Tag: Stripverfilming

Categorieën
Film Media Strips

Marvels Daredevil: Moderne crime noir in superheldenjas

Kingpin is boos.

Van de week vroeg een vriend van me of de Netflix-serie Daredevil het kijken waard is. Mijn antwoord: jazeker!

Charlie Cox als Daredevil & Murdock.
Charlie Cox als Daredevil & Murdock.

Netflix maakte tien april het gehele eerste seizoen in één keer beschikbaar. Zij snappen tenminste hoe modern televisiekijken werkt. Het kostte me ongeveer een week om de dertien afleveringen van het eerste seizoen te bekijken.

Daredevil is natuurlijk een superheld uit het Marvel Universum: overdag is hij de blinde advocaat Matt Murdock, ’s avonds gaat hij op pad in een zwart, ninja-achtig kostuum om de misdaad te bestrijden. Als kind redde Matt een blinde man van een aanrijding met een truck waarop chemisch afval werd vervoerd. Matts ogen kwamen in contact me het goedje, daardoor werd hij blind maar werden zijn andere zintuigen versterkt.

Tot nu toe kennen we drie versies van de held in live-action (de kleine cameo in Jay & Silent Bob Strike Back niet meegerekend): Trial of the Incredible Hulk en de film uit 2003 met Ben Affleck als Matt Murdock.

Kingpin

Een pagina uit Daredevil: Man without Fear.
Een pagina uit Daredevil: Man without Fear.

Ik heb Affleck altijd een goede Daredevil gevonden, waar het bij die film vooral misging was de casting van Foggy Nelson, Kingpin en Bullseye. Bullseye werd door Colin Farrell veel te camp gespeeld waardoor hij alle geloofwaardigheid verloor. En persoonlijk had ik het niet zo op de hip-hop-versie van Kingpin (Michael Clarke Duncan). Ook John Rhys-Davies‘ (Professor Orturo in Sliders) interessante interpretatie van misdaadbaas Kingpin in Trial of the Incredible Hulk is anders dan in de strips: een videoverslaafde voyeur die alles in de gaten houdt via een reeks videoschermen. Ik vind wat dat betreft de versie die Vincent D’Onofrio neerzet in de nieuwe serie, veel interessanter. Een zakenman met een traumatisch verleden die, als hij uit zijn vel springt, levensgevaarlijk is. D’Onofrio lijkt fysiek ook veel meer op Kingpin uit de strips en ik vind het fijn als adaptaties zo trouw mogelijk zijn. Uiteraard is een directe vertaling van de strippagina naar het scherm nooit mogelijk en moeten er altijd dingen worden aangepast. Dat is niet erg zolang als het eindresultaat maar in spirit veel overeenkomt met het bronmateriaal.

Kingpin is boos.
Kingpin is boos.

Rosario Dawson
Over de casting van de nieuwe serie heb ik niet te klagen, want die is bijna bij elk personage spot on. Charlie Cox zet een zeer serieuze Murdock en Daredevil neer. Een gedreven man die nog precies moet uitvinden hoe hij als Daredevil te werk gaat. Gelukkig krijgt hij aan het eind van het eerste seizoen een kostuum dat meer op dat uit de strips lijkt, al ziet het er nog niet zo goed uit als het kostuum dat Affleck droeg in Daredevil (Mark Steven Johnson, 2003). Rosario Dawson als night nurse is een prachtige vondst en ook Deborah Ann Woll als Karen Page is niet te versmaden.

Onderzoekjournalist Ben Urich wordt gespeeld door zwarte acteur Vondie Curtis-Hall. Hij lijkt fysiek dus niet op de blanke, kettingrokende Urich uit de strip, maar dat lijkt de krant waar hij voor werkt ook niet: The Daily Bugle hoort bij Spider-Man en aangezien die copyrights bij Sony liggen, krijgen we hier te maken met The New York Bulletin zonder J. Jonah Jameson. Ik vind Curtis-Halls versie van Urich een interessant personage dat goed past in de duistere sfeer van de serie, maar hij heeft weinig te maken met de Urich uit de strips.

Ben Urich & Karen Page.
Ben Urich & Karen Page.

Gewelddadig
De serie is gecreerd door Drew Goddard en heeft een hoog geweldsgehalte: er worden keiharde klappen uitgedeeld in Daredevil en daar staat geen greintje humor tegenover. Als Spider-Man klappen uitdeelt, maakt hij tussendoor luchtige grapjes, maar bij Daredevil is alles ernstig. De wijk Hell’s Kitchen waar de held opereert, doet haar naam eer aan. Net als in Gotham is de politie corrupt en wordt de stad bestuurd door een groep misdaadbazen. Deze werken allemaal voor Wilson Fisk maar er zijn spanningen onderling die in de loop van de serie worden uitgespeeld.

De grootste shocker is toch wel dat personages die in de strips al jaren meegaan, in de serie plotseling het loodje kunnen leggen. Fijn dat de schrijvers voor de fans die bekend zijn met Daredevil toch nog wat verrassingen hebben kunnen bedenken. Natuurlijk zijn de strips ook vaak gewelddadig en gaat de held daarin constant op de vuist met misdadigers en superschurken, maar in live-action lijken die klappen veel harder aan te komen dan getekend op papier.

Film noir
De serie is ondergedompeld in een film noir-achtige stijl en dat is goed te zien in hoe de beelden zijn uitgelicht: een sterk donker-contrast met opvallend vaak een sterke lichtbron achter de acteurs, waardoor we ze vaak in silhouet zien of een deel van hun gezicht gehuld gaat in schaduwen.

Ik moet wel toegeven dat ik er even in moest komen: de eerste paar afleveringen was het erg wennen aan het harde geweld en de personages. Het is de wereld die we kennen uit de Daredevil-strips van Frank Miller, maar toch ook weer niet. In aflevering 12 klikte alles voor me als Matt Murdock, zonder kostuum en overdag, over daken rent en van dak tot dak springt en een taxi achtervolgt. Als de televisie-Murdock atletisch over de daken van New York danst, lijkt hij eindelijk echt op het evenbeeld uit de strips. Hiervoor hebben we hem vooral gezien als een vechter die het meeste wegheeft van een bokser die ook Oosterse vechtsporten kent.

daredevil_dak daredevil_dak_05

Persoonlijk vind ik de series Agents of SHIELD en Gotham leuker om naar te kijken, maar ik zal zeker het nu al aangekondigde tweede seizoen van Daredevil opzetten.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie Avengers: Age of Ultron

Ultron.

In Avengers: Age of Ultron blijkt dat goede intenties gruwelijke gevolgen kunnen hebben en dat bad guys soms een goed hart hebben.

Mijn fanboyhartje gaat nog steeds sneller kloppen als ik terugdenk aan de eerste Avengers-film (2012): schrijver en regisseur Joss (Buffy the Vampire Slayer) Whedon was er voor het eerst in geslaagd om dit beroemde superheldenteam uit de comics van Marvel op een meeslepende wijze naar het witte doek te vertalen. Het leuke aan een team als Avengers is dat de ego’s en karakters van de teamleden nogal met elkaar botsen. De superhelden liggen bijna net zo vaak met elkaar overhoop als met de megalomane snoodaards die ze bestrijden. Ondertussen zijn we een paar jaar en enkele solofilms van Captain America, Thor en Iron Man verder en is Marvel ook niet meer van de treurbuis weg te denken met de series Agents of S.H.I.E.L.D., Agent Carter en de pas gelanceerde Daredevil op Netflix. Verplicht kijkvoer, want net als in de stripreeksen staan de films niet op zichzelf. Ze vormen ieder een aflevering in een groot verhaal. Wie alle verwijzingen in Avengers: Age of Ultron wil begrijpen kan maar beter zijn huiswerk hebben gedaan. En wie niet van superhelden houdt, kan maar beter onder een grote dikke steen kruipen, want voorlopig zijn we nog niet van ze af. Gelukkig.

Ultron.
Ultron.

Cyborg
Aan het spectaculaire begin van Avengers: Age of Ultron vallen de Avengers de schuilplaats aan van misdaadorganisatie Hydra en functioneert het team als een geoliede machine. De eensgezindheid brokkelt echter snel af zodra Tony Stark (Robert Downey Jr.) en Bruce Banner (Mark Ruffalo), zonder met de rest van het team te overleggen, een artificieel intelligent wezen creëren dat de aarde moet beschermen tegen een invasie van buitenaardse wezens. De robot Ultron keert zich echter al snel tegen de Avengers en bedreigt de mensheid met de ondergang. Het is aan de Avengers om te voorkomen dat Ultron ons laatste uur inluidt. Gezien het thema had de film niet misstaan op de laatste editie van Imagine.

Net als zijn voorganger heeft Avengers: Age of Ultron een enorme vaart en moet je bij sommige gebeurtenissen niet te veel nadenken: de creatie van Ultron geschiedt voordat je twee keer met je ogen kunt knipperen en hoe het precies in elkaar steekt, ach, wat maakt het uit? Magische wetenschap is part of the fun in de strips van Marvel en wie wil geloven dat een dosis gammastralen wetenschapper Bruce Banner in de enorme groene, agressieve kolos genaamd Hulk kan doen veranderen, zal soortgelijke ontwikkelingen ook in dit nieuwe avontuur voor zoete koek slikken.

Still uit de openingssequentie.
Still uit de openingssequentie.

Nachtmerrie
In een interview met SFX magazine bekende Whedon dat het een enorme nachtmerrie was om alle leden in de cast ruimte te geven. Behalve de personages die we kennen uit de eerdere Marvel-films en nieuwkomer Ultron (met de stem van James Spader), introduceert Avengers 2 Scarlet Witch (Elizabeth Olsen), Quicksilver (Aaron Taylor-Johnson) en de robot Vision (Paul Bettany). Naar verluidt heeft Whedon flink moeten snijden om de film terug te brengen naar een speelduur van 2 ½ uur. Om de bomvolle plot waarin kleine, persoonlijke momenten worden afgewisseld met grote spektakelstukken, tot een coherent geheel te smeden, gebruikt Whedon running gags en gevatte oneliners. Daarmee slaagt hij er wederom in een zeer onderhoudend verhaal te vertellen waarin iedere Avenger een kans krijgt om een moment te stralen. Een verrassende rol is daarbij weggelegd voor het sociale leven van Hawkeye (Jeremy Renner). Ook tussen Black Widow (Scarlett Johansson) en Banner lijkt iets moois te bloeien. Fijn dat Hawkeye en Widow wat worden uitgediept. Wat ons betreft zijn beide rijp voor een soloavontuur.

Nieuwkomers Quicksilver en Scarlet Witch.
Nieuwkomers Quicksilver en Scarlet Witch.

Stripplaatjes
De actiescènes zijn door de vele gebeurtenissen soms wat chaotisch en de 3D-techniek maakt het kijken er niet makkelijker op, dus het is maar goed dat Whedon de handelingen soms in slow-motion laat zien. Dit is tevens een mooie ode aan het bronmateriaal van de film, want de poses die de vechtersbazen aannemen hebben ze duidelijk van de strippagina’s afgekeken. In spirit en uitvoering is Avengers: Age of Ultron dus wederom een fijne en vermakelijke Marvel-verfilming.

Vanaf 22 april in de bioscoop.

Deze recensie is geschreven voor en gepubliceerd op SchokkendNieuws.nl.

 

Categorieën
Film Spidey's web Strips

Spidey’s web: Waarom we Peter Parker niet zwart moeten maken

Miles Morels is de nieuwe Ultimate Spider-Man.

Als je Peter Parker laat spelen door een zwarte acteur, maak je inherent een ander personage van hem en geen getrouwe stripverfilming.

Spider-Man gaat deel uitmaken van het cinematografische universum van Marvel omdat Marvel Studio’s en Sony Pictures eindelijk een deal met elkaar hebben gesloten. Dat is voor mij goed nieuws, want nu kunnen de films van Marvel weer een beetje meer lijken op de Marvelwereld uit de strips. Al zal het nog een tijd duren voordat de X-Men en Fantastic Four daar deel van gaan uitmaken.

Klik op het plaatje, dan wordt ie groter.(Echt waar)
Klik op het plaatje, dan wordt ie groter.(Echt waar)

Er is op dit moment echter een hardnekkig gerucht gaande dat de nieuwe incarnatie van Spider-Man waarschijnlijk zwart zal zijn. Filmjournalist Jeff Sneider liet zich ontvallen in een podcast  (vanaf 44:30) dat hij uit betrouwbare bron had vernomen dat het 95% zeker is dat Spider-Man door een donkere acteur gespeeld gaat worden. Meteen ging dit gerucht als een lopend vuurtje door het web en schreeuwlelijk Dan Slott, die al een jaar of drie Amazing Spider-Man schrijft en daardoor mijn leven als Spider-Man-fan flink verzuurt, opperde op Twitter dat Peter Parker best door een zwarte acteur gespeeld kan worden. Er is volgens Slott niets inherent wits aan Parker.

Miles Morels is de nieuwe Ultimate Spider-Man.
Miles Morales is de nieuwe Ultimate Spider-Man.

amazing_spiderman_gwen_peteAllereerst dit: er bestaat een zwarte Spider-Man in the ultimate universe van Marvel, Miles Morales. Het zou voor de filmmaatschappijen een slim idee zijn om dit personage op te voeren in de films. De laatste twee Spidey-films met Peter Parker (Andrew Garfield) zijn redelijk geflopt. Dat komt onder andere doordat ze opnieuw de origin van de held hebben verteld. Daar zat het publiek volgens mij niet op te wachten. Daarnaast sloeg Electro in Amazing Spider-Man 2 een verschrikkelijk modderfiguur en werden er bepaalde scènes geschrapt door producenten wat het verhaal niet ten goede kwam. Om een frisse, nieuwe versie van Spider-Man aan het publiek te tonen zou Morales onder het masker een goede gok zijn. Miles’ fans zien dat wel zitten.

Samuel L. Jackson
Toen de superhelden van Marvel werden bedacht door Stan Lee, Jack Kirby, Steve Ditko en anderen, was het een andere wereld. Er waren vrijwel geen donkere helden in fictie te vinden. In ieder geval niet in comics. In de loop der jaren zijn er bij Marvel aardig wat etnische superhelden bij gekomen, maar in verhouding zijn dit nog steeds een handje vol ten opzichte van blanke helden. Nu er steeds meer behoefte lijkt te zijn aan diversiteit, aan helden met een andere etnische achtergrond én aan heldinnen, en de mediamakers doorhebben dat hieraan gehoor geven veel geld oplevert, is de roep om representatie in de filmversies van de strips groot. Iedereen draagt Nick Fury als voorbeeld aan, maar vergeten er vaak bij te zeggen dat Samuel L. Jacksons versie van Fury is ingegeven door de Fury uit het ultimate universe van Marvel. Dus ook al loopt er sinds jaar en dag een blanke Fury rond, in de films en de tv-serie Agents of SHIELD is hij zwart, want het is eigenlijk de ultimate versie. Sterker nog: schrijver van de strips Brian Michael Bendis had Jackson in gedachten toen hij Fury een make-over gaf.

In de aankomende reboot van The Fantastic Four wordt Johnny Storm gespeeld door acteur Michael B. Jordan terwijl Johnny in de strips een blanke huidskleur heeft en de broer is van Sue Storm die gespeeld wordt door blanke actrice Kate Mara. Iemand opperde ergens dat ze nog steeds broer en zus kunnen zijn omdat hun ouders een interraciaal stel zijn. Allemaal leuk en aardig, maar ik heb grote bezwaren tegen lukraak de etniciteit van bestaande personages veranderen.

spiderman_upsidedownkiss_filmPeter Parker is een blank personage. Dat is hij altijd geweest. Ik zie filmadaptaties van strips het liefst zo trouw mogelijk. Bij een adapatie van het ene naar het andere medium moeten er altijd dingen worden aangepast. Een film is nu eenmaal geen strip. En een verhaal dat in 1962 is gedacht, zoals de origin van Spider-Man, behoeft updates als je in 2002 een film daarvan uitbrengt, wat Sam Raimi’s eerste Spidey-flick duidelijk laat zien. In de kern is het verhaal behoorlijk trouw aan die van de strips gebleven en dat vond ik juist zo goed aan Raimi’s films. Maar een zo’n update zou niet de huidskleur van het personage moeten zijn, want dan verander je een belangrijk onderdeel van zijn identiteit.

Stel je voor dat we een biopic maken over Martin Luther King en dat een blanke acteur die hoofdrol speelt. Of een film over Nelson Mandela en hetzelfde geintje flikken. De wereld zou op zijn kop staan. En terecht, want in hun verhaal, in hun geschiedenis speelt hun etniciteit een grote rol. Hetzelfde geldt voor bepaalde superhelden van Marvel. Black Panther moet ook gespeeld worden door een donkere acteur en Storm van de X-Men kun je ook niet door een roodharige Ierse dame laten spelen. Nu zou je nog kunnen zeggen: Ja, maar bij die personen en personages wordt hun geschiedenis mede bepaald door hun afkomst. Mijns inziens geldt dit voor ons allemaal in meer of mindere mate.

Kleur bekennen
Volgens Slott is er niets inherents blank aan Peter Parker, maar dat ben ik niet met hem eens. Onze huidskleur bepaalt deels onze identiteit. Huidskleur en afkomst zijn belangrijke kenmerken van hoe mensen je zien. Geloof je me niet? Vraag je dan eens af of je leven anders zou zijn geweest als je niet blank maar met een donkere huid geboren was. Of andersom. Stel dat alles in je leven hetzelfde is als nu, maar dat je een andere etniciteit hebt. Ik weet wel zeker dat mensen anders op mij hadden gereageerd als ik niet blank was geweest of als ik een Marokkaanse naam had gehad. Niet altijd, maar er zouden zeker momenten zijn geweest dat ik gediscrimineerd werd of was uitgescholden vanwege mijn huidskleur.

Lukraak personages van etniciteit veranderen is zeggen dat ras en huidskleur niet uitmaken. Dat is ontkennen dat onze maatschappij racistisch is. En die vlieger gaat al helemaal op voor Amerika, waar de kloof tussen zwart en blank groot is. Waarschijnlijk groter dan hier, maar Nederland is al te klein als het om Zwarte Piet gaat. Huidskleur maakt uit. Het zou mooi zijn als we in een wereld zouden leven zonder racisme en vooroordelen jegens de ander, maar voorlopig is dat nog een utopie. (En daarop wijzen maakt me nog geen racist.)

De kloof maak je niet kleiner door blanke personages zwart te maken. Wel door interessante zwarte personages die Marvel al heeft de spotlight te geven. Een zwarte Peter Parker is niet de Peter Parker die ik uit de strips ken. Dat betekent niet dat er geen zwarte, Aziatische of Latino Spider-Man kan zijn. Natuurlijk wel, maar noem hem dan niet Peter Parker.

Parkers etniciteit veranderen zou mijns inziens net zo radicaal zijn als een vrouw van hem maken.

Voor mij maakt het niet uit dat Peter Parker een fictiefiguur is en niet ‘echt’ bestaat. Dat hij fictie is geeft de mensen van Sony geen vrijbrief om zomaar zijn etniciteit te veranderen. Ik ken Peter Parker al dertig jaar en ik ken hem beter dan menig familielid of vriend of social media-contact. Over de hele wereld is Spider-Man bekend en het merendeel van de mensen die hem kennen weet ook dat Peter Parker onder het masker schuilgaat. Als men een film over hem maakt, wil ik die als Spider-Man-fan die het liefst zo getrouw mogelijk zien, En veel andere Spidey-fans ook. Hetzelfde gevoel kennen veel Star Wars-fans als George Lucas weer eens met een aangepaste versie van zijn films komt.

Overigens heb ik niet de illusie met dit betoog anderen van gedachten te doen veranderen. Als jij vindt dat Peter best door een zwarte acteur gespeeld kan worden, voor wat voor reden dan ook, kan ik je vast niet van het tegendeel overtuigen. En dat hoeft ook niet, want iedere Spidey-fan heeft recht op zijn eigen mening en visie op Peter Parker. Ik geloof ook niet dat als de mensen van Sony een zwarte Peter Parker prefereren om bovenstaande redenen, dat zij de mening van de stripfans mee laten tellen. Het grote geld regeert immers. Maar ik wilde het wel even gezegd hebben. Dat ben ik mijn vriend Peter wel verschuldigd.

Categorieën
Film Filmrecensie Spidey's web Strips

Spidey’s web: Spider-Man 2 (2004)

In deze aflevering van VoorDeFilm behandel ik een van mijn favoriete superheldenfilms: Spider-Man 2 van Sam Raimi. Het is wat mij betreft ook een van de allerbeste superheldenfilms tot nu toe.

VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn. Het project is geesteskind van Menno Kooistra die de items vakkundig opneemt met green screen en daarna strak monteert.

Deze bespreking van Spider-Man 2 is geïmproviseerd opgenomen, net als die van Batman trouwens.

Categorieën
Film Filmrecensie Video

VoorDeFilm: Batman (1989)

Het is 25 jaar geleden dat Batman van Tim Burton uitkwam. Een goede reden om de film te behandelen in de webserie VoorDeFilm.

onset89024VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn. Het project is geesteskind van Menno Kooistra die de items vakkundig opneemt met green screen en daarna strak monteert.

23 juni 1989 ging Batman in première in de Verenigde Staten. In Nederland kwam de film pas op 13 oktober uit. Het was immers nog de tijd voor torrents, tegenwoordig brengt Hollywood zoveel mogelijk de films wereldwijd op hetzelfde moment uit. Ik zag Batman op 14 oktober als twaalfjarige en mijn leven was nooit meer hetzelfde. In deze geïmproviseerde bespreking poog ik uit te leggen waarom.

Overigens moet ik mezelf wel even corrigeren. Ik noem Anton Furst de art director van de film, maar hij was natuurlijk de production designer van Batman. (Dat krijg je ervan als je een recensie volledig ter plekke improviseert.)

Kijk vooral ook naar de andere introducties, want het begint al een mooie verzameling te worden, dat VoorDeFilm.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Fred Waugh was Spider-Man

Nicholas Hammond mag dan de hoofdrol hebben gespeeld in de televisieserie The Amazing Spider-Man, eigenlijk was het Fred Waugh die het Webhoofd gestalte gaf.

fred_waugh_spider-manFred Waugh (1932-2012) was een stuntman met een lange staat van dienst. In de jaren zeventig deed hij ook de stunts in de tv-serie over Spider-Man. Wanneer we Spidey in actie zien komen, zit dus eigenlijk Fred in het kostuum en niet Hammond. Die deed alleen de scènes waarin ook geacteerd moest worden.

Hammond zei hier het volgende over in dit interview met LA Times:

Truth be told, the only times that I can remember actually wearing the suit was when it was a scene with another actor. I did always say that [stuntman] Freddy [Waugh] — bless his heart — was really great at climbing up and down the building, but he was no more an actor than I was a circus performer. I said, “It’s not fair to the other actors to play these scenes and do dialogue with Freddy. I would always come in and do whatever action is involved when there is going to be dialogue. I wore the costume quite a lot in the pilot.

Hammond en Waugh hadden allebei een andere visie over hoe Spider-Man bewoog. Terwijl de acteur ervoor koos om zijn alter ego zo normaal mogelijk te laten bewegen, wilde Waugh er juist een menselijke spin van maken:

This was something that I wasn’t completely happy about. Freddy had this idea that he should move with these spider-like moves. Which was something I wasn’t totally comfortable with. We had to compromise a bit. I think even to this day, in my eye there’s a difference between the way Freddy moves and the way I do. In my mind the only time that it’s justified for him to move like a spider is when he’s trying to intimidate his enemies into thinking that he’s a creature. In some of the fight scenes, I think Spider-Man seems to convince his adversaries that he’s got some powers that he doesn’t actually have. But in the scenes where Spider-Man is just standing and talking to someone, I would just stand there and talk. He’s an absolutely average guy who is no different from you or anyone else except when he needs to use his skills and then he seems to become 10 times stronger than any other person on the street. And he can also jump up and hold on to the ceiling.

fred_waugh_spider-man2Spiderman-at-Caltech_curse_rava

Achter de schermen
Helaas heb ik nog geen interviews kunnen vinden waarin Waugh over zijn rol als Spider-Man spreekt en aangezien de beste man in 2012 op 80-jarige leeftijd overleed, kan in het hem zelf nooit meer vragen. Wel vond ik deze toffe opnames op YouTube die Waugh aan het werk laat zien tijdens opnames van de televisieserie. Je kunt meteen goed de wah-wah-gitaarmuziek uit de serie horen:

Overigens was het niet Fred Waugh maar Danny Seagren die als eerste het Spider-Man-kostuum op televisie droeg. Seagren speelde het webhoofd namelijk in de korte Spider-Man-items in het educatieve kinderprogramma The Electric Company. Zie hier de afleveringen op YouTube.

Categorieën
Film Spidey's web Strips

Spidey’s web: 70s Spider-Man in actie

Oeps! Het webhoofd mag wel oppassen anders slaat deze ninja nog z’n hersens in:

spider-man-70s_fred_waughGek dat Spidey’s spinneninstinct hem niet waarschuwt voor het gevaar dat achter hem schuilt. Nou ja, ze zaten er wel vaker naast in de televisieserie uit de jaren zeventig waar dit een still van is.

Toch denk ik met fijne nostalgische gevoelens terug aan de kortlopende serie waarin Nicholas Hammond Peter Parker gestalte gaf. Het was de eerste live-action serie over Spider-Man en toen deze op Sky Channel in de jaren tachtig in herhaling te zien was, wisten we niet beter. Het was immers het tijdperk voor Batman van Tim Burton en de X-Men van Bryan Singer lieten nog bijna vijftien jaar op zich wachten.

Ik heb al eerder over de serie geschreven dus ik zal de beschrijving hier kort houden: zeer beperkte specialeffects, Spider-Man vecht nooit tegen superschurken maar neemt het op tegen alledaagse boeven en veel van de bekende personages uit de strips zien we nooit in de serie. Toch doet Nicholas Hammond het niet onaardig. Hij was tijdens de opnames ongeveer 27-28 jaar oud, wat Peter Parker dus een stuk ouder maakt als hij door een radioactieve spin wordt gebeten. Zoals je weet was Peter in de strips een tiener toen dit gebeurde.

Bovenstaande still is afkomstig uit de pilot aflevering die in Europa als film is uitgebracht. In Spider-Man wordt universitair student Peter Parker door een radioactieve spin gebeten waarna hij de evenredige snelheid en kracht van het beestje overneemt. En net op tijd, want New York wordt afgeperst door Mr Byron: een naargeestige zelfhulpgoeroe die mensen hypnotiseert. Tien burgers zullen onder zijn invloed zelfmoord plegen tenzij de regering hem 50 miljoen dollar losgeld uitbetaald. Om te bewijzen dat hij hiertoe in staat is, laat hij enkele prominente burgers- advocaten, rechters, professoren etc. bankovervallen plegen.

spiderman 70s ninjas 2

spiderman 70s ninjas

In deze scène krijgt Spidey het aan de stok met drie ninja’s in dienst van Byron. Het is de beste actiescène uit de pilotaflevering en tevens de eerste keer dat we Spider-Man in kostuum in actie zien komen. Niet alleen krijgen we een goede demonstratie van de krachten die het Webhoofd bezit, we zien vooral ook zijn beperkingen. Had Spidey in de strip weinig moeite gehad met de drie kaalhoofdjes, in de serie blijft de eerste confrontatie onbeslist. Ook weten de mannen makkelijk het web van zich af te schudden en is het web dat uit de webschieters komt sowieso niet erg sterk.

Omdat mensen tegenwoordig zo aardig zijn geweest om alle dertien afleveringen van de serie op YouTube te zetten, kunnen we nu genieten van de hele actiescène:

Zelf foto’s van Spider-Man maken
Toen ik de serie als tienjarige zag, was ik er zeer van onder de indruk. Heel graag wilde ik foto’s nemen van deze actiesequentie, net zoals Peter Parker dat in de strips deed. Een screenshot maken zoals we tegenwoordig doen, zat er toen niet in.

Ik heb toen met de Agfamatic 2008, de klik-klak-fotocamera van mijn moeder een poging gedaan om de beelden vast te leggen. De verkoopster in de drogisterij waar ik het filmrolletje kocht, had nog enkele tips voor me om betere foto’s te nemen van televisie. Ze vertelde dat ik alle gordijnen in de woonkamer dicht moest doen zodat er zo min mogelijk weerkaatsing in het beeld te zien was. Ook stelde ze voor dat ik het beeldscherm iets donker moet zetten om de foto niet te licht te maken. ‘Om de duisternis te compenseren moet je de flits aanzetten,’ vertelde ze me op vertrouwelijke toon.

Thuis ging ik meteen aan de slag, deed de gordijnen dicht, stopte de videoband in de speler en draaide de ninja-scène af. Zodra Spider-Man op het plafond sprong drukte ik af. Flits! Eventjes was de hele kamer verlicht door de lichtflits. Nadat de sterretjes voor mijn ogen weer waren gedoofd maakte ik op deze manier nog een paar foto’s. Vooral het moment dat Spidey de paal op het dak vast pakte en de ninja van zich af schopt wilde ik op foto vastleggen. Na een paar flitsen begon het me te dagen dat die verkoopster wellicht helemaal geen kennis had van hoe je foto’s van televisie nam en dat het waarschijnlijk helemaal geen goed idee was om een flits te gebruiken, want die leek door het glazen televisiescherm teruggekaatst te worden. Dus nam ik nog een paar foto’s zonder. Het was immers een geheel nieuw experiment voor me, dat foto’s van televisie nemen.

Toen ik een paar dagen later vol verwachting mijn rolletje liet ontwikkelen bleek dat mij vermoedens juist waren geweest: het merendeel van de foto’s lieten niet meer zien dan een witte vlek van de flitslamp. De twee foto’s die ik zonder flits had gemaakt lieten Spider-Man zien die de ninja een flinke trap gaf. Maar de foto verdiende geen schoonheidsprijs: ik had precies tussen twee frames afgedrukt waardoor Spidey er dubbel op stond. Ook was de foto veel te donker, waardoor er maar weinig te zien was. Nou ja, ook Peter Parker de nieuwsfotograaf en mijn grote voorbeeld, had geregeld mislukte foto op zijn rolletje zitten. Dat was toch een soort troost.

Dertig jaar later, van de week dus, heb ik een paar screenshots gemaakt van de scène om de wens van dat jongetje van vroeger toch nog uit te laten komen. Door de lage resolutie van het videobestand is het resultaat echter wat teleurstellend. Ach, sommige dingen veranderen niet.

spider-man-70s-ninjas-01 spider-man-70s-ninjas-02 spider-man-70s-ninjas-03 spider-man-70s-ninjas-04
Er valt nog veel meer te vertellen over Spider-Mans televisie-avonturen in de jaren zeventig, dus ik kom hier zeker nog op terug.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Rocket Raccoon and Groot

Rocky Raccoon and Groot drawn in the expressive Mignola style.

With the movie The Guardians of the Galaxy hitting theaters in the Netherlands on August 14th, this summer there is no way around the little feisty Rocket Raccoon and his buddy Groot, so you might as well pick up this collection of stories to get yourself acquainted with their back stories and adventures. You will be in for some fun and loony adventures.

Rocky Raccoon and Groot drawn in the expressive Mignola style.
Rocky Raccoon and Groot drawn in the expressive Mignola style.

After reading the Rocket Raccoon and Groot trade paperback, I can’t help wondering what writer Bill Mantlo and artist Keith Giffen were smoking when they conjured up the character. No doubt they were listening to The White Album by The Beatles, because the first real story in which Raccoon plays an important part, which happens to be an adventure with the Incredible Hulk, is full of references to the song ‘Rocky Raccoon’.

Rocket Raccoon is an intelligent, anthropomorphic raccoon, an expert marksman, master tactician and pilot. He’s also an inhabitant of a planet called Halfworld. Half of this planet consists of an insane asylum called Cuckoo’s Nest, which looks as cosy as the garden of Eden, while the other half is an industrial wasteland where robots are producing toys to keep the insane entertained and happy. It’s Rocket’s task to protect the inmates from killer clowns and the Black Bunny Brigade, and guard the loonies’ ‘Gideon’s Bible’, which contains everything one needs to know about the history of the planet – if only one would be able to decipher its text.

If this sounds a bit corny or loony, you’re quite right. Strangely enough I never had trouble believing stories about a guy bitten by a radioactive spider, nor about a Bat-Man guarding a major metropolis. However, it took me quite some pages to get into the groove of the nonsensical world of talking animals, with the likes of Rocket Raccoon and his side-kick Wal Rus, who has mechanical tusks that can blow your head off.

However, things start to get quite serious in the four-issue limited series by writer Bill Mantlo which is also a part of this trade paperback, when the two major toy providers, a mole and a big snake, start a trade war with one another. When Rocket’s girlfriend, a lovely beaver named Lylla, gets kidnapped in the process, it is up to him and his team to free her. They’ll change the fate of Halfworld in the process.

The fact that a young Mike Mignola, who later became famous for creating a certain character called Hellboy, drew these four issues of Rocket Raccoon made the story that more interesting to me, especially since you can clearly see Mignola still trying to find his typical expressionistic style. (The cover of the book is, however, drawn in that lovely Mignola style we all love so much; see picture above right.)

Oh yeah, even though Groot is not as important a character as the title of the book might make him appear, let me tell you a bit about him. Groot (also known as the Monarch of Planet X) was created by Jack Kirby, Stan Lee, and Dick Ayers. The character first appeared in Tales to Astonish #13 (November 1960), which is also contained within this trade. He’s an extraterrestrial, sentient, tree-like creature that originally appeared as an invader who intended to capture humans for experimentation. Later on, he was reconfigured to be a heroic noble being, and crossed paths with Raccoon.

annihilators-4-groot-raccoon

Nowadays Rocket Raccoon and Groot are members of the Guardians of the Galaxy, and will star in the summer blockbuster by the same name. In the four part story ‘Annihilators’ Raccoon and Groot take centre stage. Personally I enjoyed this adventure written by Dan Abnett and Andy Lanning and drawn by Timothy Green II, the best. The story starts with the Guardians of the Galaxy disbanded, and Rocket working as a mailboy at the offices of Timely Inc. (Note that Marvel Comics used to be called Timely Comics.) He doesn’t remember a lot about his past, but when Rocket is attacked by a killer clown, it is time to visit his old buddy Groot once more and travel back to Halfworld to discover why Rocket had to leave his place of birth in the first place. It is a fun read, event though this adventure sort of rewrites the events of the four-part story of Mantlo and Mignola that came before.

I loved certain running gags in ‘Annihilators’. For instance, to the untrained ear Groot’s vocabulary seems quite limited, for all he seems to yell is ‘I am Groot!’, but that’s just because you and I don’t speak tree. Rocket does, however, and luckily for us his responses to Groot make clear what his wooden ally is talking about during the comic.

This review was written for and published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: De dood van Captain Stacy

Het levenspad van Peter Parker lijkt soms geplaveid met tragiek. Hoewel hij sinds de dood van zijn Oom Ben probeert het goede te doen, kan hij soms niet voorkomen dat er door zijn heldendaden onschuldige slachtoffers vallen. Vaak komen die slachtoffers uit zijn directe omgeving. Captain George Stacy was de eerste.

Je raadt het wellicht al aan de naam, want inderdaad de oud-commissaris van politie was inderdaad de vader van Gwen Stacy, Peters eerste grote liefde. Ook was hij een van de weinige vertegenwoordigers van de sterke arm die Spider-Man wel ondersteunde.

In Amazing Spider-Man #90 (november 1970) denkt Parker eindelijk een oplossing gevonden te hebben om Doctor Octopus te verslaan. Hij ontwikkelt speciaal webvloeistof die ervoor zorgt dat zijn zesarmige vijand niet meer in staat is om mentaal zijn mechanische tentakels te besturen. Sterker nog: die armen beginnen Ock zelf aan te vallen. En dan gebeurt er dit:

ASM_090-18 ASM_090-19 ASM_090-20 ASM_090-21In tegenstelling tot wat de film The Amazing Spider-Man van Marc Webb je wil laten geloven, vraagt Captain Stacy bij zijn sterven aan Peter of hij Gwen wil beschermen en niet dat hij vindt dat Spider-Man uit haar buurt moet blijven. Al die tijd wist de beste man dus al dat zijn aanstaande schoonzoon en Spidey dezelfde persoon zijn. Hij was dan ook een zeer intelligente kerel met een zeer goede inborst. Dat maakt hem als personage wellicht een beetje vlak, want ronde personages kennen ook minder mooie kanten aan hun karakter, maar zijn dood des te tragischer.

Overigens, en dat is wel weer grappig, refereert de film Spider-Man 2 van Sam Raimi naar Stacy’s heldendaad. Hierin redt Stan Lee een vrouw van vallende brokstukken die tijdens een gevecht met Doctor Octopus naar beneden komen:
https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=kLVBcCkVWb0#t=73

Dat Lee een held was vermoedden we natuurlijk allang, maar nu weten we het zeker. Een soortgelijke scène zat overigens ook in Spider-Man, maar aangezien het hier draait om een gevecht met Ock, leek me dit een beter voorbeeld.

Amazing Spider-Man #90. Tekst: Stan Lee. Tekeningen: Gill Kane, inkt John Romita Sr.

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie X-Men: Days of Future Past

X-Men: Days of Future Past is bijna net zo goed als X-Men 2, wat nog steeds een van de beste superheldenfilms ooit is.

Magneto heeft gelijk gekregen, want de toekomst ziet er somber uit voor de mutanten. In X-Men: Days of Future Past zijn de mutanten vrijwel uitgeroeid of opgesloten in kampen, evenals de mensen die met hen sympathiseren of die in de toekomst mutanten als nakomelingen zullen hebben. Sentinels hebben de wereld in een ijzeren greep. Deze enorme humanoïde robots zijn in staat hun verweer aan te passen aan de krachten van de mutant tegen wie ze het opnemen en deze krachten zich eigen te maken. Dit maakt ze praktisch onoverwinnelijk. Het is aan Wolverine om terug in de tijd te reizen en het verleden te veranderen, opdat mens en mutant een toekomst hebben.

Samen met de jongere versies van professor Xavier, Magneto en Beast, die we kennen uit X-Men: First Class, probeert hij te voorkomen dat Mystique Dr. Bolivar Trask (Peter Dinklage) vermoordt, de bedenker van de Sentinels. Deze moord overtuigt de Amerikaanse regering er namelijk van dat de mutanten een bedreiging vormen en dat Trasks project een goed idee is. Ook Mystiques talent om het uiterlijk van ieder ander aan te kunnen nemen geven Trask de mogelijkheid om de Sentinels adaptief te maken. Kortom: voorkom de moord, voorkom deze toekomst. Al blijkt dat niet zo gemakkelijk als dat het lijkt, natuurlijk. Niet in de laatste plaats omdat Charles Xavier (James McAvoy) om komt in zelfmedelijden en in eerste instantie allesbehalve zin heeft om Wolverine te helpen. ‘I don’t want your future!’ schreeuwt hij Wolvie toe.

Xmen-Character-Mashup Een leuke twist op het tijdreisthema is het feit dat alleen het bewustzijn van de reiziger de afstand aflegt en in het lichaam van zijn jongere zelf terechtkomt. Zijn huidige lichaam blijft in de toekomst achter. Gebeurtenissen uit het verleden en heden worden voortdurend afgewisseld, wat de plot extra spannend maakt: lukt het om het verleden snel genoeg te veranderen voordat de Sentinels in de toekomst Wolverine en de laatste X-Men vinden en uitroeien?

x-men_daysfuturepastHet uitgangspunt van X-Men: Days of Future Past is afkomstig van het stripverhaal met dezelfde titel, geschreven door Chris Claremont en getekend door John Byrne. Dat verhaal verscheen in 1981 in de comicreeks Uncanny X-Men en wordt door de fans terecht als een van de klassieke X-Men-avonturen beschouwd. In de strip is het Katherine Pryde die naar het verleden reist. In de filmversie heeft men voor Wolverine gekozen. Aangezien een dergelijke sprong in de tijd hersenbeschadiging zou veroorzaken en Wolverine zichzelf kan helen, is hij de ultieme kandidaat voor dit klusje. Bovendien was Pryde in 1973 nog niet geboren. Dat de sympathieke held met het korte lontje, toffe kapsel en scherpe klauwen een centrale rol inneemt in bijna alle X-Men-films zal ook hebben meegespeeld. Persoonlijk krijg ik geen genoeg van Hugh Jackman als Wolverine, al komt het personage tot nu toe beter uit de verf in ensemblefilms dan in zijn soloavonturen. Verder is het een feest om de castleden van de voorgaande films terug te zien, inclusief enkele bijzondere verrassingen. Die continuïteit is een van de sterke punten van de reeks.

Overigens heeft Claremont een cameo in de film. Leuk voor de fans die met zijn verhalen zijn opgegroeid, zoals ondergetekende. De beste man schreef maar liefst zestien jaar aan een stuk aan de reeks en maakte de X-Men-strip enorm populair. Claremont schrijft ronde, realistische personages en zorgt altijd voor genoeg soap tussen de actie om met de helden te kunnen meeleven.

Beast & Wolverine.
Beast & Wolverine.

Bryan Singer levert met  X-Men: Days of Future Past één van de beste films van de franchise af. Het is inmiddels veertien jaar geleden dat zijn eerste X-Men uitkwam. Met deze zeer intelligente film die zowel de fans als nieuwkomers goed bediende, veroorzaakte hij de geboorte van de hedendaagse superheldenfilm. Singer concentreert zich meer dan ooit op de ontwikkeling van de personages en dat pakt voor het merendeel goed uit. Actiescènes zijn kort en to the point. De finale, die meer draait om psychologie dan om explosieve actie, biedt een aardige twist op het superheldengenre. De grootste en beste actiesequentie speelt in Parijs en vindt halverwege de film plaats. Omstanders filmen met hun 8mm camera’s beelden van Mystique en Magneto (Michael Fassbender) in actie. Nu zouden mensen massaal hun mobieltjes pakken en op YouTube zetten, dus afgezien van het laatste is er dus niet heel veel veranderd. Het is in het bijzonder genieten van hoe 1973 tot leven wordt gewekt middels de mode van strakke leren jasjes, lavalampen en een optreden van Richard – ‘I am not a crook’- Nixon. De mooiste eyecandy is Jennifer Lawrence, die als de blauwe Mystique praktisch naakt door de film danst.

Jennifer Lawrence: blauw & sexy.
Jennifer Lawrence: blauw & sexy.

Natuurlijk zitten er wat losse steekjes in het geheel: hoe Kitty Pryde (Ellen – eindelijk uit de kast – Page) opeens de gave bezit om mensen mentaal door de tijd te laten reizen, wat ze eerst nog niet kon, wordt niet uitgelegd. Ook krijgen we nieuwe mutanten voorgeschoteld die alleen bekend zullen zijn bij de lezers van de strips en hier vooral dienst doen als kanonnenvlees voor de Sentinels. Toch, in zijn geheel is X-Men: Days of Future Past een onderhoudende en intelligente aflevering, gedragen door een solide supercast.

Vanaf 22 mei in de bioscoop.

Deze recensie is gepubliceerd op SchokkendNieuws.nl.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review X-Men: Days of Future Past

The Sentinels attack.

A while ago I wrote about writer Christ Claremont and his contributions to the X-Men universe. Since the new X-Men film, Days of Future Past, is partly based on Claremont’s story by the same title, I thought it would be nice to read the comic before watching the movie.

x-men_daysfuturepastDays of Future Past was originally published in The Uncanny X-Men #141 and #142 in 1981. The storyline alternates between the (then) present year of 1980 and 2013, at the time a date far into the future. 2013 is a dystopian future in which mutants are incarcerated in internment camps. A lot of the X-Men have lost their lives fighting the Sentinels: enormous robots that have the North American continent under complete control. Originally activated by the American government to eliminate the mutant menace, the Sentinels hunted not only mutants but all superheroes and villains. Now the rest of the world threatens war against the Sentinels, which could mean a nuclear holocaust and the end of the world all together. An adult Kate Pryde transfers her mind into her younger self, the present-day Kitty Pryde, who tries to convince the X-Men to help her prevent a fatal moment in history that triggers anti-mutant hysteria and will lead up to the dystopian future of 2013. Rachel Summers, who played a major role in X-Men: Ghosts, plays a small but instrumental part in this adventure.

It was great revisiting this classic and well-written storyline from the early eighties. Especially since Canadian comic book artist John Byrne was the artist to bring Claremont’s scripts to life at the time. Later on Byrne would write and draw highly regarded stories about The Fantastic Four and revitalise the Man of Steel. At this juncture in his career he and Claremont worked on The Uncanny X-Men, then one of the most if not most popular superhero comic book. Soon the team split because of creative differences: Byrne didn’t like Claremont’s characterisations of the characters. In Days of Future Past however, none of the animosity is noticeable.

The Sentinels attack.
The Sentinels attack.

Another treat when it comes to reading old comics is to see the fashions of the time, be it in the decors or the way people dress.

The story is collected in a trade paperback containing Uncanny X-Men 138-143 and X-Men annual #4 which is illustrated by John Romita Jr. The collection starts with the funeral of Jean Grey, moving on to an interesting story of the X-Men and Doctor Strange being trapped in a dimension quite similar to hell. Then Wolverine and Nightcrawler team up with Canadian superhero team Alpha Flight to capture the Wendigo, and… Well, why spoil all the storylines in advance? Needless to say: this trade is a must-read if you like the X-Men and want to see how the movie differs from the original comic, which it does quite a lot judging by the movie trailer, which shows it is Wolverine and not Pryde who tries to save the future by travelling to the past.

This review was written for and published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
Film Filmrecensie Spidey's web Strips

Spidey’s web: The Amazing Spider-Man 2

In zijn tweede Spider-Man-film concentreert regisseur Marc Webb zich vooral op de relatie tussen Peter Parker en zijn vriendin. De schurken spelen tweede viool. En nog behoorlijk vals ook.

tasm2_poster_300Als Spider-Man slingeren tussen de wolkenkrabbers van de betonnen jungle die New York heet, wie wil dat nu niet? Het is een van de voordelen als je door een radioactieve spin bent gebeten en de lol die Peter Parker daarin heeft, weten de filmmakers overtuigend te visualiseren. Aan het begin van The Amazing Spider-Man 2 laat het Webhoofd zich van een dak naar beneden vallen om op het laatste moment een webdraad af te schieten en over de menigte op straat te scheren. De camera volgt Spider-Man van dichtbij; soms krijgen we een point of view-shot te zien, zodat je jezelf even in het masker van het Webhoofd waant.

Los van het 3D-effect zijn dit overigens geen nieuwe filmische middelen, want die camerastandpunten werden al gebruikt in de live-action televisieserie uit de jaren zeventig. Toch zijn deze scènes erg effectief. Ook maakt Spidey bijdehante opmerkingen als hij met misdadigers vecht. Wat dat betreft hebben regisseur Marc Webb en acteur Andrew Garfield de spirit van Spider-Man goed gevangen. Voor de rest is deze nieuwe aflevering van Spider-Man vooral een kwestie van oude huiswijn in nieuwe zakken en eerlijk gezegd kennen we dat smaakje nu wel.

Romance
In The Amazing Spider-Man 2 ligt het zwaartepunt van het verhaal bij de relaties tussen de personages. De romance tussen Peter en Gwen Stacy vormt het dramatische hart van de film. Peter Parker wordt verscheurd door zijn liefde voor Gwen en de belofte aan haar vader om uit haar buurt te blijven omdat zijn activiteiten als Spider-Man gevaar voor zijn geliefden kan opleveren. Iedereen die de strips heeft gelezen, weet hoe waar die woorden kunnen zijn. Garfield en Emma Stone hebben duidelijk chemie en overtuigen als liefdeskoppel. Stone maakt van Gwen een aantrekkelijke en spunky vrouw die zich niet zo maar even laat vastwebben door haar vriendje als er gevaar dreigt. Sterker nog: vol overgave treedt ze de dreiging tegemoet. Daar moet je wel voor vallen.

tasm2_gwen_peter_smallEen andere belangrijke relatie is de vriendschap tussen Peter en Harry Osborn. Het weerzien tussen die twee is een belangrijke opstap naar de volgende film. Hoewel Dane DeHaan Osborn jr. een fris gezicht en een intense persoonlijkheid geeft, voelt deze plotlijn toch als een herhalingsoefening. We hebben het allemaal al in Raimi’s Spider-Man-films gezien. Jammer dat men bij de reboot niet gekozen heeft voor een echt radicale andere richting. De scènes tussen Peter en zijn tante May (Sally Field) voegen een welkome komische noot aan het drama toe. Grappen over het wassen van het Spidey-kostuum zijn ook weer van de partij. Wel jammer dat Garfield bij iedere scène die wat emotie vraagt zijn ogen niet droog kan houden. De naam The Amazing Kleenex-Man zou hem beter staan.

tasm2_spidey_brandweerModderfiguur
Op relationeel vlak mag Webbs derde film goed uit de verf komen, net als bij zijn vorige Spidey-film geldt dat helaas niet voor de bad guys. De karakterisatie van Max Dillon aka Electro is zelfs gênant te noemen. De sukkelige Dillon wordt zijn hele leven al door anderen genegeerd. Hij heeft het elektriciteitsnet voor de stad helemaal uitgedokterd, maar wordt door zijn baas en collega’s als sloofje behandeld. Wanneer Spider-Man hem het leven redt, denkt Dillon dat ze meteen dikke maatjes zijn. Thuis voert hij uitvoerige dialogen met zijn denkbeeldige vriend en pakt hij blij als een kind een verjaardagstaart uit de koelkast die zogenaamd door Spider-Man is gekocht. De scène riep bij ondergetekende plaatsvervangende schaamte op. Wanneer Dillon door een vaag ongeluk elektronische gaven krijgt en bij hem letterlijk de stoppen doorslaan, ziet hij kans om zijn plek in de spotlight op te eisen.

tasm2_max_dillonAls Spider-Man-purist kan ik waarderen dat men heeft geprobeerd om Electro, die in strips nogal eendimensionaal is, menselijker te maken. De filmmakers proberen sympathie voor Electro op te roepen door hem tot slachtoffer van omstandigheden te maken. Eerder lukte die benadering wel in de films van Sam Raimi waarin Willem Dafoe als de Green Goblin en Alfred Molina als Doctor Octopus, gelaagde, getroebleerde personages neerzetten. Jamie Foxx doet zijn best met wat hij aangeleverd krijgt, maar hier schiet het scenario duidelijk tekort. Electro slaat een modderfiguur.

Comic relief
tasm2_rhinoDe Rhino heeft een kleine rol in het geheel en is vooral een voorzetje voor de Sinister Six-film die eraan zit te komen. Paul Giamatti zet de schurk neer als een stripfiguur. Dat kan ik de batterij scenaristen die aan het script schreven nog wel vergeven, want Rhino zorgt vooral voor comic relief, maar zijn outfit is, net als het Spider-Man-pak uit de vorige film, een belediging voor de stripfans. Het lijkt wel of Webb en zijn team nog nooit een superheldencomic hebben gelezen.

Van alle schurken is de verhaallijn met Harry Osborn het meest interessant, al had Dane DeHaan wat mij betreft meer screentijd mogen hebben. Nu voelt zijn transformatie gehaast. Maar goed, plotgaten moet men ook dit keer weer voor lief nemen. En er moet natuurlijk wat materiaal voor deel 3 overblijven.

Het is erg jammer dat de schurken niet goed tot hun recht komen, want een superheld verdient een evenredig krachtige tegenstrever om tot zijn recht te komen. Nu is The Amazing Spider-Man 2 vooral een dramatisch verhaal waarin af en toe een kleurrijke, maar niet overtuigende gek opduikt.

Draait vanaf 24 april in de bioscoop.

Deze recensie is op SchokkendNieuws.nl gepubliceerd.