Jonathan van Engelen (vertegenwoordigde Margreet de Heer), Maaike Hartjes, Robert van der Kroft en Pieter Hogenbirk. Foto: Mariella Sormani.
Vanaf nu kun je stemmen voor de Stripmaker des Vaderlands.
Het idee achter de Stripmaker des Vaderlands is dat hij of zij de Nederlandse stripwereld vertegenwoordigt en het medium strip in de volledige breedte laat zien. Bij een gebeurtenis van nationaal belang geeft hij of zij een visie op de actualiteit in stripvorm. Ook ontwikkelt hij of zij projecten en activiteiten die het medium strip nationaal op de kaart zetten. De Stripmaker des Vaderlands wordt gekozen door stripminnend Nederland en wordt benoemd voor een periode van drie jaar.
Vrijdagmiddag 7 juli werden bij de Bijzondere Collecties van de UvA de vier kandidaten bekendgemaakt waar mensen op kunnen stemmen: Robert van der Kroft (Sjors en Sjimmie), Pieter Hogenbirk
(De Ruyter), Maaike Hartjes (Maaikes Dagboekje) en Margreet de Heer
(Liefde in Beeld).
Jonathan van Engelen (vertegenwoordigde Margreet de Heer), Maaike Hartjes, Robert van der Kroft en Pieter Hogenbirk. Foto: Mariella Sormani.
Ze gaven allemaal een presentatie waarin ze vertelden waarom zij de beste Stripmaker des Vaderlands zouden zijn. Op de site van de organisatie kun je hun video’s terugkijken en stemmen.
Wat veel kandidaten delen is dat ze graag de niet-striplezer willen bereiken. De mensen die dus na hun jeugd gestopt zijn met strips lezen. Dat nogal een uitdaging.
Robert van der Kroft wil dat gaan doen door kruisbestuivingen via media te bewerkstellingen. Dat doet hij al samen met de andere mensen van Cross Comix.
Pieter Hogenbirk wil ook bladen buiten de stripwereld gaan benaderen. Bijvoorbeeld een getekende column in de Linda.
Maaike Hartjes wil in het bijzonder het imago van de Nederlandse strip gaan verbeteren.
Margreet de Heer, die zelf niet aanwezig kon zijn, maar haar verhaal liet vertellen door Jonathan van Engelen en een gelikte animatie, wil onder andere de jeugd betrekken door een junior stripmaker aan te stellen. Ook wil ze stripreportages gaan maken, zowel actuele onderwerpen als evenementen.
Stripmaker des Vaderlands-logo door Frits Jonker.
Nou ja, check vooral hun video’s op de site Stripmakerdesvaderlands.nl. Stemmen kan tot en met 30 september. De uitslag wordt op Stripbeurs Breda in oktober bekendgemaakt.
Wie vind jij dat de Stripmaker des Vaderlands moet worden?
Woensdagavond 5 juli was ik Kinepolis in Utrecht om mijn boek Mijn vriend Spider-Man te signeren. Het werd een gezellige avond.
Een paar weken geleden kreeg ik meteen na mijn optreden in de Coen en Sander Show een mailtje van Henk Jan van Kinepolis, of ik het leuk vond om mijn boek te verkopen op de première-avond van Spider-Man: Homecoming. Daar zag mijn uitgeverij niet zo veel brood in, maar Melvin van Dirtees gelukkig wel. Die verkoopt allerlei toffe merchandise voor nerds, wat ik gemakshalve nerdchandise noem. Melvin heeft Mijn vriend Spider-Man ook in zijn assortiment opgenomen. En dat vind ik natuurlijk heel tof, want fans zijn zeker een doelgroep van mijn epistel.
Daarom zat ik woensdagavond naast zijn stand achter een tafeltje in afwachting van Spider-Man-fans die de film gingen bezoeken. Dit was mijn eerste signeersessie sinds de boekpresentatie en zo’n situatie blijft wat onwennig. Wat gaan mensen van je boek vinden? Wat schrijf je als opdracht voor ze in het boek?
Spinne-Boo
Gelukkig kwam Daan de tekenaar even langs om een exemplaar te kopen. Hij had een leuk presentje mee in een stijl die me erg aan het Marvel-werk van Fred Hembeck deed denken:
Niet veel later druppelden de andere bezoekers binnen. Ik had een gezellig gesprek met twee middelbare scholieren, waarvan er eentje een heel tof T-Shirt aan had, namelijk eentje van Peter Parkers school uit Homecoming. Ik hou erg van dat soort subtiele fandingen. Insiders herkennen het meteen, anderen zien gewoon een T-Shirt van een middelbareschool waar ze nog nooit van hebben gehoord.
Superhelden.nl Marcel van Driel liep langs omdat hij met zijn zoontje naar Homecoming ging. Hij kocht meteen een exemplaar. Van Driel is een succesvol auteur die zich vooral op Young Adults richt, en onder andere de reeks Superhelden.nlheeft geschreven. Ik kijk bij hem wel eens de kunst af van hoe hij met sociale media omgaat, want daar is hij op een goede manier erg actief. Een echte fanboy is hij trouwens ook, want recent liet hij twee tatoeages zetten gebaseerd op de strip Sandman van Neil Gaiman. Vanaf nu heeft hij Death op zijn arm:
Een jongen kwam mijn hand schudden. Deze Marvel-fan had dat weekend Mijn vriend Spider-Man als verjaardagscadeau gekregen van zijn broer.
Nora, van The Sassologist, kocht ook nog een boek. Evenals een aardige man die mijn artikelen weer kende van Fakebook. Het is erg leuk om met lezers en Spidey-fans te praten. Om te horen wie hun favoriete Spider-Man-acteur is, welke strips ze graag lezen en, in veel gevallen, waarom ze geen strips lezen.
In totaal verkocht ik er dus vier. Toen ik weer naar huis was verkocht Melvin nog een boek. Vijf boeken, da’s geen slechte score in een bioscoop waar mensen niet verwachten dat ze T-Shirts en boeken kunnen kopen.
Mooie display in Vue Eindhoven. Foto: De Stripvlogger.
De mensen van de Dutch Nerd Club stonden namens Dirtees in Eindhoven die avond. Ik zag op Instagram leuke foto’s voorbijkomen.
Cosplay!
Wat voor mij de avond helemaal top maakte, was de aanwezigheid van vier cosplayers die geheel vrijwillig de bezoekers kwamen vermaken. Een echte Black Cat, Silk, Tony Stark en Spider-Man. Toen de Spidey-cosplayer zijn masker afdeed, bleek zijn gezicht ook veel weg te hebben van Peter Parker. Hij heeft ongeveer hetzelfde haar en bruine ogen. Het was erg leuk om fandom live in actie te zien: mensen die blij op de foto gingen met de cosplayers en daarna met een glimlach de zaal in liepen.
Eigenlijk had ik de cosplayers in Utrecht ook willen interviewen voor een video, maar door een voetblessure stond ik moeilijk en dan is het lastig de videocamera goed vasthouden. Een volgende keer wellicht.
Foto gemaakt door Dutch Nerd Club. Check ook: www.dutchnerdclub.com.
Het was erg leuk om daarna op Instagram foto’s voorbij te zien komen van de verkoop in Eindhoven en van mensen die het boek hebben gekocht. Dat geeft deze auteur een warm gevoel.
Een mooie illustratie van Optimus Prime die transformeert naar zijn robot-vorm. Gemaakt door Daniel Warren Johnson. Tenminste, ik denk dat de illustrator die op dit blog publiceert zo heet.
De transformaties van de Transformers vond ik altijd een van de leukste dingen om te zien in de animatieserie vroeger. Daarom is het juist zo jammer dat in de huidige filmreeks de camera de hele tijd om de Transformers heen draait. Zo zie je die transformaties helemaal niet goed. Maar ja, eigenlijk is alles jammer aan die films, dus laten we het maar bij dit soort toffe tekeningen en de animatieseries houden.
Wat mij betreft is de wereld een beetje kleurrijker en interessanter dankzij het werk van David Lynch. Dan heb ik het niet alleen over de nieuwe reeks Twin Peaks-afleveringen, het gehele oeuvre van de man is het kijken en bestuderen waard.
Natuurlijk ben ik niet de enige die dit vind. Over de hele wereld zijn mensen gefascineerd door Lynch’s universum. Ook mijn vriend Mennomail die een heel boeiend video-essay maakte over de inspiratiebronnen van Lynch uit de kunstwereld, met name voor de achtste aflevering van Twin Peaks: The Return. Francis Bacon, René Magritte, Edward Hopper en Stanley Kubrick. De achtste aflevering was wel de weirdste episode tot nu toe. Weird, maar fascinerend. Als een levend, surrealistisch schilderij.
https://vimeo.com/223616087
Het video-essay is niet onopgemerkt gebleven. Het wordt goed bekeken en wordt op sites als IndieWire en Esquire. Dat succes gun ik Menno natuurlijk van harte, want hij maakt al een tijdje heel boeiende video-essays en inleidingen onder de naam VoorDeFilm.
Disclaimer
Het lijkt wel of ik de laatste weken maar over een paar onderwerpen kan schrijven: Twin Peaks, Mijn vriend Spider-Man en Menno. Dat laatste komt omdat hij weer lekker bezig is met allerlei boeiende projecten. Daarnaast ben ik gewoon heel blij met het feit dat Twin Peaks weer terug is en tja, er gebeurt gelukkig heel veel rondom mijn debuut.
Wat mij betreft kwam Tobey Maguire’s vertolking het dichts bij de Peter Parker uit de comics. Toch heb ik, zoals je wellicht weet, een zwak voor de jaren zeventig Spider-Man uit de televisieserie.
In Mijn vriend Spider-Manwijd ik er een heel hoofdstuk aan. Het is veertig jaar geleden dat de pilot van de serie op televisie kwam. Die werd namelijk op 14 september 1977 uitgezonden. En aangezien de Spider-Man van Nicholas Hammond een aardige schare fans heeft, duikt hij op sociale media nog geregeld op.
Zo kwam ik deze aangepaste poster van Spider-Man: Homecoming tegen op de twitter-feed en het blog van stripmaker Simon Williams. Hij plaatste de jaren zeventig Spider-Man in een van de posters van Spider-Man: Homecoming:
Williams nam zelfs de tekst over zoals die toentertijd op de VHS-hoes stond. Authentieker kan bijna niet dus.
Dit is de oorspronkelijke Homecoming poster:
Williams maakte ook een variant met een heel bekend dynamisch duo:
Een paar handige editors maakte een grappige video waarin de soundtrack van de trailer van Homecoming is gebruikt om een jaren zeventig-versie van deze film te maken. Het resultaat is niet helemaal geslaagd vind ik, maar toch erg grappig:
Als je toch de expositie over Asterix en de Belgen in het Stripmuseum te Brussel bezoekt, kun je meteen de tentoonstelling over Zidrou meenemen.
Zidrou, pseudoniem van Benoît Drousie, is een Belgische stripscenarist, geboren in 1962 in Anderlecht. Zijn carrière begon voor de klas en het sociaal engagement is nog steeds terug te zien in de scenario’s die hij schrijft. Of deze verhalen nu humoristisch zijn of meer realistisch.
Zidrou richt zich aanvankelijk tot jonge lezers via de kindertijdschriften waarvan hij redactiesecretaris is. Hij wordt er scenarist van drie stripreeksen, waaronder Vlooienbaal, een familiestrip waarin hij zijn talent als opvoeder kan botvieren en waarin, volgens de samenstellers van de expositie, tolerantie, gulheid en samenleven centraal staan. Hier wordt ook Dokus de leerling geboren, een humoristische reeks waarin de slechtste scholier ter wereld centraal staat. In de expositie Zidrou en zijn slaven handlangers, is het lokaal van Dokus nagemaakt.
Tussen 1993 en 2001 zorgt hij op de pagina’s van het weekblad Robbedoes voor leven in de brouwerij, met personages zoals de Kannibrallen, de Boss en Tamara. De Boss is een reeks in de traditie van Robbedoes om het leven van de redactie van het blad te vertellen en draait om Thierry Tinlot, de lastige hoofdredacteur.
Robbedoes en De Boss!
Eerlijk gezegd is de reeks Tamara die ik tot heden toe het beste ken van Zidrou’s enorme output aan strips. Deze werd in het Nederlands uitgegeven door Strip2000 voordat de uitgeverij failliet ging. Ze gaven ook de reeks Kale Kop uit: een strip over een tiener met leukemie, die avonturen beleeft in het ziekenhuis. Inderdaad, da’s weer wat anders dan Kuifje in Amerika.
Je kunt net als Tamara poseren in bikini. 🙂
De expositie loopt netjes door alle reeksen heen. Een tentoonstelling maken rondom een scenarist is wellicht minder evident dan over een tekenaar, want wat kun je laten zien behalve enkele scenario-pagina’s. Nu zijn die natuurlijk altijd interessant om te zien, maar het stripmuseum is er wederom in geslaagd om het verhaal zeer levendig en visueel te maken. Behalve de bovengenoemde schoolklas, kun je digitaal ook in de denkwereld van Zidrou stappen.
Bestudeer het brein van Zidrou.
Zidrou schreef behalve humorscenario’s over eigen personages, ook enkele nieuwe avonturen van klassieke striphelden zoals Robbedoes en Kwabbernoot, Rik Ringers en Chlorophyl.
Vanaf 2000 schrijft hij ook meer graphic novel-achtige verhalen voor een volwassen publiek. Daarvan is ook aardig wat te zien in de expositie. Vooral de strip Mooie zomers, met tekeningen van Jordi Lafebre, kon mij bekoren. De verhalen gaan over een vakantie die een Belgisch gezin in het zuiden van Frankrijk doorbrengt. Ieder verhaal neemt de lezer mee naar telkens een andere zomer.
Pagina van Mooie zomers.De Quatrelle (een Renault 4L) uit Mooie zomers.
Overigens stelde Zidrou zelf voor dat de expositie Zidrou, een scenarist en zijn slaven zou gaan heten. Een leuke grap waarin de scenarist op speelse wijze knipoogt naar zijn relatie met het diverse tekentalent waar hij mee werkt. Daar hebben ze uiteindelijk handlangers van gemaakt, al spreekt de tekening op de poster boekdelen:
Na het doorlopen van de expositie had ik vooral zin om een stapel albums van Zidrou aan te schaffen en ergens rustig in de schaduw met een kopje koffie te gaan zitten lezen.
Als debuterend auteur ben je voor de in- en verkoop van je boek afhankelijk van onder andere de gunfactor.
Ik ben geen BN’er, dus mijn boek zal niet snel in de verkoop top-10 komen. Daarmee vallen winkels als AKO en Bruna vaak al af, want die verkopen voornamelijk top-10 boeken en bestsellers.
Peter de Kock leest Mijn vriend Spider-Man.
Nu ga ik er zelf op uit om bij boekwinkels te kijken of mijn boek daar al ligt. Zojuist was ik nog bij de Dolfijn op de Haarlemmerdijk. Daar lag Mijn vriend Spider-Man nog niet, maar toen ik de verkoper vertelde over het boek, een exemplaar liet zien en vertelde dat ik in de buurt woon, wild hij graag de titel bestellen. Als het er van de week ligt, maak ik uiteraard even een foto zoals ik altijd doe als ik mijn boek tegenkom.
Boekverkopers vinden het sympathiek als je persoonlijk bij ze langsgaat. Tenminste, dat is mijn ervaring tot nu toe. Omdat er zo veel titels uitkomen, weten sommige boekinkopers helemaal niet van het bestaan van Mijn vriend Spider-Man af, dus kan het geen kwaad om ze op het boek te wijzen. Daarom riep ik vorige week ook mensen op om vooral het boek fysiek in de boekwinkel te bestellen, als ze toch al van plan waren om het te kopen.
Andere mensen helpen door over het lezen van Mijn vriend Spider-Man op sociale media te praten. Dat helpt ook vast en zeker om de bekendheid van het boek te vergroten. Als ik die posts tegenkom, word ik daar erg blij van. Hartverwarmend vind ik dat soort aandacht.
Fancultuurexpert Linda Duits heb ik voor het boek geïnterviewd, en daarom ben ik heel benieuwd wat zij van het boek vindt. Daarom was ik extra blij met haar tweet.
Willem De Graeve, co-directeur van het Stripmuseum in Brussel, was er gelukkig ook over te spreken:
Alex en Mijn vriend Spider-Man. Foto: Peter de Kock.
Stripvlogger Marcel Haster stuurde me gisteren een foto van het boek dat bij Stripwinkel Sjors te Dordrecht in de etalage staat. Da’s ook fijn, want stripliefhebbers zijn een deel van de doelgroep. Ze zullen zich zeker gaan herkennen in het verhaal.
Stripwinkel Sjors. Foto: Marcel Haster.Spider-Man en Black Cat door Minck Oosterveer.
Mijn uitgeverij, SubQ, heeft iedere stripwinkel in Nederland een exemplaar van het boek en een persbericht gestuurd. Of de stripwinkeliers massaal hebben ingekocht weet ik niet, maar ik vind het fijn dat de mensen van Sjors dat wel hebben gedaan.
Het is alweer een tijd geleden dat ik bij ze op bezoek was. Dat was in 2010 voor het laatst volgens mij, toen ik stripmaker Minck Oosterveer (1961-2011) interviewde. De eigenaren van Sjors waren zo aardig om ons in hun woonkamer te laten zitten, zodat we rustig konden praten. Het was de eerste keer dat ik Oosterveer interviewde. Later sprak ik hem via de telefoon nog eens omdat hij Spider-Man ging tekenen voor Marvel. Na het gesprek zat Minck buiten te signeren. Het was die middag boekenmarkt in Dordrecht.
Van de stripwinkel maakte ik nog deze foto van hun kelderverdieping:
Schokkend Nieuws Overigens ben ik zelf ook door een aantal mensen geïnterviewd over het boek. Binnenkort staat er een interview in de Boekenkrant over Mijn vriend Spider-Man. Vorige week zat ik in de podcast van Schokkend Nieuws. Dat was erg leuk om te doen voor een keer.
Voor het nieuwste nummer van Schokkend Nieuws interviewde Hedwig van Driel mij een paar weken geleden. Dat was een erg fijn gesprek. Na het interview hebben Hedwig en ik nog gezellig aan de koffie gezeten om even lekker te geeken.
Noem me een egoïst, maar een lege zaal is toch heel fijn. Het is rustig kijken. Je wordt dan nergens meer door afgeleid.
Marisa Tomei stars as Aunt May in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.
Overigens is die lege zaal geen vereiste. Een andere bioscoopervaring waar ik met plezier aan terugdenk, was de persvoorstelling van Clerks II, nu alweer 11 jaar geleden. Die was in de bovenzaal van Tuschinski. Een kleinere zaal dan beneden, maar dat maakte het nu juist weer net gezellig. Bovendien gedragen journalisten zich heel rustig tijdens persvoorstellingen dus dat is bijna altijd ontspannen kijken.
Uiteindelijk was het natuurlijk de film zelf die voor zo’n fijne ervaring zorgde. Het idee alleen al: na jaren opeens een nieuwe Clerks-film en ook nog een betere dan het origineel.
Ik ging dolblij naar huis en schreef een lovend stuk over deze film. Dat het een van de laatste goede films van Kevin Smith zou zijn, wist ik toen natuurlijk nog niet.
Een laatste ervaring die me te binnenschiet, was Donnie Darko in het Filmhuis van Hoorn. Ik was in een zeer sombere stemming, iets met een gebroken hart, en had zin in afleiding. De poster van Donnie Darko trok mijn aandacht. ‘Dark, Darker, Darko,’ was de slugline op de poster. Perfect passend bij mij stemming dus.
Juist omdat ik verder niets van deze film wist, was het een openbaring. Donnie Darko is nog steeds een heel goede film, maar die avond werd ik bijna letterlijk in de verhaalwereld gezogen en vergat ik mijn problemen even. Dat lukt tegenwoordig praktisch niet meer, dan je zonder voorkennis een film kunt gaan zien. Daarvoor moet je dan minstens een jaar offline zijn geweest.
Er zaten die avond in Hoorn overigens maar een paar andere mensen in de zaal. Slecht voor het Filmhuis, maar fijn voor mij.
En, welke fijne bioscoopervaringen kun jij je nog herinneren?
Octopus van Mark Hendriks is een prachtig beeldverhaal waarvan menig stripplaatje niet zo misstaan aan de muur van een galerie of museum.
Scratch Books beloofde vooral kwalitatief hoogwaardige en goed verzorgde strips uit te gaan brengen toen de uitgeverij zichzelf in 2014 aan de wereld voorstelde. Uitgevers Wiebe Mokken en Hansje Joustra hebben woord gehouden, want in de afgelopen jaren kwamen er prachtige graphic novels bij ze uit. Van die strips waar je je vingers bij zou aflikken als ze eetbaar waren geweest.
Het is dan ook geen toeval dat aardig wat van de strips van Scratch door mij zijn besproken op dit blog of in de VPRO Gids, waar ik nog steeds voor schrijf. Zoals In the Pines van Erik Kriek, Iedereen op Claudia van Sam Peeters en Mijn vriend Dahmer van Derf Backderf.
Recent voegde Scratch een nieuw album van Mark Hendriks aan dit fonds toe: Octopus. Over Hendriks heb ik het eigenlijk nog niet gehad, en dat ligt niet aan de kwaliteiten van deze in Amstelveen geboren stripmaker.
Internationaal talent Hendriks (1971) studeerde in 1997 af aan de Academie Minerva in Groningen. Naast zijn werkzaamheden als illustrator publiceerde hij vanaf 1990 in verschillende stripbladen. Zijn werk verscheen o.a. in Frankrijk, Japan, Italië, Slovenië en Finland. In 1996 won hij de VSB Aanmoedigingsprijs en in 1998 de Handyburger Award (Slovenië). Ook ontving hij drie Stripschapspenningen in de categorie Album van het jaar: voor Tomoyo (1996), voor de albums Hong Kong Love Storyen Ikayaki samen (2000) en De nieuwe hemel (2006). In 2015 kwam bij Scratch Hendriks album Tibetuit.
Tot zover het cv van Hendriks, die zijn leven deelt met Maaike Hartjes met wie hij samen Hongkong Dagboek maakte. Wat deze twee stripmakers met elkaar gemeen hebben is dat ze allebei een duidelijke eigen stijl hanteren en lekker tegendraads hun eigen weg gaan. Dat laatste zie je ook in Octopus terug.
Kunst Octopus is hardcoverboek op oblongformaat, het is een horizontale vertelling. Op grafisch vlak is dit beeldverhaal heel erg sterk: de tekenlust van Hendriks zie je er duidelijk in terug. Vol met fijne details, gebruikt Hendriks soms heel zelfverzekerd dikke lijnen om objecten met grote contouren op papier te zetten. Daarnaast creëert hij een figuratief effect door een sterke verdeling tussen zwarte en witte vlakken. Veel individuele stripplaatjes zouden niet misstaan aan de muur van een galerie of museum.
Hendriks verdeelt de afbeeldingen vaak op in verschillende stripplaten. Dit, gecombineerd met het feit dat het album horizontaal is vormgegeven, maakt dat het verhaal van links naar rechts aan je voorbijtrekt, als een filmcamera die van links naar rechts beweegt. Wat in filmtermen ook wel een ‘pan’ wordt genoemd. Het effect van deze aanpak is dat je als lezer op reis in het verhaal wordt genomen.
Pratende octopus
Dat verhaal speelt zich af in het Koreaans dorpje Namusangun. De hoofdrolspeelster runt overdag een toeristenwinkel en speelt ’s avonds computerspelletjes met haar neefje. Het liefste gaat ze echter vissen in het natuurreservaat. Daar ontmoet ze een pratende octopus met wie ze een vriendschap sluit. Ondertussen dwalen twee toeristen in het dorpje rond, vol met informatie over de streek. De running gag in het verhaal is dat ze telkens op gesloten deuren sluiten. Of ze nu een tempel bezoeken of het souvenirwinkeltje van de hoofdpersoon. En dan is er nog de oude man, de ex-schoonvader.
Hendriks speelt graag met herhalende elementen en de variaties daarop. Het verhaal is ietwat dromerig en onwerkelijk, want octopussen kunnen niet echt praten… toch? Wat ze wel kennelijk kunnen is vrijen met de hoofdpersoon. In tegenstelling tot hentai, is de tentakelseks in Octopus eerder erotisch en intiem dan pornografisch. Maar de lezer zij gewaarschuwd: lang niet alles is wat het lijkt.
Octopus seks!
Ik vind Octopus een lust voor het oog en een boek dat ik zeker nog eens zal lezen.
Tom Holland stars as Spider-Man in Columbia Pictures' SPIDER-MAN™: HOMECOMING.
Spider-Man: Homecoming biedt een frisse kijk op de bekende stripheld. De filmversie wijkt behoorlijk af van de strips, maar wie daar overheen stapt, kan goed genieten van deze goedgemaakte actie-comedy.
Spider-Man and Iron Man in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.
Stiekem heb ik altijd gewenst ooit helemaal alleen in de bioscoopzaal te kunnen zitten om ten volle van een film te kunnen genieten. Zonder telefonerende en schreeuwende eikels. Zonder kauwgeluiden en ander afleidend ongemak. Donderdag 29 juni kwam die wens uit. En ook nog eens bij de nieuwste Spider-Man-film.
Op uitnodiging van NBC Universal mocht ik Spider-Man: Homecoming alvast bekijken omdat ik misschien bij een radioprogramma erover mag vertellen. Een van de perks van het schrijven van een boek over Spidey. Donderdag was er geen persvoorstelling, maar een moment waarop de operateur de film proefdraaide om te controleren of de ondertiteling helemaal in orde was. Ik zat dus nagenoeg alleen in de zaal. Heerlijk kijken was dat.
Spider-Man: Homecomingvan regisseur Jon Watts is natuurlijk de nieuwste poging om een franchise op te starten rondom de leukste superheld ooit bedacht. De trilogie van Sam Raimi bevatte in ieder geval twee heel goede delen. De twee films met Andrew Garfield waren duidelijk minder. Homecoming zou best eens het begin kunnen zijn van een langdurende filmreeks, want het is een zeer geslaagde actie-comedy geworden.
Het verhaal in een notendop:
Na zijn ontmoeting met de Avengers in Captain America: Civil Warkeert Peter Parker (Tom Holland) onder begeleiding van zijn nieuwe mentor Tony Stark (Robert Downey Jr.) terug naar huis, waar hij woont bij zijn tante May (Marisa Tomei). Peter probeert zijn dagelijkse leven weer op te pakken, terwijl hij ervan droomt om met de Avengers samen te werken en de wereld te redden. De Vulture (Michael Keaton) gebruikt buitenaardse technologie om de onderwereld van nieuwe wapens te voorzien. Spider-Man probeert dit tegen te houden, maar heeft nog een hoop te leren voordat hij dit soort gevaar een halt toe kan roepen. Ondertussen belt Tony Stark maar niet om hem uit te nodigen voor een nieuwe missie.
Eigentijds
De filmmakers van Spider-Man: Homecoming hebben niet geprobeerd om een zo getrouw mogelijke adaptatie van de Spider-Man-strip van Stan Lee en Steve Ditko te maken. Ergens is dat wel slim, want die hebben we al gezien dankzij Sam Raimi. Homecoming laat zien hoe Spider-Man eruit ziet als hij in de huidige tijd was bedacht en niet in 1962.
De filmmakers zijn mijns inziens goed geslaagd in het overbrengen van hoe een tiener van nu het krijgen van superkrachten zou ervaren. Peter Parker maakt er, zoals je je kunt voorstellen, vaak nogal een potje van. Pure onervarenheid. En hoewel hij van Tony Stark een geavanceerd kostuum krijgt, vergeet Mr. Iron Man er ook een training bij te geven.
(l to r) Jon Favreau, Robert Downey Jr. and Tom Holland in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN: HOMECOMING.
Het verhaal is een waar ‘coming of age van een superheld’-verhaal. Peter Parker moet langzaam in zijn rol als Spider-Man groeien. Daar ligt de focus op en minder op Michael Keatons interpretatie van de Vulture – ook al is het verfrissend dat de film met de origin van de schurk begint. Eigenlijk is het een superheldenfilm met een vleugje John Hughes. Vooral het tweede deel van Homecoming voelt aan als een highschool-film.
Diversiteit, jonguh
Het eigentijdse karakter van de film zien we ook terug in de cast: men heeft duidelijk rekening gehouden met de wens een meer diverse cast in films te zien. Dat juich ik uiteraard toe, al vind ik het altijd gek als blanke strippersonages opeens door een andere etniciteit worden gespeeld. Ik zie dan liever dat ze gewoon nieuwe personages bedenken.
Jacob Batalon (left) and Tom Holland in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.
Ned is Peters beste vriend en wordt gespeeld door de Filipijnse Jacob Batalon. Zijn rol in het verhaal is die van komische sidekick. Hij lijkt helemaal niet op Ned Leeds uit de strips, die nooit Peters schoolgenoot was. Waarom dan toch de naam Ned geven, vraag ik me dan af. Hetzelfde geldt voor andere castleden. Eigenlijk lijken de filmmakers alleen de namen gebruikt te hebben van de personages en verder hebben ze deze naar eigen inzicht ingevuld.
Het mooiste voorbeeld hiervan is Tante May, gespeeld door de wonderschone Marissa Tomei. Zij is een jongere, meer bijdetijdse May dan we eerder zagen.
Marisa Tomei stars as Aunt May in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.
Het is alsof de makers enkele bouwstenen van het Spider-Man universum hebben gebruikt en de rest erbij hebben verzonnen om zo tot een nieuw paleisje te komen.
Ergens snap ik dat wel, want deze incarnatie van Spidey moet goed passen in het Marvel Cinematic Universe, vandaar dat Tony Stark als een soort surrogaatvader wordt opgevoerd. Oom Ben wordt bijvoorbeeld nergens in de film genoemd. Hoe Peter zijn krachten kreeg, slechts terloops. Dat laatste is prima, want hoe Peter Spider-Man wordt, dat weten we nu wel. Peter probeert aan Stark te bewijzen dat hij klaar is voor het grote werk, zodat hij ook bij de Avengers kan aansluiten. Het is duidelijk dat hij behoefte heeft aan een vaderfiguur in zijn leven, maar waarom wordt nergens expliciet vermeld.
Michael Keaton stars in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN: HOMECOMING.
Hoog spel
De beste actiescène komt halverwege de film, als Spider-Man op het Washington Monument moet klimmen – je weet wel, die enorme stenen naald – om zijn vrienden uit een crashende lift te redden. Er staat hier echt veel op het spel omdat Spider-Man nog geen volgroeide superheld is. Zoals zo vaak in superheldenfilms, is het gevecht met de Vulture aan het einde van de film, overdadig en chaotisch.
Spider-Man works to stop the elevator from falling in Columbia Pictures’ SPIDER-MAN™: HOMECOMING.
Kortom, de Spider-Man in Spider-Man: Homecoming is nietMijn vriend Spider-Man, de held die ik ken uit de strips, maar wel een heel erg interessante held. Homecoming is een leuke introductie voor mensen die Spider-Man niet kennen van de eerdere films of de oorspronkelijke comics. En de liefhebbers van de strip die door de vingers willen zien dat dit een heel vrije adaptatie is van Spider-Man, kunnen genieten van een erg grappige, actierijke superheldenfilm.
Let op: er zitten twee scènes in de aftiteling, waarvan eentje helemaal aan het einde.
SPIDER-MAN: HOMECOMING draait vanaf 5 juli in de bioscoop, in 3D en IMAX 3D. #SpiderManHomecoming
Sigge Stegeman nam laatst afscheid van stripwinkel de Noorman in Arhnem nadat hij daar twaalf jaar had gewerkt. De stripkenner wil zijn tijd volledig bezigzijn met uitgeverij Soul Food Comics.
Soul Food Comics werd in 2015 opgericht door Guus van Sonsbeek. Maart dit jaar overleed hij en nam medewerker Sigge Stegeman het uitgeven over. De uitgeverij geeft met name strips uit met een maatschappelijk thema. Tot nu toe vooral non-fictie en autobiografische strips. Het fonds is nog niet groot, maar Stegeman is vast besloten dit langzaam te laten groeien.
Ik sprak met hem in Scheltema, na de levendige boekpresentatie van Özge Samancı, die over haar Teleurstellen vergt lef vertelde. Stegeman vertelt over recente nieuwe uitgaven en wat hij met Soul Food Comics hoopt te bereiken:
Teleurstellen vergt lefgaat over Samancı’s jeugd in Turkije en kwam vorig jaar in Nederlandse vertaling uit. Hier is de trailer:
Disclaimer Recent besloot ik om wat strips betreft nog meer nadruk te leggen op mensen die zich hard maken voor de strip maar vooral werken in de marge. Dat geldt natuurlijk voor stripmakers, maar ook uitgevers en verkopers. Deze blogpost is daar een voorbeeld van. Soul Food Comics is een kleine uitgeverij die met hart en ziel probeert interessante strips op de Nederlandse markt te brengen. Dat soort initiatieven verdienen aandacht.
Mijn vriend Spider-Man ligt nu ook bij de International Theatre & Film Bookshop. Deze bevindt zich in de Amsterdamse Stadsschouwburg op het Leidseplein.
Mijn vriendin Linda, die parttime in de Stadsschouwburg werkt, heeft de eigenaar van de winkel op het boek gewezen en Anita heeft er meteen drie besteld. Vandaag kwam ik nog twee exemplaren tegen in de boekenkast. Ze zijn in goed gezelschap, want rechts van ze staat een boek over George Clooney. Nog steeds een van mijn favoriete acteurs.
Van Ad Hendrickx van stripwinkel Tistjen Dop in Turnhout kreeg ik deze foto opgestuurd. Heel tof en fijn dat het boek ook in België in de stripwinkels ligt. En dat Spidey er zo te zien blij mee is.
