur videoclip met beelden van The Wolfman (1941) om nog wat sfeerbeelden van de film te tonen:Lees ook: Iedere dag een dosis horror.

Categorieën
Video

Video: Knap gemonteerde momenten

In wezen bestaat het leven uit niet meer dan een aaneenschakeling van momenten. Dat heeft filmmaker Will Hoffman goed begrepen. In zijn korte video Moments rijgt hij verschillende momenten aaneen. De video is een mooi voorbeeld van wat je met goede montage teweeg kunt brengen.

Hoffman maakt veelvuldig gebruik van vormrijm, een onderdeel van wat filmwetenschappers David Bordwell en Kirsten Thompson een graphic match noemen: wanneer vorm, kleur, compositie of beweging van shot A worden opgepikt in de compositie van shot B. In Moments is dat bijvoorbeeld de close-up van de breinaald waaromheen de wol wordt gewonden, gemonteerd naast de wurm die om het haakje wordt gedraaid. En het meisje dat na het omdoen van haar bh-bandje vooroverbuigt, gevolgd door de man die in het water duikt. Ook in de richting waarin voorwerpen en mensen zich bewegen zit vormrijm: de oude vrouw die naar rechts een kussen op het bed legt, gevolgd door de jongen op de crossfiets die naar rechts rijdt.

Maar ook worden de beelden associatief en thematisch met elkaar verbonden. De jongen en het meisje kussen, (een musje wipt op, want de jongen en het meisje zijn love birds), een condoom wordt uit de verpakking gehaald, een boormachine penetreert een stuk hout, een stelletje loopt hand in hand en een baby’s voetafdrukken worden genomen. In deze slimme sequentie van beelden schuilt een heel verhaal, dat voor een ieder herkenbaar zal zijn daar ze universele gebeurtenissen representeert.

Wanneer uiteenlopende shots achter elkaar zijn geplakt, zorgen het vaste ritme van de montage en het nummer ‘Where were you?’ van de IJslandse band Parachutes dat alles toch een geheel wordt. De soundtrack en het beeld komen samen uit op een climax: het loslaten van de ballon die hemelwaarts vliegt. De soundtrack is grotendeels verantwoordelijk voor de emotionele lading die de video heeft, al is geluid een ingrediënt dat vaak over het hoofd wordt gezien.

De ballon die hemelwaarts vliegt, al ware het een ziel die na de dood bevrijd wordt, is een mooi voorbeeld van visuele poëzie – een label waar de gehele video wat mij betreft onder valt. Al moet gezegd dat sommige beelden wat voor de hand liggend zijn. Zoals de voetafdruk in het zand die wordt weggevaagd door het water. Het is een clichébeeld dat natuurlijk onze sporen op deze aarde representeert. En hoe vluchtig de indruk die we maken wordt uitgevaagd door de tijd.Stel je voor dat je een korte video zou monteren van je eigen leven. Welke momenten halen dan de final cut?

Met dank aan Edwin Mijnsbergen die me op het bestaan van deze video wees.Lees ook:

Categorieën
Strips

(pretvertorial) Hallie Lama boekpresentatie

Een paar maanden geleden sprak ik stripmaker Hallie Lama voor een video over zijn werk. Toen zei Hallie dat hij het erg leuk zou vinden als hij eens werd uitgegeven door een echte uitgeverij. Die wens is inmiddels in vervulling gegaan. In september verschijnt zijn eerste cartoonbundel bij uitgeverij Xtra: Walhallie geheten. Leuk natuurlijk! Ondergetekende schreef met veel plezier het voorwoord van deze bundel. Walhallie staat 124 pagina’s vol met typische Hallie Lama-grappen. Vrijdag 28 augustus wordt de uitgave gepresenteerd in stripwinkel Lambiek te Amsterdam. Als je het lief vraagt – of een biertje meeneemt – dan tekent Hallie vast een leuke krabbel in je boekje.
Benieuwd naar Hallie Lama? Check dit videoportret dat ik van hem maakte. En vergeet niet zijn eigen site aan een nieuwsgierig oog te onderwerpen.

Misschien zien we elkaar vrijdag de 28ste.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie Wristcutters: A love story

Magisch-realistische roadmovieDit Amerikaanse speelfilmdebuut van de Kroatische regisseur Goran Dukic is een fijn filmjuweeltje vol verrassingen. Wanneer Zia (Patrick Fugit) uit liefdesverdriet zelfmoord pleegt, komt hij net als alle zelfmoordenaars in de hel terecht. Die lijkt verdacht veel op onze wereld, alleen is alles een beetje erger. Als hij verneemt dat zijn ex-vriendin een maand na zijn dood ook een einde aan haar leven maakte, springt Zia met Eugene (Shea Whigham), een sympathieke Russische zigeunerpunker, in de auto om haar te vinden. Onderweg pikken ze de aantrekkelijke liftster Mikal (Shannyn Sossamon) op. Mikal zoekt ’the people in charge’ omdat ze ten onrechte in de hel zit.Aldus ontvouwt zich een origineel en ontroerend liefdesverhaal annex roadmovie met magisch-realistische elementen, zoals het zwarte gat onder de bijrijderstoel waarin gedurende de reis zonnebrillen, stukjes kauwgom en een wegkaart verdwijnen.Nette jongen
Regisseur Dukic maakte een tragikomische film die nergens somber wordt en gebruikte geraffineerde vertelmiddelen. Dat Zia zich zijn relatie met zijn ex bijvoorbeeld rooskleuriger herinnert dan deze wellicht was, wordt subtiel in beeld gebracht in flashbacks die helder van kleur zijn, terwijl de sequenties in de hel zijn uitgebleekt. Bij de introductie van de personages wordt getoond hoe ze zelfmoord pleegden: Zia sneed zijn polsen door (maar ruimde wel eerst netjes zijn kamer op); Eugene elektrocuteerde zichzelf tijdens een optreden – een punker tot in de dood. Tom Waits schittert als excentrieke leermeester. Leuk detail: Wristcutters is gebaseerd op een kort verhaal van de Israëlische schrijver Etgar Keret, die het verhaal zelf tot de graphic novel Pizzeria Kamikaze bewerkte.Wristcutters: A love story, VS/2006. Regie: GORAN DUKIC. Met: Patrick Fugit, Shea Whigham, Shannyn Sossamon, Leslie Bibb en Tom Waits. (De Filmfreak). Reeds uit op dvd.
Deze recensie stond ook in Zone 5300 #86.