Uiteindelijk maakt het niet uit wat je doet, als je het maar in volle overtuiging doet. Maar hoeveel mensen kunnen dat zeggen, dat ze ergens voor de volle 100 procent voor gaan en verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen daden? Dat ze, zonder compromissen te sluiten, hun droom of idee proberen te verwezenlijken? Natuurlijk slaagt niemand daar volledig in. De werkelijkheid is nooit toereikend genoeg om volledig overeen te stemmen met een droom. Dat komt omdat de werkelijkheid natuurlijk niet bestaat. Wat we beschouwen als een feit is niet meer dan een stilzwijgend besluit. Als maar genoeg mensen met elkaar afspreken dat iets waar is, dan is dat waar. Ook als dat niet zo is. Doofpotten zijn volgestopt met de waarheid; het brouwsel dat ervan gemaakt wordt is een leugen, maar eentje die we voor waar slikken. Misschien dat we daarom zo graag wegduiken in voorgebrouwde ficties, om ons te onttrekken aan een wereld die toch niet echt bestaat. Ons verliezen in een reeks aan elkaar gerijgde leugens om de grote onwaarheden, waarvan we met z’n allen hebben besloten dat ze echt zijn, even te vergeten. Een leugen om een leugen. Misschien dat we ons daarom graag verschuilen achter een voorbeeld. Een persoon aan wie we al onze verantwoordelijkheden kunnen overdragen. Opdat we zelf verlost zullen zijn van zonde, van schuld en boete. We leggen ons lot in de handen van een politicus omdat we bescherming zoeken of omdat hij de schuld buiten ons stelt. We leggen ons lot in de handen van een fictiefiguur die staat beschreven in een oud dik boek waarvan de auteur al eeuwen zoek is. We verschuilen ons, nee, we wentelen ons in het grote fictieverhaal van de schepping opdat we niet meer hoeven na te denken over hoe alles is en waardoor het is. Het is de wil van iemand anders dat de wereld is zoals ze is. Het ligt aan de Ander dat onze situatie zo slecht is. Altijd de Ander. Ironisch natuurlijk dat we voor de Ander zelf de Ander zijn. En dat we de schepper zelf geschapen hebben. Sommige mensen hebben met elkaar afgesproken dat hij bestaat en daarom is het de realiteit. Om zich te wapenen tegen rationele verklaringen die het tegendeel bewijzen, verschuilen ze zich achter een boek met regels, verhalen en mythes die door een ander zijn opgeschreven en verdedigen ze de inhoud van het stoffige boek tot in extreme acties. Verketteren ze mensen die anders denken. Blazen ze gebouwen, vliegtuigen en mensen in de lucht omdat ze te bang zijn om de zekerheid die de leugen ze biedt kwijt te raken. Want waar ben je nog als je veiligheidsdekentje waar je je al jaren mee warmt opeens wegvalt? Dan sta je in de kou, in je nakie en niets meer om je achter te verschuilen. Opeens ben je zelf verantwoordelijk voor je daden. Tot de laatste snik.
