Maand: april 2021
Liever geen selfies
Recent was ik samen met Jacarrino te gast bij de vlogcast Comics on Comics van comedian Stef Vanpoucke. Na de opname vroeg Stef of ik een selfie wilde sturen voor de thumbnail. Het liefste met een voorwerp uit mijn collectie dat we in de uitzending besproken hadden.
Ik ben allergisch voor selfies. Dat komt deels omdat die zelfportretten laten zien hoe narcistisch sommige mensen zijn. Ik ken mensen die hun instagram-account vol hebben staan met selfies. Diep decolleté, pruillipje en moeilijke blik. En dat dan in honderd varianten. Nee, bedankt. Niks voor mij.
Overigens is het prima als we af en toe de verzamelaar van een mooie verzameling krijgen te zien. Altijd leuk te weten wie er achter al die mooie comicfoto’s schuilgaat. Hetzelfde geldt voor illustratoren en andere creatieven op Instagram. Maar selfie queens (vrouwen en mannen overigens), daar heb ik niks mee. Je moet zelf weten waar je je tijd aan besteedt, maar het lijkt mij heel ongezond als likes je eigenwaarde bepalen.
Ik heb dus vooral problemen met selfies van mezelf. Dat klinkt misschien gek voor een vlogger, want er zijn genoeg vlogs waarin ik in de camera kijk en iets vertel.
Ik zie het altijd als noodzakelijk kwaad om mezelf af en toe in beeld te laten zien. Als kijkers je gezicht kunnen zien schept dat vertrouwen en een band. Het maakt de video’s persoonlijker. En dat is wat je wil. Je wilt dat kijkers een band met je krijgen.
Als jij met iemand praat wil je immers ook dat ze je aankijken en niet de hele tijd naar het schermpje van hun mobiel staren. YouTube werkt wat dat betreft hetzelfde. Toch vind ik het nog steeds lastig om naar mezelf te kijken als ik die video’s monteer. Ik zie dan allerlei plekjes op mijn huid die er niet horen en allerlei andere dingen die me niet aanstaan. Ik weet ook wel dat ik niet op George Clooney lijk, maar je zou hopen dat je daar op mijn leeftijd vrede mee hebt.
Maar goed, het is dus belangrijk om af en toe in beeld te zijn, dus bijt ik wel door. Maar bij selfies trek ik echter een grens.
Toch wilde ik Stef wel enigszins tegemoet komen. Daarom bedacht ik een compromis waar hij wel om kon lachen.
Here are some more videos with comics and coffee cups.
Het logische vervolg op deze vlog.
Het leek me leuk om dit keer gewoon wat X-Mannen-comics van Juniorpress te laten zien. Zo kunnen we van de covers genieten en van de reclames achter op, want die geven een leuk tijdsbeeld van wat er toen allemaal uitkwam.
Bekijk hier de uitzending van Stef Vanpoucke met Jacarrino et moi:
Honestly I wasn’t aware there was such a thing as World Book Day until I came across an excellent post of Suppaduppa666 on Instagram. David Cubero, aka Suppaduppa makes very funny photographs with action figures. And he shows a lot of great Marvel Heroes in funny situations.
Good Day at White Rock is uitgezonden als de derde aflevering van Knight Rider, maar de eerste aflevering die werd opgenomen na de pilot.
Michael is op vakantie in een klein plaatsje met de naam White Rock, om wat aan berg beklimmen te doen. Hij krijgt het aan de stok met een motorbende. Aangezien de sheriff van het plaatsje een lafaard is, is het aan Michael en KITT om de bende een lesje te leren. Vooral omdat ze van plan zijn te strijden met een rivaliserende bende en het dorpje als strijdtoneel hebben gekozen.
Het is een van de weinige keren dat we Michael met een pistool of automatisch geweer zien in de serie.
Als Michael enkele drugsdealers heeft ingerekend, ontmoet hij Devon in een chique restaurant. Het contrast tussen Devon, een heer van stand, en Michael, een gewone jongen, wordt nog eens benadrukt als Michael een dubbele cheeseburger met friet en een coke bestelt, terwijl Devon geniet van zijn escargots. De natuurlijke afkeer die Devon voor Michaels volkse voorkomen heeft, zien we later in de serie niet meer terug. Dan is Devon toch meer een vaderfiguur voor hem.
White Rock is een typisch Amerikaanse dorpje met een dorpsplein met daarom heen wat winkels en restaurants. Het is ook typisch Amerikaans omdat het duidelijk een set is van de filmstudio. Zo’n set die we in meerdere afleveringen en andere series voorbij zien komen, en dan telkens een beetje anders aangekleed.
Anne Lockhart speelt de babe van de week. Prima casting. Aan het einde van de aflevering lijkt het er op dat Michael en zij een relatie beginnen. Maar natuurlijk is ze de volgende aflevering foetsie. Al komt de actrice later nog eens terug in een andere rol.
De bende houdt niet van kleurrijke busjes.
Sowieso zijn hun communicatieskills niet optimaal.
Maar daarom is het des te meer genieten als KITT ze te slim af is in de hoofdconfrontatie tussen Michael en de bende:
Aan de hoek van de neus te zien, betwijfel ik of deze stuntauto ongeschonden geland is. Maar het is een mooie turboboost!
Afgelopen weekend las ik wederom het vierdelige verhaal Revelations, het slotstuk van de Clone Saga. In dit slotstuk wordt onthuld dat Norman Osborn achter al het gedoe met de klonen zat en dat Ben Reilly toch uiteindelijk niet de echte Spider-Man was.
Lees Michaels boek Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur.
Nu maak ik al een tijdje vlogs en Spider-Man duikt daarin geregeld op. Niet zo gek natuurlijk, want hij is mijn favoriete fictiefiguur. Daarom raakte dit verhaal mij in het bijzonder, want ook Spider-Mans kloon kan ik erg waarderen, want ergens is Ben gewoon Peter Parker.
Ik ben dan ook erg blij met hoe deze video is geworden. Er zat aardig wat werk in en ik ben blij met het resultaat. Sterker nog, dit is misschien wel de beste vlog die ik tot nu toe heb gemaakt.