Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Eragon – Niet origineel maar wel leuk

Gastauteur Gerard Sombroek zet zijn tanden in de film Eragon. Tot zijn grote verrassing is deze film beter dan verwacht.Ik heb vele reviews gelezen over Eragon op internet voordat ik zelf naar de film ging. En eerlijk gezegd ging ik er een beetje met lood in mijn schoenen naar toe, want volgens een hoop reviews is het een vreselijke film die zijn bestaansrecht niet verdiend heeft. Gelukkig ben ik eigenwijs genoeg om zelf een mening te vormen en kan zonder blikken en blozen zeggen dat de film mij 100% is meegevallen.Nu kun je redetwisten of mijn positieve visie alsnog komt door de negatieve reviews, maar dat mag je lekker voor jezelf weten. Eragon is gewoon een leuke fantasy-film die je een dikke anderhalf uur weet te entertainen met zo nu en dan spannende momenten. Veel kritiek is er op de film omdat het een rip-off zou zijn van Star Wars. Zelf kan ik het niet helpen dat commentaar elitair gewauwel te vinden van een stel zogenaamd kritische en hardnekkige Star Wars-fans. Ook zou de film proberen te lijken Lord of the Rings. Goh! Wat verrassend… het is een fantasy-film! Wat had je verwacht?! Franse legioenen van Napoleon tegen het Irak leger van Bush? (Op zich wel een leuk idee…)Drakenrijders
Voor degenen die eigenlijk niets weten van de film Eragon, komt hier een beknopte omschrijving. Er is een land dat vroeger geregeerd werd door de Drakenrijders. Helaas zijn er strubbelingen gekomen. Eén van deze rijders, Galbatorix genaamd, heeft alle rijders verraden en zo goed als afgeslacht. Nu is Galbatorix koning van het land en hij regeert met ijzeren vuist. De drakenrijders zijn verdwenen. Maar dan gloort er hoop aan de horizon. Een boerenjongen genaamd Eragon (Dragon met een E) vindt een blauwe steen wat een draken-ei blijkt te zijn. Draken kiezen hun berijder zelf, en de jonge Eragon blijkt de uitverkorene te zijn. Samen met zijn draak Saphira bindt hij, onder begeleiding van Ex-drakenrijder Brom, de strijd aan met Galbatorix en zijn duistere handlanger Durza – een tovenaar met veel make-up en slecht gebit.Het is duidelijk dat Eragon niet origineel is en je kan ook wel zien door wat de schrijver (destijds een tiener) geïnspireerd is. Maar is dat nou zo slecht? Wat is tegenwoordig nou nog echt origineel? Helemaal op fantasy-gebied is er wat verhalen betreft al een hoop gedaan en is origineel zijn erg moeilijk. Ik vind dat de makers van de film lef hebben. Eragon ontkomt er namelijk niet aan om vergeleken te worden met Lord of the Rings, en zo’n strijd kun je eigenlijk alleen maar verliezen. Daarnaast is de hoofdrolspeler een jonge knul met weinig acteerervaring op hoog niveau. Dus wat dat betreft hulde voor het lef van de makers!Gaten in de tijd
In menig recensie wordt er geklaagd over de gaten in de plot, maar ik vind deze gaten erg meevallen. Er zit maar een gat in die niet in de bioscoopfilm wordt uitgelegd en dat is vermoed ik het gevolg van de film ‘op lengte knippen’. Zo gaat Eragon, tegen de wil van zijn leermeester in, met Saphira een prinses redden uit het kasteel van schurk Durza. Brom blijft achter, voor zover de kijker weet. Niets is minder waar en opeens verschijnt Brom ter plekke wanneer Eragon in nood is. Dit terwijl Eragon met zijn Draak veel sneller is dan Brom op zijn paard. Dit valt echter met enige ‘common sense’ wel uit te leggen.
Zo wordt er in de film erg vrij omgegaan met het fenomeen tijd. Je hebt het gevoel dat er tussen het begin en het eind maar enkele dagen zitten. Helemaal omdat de karakters niet verouderen. Maar er verstrijkt wel degelijk veel tijd. Je maakt van een boerenjongen nu eenmaal geen machtige krijger binnen een week. In een scène zie je Eragon in vermomming wachten buiten het kasteel van Durza. Wachtend op een goed moment dat hij naar binnen kan sluipen. Er wordt niet aangegeven hoe lang hij daar wacht, maar in de tussentijd had de supersnelle draak gemakkelijk alsnog meester Brom kunnen halen om te helpen. Ik zeg niet dat het zo gegaan is, maar het zou enigszins een plausibele verklaring zijn. De motivatie voor de draak is er, want als de berijder sterft, sterft de draak ook.Verder wordt eigenlijk alles verklaard in de film voor de oplettende kijker. Zo klagen sommige recensies over het feit dat men het raar vindt dat er veel te paard wordt gereisd terwijl je een supersnelle draak ter beschikking hebt. Er is echter een scène waarin Saphira drie mensen moet dragen en daar de grootste moeite mee heeft. Ze houdt dit maar even vol. Permanent reizen met twee berijders is dus ook niet denkbaar. Dan is je draak als verkenner gebruiken terwijl je als groep samen reist het verstandigste om te doen.Beauty weekend
Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Zoals ik al eerder zei is de film verre van origineel. Maar als je originaliteit wil, moet je niet naar een fantasy-film gaan, vind ik. Een ander minpunt van Eragon is dat de film van mij wat rauwer had gemogen. Hij is wel érg cosmetisch met glimmende sierzwaarden waar in het echt niet mee te vechten valt, en barbaren (de Varden) die er uitzien alsof ze net een beauty weekend achter de rug hebben. De leider ziet er helemaal belachelijk uit met zijn ladingen haarlak en nichterige bruin glimmende borstplaat. Ik weet dat het fantasy is, maar een beetje realistisch voorkomen had de film niet misstaan.Volgens andere recensies zijn de dialogen in Eragon tenenkrommend slecht. Zelf vond ik ze meevallen. Het draagt allemaal wel een hoog ‘oh chosen one!’ gehalte (dat heb je wel eens met fantasy-films) maar het is zeker niet zo slecht als laten we zeggen ene Anakin Skywalker die probeert te praten met zijn vrouw. Ik vond de dialogen in ieder geval erg meevallen.In vuur en vlam
Waar de film echt in uitblinkt is het spectaculaire drakengevecht op het eind van de film. Het is natuurlijk allemaal computer geanimeerd, maar het is prachtig gedaan en ook nog eens erg spannend. Er is nog geen enkele fantasy-film waarin een drakengevecht zo spectaculair is neergezet als in Eragon. Wel opvallend is dat de barbaren juichen om Eragon en zijn draak die het vijandelijke leger letterlijk in vuur en vlam zet, samen met alle huizen van de barbaren. Ik zou toch wat minder blij zijn als mijn huis in de hens wordt geblazen door een draak. Maarja, ik ben dan ook geen barbaar.Ben je een elitaire filmsnob die zich ergert aan gelijkenissen met andere verhalen en een ripp-off gelijk als slecht bestempeld, dan kun je je tijd en geld beter besteden. Maar iedereen die gewoon een leuke onderhoudende fantasy-film wilt zien zit bij Eragon zeker goed.

Categorieën
Mike's notities

Ontmoetingen: Het meisje in de trein

Sinds ik van freelancer in vaste dienst ben gegaan forens ik iedere dag. Onderweg komen interessante ontmoetingen voor. Ik had net afscheid genomen van een collega die in Beverwijk uit de trein moest. We hadden onderweg wat gepraat over mijn studies en films. De man tegenover me zette het gesprek voort terwijl mijn collega naar huis liep. De man zat in de ICT en had op latere leeftijd de studie filosofie nog gedaan aan de UvA. Hij stapte een halte verder uit. Tijdens het gesprek was mijn blik gevallen op een aantrekkelijk meisje dat enige banken verderop zat. Ik kan me nu haar glanzende glimlach nog goed herinneren. Ze droeg lichte gympen en had iets van een elfje (zónder puntoortjes overigens). Ze had mij ook zien zitten.Niet geheel wetend wat ik met de situatie aan moest, pakte ik een boek uit mijn tas en begon haastig te lezen. Tussen de regels door keek ik naar haar. Soms keek ze terug – een glimlach. Soms keek ze net de andere kant op. Dit spel ging een tijdje door totdat ik met niet meer kon concentreren op mijn boek. ‘Er is hier nog plaats,’ zei ik.Ze veerde op en kwam tegenover me zitten. Ze had me over mijn tijd op de kunstacademie horen praten en dat had haar interesse gewekt zei ze. Ze was op weg naar Alkmaar om te gaan breakdancen. Het perron van Alkmaar kwam al in zicht. Er was nog maar weinig tijd. Snel gaf ik haar het kaartje van mijn website. ‘Dan kun je mailen hoe het dansen gegaan is, als je wilt,’ zei ik. Ze knikte. Ik stelde me nog even voor. Ze heette A. Alles leek in verkeerde volgorde te gaan die avond, maar ja, er was dan ook weinig tijd.Ik keek haar nog even na toen ze over het perron naar de trap liep. Ze glimlachte. Misschien mailt ze, maar waarschijnlijk niet. Zo ging het immers wel vaker. Je komt mensen tegen waarmee je synchroon bent, alleen is de situatie niet naar meer. ‘Als twee schepen die elkaar passeren in de nacht,’ zo stelt het cliché. En clichés zijn waar. Ook als je iedere dag pendelt.

Categorieën
Media

The Beatles: Love

Dat The Beatles een van de meest invloedrijke bands is in de popgeschiedenis zal iedereen wel weten. Oasis mag zichzelf graag beter dan The Beatles noemen, echt meer dan een vervangend placebo zijn de broertjes Gallagher toch niet. The Beatles gingen langgeleden uit elkaar en John Lennon en George Harrison zijn inmiddels overleden. Daarom is het des te verrassender dat er nu een nieuwe cd van het fabuleuze viertal uit is.Het is een cd met oud materiaal dat opnieuw is geïnterpreteerd en gemixt. George Harrison en Guy Laliberté, de oprichter van Cirque du Soleil, leek het een leuk idee om een nieuwe show te bedenken met de muziek van The Beatles als basis. George Martin en zijn zoon Giles werden gevraagd de nieuwe mix te maken.Het is bijzonder dat de oorspronkelijke producer van The Beatles aan de mix heeft gewerkt. Dit komt eigenlijk nooit voor bij dit soort projecten. Maar dit project gaat dan ook verder dan het opleuken van een paar vergeten Elvis-hits.
Martin is, naast de twee overgebleven Beatles, de enige aan wie een dergelijke klus toevertrouwd mag worden. Het is aan zijn harde werk te danken dat de cd klinkt alsof The Beatles zelf in de studio aan de slag zijn gegaan met hun oorspronkelijke mastertapes. Samen met zijn zoon heeft hij een eigentijdse cd gemaakt met oud materiaal. Ze leveren het bewijs dat de muziek van de beroemde band uit Liverpool tijdloos is.Kraakhelder
Op inventieve wijze worden verschillende songs door elkaar gemixt. Zo kan het dat het openingsakkoord van A hard day’s Night de drumsolo van The End voorgaat en gevolgd wordt door Get Back. Of dat Strawberry Fields subtiel overgaat van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band naar de pianosolo in A Day in the Life, een stukje Piggies meepikt en daarna weer in het koortje van Fool on the Hill eindigt. Het zijn deze creatieve interpretaties die de cd zijn bestaansrecht geven. Daarnaast klinkt alles kraakhelder. Letterlijk The Beatles zoals je ze nog nooit hebt gehoord. Het is alsof je in het grasland ligt te staren naar de Beatles-hemel. Alsof je langzaam ontspannen tussen de wolken wegdrijft en de muziek van The Beatles droomt. De mix klinkt als The Beatles in overdrive. Nou ja, je snapt wel wat ik bedoel… Met de Love-cd wordt het debacle van de heruitgave van Let it Be een paar jaar geleden (de gestripte versie met verschrikkelijk slechte ‘extra’s’) ruimschoots goedgemaakt. Wat mij betreft is The Beatles: Love een respectvolle viering van al het moois dat John, Paul, George en Ringo de wereld gebracht hebben. En daar hoef je de show van Cirque du Soleil niet eens voor gezien te hebben.

Categorieën
Fotoblog

Wandelen door Hoorn

Categorieën
Film Filmrecensie

BlogTalk #9: De Beste Films van 2006

Het einde van het jaar staat weer voor de deur en tussen alle eindejaarlijstjes mag natuurlijk het lijstje met beste films van het afgelopen jaar niet ontbreken. Sterker nog: vergeet alle andere lijstjes en vergaap je/knik instemmend/maak je boos om de Top 10 lijstjes van Blog Talk! Blog Talk is een gezamenlijk project tussen verschillende filmweblogs in Nederland en België:
De Ultieme Filmblog;
Popcorn Movieblog;
en Tagoean.Ieder blog publiceert zijn eigen voorkeurslijstje (check ‘m out) en hieronder staat de mijne:

  1. Capote

  2. V for Vendetta

  3. Clerks II

  4. X-Men: The Last Stand

  5. Good Night and Good Luck

  6. Kiss, Kiss, Bang Bang/Serenity

  7. Brokeback Mountain

  8. The Squid and the Whale

  9. Zwartboek

  10. Ik Omhels Je Met Duizend Armen

Overigens vond ik dit een mager filmjaar. De oplettende lezer ziet dan ook enkele titels staan die dit jaar op dvd verschenen en heel officieel gezien vorig jaar in de bios zijn uitgekomen. De echte uitschieters zijn wat mij betreft de eerste acht films.Zwartboek had enkele heel sterke punten, waaronder de casting van Carice van Houten en Thom Hoffman. Helaas bevatte het script ook plotgaten zo groot dat je er een hele familie in kwijt kunt. Maar het feit dat Paul Verhoeven weer films maakt in Nederland moet gevierd worden. Hij is een van de meest eigenzinnige en bijzondere filmmakers die dit land heeft en daar moeten we zuinig op zijn.Ik omhels je met duizend armen, de laatste film van die andere bijzondere filmmaker, wijlen Willem van de Sande Bakhuyzen, heeft net als Zwartboek het nadeel dat Johnny de Mol erin voorkomt. Die jongen overtuigt niet eens als hij zichzelf is als gast in een talkshow, laat staan als er van hem verwacht wordt dat hij een rol speelt. Maar de euthanasie-scène is zeer goed gedaan en verdient daarom een plaats in de top 10. Misschien zijn interessante films gewoon niet altijd helemaal perfect, maar in ieder geval boeiend. Over Clerks II kan ik kort zijn: twee keer gezien in de bios en twee keer dubbel gelegen van het lachen. V for Vendetta is de eerste superheldenfilm die een duidelijk politiek punt weet te maken. En Capote… nou ja, als Philip Seymour Hoffman geen Oscar had gekregen voor die rol, was het gouden beeldje geen knip voor de neus meer waard geweest.De film Kiss, Kiss, Bang Bang (goed, kwam op eind vorig jaar uit, maar een kniesoor die daar op let). Het is geen origineel verhaal, maar de vertelstijl is zeer aantrekkelijk. Verder is de cast geweldig: Robert Downey Jr – yeah, en de mooie en tevens grappige Michelle Monaghan. En die twee homo’s op de berg, daar kun je eigenlijk niet om heen. Een van de weinige keren dat Hollywood serieus het thema homoseksualiteit aanpakt, al is het wel weer typisch Amerikaans dat degene die uit de kast komt ook meteen maar weer doodgeslagen moet worden. They still have a long way to go.De film The Squid and the Whale is een lowbudgetfilm waarin op realistische wijze de scheiding van een gezin wordt uitgebeeld. Zoals vaak worden dramatische momenten in een mensenleven het beste verteld met een dosis zwarte humor en dat is in deze film ook het geval, zij het dan dat het gaat om een lichte dosis humor. Een integere film die lak heeft aan alles wat Syd Field ooit heeft verteld over hoe een scenario in elkaar moet zitten.
Wat vind jij de beste films van dit jaar?

Categorieën
Fotoblog

Wijnvlekken

Categorieën
Mike's notities

Column: Lieve Rita Verdonk

Lieve Rita, Ik begrijp best dat je je als carrièrevrouw zorgen maakt om je X-factor.En de stoel van Jan Peter ziet er inderdaad verleidelijk uit. Rechtlijnig overkomen, doen wat je zegt en de dikke laag make-up die vrouwelijkheid moet suggereren, zullen zeker het aantal fans doen toenemen. En dan die grappige faux pas om de voorkeurstemmen en de poging om Mark van zijn troon(tje) te stoten. De weg naar de top is immers hard en een politiek lijk hier en daar, ach, dat hoort er allemaal bij. Het heeft allemaal een hoge entertainment waarde voor de kiezer thuis op de bank, dus mij hoor je niet klagen.Maar laten we elkaar eens eerlijk in de ogen kijken: je bent de dans nu te vaak ontsprongen. Na de Schiphol brand en zeker na de kwestie Hirsi Ali had je samen met laatst genoemde met de noorderzon mogen vertrekken. Maar nee, je ben ambitieus en waarom zou je je iets aantrekken van wat anderen vinden. Je bent immers recht door zee, en je houdt je aan de wet. Goed, doe dat nu dan ook. Tot zo’n vier jaar geleden leefden we in Nederland in een democratie, waarbij de regering (min of meer) luisterde naar Het Volk. De regering werd bij het aantreden van het huidige kabinet al geregeld Oost-Indisch doof, maar ik vrees dat bij jou, beste Rita, het meest sterke gehoorapparaat geen soelaas meer kan bieden.Wanneer een kamermeerderheid achter een plan staat, dan behoort een minister dit uit te voeren. De meerderheid beslist, dát is democratie. Ga je nu niet verschuilen achter een paar onzinnige regels en bedenk dat je met menselijkheid ook kiezers kunt scoren.Ik wil je daarom het volgende voorstellen: laat die 26.000 asielzoekers – of hoeveel het er dan ook mogen zijn – gewoon uit de kooi waar ze al vele jaren inzitten. Een kamermeerderheid is voor, dus je moet niet zeuren. Voor iedereen geldt dat hij af en toe iets moet uitvoeren wat hij of zij niet zo leuk vindt. Dat heet je professioneel opstellen en je werk doen! Zie dit maar als de nodige levertraan die je moet laten. Maar als je de asielzoekers dan toch persé wil uitzetten, ga dan meteen maar met ze mee. Ze komen veelal uit landen waar mensen onderdrukt worden en waar democratie ver te zoeken is. Ik denk dat je je daar goed thuis zult voelen. Dan maar wat minder entertainment in de Tweede Kamer. Misschien wordt het dan nog wat met Nederland.

Categorieën
Media

Column: Aantrekkelijk klapvee

Het is een bekende traditie dat bij een talkshow publiek aanwezig is. Het publiek luistert aandachtig naar wat er gezegd wordt, lacht op cue en klapt tussen de items door. Daarom worden de leden van het hooggeëerd publiek ook wel eens oneerbiedig ‘klapvee’ genoemd. Soms kan het publiek behoorlijk afleiden. Het mag duidelijk zijn dat het publiek eigenlijk staat voor de mensen thuis. De programmamakers hopen dat wij in de huiskamer ook aandachtig luisteren, op cue lachen en wellicht zelfs tussen de items door applaudisseren. Aangezien de meeste talkshows gebakken lucht verkopen en na vijf minuten niet meer boeien, zal dat wel meevallen. Soms daarentegen kan een verhitte discussie op de buis je op het puntje van je stoel doen zitten. Op dat soort momenten kan het aanwezige publiek een verstorende factor zijn.Zo zat ik laatst naar De Wereld Draait Door (DWDD) te kijken waar een gast een vurig pleidooi hield voor het en of ander. Het feit dat ik me niet meer precies kan herinneren waarover de gast zo gepassioneerd sprak, is geheel te wijten aan de knappe vrouw die achter hem zat.Tijdens het gesprek viel mijn oog opeens op haar. Ze zat links van hem tussen de andere leden van het publiek. Ze zag er goed uit: mooi glanzend haar, volle lippen en helderblauwe ogen met een tikje eigenwijze blik. Het was liefde op het eerste gezicht. In ieder geval vanaf mijn kant van de buis. Ze mocht dan model staan voor mij in de huiskamer, we waren in werkelijkheid enkele tientallen kilometers van elkaar verwijderd. Ook al zou deze relatie het niveau van goedkoop voyeurisme niet overstijgen, ik kon het niet laten naar haar te blijven staren. Tenminste, dat had ik graag willen doen, ware het niet dat de gast niet stil wilde blijven zitten en menigmaal het zicht op De Schoonheid blokkeerde. Nog erger: het gesprek liep ten einde en de regisseur – de oen! – liet weer overschakelen op Matthijs van Nieuwkerk. Normaliter heb ik daar geen problemen mee, Van Nieuwkerk is immers een van de beste presentatoren die Hilversum te bieden heeft. Maar nu had ik even geen boodschap aan de goede man. Ik wilde weer terug naar het prachtigste stukje decor dat ik sinds tijden op de buis had mogen aanschouwen. (Voordat ik allerlei boze e-mails krijg over vermeend seksisme: publiek is er natuurlijk voornamelijk voor de beeldvulling en is daarmee onderdeel van het decor.) Helaas. Even later zag ik haar nog even onscherp in de achtergrond, maar het beeld was te vaag om een blijvende indruk te maken.Het programma liep af en ik zette in een sombere stemming de televisie uit. Wie was de vrouw? Hoe heette ze? Waar woonde ze? Al deze vragen zouden onbeantwoord blijven. Ik schonk een lege kop koffie vol en troostte mij met de gedachte dat er morgen een nieuwe uitzending zou zijn. Wie weet wie er dan weer in het publiek zou zitten.

Categorieën
Strips

Spider-Man in de seventies

Sinds Stan Lee en Steve Ditko in 1962 de stripheld Spiderman bedachten is hij in verschillende gedaanten op televisie en film verschenen. Een van de meest curieuze verschijningen is de televisieserie The Amazing Spider-Man.

Voordat Tobey Maguire het strakke pak van Spiderman mocht aantrekken in de recente klassiekers geregisseerd door Sam Raimi, was Nicholas Hammond hem voor. Nicholas wie? vraag je je wellicht af. Hammond is een acteur die misschien wel het meest bekend is door zijn rol in The Sound of Music. Hij was een van de kinderen van vader Von Trapp. In de jaren zeventig speelde hij ook Peter Parker in de kortlopende televisieserie The Amazing Spider-Man.De serie bestond in totaal uit dertien afleveringen, waarvan de pilot in Europa in de bioscoop is vertoond. Hoewel de serie aardig genietbaar is, zijn de makers er niet in geslaagd een geloofwaardige Spider-Man te creëren. Kenmerkend aan de serie zijn de doorzichtige specialeffects en het hergebruik van eerder vertoonde opnames. In de pilot-aflevering doen de blue screeneffecten goedkoop aan. Wanneer Spiderman langs de muren kruipt, wordt de acteur zichtbaar aan kabels omhooggetrokken. Het ergste zijn de continuïteitsfouten door veelvuldig hergebruik van eerder vertoonde beelden. Zo komt het voor dat Spiderman in het ene shot een riem draagt en het volgende shot opeens niet.

Funky
Ook wisten de makers niet de juiste toon te zetten. Het is bewonderingwaardig dat het materiaal redelijk serieus benaderd werd. Tien jaar daarvoor durfden televisiemakers superhelden alleen maar met een flinke dosis camp op het scherm te brengen zoals in de serie Batman met Adam West. Toch ontkomt The Amazing Spiderman ook niet aan de nodige camp, al komt dat vooral doordat de serie nu gedateerd overkomt dankzij de jaren zeventig look. Daarbij bevat de soundtrack overdadig schallende trompetten en een vleugje discomuziek. Aan de andere kant geeft dit de serie juist een bepaalde curiositeitswaarde en een vleugje funk. Nicholas Hammond schiet duidelijk tekort als Peter Parker. In de meeste scènes speelt hij als een stijve hark. De charme waarmee Maguire van Peter een aandoenlijke nerd maakt, ontbreekt volledig in het spel van Hammond.

Vertaling met gebreken
Het grote manco van de serie is dat van het concept van de Spiderman-strip weinig is overgebleven. Peter is een student die zijn krachten krijgt tijdens wat labwerk. In de strip en in de film van Raimi wordt hij door de spin gebeten tijdens een schoolexcursie. Die setting is dramatischer en verhalender: Peter wordt eigenlijk bij toeval gebeten door de spin. In principe had het ook iemand anders kunnen zijn. In de televisieserie is Peter alleen als hij gebeten wordt.In de televisieserie komen weinig personages uit de comic voor: in de pilot speelt Tante May een rol en verder is J. Jonah Jameson een vaste speler die het leven van Peter zuur maakt.Omdat oom Ben is weggelaten ontbreekt een goede verklaring waarom Peter besluit met zijn krachten de wereld te helpen. In de serie wordt Ben immers niet vermoord door de moordenaar die Peter even daarvoor heeft laten gaan, omdat hij vond dat het niet zijn taak was om boeven te vangen. Het gegeven van ‘grote krachten geven grote verantwoordelijkheden’ wat zo centraal staat in de strips en in de films van Raimi ontbreekt daardoor volledig.

Doe maar gewoon…
In de serie vecht Spiderman tegen gewone mensen en niet tegen superschurken. Hier zijn enkele verklaringen voor te geven. In de eerste plaats wordt een televisieserie die op primetime wordt uitgezonden nooit alleen voor kinderen gemaakt. Volwassenen moeten er ook van kunnen genieten. Daarom probeert men de verhalen niet te fantastisch te maken. Door Spiderman het op te laten nemen tegen gewone schurken, blijft de verhaalwereld nog enigszins realistisch.In de tweede plaats is het budgettair niet erg aantrekkelijk om dure specialeffects te moeten gebruiken om de krachten van de schurken geloofwaardig te maken. Om dezelfde redenen hield men de serie The Incredible Hulk uit dezelfde tijd ook redelijk down to earth. De Hulk (Lou Ferrigno) is maar twee keer per aflevering te zien en dan niet erg lang. De meeste tijd is Bruce Banner (Bill Bixby) in zijn normale gedaante. Om volwassenen geïnteresseerd te houden werd de nadruk gelegd op human interest-verhalen en niet op het bovennatuurlijke.

Dat allemaal in het achterhoofd gehouden…. The Amazing Spider-Man is zeker de moeite waard om een keertje te bekijken. Goed, het pak zit slecht, het verteltempo is traag en deze Spiderman is niet altijd even handig: juist deze elementen (en de seventies uitstraling) maken dat de serie genoeg in zich heeft om een avondje even lekker te ‘genieten’. Probleem is echter dat de serie tot op heden niet officieel op dvd is uitgebracht. Gelukkig zwerven er op het internet nog enkele VHS versies. (En op YouTube zijn wat fragmenten te vinden, zie daarvoor ook de links in dit stuk.) Goed zoeken dus voor de liefhebber.

Categorieën
Fotoblog

Roode Steen bij nacht

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Bond mag met pensioen

Recentelijk schreef gastauteur Jeroen Mirck een terecht lovende recensie over de nieuwe Bond-film Casino Royale. Daniel Craig overtuigt hierin als een Bond van deze tijd en actrice Eva Green zet een atypische Bond-girl neer. Toch vraag ik me af of na bijna 45 jaar Bond-films het niet eens tijd wordt om het doek te laten vallen. Bond heeft zijn beste tijd langgeleden gehad. Toen de boeken van Ian Fleming succes kregen, besloot de schrijver een keer per jaar een nieuwe aflevering te schrijven. Het zou in principe hetzelfde verhaal worden, maar dan met een paar nuanceverschillen. Die opzet hebben de filmproducenten ter harte genomen, want nadat de formule volledig was uitgedacht met de derde flick Goldfinger, was elke nieuwe Bond-film een gerecyclede kopie van de voorgaande. De plot was hetzelfde, alleen de meisjes, de schurk en de locaties zagen er iets anders uit. GSM
Een hoop elementen die de Bond-films in het begin bijzonder maakten, zijn nu erg achterhaald. Exotische locaties zijn binnen handbereik in het tijdperk van Google Earth en goedkope tickets. Er worden zelfs hele wedstrijdige televisieprogramma’s op deze locaties opgenomen: Expeditie Robinson, Peking Express. Oogstuiterende stunts zien we in bijna alle actiefilms: een aflevering van 24 bevat bijna net zoveel actie als een hele Bond-film). En over mooie vrouwen struikel je in de media, of het nu televisie, film of interpret is. En iedereen heeft tegenwoordig zelf al Bond-like gadgets. Misschien dat daarom zo veelvuldig wordt gegrepen naar de gsm in Casino Royale. De vele parodieën die in de afgelopen jaren op het witte doek verschenen hebben Bonds coolness eigenlijk ook niet veel goeds gedaan. Om over de vele kopieën nog maar te zwijgen (dus zullen we het maar niet hebben over Onmogelijke Missies van Tom Cruise. Moeder
Met de komst van Pierce Brosnan kreeg Bond al een make-over: de emancipatie was ook niet aan de wereld van Bond voorbij gegaan. Niet alleen was M een vrouw (sommige theorieën omtrent Ian Fleming verhalen dat M voor Ian inderdaad Mother betekende, aangezien zijn moeder een nogal overheersende vrouw was), ook Moneypenny liet zich niet meer zo maar inpakken door de geliefde seksist. De Bond van de jaren zestig moest zich aanpassen aan de jaren negentig. Hij kreeg nog net geen schort voorgebonden en een luier in zijn handen gedrukt. Hoewel Brosnan het helemaal niet onaardig deed als Bond, werd voor mij bij iedere nieuwe aflevering steeds duidelijker dat 007 zijn beste tijd had gehad. Hij was achterhaald door de tijd en overbodig gemaakt als filmheld. Toen in de laatste film een deel van de stunts ook nog werden overgenomen door doorzichtige digitale animaties, verdween daarmee het laatste bestaansrecht van de filmreeks. De Bond-films hadden voorheen altijd als stokpaardje dat de stunts – hoe extravagant ze ook waren – werkelijk werden uitgevoerd.
Bond begins
Daarbij had Bond alles al tig keer gedaan en viel er weinig verandering te verwachten in de toekomst. En wie geen toekomst heeft kan alleen nog maar terugblikken. De producenten konden met Casino Royale dus maar een kant op: terug tot de bron. Letterlijk in de zin dat Casino Royale het eerste boek was dat Ian Fleming over Bond schreef, en figuurlijk in de zin dat de begindagen van James als geheimagent worden verhaald. In feite hebben de filmmakers dus iets geleerd van Batman Begins waarmee Warner Bros. een op leven na dode franchise opnieuw wist te reanimeren. Casino Royale is een prima actiefilm geworden, maar is vooral interessant op de momenten dat wordt afgeweken van de sleetse Bond-formule. Dat geldt vooral voor het tweede deel van de film: als Bond het opneemt tegen Le Chiffre aan de goktafel en de romance tussen Vesper en James zijn hoogtepunt bereikt. Net als bij de films Licence To Kill en On Her Majesty’s Secret Service, is Bond het meest interessant als we hem als mens zien. Iemand die bereid is zijn carrière in de wind te slaan om een vriend te wreken of door verliefd te worden.
Eigenzinnig
Overigens is de scène aan de goktafel natuurlijk wel een typisch James Bond sjabloon, we mogen hier echter de stevige factor die Daniel Craig is niet over het hoofd zien. Hij weet een eigenzinnige draai te geven aan Bond. De eigenzinnigheid van Casino Royale is voor een deel ook te danken aan de frisse verschijning van Eva Green, die meer een klassieke femme fatale neerzet zoals we die kennen uit film noir. Ze is een atypisch Bond-meisje dat zowel de glamour heeft van weleer als dat ze als hedendaagse vrouw stevig in haar schoenen staat. Toch is de gokscène niet zo spannend als ze had kunnen zijn en zoeken de filmmakers het vooral in de actie rondom deze scène dan in de confrontatie tussen Bond en Le Chiffre zelf. Door de afwijkende elementen is Casino Royale boeiend genoeg als Bond-film. Wat mij betreft zou de film een waardig afsluiter zijn en wordt er na deze 21e aflevering een punt achter de serie gezet voordat de nieuwe frisheid opnieuw een sleets sjabloon wordt. Gezien de recettes is er weinig kans van dat de producenten van ophouden weten. Ook heeft Craig al getekend voor meerdere films.Zie ook Jeroen Mircks recensie.

Categorieën
Film Strips

The trouble with Superman

Sinds de jaren veertig is iedere generatie opgegroeid met een versie van Superman op het witte doek of op het kleine scherm. Je kunt je afvragen of al deze aandacht terecht is, want Superman is namelijk de meest ongeloofwaardige en saaie superheld die er is. Hoe zorg je dat het publiek met een onoverwinnelijke Superman meeleeft?

Superman is een saaie voorspelbare held. Clark Kent is het product van zijn opvoeding: groot geworden in de schoot van zijn liefhebbende adoptie-ouders, is hij vergiftigd met allerlei goede karaktereigenschappen. Superman representeert natuurlijk het goede in de mens. Aangezien hij goddelijke krachten bezit is dit een geruststellende gedachte – een kwaadwillende Superman zou over de gehele wereld kunnen heersen.

Bad guy
De eerste versie van Superman die Jerry Siegel en Joe Shuster bedachten, was dan ook een echte schurk. In het verhaal The Reign of the Superman, lijkt hij een voorloper van Lex Luthor: een glimmend kaal hoofd en gebrand op domineren van de wereld. Toen Siegel en Shuster uit commercieel oogpunt Superman in een held veranderden, was hij in het begin erg hard voor criminelen – al was zijn collega Batman meedogenlozer.

Na de Tweede Wereldoorlog stelde hoofdredacteur Whitney Elssworth enkele richtlijnen op voor alle helden van DC Comics, waarmee Superman werd gedegradeerd tot de vriendelijke padvinder zoals we hem nu kennen. Behalve dat hij door zijn rechtlijnigheid saai en voorspelbaar is, kampt Superman ook met een geloofwaardigheidsprobleem.

Hypnose
Omdat Superman geen masker draagt, is de scheiding tussen Clark Kent en zijn alter ego nogal doorzichtig. In de strip Superman #330 uit 1978 wordt een verklaring gegeven waarom een doortastende journalist als Lois Lane nog nooit de vermomming van Clark heeft doorzien. In het verhaal wordt uitgelegd dat Superman zijn superhypnose gebruikt om mensen een Clark Kent te laten zien die breekbaarder en kaler lijkt dan hij werkelijk is. Beide mannen lijken genoeg op elkaar om de gelijkenis enigszins verdacht te maken, maar door de hypnose lijken de verschillen te groot om ze één man te laten zijn. De brilglazen, gemaakt van de ramen van de raket waarin Superman naar de aarde gezonden is, versterken de hypnosekracht om de illusie in stand te houden. Helaas is in latere comics nooit meer gebruik gemaakt van deze creatieve oplossing.

Superman Returns biedt overigens ook geen bevredigend antwoord op deze kwestie. In de film wordt hier en daar wel een grapje gemaakt over de gelijkenis tussen Clark en Superman, maar meer dan een knipoog naar het publiek is het niet. Misschien kan geloofwaardigheidsprobleem in een volgend deel worden uitgewerkt.

Gezin
Wat Superman tot slot minder boeiend maakt dan zijn collega’s, is zijn onoverwinnelijke kracht. Het is moeilijk spanning in een verhaal te creëren als je held onverslaanbaar is. Eén oplossing hiervoor is om het conflict op het emotionele vlak te zoeken. In Superman Returns speelt de klassieke vraag hoe een superheld een normaal leven kan leiden, met plaats voor een gezin en kinderen, een belangrijke rol. Superman is eigenlijk het ex-vriendje dat met pijn in het hart moet toezien hoe zijn vriendinnetje geschaakt is door een ander. Lois heeft sinds het vertrek van Superman een ‘normaal’ leven, inclusief gezin. Is dat wel weggelegd voor iemand die Beschermer van de Mensheid als baan heeft? Spider-Man kampt met dezelfde vraag.

Om het probleem van onoverwinnelijkheid van Superman op te lossen, maken Singer en zijn schrijversteam gebruik van een beproefd concept: ze maken een kwetsbaar mens van hem. Wanneer Superman in de val wordt gelokt door Luthor, is hij ernstig verzwakt door het eiland van kryptoniet waar ze zich op bevinden. Superman wordt geschopt en geslagen door de handlangers van Luthor. De misdaadbaas zelf dient de genadesteek toe met een geïmproviseerd mes van kryptoniet. De rauwe scène doet denken aan de manier waarop in gevangenisfilms doorgaans met een tegenstander wordt afgerekend. Het is een indrukwekkend tafereel waarin Superman tot menselijke proporties wordt teruggebracht. Juist omdat Superman niet opgeeft op dit soort moeilijke momenten symboliseert hij het goede in ons.

Brandon Routh als Superman
Brandon Routh als Superman

Dit concept van een verzwakte Superman werd overigens ook in Superman II gebruikt. Nadat Clark zijn krachten vrijwillig opgaf om met Lois het bed te delen, wordt met hem de vloer aangeveegd door een asociale trucker.

Tijdelijk dood
Sinds zijn debuut in 1938 is er veel gesleuteld aan Superman, al is hij in grote lijnen hetzelfde gebleven. Een belangrijk moment in de stripgeschiedenis van Superman is de serie van John Byrne – Man of Steel uit 1986. Byrne actualiseerde de geschiedenis van Superman en zwakte enkele van zijn krachten af. Tijdreizen was er niet meer bij; zijn onkwetsbaarheid en supersterkte werden ook verminderd. Superman werd er menselijker door. Zo menselijk, dat hij in 1993 doodgeslagen kon worden door het monster Doomsday. Natuurlijk was deze ‘dood’ maar tijdelijk, en na een viertal Superman-imitators kwam uiteindelijk de enige echte weer terug.Superman representeert zoals alle superhelden de wensversie van onszelf. Graag zouden we buitengewone krachten bezitten om ons te onderscheiden van de normale mensen. Helaas zijn de meeste van ons een versie van Clark Kent – stuntelig, onopvallend en heel normaal.