Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Chasing Amy 2: Thema’s in Amy

In Chasing Amy worden enkele interessante thema’s uitgewerkt die als typische Kevin Smith-onderwerpen bestempeld kunnen worden. Dat maakt Kevin Smith dan ook tot een auteur. In de wereld van de cinema wordt met ‘auteur’ een filmmaker bedoeld die een herkenbare stijl heeft en/of aan terugkerende thema’s te herkennen is. De term ‘auteurisme’ is bedacht door André Bazin (filmrecensent en filmwetenschapper) in het artikel ‘La politique des Auteurs’, geschreven in 1957. De jonge honden van de Franse Nouvelle Vague namen de term ter harte en bestempelden zichzelf aan het begin van hun filmcarrière ook meteen als auteur, maar dat even terzijde. Tegenwoordig zou je bijvoorbeeld Tim Burton een auteur mogen noemen. En wat mij betreft Kevin Smith ook.Liefdesperikelen
Het belangrijkste thema van Amy is de relatie tussen mannen en vrouwen. Bij Smith gaat ’t vaak om de Ware, de break-up en de make-up. Dante uit Clerks twijfelt of zijn huidige vriendin wel de ware is nu zijn ex weer contact met hem zoekt. Mallrats draait om de vraag of de twee vrienden T.S. Quint en Bruce Brodie hun twee ex-vriendinnetjes kunnen terugveroveren. In Amy wordt Holden verliefd op Alyssa, maar raakt hij haar kwijt door zijn eigen onzekerheid. Jay & Silent Bob Striken niet alleen Back, maar Jay scoort onderweg ook nog eens een leuk vriendinnetje dat volgens hem de Ware is. (En daar bedoel ik niet de aap mee waar hij en Bob aan het einde van de film mee weglopen.) En in Jersey Girl ontdekt Ollie (wederom Ben Affleck) dat de girl next door misschien wel de ware voor hem kan zijn.De relatie tussen man en vrouw verloopt alles behalve makkelijk in het universum van Smith en levert dus genoeg stof op voor hilarische dialogen en situaties. In Clerks II is het nog maar de vraag of Dante op tijd het licht ziet en Becky Scott (Rosario Dawson) als de zijne kiest. Hij moet uiteindelijk kiezen voor wat hij zelf belangrijk vindt en niet wat hij denkt dat hij in de ogen van anderen zou moeten doen. (Overigens zien we bij Smith wel een verschuiving plaatsvinden: zowel in Clerks II als in Jersey Girl speelt behalve het thema de liefde ook de keuze voor het gezin een belangrijke rol. Dit heeft alles te maken met het feit dat Smith zelf een paar jaar geleden vader is geworden.) De ultieme relatie
De relatieproblematiek komt echter het beste naar voren in Chasing Amy. Vooralsnog is Amy de enige film van Smith waarin de liefdesrelatie tussen de personages onherstelbaar beschadigd raakt door de foute keuzes die de man maakt. Dit maakt het dan ook tot een schrijnend mooie film. Holden en Alyssa hebben de ultieme relatie: ze begrijpen elkaar en vullen elkaar perfect aan. Ze hebben het soort relatie dat je slechts een enkele keer meemaakt in je leven – de Ware Liefde. Dat Holden deze liefde uiteindelijk verliest, maakt zijn situatie herkenbaar. De meeste mensen hebben ongetwijfeld die ene grote liefde gekend die ze uiteindelijk zijn kwijtgeraakt. En hoewel ze daar ongetwijfeld veel van hebben geleerd en er een beter mens door geworden zijn, blijft er ergens in hun hart een klein leeg plekje over dat hun geliefde eigenlijk had moeten opvullen. Happy end?
Uiteindelijk gaat Amy dus over het volwassen worden van Holden en over het feit dat hij door zijn fouten een wijzer mens is geworden. (Het cliché dicteert immers dat we van onze fouten moeten leren.) Scott Mosier, de vaste producent van Smith, vindt dat de film vanuit dit thema gezien een positieve boodschap uitdraagt:

‘Ultimately, if you look at the film from my perspective, it has a happy ending because it comes from a place of learning. Holden is a better person for being through that experience. That’s what the end of that movie represents: that he’s stronger and better and touched because of his relationship with Alyssa.Then, because of that, he’s in a position to go out in the world and not make the same mistake. While it’s emotionally sad to see that stupid mistakes made it impossible for Holden and Alyssa to be together, in the end the fact that he has grown through the experience is very positive. At the end of the movie you feel Holden gets it. He’s going to be okay. I think it’s a film about a guy who’s trying to grow up and become a man. And he finally does.’ (Mosier geciteerd in An Askew View van J.K. Muir.)

Aan het eind van de film komen Alyssa en Holden elkaar weer tegen op een stripbeurs (de cirkel is rond, want daar hebben ze elkaar ook ontmoet). Holden hoopt op nieuw contact met Alyssa, maar na een korte conversatie blijkt dat er niet meer in te zitten. Alyssa heeft inmiddels ook een nieuw vriendinnetje. Wel wordt duidelijk dat ze allebei nog veel om elkaar geven, maar dat de schade onherstelbaar is. Uit de strip die hij over de ervaring heeft gemaakt is duidelijk dat Holden inderdaad geleerd heeft van zijn fouten. In het laatste shot van de film keert hij het verleden dan ook letterlijk de rug toe.De volgende keer een kijkje naar de thema’s homoseksualiteit en vriendschap in Amy en het werk van Smith.

Zie ook: De oorsprong van Amy en de recensie van Clerks II.

Categorieën
Media

Column: Sparren met rechts

Van de week zat ik met twee collega’s in de trein. Na de nodige kantoorroddels kwam het gesprek onvermijdelijk op de aanstaande verkiezingen. Wie spreekt over politici in verkiezingstijd heeft het over politieke uitspraken. Uiteraard passeerde Jan Peter Balkenende de revue. Hij grossiert immers in uitspraken die verkeerd worden opgevat. Zijn uitspraak over zijn bewondering voor de VOC-mentaliteit is alweer een tijdje geleden gemaakt, maar blijft een mooi voorbeeld van het verbale gestuntel van onze eerste minister. Opeens klonk er een stem links van mij. Een oudere man mengde zich in het gesprek. Hij liep tegen de zestig, had dun wit haar, een jaren vijftig-bril en de duffe geur van een niet vaak genoeg geluchte kledingkast hing om hem heen. ‘De VOC heeft heel veel goede dingen gebracht voor Nederland’, barstte hij los. ‘Ze hebben ons 250 jaar lang rijkdom gebracht!’ ‘Dat ging wel ten kosten van een hoop mensen die niet vrijwillig hun vrijheid of leven opgaven,’ probeerde ik. ‘Ach, die Javanen waren maar wat blij dat we kwamen. We hebben ze een hoop goeds gebracht.’ ‘Ik denk dat de vele dode Javanen en slaven u tegen zouden spreken,’ zei ik nog, maar de Rechtse Rakker op leeftijd wist van geen ophouden. Hij beweerde zelfs dat het slavendrijven van Nederland maar even geduurd had en dat Nederland het eerste land was dat met deze praktijken was gestopt. ‘Nee hoor,’ wist mijn collega te vertellen, ‘Nederland was een van de laatste landen dat de slavernij afschafte.’ Dit gebeurde in 1863. Denemarken was ons ruim voor, want daar hadden ze het licht al in 1803. (Ironisch genoeg ben ik geboren in de stad waar ooit de VOC is begonnen: het plaatsje Hoorn waar nog steeds een standbeeld staat van Jan Pieterszoon Coen. Coen is een van de grootste slagers uit de vaderlandse geschiedenis. De rijkdom die hij namens de VOC in Hoorn en Nederland bracht was omringd met de muffe geur van duizenden lijken. Maar dat even terzijde.) Mijn station kwam op dat moment in zicht. Terwijl de Rechtse Rakker doorraasde over het fijne VOC-gevoel, nam ik afscheid van deze achterhaalde koloniaal. (Hij had de vader van onze aller Geert Wilders kunnen zijn.) Toen ik de trein wilde verlaten riep de man nog na: ‘Die Marijnissen van jou, dat is de dictator uit Oss! Hij is pas gevaarlijk.’ Hij zegt tenminste zinnige dingen,’ zei ik nog. Toen de trein het perron verliet, voelde ik medelijden met mijn collega’s. Die zaten immers nog een station langer opgescheept met deze incarnatie van Jan Peter, euh, ik bedoel Jan Pieterszoon Coen.
Lees ook: Het beeld van Balkenende

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Film: X-men 3

Begin december komt X-Men: The last stand eindelijk uit op DVD. Met dit derde deel neemt regisseur Brett Ratner het werk over van Bryan Singer die ervoor koos om zijn Superman Returns te maken.

De tiener Warren Worthington III probeert koortsachtig de vergroeiing op zijn rug af te knippen terwijl zijn vader de afgesloten badkamer binnenstormt. Schaamte en pijn zijn van het gezicht van de jongen af te lezen. De veranderingen die zijn lichaam ondergaat tijdens de puberteit zijn geen pretje, zeker niet als er engelachtige vleugels op je rug blijken te groeien. Het lukt vader Worthington om een geneesmiddel te ontwikkelen die alle vergelijkbare mutanten uit de X-men-strip- en filmreeks in staat stelt voorgoed van hun aangeboren gaven, afwijkingen en rariteiten af te komen.

Eigenheid
In de X-Men-reeks staan mutanten model voor de universele Ander die, bestookt met vooroordelen en onwetendheid, niet geaccepteerd wordt door de maatschappij. Centraal in X-Men: The last stand staat de vraag of mensen alleen geaccepteerd kunnen worden als zij zich aan de standaarden van die maatschappij conformeren. Gaan mutanten voor ‘genezing’ om opgenomen te worden door de massa, of behouden ze hun individualiteit? De mutant Rogue belichaamt dit vraagstuk het beste. Ze is niet in staat lichamelijk contact met iemand te hebben zonder diens levensenergie te absorberen. In de eerste film ontdekte Rogue haar krachten toen ze haar vriendje tot een coma zoende. In X-Men 2 kreeg ze een onmogelijke relatie met Bobby (Iceman) en in dit deel moet ze machteloos toezien hoe hij en nieuweling Kitty Pryde/Shadowcat naar elkaar toe groeien. Het geneesmiddel lijkt het einde van haar vloek te beloven.

Stripplaatjes
Bryan Singer bracht met de eerste twee X-Men-films de combinatie van menselijkheid en superheldenactie uit de strips op meeslepende wijze naar het witte doek. Regisseur Brett Ratner zet die lijn gelukkig voort. Dankzij de eerder gelegde basis van sterke verhaallijnen en uitgediepte personages weet hij het voorgaande bevredigend af te ronden. Enige voorkennis van de eerste delen verrijkt de kijkervaring wel, hoewel de belangrijkste personages tussen de actie door net genoeg ruimte krijgen om tot hun recht te komen. Dit laatste is vooral te danken aan de krachtige beeldtaal die de innerlijke conflicten van de personages visualiseert. In strips wordt altijd het sleutelmoment van een handeling getoond. Net als in stripplaatjes gebruikt Ratner iconografische shots die de tijd even doen stilstaan. Bijvoorbeeld wanneer Kitty tijdens het schaatsen struikelt en Bobby haar in zijn armen opvangt in een klassiek-romantische pose.

Een ander voorbeeld is het moment waarop Wolverine met grote inspanning stapje voor stapje richting Jean Grey loopt, terwijl haar goddelijke kracht zijn lichaam langzaam uiteenrukt. Het is een beeld dat op het netvlies gegrift blijft en dat zo uit de strips had kunnen komen. Deze visuele metafoor verbeeldt de keuze die Wolverine innerlijk verscheurt: hij houdt van haar, maar is de enige die de losgeslagen Jean kan tegenhouden. Dit soort aansprekende dilemma’s raakt net niet ondergesneeuwd door de actiescènes. Ratner rondt daarmee vakkundig af wat Singer begon.

Categorieën
Mike's notities

Column: Uitgaan na het uitgaan

Uitgaan in mijn woonplaats brengt altijd een maag vol gemengde gevoelens met zich mee. Ik bevind me steevast in mijn twee stamkroegen – als het concept van stamkroeg het tenminste toelaat om er twee stambarren op na te houden.
Laatst zat ik dan ook weer als vertrouwd in mijn stamkroeg, aan de bar, te sippen aan een Koninck. Naast mij zat Kroegtijger die bijna elke avond wel ergens aan een bar hangt. Het is een aardige gozer met wie ik graag converseer, als zijn hoofd ernaar staat.
Verderop in het café liepen meisjes te dartelen die minstens tien jaar jonger waren dan ik, maar gelukkig waren er ook vrouwen van mijn leeftijd. Verder waren er genoeg bekende gezichten aanwezig om me een behaaglijk gevoel te geven. Ik zal niet beweren dat ik nu in het verlengde van mijn huiskamer zat, maar soms overvallen dergelijke knuffelgedachten me wel eens. Gelukkig weet ik die dan weer snel weg te drinken. De barman is een bekende van me. Zijn vriendin stond te dansen op een lekker soulnummer uit de jaren zeventig – het tijdperk voordat muzikanten beroemd werden met het samplen van andermans muziek, vaak samples uit de jaren zeventig.Ik zat te praten met een Blonde Meid die ik wel vaker had gezien, maar wie ik voor het eerst in een gesprek verwikkeld raakte. Aangezien ze een nieuwe gesprekspartner was, kon ik mijn oude stokpaardjes weer eens oplepelen: muziek, films, het moeilijke schrijfproces van het filmscript waar ik nu drie maanden mee bezig was. ‘Mee bezig zijn’ is overigens een term die zeer ruim interpreteerbaar is. Het is niet zo alsof ik er elke dag aan werkte, ofschoon ik er wel een paar keer per dag aan dacht.
Toen ik het meisje vertelde dat ik reeds veertig pagina’s vol had geschreven en bezig was met de tweede acte, leek ze onder de indruk. Natuurlijk moest ik vertellen waar het verhaal over ging. Ik keek haar recht in de ogen aan en vertelde haar dat het verhaal draait om een man die de kans krijgt het leven te leiden dat hij altijd al heeft willen leiden. ‘En dan beginnen de problemen pas echt…’ probeerde ik zo onheilspellend mogelijk te zeggen.

Nadat ik dat wel weer genoeg gepraat vond over mijn tanende magnum opus, gooide ik het gesprek op een andere boeg. Wat ze deed, waarom, waar ze woont, etc. Toen gebeurde het onvermijdelijke in de conversatie, een wending die net zo goed onafwendbaar was als regen in het zomerse Nederland: ze begon over haar vriendje te praten. Dat was wel het laatste waarover ik iets wilde horen. Gelukkig vroeg Kroegtijger of ik nog iets wilde drinken, wat het gesprek zo’n beetje deed doodvallen.

Ik excuseerde mezelf met de smoes dat ik mijn blaas moest ledigen en ging na mijn toiletbezoek naast de vriendin van Barman staan, veilig aan de andere kant van de bar. Een ander Blond Meisje kwam naast me op de kruk zitten en terloops begonnen we een gesprek. Ze bekende vrolijk dat ze binnenkort zeventien werd. Verdorie, dacht ik, ze zag er toch iets ouder uit dan zeventien. Misschien zat er iets in het voedsel tegenwoordig, maar al die meiden leken wel snel meer volwassen te worden. Lichamelijk leek ze me in ieder geval volgroeid.

Het gesprek kwam op relaties tussen partners met grote leeftijdsverschillen en ik liet ontvallen dat ik niet zo erg op leeftijd lette. Ik val op individuen en niet op cijfers, probeerde ik te grappen. (Blijkbaar ben ik na een paar biertjes niet zo gevat meer en is mijn denkraam ietwat beslagen.) Ze begreep de hint, en was weg voordat je ‘Balkenende-is-een-eikel’ kunt zeggen. Gelukkig maar, want mijn laatste ervaring met een negentienjarige meid was nu niet echt heel erg plezierig geweest. Eigenlijk had ik dat wel vaker met negentienjarige meiden. Kennelijk niet een categorie die goed bij me paste. Misschien werd ik toch wat oud voor jong grut.

Terwijl ik weer terug naar mijn kruk liep hoorde ik een ander Jong Ding tegen haar vriendin zeggen dat ze vanavond ging neuken. Altijd leuk om te weten, dacht ik, maar weerhield mezelf ervan om een sarcastische opmerking te maken.
Ik gooide mijn bier achterover en voelde mijn hoofd frivool licht worden. Dat doel was tenminste weer bereikt vandaag. De klok zei dat het drie uur was en mijn lichaam vertelde dat het tijd was om te gaan slapen. Met een maag vol met bier en een leeg gevoel in mijn hart verliet ik het café, al wist ik dat het niet lang zou duren voordat ik wederom een voet over de drempel zou zetten.
Nu was het tijd om de drank zijn werk te laten doen, neer te ploffen op bed om even te verdwijnen uit de Bewuste Wereld en alles te vergeten. Even lekker ‘uit’ gaan. Al was het dan maar tijdelijk.

Categorieën
Striprecensie Strips

Webcomic: Review Questionable content

De webcomic Questionable Content van J. Jacques is een van mijn favoriete strips van dit moment. Lekker geneuzel over indie muziek, het afkraken van wannabee’s en een jongen en meisje die zich tot elkaar aangetrokken voelen, maar eeuwig om elkaar heen blijven draaien.


Een jongen en meisje die stiekem iets voor elkaar voelen, maar om elkaar heen blijven draaien zonder dat ze voor hun gevoelens uit durven komen. De romantische comedy is er groot mee geworden. Maar dat geldt ook voor prime-time televisie in het algemeen. Lois & Clark, Mulder & Scully, Dawson en Joey, Gordon en Joling… etc. Eigenlijk zijn er maar weinig man-vrouw partnerships op televisie te bedenken waar niet een zekere vorm van seksuele aantrekkingskracht een (onderhuidse) rol speelt. (Oké, Will & Grace is één uitzondering.) Het levert bevredigende kijkstof op: stiekem smachten om een onbeantwoorde liefde.Voor de meeste gevallen geldt dat als de twee personages eindelijk toegeven aan hun geheime verlangens, gelijk alle spanning uit de serie verdwijnt. Dit geldt voor de tv-serie Lois & Clark (zodra de toch wat lompe Dean Cain Teri Hatcher tussen de lakens zijn superkunsjes mag tonen, is de hele raison d’être van de serie omzeep geholpen). Zodra de X-Files meer draait om wat Mulder & Scully met elkaar ín het bed doen, dan de monsters die ónder het bed schuilen, is er geen ruimte meer voor enige vorm van geloofwaardige samenzwering.De vraag is: geldt dit ook voor de webcomic Questionable Content? Een strip die al meer dan zevenhonderd (!) episodes bevat, en die in beginsel draaide om de vraag: wanneer krijgt Marten zijn goede vriendin Faye eindelijk eens tussen de lakens?

Intelligent
Het antwoord is vooralsnog een dikke nee. Goed, Marten en Faye draaien echt stroken lang om elkaar heen. Marten voelt duidelijk iets voor Faye – maar zij blijft de boot afhouden. Questionable zit echter intelligenter in elkaar dan de gemiddelde romcom. Het verhaal dat Jeph Jacques hij vertelt is uiteindelijk meeromvattend dan alleen bovenstaande kwestie. “Questionable Content is a webcomic about indie rock, romance, and anthropomorphic computers,’ aldus Jacques. (Bron: http://comixpedia.net/index.php?name=Se … amp;page=1. Jacques geïnterviewd door Yolanda Yvonne Janiga.)De scènes beslaan meerdere pagina’s waarbij de schrijver ook nog af en toe tussen verschillende scènes schakelt. Hierdoor weet hij verscheidene verhaallijnen tegelijk levend te houden, als een jongleur die een paar ballen tegelijk in de lucht houdt. Mensen die de strip ieder dag lezen (de updates zijn van maandag t/m vrijdag) hebben dit wellicht niet zo door, maar wie het gehele archief in een keer doorspit (zoals deze reviewer heeft gedaan) merkt dat Jacques zijn strip het juiste tempo weet te geven. Jeph Jacques voert een aardige schare vaste personages op die de aandacht van de hoofdplot afleiden. De cast zorgt dus voor voldoende afwisseling en ontwikkelingen. De vriendschappen onderling zorgen ervoor dat de plotlijnen verbonden zijn.

Neurotisch
In sommige gevallen melkt Jacques de zaken echter wel erg lang uit, voordat hij met wat actie op de proppen komt. Faye heeft duidelijk een geheim en haar karakter is een vat vol neuroses. Ze slaat Marten graag als iets haar niet zint en heeft duidelijk moeite met seks. Daar wordt regelmatig naar gehint, maar pas rond aflevering 500 (!) wordt het een en ander uit de doeken gedaan. Voor mensen die snelle antwoorden willen, is Questionable niet de strip. Wie meer van een langdradige soapstructuur houdt is wel op het goede adres. Duidelijk is dat het bij Jacques niet om de plot gaat, maar om het spel tussen de personages. Hun guitige opmerkingen en reactie op de situatie van alledag, maakt de strip tot wat hij is. Het gaat dus niet zo zeer om wat de personages doen, maar om de oneliners die ze weten te verzinnen.Het verhaal krijgt meer diepgang op momenten dat er eindelijk eens grote ontwikkelingen gebeuren. Dit geeft de personages een kans te excelleren en een andere kant van zichzelf te laten zien. Het duurt echter een tijdje voordat Jacques het zover laat komen. In tussen houdt hij de lezer geboeid met aardige dialogen en voorvallen, maar wanneer de relatie tussen Faye en Marten eindelijk escaleert, weet hij de lezer pas echt goed vast te houden. Dat zijn de momenten waarin hij zijn kwaliteiten als verhalenverteller laat gelden.Toch zou het best kunnen dat het kabbelende tempo waar de serie soms in terugvalt, er juist voor zorgt dat mensen terugblijven komen. Als je de site elke dag even bezoekt, is het net of je een kort gesprekje voert met een stel vrienden van je. Bovendien is er eigenlijk geen enkel personage dat tegen de borst stuit. Jacques houdt het wat dat betreft veilig.

Jacques zei zelf het volgende over het verteltempo van de strip:

‘I’ve found that a good gauge of whether I’m pacing the story properly is to simply pay attention to how it makes me feel when I’m thinking about it — if I feel excited and find myself looking forward to a certain event or plot point, I’m probably moving along at the right pace. If I find myself getting bored or stressed out, it means I should probably change things up a bit. My readers tend to get very invested in the plot, and a certain percentage of them have always wanted me to hurry it up and move faster than I intended. I just ignore them and the strip doesn’t appear to have suffered for it thus far, so I guess I’m doing an okay job.” (Bron:http://www.comixpedia.com/node/7276. Jacques geïnterviewd door George Curtis.)

De tekenstijl is in die zeshonderd plus episodes wel ten goede veranderd. Begon de strip nog met simpele tekeningen waarin vooral de dialoog de belangrijkste ster vormde, en waarin alle meisjes op hun kapsel en kleding na hetzelfde gezicht hadden, tegenwoordig kent het werk van Jacques meer plasticiteit en kleurrijkere composities. Dit vooral dankzij de shading-tool van Photoshop. Al lijken de meiden nog steeds een beetje op elkaar, een vooruitgang is het wel. De shots zijn minder vlak en Jacques kiest regelmatig camerahoeken met een interessant perspectief. Daarentegen is er weinig actie op de achtergrond als het gaat om straatscènes. Kennelijk wonen er geen andere bewoners in de stripstad dan de personages die nodig zijn voor het verhaal.Sitcom
Desondanks gaat het bij Questionable niet zo zeer om het artwork. In dat opzicht heeft de strip veel weg van een Amerikaanse sitcom: om de zin komt een grap, het camerawerk is redelijk vlak, en alles draait om de guitige reacties van de personages op de situatie waarin ze zitten. Jacques weet altijd in vier plaatjes zijn punt te maken. (Op een paar uitzonderingen na bestaat iedere aflevering uit precies vier plaatjes die onder elkaar een verticale strook vormen.)
Jacques geeft zelf toe dat het artwork constant aan verandering onderhevig is:

‘The art is constantly changing, as anybody who reads the comic for more than two weeks could probably tell you. I’m always trying different things with the artwork- it’s been a goal from day one to continually improve my drawing ability, and I think it’s finally beginning to get to the point where I’m halfway decent at it. It’s basically survival of the fittest- changes that I think fit in with the overall look I’m going for stick around and get refined, and changes that don’t fit in get phased out, sometimes in the course of three or four strips, sometimes over a much longer span of time. I’m trying to get better at using different “camera angles” in each panel and doing more involved backgrounds, both of which are really just a matter of being patient and taking my time with the artwork. There’s still tons of room for improvement, and always will be, but I think I’m at least making progress.”
(Bron:http://www.comixpedia.com/node/7276. Jacques geïnterviewd door George Curtis.)

Wie interesse heeft in een making of van Questionable, verwijs ik graag door naar Jephs tutorial over hoe hij de strip maakt. Informatief – en hij kan het veel beter uitleggen dan ondergetekende.

Indie-bandjes
Jacques is dol op verwijzingen naar Amerikaanse subcultuur en indie-bandjes. Hij heeft zelfs een hele webpagina gewijd aan indie-bandjes en cd’s. Een lijst van muziek waar je naar zou moeten luisteren volgens Jacques.”Hey, Goth kids gotta sulk, emo gotta cry, Dorra gotta ask herself ‘why,why,why?'”volgens Faye in Questionable. Soms wordt het gezeur van Jacques over typetjes als de goths vs de emo-kids net iets te veel van het goede. Typeringen zijn een centraal thema in de strip, waarbij de bijpersonages nogal eens van stijl veranderen, wat natuurlijk staat voor het zoeken naar identiteit. Daar is op zich niets mis mee, maar Jacques komt niet verder dan het belachelijk maken van stereotypen zonder dat hij hier dieper op ingaat. Dat maakt de strip weer erg oppervlakkig. Enige kennis van
Amerikaanse subcultuur en de daarbij horende obscure bandjes is handig, maar niet onoverkomelijk. Zelfs voor wie niet bekend is de zanger van een bepaald bandje kan zich nog vermaken met de grap die over hem gemaakt wordt. Uit de context wordt genoeg duidelijk. Bovendien zijn dergelijke bandjes en fandom van alle tijden en universeel.Gelukkig houdt hij het niet alleen bij typeringen uit de jeugdcultuur, maar moeten countryliefhebbers en andere rednecks het ook ontgelden. Ook is Jacques niet vies van verwijzingen naar schilders als Jeroen Bosch. Kortom, eigenlijk is Questionable Content een pamflet voor alles waar de stripmaker een mening over heeft, maar daarin staat hij natuurlijk niet alleen. Veel webcomics lijken in het leven geroepen opdat de maker zijn mening kan spuien over alles wat hem/haar niet zint, maar gebruikt daar dan zijn personages voor om die mening te geven.Jacques is op dit moment fulltime met de online comic bezig en kan er schijnbaar ‘van leven’. Dankzij het zakelijk instinct van zijn vriendin zoals hij zelf toegeeft. Op handige wijze lopen de personages telkens rond in T-shirts die ook via de site te bestellen zijn. Behalve Questionable maakt Jacques ook nog Indie Tits, een webcomic waarin twee vogels hun gal spuien over indie-rock. http://indietits.com/.

Check it out.

Categorieën
Video

Film: Hou van jezelf voor dummies

Liefde, liefde… wie smacht er niet naar? Maar van de ander houden, begint bij van jezelf houden. Daarom is de cursus Hou van jezelf voor dummies ontwikkeld.Making of
Nou ja, eigenlijk zit het zo: Martijn en ik hebben voor de lol het bovenstaande filmpje gemaakt. Hij wilde graag zijn bluescreen uitproberen. De tekst is op een zondagmiddag opgenomen voor dit blauwe scherm. Nadat de opnames op tape waren gezet, is de informatie van het blauwe scherm digitaal vervangen voor de wolkenlucht. Zoals je van ons gewend bent valt dit filmpje in de categorie melig.Desondanks: “All you need is love…”Mocht je niets zien, surf dan naar: http://video.google.nl/videoplay?docid=-8511517994299652065

Categorieën
Film

Film: Lachen op het web met HAFF

Internet speelt een steeds groter wordende rol in de productie en distributie van animatie. Daarom vertoont het festival net als in 2004 onder de noemer Panorama NL Web een selectie van autonome Nederlandse webanimaties en projecten.

De geselecteerde webanimaties verschillen veel in onderwerpkeuze en in stijl: van de bijna abstracte zwemmende zaadcellen in Cells (Jurjen Versteeg), tot de meer Pixar-achtige 3D-animatie Inflate escape van Jesper Monteny waarin een ballon zichzelf probeert te bevrijden. De geselecteerde webanimators lijken overigens wel een voorliefde voor onverwachte wendingen en een humoristische invalshoek te delen. Op het web wordt heel wat afgelachen. Ook in De Nieuwe Kleren van de President (Cesare Davolio), een pamflet voor vrijheid van meningsuiting, speelt humor een belangrijke rol.

Jammer genoeg zoeken opvallend weinig webanimators de interactie met het publiek. Nils Mühlenbruch geeft met Het Elfletterig genootschap voorzichtig het goede voorbeeld. In deze webanimatie moet de kijker zelf allerlei voorwerpen aanklikken om de uitbeelding van recent bedachte woorden te activeren. Het is echter te hopen dat webanimaties in de toekomst een wat verdergaande interactie zullen bieden, want dat geeft ze een grote meerwaarde.

Ondanks de voordelen die het internet voor animatie biedt, moet de rol van het web volgens Lex Veerkamp, hoofd publiciteit van het HAFF, ook weer niet worden overschat. De vertoning op het web zal de animatiefilm niet van het grote scherm verdringen:

‘Sommige animatiefilms komen beter tot hun recht in de bioscoop. De film Father and Daughter (Michael Dudok de Wit, 2000) deed me op een klein scherm minder en heeft veel meer impact op het witte doek. Je ziet dan meer details. Maar los daarvan: samen met 40, 50 man in een zaal zitten en in een deuk liggen om een cartoon van Chuck Jones heeft iets magisch. Dat heb je in de huiskamer niet.’

Het Holland Animation Film Festival biedt de kans op die ervaring van 1 t/m 5 november.

Zie ook: Machinima op het HAFF.

Categorieën
Film Mike's notities

Halloween 2005

Nee, er staat geen tikfout in de titel. Vorig jaar was Halloween echt top. Halloween is een van mijn favoriete feestdagen. In Nederland hebben we het afgezwakte Sint Maarten, maar dat is eigenlijk alleen leuk voor kleine kinderen die dan weer een zak vol snoep en suikerziekte kunnen scoren. Het Amerikaanse Halloween is een feest waarin ook volwassenen zich mogen verkleden – niets is leuker natuurlijk. En pompoenen snijden – daar word je pas écht creatief van.
Vorig jaar vond er een groot Halloween-feest plaats in een kroeg in de buurt. In het kader van dit feest vroeg Martijn of ik mee wilde helpen met het maken van enkele korte films die vertoond zouden worden tijdens het feest. Hij had allerlei ideeën – een ervan betekende dat ik samen met een stel kennissen op zaterdagmiddag door de winkelstraat rende met een doodshoofdmasker op mijn hoofd. We renden wel tig keer heen en weer – en de cameraman rende maar achter ons aan. Mensen keken raar op kan ik je vertellen. Wij hadden echter de grootste lol. Martijn en ik hebben toen samen de filmpjes gemonteerd en achter elkaar gezet. De korte filmpjes Mother’s Day en Valentine’s Day, eerder geplaatst op deze site, zijn een herbewerking van het toen opgenomen materiaal. Omdat de filmpjes op hoge kwaliteit waren opgenomen, duurde het echt eeuwen voordat de Mac ze gerenderd had. Het feest was al in volle gang toen de harde schijf nog liep te kraken en te rekenen. Uiteindelijk rende Martijn de kroeg binnen en kon de film vertoond worden. Natuurlijk was het geheel een behoorlijk melige bedoening, maar sloeg gelukkig wel aan. Het leuke aan het project was dat het spontaan verliep en dat alles met een goed humeur is opgenomen. Het gezamenlijke doel – enkele filmpjes maken voor het feest – zorgde voor een band die sindsdien niet meer heeft plaatsgehad.
Dit jaar is er weer een Halloween-feest in de kroeg. Toch is alles anders. We hebben geen filmpjes gemaakt en ik ben op geen enkele wijze betrokken bij de organisatie. De groep die toen zo spontaan ontstond, is niet meer. (Al presenteren Martijn en ik binnenkort wel een nieuw melig filmpje, maar daarover later meer.) Afgelopen vrijdag heb ik samen met een stel vrienden naar een paar heerlijke B-horrorfilms gekeken. Een goede vrije tijdsbesteding en viering van Halloween.

En wat ga jij doen met Halloween?

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Tim Burton’s Corpse Bride

In het kader van Halloween hier een bespreking van een prachtige Halloweenfilm: Tim Burton’s Corpse Bride. Hoewel deze animatiefilm niet echt de stuipen op het lijf jaagt, ziet hij er fantastisch uit. In wezen heeft Tim Burton (wederom) een macaber sprookje afgeleverd.
In Corpse Bride wordt Victor (Johnny Depp) weggevoerd naar de onderwereld als hij door een vergissing met de Corpse Bride (Helena Bonham Carter) trouwt. Een meisje dat ooit op haar huwelijksnacht is vermoord en nog steeds op haar geliefde ligt te wachten. Ondertussen wacht Victors echte bruid Victoria (Emily Watson) op hem in het land der levenden. Hoewel het er in de dodenwereld veel gezelliger en levendiger is dan in de strenge en koude Victoriaanse bovenwereld, wil Victor toch terug naar zijn enige echte liefde. Het verhaal van Corpse Bride is gebaseerd op een Russische volksvertelling. De strekking ervan past perfect in het universum van Burton. De verhalen van Burton zijn namelijk heerlijk fantasierijk. Er gebeuren dingen in die uiteraard niet in onze wereld kunnen, maar de verhalen zijn altijd genoeg geaard in de echte wereld om geloofwaardig over te komen. Dit komt doordat Burton een wereld creëert die lijkt op de onze, maar zijn wereldbeeld is duidelijk vertekend, als een cartoon. Het is juist die vertekening die Burtons visie zo interessant maakt. Contrast
Burton gebruikt grote tegenstellingen in zijn verhalen. In Corpse Bride wordt de Victoriaanse tijd weergegeven in koude blauwtinten. De onderwereld van de doden bestaat juist uit vrolijke kleuren. Wederom het contrast tussen de ‘gewone wereld’ en de magische wereld, waarbij de magie altijd beter is dan het normale. De bruiden Corpse Bride en Victoria vormen allebei een weerspiegeling van de Victoriaanse tijd. Victoria straalt op een lieflijke wijze de vroomheid uit van die tijd (wat haar naam ook al aangeeft). De Corpse Bride is daarentegen een meer sexy versie van de Victoriaanse tijd. Zij verbeeldt de onderdrukte seksualiteit die onder de oppervlakte sidderde. Ook met Corpse Bride maakt Burton dankbaar gebruik van de invloeden uit zijn jeugd. Het decor met gotische elementen doet denken aan de filmsets van de oude horrorfilms. Victor loopt bijvoorbeeld door een bos dat heel veel lijkt op de kale boomstammen uit Bride of Frankenstein (James Whale, 1935). Het wijze skelet Elder Gutknecht (gespeeld door Michael Gough, die ook in veel horrorfilms van de Hammerstudio heeft gespeeld) wordt op speciale wijze geïntroduceerd. Voordat hij in beeld stapt is eerst de slagschaduw van zijn arm te zien. Dit shot is een directe verwijzing naar de film Nosferatu – een van de eerste Dracula-films – waarin de slagschaduwen van Dracula dodelijk blijken te zijn.
Burtons helden
Andere elementen uit Corpse Bride zijn bekende elementen uit Burtons eigen werk. De vrolijke wereld der doden lijkt veel op de dodenwereld uit Burtons Beetlejuice (1988) en roept onder andere de wachtkamer op waar schurk Betelgeuse (Michael Keaton) zit te wachten tot hij eindelijk het dodenrijk binnen mag. De film bevat ook duidelijke hommages aan Burtons helden. De piano waar Victor op speelt is geen Steinway maar een “Harryhausen”. Ray Harryhausen was de pionier op het gebied van stop-motion animatie. Hij maakte films als The Golden Voyage of Sinbad en Jason and the Argonauts. Wederom films die Burton ontdekte als kind. Stop-motion animatie
Corpse Bride is evenals Burtons The Nightmare Before Christmas gemaakt van stop-motion animatie. Dit is de oudste filmtechniek voor 3d animatie, waarbij figuurtjes op schaal beeldje voor beeldje worden opgenomen. Deze techniek geeft de beelden een echtheid mee die minder voor de hand ligt bij 3D computeranimatie, wat over het algemeen toch een meer synthetisch uiterlijk heeft. Met Corpse Bride heeft Burton weer een lieflijk en visueel verbluffend sprookje afgeleverd. De sprookjes van Burton mogen dan macabere elementen bevatten – ze zijn nooit eng. Daar zijn de beelden veel te mooi voor en de vertelling te grappig. En Corpse Bride zit vol met grappen die over lijken gaan. Corpse Bride is een waardig opvolger voor The Nightmare Before Christmas (1993). Er zit blijkbaar nog genoeg leven in Burtons gotische vertellingen.

Categorieën
Mike's notities

BTW

Vandaag sluit ik de ramen, ook de voordeur gaat op slot. Mijn telefoon staat uit. Ik wil niet gestoord worden. Ik zet rustig een cd’tje op en maak me geestelijk gereed voor de ergste taak die een freelancer kan overkomen: de administratie.

Ieder kwartaal hetzelfde verhaal: alle facturen checken, uitgaven controleren en dan aan de belastingdienst doorgeven hoeveel BTW ze van me gaan ontvangen.
Waarom dit niet gewoon een keer per jaar kan mag Joost weten. Maar ja, iedere keer als ik de belastingdienst bel, is Joost net lunchen. Schurk, van mijn BTW zeker!

Net als ieder weldenkend mens hou ik niet zo van administratie. Rekenen was nooit mijn sterkste punt op school, maar dit simpele optel en deel werk zou in principe geen probleem mogen zijn. Maar ik heb gewoon geen zin om aan de slag te gaan. In wezen ben je gewoon in dienst van de belastingdienst bezig en je krijgt er niets voor. (Ik krijg BTW betaald van opdrachtgevers, en mag dat doodleuk doorgeven aan Gerrit Zalm & Co.) Leuker kunnen ze het niet maken wordt gezegd… nee, daar hebben ze gelijk in. Hoewel, schaf dit geneuzel gewoon af. Zeker weten dat het leuker wordt. Het leven is te kort voor dit soort ongein. Als je alle uren die je aan je administratie besteedt zou optellen, kun met gemak heel lang op vakantie volgens mij. (Met de BTW als vakantiegeld.) Alles wordt in dit land geregistreerd teneinde de grootste papierverzameling ooit te creëren. Tenminste, zo voelt het af en toe. En dan moet je alles ook nog eens vijf jaar bewaren, ‘voor het geval dát.’
Voor het geval wat? Voor het geval ik gecontroleerd ga worden? (Kost nog meer tijd.) Voor het geval Bin Laden de westerse wereld binnenvalt? Voor het geval dat Al Gore toch gelijk heeft en we binnenkort onder water staan?

Ik snap best dat je belasting moet betalen – al voelt het soms wel alsof je alleen nog maar voor de belastingdienst aan de slag bent. Gezondheidszorg, onderwijs, stedenbouw, dijkonderhoud, ouderenzorg… allemaal ‘goede doelen’. Maar dan zie ik ze stuntelen in de Tweede Kamer, of Balkenende op televisie… of dan hoor ik over een peperduur gevechtsvliegtuig dat zonodig aangeschaft moet worden (voor het geval dát) en dan heb ik al helemaal geen zin meer om de administratie te doen. Nou ja, nog even en dan heb ik ’t weer gehad voor dit kwartaal. Maar als cadeau geef ik mezelf een week lang vrij van NOVA, het Journaal en Eén vandaag. Heb me nu wel weer genoeg opgewonden over Onzinnige Zaken. Tijd dat ik weer wat ga schrijven om nieuw BTW te genereren.

Categorieën
Film

Film: Machinima op het HAFF

Eens per twee jaar is het feest voor animatieminnaars, want dan vindt het Holland Animation Film Festival (HAFF) plaats in Utrecht. In de 11e editie is er speciale aandacht voor machinima.

Toen animator Gerrit van Dijk samen met Henk Camping van ’t Hoogt in Utrecht het HAFF in 1985 initieerde was het bedoeling dat het een eenmalige aangelegenheid zou zijn. Gerben Schermer, de directeur van het festival, liep in die tijd voor de studie cultureel management stage bij ’t Hoogt. ‘Het animatiefestival was mijn stageopdracht. Als ik er na ’85 niet mee was doorgegaan, is het nog maar de vraag of het HAFF nu nog zou bestaan,’ vertelt Schermer.‘Ik ben eigenlijk met het festival opgegroeid – iedere film die ik zag was voor mij nieuw – een openbaring. Tegenwoordig ben ik een specialist (lacht).’ In de afgelopen jaren is er wel het een en ander veranderd. Behalve een forse toename van het aantal bezoekers is het aantal competities uitgebreid. In 2002 werd de internationale competitie voor korte onafhankelijke films geïntroduceerd. Door de onderverdeling tussen narratieve en niet-narratieve animatie krijgen de doorgaans ondergesneeuwde experimentele films de nodige aandacht. Dit jaar worden een machinima-competitie en jongerenjury’s aan het programma toegevoegd.Het doel van het festival is altijd hetzelfde gebleven, namelijk aandacht generen voor de animatiefilm. ‘We gebruiken competities als marketingcomponent. Korte animatiefilms krijgen zelden aandacht. Een festival biedt de juiste reuring en maakt het voor de pers interessant. Daarnaast zijn we als festival toch een beetje een curator van de animatiefilm geworden.’ Dit jaar maakte de festivalorganisatie een selectie uit ruim 1600 inzendingen. Lang niet alles wordt vertoond. Lex Veerkamp, hoofdpubliciteit van het HAFF, licht de selectieprocedure toe: ‘Animatie staat niet stil. Niet alles wat nieuw is, is ook goed. Ons voordeel is dat er heel veel bij ons binnenkomt, en wij halen echt de krenten uit de pap. Zo vertoont het festival alleen het beste van het beste.’

Engagement
Uit het festivalprogramma blijkt dat engagement, na jaren van afwezigheid, weer een belangrijk thematisch uitgangspunt is in de animatiewereld. Zo wordt in de videoclip Def Sung (Xavier Reyé, Doctor L) en films als Black Day to Freedom (Rob Chiu) en Empire, op eigenzinnige wijze kritiek geuit op de Amerikaanse buitenlandpolitiek. In bijvoorbeeld Empire (Edouard Salier, Nicolas Schmerkin) wordt in een collage van beelden Amerikanen in hun vrije tijd getoond. Door deze – in jaren vijftig-stijl getekende – beelden van gezapige gezinsactiviteiten schemeren de onheilspellende vormen van oorlogsvoertuigen. De festivalorganisatie stimuleert de betrokkenheid bij de maatschappij ook zelf door middel van de machinima-competitie. Deelnemers kregen tien dagen de tijd om een eigen machinima-film te maken. Deze moet een reactie zijn op een gebeurtenis die niet later dan september dit jaar heeft plaatsgevonden. Machinima – animaties die worden gemaakt met behulp van computergames – zijn relatief snel te produceren. Hierdoor bieden ze animators de mogelijkheid om in te springen op de actualiteit, als zijnde bewegende politieke cartoons.
Ik vroeg Schermer of machinima de grote belofte is voor animatie. Schermer:

‘Ik vind belofte wel een groot woord. Het is gewoon een nieuwe vorm om zelf dingen te doen met gemanipuleerde beelden. Machinima wordt wel steeds toegankelijker en er kunnen mooie dingen uit voortkomen. Als mensen op een jongere leeftijd iets kunnen maken, dan kunnen ze heel snel leren en dat is belangrijk voor het werk op grotere schaal. Machinima zal niet voor eeuwig zijn, maar creëert een manier van denken, een manier om snel met dingen aan de slag te gaan.’

Machinima is op het internet duidelijk in opmars en staat daarom terecht in de schijnwerpers op het HAFF. Naast de filmcompetitie worden er een workshop, lezingen en discussies rondom deze jonge animatievorm georganiseerd. (In de crossmedia week Picnic in oktober was ook ruimschoots aandacht voor machinima.) Je kunt de filmpjes bekijken op: http://video.google.nl/nl/machinima.html

Meer over machinima: Machinima, een revolutie in animatie?

Categorieën
Film Strips

Film: Superman preview

Eind november brengt Warner Bros. een hele reeks dvd’s uit over de Man van Staal. De oude filmreeks wordt gevierd met special editions en van Superman II komt zelfs de beruchte Richard Donner-versie uit.

Toen de producers Iliya en Alexander Salkind in de jaren zeventig de filmrechten verkregen van Superman wilden ze Superman I + II tegelijkertijd opnemen om productiekosten te besparen. Hetzelfde hadden ze gedaan bij hun films rond de Drie Musketiers. Richard Donner werd aangesteld dit monsterproject tot een goed einde te regisseren. Halverwege het opnemen werd besloten dat de eerste film snel afgemaakt moest worden, de opnames van deel II werden toen gestaakt. Toen Donner in de loop van de productie grote mot kreeg met zijn opdrachtgevers, werd hij ontslagen/heeft hij ontslag genomen. Donner had toen al een groot deel van Suup II gedraaid.

Regisseur Richard Lester (die furore maakte met A Hard Day’s Night – de eerste Beatles-film) werd ingeroepen om de film af te maken. Lester voegde wat slapstick toe en nam enkele scènes opnieuw op. Kortom: Superman II werd een heel andere film dan zoals Donner hem graag had gezien. In 2001 kreeg Donner de kans om zijn director’s cut te maken. Er werden opnames gerestaureerd en toegevoegd aan de film. Naar verluid ziet de film er heel anders uit dan de oorspronkelijke versie.

Wie er benieuwd naar is, kan alvast een voorproefje bekijken op de Warner Bros.-site.

Binnenkort op Mike’s Webs meer over de Superman-films en Superman Returns in het bijzonder.