Al jaren zegt Jan Doense tegen me dat ik dit boek moet lezen. Laatst kocht ik dit slecht gedrukte exemplaar online. Onderweg naar Groningen en weer terug naar Amsterdam dit weekend las ik het boeiende essay ‘What’s Scary’ dat voor het eerst in deze editie staat en enkele hoofdstukken. Ik vind het nu al een fantastisch, boeiend boek.
Note to self: altijd naar Jan Doense luisteren. Hij heet niet voor niets Mr. Horror.
Samengesteld door Scenograaf Nicky Nina de Jong voor het Theaterfestival. De Jong wil hiermee het vak en ambacht van de scenograaf inzichtelijk maken.
Deze twee maquettes van toneelstukken vond ik erg mooi. Nu houd ik erg van schaalmodellen en maquettes. Ze hebben iets magisch. De wereld in het klein, vol detail en verwondering. Ze nodigen uit om zelf het verhaal te bedenken.
De voorstelling van Medea hakte erin overigens, maar dat kun je verwachten met Grieks drama. Ik kende het verhaal eigenlijk niet, maar ik wilde al jaren dit stuk eens zien.
Toen ik nog op de Hogeschool voor de Kunsten zat, schreef en regisseerde ik een korte film. Hiervoor hield ik audities onder de studenten van de toneelafdeling van de HKU. Tijdens die ontmoetingen stelde ik ook allerlei vragen aan de acteurs. Een actrice, die uiteindelijk ook de rol kreeg, vroeg ik welke rol ze ooit nog graag zou willen spelen. Medea was het antwoord.
Nu ik het stuk eindelijk zag, en ervoer hoeveel de hoofdrol van de acteur vergt, snap ik waarom ze deze graag wilde spelen.
Regisseur Simon Stone mengt in zijn versie de tragedie van Euripides met het waargebeurde verhaal van een Amerikaanse vrouw die in de jaren negentig haar kinderen ombrengt. Marieke Heebink ontving de Theo d’Or 2015 voor haar vertolking van Anna.
Sinds kort overnachten er drie rondvaartboten bij ons voor de deur. Zonder dat de gemeente heeft overlegd met de bewoners. Beetje jammer. Gelukkig liggen ze alleen ’s avonds en ’s nachts en is het geen plek geworden waar toeristen op de boot stappen. Maar de Westergasfabriek wordt wel steeds meer ingericht voor toeristen. Ze zijn nu een enorm hotel aan het bouwen. Ik vrees dat het gedaan is met de relatieve rust.
De gemeente Amsterdam doet steeds meer aan spreiding van het toerisme, in plaats van indamming. Dat betekent dus dat je over een tijdje nergens meer in Amsterdam rustig kunt lopen, maar dat het pretpark zich over de hele stad heeft uitgestrekt.
Mijn vriend Spider-Man dook ook nog even op:
En de Mighty Thor!
Evenals Death zoals Neil Gaiman haar bedacht heeft:
De Kingpin zie je ook niet iedere dag bij je tafel langskomen. Gelukkig was Mr. Fisk in een goede bui en kocht een exemplaar van Mijn vriend Spider-Man. Da’s natuurlijk wel ironisch.
Gelukkig bleek Kingpin (alias Peter Verschoor) een echte Spidey-fan te zijn en een gezellige gast bovendien. De dag ervoor liep hij als Punisher rond.
Een jonge Ghostbuster:
En enkele charmante studenten van Hogwarts:
Malificent weet natuurlijk ook het een en ander van magie:
Geen cosplayer, maar wel een Spider-Man-fan die met een T-shirt rondliep van DC Comics. Gelukkig is de illustratie van Jim Lee, dus dan mag het (en zeker omdat Roger zo aardig was ook een boek te kopen):
Naast me zat Kenny Rubenis zaterdag te signeren. In zijn rij zien we IT-cosplayers:
En tot slot, twee aardige dames die voorbij kwamen waarvan eentje haar liefde voor Batman toonde. Je kunt immers je fan-zijn ook subtieler laten zien dan een heel kostuum aantrekken.
[SPOILERS!]
Linda en ik kwamen er dinsdag pas aan toe, en ik weet nog steeds niet wat ik precies gezien heb. Natuurlijk geldt dat voor alles wat met Twin Peaks te maken heeft: om de vertelling multi-interpretabel te noemen is een understatement. Maar dat maakt het nu ook zo’n fascinerende kijkervaring. Dat maakt deze serie echt tot kunst, zoals sommige abstracte schilderijen. Je weet niet altijd wat het precies moet voorstellen, maar het doet wel iets met je. Je kijkt ernaar en ervaart een emotie of gevoel. Het inspireert je. Brengt je op ideeën. Zo is Twin Peaks dus ook voor mij.
Ik weet dat Menno na het zien van een aflevering allerlei theorieën leest op Reddit. Ik nam mijn toevlucht tot YouTubers en kwam enkele interessante ideeën tegen. Deze vond ik vooralsnog het duidelijkst:
Ik vind het echt heel tof om te zien hoe veel Twin Peaks leeft onder de toeschouwers. Er zijn best veel van dit soort vlogs en discussies over de inhoud. Misschien is het ook wel heel fijn om je met een prachtig mysterie bezig te houden zodat de dagelijkse narigheid naar de achtergrond verschoven wordt.
Open
Ik had niet een 100% happy end verwacht van David Lynch, maar het slot van aflevering 18 voelde toch een beetje als een open einde. Er zou nog een vierde seizoen kunnen komen. En is Laura Palmer nu echt gered door Cooper in aflevering 17 of is de tijdreis toch mislukt? Volgens mij mogen we zelf kiezen. Volgens mij is Laura Palmer wel gered en omdat ze nooit vermoord is, is de hele verhaallijn van Twin Peaks schoongeveegd. Maar hoe zit het dan met het uitstapje naar de parallelle wereld in aflevering 18?
Gaaf dat Lucy degene is die Bad Cooper neerschoot trouwens. En dan die opmerking dat ze nu eindelijk mobiele telefoons begrijpt. Kostelijk.
En die scène in de Lucy’s Diner waarin Cooper even drie vervelende kerels uitschakelde. Prachtig! Als een oude wildwestheld die een stadje binnenrijdt en een dame uit de penarie redt.
En toen was het opeens voorbij. Damn.
Linda en ik hebben afgesproken binnenkort het hele derde seizoen opnieuw te kijken. Elke avond een aflevering zodat we de verhaallijnen beter kunnen volgen. Nu was dat soms lastig als Lynch teruggreep naar iets wat een maand geleden was gebeurd.
Maar na het zien van de laatste aflevering is het misschien een goed idee om alles nog eens te gaan kijken en dan te beginnen bij Fire Walk With Me.
Wat vond jij van de Twin Peaks finale?
Jawel, ook de stad Groningen krijgt dit jaar haar eigen Museumnacht. Op zaterdag 9 september 2017 vanaf 19 uur openen alle musea in Groningen hun deuren tot na middernacht. Naast een uniek nachtelijk bezoek aan de tentoonstellingen en vaste collecties komt er een afwisselend programma met onder meer muziek, bijzondere workshops en interessante sprekers.
Het Nederlands Stripmuseum pakt lekker uit met een uitgebreid programma. Jan-Willem Spakman geeft een workshop tekenen en signeert zijn eigen werk. Dim Junius van het Stripmuseum geeft ook workshops tekenen en ik geef een lezing. Ik ga vertellen over hoe het boek Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur tot stand kwam en wat er nu zo tof is aan deze superheld.
Ook zijn er rondleidingen door het museum en kunnen mensen de tentoonstellingen over Jan Kruis, 50 jaar Tina, Disneytekenaar Daan Jippes en Kakhiel bezichtigen.
De muzikale ondersteuning tijdens de opening wordt verzorgd door Michiel Hoving, de Groningse alternatieve rootsrocker en illustrator, bekend van Varkentje Rund.
Hier het programma (voor zover dat nu bij mij bekend is, maar hou de site van het Stripmuseum in de gaten voor eventuele wijzigingen).
19:00 Opening door niemand minder dan Spider-Man.
19:00 – 19:30 Lezing Michael Minneboo: Mijn vriend Spider-Man.
Aansluitend signeren. Locatie: Toonderzaal/
19:30 – 20:00 Workshop Jan-Willem Spakman: Recht uit de Ondergrond.
Tekenen en signeren. Locatie: Studio Jan Kruis.
20:30 – 21:00 Workshop Stripfiguur Tekenen.
21:00 – 21:30 Workshop Jan-Willem Spakman: Recht uit de Ondergrond.
Tekenen en signeren.
22:00 – 22:30 Lezing Michael Minneboo: Mijn vriend Spider-Man.
Aansluitend signeren.
22:30 – 23:00 Workshop Jan-Willem Spakman:Recht uit de Ondergrond.
Tekenen en signeren.
23:30 – 24:00 Workshop Stripfiguur Tekenen.
24:00 – 00:30 Jan-Willem Spakman: Recht uit de Ondergrond.
Tekenen en signeren.
00:30 – 01:00 Workshop Stripfiguur Tekenen.
Ik geef dus twee keer dezelfde lezing voor iedereen die het wil horen. Daarna is er tijd om je boek te laten signeren. Er zijn nog wat exemplaren in de stripwinkel van het Museum te koop, maar je mag natuurlijk ook een eigen exemplaar meenemen.
5 musea voor 5 euro
Met een passe-partout bezoek je alle 5 musea in de stad Groningen voor slechts 5 euro totaal. Tickets zijn vanaf donderdag 13 juli om 10 uur verkrijgbaar in de online voorverkoop.
De meeste mensen zullen hem waarschijnlijk kennen van zijn rol Gimli uit The Lord of the Rings trilogie, maar ik ken hem vooral als Sallah uit de Indiana Jones-films en Professor Maximillian Arturo uit de tv-serie Sliders.
Ook speelde hij een kleine doch belangrijke rol in The Living Daylights, nog steeds een van mijn favoriete Bond-films.
Rhys-Davies gaf echter ook als eerste gestalte aan de Kingpin, de misdaadbaas van New York in het Marvel Universum. Hij speelt deze rol in de televisiefilm The Trial of the Incredible Hulk, een van de drie films gemaakt na de televisieserie met Bill Bixby en Lou Ferrigno in de hoofdrollen. Daredevil maakt hierin ook zijn opwachting.
Zijn vertolking wijkt nogal af van die van de strips: Kingpin in de film zit vooral in zijn kantoor en als een spin in het web houdt hij de stad in de gaten middels een muur van televisieschermen. Zijn zonnebril gaat nooit af, ook ’s nachts niet.
Ik bewonder Rhys-Davies al lang, en wilde hem altijd al eens ontmoeten. Er spookten enkele vragen door mijn hoofd. De vrijdag voor de Comic Con was er een persconferentie en eventueel een mogelijkheid om hem solo te interviewen. Omdat ik zelf druk was met dat weekend voor te bereiden, liet ik dat schieten in de hoop hem op de beursvloer tegen het lijf te lopen. Ik was immers gast van de con en kon dus in de lounche waar de sterren zich tussen de verschillende sessies zouden ophouden.
Als journalist spreek ik vaker met helden van me, maar dan vraag ik nooit om een handtekening of, als het stripmakers betreft, om een illustratie. Ik hou mijn fanboy-identiteit dan verborgen, al spreek ik tijdens of na het gesprek vaak wel mijn bewondering uit. In de rij gaan staan en een handtekening kopen, doe ik dus eigenlijk nooit op Comic Cons.
Zaterdag zag ik hem zitten in die ruimte, maar omdat Rhys-Davies druk in gesprek was met Michael Dudikoff, wilde ik hem niet storen.
De volgende ochtend overlegden Linda en ik wie van ons koffie zou halen voordat de beurs openging. Linda ging naar de lounche. Toen ze terugkwam, vertelde me dat een oudere man met een baard voor het koffiezetapparaat stond en haar vriendelijk goedemorgen wenste.
‘Dat is hem! Dat is John Rhys-Davies,’ riep ik uit. Had ik nu maar zelf de koffie gehaald. Maar nu kon ik niet weg, de eerste bezoekers snuffelden al rond.
Rond lunchtijd liep ik vol goede hoop richting het kamertje en verdomd, daar zat hij aan een tafel foto’s te signeren. Naast hem zat zijn assistente. Ik stelde mezelf voor en vertelde dat ik ook een van de gasten was op het festival vanwege mijn boek Mijn vriend Spider-Man.
‘Ah, een auteur! Een intellectueel! Ga zitten,’ zei Rhys-Davies. Ik vroeg hem hoe het was om met Bill Bixby te werken. Bixby speelde niet alleen de rol van Bruce Banner, hij regisseerde The Trial of the Incredible Hulk ook. ‘Een groot verlies dat hij is overleden,’ vertelde de acteur. ‘We waren beide professionals, dus als Bixby regisseerde had hij weinig woorden nodig. We communiceerden vaak in een soort van stenotaal.’
‘Nee, de Kingpin kende ik niet uit de strips.’
In de serie Sliders speelt Rhys-Davies een professor die samen met een geniale student van hem en enkele anderen naar parallelle universa reist. Over de serie was Rhys-Davies niet tevreden: ‘Dat was echt een gemiste kans. Het concept had zoveel potentieel, maar dat hebben ze verkwanseld door telkens leentjebuur te spelen bij bestaande verhalen en die te recyclen.’ Een mening die hij vaker laat horen overigens.
Dat is natuurlijk jammer om te horen, want ik koester goede herinneringen aan die serie. Maar dat neemt niet weg dat Rhys-Davies gelijk heeft. Er had veel meer in de serie gezeten. Helaas geldt dat voor veel tv-series.
Ik vroeg me af of hij optredens op beurzen als de Amsterdam Comic Con leuk vond om te doen. ‘Het is het belangrijkste aan mijn werk, vind ik. Om de mensen te ontmoeten en te woord te staan die ervoor zorgen dat ik al die jaren werk heb.’ Rhys-Davies is dus erg dankbaar naar zijn publiek toe en hoopt op deze manier iets terug te doen.
Het onderwerp kwam op de wereldproblematiek. Nu bleek dat Rhys-Davies er nogal wat conservatieve denkbeelden op nahoudt, iets wat ik niet van hem wist. Zijn visie was echter onderbouwd en goed geïnformeerd. En ik deel zijn zorgen over hoe de overbevolking de druk op grondstoffen en andere natuurlijke voorzieningen van de aarde opvoert.
Zijn assistent gaf Rhys-Davies een kop soep.
Omdat ik mezelf niet te lang wilde opdringen, besloot ik daarna nog maar een vraag te stellen. Een clichévraag weliswaar, maar gezien de rijke carrière van deze acteur, een vraag die toch gesteld moest worden. Ik wilde weten wat zijn favoriete rol dusver was. ‘The next one,’ zei hij. Die had hij kennelijk vaker gehad.
Ik wees op de stapel foto’s om nog iets van hem te horen over Steven Spielberg. Maar Rhys-Davies pakte een foto van zichzelf als Sallah uit Indiana Jones and the Last Crusade en signeerde deze voor me. ‘Michael, a joy talking to you.’ Dankbaar nam ik de foto aan en liet de Britse acteur aan zijn soep.
Nu zat ik wel in de enigszins vreemde situatie dat ik eigenlijk ook eten kwam halen, maar als ik dat hier ging opeten, was het de vraag waar ik zou gaan zitten. Niet naast de acteur gaan zitten was wellicht gek, maar ik wilde me ook niet langer opdringen. Dus besloot ik terug te gaan naar mijn stand.
Dankzij de ontmoeting en het gesprek met John Rhys-Davies voelde ik me de rest van de dag een vrolijke fanboy. De foto met handtekening hangt ingelijst in mijn werkkamer.
Samen met mijn vriendin Linda zat ik twee dagen achter mijn eigen tafeltje om Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur aan de lezer te brengen. Aangezien dat boek voor een groot deel gaat over de mensen die zo’n comic con bezoeken, moest dat wel lukken. Dat hoopte ik dan maar, want eigenlijk had ik geen idee hoe goed of slecht het boek het zou doen. Het was dus gokken hoeveel boeken we moesten meenemen. Dit was mijn eerste Con achter de tafel en die ik niet bezocht als journalist of liefhebber. Da’s toch een aparte ervaring.
Het leuke is dat Jeroen van Trierum, samen met Ferdy Lopulalan de organisator van de Comic Zone, na het lezen van Mijn vriend Spider-Man besloot mij uit te nodigen. Hij is zelf een groot stripliefhebber en Spidey-fan en herkende veel van zichzelf in mijn verhaal. Het was Jeroen die me zondag interviewde tijdens een panel over mijn boek. Een erg leuk en ontspannen gesprek, met ook enkele interessante vragen uit de zaal.
Foto: Jasper van Vugt.
De dag ervoor had ik de eer om Ger Apeldoorn te interviewen. Apeldoorn was vroeger de vaste vertaler van de X-Mannen bij Juniorpress en daarom een jeugdheld van me. Tijdens het panel hadden we het over hoe lastig het is om Chris Claremonts teksten te vertalen en waarom de verhalen van deze legendarische X-Men-schrijver zo goed waren. Ook vertelde Ger over zijn bijna ontmoeting met Stan Lee en enkele andere leuke anekdotes. Hij is op dit moment druk met het promoten van het boek Behaving Madly, dat hij samen met Craig Yoe schreef. Een mooi koffietafelboek vol met Mad imitaties, vaak gemaakt door de tekenaars die ook voor Mad werkten.
Linnentasjes
Zaterdag zaten Linda en ik naast Kenny Rubenis en zijn zus Lesley. Gezellige buren om zo’n eerste dag naast je te hebben. Kenny is natuurlijk de stripmaker van de succesvolle strip Dating For Geeks en een doorgewinterde stripbeurzen-gast. Er stond die middag dan ook weer een aardige rij met fans die een album bij hem wilde kopen. Ze kwamen ook voor de linnentasjes die Kenny speciaal had laten maken. Linnentasjes? Die associeer je toch met heel wat andere stripbeurzen en veel stoffigheid. ‘Niet meer,’ vertelde Lesley, ‘Linnentasjes zijn omarmt door de hipsters. Ze zijn opeens helemaal hot.’
Zondag zat Renée naast ons, afkomstig uit de mangahoek. Ik ben haar achternaam even vergeten, maar haar strip zag er veelbelovend uit. Tijd dat ze eens op deuren van uitgeverijen gaat kloppen als ze wat meer materiaal heeft gemaakt.
Aan mijn andere zijde zat Mike Collins. Een Britse tekenaar die onder andere Doctor Who heeft getekend en Spider-Man voor de Franse markt. Dat wist ik ook niet, maar kennelijk hebben ze in Frankrijk toestemming om zelfgemaakte Spider-Man-comics uit te geven. Het grappige is echter dat die comics dus weer gemaakt worden door Britten en vertaald worden in het Frans. Bij Mike kocht ik een Spidey-print. Bij Nick Brokenshire een omnibus van de serie Amelia Cole. Ik kreeg van Nick gratis een smallpressuitgave van zijn schetsboek waar ook mooie tekeningen in staan.
De eerste editie van Amsterdam Comic Con had ik gemist vorig jaar, omdat ik toen nog heel druk bezig was met de eerste versie van mijn magnum opus. Ik kan me oververhitte zomerse dagen herinneren. Een jaar later zit je dan opeens tussen de mede geeks en wat een plezier was dat!
Popeye
Vanuit mijn stoel kwam een eindeloze stoet cosplayers voorbij. De een nog uitgebreider dan de ander, en altijd bereid om even bij de tafel te komen poseren. Toen het zondagochtend rustig was op de beursvloer, ben ik cosplayers gaan fotograferen.
Er liep ook een Lucky Luke en een Popeye rond. Die zie je niet vaak op Comic Cons. Ik laat je alvast Popeye zien, de rest van cosplayers publiceer ik later.
Queen of the Geeks
Er waren veel leuke ontmoetingen in die twee dagen. Patricia Merkelbach van het blog Hello Geeky World kwam een boek halen. Ik ontmoette Patricia een paar maanden geleden bij de Wonder Woman-persvoorstelling en we zaten meteen opdezelfde pagina. Op haar blog wisselt ze scherpe recensies af met persoonlijke stukken en artikelen over geek-zaken. Ik lees haar teksten altijd graag en vind dat ze een met haar site echt iets toevoegt aan de blogosphere. Ondertussen heeft ze Mijn vriend Spider-Man al aan meerdere mensen cadeau gedaan, alleen had ze zelf nog geen exemplaar. Dat hebben we op de beurs meteen rechtgezet, met een handtekening en een Spidey-hoofd op het titelblad. Ik ben erg blij met de steun van mensen als Patricia, want een nicheboek heeft dat soort hulp echt nodig.
Ik ontmoette mijn Amerikaanse nichtje die ik alweer een paar jaar niet gezien had. Haar vader en moeder komen in Mijn vriend Spider-Man voor, want toen Natalie nog een stuk jonger was, verbleef ik een tijdje in de VS in het huis van mijn familie. De dag erna kwamen twee van de scholieren die ze Engelse les geeft bij mijn tafel langs: ‘U bent toch de neef van onze lerares? Tof!’ Kennelijk had ze over Mijn vriend Spider-Man verteld in de les.
Verslonden
Ook vond ik het erg leuk dat sommige mensen mijn boek al hadden en het speciaal naar de beurs hadden meegenomen voor een handtekening. Daan van den Heuvel, stripverkoper bij de AKO op Schiphol, liet me zijn goed doorgespitte exemplaar zien. Hij had het boek verslonden op vakantie.
Het was ook erg leuk om met die-hard Spider-Man-fans te spreken. Mensen die net als ik al heel lang een band hebben met Peter Parker. Een van hen was de jonge Arthur die Spider-Man leest sinds Barack Obama op de cover stond en de superheld en de president schurk de Chameleon samen versloegen in een comic. Obama is een enorme Spidey-fan, dus liefhebbers van de leukste superheld ooit bevinden zich in goed gezelschap.
Djeroon, over wie ik al eerder blogde, kwam ook nog even langs om een boek te kopen. We kennen elkaar van Instagram, maar hadden elkaar tot zondag nog nooit ontmoet. Ik vind Jeroens T-shirt erg cool en maakte een foto van deze sympathieke comicliefhebber die net als ik opgroeide met de avonturen van Peter Parker:
Uiteindelijk hebben we 23 boeken verkocht op de Amsterdam Comic Con. Een mooi aantal waar ik erg blij mee ben. Het was een kick om met zoveel mensen te praten en een krabbel in hun boek te zetten. Iedereen die langskwam voor een praatje en iedereen die een exemplaar mee naar huis nam: heel erg bedankt!
En duizendmaal dank aan Linda die zo lief was om twee dagen lang aan mijn zijde te zitten en me te helpen met de verkoop. Ik babbelde met de mensen, zij regelde de kassa. Dat was heel erg fijn en bovendien gezellig!
Cliffhanger
Er was echter een ontmoeting op zondag die me weer even een echte fanboy liet voelen… Daar vertel ik je binnenkort over.
Spannende schets/illustratie door John Paul Leon. Deze Amerikaanse comictekenaar heeft volgens mij nog nooit een Hellboy-aflevering getekend, maar zou het heel goed kunnen.
Bron: Failed Mad Scientist.
Een prachtige en lekkere pulpachtige coverillustratie van Ken Barr (1933-2016). Marvel Preview #8, 1976.
Mijn eerste kennismaking met Blade waren de drie films met Wesley Snipes en niet de strippagina’s van Marvel. Bij vampierjager denk ik eigenlijk nog steeds aan Buffy.
Erik heeft een boek samengesteld waarin je kennismaakt met allerlei griezels. De lezer kan deze griezels zelf op allerlei manieren combineren.
In deze vlog laat Kriek de de dummy versie van het boek zien en vertelt er meer over. Het ‘mix en match’-boek verschijnt begin september bij uitgeverij Rubinstein.
En nu we het toch (weer) over Kriek hebben: hij maakte ook de cover voor de nieuwste Schokkend Nieuws, met niemand minder dan Stephen King in de hoofdrol. Nu ben ik een fan van deze schrijver en ik vond de special echt smullen.
De aanleiding voor het extra dikke nummer: schrijver Stephen King wordt op 21 september zeventig jaar! Schokkend Nieuws eert de vader van o.a. Carrie, Christine, Cujo en It met een dikke special. Julius Koetsier reisde speciaal naar Los Angeles om een interview te doen met de castleden van de nieuwe It (vanaf 6 september in de bioscoop). Roel Haanen heeft een interview met de man die vele King-verhalen verfilmde; Mick Garris regisseerde onder meer The Stand en de televisieversie van The Shining. De Nederlandse horrorschrijver Martijn Adelmund (Max Havelaar met Zombies) vertelt in een speciaal voor SN geschreven essay welke tien dingen hij leerde van Stephen King. Uiteraard wordt er ook uitgebreid gekeken naar de vele verfilmingen van de verhalen van Stephen King.
Erg fijn dat vrienden mijn debuut steunen. Uiteraard zette ik een krabbel in het boek. Menno maakte daar deze foto van:
Het blijft nieuw voor me, dat signeren. Zo in ’t wild is heel ontspannen. De signeersessie in de bioscoop bij Spider-Man: Homecoming was ook erg gezellig. Maar veel signeersessies doe ik eigenlijk niet. Dat maakt ze ook speciaal. En de krabbels wellicht ook een beetje.
Het is natuurlijk niet zo dat ik op straat herkend word en mensen een handtekening willen. Ik zit immers niet in een boyband van veertigplussers.
Aanstaande weekend hoop ik veel boeken te signeren tijdens de Amsterdam Comic Con. Het is een beetje gokken hoeveel exemplaren ik mee moet nemen. We hebben er in totaal 45 besteld. Geen idee hoe het loopt. In ieder geval vind ik het leuk om daar te zijn. En Linda gaat mee, dus dat is ook fijn.
Peter Parker heeft overigens ook ooit een toer gedaan toen zijn boek Webs uitkwam: een koffietafelboek vol met zijn Spider-Man-foto’s. Die signeersessies verliepen niet allemaal even vlekkeloos.
Amazing Spider-Man #307.
Tekst: David Michelinie. Tekeningen: Todd McFarlane.