Graag zou ik alleen schrijven over schoonheid, over mooie en goede films en strips. Graag zou ik met liefde de wereld aanschouwen. Maar juist negatieve dingen vallen mij vaak als eerste op en voeden mijn onvrede.
Dingen niet kloppen, acties van mensen die fout zijn. Dingen die mij storen zijn zaken die indruisen tegen mijn idee van hoe de wereld in elkaar hoort te zitten. Die dingen vallen mij als eerste op.
Dat geldt bijvoorbeeld voor hoe bedrijven met klanten omgaan tegenwoordig of de politiek met haar kiezers. Dat de kloof tussen de arme bevolking in deze wereld en die paar rijke stinkerds die alle macht hebben, steeds groter wordt.
Dat fietsers in Amsterdam maar eens moeten leren dat zij niet de enigen op de weg zijn.
Maar ook vind ik dat ons huis veel minder gehorig zou moeten zijn dan het nu is en dat ons dak eigenlijk niet hoort te lekken als het hard regent.
Ik stoor me aan veel. Eerst de pijn, dan de schoonheid. In die volgorde ervaar ik de wereld.
Met een beetje pech kom je dan nooit voorbij de pijn en dus nooit aan de schoonheid der dingen toe. De zucht naar perfectionisme levert vooral frustratie op. Het is daarom beter om mijn levensinstelling te veranderen. Niet streven naar perfectionisme, accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn.
De wereld is niet perfect, ik weet het. Maar we moeten dat nu ook weer niet als excuus gebruiken om niets te beteren.
Waar ligt de balans?
Die moet ik ergens in mezelf proberen te vinden. Er valt immers ook nog aan mezelf te verbeteren.
Ik ben toch verdomme meer dan een consument? Die vraag spookte vanmorgen door mijn hoofd toen Linda me op een column in Metrowees.
Over de KLM die je bij het bestellen van een ticket via Facebook-chat benadert… En nog erger:
‘Een Amerikaanse vriendin kreeg na het online inchecken de vraag van haar vliegtuigmaatschappij of ze de andere mensen op haar vlucht wilde zien. Ze verveelde zich en begon te klikken. Op LinkedIn en Facebook zag ze een bonte reeks profielen voorbij komen. Onder andere een chefkok, advocaat, huismoeder, student en sieradenontwerper zaten op haar vlucht.’
WTF? Dus je zit in een vliegtuig en dankzij Fakebook weten andere mensen dat ook. Misschien niet alleen die ook met je meevliegen maar potentiële inbrekers zijn ook meteen op de hoogte dat je de komende twee weken je billen bruint op een buitenlands strand. Lekker dan.
‘U kunt bijvoorbeeld informatie over de status van uw vlucht voor een aankomende reis, een ontvangstbewijs voor een aankoop of een melding van de leveringsdatum van een product ontvangen. Marketingberichten die u kunt ontvangen, kunnen een aanbieding bevatten waar u wellicht in geïnteresseerd bent.’
Poe, wellicht geïnteresseerd… Als ik ergens in geïnteresseerd ben, zoek ik dat vanzelf wel op. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik constant overal ‘nee’ tegen moet zeggen en dat leidt behoorlijk af van wat ik eigenlijk aan het doen was.
En ook op Tumblr plaatsen ze tegenwoordig reclame op je tijdlijn en op je blog. Ik heb vorige week de trailer van Suicide Squad zovaak door mijn strot geduwd gekregen dat ik die film nooit wil gaan zien.
En ja, ik snap dat het veel geld kost om al die servers van fakebook, whatsapp, tumblr en wat dan ook draaiende te houden. Geef mij een alternatief waar ik voor moet betalen zonder commercieel gezeur en ik ga ervoor.
Weet je, ik voel me wel de laatste tijd alleen maar consument. Op social media proberen bedrijven, bots en misschien ook mensen, mij op hun producten te wijzen. De Fakebooktijdlijn was toen ik daar nog op zat niet veel anders. Op straat word ik geregeld aangesproken door mensen die geld van me willen: krantenverkopers en daklozen, soms gecombineerd in één persoon. En overal waar ik kijk zie ik reclame-uitingen. Koop! Koop! Koooooooooop!
De bank en de verzekeringsmaatschappij zijn er niet voor mij, maar zien mij ook als een wandelende portemonnee. Politieke partijen willen niet zo zeer mijn geld, maar wel mijn stem. Ze zijn er niet voor mij, ik ben er voor hen. Weer een zieltje gewonnen.
Ik weet niet precies wat de oplossing voor dit alles is, maar ik weet wel dat ik mijn buikje ervan vol heb.
Het visitekaartje dat ik in 2006 gebruikte om mijn blog te promoten.
Behalve bestaan, wat ik al sinds mijn geboorte doe, is bloggen het langste project waar ik toch nog toe mee bezig ben. Vandaag doe ik dat bijna een kwart van mijn leven, want mijn blog bestaat officieel tien jaar.
Ik schrijf dit overigens niet zonder enig gevoel van trots. Tien jaar is een lange tijd om aan een project te werken. Deze site is dan ook een belangrijk deel van mijn leven geworden. Ik geef toe dat het een kick geeft om mijn dit overzicht in mijn archief te zien:
En de vele video-interviews met stripmakers niet te vergeten. Ik blijf het onwijs leuk vinden om makers te spreken over hun werk en te zien hoe ze een strippagina maken of een stripplaatje tekenen.
En wat doe je op een blogverjaardag? Lekker luieren natuurlijk! (Nou ja, niet echt hoor. Zit gewoon aan mijn Spider-Man boek te tikken vandaag.) Foto: Linda Delis
Het belangrijkste van het hele blogproject is natuurlijk dat ik door bijna iedere dag wat te posten een betere schrijver ben geworden. (Tenminste, dat vind ik.) En de sociale contacten die ik in het afgelopen decennium opdeed. De mensen die ik hiermee bedoel, weten dat. Sociale media worden pas echt warm en vriendschappelijk als je offline met elkaar afspreekt.
Toegegeven: lang niet alle bezoekers van het eerste uur lezen mijn blog nog, maar daar zijn weer anderen voor in de plaats gekomen. Wie tegenwoordig geregeld mijn blog bezoekt en leest: dankjewel! Ik hoop dat je er net zoveel plezier aan beleeft als ik heb bij het maken van de posts.
Het visitekaartje dat ik in 2006 gebruikte om mijn blog te promoten.
Trollen
In de afgelopen tien jaar waren er overigens genoeg momenten dat ik er de brui aan wilde geven. Wanneer het blog aan mijn been als een zware verplichting voelde. Als er weer een dikke stapel strips op me lag te wachten om gerecenseerd te worden bijvoorbeeld. Recenseren is niet het leukste vak kan ik je vertellen. Ik heb die verplichting inmiddels achter me gelaten. Recent nam ik het besluit alleen nog maar te bloggen wanneer ik zin heb over ondewerpen waar ik het over wilde hebben. Dat klinkt heel voor de hand liggend, maar was het voor mij op een gegeven moment niet meer.
Ook heb ik gestreden met online trollen. Ik heb zelfs een vriend die zich als trol gedroeg voorgoed de deur gewezen en een reactieverbod opgelegd.
Uiteraard zal ik hem weer aanzetten op het moment dat ik mijn boek wil promoten: ik wil immers dat zoveel mogelijk mensen weten dat het uit is, en ben bereid daar alle beschikbare middelen voor in te zetten. Dus ook Fakebook. Tenzij mensen tegen die tijd Fakebook massaal verlaten hebben.
Headerontwerp: Merel Barends.
Vrijheid
Geen linkjes doorplaatsen op Fakebook betekent waarschijnlijk minder bezoekers, maar gaf me weer een beetje het oude bloggevoel terug van weleer en dat is onbetaalbaar. Het is niet alsof ik afhankelijk ben van clicks en bezoekersaantallen voor advertentie-inkomsten, dus who cares? De kick van het bloggen is vooral de vrijheid voelen om te maken wat je wilt en dat meteen online te kunnen plaatsen. Dat gevoel is er nog steeds, ook na tien jaar.
Illustratie: Paul Stellingwerf
Ik vind het belangrijk om ieder jaar even bij mijn blogverjaardag stil te staan. Het is leuk om felicitaties te ontvangen van andere bloggers en lezers. Dat vergroot het gevoel van gemeenschap – hoewel ik het idee heb dat er minder saamhorigheid is in de Nederlandstalige blogosfeer dan in de jaren ervoor. Ook iets wat volgens mij komt door Fakebook.
Toekomst
Hoe dan ook, geen voorspellingen over hoe het komende blogjaar eruit ziet. Ik weet vooral wat ik niet meer wil eigenlijk. Ik wil verder zo min mogelijk plannen en wel zien wat er op mijn pad komt en hoe ik daarmee omga.
Een paar weken geleden zat ik op de redactie van uitgeverij SubQ om het auteurscontract voor mijn debuut te tekenen. Mei 2017 komt Mijn vriend Spider-Man uit.
Foto: Bart Wessels.
Natuurlijk ben ik superblij dat ik dit nieuws eindelijk kan melden! De afgelopen maanden was ik druk bezig met schrijven van Mijn vriend Spider-Man en dat zal de komende tijd ook nog wel het geval zijn.
Mijn vriend Spider-Man gaat over wat het betekent om fan te zijn van de stripheld, hoe Spider-Man mijn leven en dat van anderen verrijkt heeft en wat we van de strips kunnen leren. Ik laat experts aan het woord over verschillende onderwerpen, waaronder rouwdeskundige Daan Westerink over de dood van strippersonages en Dan Hassler-Forest over superheldencultuur. Mijn vriend Spider-Man biedt een unieke kijk in de wereld van de stripliefhebber en gaat in bredere zin dus over fancultuur. Mijn ervaringen zijn immers vergelijkbaar met die van fans van andere fictiefiguren, fans van sporters, popartiesten en kunstenaars.
Meer verklap ik nu nog even niet.
Wie is er nu niet fan van Spider-Man?
Met het schrijven en gepubliceerd krijgen van dit boek komt een grote wens uit. Een paar jaar geleden ben ik aan het project begonnen, maar vooral de laatste twee jaar heb ik er veel aan geschreven. De afgelopen maanden heb ik geen freelance klussen meer aangenomen om mij volledig op Spider-Man te richten. Daarom heeft dit blog een stuk minder updates dan anders: aan het einde van de dag ben ik wel een beetje uit geschreven.
Ik ben erg blij met het vertrouwen dat de mensen van SubQ in het boek en mij hebben. De samenwerking verloopt erg goed.
SubQ is een jonge uitgeverij die beeldverhalen en boeken over strips uitbrengt. Ze is een samenwerking tussen Uitgeverij Q en crossmediale productiestudio Submarine. De eerste uitgave van SubQ was het indrukwekkende Deserteur van Halfdan Pisket.
Van de week kwam er weer een leuk pakketje binnen vol met bestellingen. Ook al heb ik een aardige voorraad strips in de kast staan die op me wacht, toch kan ik het vaak niet laten om alvast nieuw leesvoer aan te schaffen.
Wat strips betreft is mijn verzamelwoede er in de loop der jaren niet minder om geworden. Ik vermoed dat ik mezelf inmiddels een jaar kan opsluiten van de buitenwereld en dan genoeg leesvoer heb zonder ook maar iets nieuws aan te schaffen. Ik vind dat wel een leuk idee.
Daarbij vind ik het ook veel te leuk om stripwinkels te bezoeken, om een praatje te maken met de verkoper en om te zien wat er allemaal uit is gekomen. Zelden ga ik dan met lege handen naar huis wat weer vollere kasten betekent.
Nieuwe leesvoorraad.
Ik heb laatst dus veel Marvel Team-Ups gekocht. Lekker ouderwetse superheldenverhalen waarin Spider-Man samenwerkt met een collega of collega’s uit het Marvel Universum. Tenminste, de meeste deeltjes speelt Spidey een hoofdrol.
Toen ik eind vorig jaar stripmaker Steven de Rie bezocht in Antwerpen, zag ik een Essential-bundel van deze reeks in de kast staan. ‘Verdorie, die heb ik nog niet niet,’ zei de verzamelaar in mij. De locale stripwinkel had ze niet, uiteindelijk Cheap Comics wel.
Eigenlijk ben ik niet zo’n heel fan van Essentials: de strips worden gedrukt op goedkoop papier, in zwart-wit. Ik heb een voorkeur voor kleuren herdrukken. Aan de andere kant heb je echt heel veel comics in zo’n Essential-bundel. Ze zijn dus relatief goedkoop. En behalve de trade van Chris Claremont en John Byrne verhalen, die wel in kleur zijn gereproduceerd, heb ik nog een andere Marvel Team-Up trades kunnen vinden. Dus dan toch maar Essentials.
Zwart-wit uitgaven doen me overigens wel weer terugdenken aan comics van Classics en Hip comics indertijd. De eerste Wonderbaarlijke Spinnemannen en Het Monster van Frankenstein kan ik me nog goed herinneren. Stuk gelezen, want ze zaten in de striptas van mijn opa en oma die telkens weer opnieuw uit de kast werd gehaald als we iets wilden lezen.
Fijn hoe nieuwe strips in de kast toch een prettig nostalgisch gevoel kunnen oproepen.
Een tijd lang heb ik Instagram erg leuk gevonden: het is heerlijk om foto’s te zien van wat mensen maken, stripplaatjes, opvallende straattaferelen en stripomslagen.
Een kijkje in het leven en de interesses van iemand anders. Misschien horizon verbredend, maar vooral lekkere visuele afleiding tijdens de lunch.
Selfies en foodporn vind ik overigens niks. Ik hou niet van eten, dus ik ben al helemaal niet geïnteresseerd in wat anderen op hun bord hebben liggen. En die narcisten moeten maar gewoon vaker in de spiegel kijken, in plaats van anderen met hun hoofd lastig te vallen.
A photo posted by Michael Minneboo (@michael_minneboo) on
De laatste tijd begint Instagram me een beetje tegen te staan. Dat komt vooral door vele spammers die erop frequenteren. Deze week werd ik door iets van 30 spamaccounts gevolgd die allemaal vinden dat ik meer volgers moet hebben, waar ze me vervolgers aan willen helpen.
Soms plaatsen ze een opmerking onder een post, hoe fantastisch ze een plaatje van Thing van the Fantastic Four vinden. En dat doet dan een of ander modemerk dat niets met strips te maken heeft.
Daarnaast zijn er veel bedrijven actief op Insta, in de hoop hun bereik te vergroten. Dat hoeft niet heel storend te zijn, zolang het maar een beetje stijlvol en met humor gebeurt. Dat lukt Dirtees aardig op dit moment.
Kortom, Instagram begint steeds meer op Fakebook te li(j)ken. En dat is niet bedoeld als compliment.
Nu zag ik bij Axel Watteeuw de hashtag Belgiumblogger voorbij komen. Die heb ik overgenomen en er uiteraard Dutchblogger van gemaakt. Dat had tot gevolg dat veel andere Dutch Bloggers afbeeldingen beginnen te liken. Een vriendelijk bedoeld gebaar onder bloggers, vermoed ik.
Veel van die bloggers hebben zeer gestileerde foto’s op hun Instagramfeed staan. Foto’s die doen denken aan glossy magazines vol mode en lifestyle.
Toch: als iets er te gelikt uitziet, wantrouw ik het een beetje. Dat heeft wellicht met mijn afkeer voor reclame te maken en de leugens die in dat genre worden verspreid. Als het te goed lijkt om waar te zijn, dan is het dan waarschijnlijk ook.
Kortom, het is een kwestie van goed selecteren en vooral niet te veel mensen volgen wat Instagram voor mij leuk houdt. Nu nog een oplossing vinden voor al die spammende eikels.
Soms moet je favoriete films juist niet meer kijken.
Een aantal films behoren echt tot mijn favorieten. Ik heb ze meerdere keren gekeken en ze hebben allemaal een warm plekje in mijn hart veroverd. Chasing Amy (Kevin Smith, 1997) is zo’n film: ik vind dit een van de mooiste films over liefde en vriendschap. Bovendien gaat Chasing Amy over stripmakers. Ghostbusters (Ivan Reitman, 1984) is een favoriet die zo goed is dat de film jeugdsentiment overstijgt. Batman van Tim Burton is wellicht niet de beste Batman-film die er is, maar een favoriet hoeft ook niet de beste van iets te zijn. En dan zijn er nog films als Wonder Boys, Almost Famousen Spider-Man 2.
Batman (1989)
Waarom je je een film een favoriet noemt, is afhankelijk van particuliere redenen. Niet perse omdat die film door de critici als beste uit de bus kwam. Meestal niet natuurlijk, want lijstjes met favorieten staan dikwijls vol met zogenoemde guilty pleasures. Nu vind ik eigenlijk dat alles wat je genot geeft nooit schuldig kan zijn, maar dat even terzijde.
Almost Famous. (Cameron Crowe, 2000)
Films zijn favorieten omdat ze je op een bepaalde manier geraakt hebben. Je zag ze bijvoorbeeld op het juiste moment in je leven, je herkent jezelf in de hoofdpersoon of situatie of ze onthullen een belangrijke waarheid voor je.
Vanmorgen werd ik wakker met het verlangen Chasing Amy weer eens te zien. Dat verlangen naar een specifieke film heb ik wel vaker. Al een maand of wat wil ik Batman nog een keer gaan kijken. Toch stel ik het opnieuw bekijken van deze films vaak lang uit.
Dat doe ik dan bijvoorbeeld door toch op een bepaalde manier met die film bezig te zijn: ik kijk een videorecensie/ analyse op YouTube, check de trailer nog eens of een documentaire over die film of filmmakers, lees een boek over de film (een (auto)biografie of making of), luister de soundtrack of bekijk simpelweg wat screencaps.
https://www.youtube.com/watch?v=YzyZFgQa_rg
Hoe vaak moet je immers een film kijken? Een film vaker zien is fijn, want je ziet vaak nieuwe dingen omdat bij iedere kijkbeurt andere details op kunnen vallen. Maar op een gegeven moment ken je een film door en door. En kun je zelfs ieder stukje dialoog meepraten. Wat je, tot ergernis van je partner, vervolgens ook doet.
Juist omdat je een film door en door kent, gaat misschien de glans er wat vanaf. Je kent het nu wel. Die dingen die eerst bijzonder vond, heb je nu zo vaak gezien, dat ze niet meer echt opmerkelijk lijken. Je bent aan ze gewend geraakt. Dat is jammer, want dan is je favoriete film niet meer een lieveling van je simpelweg omdat je die te vaak gekeken hebt.
De enige Ghostbusters-film die je echt gezien moet hebben. Nuff Said.
Misschien moeten we favoriete films daarom vaker koesteren dan terugkijken. Ik stel het kijken van Chasing Amy daarom nog even uit.
Er zijn immers nog heel veel films die ik nog niet gezien heb. En wie weet zit daar wel een nieuwe favoriet tussen.
Een aquarel van Mark Beachum waarin Wonder Woman en Supergirl het erg gezellig hebben met elkaar. Lekkere cheesecake natuurlijk, maar ook een afbeelding die tijdens Gay Pride niet misstaat, vind ik.
Wanneer is Supergirl trouwens oud genoeg om Superwoman genoemd te worden? Zo’n klein meisje is het nu ook niet meer. Maar dat terzijde.
Ik trof de aquarel van Beachum aan in de Twitterstroom van Savage Comics. Een account waar wel meer NSFW stripgerelateerde afbeeldingen worden getoond en geretweet. Foto’s, tekeningen en schilderingen met borsten en tepels enzo, dus dingen die je normaliter niet op het brave Fakebook aantreft. Soms gaat het ook wel wat verder dan alleen naakte dames, al heb ik nog niet veel echte hardcore zaken aangetroffen.
Zoals deze stijlvolle foto van Eva Green die een rol speelde in Sin City 2:
Ik weet overigens niet precies wat de regels op Twitter voor dit soort materiaal zijn. Wat ik wel weet is dat er vaak veel te krampachtig wordt gedaan over naakt, semi-naakt en alles wat daar tussenin zit.
Om over homoseksualiteit maar te zwijgen. Vooral gelovigen hebben daar een handje van. Hoewel het menselijk lichaam door hun God geschapen is, volgens de theorie die zij aanhangen in ieder geval, is het uit den boze om dat lichaam te tonen.
Nou ja, ik heb op deze zonnige vrijdagmiddag niet heel veel trek om bij die mensen te lang stil te staan. Als ze zich ergens aan storen, kijken ze maar een andere kant op. Ook morgen tijdens de Canal Pride.
Kijk ik ondertussen nog even verder bij Savage Comics.
Het werk van Manara ontbreekt natuurlijk ook niet.Paul Rader.
Van de week belde maatje Chris me op: ‘We zijn de studio aan het opruimen en hebben een berg comics liggen die wegmoeten. Wil jij ze misschien hebben?’
Nu is mijn huis al een behoorlijk magazijn aan het worden en de stripkasten beginnen ook aardig vol te raken. Toch was ik nieuwsgierig naar wat er in de stapel te vinden zou zijn. ‘Veel Nederlandse comics van Juniorpress en wat Amerikaans spul,’ vertelde Chris.
Op Nederlandse vertalingen zat ik niet echt te wachten. De Nederlandse comics die ik vroeger kocht, koester ik, maar tegenwoordig lees ik liever de oorspronkelijke versies.
Uiteindelijk ging ik overstag en een paar uur later stond Chris in mijn woonkamer met een enorme Ikea-tas vol comics. Chris is behalve stripliefhebber en Star Wars-nerd in het dagelijks leven een heel goede illustrator die samen met een stel vrienden Moker Ontwerp runt. Ze maken onder andere illustraties en omslagen voor boeken en de VPRO gids. Net als ondergetekende is Chris ook een Spider-Man-fan, dus we hebben altijd wel wat te bespreken als we elkaar zien. De rest van de avond hebben we dan ook zitten praten.
De volgende dag heb ik de Ikea-tas rustig uitgepakt, nieuwsgierig naar welke schatten deze allemaal herbergde. Ik legde de comics per serie op tafel en kwam al snel tafel te kort.
Er zat inderdaad veel Juniorpress tussen: veel X-Men, Spawn, Generation X en Wolverine. Ook Amerikaanse versies hiervan. Comics met Wolverine in de hoofdrol lust ik graag. X-Men is lange tijd een van mijn favoriete series geweest. Er zaten ook enkele deeltjes Wonder Man tussen waar ik meteen zin in kreeg. Ik heb van Wonder Man namelijk nog nooit een solo-avontuur gelezen.
Al de comics zijn afkomstig uit de jaren negentig – niet echt bepaald het beste tijdperk met de beste verhalen, wat de reeks X-Force van Rob Liefeld goed demonstreert. Ook was ik verbazend enkele deeltjes Tomb Raider tegen te komen: nooit geweten dat JP die ook uitgaf.
De meeste comics staan inmiddels in de kast. Wanneer ik eraan toe kom om ze te lezen, weet ik nog niet, maar ik vind het een fijn idee dat ze bij mij onderdak hebben gevonden. Mijn werkkamer is een soort weeshuis voor strips geworden, of Weeshuis van de strips, vrij naar het radioprogramma Het weeshuis van de hits, dat tot 1991 te horen was en wat ik vaak luisterde als ik mijn huiswerk deed.
Deze mooie cover van John Byrne zat er ook bij. (Maar die had ik al in de kast staan.)
Toch moest ik bij het uitzoeken het meeste aan Frits Jonker denken, die allerlei dingen van mensen krijgt opgestuurd. Vaak zijn dat dingen die ze niet meer willen hebben, maar die Frits met open armen ontvangt: postzegelverzamelingen, oude boeken, spaarzegels of reclameplaatjes.
Ik wilde nog een foto nemen van de tafel vol met strips, maar ik dacht daar pas weer aan toen ze al in de kast stonden. Hoe dan ook: ik ben blij dat Chris aan me dacht en de comics bij mij onderbracht. Ze staan nu gezellig bij de andere X-Men comics en strips van Juniorpress.
Wat superheldenfilms betreft is er nog maar een film waar ik dit jaar echt naar uit kijk en dat is Doctor Strange.
De synopsis van de film luidt als volgt:
In Marvels DoctorStrange volgen we het verhaal van de wereldberoemde neurochirurg Dr. Stephen Strange. Zijn leven verandert drastisch na een verschrikkelijk auto-ongeluk dat het einde van zijn carrière betekent. Wanneer de traditionele medische wetenschap hem in de steek laat, gaat hij noodgedwongen op zoek naar genezing en hoop, in de mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Hier ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Strange staat voor de keuze; terugkeren naar zijn bestaan vol welvaart en aanzien, of alles achter zich te laten en de wereld verdedigen tegen duistere krachten uit andere dimensies als machtigste magiër.
Benedict Cumberbatch ziet er overtuigend uit als Stephen Strange. Het kostuum dat hij draagt op de poster en in de trailers lijkt veel op dat uit de comics. Fijn dat ze bij de Marvel-films dit gegeven van superhelden zoveel mogelijk omarmen. De X-Men moesten in 2000 nog rondlopen in zwarte, leren uniformen. En tegenwoordig is het nog steeds wachten tot Wolverine in live-action te zien is een van zijn klassieke outfits.
Verder vermoed ik dat Cumberbatch een boeiende interpretatie zal geven van een van mijn favoriete superhelden. Als Sherlock is hij goed te pruimen in ieder geval en ook in The Imitation Game was zijn optreden sterk.
Overigens had ik het ook niet erg gevonden als Michael Keaton Strange gespeeld zou hebben. Weliswaar levert dat een ouder personage op – wellicht is Keaton hier al te oud voor – maar desondanks vind ik zijn uiterlijk en zijn vaak scherpe optreden goed bij het personage passen. Keaton is in staat om heel duidelijk op het randje van sanity en insanity te spelen. Ik ben daarom erg blij met zijn casting als The Vulture in Spider-Man: Homecoming.
Conceptart van Spider-Man: Homecoming
Ik maak me meer zorgen over Mads Mikkelsen als schurk Kaecilius. Te vaak zien we eendimensionale schurken in superheldenfilms. Het zou mooi zijn als de tegenstrever van Strange een gelaagd en boeiend personage is. Eerder vertelde de acteur over zijn personage het volgende:
‘He’s not a villain in that way – he’s a man who believes in something else than the hero. That doesn’t mean that he doesn’t want to make the planet look wonderful or he wants to save the world as well, but he has a different way of doing it. He is the antagonist, of course, but he’s not necessarily wrong.’
De tweede trailer van Doctor Strange ziet er in ieder geval veelbelovend uit. Al kreeg ik wel het idee dat ze dezelfde trucendoos als die van Inception hebben gebruikt. Bovendien moet je films eigenlijk nooit op hun trailer beoordelen natuurlijk, want de trailer van Batman v Superman zag er ook veelbelovend uit en we weten allemaal hoe dat is afgelopen, maar goed, die film werd dan ook gemaakt doon regisseur die de ballen verstand heeft van verhalen vertellen. Dat laatste geldt gelukkig niet voor producent Kevin Feige en regisseur Scott Derrickson.
Overigens legt vlogger Nerdwriter haarfijn uit waarom de films van Zack Snyder zo verschrikkelijk zuigen en waarom Justice League waarschijnlijk ook ruk zal zijn. Snyder plakt grootse momenten aan elkaar, maar vergeet tussendoor ook nog een echt verhaal te vertellen. Misschien heeft hij begin jaren negentig te veel Image-comics gelezen. Hoe dan ook Justice League sla ik naar alle waarschijnlijkheid gewoon lekker over. En ook Suicide Squad staat niet hoog op mijn wensenlijstje.
Doctor Strange is vanaf 27 oktober 2016 te zien in de Nederlandse bioscopen.
Peter Parker hoeft ze ook niet zo nodig, blijkt uit Amazing Spider-Man 265. Tekst: Tom DeFalco, tekeningen: Ron Frenz.
Mensen kijken vaak een beetje verbaasd als ik ze vertel dat ik geen ouder ben en ook niet van plan ben ooit vader te worden.
Het schijnt dat vrouwen nog veel vaker vreemd worden aangekeken als ze zeggen geen kinderen te willen hebben. Alsof het iets onnatuurlijks is.
Peter Parker hoeft ze ook niet zo nodig, blijkt uit Amazing Spider-Man 265. Tekst: Tom DeFalco, tekeningen: Ron Frenz.
Waarom ik geen kinderen wil? Het is niet zo dat ik een hekel heb aan kinderen. Hoewel ik geen fan ben van slecht opgevoede en verwende krengen.
Ten eerste is er sprake van overbevolking. De aarde heeft het al zwaar genoeg met al die mensen die nu al rondlopen, waarom zou ik er daar nog eentje of meerdere mensen aan toevoegen?
Vanwege deze reden zou ik ook eerder adoptie overwegen dan mezelf voortplanten. Er zijn heel veel kinderen in deze wereld zonder ouders, dus waarom niet een van hen proberen gelukkig te maken en op te voeden? Op die manier kun je je ouderwens uit laten komen zonder nog een mens toe te voegen aan de massa.
Ten tweede wil ik helemaal de verantwoordelijkheid van een kind grootbrengen niet dragen. Noem het egoïstisch of wat dan ook, maar ik vind de relatieve vrijheid die ik nu geniet zonder kinderen heel fijn. Je kunt ze natuurlijk vijf dagen per week in de opvang stoppen, maar hoe je het ook wendt of keert: zodra je kinderen hebt, staat je leven in het teken van hen groot brengen. Voor je kinderen zorgen zou in ieder geval je grootste prioriteit moeten zijn. Dat is een offer dat ik niet wil maken.
Mijn levensstijl zou drastisch moeten veranderen als ik een kind zou hebben. Ik zou waarschijnlijk moeten stoppen met freelancen en een echte baan moeten zoeken, want kinderen kosten een berg geld. Daarbij betwijfel ik ten zeerste of ik een goede ouder zou zijn. Ik geloof niet dat kinderen kinderen moeten opvoeden en aangezien ik nog steeds niet echt volwassen ben, vind ik mezelf bij voorbaat ongeschikt voor deze functie.
Ten derde heb ik geen behoefte om mijn dna door te geven. Er schort nogal wat aan, aan dat dna van mij. Ik ga verder niet in op de details, maar nog een kleine Minneboo in de wereld helpen lijkt me allesbehalve een goed idee.
Daarbij voel ik ook geen behoefte om de lijn in stand te houden of een zekere vorm van onsterfelijkheid te claimen doordat je deels doorleeft in je kinderen. Whatever that means anyway.
Laatst was ik bij het huwelijksfeest van een neef van me. Toegegeven, die neef en ik spreken elkaar niet vaak sinds we geen tieners meer zijn. De laatste keer dat ik hem zag was bij het herdenkingsetentje van zijn vader. Bruiloften en begrafenissen zijn dus de plekken waar we elkaar nog wel eens treffen. Daarom vond ik het leuk dat Linda en ik toch waren uitgenodigd.
Mijn neef, laten we hem Gilles noemen want zo heet hij, is nu dus getrouwd. Samen met zijn vrouw heeft hij een lief, jong dochtertje en ze zojuist hebben ze een huis gekocht in Hoofddorp. Allemaal elementen die horen bij wat ik gemakshalve maar even als het leven van een volwassene zie.
Zelf heb ik het gevoel nog steeds niet het stadium volwassene bereikt te hebben en eerlijk gezegd betwijfel ik of het ooit zover zal komen. In eerste plaats omdat ik bewust geen kinderen heb en mezelf heb voorngenomen ze ook nooit te nemen. Ik hoef dus nooit de rol van ouder op me te nemen. Met mijn onregelmatige freelance salaris zit een huis kopen er ook echt niet in.
En een stropdas dragen of een pak, zoals Gilles op zijn feestje, doe ik ook nooit. Een pak zie ik nog steeds als het uniform van een volwassene. Ik draag nog steeds T-shirts met plaatjes van striphelden erop en soms een overhemd. (En schoon ondergoed natuurlijk, maar daar gaat het nu even niet om.)
Natuurlijk is een volwassen leven meer dan alleen een huisje kopen, uniform dragen en verantwoording nemen voor anderen, maar dit zijn wel belangrijke onderdelen van wat ik gemakshalve maar even als een serieuze levenshouding bechouw. Mijn vader neemt het leven en vooral zijn werk bijvoorbeeld heel serieus. Ik doe mijn werk ook graag goed, maar leef niet om te werken. Dat verschil tussen ons zal wel een generatiedingetje zijn.
Gelukkig heb ik vrienden in mijn sociale kring die ondanks het feit dat ze ouder zijn, niet hun jeugdigheid hebben verloren. Dat komt waarschijnlijk omdat het allemaal professionele creatieven zijn en niet van die bank- en zakensloeries die alleen maar zoveel mogelijk geld willen verdienen. Ze hebben in hun studio zelfs twee planken vol met Star Wars action figures staan. Iets waar ik steeds vrolijk van word als die figuren zie:
De Imperial Base-set van Star Wars.
Met mijn vrienden kan ik lekker nerden over strips en films. Praten over zaken die we in onze jeugd al tof vonden en die we nooit hebben losgelaten.
Ik vind het dus helemaal niet erg dat ik op mijn 39ste nog steeds over Spider-Man, Batman, Star Wars, Back to the Future en de echte Ghostbusters zit te praten. Waar wil je het anders over hebben? Terrorisme, politiek of godbetert, de economie? Ga toch weg! Ik besteed mijn tijd liever aan interessante zaken.
